Nieuwe, ongesubstantieerde beweringen van 'functionarissen' die Russiagate in leven moeten houden

(bron: Moon of Alabama )

Er waren beschuldigingen over e-mails die iemand van de DNC ontfutseld had en aan Wikileaks waren doorgespeeld. Rusland moest het gedaan hebben. De FBI en andere inlichtingendiensten, ze zaten er bovenop. Uiteindelijk werd er geen bewijs geleverd om de beweringen te staven.
 
Er waren beschuldigingen dat Trump de verkiezingen niet echt had gewonnen. Rusland moest het gedaan hebben. De verschillende Amerikaanse inlichtingendiensten zorgden samen met hun Britse vrienden voor allerlei sinistere lekken over de vermeende zaak. Uiteindelijk werd er geen bewijs geleverd om de beweringen te staven.

Een Britse dubbelagent, Sergej Skirpal, zou bij een Russische aanval op hem gewond zijn geraakt. De inlichtingendiensten vertelden allerlei tegenstrijdige onzin over de zaak. Uiteindelijk werd er geen bewijs geleverd om de beweringen te staven.
 
Alle drie de zaken hadden twee punten gemeen. Ze waren gebaseerd op bronnen in de buurt van de Amerikaanse en Britse inlichtingengemeenschap. En ze waren bedoeld om de vijandigheid tegen Rusland te vergroten. Het laatste punt werd vervolgens gebruikt om de oorspronkelijke plannen van Donald Trump voor betere betrekkingen met Rusland te saboteren. 

Nu maken de inlichtingendiensten een volgende bewering die precies in het bovenstaande patroon past. 

Verslaggevers van de New York Times en de Washington Post werden door niet bij naam genoemde 'functionarissen' opgeroepen en kregen te horen dat Rusland enkele Afghanen betaalt om Amerikaanse soldaten in Afghanistan te vermoorden. Er is geen enkel bewijs dat de bewering waar is. De Taliban-woordvoerder ontkent het. Het aantal in Afghanistan omgekomen Amerikaanse soldaten is minimaal. De vermeende bronnen van deze claims zijn criminelen die de VS in Afghanistan gevangen hebben genomen.

Al die onzin wordt opnieuw gebruikt om te verhinderen dat Trump's wens voor betere betrekkingen met Rusland gestalte gaat krijgen. Stel je voor - Trump werd op de hoogte gebracht van deze onzinnige beweringen en hij deed er niets aan!

Dezelfde inlichtingendiensten en 'functionarissen' betaalden eerder premies om onschuldige gevangenen naar Guantánamo Bay te brengen, waar ze werden gemarteld totdat ze valse bekentenissen aflegden, en daar vervolgens over logen. Dezelfde inlichtingendiensten en 'functionarissen' logen over massavernietigingswapens in Irak. Dezelfde 'inlichtingenfunctionarissen' betaalden en betalen Jihadi's vermomd als 'Syrische rebellen' om Russische en Syrische troepen te doden die hun land verdedigen.

De journalistieke normen van de New York Times en de Washington Post moeten onder nul zijn om dergelijke onzin te publiceren zonder echt bewijs te vragen. Het persbericht zoals onderstaande verhalen van anti-Trump / anti-Russische bronnen hebben niets te maken met 'geweldige berichtgeving' maar zijn pure stenografie.

The New York Times

Rusland bood in het geheim Afghaanse militantenbijdragen aan om Amerikaanse troepen te doden, zegt de inlichtingendienst.

Amerikaanse inlichtingenfunctionarissen hebben geconcludeerd dat een eenheid van de Russische militaire inlichtingendienst in het geheim premies heeft aangeboden aan met de Taliban verbonden militanten voor het doden van coalitietroepen in Afghanistan - onder meer tegen Amerikaanse troepen - tijdens vredesbesprekingen om de langlopende oorlog daar te beëindigen, aldus welingelichte functionarissen.

De dicht bij de inlichtingendienst opererende functionarissen konden geen verklaring vinden voor de trage reactie van het Witte Huis na het bekend worden van deze inlichtingen over Rusland.
Terwijl enkele van zijn naaste adviseurs, zoals staatssecretaris Mike Pompeo, voor een meer agressief beleid jegens Rusland hebben geijverd, heeft de heer Trump een accommoderende houding tegenover Moskou aangenomen.De inlichtingenbeoordeling zou op zijn minst gedeeltelijk gebaseerd zijn op ondervragingen van gevangengenomen Afghaanse militanten en criminelen.

