Het Verijdelde NSA Chantage Plan van Bush

Dit is een vertaling van "Bush's Foiled NSA Blackmail Scheme" dat verscheen in o.m.  Consortium News (21-6-2013)  en Truthout (23-6-2013) van Dennis J. Bernstein.
 

Meer dan een tien jaar geleden gaf president George W. Bush opdracht aan de 'National Security Agency'(NSA) om belastend materiaal te verzamelen van de leden van de VN-Veiligheidsraad , waarmee hij d.m.v. chantage, goedkeuring wilde afdwingen voor zijn agressieve oorlog tegen Irak. Maar de plot werd verijdeld door een dappere Britse inlichtingenofficier, Katharine Gun. 

In begin 2003, toen de Amerikaanse en Britse regeringen naarstig op zoek waren naar internationale instemming voor hun aanvalsoorlog tegen Irak, kwam de propaganda machine stil te liggen vanwege een onthulling dat de National Security Agency leden van de VN-Veiligheidsraad bespioneerde op zoek naar chantage materiaal.

De onthulling kreeg weinig aandacht in de reguliere Amerikaanse media, die zich vrijwel volledig schaarde in het pro-oorlog kamp, maar de onthulling kreeg veel internationale aandacht en maakte een eind aan het chantage plan. De Amerikaanse president George W. Bush en de Britse premier Tony Blair werden gedwongen om af te zien van een VN-resolutie en Irak binnen te vallen met een bijeengeraapte "coalition of the willing." 

Enkele maanden later werd de identiteit van de klokkenluider onthuld, een jonge vrouw genaamd Katharine Gun, die als vertaalster werkte bij de Britse tegenhanger van de NSA, de 'British Government Communications Headquarters' (GCHQ ). Gun verloor haar baan en werd aangeklaagd op grond van het schenden van de Britse geheimhoudingsplicht, maar de zaak werd geseponeerd omdat de rechter van de regering-Blair zou hebben verlangd openbaar te maken dat het druk had uitgeoefend op juridische adviseurs om een positief advies voor de invasie af te dwingen.
Nu, tien jaar later, heeft Edward Snowden, een jonge Amerikaanse systeemanalist die werkte voor de NSA, documenten onthuld van een wereldwijd spionage netwerk, hetgeen aanleiding gaf tot een heel ander internationaal debat – dat van overheid spionage versus persoonlijke levenssfeer. Pacifica's "Flashpoints" gastheer, Dennis J. Bernstein, ontving Katharine Gun om beide onderwerpen te bespreken.

  

Dennis J. Bernstein: Wat was je precies je functie toen je besloot om een bepaald document openbaar te maken?

Katharine Gun: Mijn functie was taalkundig analist. Ik spreek Mandarijns Chinees. We vertaalden onderschept materiaal en stelden rapporten op voor de verschillende klanten van GCHQ, die normaal gesproken het ministerie van Buitenlandse Zaken of MI-5 en MI-6 zijn.  

DB: Kun je iets meer vertellen over het document dat je openbaar maakte en het belang van de timing?

KG: Het werd verstuurd op het einde van januari 2003, vlak voor de invasie van Irak. Ik zag een e-mail die was verzonden van de NSA naar GCHQ. Het was een verzoek aan GCHQ om de NSA te helpen bij het onderscheppen van informatie van de zes landen die op dat moment in de Veiligheidsraad zaten. Het doel was hun binnenlandse en kantoor telecommunicatie te onderscheppen, om zoveel mogelijk informatie over de afgevaardigden te verzamelen, die de VS vervolgens kon gebruiken om 'doelen, gunstig voor de Amerikaanse belangen' te bereiken. Ze verzochten om een breed scala van informatie, waardoor ik op de gedachte kwam dat ze de informatie mogelijk zouden gebruiken voor chantage of het omkopen van de VN-afgevaardigden.

DB: Het afluisteren vond plaats bij de Verenigde Naties?

KG: Ik vermoed van wel. Het zou kunnen gaan om het hoofdkwartier van de Verenigde Naties of misschien ook hun privé verblijfplaatsen.

 

DB: Het idee was om - op welke manier dan ook – de benodigde informatie te verzamelen om de bewuste leden ertoe te bewegen de Irak-oorlog te steunen?

KG: Ja. Toentertijd, als je niet werkte voor de inlichtingendiensten of op Buitenlandse Zaken van de VS of het Verenigd Koninkrijk, zou je waarschijnlijk aangenomen hebben dat Bush en Blair op dat moment druk doende waren om tot een diplomatiek oplossing te komen. Maar we weten nu, na een aantal lekken over de jaren heen, over de aanloop naar de oorlog in Irak, dat die oorlog altijd al op de agenda stond. Toen ik de e-mail zag dacht ik: "Dit is het bewijs dat oorlog op de agenda staat." Daarom heb ik besloten het publiek het moest weten.

DB: GCHQ is het 'Britse Overheid Communicatie Hoofdkwartier', het equivalent van de NSA (National Security Agency). Je werkte daar in de aanloop naar de oorlog in Irak. Kun je ons in herinnering brengen welke regeringen werden afgeluisterd? 

KG: Zes naties, nogal wat kleinere landen: Angola, Kameroen, en Pakistan, dacht ik. Mexico werd genoemd, en misschien Chili ook. Landen die over het algemeen niet bekend staan om hun grote, machtige posities bij de VN.

DB: Wat ging er door je heen in de aanloop naar de beslissing om deze informatie te lekken? Deze grote beslissing heeft de geschiedenis enigszins veranderd. Hoe heb je deze moedige beslissing gemaakt die ook je eigen leven zou veranderen?

KG: Ik was erg bezorgd. Ik had mezelf op de hoogte gesteld over de realiteit van Irak en de situatie daar, want ik ben opgegroeid tijdens de eerste Golfoorlog en de daarop volgende jaren van sancties. Ik was mij er constant van bewust dat Irak een land was dat vrijwel verwoest werd, en dat de bevolking in erbarmelijke omstandigheden leefde. Ik was van oordeel dat een nieuwe aanval op hen niet eerlijk en gerechtvaardigd zou zijn, want Irak vormde op geen enkele manieren een bedreiging voor de VS of het Verenigd Koninkrijk.

Dus toen ik de e-mail zag en besefte dat datgene wat achter gesloten deuren gaande was, een poging was om de VN zover te krijgen dat het iets zou autoriseren wat neerkwam op een 'preventieve' aanval op een land, besloot ik dat het publiek hierover moest worden ingelicht, want het maakte mij kwaad .

DB: Wat gebeurde er nadat je deze informatie maar buiten bracht? Wat is er gebeurd met je positie? Werd je geïntimideerd, aangevallen?

KG: In eerste instantie heb ik geprobeerd om anoniem te blijven, maar toen ik me realiseerde dat de gegevens die in de krant gepubliceerd werden herkenbaar zouden zijn als: afkomstig van GCHQ, besloot ik dat ik niet een dubbelleven wilde leiden bij GCHQ en doen alsof ik er niets mee te maken had. Ik vertrouwde het toe aan mijn afdelingshoofd en bekende dat het lek van mij afkomstig was. Daarna werd ik gearresteerd onder verdenking van het breken van de 'Official Secrets Act', ondervraagd en op borgtocht voor acht maanden vrijgelaten .

In november 2003, besloten ze me, tot onze verbazing, na zoveel tijd , alsnog aan te klagen, Na gesprekken met mijn juridisch team, waaronder 'Liberty', een organisatie die vergelijkbaar is met de Amerikaanse 'ACLU' , besloten we dat ik 'niet schuldig' zou pleiten, omdat ik persoonlijk vond dat hoewel ik de daad had verricht, ik mij niet schuldig voelde, want ik had 't gevoel dat ik niets verkeerd had gedaan. Onze verdediging zou hebben bestaan uit het vaststellen dat er sprake was van 'de wet overtreden vanuit noodzakelijkheid', iets dat nog niet eerder aan een rechtbank werd voorgelegd. Mijn juridisch team verzocht vervolgens om inzage van alle juridische adviezen in de aanloop naar de oorlog, en op dat punt besloot het Openbaar Ministerie om alle aanklachten tegen mij te laten vallen.

DB: Wat denk je dat hen ertoe bracht om je te vervolgen, en welke informatie zorgde ervoor dat ze de aanklacht introkken? Voelden ze dat ze bakzeil gingen halen ? Waren ze er op uit om te zorgen dat andere mensen in vergelijkbare posities, niet hetzelfde zouden proberen?

  

KG: Het blijft gissen natuurlijk want ze hebben verder niets onthuld. Ik vermoed dat een van de redenen voor de aanklacht was om mijn actie als voorbeeld te stellen om anderen mee af te schrikken. Aan de andere kant, toen ze de aanklacht introkken, vermoed ik dat er een aantal redenen zijn geweest. Toen we we bij de toenmalige procureur-generaal vroegen om inzage van het juridisch advies, was op dat moment, dat juridisch advies niet volledig openbaar gemaakt.

Tijdens de aanloop naar de oorlog, vroeg Blair uiteraard om juridisch advies. Het eerste concept was ongeveer 13 pagina's lang. De taal was erg voorzichtig - het stelde niet dat er was een duidelijke reden was voor oorlog. Het bevatte veel juridische termen van voorzichtigheid, maar op een gegeven moment werd Blair verteld dat het juridisch advies niet goed genoeg was. Hij had een waterdichte zaak nodig. De procureur-generaal formuleerde zijn advies vervolgens opnieuw, reduceerde het tot één pagina die vervolgens beschikbaar werd gesteld aan het Lagerhuis.

