Posts tonen met het label Irak. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Irak. Alle posts tonen

dinsdag, oktober 04, 2016

Pentagon betaalde een Brits PR bedrijf een half miljard dollar voor nep Al Qaida video's

Nep nieuws en valse vlaggen: Pentagon betaalde Britse PR firma 500 miljoen dollar voor topgeheime Irak propaganda

Vertaling van dit artikel van het Bureau of Investigative Journalism van 2 oktober 2016:

Volgens een voormalig employee van Bell Pottinger fabriceerde de PR firma onder meer korte tv segmenten in de stijl van Arabisch nieuwszenders en namaak rebellenvideo's die gebruikt konden worden om de mensen op te sporen die dergelijke video's bekeken.

De leiding van de afdeling werkte nauw samen met hoge Amerikaanse militairen in hun hoofdkwartier in Bagdad 'Camp Victory' terwijl buiten de opstandelingen hun verwoestende werk deden.

bron: http://www.lefigaro.fr/international 05/01/2014

Lord Tim Bell, de voormalige voorzitter van Bell Pottinger bevestigde aan de Sunday Times, die samenwerkte met 'het Bureau' [Bureau of Investigative Journalism] aan dit artikel, dat zijn bedrijf aan een 'geheime' militaire operatie had gewerkt 'en daarmee gebonden was aan diverse geheimhoudingsovereenkomsten.'

Bell Pottinger rapporteerde aan het Pentagon, de CIA en de Nationale Veiligheidsraad over zijn werkzaamheden in Irak, zei hij.

Bell, een van Engeland's meest succesvolle public relations managers, wordt gezien als degene die Margaret Thatcher's staalharde imago creëerde en de Conservatieve partij hielp bij de overwinning van drie verkiezingen. De firma waarvan hij medeoprichter was kende een klantenkring die onder meer bestond uit repressieve regimes of bijvoorbeeld Asma al-Assad, de vrouw van de Syrische president.

In het eerste media-interview dat een werknemer van Bell Pottinger ooit heeft gegeven over het werk voor het Amerikaanse leger in Irak, vertelde video-editor Martin Wells - die niet meer voor het bedrijf werkt - tegen het Bureau dat zijn tijd in Camp Victory “schokkend, eye-opening en leven veranderd.” was.

De producten die de firma leverde werden afgetekend door de voormalige generaal David Petraeus - de toenmalige commandant van de coalitietroepen in Irak - en soms door het Witte Huis, zei Wells.

Een gigantische media operatie

Bell Pottinger produceerde bergen materiaal voor het Pentagon en een deel ervan ging veel verder dan het standaard communicatie werk.

Het Bureau kon veel van Bell Pottinger's producten traceren dankzij Amerikaanse inventarisatie van aanbestedingen door het leger, inkoop transactiegegevens van de regering en verslagen van de inspecteur-generaal van het Ministerie van Defensie (DoD), evenals Bell Pottinger's bedrijfsresultaten en specialistische publicaties over militaire propaganda. We interviewden een half dozijn voormalige ambtenaren en aannemers die betrokken waren bij informatie-activiteiten in Irak.
Er werden daar drie soorten media operaties veelvuldig gebruikt op dat moment in Irak, zei een gehuurde militaire werknemer, bekend met Bell Pottinger's werkzaamheden aldaar.

“Wit betekent dat het erkend wordt, op het etiket staat wie het geproduceerd heeft”, vertelde de huurling. "Bij grijs is de maker onbekend en bij zwart wordt het valselijk aan iemand toegeschreven. Deze soorten van 'black ops', die gebruikt worden om te kunnen achterhalen wie naar een bepaald ding kijkt, waren een vrij normaal onderdeel van de bedrijfsactiviteiten.”

Bell Pottinger veranderde na een management buy-out in 2012 van eigenaar en zijn huidige structuur heeft geen banden met de eenheid die werkzaam was in Irak, en die zijn deuren sloot in 2011. Naar verluidt ontkennen de sleutelfiguren die in de desbetreffende eenheid werkten betrokkenheid met tracking software zoals Wells die omschreef.
 
Het werk van Bell Pottinger in Irak was een enorme media-operatie die gemiddeld meer dan honderd miljoen dollar per jaar kostte. Een document dat het bureau wist te bemachtigen toont aan dat het bedrijf op één punt bijna 300 man aan Brits en Iraaks personeel in dienst had.

Het in Londen gevestigde PR bureau werd kort na de Amerikaanse invasie in Irak geïntroduceerd. In maart 2004 werd het door het tijdelijk bestuur van het land belast met de "promotie van democratische verkiezingen" - een “zeer gewichtige activiteit” zoals het triomfantelijk klonk in het jaarverslag.

Het bedrijf stapte echter al snel over op wat minder gewichtige activiteiten. 
Het Bureau wist transacties te traceren ter waarde van $ 540 miljoen tussen het Pentagon en Bell Pottinger voor informatie operaties en psychologische operaties (PSYOPS) op grond van een reeks van contracten die verstrekt waren vanaf mei 2007 tot december 2011. Een vergelijkbaar contract rond dezelfde jaarbasis - $ 120 miljoen – bestond ook al in 2006, werd ons verteld.


Het grootste deel van het geld was voor kosten zoals productie en distributie, vertelde Lord Bell aan de Sunday Times, maar het bedrijf moet ongeveer £ 15 miljoen per jaar aan honoraria hebben verdiend.

Martin Wells, de ex-werknemer, zei het Bureau dat hij had geen idee had waar hij aan begon toen hij solliciteerde voor de Bell Pottinger baan in mei 2006.

Hij was werkzaam als freelance video-editor en kreeg een telefoontje van zijn agentschap dat hem aanraadde naar Londen te gaan voor een gesprek over een mogelijke nieuwe klus. “Je zult compleet nieuwe dingen moeten gaan doen die uit het Midden-Oosten zullen komen”, kreeg hij te horen.

Ik dacht: “Dat klinkt interessant”, weet Wells zich te herinneren. “Dus, ik ga akkoord en kom dat gebouw binnen, word begeleid naar de zesde verdieping in een lift, kom naar buiten en daar staan gelijk twee bewakers. Ik dacht; wat is hier in godsnaam aan de hand? Achteraf bleek het eigenlijk om een soort van Marine post te gaan. Dus zover ik er iets uit op kon maken ging het om een soort eenheid die media inlichtingen verzamelde.”

Na een korte babbel vroeg Wells wanneer hij te horen kreeg of hij de baan zou krijgen, en hij was verrast door het antwoord. 

"Je hebt de baan al" kreeg hij te horen. "We hebben ons antecedentenonderzoek naar jou al afgerond."

Wells werd verteld dat hij maandag op het vliegtuig zou stappen. Het was vrijdagmiddag. Hij vroeg waar de reis heen zou gaan en kreeg een verrassend antwoord: Bagdad.

"Dus ik had letterlijk 48 uur om een complete woestijn-outfit bij elkaar te sprokkelen"zei Wells.

Aankomst in Bagdad

Dagen later, moest Wells' vliegtuig zig-zaggen om vijandig vuur van de rebellen te ontwijken alvorens te kunnen landen op Bagdad airport. Hij nam aan dat hij zou worden vervoerd naar een plek binnen de Groene Zone, van waaruit coalitie ambtenaren zich bezig hielden met het bestuur van Irak. In plaats daarvan kwam hij terecht in Camp Victory, een militaire basis.

Zijn eerste indrukken beschrijvend, vertelde Wells dat hij werd getroffen door een werkomgeving die compleet anders dan wat hij gewend was. “Het was een zeer veilig gebouw,” herinnert hij zich, met borden waarop dingen stonden als: "Verboden toegang. Zonder vergunning geen toegang voor ombevoegden, zonder toestemming kunt u niet naar binnen." 

Binnen waren twee of drie kamers met veel bureaus er in, zei Wells, met een sectie voor Bell Pottinger personeel en een andere voor het Amerikaanse leger. 

Ik maakte de fout om een van de Amerikaanse legergebieden binnen te lopen, waarop ik meteen door een zeer strenge Amerikaanse vent me praktisch naar buiten sleepte terwijl hij me toebeet dat ik hier onder geen enkel beding mocht komen, dit is streng verboden gebied, maak dat je wegkomt - al die tijd met een hand rustend op zijn pistool, wat een fijne kennismaking was", aldus Wells. 

Het werd al snel duidelijk dat hij veel meer zou gaan doen dan alleen het bewerken van nieuwsbeelden. 

Grey Ops

Ze maakten drie types video's. De eerste waren tv commercials, bedoeld om Al Qaida in een kwaad daglicht te stellen. De tweede waren nieuwsberichten die werden gemaakt om te lijken alsof ze waren “gecreëerd door Arabische tv”, aldus Wells. Bell Pottinger stuurde teams naar Al Qaida bomaanslagen om daar low-definition video van te maken en dat vervolgens te bewerken alsof het om een stukje uit een nieuwsuitzendingen zou gaan. Er werd een voice-over in het Arabisch bij gemonteerd en gedistribueerd naar tv-zenders in de hele regio, volgens Wells. 

De Amerikaanse oorsprong van de nieuwsitems werden soms verborgen gehouden. In 2005 leidde de onthulling, dat PR-huurling The Lincoln Group het Pentagon had geholpen artikelen te plaatsen in Iraakse kranten - soms gepresenteerd als neutraal nieuws - tot een onderzoek door het Departement van Defensie. 

Black Ops

Het derde en meest gevoelige programma dat door Wells beschreven werd, was de productie van nep-Al Qaida propagandafilms. Hij vertelde het Bureau hoe de video's gemaakt werden. Hij kreeg precieze instructies: “We willen graag een dergelijke stijl video hebben en we moeten gebruikmaken van Al Qaida videomateriaal ", werd hem verteld. “Het moet 10 minuten lang worden, en het moet in dit bestandsformaat, en gecodeerd worden op de voorgeschreven manier.”

Amerikaanse mariniers namen deze CD's dan mee op patrouille en lieten ze in de consternatie dan vallen tijdens het binnenvallen van een huis. Wells zei: "Als ze een huis binnenvielen en er toch al een puinhoop maakten tijdens het doorzoeken dan lieten ze zo af en toe eens een CD-tje slingeren.

De CD's waren ingesteld om met Real Player, een populaire media streaming applicatie die verbinding maakt met internet, afgespeeld te worden. Wells legde uit hoe het team een code in de CD's wist in te bakken die gelinkt was aan een Google Analytics-account, waardoor men een lijst van met IP-adressen wist te verkrijgen die de CD hadden afgespeeld..

De tracking lijst was slechts toegankelijk voor een selecte groep, volgens Wells: De gegevens gingen naar hemzelf, een leidinggevende van het Bell Pottinger management team, en één van de Amerikaanse militaire commandanten.

Wells legde de inlichtingen-waarde uit. “Als er een CD wordt bekeken in het midden van Bagdad ... dan weet je dat je beet hebt” zei hij. "Als er dan 48 uur of een week later er weer een opduikt, in een ander deel van de wereld, dan is dat nog interessanter, en dat is waarnaar ze op zoek zijn, want dat geeft je een spoor.”

De CD's doken op in een aantal interessante plaatsen, herinnerde Wells zich, waaronder Iran, Syrië, en zelfs Amerika."Aan het eind van de dag maakte ik een uitdraai van de resultaten, en als er iets interessants tussen zat, gaf ik het an de bazen en die zouden het dan verder afhandelen" zei hij.  

"Waarheidsgetrouw" materiaal

Het Pentagon bevestigde dat Bell Pottinger voor hen werkte als een aannemer in Irak onder de Information Operations Task Force (IOTF), waarvoor de firma producten afleverde die openlijk de coalitietroepen als maker vermeldden, en enkele waarbij dat niet werd aangegeven. Ze beweerden echter nadrukkelijk dat al het materiaal dat door IOTF naar buiten werd gebracht was “waarheidsgetrouw” was.

Maar IOTF was nog niet de enige missie waar Bell Pottinger voor werkte. Wells zei dat sommige opdrachten van Bell Pottinger vielen onder de Joint Psychological Operations Task Force (JPOTF), zoals bevestigd werd door een Amerikaanse defensie-ambtenaar.

De ambtenaar zei dat hij niet in detail kon treden over JPOTF activiteiten, om er aan toe te voegen: “We bespreken geen methoden voor inlichtingenvergaring uit het verleden of van het heden.”

Lord Bell, die eerder dit jaar terugtrad als voorzitter van Bell Pottinger, vertelde de Sunday Times dat de inzet van tracking mechanismen, zoals beschreven door Wells “heel goed mogelijk” waren, maar dat hij er zelf niets van af wist.

Sommige projecten kwamen zelfs nog hoger in de commandostructuur terecht. “Als Petraeus zijn fiat niet kon geven, ging de lijn helemaal verder tot aan het Witte Huis, en werd het daar afgetekend, en het antwoord zou dan langs diezelfde lijn terugkeren.”

De carrière van Petraeus bracht hem tot 'directeur van de CIA' in 2011, totdat hij moest aftreden in verband met de nasleep van een affaire met een journalist.

Bekijk hieronder het interview met Martin Wells:

A firsthand account of Bell Pottinger's top secret work in Iraq from The Bureau on Vimeo.

De toekenning van een dergelijke grote opdracht aan een Brits bedrijf wekte wrevel onder de Amerikaanse communicatiebedrijven die elkaar verdrongen om in Irak te werken, volgens een voormalige werknemer van een van de rivalen van Bell Pottinger.

“Niemand snapte waarom een Brits bedrijf honderden miljoenen dollars van de Amerikaanse fondsen kon opstrijken terwijl er even goede Amerikaanse bedrijven waren die het ook hadden kunnen doen” zegt Andrew Garfield, een ex-werknemer van de Lincoln Group, die is nu een vooraanstaand lid is van het 'Foreign Policy Research Institute'. “De Amerikaanse bedrijven hadden goed de smoor in.”

Ian Tunnicliffe, een voormalige Britse soldaat, was het hoofd van een driepersoons panel van de 'Coalition Provisional Authority' (CPA) – de overgangsregering in Irak na de invasie van 2003 – die Bell Pottinger hun contract toekenden om de democratische verkiezingen in 2004 te promoten.

Volgens Tunnicliffe, werd het contract, dat totaal $ 5,8 miljoen bedroeg, behaald na de CPA zijn eigen interne inspanningen om mensen bewust te maken van het juridisch kader van de overdracht voorafgaand de verkiezingen, niet het gewenste resultaat opleverde.

"We hebben een relatief haastige, maar niettemin concurrerend bieding georganiseerd waarop communicatiebedrijven konden inschrijven", herinnert Tunnicliffe zich.

Tunnicliffe zei dat Bell Pottinger's consortium een van de drie gegadigden was voor het contract, en dat ze gewoon een overtuigender voorstel deden dan hun rivalen.

Irak was een lucratieve kans voor veel communicatie bedrijven. Het Bureau ontdekte dat tussen 2006 en 2008 meer dan 40 bedrijven voor diensten werden betaald, zoals tv en radio plaatsing, videoproductie, billboards, advertenties en opiniepeilingen. Daarbij ging het om Amerikaanse bedrijven zoals Lincoln Group, Leonie Industries en SOS International, maar ook om in Irak gevestigde bedrijven zoals Cradle of Civilization New Media, Babel Media en Iraqi Dream.

Maar de grootste bedrag dat het Bureau wist te traceren ging naar Bell Pottinger.

Volgens
Glen Segell, die in 2006 werkzaam was in een desinformatie eenheid in Irak werden externe bedrijven ingehuurd omdat het leger de know-how niet in huis had, en deels omdat ze wekten in een juridisch “grijs gebied”.

In zijn artikel uit 2011 'Geheime Inlichtingen Vergaring in Irak', merkt Segell op dat de Amerikaanse wet verbiedt dat de binnenlandse bevolking van de Verenigde Staten blootgesteld wordt aan regeringspropaganda. In een geglobaliseerde media omgeving zouden de Irak-operaties theoretisch ook terug thuis gezien kunnen worden, dus “was het juridisch gezien verstandig van het leger om niet alle activiteiten onder zich te houden" schreef Segell.

Segell stelt dat desinformatie programma's een duidelijk verschil maakten op de grond in Irak. Sommige deskundigen echter trekken dit in twijfel.

Een studie uit 2015 van de Rand Corporation, een militaire denktank, concludeerde dat “het duidelijk zichtbaar kunnen maken van het nuttig effect dat bereikt wordt met pogingen om te informeren, beïnvloeden en overtuigen, is telkens een uitdaging gebleken voor zowel de regering als Defensie.”

De operaties van Bell Pottinger in opdracht van de Amerikaanse overheid stopten in 2011 sinds de Amerikaanse troepen zich terug trokken uit Irak en de eenheid die er werkte niet langer meer bestaat.

Wells verliet Irak na minder dan twee jaar, genoeg van de stress van het werken in een oorlogsgebied en het dag in dag uit verplicht moeten kijken naar confronterende video's van gruweldaden.

Lord Bell vertelde de Sunday Times dat hij “trots” was op het werk van Bell Pottinger in Irak. “We hebben veel gedaan om de situatie helpen op te lossen,” zei hij. “Niet genoeg. We hebben de rotzooi die er uit voortkwam niet kunnen stoppen, maar het was een deel van de Amerikaanse propaganda machine.”

Of het materiaal zijn doelstellingen heeft bereikt, zal niemand ooit echt weten, zei Wells. “Ik bedoel, als je kijkt naar de situatie nu, lijkt het niet er te hebben gewerkt. Maar toentertijd, wie weet, als het één leven heeft gescheeld, dan was het al de moeite waard geweest
.”