Dat is wat alle parlementsleden in het Lagerhuis ertoe overhaalde om te stemmen voor de betrokkenheid van Groot-Brittannië in de oorlog. Uiteindelijk is de ware informatie naar buiten gekomen, niet van mijzelf, maar via andere wegen en werd het duidelijk dat het juridisch advies van meet af aan niet waterdicht is geweest.

 

DB: Daniel Ellsberg zei dat jouw zeer belangrijke en moedige lek de enige was die op tijd kwam om een dreigend mogelijke oorlog af te wenden. Was het je wens om de oorlog te voorkomen?

KG: Ja, ik hoopte de Britse ministers de waarheid zouden zien en vraagtekens zouden plaatsen bij de acties van Blair en de geheime onderhandelingen die hij op dat moment voerde met Bush. Ik wilde meer transparantie over de kwestie. Ik wilde dat mensen zich zouden afvragen wat er gaande was en probeerde tegenwicht te bieden aan het breed gedragen enthousiasme voor een preventieve aanval tegen een land dat al zeer verarmd was en geen enkele bedreiging vormde, voor wie dan ook.

DB: Heb je ooit gehoord van mensen die op basis van jouw openbaringen, er achter kwamen ze werden afgeluisterd?

KG: Nee.

DB: Dus er waren geen bedankjes, afkomstig uit die hoek?

KG: Nee Op het moment van het lek, werd mijn naam niet naar buiten gebracht. Acht maanden later werd mijn naam openbaar gemaakt.

DB: Werd je leven erdoor veranderd? 

KG: Ik verloor mijn baan. De veilige, full-time, werkgelegenheid op lange termijn was niet meer

mogelijk. Dat heeft een impact gemaakt, vooral financieel, op mijn leven en dat van mijn familie. 

DB: We zien nu die buitengewone NSA lekken van Edward Snowden in de Britse Guardian. Wat zijn jouw gedachten hier over?

KG: Ik denk dat Snowden waarschijnlijk een stuk beter geïnformeerd is dan ik was op dat moment. Mijn lek bestond uit één component. Snowden heeft een lange tijd achter de rug binnen de Amerikaanse inlichtingendiensten. Hij is natuurlijk een zeer technisch onderlegde professional. Ik bewonder hem voor het nemen van deze enorme stap, die hij zeer zorgvuldig en methodisch heeft uitgedacht. Hij heeft een aantal zeer goede punten gemaakt. Dit soort problemen horen thuis in het publieke domein omdat het onschuldige leden van het bevolking betreft. Wij, het publiek, moeten hierin een zekere mate van zeggenschap hebben. 

DB: We horen dat mensen zoals jij, die lekten voor de oorlog, en Snowden nu, het leven van andere mensen in gevaar brengen, een gevaar zijn voor het volk. We horen dat geheimhouding noodzakelijk is om terreuraanslagen te voorkomen, en dat vele werden voorkomen door deze vorm van geheimhouding, onderzoek, aftappen en afluisteren die nu plaats vindt.
 
KG: Er is absoluut geen bewijs dat mijn gelekte informatie op enigerlei wijze iemand anders in gevaar heeft gebracht.

DB: Maar je werd daarvan beschuldigd. 

KG: Ja, ze houden ervan om beschuldigingen rond te strooien, absoluut. Maar in mijn geval, werd ik overwegend gesteund voor mijn acties. In het geval Snowden, staan de mensen - die een eerlijk en rechtvaardig inzicht in de problematiek hebben - achter zijn daden, evenals die van Bradley Manning, die momenteel terecht staat.

DB: Ben je door dit alles geen vrienden of relaties verloren?

KG: Ironisch genoeg, niet echt. Veel van mijn vrienden en collega's van GCHQ zijn ook weggegaan bij GCHQ, deels om vooruitgang te boeken in hun beroep. Ze zagen weinig kans om hun taalvaardigheden verder te ontwikkelen bij GCHQ en ik onderhoud nog steeds contact met hen.

DB: Als het moest, zou je het allemaal opnieuw doen?

KG: Dat is een moeilijke vraag. Ik ben nu getrouwd en heb een kind. Ik hoop dat ik het opnieuw zou doen, maar misschien zou ik het nu slimmer aanpakken. Snowden was erg goed geïnformeerd en lijkt precies te weten wat hij moet doen - hoe zijn veiligheid te beschermen en hoe uit de buurt te blijven van zijn onterechte arrestatie en berecht te worden zonder een eerlijk proces.

DB: Je taalvaardigheid. Gebruik je die nu?

KG: Niet nu. Ik ben alleen vloeiend in het Mandarijn Chinees. Ik spreek een beetje Japans en ik probeer nu Turks te leren.

DB: Dat kan goed van pas in de komende tien jaar of zo. Bedankt voor dit gesprek.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

Een interview met Noam Chomsky over Obama's mensenrechtenreputatie

Dit artikel verscheen een paar dagen terug in o.m. Counterpunch. Het betreft een interview van Eric Bailey met Noam Chomsky. Ik heb het zo goed als ik kan vertaald en waar nodig bepaalde woorden en begrippen die verdere uitleg behoeven voorzien van een * en als voetnoot opgenomen aan het eind van het artikel.

Professor Noam Chomsky is een professor en hoogleraar (emeritus) op de afdeling Taalkunde & Filosofie aan het 'Massachusetts Institute of Technology' (MIT). Hij volgde zijn opleiding bij de Universiteit van Pennsylvania en aan de Harvard University als een Harvard Junior Fellow. Hij behaalde zijn doctoraat taalkunde aan de Universiteit van Pennsylvania in 1955. In de 57 jaren daarna doceerde hij aan het MIT. Naast zijn academische werk in de taalkunde, verwierf professor Chomsky naam als politiek activist en filosoof , die in 1967 landelijke bekendheid kreeg vanwege zijn verzet tegen de oorlog in Vietnam en heeft zich sindsdien regelmatig uitgesproken tegen het Amerikaanse buitenlandse en binnenlandse beleid en de Amerikaanse mainstream massamedia. Tussen zijn academische carrière en zijn werk als politiek activist en dissident, publiceerde hij meer dan 100 boeken. Aan de vooravond van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2012 , besprak hij met Eric Bailey van 'Torture Magazine' de mensenrechtenreputatie onder de regering van president Obama en het militaire interventiebeleid dat toegenomen lijkt te zijn tijdens de Arabische lente.

EB: De Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn nabij en de laatste vier jaar lieten aanzienlijke veranderingen zien in het Amerikaanse federale beleid met betrekking tot de mensenrechten. Een van de weinige voorbeelden van samenwerking tussen de Democratische en Republikeinse partijen in de afgelopen vier jaar is het passeren van de 'National Defense Authorization Act' (NDAA) van 2012. Dit wetsvoorstel heeft het Amerikaanse leger de macht gegeven om Amerikaanse burgers te arresteren, voor onbepaalde tijd, zonder aanklacht, proces, of enige andere vorm van een behoorlijke rechtsgang en de regering-Obama is en blijft in een voortdurende juridische strijd verwikkeld om te voorkomen dat dit door het Federale Hof als ongrondwettelijk verklaard zal worden. Obama gaf toestemming voor de moord op drie Amerikaanse burgers, met inbegrip van Anwar al-Awlaki en zijn 16-jarige zoon, weliswaar alle leden van Al Qaida, maar allemaal zonder rechterlijke toetsing. Daarnaast blijft de Guantanamo Bay gevangenis open, werd de Patriot Act verlengd, en de TSA* werd met sneltreinvaart uitgebreid. Wat is uw mening over de mensenrechtensituatie in Amerika over de afgelopen vier jaar en kunt u het beleid van Obama te vergelijken met die van zijn voorganger, George W. Bush?

NC: Obama's beleid is ongeveer hetzelfde als dat van Bush, al zijn er enkele kleine verschillen, maar dat is geen grote verrassing. De Democraten steunden het Bush beleid. Er waren enkele bezwaren op veelal partijgebonden gronden, maar voor het grootste deel steunden zij zijn beleid en het is niet verwonderlijk dat ze dat zijn blijven doen. In sommige opzichten is Obama zelfs verder gegaan dan Bush. De NDAA, die je noemde, werd niet geïnitieerd door Obama, (toen het door het Congres kwam, zei hij dat hij het niet mee eens was en het niet zou implementeren), maar hij tekende toch voor deze wet en sprak niet zijn veto uit. Het werd doorgedrukt door haviken, met inbegrip van Joe Lieberman en anderen. Er is in feite helemaal niet veel veranderd. Het slechtste deel van de NDAA is dat het classificeerde - of rechtmatig maakte - wat al een regelmatige praktijk was. De praktijken waren niet significant verschillend. Dat ene deel dat publieke aandacht kreeg is waarover jij nu spreekt , het deel dat de onbeperkte detentie van Amerikaanse burgers mogelijk maakt, maar waarom het toestaan van onbeperkte detentie van willekeurig wie? Het is een grove schending van de fundamentele mensenrechten en burgerrecht, die terugvoert tot aan de Magna Carta in de 13e eeuw, dus het is een zeer ernstige aanval op de elementaire burgerrechten, zowel onder Bush en onder Obama. Beide politieke partijen steunen het!

Wat het moorden betreft is onder Obama de wereldwijde moordcampagne sterk toegenomen. Hoewel het is een initiatief van Bush was, is het uitgebreid onder Obama en en omvat nu ook Amerikaanse burgers, weer met tweepartijdige steun en met niets meer dan wat lichte kritiek, want het was een Amerikaan.* Maar nogmaals, waarom zou je het recht hebben om iemand te vermoorden? Stel bijvoorbeeld dat Iran leden van het Congres zou vermoorden die opriepen tot een aanval op Iran. Zouden we dat normaal vinden? Dat zou veel meer gerechtvaardigd zijn, maar natuurlijk zouden we dat zien als een oorlogsdaad. De echte vraag is, waarom iemand vermoorden? De regering heeft het overduidelijk gemaakt dat de moorden persoonlijk zijn goedgekeurd door Obama en de criteria voor die moorden zijn erg vaag. Als een groep mannen ergens waargenomen zijn door een drone die, laten we zeggen, iets in een vrachtwagen aan het inladen zijn, en er enige verdenking zou bestaan dat het misschien militanten zijn, dan is het prima om ze te doden en ze als schuldig te beschouwen, tenzij ze later onschuldig blijken te zijn. Dat is de formulering die de Verenigde Staten gebruiken en het is zo'n grove schending van de fundamentele rechten van de mens dat het nauwelijks te bespreken valt.

De vraag betreffende 'correcte rechtsgang' is wel degelijk ter sprake gekomen, omdat de VS wel een grondwet heeft die zegt dat niemand wordt beroofd van hun rechten zonder een juridisch correcte rechtsgang - opnieuw, dit gaat terug tot de 13e eeuw in Engeland - dus rees de vraag, "Hoe zit het met een juridisch correcte rechtsgang? " De procureur-generaal van Obama's ministerie van Justitie, Eric Holder, legde uit dat er sprake was een correcte rechtsgang in deze zaken, omdat deze binnen de regering vooraf besproken waren. Dat is niet eens een slechte grap! De Britse koningen uit de 13e eeuw zouden dit hebben toegejuicht. "Zeker, als we erover praten is dat een correcte procedure." En dat, nogmaals, werd zonder enige controverse aangenomen.

In feite, kunnen we dezelfde vraag stellen over de moord op Osama Bin Laden. Let op dat ik de term "moord" gebruik. Wanneer zwaar bewapende elitetroepen een verdachte, ongewapend en weerloos, vergezeld van zijn vrouwen te pakken krijgen, hem vervolgens neerschieten en hem doden en zijn lichaam - zonder een autopsie - dumpen in de oceaan, is dat regelrechte moord. Let ook op dat ik "verdachte" zei. De reden hiervoor is vanwege een ander rechtsbeginsel, dat ook terug gaat tot de 13e eeuw - dat een mens onschuldig wordt gehouden tot het tegendeel bewezen is. Voor die tijd is hij een verdachte. In het geval van Osama Bin Laden, heeft de Verenigde Staten hem nooit formeel in staat van beschuldiging gesteld over 9/11 en een deel van de reden was dat men niet wist of hij verantwoordelijk was. In feite, acht maanden na 9/11 en na de meest intensieve onderzoek in de geschiedenis, legde de FBI uit dat zij vermoedde dat het 9/11 complot werd uitgebroed in Afghanistan, (geen vermelding van Bin Laden) en uitgevoerd werd in de Verenigde Arabische emiraten, Duitsland, en natuurlijk de Verenigde Staten. Dat is acht maanden na de aanval en er is niets inhoudelijks dat ze sindsdien hebben ontdekt dat deze verdenking versterkt. Mijn eigen veronderstelling is dat de verdenking vrijwel zeker correct is, maar er is een groot verschil tussen het hebben van een zeer zeker geloof en het aantonen van iemands schuld. En zelfs als hij schuldig zou zijn, had hij opgepakt moeten worden en voorgeleid aan een rechter. Dat is Britse en Amerikaanse wetgeving die terug te gaan is voor acht eeuwen. Hij is niet de bedoeling om te worden vermoord en het lichaam gedumpt zonder een autopsie, maar niettemin is de bijval hiervoor bijna universeel. In feite schreef ik een van de weinige kritische artikelen hierover en mijn artikel werd zwaar veroordeeld door commentatoren langs het hele spectrum, inclusief die van links, want de moord was zo overduidelijk gerechtvaardigd, omdat we hem verdachten van het plegen van een misdaad tegen ons. En dat zegt iets over de belangrijke, zou ik zeggen, "morele degeneratie" die voorkomt in de hele intellectuele klasse. En ja, Obama heeft dit voortgezet en in sommige opzichten uitgebreid, maar dat komt nauwelijks als een verrassing.

De verrotting zit veel dieper dan dat.

EB: Het is iets meer dan 10 jaar na de publicatie van de regering-Bush "Torture memo's". Deze memo's zorgden voor een wettelijke rechtvaardiging voor de marteling van gedetineerden door de CIA in verband met de "War on Terror." De inhoud van de memo's zijn huiveringwekkend en hebben internationaal voor een nieuwe discussie over marteling gezorgd. Ondanks alle beloftes van president Obama om de illegale detentiecentra te sluiten, lijkt het erop dat "black site" activiteiten nog steeds voorkomen. Wat zijn uw opvattingen over deze detentiecentra en marteling door de CIA ? Wat denkt u tevens over de belofte van Obama over de CIA hervormingen in 2008 en hoe heeft de werkelijkheid van zijn presidentschap zich verhouden tot deze beloften?

NC: Er zijn een aantal presidentiële orders waaruit afkeuring blijkt voor de meest extreme vormen van marteling, maar Bagram* blijft open en wordt niet geïnspecteerd. Dat is waarschijnlijk het ergste in Afghanistan. Guantanamo is nog steeds open, maar het is onwaarschijnlijk dat er ernstige martelingen gaande zijn in Guantanamo. Er is gewoon te veel controle. Er zijn militaire juristen aanwezig en bewijzen komen met regelmaat naar buiten, dus ik vermoed niet dat dat nog steeds een martelkamer is, maar het is nog steeds een illegale detentiekamer, en Bagram en wie weet hoeveel andere zijn nog steeds in gebruik. De "rendition" praktijken lijkt niet op het zelfde niveau door te gaan, maar dat was het tot voor kort nog wel.

'Rendition' is gewoon het verzenden van mensen naar het buitenland om te worden gemarteld. Eigenlijk is dat ook uitgesloten door de Magna Carta - het fundament van het Anglo-Amerikaanse recht. Het is uitdrukkelijk uitgesloten iemand overzee te sturen om te worden gestraft en gemarteld. En niet alleen de Verenigde Staten maakten zich daar schuldig aan. Het is gebeurd in heel West-Europa. Groot-Brittannië heeft deelgenomen. Zweden heeft deelgenomen. Het is een van de redenen voor een groot deel van de zorgen over de uitlevering van Julian Assange aan Zweden. Canada is betrokken, net zoals Ierland, maar het siert Ierland dat het een van de weinige plekken was waar er massale burgerprotesten waren tegen het gebruik ​​van Shannon Airport voor de CIA transfers. In de meeste landen is er weinig protest of werd er met geen woord over gesproken. Ik weet niets van recente gevallen dus misschien wordt dit beleid niet meer toegepast, maar het zou me niet verbazen als het nog steeds gebeurde.

EB: Als we de VS even verlaten, het Midden-Oosten heeft altijd al bol gestaan van mensenrechtenschendingen, maar de onrust van de Arabische lente heeft bijgedragen tot een intensivering van dergelijke misbruiken in vele landen. Waar de dictaturen in Tunesië en Egypte werden verdreven zonder dat deze tot een burgeroorlog hebben geleid, hebben we in landen als Libië, Syrië en Jemen hevige gevechten gezien. Wat het Amerika en de NAVO aandeel betreft is het gewoonweg alweer een andere militaire interventie met de Libische burgeroorlog en is het alleen de koppigheid van Rusland en China die een soortgelijke interventie hebben verhinderd in Syrië. In beide gevallen hebben de rebellen gevraagd, zelfs gesmeekt, om de Amerikaanse en Europese hulp met hun oorlogsinspanningen, maar hebben bewezen absoluut niet geïnteresseerd te zijn in onderhandelde schikkingen met hun dictatoriale tegenstanders, zelfs wanneer hulp van buitenaf uitblijft. Wat is uw mening over militaire interventies, zowel de interventie die we zagen in Libië en degene waarom gevraagd wordt in Syrië? Is het moreel verantwoord om het leven van mensen uit Texas en Louisiana in de waagschaal te stellen voor de interne conflicten van Libiërs en Syriërs? Omgekeerd, kan weigeren in te grijpen worden goedgepraat als hele steden, zoals Misrata, Benghazi, Aleppo en Homs werden of worden bedreigd met totale vernietiging en tienduizenden burgers worden gedood?

NC: Nou, laten we beginnen met Syrië. Het enige waarover ik het niet met je eens ben is dat ik ten zeerste betwijfel dat Rusland en China iets te maken hadden met het uitblijven van een Amerikaanse of westerse militaire interventie in Syrië . Ik heb zelfs een sterk vermoeden dat de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk het Russische veto hebben verwelkomd, want dat gaf hen een excuus om niets te doen. Nu kunnen ze zeggen: "Hoe kunnen we iets doen? De Russen en de Chinezen hebben het veto! " In feite, als ze hadden willen ingrijpen, zouden zij zich op geen enkele manier iets hebben aangetrokken van een Russisch of Chinees veto. Dat laat de geschiedenis duidelijk zien, maar ze wilden niet ingrijpen en ze willen nu niet ingrijpen. De strategische commandocentra van de militaire-en inlichtingendiensten zijn er gewoon sterk tegen gekant. Sommigen zijn er tegen vanwege technische, militaire redenen, en anderen omdat ze niet zien wie ze kunnen ondersteunen t.b.v. hun belangen. Ze zijn niet bijzonder gesteld op Assad, ook al sloot hij min of meer goed aan bij Amerikaanse en Israëlische belangen, maar ze zijn evenmin gesteld op de oppositie, vooral hun islamistische elementen, zodat ze liever aan de zijlijn blijven staan. Het is een beetje interessant dat Israël niets doet. Ze zouden niet veel hoeven te doen. Israël zou gemakkelijk troepen kunnen mobiliseren in de Golan Heights (Syrisch grondgebied dat Israël illegaal geannexeerd heeft). Ze zouden daar troepen kunnen mobiliseren, op slechts ongeveer 60 kilometer van Damascus, die Assad zouden dwingen de militaire troepen te sturen naar de grens aan en trekt ze uit de buurt van gebieden waar de rebellen actief zijn. Dus dat zou directe steun voor de rebellen zijn, maar zonder een schot te lossen en zonder de grens te overschrijden.