Creative Commons-Licentie
Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

zaterdag, februari 13, 2016

De ontrafeling van het schaakspel in Syrië

Hieronder het vertaalde transcript van het interview van Abby Martin met dr.Vijay Prashad met de originele titel: "Unraveling the Syria War Chessboard"

(A.M. = Abby Martin)

Toen de opstand uitbrak in Syrië, in het begin met de eerste protesten, ging VS ambassadeur Robert Ford naar de plaatsen waar de betogers zich hadden verzameld. En, dit is uitzonderlijk; een buitenlandse ambassadeur binnen een soeverein land die de oppositie bezocht die streed voor de omverwerping van de regering. Het is van belang dat men dat onthoudt. Met andere woorden zei de regering van de Verenigde Staten dus – via de aanwezigheid van Robert Ford – tegen de tegenstanders van de Assad regering: Wij gaan jullie Damascus leveren.
Anders gezegd: De VS koos in 2011 partij door ambassadeur Ford naar die plaatsen te laten gaan. Het was geen kwestie van een warrig beleid. Het plan was, als onderdeel van het anti-Iran beleid, dat Damascus uitgeleverd diende te worden aan andere machthebbers dan Iran, wellicht Saoedi Arabië.

Dit was een duidelijke stellingname. Maar de Syrische oppositie wist vanaf het begin dat - alleen indien de VS bereid was om Damascus naar de eeuwigheid te bombarderen - dit regime niet ging vallen. Dus terwijl men wist dat het scenario rammelde gaf men voeding aan de hoop en de verwachting dat de VS vroeg of laat wel met het bombarderen van Damascus zou beginnen, iets waarvan de VS wist dat het niet zou gebeuren. Hier ligt dus tevens een deel van de verantwoordelijkheid voor de honderdduizenden doden in Syrië. Met andere woorden: De VS gaven het groene licht aan een scenario terwijl men wist dat het vervolg uit zou blijven.

Dus ik zie helemaal geen warrig Amerikaanse beleid. De verwarring kwam pas aan het licht toen de Obama regering min of meer het feit probeerde te verhullen dat men niet in staat was gehoor te geven aan de verwachting die Robert Ford had gewekt bij de demonstranten.En het ging nooit om het volk van Syrië, het ging altijd al om Iran.

A.M.: En het is niet alleen het Pentagon, maar het zijn ook de pacifistische en linkse groeperingen die de afzetting van Assad als een prioriteit zien. Wat zou dat betekenen voor het Syrische volk?

De Assad regering is de regering van een bepaalde klasse van mensen. De Syrische regering heeft enorme vooruitgangen geboekt. Ondanks een meedogenloze politiek van gevangenisstraffen voor oppositieleden. Meedogenloos jegens een ieder die opstond tegen de regering, slaagde men er toch in enige vooruitgang te boeken in het welzijn van mensen. Creëerde allerlei soorten instellingen et cetera

Basher al-Assad, die het regime als het ware erfde, kwam uit een geheel ander moment van de wereldgeschiedenis, open naar Amerikanen en de Europeanen. Hij stond veel meer open tot een neoliberale ontwikkeling, nieuwe constructie projecten enzovoort. Hij ging in zee met de Turken en Turkije verdiende in de jaren 2000 veel geld met de renovatie van Noord-Syrië. Dit was het moment waarop er een gevoel van ontheemding onder bevolking ging ontstaan. Er was oprechte ontevredenheid in het land.

Maar ondanks deze ontevredenheid was de oppositie onder het volk zwak. Er was geen enkele mogelijkheid denkbaar dat men zou kunnen winnen van de regering. En ik bedoel niet in militaire zin, maar in de zin van die enorme bevolkingsgroep aan te spreken die de regering bleven steunen. Je kunt geen revolutie creëren door bochten af te snijden. Je zult de langdurige weg moeten volgen.
Wat de VS de oppositie aanbood was zo'n afgesneden bocht.

En wat bedoelen we precies met 'oppositie'? De mensen die revolutionairen waren in Syria, de linkerkant in Syria die als groep bestond, was nooit de gedroomde oppositie in de ogen van de Amerikanen. Wie zagen zij als 'de oppositie'? Vanaf het begin zagen zij de plaatsvervangers [FSA, al-Nusra, IS, etc.] van Turkije, Saoedi Arabië of zelfs de Moslimbroederschap eerder als de revolutionaire krachten. Dat waren de mensen met wie men in gesprek ging. Niet met de socialisten die beschikbaar waren. Dat waren de mensen die iedereen als 'overbodig' beschouwde.

De term 'oppositie' is te ruim. Als mensen 'oppositie' horen denken ze aan rebellen die uit het niets kwamen om te strijden aan het front. Maar als westerse regeringen het hebben over de oppositie bedoelen ze de mensen die in ballingschap zaten in Turkije. Dit was een soort van elite, vergelijkbaar met de transnationale coalitie die gecreëerd werd in Libië. Wie waren zij? Dat waren bankiers, dat waren de mensen die het Westen ziet als 'oppositie'

We moeten ons zelf niet voor gek houden, vanaf een pril begin werden de mensen met een kluitje in het riet gestuurd, wie écht belangrijk werden, waren de plaatsvervangers. En die plaatsvervangers waren niet slechts zakenlui in strakke pakken. Ze smolten al snel samen met lieden van de slechtst denkbare soort, die door westerse en Golf-Arabische steun vrij baan kregen om chaos te veroorzaken in Syrië

A.M.: het voelt als déjà vu omdat we niet zo lang geleden hetzelfde hebben meegemaakt in Libië waar de aard van de revolutie ondergeschikt was aan de omverwerping van Gadaffi. Wat kunnen we opsteken van de gebeurtenissen in Libië?

Het hangt er van af wie iets gaat leren van welke lessen. Het Westen heeft namelijk niets geleerd. Het Westen gelooft dat regime change van zijn tegenstanders toegestaan is. Trouwens, er was in die tijd een geval van een zogenaamde 'soft regime change'. In 2009 in Honduras gaf de VS voluit steun aan de omverwerping van de legitieme regering van het Hondurese volk. Dat was toen Hillary Clinton minister van Buitenlandse Zaken was.

In Japan koos het volk via een democratisch proces voor een regering die een mandaat had om sommige (niet alle) Amerikaanse basissen op Okinawa te verwijderen. Hillary Clinton lobbyde bij de regering en de VS brengt de democratisch gekozen regering van Japan ten val, en helpt een andere regering de macht over te nemen. Dit werd nauwelijks gemeld door de Amerikaanse media.
Dus terwijl men met regime change in het Midden Oosten bezig was vond er een succesvolle machtsovername plaats in Honduras en één in Japan. Heb je ooit iemand horen praten over regime change in Japan? Nee.

Ze zullen de schuld van wat er gebeurt in Afghanistan of wat er gebeurt in Syrië (de opkomst van ISIS, de taliban, of wat dan ook) afschuiven op iemand anders. Ze zullen zeggen dat het Assad's schuld is dat ISIS ontstond. Kom op! ISIS is een direct product van de chaos die ontstond na de omverwerping van Saddam Hoessein in Irak.

Toen Saddam gevangen genomen werd, kwam hij uit zijn hol en hij zei tegen de Amerikaanse troepen: “Ik ben Saddam Hoessein, de president van Irak en ik wil onderhandelen over een overgave.”
Ze dreven de spot met hem, lachten hem uit, ze vernederden hem. Stel je voor dat de regering daadwerkelijk had gezegd: 'Oké, we accepteren je overgave.' Met andere woorden: We willen een nieuw Irak creëren – dat we illegaal aan hebben gevallen, dat we illegaal vernield hebben – maar we willen dat jouw mensen, de fedayeen saddam, hier in de toekomst een rol in gaan spelen. Het zijn Irakezen. We kunnen ze niet simpelweg uitsluiten van de Iraakse geschiedenis.
Maar nee, ze accepteerden geen overgave. Ze leverden hem uit om gelyncht te worden. Neem Gadaffi! Gadaffi werd vermoord. Tijdens een NAVO aanval werd zijn auto geraakt en hij werd op straat gelyncht.

Op dit moment wordt de dienst in Sirte – ooit Gadaffi's woonplaats – uitgemaakt door ISIS. En in Sirte tref je niet alleen de jihadi's aan, maar ook Gadaffi's 'Groene beweging' die totaal geïsoleerd raakte sloot zich aan bij ISIS. Waarom?
Omdat dat de enige weg is die voor hen open staat. Waarom hebben ze destijds niet gewoon Gadaffi gearresteerd (zonder rechtsgrond weliswaar), maar waarom niet zijn overgave geaccepteerd en zeggen: jouw blok van supporters zal een plaats in Libië krijgen. Er zijn tienduizenden Gadaffi aanhangers die zonder aanklacht gevangen zitten – dit is een schending van mensenrechten.

Als je deze regime change operaties uitvoert en je vertelt tegen een deel van de bevolking dat ze niet langer relevant zijn dan veroordeel je hen tot een sociale en politieke dood en soms levenslange opsluiting. En dit is een les die door iedereen gemist wordt. Ze zeggen: Ik wou dat er geen oorlog meer was. Maar je hebt die oorlogen gevoerd, je hebt die landen vernietigd. In de wetenschap dat je dat allemaal illegaal hebt gedaan, dien je de gevolgen onder ogen te zien.

Een Amerikaan zou niet moeten beslissen wat er gebeurt in Libië. Laat de gehele Libische bevolking beslissen, inclusief degenen die je nu als paria's behandelt. In Syrië is het leger uitstekend georganiseerd, het is zeer gedisciplineerd en er is geen sprake van desertie geweest. Het idee dat het leger bang wordt van een Amerikaanse ambassadeur die tussen een vijftigtal demonstranten opduikt is een illusie. Een gevaarlijke illusie.

Ik denk dat er voor niemand een dwingende noodzaak zou moeten zijn om je vóór of tegen Assad uit te spreken. Het is onbelangrijk. Waar het om gaat is dit: Ik geloof in vrijheid. Maar ik besef ook dat vrijheid langdurige strijd is.
Vrijheid vereist dat je probeert anderen aan je zijde te scharen. Zoals ik al eerder zei: Het afsnijden van bochten werkt niet. Je kunt niet je weg naar vrijheid bombarderen, het is een langdurige strijd. En in Syrië kan de regering niet bij iedereen in de smaak vallen maar dat ligt voor anderen weer compleet anders. In een vacuüm belanden is het slechtste wat een regio in de wereld kan overkomen. Mensen hebben inmiddels doorgekregen dat het Syrische leger een van de belangrijke factoren is in de oorlog tegen ISIS.

A.M.: En het Witte Huis zegt dat haar strategie bestaat uit het zaken doen met lokale spelers, hoewel we daar zeer tegenstrijdige spelers tegenkomen. Om maar te beginnen met Saoedi Arabië,... is dit een logische partner voor vrede als zelfs Hillary Clinton zegt dat het de grootste wereldwijde exporteur is van wahabitisch terreur?

De regering van de VS heeft een voornaamste bondgenoot in de regio (afgezien van Israël, Israël vervult hier alleen een indirecte rol) en dat is Saoedi Arabië. En de VS heeft herhaaldelijk verklaard dat men de verdediging van het koningshuis, niet het land zelf, als haar voornaamste taak ziet.

Waarom is dat zo? Het gaat om olie. Niet omdat Amerika olie koopt van Saoedi Arabië maar omdat de Saoedi's de olieprijzen kunnen beïnvloeden. Neem de recente gebeurtenissen. Venezuela probeerde OPEC nieuw leven in te blazen, hogere prijzen te realiseren,  en de baten te gebruiken om regionale ontwikkelingen te steunen. Wat deed Saoedi Arabië? Het voerde de opzettelijk olieproductie op, wat een daling in olieprijzen tot gevolg had en waarmee de tegenstanders van de VS op de knieën gebracht werden. Wie dat waren? Dat waren Venezuela, Rusland en tot op zekere hoogte Brazilië en uiteindelijk ook China.

Al deze landen raakten in een vrije val. Dus de oliestaat Saoedi Arabië is een wapen tegen andere machten op deze planeet. Als er een ding is waar de bevolking van de VS eens over na moet gaan denken is het deze onbuigzame alliantie met een theocratie die niet alleen zijn volk wreed behandeld maar het materiaal levert voor wereldwijde contrarevolutie.

Saoedi Arabië beziet z'n regio helemaal door een sektarische bril. Het ziet de strijd in Jemen als een tussen soennieten en sjiieten, wat de Jemenieten zelf dus helemaal niet zo zien. Het ziet Syrië als een Soennitisch/Sjiitische aangelegenheid, terwijl de zaken in Syrië veel gecompliceerder zijn dan dat.

Sinds de 1960's hebben ze – met steun van de VS – dit sektarische denkbeeld de wereld opgedrongen. Niet alleen in deze regio. Als ik je voorstel Abby: Laten we een kaart maken van waar al-Qaida zijn rekruten vandaan haalt. Een van de meest verbijsterende dingen die je zult ontdekken, dat vanaf de jaren 60 een door de Saoedi's gesteunde groep die zich de 'World Muslim League'(WML) noemde, fondsen verstrekte aan deze al-Qaida cellen. En dat deden de Saoedi's al vanaf de 60er jaren. Ze waren tegen Arabisch nationalisme, daar ging het hun om. We hebben het over de voornaamste Amerikaanse bondgenoot. Er bestaat een schitterend Wikileaks telegram uit 2005 uit Syrië, waarin de Syrische beleidsmedewerker op de VS ambassade zegt: “We moeten het Saoedische spel, om spanningen tussen soennieten en sjiieten op te voeren, steunen.”

Stel je dat eens voor. Dit is een ernstig probleem. En nu beginnen nuchtere westerse regeringen (niet per se de VS) door te krijgen dat dit uit de hand gelopen is.  En dat er iets gedaan moet worden om de hyper-agressieve benadering tot dominantie in de regio te beteugelen.

A.M.: Laten we een andere regionale speler bekijken; Turkije. Hoe heeft Turkije de bloei van ISIS mogelijk gemaakt?

Door de grens open te houden! Toen Obama in augustus 2014 zei dat ISIS een bedreiging voor de wereld was enzovoort, had zich op het NAVO handvest kunnen beroepen en Turkije als NAVO lid zou daarop gedwongen kunnen worden de grens te sluiten. Maar de VS bracht het NAVO handvest niet ter sprake, en de grens bleef poreus. En sinds augustus 2014 bleven de ISIS rekruten in Syrië binnenstromen.
Slechts heel af en toe maakt de pers er melding van: De eerste keer over de vrouwelijk Parijs terroriste: “Ze is in ISIS gebied, ze kwam vanuit Turkije binnen.” Maar hoe reisde ze door Turkije? Ze landde op vliegveld Istanboel, stapte op een vliegtuig naar Gaziantep, en reed ongestoord de grens over met Syrië. Hoe kan dat? Turkije is een soevereine staat... De grens is poreus.

Turkije speelt dus een spel waarmee ze een destructie richting zijn ingeslagen, waarbij men pogingen om de Koerdische opkomst te temperen uitgelopen zijn tot een oorlog tegen de Koerden. Niet alleen de Koerden in Turkije, ze bombarderen steden in Koerdistan in Turkije, maar ze bombarderen ook PKK en YPG basissen in Irak waar mensen getraind worden om tegen ISIS te vechten.

Als je een Amerikaans strategische planner zou zijn en je zou een basis in Turkije opzetten om ISIS te kunnen bombarderen en ondertussen verleen je grondsteun aan de Koerdische milities en opeens verschijnen Turkse vliegtuigen die jouw Koerden gaan bombarderen. Nou, wat is hier gaande? En waarom moeten mensen zoals jij en ik dit uitleggen? Dit is niet aan ons om uit te leggen, dit is zowel aan de Amerikaanse, als de Koerdische ministeries van Buitenlandse Zaken om uit te leggen.

A.M.: Kun je wat meer duiding geven aan het waarom van de Turkse oorlog tegen de Koerden?

Het punt van het Midden Oosten of willekeurig welk ander deel van de wereld is de culture diversiteit. Als je rondreist in het noorden van Irak bijvoorbeeld is het landschap ruig en bergachtig, zodat je tussen en de ene en de andere vallei al een taal kunt tegenkomen die net iets anders is. Andere religieuze tradities, er is enorm veel diversiteit in het Midden Oosten, het is ongelofelijk.
Die mensen leefden voor een lange periode in diverse vormen vreedzaam naast elkaar. Ik ga het niet romantiseren. Verschillende vormen, dus ook wel eens spanningen. Een grote Armeense bevolking, bijvoorbeeld.

Na de Eerste Wereldoorlog volgde Turkije een harde republikeinse, Turks-nationalistische lijn, onder leiding van Kemal Atatürk, 'de vader van alle Turken' wat weinig ruimte liet voor minderheden. En er was natuurlijk de de genocide op de Armeniërs. Maar er was ook de kwestie met de Koerden.
Koerden werd verteld: jullie zijn als ons, niet als de christenen. Aanvankelijk werd religie er bij betrokken. Maar het ging nooit echt over religie, de aanval op de Armeniërs ging ook niet over religie het ging om verschillen. Ga je net als ons zijn? Ga je volledig assimileren of niet? Het was een zeer dwingend assimilerend nationalisme. En de Koerden werd verteld dat ze moesten assimileren om Turks te worden; er bestaat niet zoiets als 'een Koerd'.

Dat is een vrij meedogenloze vorm van nationalisme. Dat is de historie van modern Turks nationalisme geweest, het heeft moeten worstelen met de giftige spanning die daarin besloten lag en die geen plaats biedt aan minderheden.

Wat interessant is aan Turkse geschiedenis van de afgelopen twintig jaar, dat de Koerdische politieke bewegingen nieuw leven in de de Turkse politiek hebben geblazen. De HDP bijvoorbeeld is een van de weinige partijen die totaal sociaal progressief is en gelieerd aan het Turkse links en die het heeft versterkt heeft met een massabeweging. Ze leverden in 1993 hun onafhankelijkheidswens in, in ruil voor een aparte status in Turkije. Deze politieke steun leverde Turks links een enorme electorale winst op. De Koerden zij daarom niet een of andere vreemde levensvorm, ze horen volop in de Turkse samenleving. De grootse Koerdische stad is Istanboel. Er wonen daar 1 miljoen Koerden . Ze wonen overal verspreid in Turkije. Maar ze hebben door hun strijd om zelfbeschikking lucht gegeven aan het gehele Turkse volk.