Maar er is geen sprake van en ik denk dat dat aangeeft dat Israël, de Verenigde Staten en hun bondgenoten gewoonweg geen stappen willen nemen dat het regime zal ondermijnen, gewoon uit eigen belang. Een humanitair aspect speelt hierin geen enkele rol.

Wat Libië betreft, moeten we een beetje voorzichtig zijn, want er waren twee interventies in Libië. De eerste was onder de auspiciën van de Verenigde Naties. Dat is VN-resolutie 1973. Deze resolutie riep op tot een no-fly zone, een wapenstilstand, en de start van de onderhandelingen en diplomatie.

EB: Dat was de interventie, waarvoor als motivatie werd opgegeven dat het om het voorkomen van de vernietiging van Benghazi zou zijn?

NC: Nou, we weten niet of Benghazi zou worden vernietigd, maar er werd om gevraagd om een mogelijke aanval op Benghazi te voorkomen. Je kunt er over discussiëren hoe waarschijnlijk die aanval was, maar persoonlijk had ik het gevoel dat dit legitiem was - om te proberen mogelijke wreedheden te stoppen. Maar die interventie duurde ongeveer vijf minuten. Bijna onmiddellijk overtraden de NAVO-machten (Frankrijk en Groot-Brittannië voorop en de Verenigde Staten volgend) radicaal de resolutie, en groeiden uit tot de luchtmacht van de rebellen. De resolutie rechtvaardigt dat op geen enkele manier. Het deed een oproep tot "de nodige maatregelen" om burgers te beschermen, maar er is een groot verschil tussen de bescherming van burgers en de luchtmacht voor de rebellen zijn.

Misschien hadden we aan de kant moeten staan van de strijdende rebellen. Dat is een aparte vraag, maar dit was vrij duidelijk in strijd met de resolutie. Het gebeurde zeker niet vanwege een gebrek aan alternatieve opties. Gaddafi bood een wapenstilstand aan. Of hij het meende of niet weet niemand, omdat het gelijk afgewezen werd.

Overigens was het grootste deel van de wereld fel gekant tegen dit pact. Er was vrijwel geen steun voor. De Afrikaanse Unie (Libië is immers een Afrikaans land) was er gelijk fel op tegen, riep op tot een wapenstilstand, en stelde zelfs voor om troepen van de Afrikaanse Unie in te zetten om te proberen het conflict te beheersen.

De BRICS-landen, de belangrijkste van de ontwikkelingslanden, (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) die op dat moment toevallig een conferentie hadden en fel gekant waren tegen de NAVO-interventie riepen op tot stappen in de richting van diplomatie, onderhandelingen, en een wapenstilstand. Egypte, naast de deur, nam niet deel. Binnen de NAVO weigerde Duitsland om deel te nemen. Italië weigerde ook, in het begin, hoewel ze later wel meededen. Turkije hield zich afzijdig. Later sloten ook zij zich aan, maar in eerste instantie waren ze tegen de interventie. In het algemeen was de actie vrijwel eenzijdig. Het waren de traditionele imperialistische machten (Frankrijk, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten), die tussenbeide kwamen.

Het liep in feite uit op een humanitaire ramp. Misschien zou toch zijn gebeurd, maar het heeft er zeker toe geleid, vooral aan het einde met de aanvallen op BaniWalid en Sirte, de laatste pro-Gadaffi bolwerken. Zij zijn het belangrijkste centrum van de grootste stam van Libië, de Warfalla stam. Libië is een zeer verdeelde tribale samenleving, zij zijn een belangrijke stam, en dit was hun thuisbasis. Velen van hen waren hier behoorlijk bitter over. Zou het zijn opgelost door middel van diplomatie en onderhandelingen op de manier waarop de Afrikaanse Unie en BRICS-landen hadden voorgesteld? We weten het niet.

Het is ook opmerkelijk dat de International Crisis Group, dat is de belangrijkste, niet-gouvernementele organisatie die zich bezighoudt met aanhoudende conflicten en crises in de hele wereld, en zeer zeer gerespecteerd is, ook tegen interventie was. Ze waren sterk voor onderhandelingen en diplomatie. Echter, de positie van de Afrikaanse Unie en van anderen werd nauwelijks gerapporteerd in het Westen. Wie maakt het wat uit wat ze zeggen? In feite, als er al melding van werd gemaakt dan was het op geringschattende wijze, door erop te wijzen dat dat deze landen nauwe banden hadden met Gaddafi . Dat is feitelijk juist, maar datzelfde gold ook voor Groot-Brittannië en de Verenigde Staten, tot het eind aan toe.

Hoe dan ook heeft de interventie plaatsgevonden en nu hoopt men op het beste, maar het is niet een erg fraai plaatje. U kunt een verslag er over lezen in de laatste uitgave van de London Review of Books door Hugh Roberts, die op dat moment de Noord-Afrikaanse directeur van de International Crisis Group was en zich gespecialiseerd heeft in de regio. Hij verzette zich tegen de interventie en omschrijft de resultaten als een tamelijk hopeloze chaos die de hoop ondermijnt voor een eventuele opkomst van een soort verstandig, democratisch, nationalisme.

Dus dat was niet zo mooi, maar hoe zit het met andere landen? Nou, de landen die het meest van belang zijn voor de Verenigde Staten en het Westen in het algemeen, zijn de olie-dictaturen en zij blijven zeer stabiel. Er waren pogingen om te proberen zich aan te sluiten bij de Arabische lente, maar ze werden verpletterd, zeer hard, zonder een woord van de westerse mogendheden. Soms was het heel gewelddadig, zoals in het oosten van Saoedi-Arabië en in Bahrein, meestal sjiitische gebieden, maar het resulteerde in hooguit een tik op de pols door de Westerse mogendheden. Ze wilden duidelijk dat de olie-dictaturen bleven. Dat is het centrum van hun macht.

In Tunesië dat grotendeels onder Franse invloed stond, steunden de Fransen de dictatuur tot het einde. In feite steunden ze die nog steeds nadat demonstraties in volle gang waren in het land. Tot slot, op het laatste moment, gaven ze toe dat hun favoriete dictator moest gaan. In Egypte, waar de Verenigde Staten en Groot-Brittannië de belangrijkste invloeden waren, was het hetzelfde. Obama steunde de dictator Mubarak tot vrijwel het laatste moment - tot het leger zich tegen hem keerde. Het werd onmogelijk om hem nog verder te steunen, zodat ze er bij hem op aandrongen weg te gaan en een overgang naar een soortgelijk systeem te maken.

Dit alles is vrij routinematig. Dit is de standaard procedure voor het omgaan met een situatie waarin je favoriete dictator in de problemen komt. Het ene geval volgt het andere op. Wat je in dat geval doet is het steunen van de dictator tot het einde, ongeacht hoe wreed en bloedig hij is. Dan, als het onmogelijk wordt, stel, omdat het leger of de business classes zich tegen hem hebben gekeerd, leidt hem dan voorzichtig ergens heen, (soms met de helft van de overheid schatkist in zijn zak) verklaar uw liefde voor de democratie, en probeer het oude systeem te herstellen. Dat is zo ongeveer wat er gebeurt in Egypte.

 

* TSA - luchtvaart en transport beveiligingsdienst
* Anwar al-Awlaki was een imam en Amerikaans staatsburger die in 2011 in Jemen om het   leven kwam door een drone aanval. Twee weken later werd ook zijn 16-jarige zoon op dezelfde wijze vermoord.
* Bagram -  Bagram Air Base, een gote Amerikaanse legerbasis in Afghanistan met detentiefaciliteiten.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

Malala Yousufzai naar het Verenigd Koninkrijk Gebracht voor Behandeling; en Pakistaanse Onderwijs Schande

Dit artikel werd doorJuan Cole geplaatst op zijn weblog 'Informed Comment' op 10-10-2012. Hieronder een vertaling in het Nederlands.

De veertienjarige Malala Yousufzai, die in het hoofd geschoten werd door de taliban in de Swat-vallei in Pakistan omdat zij recht op onderwijs eiste, wordt voor verdere behandeling naar Groot-Brittannië vervoerd. Ze kon zondag voor het eerst enige tijd zonder kunstmatige ademhaling.  De Verenigde Arabische Emiraten stuurde een ambulancevliegtuig voor haar.

Sinds zij beschoten werd, verscheen er een golf van artikelen over de demonstraties die in Pakistan plaatsvonden (tienduizenden mensen verschenen in Islamabad), om te protesteren tegen de aanslag en om de taliban te veroordelen, met krantenkoppen die suggereren dat Pakistanen zich vanwege het incident afkeren van de taliban.