Men wil een een herziening van de idealisering van dat giftige nationalisme, waar Erdogan nu de vertegenwoordiger van is geworden. De Koerdische strijd gaat niet over etniciteit, het gaat over waarden. De HDP is geen exclusief Koerdische partij, het is een partij van bepaalde sociaal progressieve waarden. Dus dat is nu beschikbaar - binnen Turkije.

A.M.: Er is een wetenschapper die iedere zelfmoordaanslag sinds 1980 heeft bestudeerd en hij ontdekte dat 95 % daarvan één strategische motivatie deelde en dat is de militaire interventie of bezetting van hun land. In deze wetenschap, waarom denkt u dat het imperium volhardt in het gebruik van militaire interventies?

Er zijn meerdere redenen. Als je geen andere oplossing hebt voor de problemen van het volk, gebruik je de hamer. Als geen enkele oplossing meer kunt bedenken om een eind aan armoede te maken, honger, wanhoop et cetera. - in de Verenigde Staten – waarom zouden we het over de wereld moeten hebben. Zelfs als men in Amerikaanse steden niet voor genoeg banen of scholen kan zorgen, zorgt men voor politie, zorgt men voor gevangenissen. Dit is de nationale evenknie van imperialisme in het buitenland. Hier hebben ze geen antwoord op mensen die verhongeren, dus gebruiken se de gevangenis. Daar hebben ze geen antwoord op de verlangens van de mensen, dus gebruiken ze bombardementen. Dit is een gewoonte geworden. Waarom? Omdat de zeer rijken der aarde in staking zijn gegaan. Ze weigeren belasting te betalen. Ze schieten tekort in de levering van welstand voor menselijke verbetering. Ze leveren maar al te graag geld om mensen te bombarderen en ommuurde gemeenschappen te bouwen, ze leveren maar al te graag dystopia. Ze zijn in staking als het aankomt om de creatie van utopia. Het is aan mensen die goedbedoelend zijn en weldenkend zijn, mensen die in de goede kant van de geschiedenis geloven, om te vechten voor utopia.
Zíj hebben een eindspel en dat is puur dystopisch.
We zijn vergeten dat we moeten vechten voor een eindspel. Onze toekomst ligt niet alleen in verzet. Onze toekomst moet iets prachtigs zijn.



Creative Commons-Licentie
Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

zaterdag, september 20, 2014

Coalition to Fight the Islamic State Unlikely to Succeed



  "If the West is serious about tackling the Islamic State, it has to lessen the chaos in Syria. Chaos is what gives the Islamic State the ability to grow. And the kind of policies that I've been seeing out of the Obama administration, I'm afraid they are going to increase the level of chaos and therefore increase the host climate for the Islamic state. What needs to happen is the policies that create chaos need to be lessened. That is simply not there on the table in Washington, D.C."
Allereerst is het helemaal niet raar om je af te vragen of al die chaos niet gewoon de bedoeling is. Als je dermate van olie en een wapenindustrie afhankelijk bent zou het helemaal niet zo vreemd zijn om te denken aan opzet.
Chaos creeërt namelijk een reden voor interventie die ofwel uit humanitaire overwegingen (R2P) kan zijn, ofwel vanwege 'protecting America's interests',  of zelfs een combinatie van die twee - op uitnodiging van een geallieerd staatshoofd wiens land lijdt onder het geweld van rebellen, terroristen, onafhankelijkheids - en vrijheidsstrijders of ander ongewenst rapalje.

Voorbeelden te over.
Ook als je al het andere in overweging neemt; een militaire macht die alle legers ter wereld gezamenlijk overtreft en alleen in naam defensief is, een groeiend aantal militaire bases wereldwijd en een wereldwijd herkenbaar patroon van een aanhoudende of toenemende geweldspiraal op plekken waar geïntervenieerd wordt door de VS, dan tart het de intelligentie en de rede om dat allemaal als een ongelukkig toeval te beschouwen en niet in complotten en false flag operaties te gaan geloven.

Maar laten we doen alsof we gek zijn en 'rationeel' blijven denken. Deze Vijay Prashad bijvoorbeeld kan al voorspellen waarom de coalitie die geformeerd wordt om het op te nemen tegen de 'Islamitische Staat' (IS of ISIS, ISIL) gaat falen. Het probleem zal niet zozeer Irak zijn. De bombardementen en de 'boots on the ground' (en daar is al sprake van in de vorm van adviseurs) zijn op verzoek van de leiders. Er dat er ook grondtroepen aan te pas zullen moeten komen, daar twijfelt niemand aan.
De aanvraag voor luchtsteun in Irak, hadden we te danken aan de nieuwe premier van Irak Haider al-Abadi, die de plaats innam van zijn voorganger Nouri al-Maliki, omdat die het in zijn malle hoofd had gehaald om voor te stellen dat de Syrische luchtmacht misschien wel een beetje kon komen helpen met het bombarderen van ISIS. En zoals we allemaal weten is er maar één die bombardeert in Irak en dat is de VS.

Wat blijft is dus het 'Syrische dilemma'.
Omdat ISIS ook in Syrië opereert zal Obama een samenwerkingsverband aan moeten gaan met andere partijen. Maar dat wordt lastig. De Syrische regering met de gehate Assad aan het hoofd valt uiteraard af. Syrië is lid van de Verenigde Naties dus de VS kan niet zomaar grensoverschrijdende acties gaan uitvoeren op Syrisch grondgebied. De enige weg die open blijft is dus het steunen van groeperingen die nu ook al strijden tegen ISIS. Dat is bijvoorbeeld de Syrisch-Koerdische YPG militie, die actief is in het noord-oosten en afkomstig is uit de Turkse 'Koerdische Arbeider Partij' PKK, die door NAVO bondgenoot Turkije (maar ook door de VS zelf) gezien wordt als een terroristische organisatie. Dat valt dus af.

Maar van de volgende optie word je ook niet vrolijk, en dan hebben we het over 'de andere islamisten'  (in psychologen-taal: NAO - Niet Anderszins Omschreven ). Deze lui worden gefinancierd  door Saoedi-Arabië en zijn minstens zo gestoord als de ISIS cowboys,  alleen zoeken ze geen publiciteit via Youtube. 
Het is dus feitelijk zo dat de VS dan wel niet rechtstreeks al-Nusra (de Syrische al-Qaida) steunt, maar dat via Saoedi-Arabië doet.


Aangezien zo'n 40% van de inwoners van Syrië bestaat uit alawieten (afsplitsing sjiieten), druzen, christenen enz., hebben zij alle redenen om ook deze islamitische groeperingen te vrezen,  En onder deze bevolkingsgroep vind je ook veel oprechte steun voor Assad. Maar vind je dat onder de gegeven omstandigheden raar?


Als de VS dus het plan opvat om via Saoedi Arabie een leger samen te stellen van 'gematigde moslimstrijders' heeft dit deel van de bevolking - gezien de resultaten in het verleden -  alle reden voor scepsis.

En het Vrije Syrische Leger dan? Het Vrije Syrische leger is de beste optie maar het probleem is dat die niets bereikt heeft. Behalve dan het uitdelen van wapens, via overlopers, aan de extremistische moslimgroeperingen. 

De beste optie zou de politieke zijn. Als het westen serieus van plan was om de ISIS het hoofd te bieden maar dan moeten ze de chaos waarin ISIS zo kon groeien kleiner maken, maar met de huidige beleid van Obama is daar geen enkel zicht op en is het omgekeerde eerder het geval, zo beweert
Vijay Prashad. En de vraag is dan ook gerechtvaardigd of men daar werkelijk zo rouwig om is in Washington DC.


Creative Commons-Licentie

zaterdag, september 13, 2014

Bestel een rebel


De Verenigde Staten van Amerika gaan zich, à raison van $ 100.000 per rebel,  toeleggen op het kweken van rebellen. Nu is dat kweken van rebellen niets nieuws, dat deden ze al een eeuw lang. Overal ter wereld werden rebellen gesteund, van wapens voorzien en van adviseurs die uitlegden hoe die dingen werkten en duidelijk maakten op wie die gericht dienden te worden. Die doelwitten waren dan personen die op een of andere manier betrokken waren in activiteiten die haaks stonden op “America's interests” – de belangen van Amerika.

Dat gebeurde allemaal met wisselend succes. Zolang het ging om betaalde huurlingen die in een idealistisch jasje werden gestoken, zoals de Contra's in Nicaragua, ging dat allemaal nog redelijk goed. En ook waar men in zee ging met authentieke enthousiastelingen leek het aanvankelijk goed te werken - zoals de steun aan de Taliban toen die nog tegen de Russen vochten. Later kreeg men echter te maken met het 'backfire' effect, oftewel het boemerang effect, toen diezelfde Taliban zich tegen zijn sponsors ging keren. Wat meer recent: De wapens waarmee de knettergekke kalifaat-cowboys van de IS bezig zijn in Irak en Syrië zijn overblijfselen van de – door de VS – gesponsorde oorlog in Libië. Dan zou je toch verwachten dat men er wel iets van geleerd zou hebben. Daar blijkt in de praktijk echter niets van. 