Maar de meeste Pakistanen waren al die tijd al tegen de Pakistaanse taliban en waar ze voor staan. Velen gaven hen de schuld van de moord op oud-premier Benazir Bhutto. Toen de Pakistaanse taliban vanuit de stammenregio afzakte naar de Swat-vallei in de Khyber-Pukhtunkhwa provincie, greep het Pakistaanse leger in en verjoeg hen daaruit in 2009. En ondanks tijdelijke massale volksverplaatsingen en soms hevige gevechten, was de operatie populair bij Pakistanen en vooral bij mensen uit de  Swat-vallei. De Pakistaanse taliban is een plattelands grens fenomeen in Pakistan, gehaat door de Punjabi's van het vruchtbare oosten van het land, veracht door de Sindhi boeren van het zuiden, gehaat door de stedelijke Urdu sprekers uit Karachi. De meeste van de paar duizend man grote Pakistaanse taliban zijn afkomstig uit de etnische Pashtun groep, maar de overgrote meerderheid van Pashtuns willen er niets mee te maken hebben. Tijdens de laatste provinciale verkiezingen in de – merendeels Pashtun – Khyber-Pakhtunkhwa provincie in het noorden van het land, koos men voor seculiere Pashtun nationalisten i.p.v. religieuze partijen.

De taliban onttrekken hun vreemde en buitenissige ideeën uit een eigenaardige interpretatie van een negentiende-eeuwse Indiase moslim revival beweging die zich concentreerde op perfecte naleving van de uitspraken en handelingen van de profeet Mohammed, de zogenaamde Deobandi's. Zij ageerden hiermee tegen hindoes en de Britse invloed op de Zuid-Aziatische islam. Maar de meeste Deobandi's zijn een soort van soennitische moslim-protestanten en niet radicaal. In de maalstroom van de jaren '80, bezette de Sovjet-Unie Afghanistan en de regering Reagan reageerde met een geheime oorlog, waarbij islamitische fundamentalistische guerrilla's gefinancierd werden; het conflict veroorzaakte een oorlog waarin een miljoen Afghanen stierf (op een toenmalige bevolking van 16 miljoen ), 3 miljoen gewond raakten  2 miljoen ontheemd raakten, 2 miljoen werden verdreven naar Iran, en 3 miljoen werden verdreven naar het noorden van Pakistan.

Het was deze enorme menselijke tragedie, waarschijnlijk erger nog dan wat er gebeurd is in Cambodja, dat de broeikassfeer veroorzaakte waarin jonge Afghaanse ontheemde mannen in Pakistan,  vaak wees geworden en alles verloren aan buitenlandse communistische bezetters, zich wendden tot heethoofdige extreem fundamentalistische visies, waarbij Deobandi ideeën vermengd werden met een radicale vorm van wahhabisme uit Saoedi-Arabië. Na de Sovjet-terugtrekking en de stammenoorlogen van de – door de VS gesteunde –  krijgsheren die Afghanistan in de jaren '90 helemaal opnieuw dreigden te vernietigen, trok de taliban, gesteund door het Pakistaanse leger, opnieuw het land in en namen het over, om het met bijkans apocalyptische hartstocht te gaan regeren en met het instellen van vreemde en ongehoorde wetten die volgens hen 'islamitisch' zouden zijn. Vanwege hun louter mannelijke scholing en omdat zovelen ouderloos opgroeiden, hadden sommigen nooit vrouwen gekend , en lijken bang voor hen te zijn geweest,  blijkens een extreme vrouwenhaat  waarbij  met vastberadenheid vrouwen analfabeet, en uit de publieke circulatie werden gehouden. Niets van dit alles had iets met de gangbare islam te maken zoals die gepraktiseerd wordt in de uitgestrekte Afro-Aziatische wereld, waar de 1,5 miljard moslims voor het merendeel wonen. Het stond tot de islam als de Rode Khmer stond tot het socialisme.

Pas ongeveer 12 jaar geleden begonnen een aantal stamleden van de noordelijke, Federaal Bestuurde Stamgebieden van Pakistan (losjes vergelijkbaar met de Indiaanse reservaten van de VS) zichzelf 'taliban' te noemen – tot dan toe was het een exclusief Afghaanse fenomeen. Ze waren verstrikt geraakt in de Amerikaanse oorlog in Afghanistan, plunderden om hun neven te bij de Afghaanse taliban te kunnen ondersteunen, en raakten geradicaliseerd. Soms betrof het criminele bendes,anderen waren bezig met een soort van klasse-protest tegen de Pakistaanse grootgrondbezitters en de hooghartige beslissingen vanuit Islamabad over hun stamgebieden. Ze waren vooral afkomstig uit de Mahsoud stam van Zuid-Waziristan, maar niet alle Mahsoud waren taliban en enkele andere stammen leverden ook leden voor de 'Tehrik-i Taliban Pakistan'.

Veel islamitische landen bevorderen vrouwelijke geletterdheid. Koeweit, Bahrein, Jordanië en vele andere landen bereiken een hoog percentage, en de percentages zijn meestal vrij hoog in het Midden-Oosten voor jongere vrouwen tussen de 18-30, omdat de primair en voortgezet onderwijsinstellingen toegenomen zijn na het einde van het Europese kolonialisme (dat weinig interesse toonde in onderwijs voor de lokale bevolking). De armste landen, zoals Marokko en Egypte, hebben de slechtste statistieken op gebied van onderwijs in het algemeen, en onderwijs voor vrouwen in het bijzonder. Maar zelfs in Egypte, bedraagt geletterdheid  onder  jongere vrouwen tegenwoordig meer dan 80%.  In Iran na de Islamitische Revolutie van 1979, werd in één generatie de geletterdheid van vrouwen verdubbeld tot 70% en tegenwoordig bestaat de meerderheid van de studenten op de Iraanse universiteiten uit vrouwen.

Pakistan is zelfs armer dan Egypte en Marokko, en beleefde bovendien nooit een goede landhervorming, dus het is vol met landloze en kleine boertjes naast grote hacienda eigenaars (die tevens een politieke klasse vormen), en deze sociale structuur staat in tegenspraak met een hoog geletterdheid percentage. De Brittse bezetters liet een grotendeels ongeletterd Zuid-Azië na, met een paar van de slechtste onderwijs-statistieken ter wereld, en de postkoloniale regeringen van Pakistan, India en Bangladesh erfden die achterstand. Maar Pakistaanse elites in het bijzonder, hadden gewoonweg niet de moeite genomen om genoeg te besteden aan onderwijs, en ongeveer 40% kinderen gaat daar niet naar school (dit zijn meestal boeren). Op het platteland worden meisjes vaak van school gehaald zodra ze tieners worden, en snel uitgehuwelijkt, uit angst dat ze anders vriendjes zouden ontdekken, sletten zouden worden en ondraaglijke schande over de familie zouden brengen (in grote delen van de mediterrane wereld en Zuid-Azië, hangt mannelijke eer nauw samen met het vermogen om vrouwen in de familie 'zuiver', d.w.z. oftwel maagden of netjes getrouwd te houden).  Maar dat fenomeen komt vaker voor op het platteland, en is gedaald in verstedelijkte, geïndustrialiseerde landen als Turkije en Indonesië.

Geletterdheid onder vrouwen in Pakistan bedraagt ​​slechts 36%, vergeleken met 48% in India. Beide zijn laag in Aziatische termen, en vloeien voort uit een combinatie van de Britse zorgeloosheid en postkoloniaal elitarisme. Maar voor het merendeel zouden Pakistaanse moslimfamilies liever willen zien dat hun dochters geletterd waren, maar krijgen hiertoe gewoonweg niet de educatieve middelen aangereikt van een elite-regering die in plaats daarvan een fixatie heeft op militaire uitgaven.

Dus de taliban is buitenissig, klein en zeer eigenaardig en hun bizarre ideeën hebben al die tijd uit de pas gelopen met de Pakistaanse hoofdstroom. Het  extreem mannelijk chauvinisme van de taliban is een groot probleem voor vrouwen in de kleine gebieden van Pakistan waar ze invloedrijk zijn. Maar misschien zijn er miljoenen Pakistaanse vrouwen beroofd van een opleiding, niet door de kwaadaardigheid van een paar sektariërs, maar door het falen van elitaire mannen om erop toe te zien dat boerenmeisjes een school in hun dorp krijgen.

Religieus radicalisme heeft Pakistan door middel van terrorisme beschadigd , maar het heeft niet dezelfde  invloed op het leven van de meeste mensen als dat van slecht bestuur. Als de overheid haar prioriteiten niet verandert en start met een grootschalig opleidingsprogramma, en als het de beweging niet volgt in de richting van steeds goedkoper wordende wind-en zonne-energie, zal de situatie in Pakistan alleen verder achteruit gaan. Hogere niveaus van onderwijs voor vrouwen zou tevens de hectische groei van de Pakistaanse bevolking beperken, die tot de hoogste ter wereld behoort, en een enorm obstakel vormt voor de economische vooruitgang.

Malala is een heldin en stond op voor haar rechten tegen terroristen. Maar een grotere bedreiging voor haar aspiraties en die van andere landelijke Pakistaanse meisjes is een regering die zich niet voldoende bekommert.





Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

US military and CIA interventions in the world since World War II

http://www.juancole.com/2012/02/us-interventions-in-the-world-since-ww-ii.html

Obama is een moordvent, deel 2

Als iemand een volkomen onnodige, onrechtvaardige en onrechtmatige oorlog na 8 jaar als beëindigd verklaard en het omschrijft als een succes nadat er een miljoen Irakezen (volgens de enige wetenschappelijk gefundeerde telling) gesneuveld zijn en duizenden Amerikaanse soldaten omkwamen hebben we te maken met een hypocriet en/of een moordzuchtige maniak.

President Barack Obama had er allemaal geen moeite mee: In een toespraak tot de troepen omschreef hij de puinhoop die hij in Irak achterliet als 'een buitengewone prestatie'. En dat achterlaten is ook beeldspraak als je bedenkt dat er een 'ambassade' in Bagdad achterblijft ter grote van Vaticaanstad en een leger aan 'trainers'. En wat doen die trainers? Die stampen een een soort SS-style elite eenheid uit de grond van 18-jarige opgefokte wapengeile Iraakse jongeren. Een Iraaks equivalent van de Iraanse Revolutionaire Garde (IRG), die 'subversieve activiteiten' in de kiem smoort d.m.v. militaire operaties die neerkomen op koelbloedige liquidaties.

Shane Bauer publiceerde er in 2009 een uitstekend artikel over en ik plaats hier graag een onvertaald citaat van de hoge Amerikaanse officier die verantwoordelijk was voor het opzetten van deze eenheid, de 'Iraq Special Operations Forces'(ISOF):

"All these guys want to do is go out and kill bad guys all day," he says, laughing. "These guys are shit hot. They are just as good as we are. We trained 'em. They are just like us. They use the same weapons. They walk like Americans."

Daarnaast blijven er in opdracht van het ministerie van Buitenlandse Zaken nog zo'n 5.500 particuliere beveiligers achter om de resterende 17.000 civiele medewerkers van de Amerikaanse regering te beschermen.

Wat Obama nog meer achterlaat in Irak is een klein legertje aan gesneuvelde en gewonde journalisten die zo onverstandig waren niet te kiezen voor 'bescherming' door de US forces. Tot veroordeling van militairen die betrokken waren bij deze 'friendly fire' incidenten is het nooit gekomen. En wie dan denkt dat er nu tenminste een vrije pers is in Irak, denk opnieuw: Als dat dezelfde lui zijn die zich in 2006 lieten omkopen door het Pentagon, voorspelt dat weinig goeds.

Ook laat Obama in Irak een hele waslijst achter aan doofpotten van oorlogsmisdaden en mensenrechtenschendingen. Slechts in enkele gevallen waarbij de mediadruk te groot bleek werd overgegaan tot vervolging en kwam men soms zelfs tot veroordelingen. Maar in alle gevallen bleef dit beperkt tot het lagere personeel. Wat betreft de grootste misdaden, zoals het starten van een agressie oorlog (buiten de VN om) of de collectieve bestraffing van de stad Fallujah werden beschuldigingen met alle mogelijke middelen onder de mat geveegd. Het excuus dat Obama met deze erfenis van zijn voorganger werd opgezadeld doet niets af aan het feit dat hij de mogelijkheid had om deze en andere misstanden te onderzoeken. Hij verkoos dit niet te doen.

En, waar hij tijdens een interview voor de Indonesische televisie in 2010 nog beweerde dat er een onderzoek moest komen naar de mensenrechtenschendingen onder het regime van Soeharto, want;

“We can’t go forward without looking backwards” , beweerde hij iets later toen hem gevraagd werd naar dezelfde beschuldigengen aan het adres van de VS: “I’m a strong believer that it’s important to look forward and not backwards,”

Maar het meest schandalige staaltje van juridische hypocrisie konden we optekenen uit de mond van John Baker, professor in de rechten van de 'Louisiana State University', hier te bekijken en hier te lezen:
 

“Als we een situatie zouden krijgen waarbij we iedere keer als er een andere politieke partij het Witte Huis betrekt, deze de vorige regering gaat aanklagen, dan gaan we echt de kant op van sommige derdewereldlanden. Ik bedoel, iemand zou bijvoorbeeld een zaak kunnen aanspannen tegen president Obama wegens het inzetten van drones om vijanden te vermoorden in andere landen, omdat hij ze ook gevangen zou kunnen nemen en dat dit vér voorbij 'zelfverdediging' gaat. Dat zou je kunnen doen namelijk. Ik ga dat niet doen, maar het zoú kunnen. Ik zou niet graag zien dat er een toekomstige republikeinse regering zou aantreden die procureur-generaal Holden en president Obama zou gaan vervolgen. Ik denk niet dat dat gezond is.”

Wat hij hiermee zegt is: Stel je voor dat Amerika werkelijk een functionerende rechtsstaat wordt en en werkelijk het rechtsgelijkheidsbeginsel zou toepassen en daadwerkelijk de leiders verantwoordelijk zou houden voor hun misdaden,.... dan kunnen we wel aan de gang blijven!

Al het bovenstaande weerhoudt Nobelprijswinnaar Obama er niet van de rest van de wereld de les te lezen op het gebied van mensenrechten. Vorige week sprak hij tijdens de 63e herdenking van de 'Universele verklaring van de rechten van de mens' de volgende woorden:

“Iedereen zou vrij moeten kunnen leven zonder de bedreiging van buitengerechtelijke moorden, marteling, onderdrukking en discriminatie, ongeacht het geslacht, ras, religie, nationaliteit, seksuele geaardheid of fysieke of mentale gesteldheid.”

En na afloop van de week die hij omdoopte als 'Mensenrechtenweek' passeerde het Congres de 'National Defense Authorization Act' (NDAA), waarmee mensenrechten in de VS nog meer geschonden worden dan al het geval was.

Maar ook in het samenwerken met onderdrukkende, ondemocratische en martelende regimes ziet de de Nobelprijswinnaar voor de vrede geen bezwaar. We wisten dit al vanwege de nauwe banden die de VS onderhield met Moebarak en Kaddafi maar nog meer met de brute heersers op het Arabisch schiereiland. Wat minder bekend is de samenwerking met de Oezbekistan en diens wrede dictator Islam Karimov, die opponenten levend kookt en de nagels uittrekt om maar eens wat te noemen.

Voormalig Brits ambassadeur voor Oezbekistan en tevens klokkenluider, Craig Murray deed hier een boekje over open en dat koste hem zijn baan en zijn reputatie. Obama gaf onlangs aan de banden met dit regime (vanwege de militair strategische ligging in Centraal-Azië) weer wat meer aan te halen omdat er vorderingen zouden zijn op het gebied van mensenrechten in het land. Iets wat door Human Right Watch en vele andere organisaties tegengesproken wordt.  

Hieruit blijkt dat misdaden onbestraft laten uitmondt in een eindeloze herhaling van die misdaden en we moeten ons afvragen of een dergelijk hoge prijs de moeite van een Pax Americana waard is.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

Verdwijnend poolijs en de doos van Pandora

Russische wetenschappers ontdekten dat er op de zeebodem van de Noordelijke IJszee grote 'fonteinen' zijn ontstaan die in de toekomst enorme hoeveelheden methaan in de atmosfeer zouden kunnen kunnen gaan spuien. Vanwege de inkrimping van het Noordpoolijs zal er in de komende tijd steeds meer open water vrijkomen dat dit gevaarlijke gas voorheen ingesloten hield.

Al eerder was er onrust ontstaan omdat door het smelten van de permafrost grote hoeveelheden methaan dreigden vrij te komen. Het gebied met permafrost (grond die constant bevroren blijft) beslaat zo'n 20 % van de aarde en vinden we in Alaska en Siberië. 

In het Russische deel van Arctisch permafrost, dat zich uitstrekt vanaf het vasteland tot aan het relatieve ondiepe zeebodem van de Oost-Siberische Arctische Plaat, liggen honderden miljoenen tonnen methaangas opgesloten. Methaan wordt wel sneller door het milieu afgebroken dan andere broeikasgassen maar plotseling vrijkomen van dit spul zou een ecologische ramp zijn en opwarming van de aarde enorm doen versnellen.  

Methaan is het spul wat bijvoorbeeld door koeien geproduceerd wordt en is 20 keer zo gevaarlijk als CO2. Het is een wezenlijk onderdeel van het probleem met de broeikasgassen die verantwoordelijk zijn voor de klimaatverandering van de aarde. Er wordt ook aangenomen dat methaan een nog dringender probleem is dan CO2.. Jaarlijks produceert de wereldwijde veestapel meer broeikasgassen dan het autoverkeer. Sinds 1750 is de hoeveelheid methaan in de lucht meer dan verdubbeld.

Nu zijn er wel manieren om van de nood een deugd te maken door bijvoorbeeld de aanwezige methaan en CO2 te gebruiken om er een relatief schone brandstof van te maken of methaanhydraat te gaan gebruiken, maar voorlopig zijn de winningskosten en de hoge energie die nodig is om dergelijke brandstoffen te produceren een belangrijke belemmering. Daarnaast praten we opnieuw over gebruik van fossiele brandstof en dat is eigenlijk niet de weg die we op willen.

Het is jammer dat er nog steeds conservatieve complotdenkers zijn die het idee promoten dat er sprake is van een klimaat-zwendel of hoax. Of libertariërs die uiteraard tegen elke vorm van klimaatregelgeving zijn omdat dat als inmenging door de staat wordt gezien, hetgeen de werking van een vrije markt teveel verstoort.  

Terwijl er wel degelijk ook veel zinnige kritiek geleverd kan worden op de huidige (neoliberale) aanpak d.m.v. de handel in emissierechten. Door het zakenleven te prikkelen met financiële voordeeltjes zou er een lucratieve markt ontstaan in schonere energie, maar de praktijk toont aan dat bedrijven – in hun jacht op deze voordeeltjes – vaak juist elders in de wereld aanzetten tot nog meer uitstoot. In India bijvoorbeeld komt er bij een fabriek veel schadelijk HFC-23 gas vrij. Westerse bedrijven investeren vervolgens in een daarnaast gelegen fabriek die deze schadelijke stof verbrandt waarmee emissie-punten te behalen zijn. Gevolg: Er ontstaan in India méér vervuilende industrie, het investerende bedrijf verdient ook nog eens aan die fabriek en het kan in eigen land doorgaan met de bestaande vervuiling.