Het volgende kunststukje wat men in gedachten heeft is: Gelijktijdig de IS in Irak verslaan en de verovering (regime change, geef het maar een naam) van Syrië in 'de juiste banen' te leiden. De juiste banen zoals in : 'In de richting van wij – niet zij'. Daarvoor is er dus een leger nodig van soldaten die het islamitisch fanatisme weten te koppelen aan ons idealisme. Ook daar had men beter kunnen weten, het leger dat die kwaliteiten bezat, het 'Vrije Syrisch Leger' FSA bleek een faliekante mislukking. Misschien omdat de banden met de VS ietwat té opzichtig waren?
The Free Syrian Army is moderate, secular and backed by the United States with weapons and training. The FSA has been described as a proxy of the United States (bron: Wikipedia)
En dat niet alleen, enorme voorraden hoogwaardige wapens, afkomstig van het 'Vrije Syrische Leger', zijn inmiddels al in handen gekomen van de IS.


De enige historische progressie die we gemaakt hebben is dat de VS het nu niet meer heimelijk maar openlijk doet. Het legt zelfs uit hoe men de rekrutering van het toekomstig rebellenleger voor ogen heeft. Alvorens men met de hand op het hart trouw zweert aan de vlag van de Verenigde Staten moet onderstaand vragenlijstje ingevuld worden bij het rekruteringsbureau voor gematigde moslimrebellen (of tenminste, dat stel ik mij zo voor) :

Houd je er rekening mee dat het met zowel de maagdelijkheid als het aantal van die bruiden in het paradijs wel eens tegen zou kunnen vallen? Kortom, liever een lekkere hoer hier dan tien frigide Houri's in de Hemel?

Vind je halal eten een must, maar een karbonaadje op zijn tijd ook?

Wist je dat linkshandig masturberen niet zondig is?

Besef je dat je door mee te doen aan de strijd tegen de IS je het felbegeerde predikaat Staatsgeautoriseerd Moslim (niveau3) kunt verdienen? En dat dat een slimme carrière move is?

Wist je dat we een speciale leger-imam hebben die jullie aan de hand van Koran teksten zal uitleggen dat het kenkergoed is om tegen de IS te vechten. (voor niet moslims wordt dat: Priester /Bijbel, Rabbijn/Talmoed of Jeroen Pauw/Volkskrant)

Wist je dat je bij het gematigde rebellenleger gewoon kan gamen in je vrije tijd en naar muziekvideo's en porno mag kijken?

Dat we legerdisco's hebben waar jij ook naar binnen mag?

Dat je je scooter thuis moet laten maar dat we coole Amerikaans Jeeps hebben om mee rond te crossen? 

En mocht je in gewetensnood komen weet je dat je altijd terecht kunt bij onze legerpsychiater. We hebben hele goede in dienst, dat weet je toch?

Voor niet islamitische rekruten kan de vragenlijst korter:

Welk gematigd bedrag had je in gedachten (vul in op stippellijn)


Creative Commons-Licentie
Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

dinsdag, juni 25, 2013

Het Verijdelde NSA Chantage Plan van Bush

Dit is een vertaling van "Bush's Foiled NSA Blackmail Scheme" dat verscheen in o.m.  Consortium News (21-6-2013)  en Truthout (23-6-2013) van Dennis J. Bernstein.
 
Meer dan een tien jaar geleden gaf president George W. Bush opdracht aan de 'National Security Agency'(NSA) om belastend materiaal te verzamelen van de leden van de VN-Veiligheidsraad , waarmee hij d.m.v. chantage, goedkeuring wilde afdwingen voor zijn agressieve oorlog tegen Irak. Maar de plot werd verijdeld door een dappere Britse inlichtingenofficier, Katharine Gun. 

In begin 2003, toen de Amerikaanse en Britse regeringen naarstig op zoek waren naar internationale instemming voor hun aanvalsoorlog tegen Irak, kwam de propaganda machine stil te liggen vanwege een onthulling dat de National Security Agency leden van de VN-Veiligheidsraad bespioneerde op zoek naar chantage materiaal.

De onthulling kreeg weinig aandacht in de reguliere Amerikaanse media, die zich vrijwel volledig schaarde in het pro-oorlog kamp, maar de onthulling kreeg veel internationale aandacht en maakte een eind aan het chantage plan. De Amerikaanse president George W. Bush en de Britse premier Tony Blair werden gedwongen om af te zien van een VN-resolutie en Irak binnen te vallen met een bijeengeraapte "coalition of the willing." 

Enkele maanden later werd de identiteit van de klokkenluider onthuld, een jonge vrouw genaamd Katharine Gun, die als vertaalster werkte bij de Britse tegenhanger van de NSA, de 'British Government Communications Headquarters' (GCHQ ). Gun verloor haar baan en werd aangeklaagd op grond van het schenden van de Britse geheimhoudingsplicht, maar de zaak werd geseponeerd omdat de rechter van de regering-Blair zou hebben verlangd openbaar te maken dat het druk had uitgeoefend op juridische adviseurs om een positief advies voor de invasie af te dwingen.
Nu, tien jaar later, heeft Edward Snowden, een jonge Amerikaanse systeemanalist die werkte voor de NSA, documenten onthuld van een wereldwijd spionage netwerk, hetgeen aanleiding gaf tot een heel ander internationaal debat – dat van overheid spionage versus persoonlijke levenssfeer. Pacifica's "Flashpoints" gastheer, Dennis J. Bernstein, ontving Katharine Gun om beide onderwerpen te bespreken.
  
Dennis J. Bernstein: Wat was je precies je functie toen je besloot om een bepaald document openbaar te maken?

Katharine Gun:
Mijn functie was taalkundig analist. Ik spreek Mandarijns Chinees. We vertaalden onderschept materiaal en stelden rapporten op voor de verschillende klanten van GCHQ, die normaal gesproken het ministerie van Buitenlandse Zaken of MI-5 en MI-6 zijn.
 

DB: Kun je iets meer vertellen over het document dat je openbaar maakte en het belang van de timing?

KG:
Het werd verstuurd op het einde van januari 2003, vlak voor de invasie van Irak. Ik zag een e-mail die was verzonden van de NSA naar GCHQ. Het was een verzoek aan GCHQ om de NSA te helpen bij het onderscheppen van informatie van de zes landen die op dat moment in de Veiligheidsraad zaten. Het doel was hun binnenlandse en kantoor telecommunicatie te onderscheppen, om zoveel mogelijk informatie over de afgevaardigden te verzamelen, die de VS vervolgens kon gebruiken om 'doelen, gunstig voor de Amerikaanse belangen' te bereiken. Ze verzochten om een breed scala van informatie, waardoor ik op de gedachte kwam dat ze de informatie mogelijk zouden gebruiken voor chantage of het omkopen van de VN-afgevaardigden.

DB: Het afluisteren vond plaats bij de Verenigde Naties?

KG: Ik vermoed van wel. Het zou kunnen gaan om het hoofdkwartier van de Verenigde Naties of misschien ook hun privé verblijfplaatsen.
 
DB: Het idee was om - op welke manier dan ook – de benodigde informatie te verzamelen om de bewuste leden ertoe te bewegen de Irak-oorlog te steunen?

KG: Ja. Toentertijd, als je niet werkte voor de inlichtingendiensten of op Buitenlandse Zaken van de VS of het Verenigd Koninkrijk, zou je waarschijnlijk aangenomen hebben dat Bush en Blair op dat moment druk doende waren om tot een diplomatiek oplossing te komen. Maar we weten nu, na een aantal lekken over de jaren heen, over de aanloop naar de oorlog in Irak, dat die oorlog altijd al op de agenda stond. Toen ik de e-mail zag dacht ik: "Dit is het bewijs dat oorlog op de agenda staat." Daarom heb ik besloten het publiek het moest weten.

DB: GCHQ is het 'Britse Overheid Communicatie Hoofdkwartier', het equivalent van de NSA (National Security Agency). Je werkte daar in de aanloop naar de oorlog in Irak. Kun je ons in herinnering brengen welke regeringen werden afgeluisterd? 

KG: Zes naties, nogal wat kleinere landen: Angola, Kameroen, en Pakistan, dacht ik. Mexico werd genoemd, en misschien Chili ook. Landen die over het algemeen niet bekend staan om hun grote, machtige posities bij de VN.

DB: Wat ging er door je heen in de aanloop naar de beslissing om deze informatie te lekken? Deze grote beslissing heeft de geschiedenis enigszins veranderd. Hoe heb je deze moedige beslissing gemaakt die ook je eigen leven zou veranderen?