Wat dan in beginsel als een win-win situatie werd voorgespiegeld blijkt dan ook uit te lopen op een beurs-spelletje waarbij de bedrijven winnen en de enige verliezer het milieu is. En dat zal zo blijven zolang we toestaan dat financieel-economische machten directe invloed hebben in de politieke besluitvorming.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

Obama is een moordvent

Macht corrumpeert en absolute macht corrumpeert absoluut. Sinds president Bush na de aanslagen van 2001 besloot de wereld als oorlogsgebied te karakteriseren en de ´Authorization for Use of Military Force´ (AUMF) van kracht werd, gelden er al wetten in de VS die de 'staat van beleg' benaderen. Burgerrechten werden opgeschort, internationale verdragen genegeerd, ontvoering, marteling en ongelimiteerde opsluiting van verdachten werden geautoriseerd en sinds kort zijn - onder de nieuwe president, Barack Obama – buitengerechtelijke liquidaties in opdracht van de president 'gelegaliseerd'. Voor dat laatste bestaat er een heus 'targeted killing program' , waarvan het bestaan officieel ontkend noch bevestigd wordt. Dit kwam onder de publieke aandacht toen de vader van de geradicaliseerde Amerikaanse imam Anwar al-Awlaki voor een rechtbank smeekte om het leven van zijn zoon te sparen. De rechtbank oordeelde echter dat het hierover geen uitspraak kon doen omdat het hier staatsgeheimen betrof, de voorgenomen moord op Awlaki een politieke beslissing was en dat een dergelijke moord volgens de 'oorlogswetgeving' (AUMF) legitiem zou zijn.

De president kreeg zijn zin en niet veel later maakte een drone aanval een einde aan het leven aan een Amerikaans staatsburger die naar Jemen was gevlucht.

Eerder al stonden Amerikanen te juichen vanwege een andere moord. Toen betrof het geen eigen staatsburger maar degene die in de media verantwoordelijk wordt gehouden voor de aanslagen van 9/11, Osama bin Laden. Ook hier is sprake van een buitenrechtelijke executie omdat de verdachte geen kans kreeg zich te verdedigen tegen de aanklacht, de liquidatie op Pakistaans grondgebied plaatsvond, en de verdachte ongewapend was.

Een president van de VS heeft dus momenteel een vrijbrief om naar believen over leven en dood te beschikken van iedereen op deze planeet. De reden waarom we er ons niet zo druk om maken is begrijpelijk en tegelijk banaal: Het betreft geen van 'ons' en we nemen aan dat de president en zijn inlichtingendiensten alleen schuldigen aanpakken.

Uiteraard is dit niet verstandig. Inlichtingendiensten maken veelvuldig fouten. En zoals we in de aanloop naar de Irak oorlog hebben gezien, worden ze vaak aangestuurd om politiek gewenste resultaten te produceren. Liquidaties kunnen ook gebruikt om 'lastige getuigen' de mond te snoeren.

De speculaties die naderhand ontstaan zijn dan ook volkomen begrijpelijk. Maar belangrijker nog: Als de geschiedenis ons iets heeft geleerd is dat macht corrumpeert. Leiders die geen strobreed in de weg gelegd worden hebben de neiging steeds meer macht naar zich toe te trekken. En dat zien we nu ook weer.

De introductie van de 'National Defense Authorization Act (NDAA) for 2012, section 1031' heeft nogal wat stof doen opwaaien in de VS, vooral in de blogosphere. Na alle vergaande wetgevingen zou het laatste wetsvoorstel van Carl Levin (D) en John McCain (R) weinig nieuws toevoegen, zo oordeelde de mainstream media. En dat doet het wel, vond grondwet advocaat en blogger Glenn Greenwald, die hier meerdere artikelen direct, of zijdelings aan wijdde. Onder de bestaande wetgeving bleek het al mogelijk verdachten onbeperkt op te sluiten zonder recht op proces, zolang dat niet op Amerikaans grondgebied gebeurde. En hoewel een aantal gerechtelijke uitspraken de de grondslag voor onbeperkte detentie in Guantanamo Bay wegnam, kwam Obama terug op zijn voorgenomen besluit om de basis te sluiten. En tot op heden worden hier nog steeds 250 verdachten vast gehouden zonder uitzicht op enige vorm van proces. Ook veranderde niets wezenlijk op het gebied van ontvoering en marteling. In buitenlandse centra gaan deze gewoon door, al laat men nu anderen het vuile werk opknappen. En uit 'NDAA section 1031' blijkt nog maar eens dat er nauwelijks iet verandert onder Obama, wat we al niet van Bush gewend waren. En soms gaat hij nog verder.

De nieuwe wet, of liever gezegd de nieuwe toevoegingen aan de AUMF maken het mogelijk het leger in te zetten tegen de eigen bevolking. Het leger mag verdachten oppakken, waar ter wereld die zich ook bevinden (zelfs Amerikanen, in Amerika) en ze voor onbepaalde tijd opsluiten. Een zware inbreuk op de Grondwet. Maar, zo zeggen de verdedigers: “Zo staat het niet verwoord.” Immers, alleen diegenen die 'substantieel steun verlenen' aan groepen die er specifiek genoemd worden: Taliban en Al Qaida (zoals van origine omschreven in de AUMF van 2001) en de 'daarmee geassocieerde groeperingen' hoeven iets te vrezen. Maar dan wordt wel even vergeten dat 'mannen met een baard die zich verdacht gedragen' ook al vallen onder die potentiële arrestatielijst, grapte Ray McGovern. En vanuit de occupy beweging komen wel eens kritische geluiden tegen de regering en de oorlog in Afghanistan, en in het verleden bleek dat ook wel eens voldoende aanleiding om iemand in Guantanamo te doen belanden...

De vraag is: Waarom is een dergelijke wet nú nodig? Eigen VS inlichtingendiensten zeggen dat de leiding van Al-Qaida gedecimeerd en de groep versplinterd is. De macht van de taliban in Afghanistan is gebroken er het lijkt erop dat de voortdurende strijd er alleen toe leidt dat de groepering weer in aanhang groeit en zich hergroepeert aan de Pakistaanse kant van de grens. De (eeuwig) voortdurende oorlog tegen terrorisme houdt in dat oorlogswetgeving ook voor onbepaalde tijd van kracht blijft.

McGovern houdt het erop dat het hier om oude bange politici gaat en die met dreiging van draconische maatregelen 'opstand' in toom willen houden. Toch waarschuwt hij ook voor escalatie. De CIA en 'Homeland Security' worden steeds vaker ingezet voor nationale 'beveiliging', zoals bij de acties tegen de occupy kampen in Salt Lake City, Denver, Portland en Oakland. De vorming van totalitaire regimes is vaker met 'baby steps' begonnen.
Mocht Barack Obama de wetgeving ondertekenen en daar lijkt het op, heeft hij de de ´GoedFout´ stempel dik verdiend.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

Nederland, let's be NUTS again !

GoedFout steunt de terugkeer van NUTSbedrijven

A Christmas Carol voor werknemers Lidl en Aldi

Kerst komt eraan, dus gaan we weer volop getrakteerd worden op goed en deugdzaam Victoriaans sentiment. 'Scrooge' en andere Dickens verhalen zullen de meer gefortuneerden op hun geweten aanspreken om wat meer zorg te dragen voor de minder bedeelden. Voor de Scrooges van deze wereld wacht dan gemoedsrust en de dankbaarheid en waardering van de gemeenschap.

Maar dat zijn kerstsprookjes natuurlijk.

Want, er verschijnen ter burele van Goldman Sachs, Citibank en al die andere investeringsbanken geen geesten van kerstmis. De directeuren en beurshandelaren zullen in de kerstnacht geen kwellende visioenen krijgen die ze doen besluiten op kerstochtend kalkoenen uit te gaan delen aan de armen.

De werken van een Dickens of Victor Hugo mogen dan waardevol zijn geweest voor de bewustmaking van sociale misstanden, reële verbeteringen in arbeidsverhoudingen zijn altijd bevochten. Niet geschonken.

Toen er nog sprake was van 'links' en er een vakbond bestond die keihard voor de rechten van zijn leden vocht in plaats van polderend naar een compromis te zoeken dat 'De Economie' diende, toen was er nog een 'Geest van Toekomstig Kerstmis'. En die was echt. En voor de werkgevers; een geest om rekening mee te houden.

Helaas heeft het volk en vooral de jongeren zich laten verleiden tot het neoliberale sprookje dat beloofde dat er voor ieder wellicht meer uit het leven te halen was via individuele inzet en vrije keuzes. De rol van saaie loonslaaf werd omgeruild voor die van freelancer, flexwerker en zzp'er. De vergrijzing heeft dan ook bij de vakbonden genadeloos toegeslagen.

We kunnen het namelijk allemaal zelf wel, we hebben namelijk keuzes. We kunnen zelf onze voordeeltjes bevechten door slim in te kopen. Onze zorgverzekering, de voordeligste abonnementen, onze energieleverancier en we mogen daarbij zelf in de ´futures´ handel stappen door risicovolle prijsafspraken voor meerdere jaren te maken. Kikkuh! En je kan natuurlijk bij de voordeligste supermarkt je boodschappen halen. Daarmee zet je aan tot de supermarkten aan tot prijsconcurrentie en daar worden we uiteindelijk allemaal beter van. Toch? Ja... Nou, in ieder geval niet als je toevallig bij de Lidl of de Aldi werkt dan.

Oorlogsdreiging voor Iran nog steeds actueel

Tegenstrijdige berichten over Iran. Is er echt sprake van een dreigende aanval op Iran of zijn dit slechts de media-schermutselingen vooraf om een sterke onderhandelingspositie te waarborgen. Aan onze media heeft dat niet gelegen want die publiceerden klakkeloos de VS/Israël propaganda die beweerde dat het laatste IAEA rapport onomstotelijk het bewijs leverde dat Iran in het geheim aan een nucleair wapen werkte. In de eerste plaats leverde het IAEA rapport dat bewijs niet en in de tweede plaats werden de 'sterke aanwijzingen' binnen enkele dagen door de alternatieve media gereduceerd tot praktisch nul. En zoals te doen gebruikelijk werden de rectificaties pas dagen later en mondjesmaat gepubliceerd.