KG: Ik was erg bezorgd. Ik had mezelf op de hoogte gesteld over de realiteit van Irak en de situatie daar, want ik ben opgegroeid tijdens de eerste Golfoorlog en de daarop volgende jaren van sancties. Ik was mij er constant van bewust dat Irak een land was dat vrijwel verwoest werd, en dat de bevolking in erbarmelijke omstandigheden leefde. Ik was van oordeel dat een nieuwe aanval op hen niet eerlijk en gerechtvaardigd zou zijn, want Irak vormde op geen enkele manieren een bedreiging voor de VS of het Verenigd Koninkrijk.
Dus toen ik de e-mail zag en besefte dat datgene wat achter gesloten deuren gaande was, een poging was om de VN zover te krijgen dat het iets zou autoriseren wat neerkwam op een 'preventieve' aanval op een land, besloot ik dat het publiek hierover moest worden ingelicht, want het maakte mij kwaad .

DB: Wat gebeurde er nadat je deze informatie maar buiten bracht? Wat is er gebeurd met je positie? Werd je geïntimideerd, aangevallen?

KG: In eerste instantie heb ik geprobeerd om anoniem te blijven, maar toen ik me realiseerde dat de gegevens die in de krant gepubliceerd werden herkenbaar zouden zijn als: afkomstig van GCHQ, besloot ik dat ik niet een dubbelleven wilde leiden bij GCHQ en doen alsof ik er niets mee te maken had. Ik vertrouwde het toe aan mijn afdelingshoofd en bekende dat het lek van mij afkomstig was. Daarna werd ik gearresteerd onder verdenking van het breken van de 'Official Secrets Act', ondervraagd en op borgtocht voor acht maanden vrijgelaten .

In november 2003, besloten ze me, tot onze verbazing, na zoveel tijd , alsnog aan te klagen, Na gesprekken met mijn juridisch team, waaronder 'Liberty', een organisatie die vergelijkbaar is met de Amerikaanse 'ACLU' , besloten we dat ik 'niet schuldig' zou pleiten, omdat ik persoonlijk vond dat hoewel ik de daad had verricht, ik mij niet schuldig voelde, want ik had 't gevoel dat ik niets verkeerd had gedaan. Onze verdediging zou hebben bestaan uit het vaststellen dat er sprake was van 'de wet overtreden vanuit noodzakelijkheid', iets dat nog niet eerder aan een rechtbank werd voorgelegd. Mijn juridisch team verzocht vervolgens om inzage van alle juridische adviezen in de aanloop naar de oorlog, en op dat punt besloot het Openbaar Ministerie om alle aanklachten tegen mij te laten vallen.

DB: Wat denk je dat hen ertoe bracht om je te vervolgen, en welke informatie zorgde ervoor dat ze de aanklacht introkken? Voelden ze dat ze bakzeil gingen halen ? Waren ze er op uit om te zorgen dat andere mensen in vergelijkbare posities, niet hetzelfde zouden proberen?
  
KG: Het blijft gissen natuurlijk want ze hebben verder niets onthuld. Ik vermoed dat een van de redenen voor de aanklacht was om mijn actie als voorbeeld te stellen om anderen mee af te schrikken. Aan de andere kant, toen ze de aanklacht introkken, vermoed ik dat er een aantal redenen zijn geweest. Toen we we bij de toenmalige procureur-generaal vroegen om inzage van het juridisch advies, was op dat moment, dat juridisch advies niet volledig openbaar gemaakt.

Tijdens de aanloop naar de oorlog, vroeg Blair uiteraard om juridisch advies. Het eerste concept was ongeveer 13 pagina's lang. De taal was erg voorzichtig - het stelde niet dat er was een duidelijke reden was voor oorlog. Het bevatte veel juridische termen van voorzichtigheid, maar op een gegeven moment werd Blair verteld dat het juridisch advies niet goed genoeg was. Hij had een waterdichte zaak nodig. De procureur-generaal formuleerde zijn advies vervolgens opnieuw, reduceerde het tot één pagina die vervolgens beschikbaar werd gesteld aan het Lagerhuis.

Dat is wat alle parlementsleden in het Lagerhuis ertoe overhaalde om te stemmen voor de betrokkenheid van Groot-Brittannië in de oorlog. Uiteindelijk is de ware informatie naar buiten gekomen, niet van mijzelf, maar via andere wegen en werd het duidelijk dat het juridisch advies van meet af aan niet waterdicht is geweest.
 
DB: Daniel Ellsberg zei dat jouw zeer belangrijke en moedige lek de enige was die op tijd kwam om een dreigend mogelijke oorlog af te wenden. Was het je wens om de oorlog te voorkomen?

KG: Ja, ik hoopte de Britse ministers de waarheid zouden zien en vraagtekens zouden plaatsen bij de acties van Blair en de geheime onderhandelingen die hij op dat moment voerde met Bush. Ik wilde meer transparantie over de kwestie. Ik wilde dat mensen zich zouden afvragen wat er gaande was en probeerde tegenwicht te bieden aan het breed gedragen enthousiasme voor een preventieve aanval tegen een land dat al zeer verarmd was en geen enkele bedreiging vormde, voor wie dan ook.

DB: Heb je ooit gehoord van mensen die op basis van jouw openbaringen, er achter kwamen ze werden afgeluisterd?

KG: Nee.

DB: Dus er waren geen bedankjes, afkomstig uit die hoek?

KG: Nee Op het moment van het lek, werd mijn naam niet naar buiten gebracht. Acht maanden later werd mijn naam openbaar gemaakt.

DB: Werd je leven erdoor veranderd? 

KG: Ik verloor mijn baan. De veilige, full-time, werkgelegenheid op lange termijn was niet meer
mogelijk. Dat heeft een impact gemaakt, vooral financieel, op mijn leven en dat van mijn familie. 

DB: We zien nu die buitengewone NSA lekken van Edward Snowden in de Britse Guardian. Wat zijn jouw gedachten hier over?

KG: Ik denk dat Snowden waarschijnlijk een stuk beter geïnformeerd is dan ik was op dat moment. Mijn lek bestond uit één component. Snowden heeft een lange tijd achter de rug binnen de Amerikaanse inlichtingendiensten. Hij is natuurlijk een zeer technisch onderlegde professional. Ik bewonder hem voor het nemen van deze enorme stap, die hij zeer zorgvuldig en methodisch heeft uitgedacht. Hij heeft een aantal zeer goede punten gemaakt. Dit soort problemen horen thuis in het publieke domein omdat het onschuldige leden van het bevolking betreft. Wij, het publiek, moeten hierin een zekere mate van zeggenschap hebben. 

DB: We horen dat mensen zoals jij, die lekten voor de oorlog, en Snowden nu, het leven van andere mensen in gevaar brengen, een gevaar zijn voor het volk. We horen dat geheimhouding noodzakelijk is om terreuraanslagen te voorkomen, en dat vele werden voorkomen door deze vorm van geheimhouding, onderzoek, aftappen en afluisteren die nu plaats vindt.
 

KG: Er is absoluut geen bewijs dat mijn gelekte informatie op enigerlei wijze iemand anders in gevaar heeft gebracht.

DB: Maar je werd daarvan beschuldigd. 

KG: Ja, ze houden ervan om beschuldigingen rond te strooien, absoluut. Maar in mijn geval, werd ik overwegend gesteund voor mijn acties. In het geval Snowden, staan de mensen - die een eerlijk en rechtvaardig inzicht in de problematiek hebben - achter zijn daden, evenals die van Bradley Manning, die momenteel terecht staat.

DB:
Ben je door dit alles geen vrienden of relaties verloren?

KG:
Ironisch genoeg, niet echt. Veel van mijn vrienden en collega's van GCHQ zijn ook weggegaan bij GCHQ, deels om vooruitgang te boeken in hun beroep. Ze zagen weinig kans om hun taalvaardigheden verder te ontwikkelen bij GCHQ en ik onderhoud nog steeds contact met hen.

DB: Als het moest, zou je het allemaal opnieuw doen?

KG: Dat is een moeilijke vraag. Ik ben nu getrouwd en heb een kind. Ik hoop dat ik het opnieuw zou doen, maar misschien zou ik het nu slimmer aanpakken. Snowden was erg goed geïnformeerd en lijkt precies te weten wat hij moet doen - hoe zijn veiligheid te beschermen en hoe uit de buurt te blijven van zijn onterechte arrestatie en berecht te worden zonder een eerlijk proces.

DB: Je taalvaardigheid. Gebruik je die nu?

KG: Niet nu. Ik ben alleen vloeiend in het Mandarijn Chinees. Ik spreek een beetje Japans en ik probeer nu Turks te leren.

DB: Dat kan goed van pas in de komende tien jaar of zo. Bedankt voor dit gesprek.