Terwijl er nog steeds sprake is van een militaire omsingeling van Iran gooit het volgende incident olie op het vuur. Iran meldde dat het een Amerikaans onbemand vliegtuig (drone) onderschept had. Niet veel later erkende de VS dat het een drone verloren was. Volgend de VS betrof het een toestel waar de ISAF, de NAVO-missie in Afghanistan, recent de controle over verloor.

Deze drones worden voor vele doeleinden gebruikt zoals spionage maar ook voor aanslagen met raketten. Iran heeft dus alle recht dit vliegtuigje te onderscheppen en het als een daad van agressie te beschouwen.

Gelukkig zijn er ook andere geluiden al zijn die vooralsnog nauwelijks bemoedigend.

Vandaag vind er in Bonn een internationale conferentie plaats over veiligheid en stabiliteit in Afghanistan. De Duitse en Iraanse ministers voor Buitenlandse Zaken Ali Akbar Salehi en Guido Westerwelle bespraken de jongste ontwikkelingen en riepen op tot nauwere samenwerking. Jammer genoeg zal Pakistan ontbreken op de conferentie. Dit uit protest tegen de luchtaanval van de NAVO op Pakistaanse militaire doelwitten waarbij 24 Pakistaanse soldaten om het leven kwamen.

De Volkskrant is een stuk somberder en bestempelt de conferentie vooraf al als een mislukking, waarbij het de schuld niet legt bij de NAVO maar vooral bij Pakistan dat door de krant beschuldigd wordt actief de taliban te steunen.

Het ziet er meer en meer naar uit dat de ondergrondse politieke infiltratiemethodes in Iran's 'groene beweging' gefaald hebben. De NGO's met dubbele agenda hebben weliswaar voet aan de grond gekregen met de 'branding' van het groene merk, maar hadden zich misrekend in de volharding van de Iraanse oppositie inzake Iran's recht op nucleaire technologie. Het feit dat de 'Groene Beweging' in essentie authentiek (grassroots) is heeft ervoor gezorgd dat de beweging zich veel onafhankelijker heeft opgesteld dan bij vorige kleuren en bloemenrevoluties.

Een van deze niet-gouvernementele organisaties is bijvoorbeeld de neoconservatieve denktank 'American Enterprise Institute' (AEI), waar overigens onze Hirsi Ali zo'n prettig onderdak heeft gevonden. In het bijgaande fragment doen de uitlatingen van het hoofd van de AEI, Danielle Pletka haast kolderiek aan. Waar eerst de nucleaire dreiging werd afgeschilderd als onmiddellijk en urgent i.v.m. Iraëls veiligheid beweert zij nu dat het grootste gevaar van Iran niet schuilt in het feit dat het over een atoomwapen zou beschikken maar: Stel je voor dat Iran over zo'n wapen zou beschikken en het niet zou gebruiken! Dat zou betekenen dat Iran de wereld zou laten zien dat het een vreedzame en redelijke natie is en dan zouden de tegenstanders van preëmptief militair ingrijpen gelijk krijgen! Stel je voor....

Uiteraard steekt er meer achter. Ze stelt nu – geheel ten onrechte overigens – dat de 'groene revolutie' A: gefaald heeft en B: dat dat komt het zich niet afgezet heeft de nucleaire ambities van de theocratische regering.

Waarmee slechts aangegeven wordt hoe dwingend en hoe weinig democratisch de invloed is van dergelijk organisaties. Enkel en alleen democratische veranderingen die gunstig zijn voor de economisch of militair-strategische belangen van de VS worden gesteund. Zodra de bevrijdingsbeweging streeft naar een grotere onafhankelijkheid van het westen wordt de 'hulpverlening' onmiddellijk gestaakt.

De recente bestorming van de Britse ambassade heeft nog maar eens duidelijk gemaakt hoezeer het Iraanse volk gegriefd is over de volstrekt onrechtvaardige sancties die door het westen opgelegd worden. Het enige dat de media rapporteren is verontwaardiging in Londen en de westerse wereld.

Hoe terecht die verontwaardiging ook is neemt dat niets weg schandalige partijdig die de media innemen inzake verslaggeving over Iran.

Omdat het verhaal van Iran's 'onmiddellijke nucleaire gevaar' nauwelijks meer houdbaar is probeert men nu dit gevaar naar de toekomst te verschuiven en dat het voor de machtsbalans in de regio onaanvaardbaar zou zijn als Iran een nucleaire macht zou worden. Opeens heeft de onmiddellijke dreiging van Iran: 'De totale vernietiging van Israël' geen prioriteit meer. De druk mag dan wel even van de ketel lijken maar de oorlogstaal en de directe militaire dreiging voor Iran is nog niet afgenomen.

Obama aan het Aziatische front: APEC, ASEAN en PACOM

Terwijl Obama de een na de andere victorie behaalt in de 'bevrijding' van ongewenste linkse regimes, soms dictatoriaal maar vaak ook democratisch gekozen, zoals Honduras, vervolgt de oorlogszuchtige opvolger van Bush zijn imperialistische, neoliberale agenda, nu in de 'PACOM' regio.

Met de eliminatie van Gadhafi in Libië was inmiddels al de weg vrijgekomen voor ongekende zakelijk exploitatie van het land, de introductie het IMF en buitenlandse banken en niet te vergeten; de afbraak van de sociale voorzieningen die onder deze 'wrede dictator' waren opgebouwd en de ongekend hoge levensstandaard van de bevolking.

En intussen wordt in Syrië een bestaande en legitieme strijd om meer democratie gemanipuleerd door de inmiddels bekende NGO's met een dubbele agenda, zoals we die kennen uit de kleurenrevoluties.

Militair is de VS in Afrika actiefin geheel Oost Afrika en de Hoorn van Afrika. Het U.S. Africa Command(AFRICOM) moordt in naam van vrede en veiligheid of bewapent, traint of adviseert diegenen die de 'proxy war' voor de VS uitvoeren.

De gehele wereld is aldus onderverdeeld in 'Theatre of Operation'. Regio's waarin de VS 'belangen' meent te hebben. Belangen die desnoods militair verdedigd mogen worden. Volgens de VS dan.

Maar militair geweld is niet de enig werkwijze.

Op dit moment is de Obama/Clinton tandem diplomatiek actief in de Zuidoost Aziatische regio en de landen langs de Stille Oceaan, in militair-strategische termen: PACOM

Obama bezocht eerst de APEC conferentie in zijn geboorteland Hawaii, dat overigensAmerikaans bezit werd d.m.v. een hondsbrutale coup, maar dat even terzijde.

Obama was daar om de conferentie bij te wonen van de 'Asia-Pacific Economic Cooperation' (APEC). Het doel van de APEC is het stimuleren van economische groei, samenwerking, handel en investering in de regio. Obama's doel was om een te pleiten voor een vrijhandelszone. Een mooi doel, ware het niet dat die vrije handel in de praktijk neerkomt op vestiging van multinationals, bouw van (vaak vervuilende) industrie en het uitbuiten van werkkracht in 'sweat shops'. Protesten van anders-globalisten en 'antikapitalisten' bleven natuurlijk niet uit.

Hilary Clinton wond er geen doekjes om: Na het afronden van de klus in Afghanistan en Irak heeft de VS de handen vrij om de invloed in de Aziatische regio uit te gaan breiden:

"Een van de belangrijkste taken van Amerikaanse staatsmanschap in het komende decennium zal zijn het verzekeren van een aanzienlijk toename van de investeringen - diplomatieke, economische, strategische, en anders - in deze regio."

Clinton liet ook niet na China aan te spreken op mensenrechtenkwesties. Of de Chinese minister van Buitenlandse Zaken Yang Jiechi dit gepareerd heeft door de VS fijntjes te wijzen op Guantanamo Bay en de buitengerechtelijke executies van Osama bin Laden en Anwar al-Awlaki is niet bekend.

Hierna reisde het circus door naar de ASEAN conferentie ( Associatie van Zuidoost-Aziatische Naties) op Bali en een vriendschappelijk bezoek van Clinton aan de Filipijnen.

Opnieuw werd er weer fors kritiek geuit op China. De VS stoort zich onder meer aan de grote regionale invloed van China in de Zuid-Chinese Zee.

Waarop de Chinese premier Wen Jiabao de VS adviseerde zich vooral met de eigen zaken te bemoeien.

Hilary Clinton bracht nog even een tweedaags bezoek aan de Filipijnen waarbij ze toezeggingen deed om de Filipijnse kustwacht militair te versterken. Het ging hierbij om 'maritieme uitdagingen' het hoofd te kunnen bieden.

Daarna volgde voor Clinton nog even een bezoekje aan Myanmar (Birma), aan het generaalsregime maar vooral aan Aung San Suu Kyi, de 'lieveling' van het westen. Want hoewel iedere oppositie tegen het militaire regime prijzenswaardig is, hangt er een geurtje aan alle kleurenrevoluties en dat is met de 'saffieren' variant van Myanmar niet anders dan in Joegoslavië, Libanon, Georgië, Oekraïne en Kirgizstan. Overal tref je achter de schermen dezelfde spelers aan: De 'National Endowment for Democracy' (NED), het 'Open Society Institute' van George Soros, 'Freedom House' en Gene Sharp’s 'Albert Einstein Institution', een Amerikaans inlichtingendienst instrument dat ingezet wordt om geweldloze regime changes te bewerkstelligen in landen die van strategisch belang zijn voor de VS.

En naast de sturing voor een gunstig ondernemersklimaat (vrijhandelszone) onder het mom van democratisering, gaat de VS gestaag door met de militarisering van de regio.