Creative Commons-Licentie
Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

zaterdag, december 17, 2011

Obama is een moordvent, deel 2

Als iemand een volkomen onnodige, onrechtvaardige en onrechtmatige oorlog na 8 jaar als beëindigd verklaard en het omschrijft als een succes nadat er een miljoen Irakezen (volgens de enige wetenschappelijk gefundeerde telling) gesneuveld zijn en duizenden Amerikaanse soldaten omkwamen hebben we te maken met een hypocriet en/of een moordzuchtige maniak.
President Barack Obama had er allemaal geen moeite mee: In een toespraak tot de troepen omschreef hij de puinhoop die hij in Irak achterliet als 'een buitengewone prestatie'. En dat achterlaten is ook beeldspraak als je bedenkt dat er een 'ambassade' in Bagdad achterblijft ter grote van Vaticaanstad en een leger aan 'trainers'. En wat doen die trainers? Die stampen een een soort SS-style elite eenheid uit de grond van 18-jarige opgefokte wapengeile Iraakse jongeren. Een Iraaks equivalent van de Iraanse Revolutionaire Garde (IRG), die 'subversieve activiteiten' in de kiem smoort d.m.v. militaire operaties die neerkomen op koelbloedige liquidaties.

Shane Bauer publiceerde er in 2009 een uitstekend artikel over en ik plaats hier graag een onvertaald citaat van de hoge Amerikaanse officier die verantwoordelijk was voor het opzetten van deze eenheid, de 'Iraq Special Operations Forces'(ISOF):

"All these guys want to do is go out and kill bad guys all day," he says, laughing. "These guys are shit hot. They are just as good as we are. We trained 'em. They are just like us. They use the same weapons. They walk like Americans."


Daarnaast blijven er in opdracht van het ministerie van Buitenlandse Zaken nog zo'n 5.500 particuliere beveiligers achter om de resterende 17.000 civiele medewerkers van de Amerikaanse regering te beschermen.

Wat Obama nog meer achterlaat in Irak is een klein legertje aan gesneuvelde en gewonde journalisten die zo onverstandig waren niet te kiezen voor 'bescherming' door de US forces. Tot veroordeling van militairen die betrokken waren bij deze 'friendly fire' incidenten is het nooit gekomen. En wie dan denkt dat er nu tenminste een vrije pers is in Irak, denk opnieuw: Als dat dezelfde lui zijn die zich in 2006 lieten omkopen door het Pentagon, voorspelt dat weinig goeds.

Ook laat Obama in Irak een hele waslijst achter aan doofpotten van oorlogsmisdaden en mensenrechtenschendingen. Slechts in enkele gevallen waarbij de mediadruk te groot bleek werd overgegaan tot vervolging en kwam men soms zelfs tot veroordelingen. Maar in alle gevallen bleef dit beperkt tot het lagere personeel. Wat betreft de grootste misdaden, zoals het starten van een agressie oorlog (buiten de VN om) of de collectieve bestraffing van de stad Fallujah werden beschuldigingen met alle mogelijke middelen onder de mat geveegd. Het excuus dat Obama met deze erfenis van zijn voorganger werd opgezadeld doet niets af aan het feit dat hij de mogelijkheid had om deze en andere misstanden te onderzoeken. Hij verkoos dit niet te doen.

En, waar hij tijdens een interview voor de Indonesische televisie in 2010 nog beweerde dat er een onderzoek moest komen naar de mensenrechtenschendingen onder het regime van Soeharto, want;
“We can’t go forward without looking backwards” , beweerde hij iets later toen hem gevraagd werd naar dezelfde beschuldigengen aan het adres van de VS: “I’m a strong believer that it’s important to look forward and not backwards,”

Maar het meest schandalige staaltje van juridische hypocrisie konden we optekenen uit de mond van John Baker, professor in de rechten van de 'Louisiana State University', hier te bekijken en hier te lezen:
 
“Als we een situatie zouden krijgen waarbij we iedere keer als er een andere politieke partij het Witte Huis betrekt, deze de vorige regering gaat aanklagen, dan gaan we echt de kant op van sommige derdewereldlanden. Ik bedoel, iemand zou bijvoorbeeld een zaak kunnen aanspannen tegen president Obama wegens het inzetten van drones om vijanden te vermoorden in andere landen, omdat hij ze ook gevangen zou kunnen nemen en dat dit vér voorbij 'zelfverdediging' gaat. Dat zou je kunnen doen namelijk. Ik ga dat niet doen, maar het zoú kunnen. Ik zou niet graag zien dat er een toekomstige republikeinse regering zou aantreden die procureur-generaal Holden en president Obama zou gaan vervolgen. Ik denk niet dat dat gezond is.”

Wat hij hiermee zegt is: Stel je voor dat Amerika werkelijk een functionerende rechtsstaat wordt en en werkelijk het rechtsgelijkheidsbeginsel zou toepassen en daadwerkelijk de leiders verantwoordelijk zou houden voor hun misdaden,.... dan kunnen we wel aan de gang blijven!

Al het bovenstaande weerhoudt Nobelprijswinnaar Obama er niet van de rest van de wereld de les te lezen op het gebied van mensenrechten. Vorige week sprak hij tijdens de 63e herdenking van de 'Universele verklaring van de rechten van de mens' de volgende woorden:
“Iedereen zou vrij moeten kunnen leven zonder de bedreiging van buitengerechtelijke moorden, marteling, onderdrukking en discriminatie, ongeacht het geslacht, ras, religie, nationaliteit, seksuele geaardheid of fysieke of mentale gesteldheid.”
En na afloop van de week die hij omdoopte als 'Mensenrechtenweek' passeerde het Congres de 'National Defense Authorization Act' (NDAA), waarmee mensenrechten in de VS nog meer geschonden worden dan al het geval was.

Maar ook in het samenwerken met onderdrukkende, ondemocratische en martelende regimes ziet de de Nobelprijswinnaar voor de vrede geen bezwaar. We wisten dit al vanwege de nauwe banden die de VS onderhield met Moebarak en Kaddafi maar nog meer met de brute heersers op het Arabisch schiereiland. Wat minder bekend is de samenwerking met de Oezbekistan en diens wrede dictator Islam Karimov, die opponenten levend kookt en de nagels uittrekt om maar eens wat te noemen.
Voormalig Brits ambassadeur voor Oezbekistan en tevens klokkenluider, Craig Murray deed hier een boekje over open en dat koste hem zijn baan en zijn reputatie. Obama gaf onlangs aan de banden met dit regime (vanwege de militair strategische ligging in Centraal-Azië) weer wat meer aan te halen omdat er vorderingen zouden zijn op het gebied van mensenrechten in het land. Iets wat door Human Right Watch en vele andere organisaties tegengesproken wordt.  
Hieruit blijkt dat misdaden onbestraft laten uitmondt in een eindeloze herhaling van die misdaden en we moeten ons afvragen of een dergelijk hoge prijs de moeite van een Pax Americana waard is.

Creative Commons-Licentie
Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

dinsdag, november 29, 2011

Glenn Greenwald over de PNAC, Wesley Clark en de neoconservatieve droom

Glenn Greenwald: Is Obama Fulfilling the Neocon Dream of Mass Regime Change in Muslim World?


Glenn Greenwald richt bij 'Democracy Now' opnieuw de aandacht op de PNAC (Project for the New American Century) denktank. En met name het document "RebuildingAmerica's Defenses".
Een reality check laat zien dat deze neoconservatieve agenda ongewijzigd, volgens schema lijkt te worden uitgevoerd. Althans, de overeenkomsten zijn verbluffend. Het plan om militaire werelddominantie te verkrijgen dankzij de 'war on terror', waarbij een 'new Pearl Harbor' in de vorm van 9/11 als een geschenk uit de hemel kwam, is nog steeds gewoon te downloaden.
Om deze plannen te verwezenlijken werden er talloze nationale en internationale wetten overtreden, desnoods gewijzigd en de publieke opinie beïnvloed via een meer dan gewillig media-apparaat.
Veel gehoord argument is dat het over de olie – of wat ruimer, bodemschatten - zou gaan. Dat is maar ten dele waar. Het gaat om de controle hierover, niet het bezit. Na de 'democratisering' van Irak werd het een halszaak voor de VS regering om de wereld te tonen dat de oliecontracten via een vrije bieding aanbesteed zouden worden.
Wie de bronnen bezit is nauwelijks van belang zolang de bezitter maar deelgenoot is van het grote wereldomvattende financiële systeem. Datzelfde systeem dat ervoor gezorgd heeft dat wij nu nekdiep in een crisis zitten waarvan de kosten, hoe dan ook, door ons allemaal opgehoest moeten worden. Zodra ieder vorm van politieke ideologie (religieus of anderszins) ondergeschikt raakt aan de god  'Mammon' zorgen eigenbelang en hebzucht ervoor, dat het systeem zelfregulerend wordt, d.w.z.; er ontstaat een spontane machtspiramide-structuur waarbij de overheid nog louter een toeziende functie heeft.
In dat opzicht wijst Greenwald erop dat er effectief geen verschil zit tussen de neoconservatieve en de neoliberale agenda's van Bush of Obama. De reden voor de diverse oorlogen waarin Amerika momenteel betrokken is kan ook nauwelijks meer gerelateerd worden aan de 'war on terror', Al Qaida is zo goed als geëlimineerd. Vandaar dat Obama die term afgeschaft heeft, en nu in betrokken is in de nobele taak van 'democratie' bevorderen via het omver (helpen) werpen van ongewenste regimes. Het einddoel lijkt nog steeds hetzelfde te zijn; werelddominantie door middel van een 'Pax Americana.'