The Washington Post:

Russische operatie was gericht op coalitietroepen in Afghanistan, concludeert inlichtingendienst

Een Russische militaire spionage-eenheid bood premies aan met de Taliban verbonden militanten om coalitietroepen in Afghanistan aan te vallen, waaronder Amerikaanse en Britse troepen, in een opvallende escalatie van de vijandigheid van het Kremlin tegenover de Verenigde Staten, heeft Amerikaanse inlichtingendiensten ontdekt.

De Russische operatie, voor het eerst gerapporteerd door de New York Times, heeft binnen de Trump-regering een intens debat op gang gebracht over hoe het best kan worden gereageerd op een verontrustende nieuwe tactiek van een natie die de meeste Amerikaanse functionarissen als een potentiële vijand beschouwen, maar die president Trump vaak heeft omarmd als een vriend, zeiden de ambtenaren, die op voorwaarde van anonimiteit spraken om een ​​gevoelige inlichtingenkwestie bespreekbaar te maken.

De eenheid die volgens ambtenaren verantwoordelijk was voor het naar verluidt aanbieden van de premies, is ook in verband gebracht met de vergiftiging en poging tot moord op de voormalige Russische militaire spion Sergei Skripal in Groot-Brittannië in 2018.






Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Slimme bommen, simpele drones en stomme 'pundits'

                                CIA's John Brennan - how do you explain drone killings (Credit: Reuters/Jason Reed)

"Schonere manier van oorlogvoeren

Sowieso zijn oorlogen veel minder bloedig. De militaire technologie is ons te hulp gekomen. In de Eerste en Tweede Wereldoorlog deden ze maar wat. Ze gooiden bommen veelal op goed 'geluk' af. Er ging veel mis. Ze hadden nog geen precisiebommen en computergestuurde raketten. En al helemaal geen 'drones', de onbemande vliegtuigjes waarmee president Obama honderden terroristen effectief uitschakelt. Wapens zijn slimmer en maken minder onschuldige slachtoffers. Goed nieuws!"

Dat beweerde Charles Groenhuijsen, twee weken terug in 'Trouw'. Drones zijn de nieuwe manier van oorlogvoeren, accurater, maken minder onschuldige slachtoffers, beweert Groenhuisen, want ze zijn slimmer..

Slimmer dan Groenhuijsen, dat is zeker.

Want drones zijn helemaal niet zo bijzonder. Het zijn vliegtuigen, maar dan van afstand bestuurd. Dus het kan nooit zo zijn dat de afwezigheid van een piloot in de cockpit zoveel verschil kan maken. En dat is ook helemaal niet zo.

Je vraagt je af waar Groenhuijsen zijn informatie vandaan heeft gehaald om tot zo'n stupide artikel te komen. Het zou zo maar dit artikel kunnen zijn : "In Defense of Drones, They're the worst form of war, except for all the others." van William Saletan in Slate magazine.

Veel beter kwam ik niet tegen op internet. Laten we dit artikel erbij nemen om de argumenten eens bekijken die pleiten voor de drones.

Wat de discussie enigszins vervuild is de kwestie van de term 'oorlog'. In de media wordt veelal gesproken van de "so called War on Terror" en dat "so called" (zogenaamde) is niet ten onrechte. President Obama heeft de term geërfd van zijn voorganger Bush en haatte het vanaf het begin. Niet omdat Obama een andere politiek voorstaat dan Bush – dat is verkiezings en mediapraat – maar omdat Obama het niet zo slim vindt om met je ware ambities te koop te lopen, - die van een "ongoing global war".Maar die oorlog heeft een geheel andere functie, is bedoeld om kleinschalig te zijn, en te blijven, en wordt in het westen wel eens abusievelijk als 'politiewerk' omschreven.

Als we dus een discussie aangaan over de ontwikkeling, de progressie van de strijdkunst, laten we dan wel zo eerlijk moet zijn om toe te geven dat deze 'oorlog' nauwelijks te vergelijken valt met oorlogen in het (recente) verleden. De "Ongoing War", - 'de voortdurende oorlog' is er één die vooruitblikt naar een toekomst van eeuwigdurende rebellie die bevochten gaat worden met beperkte middelen op kleine slagvelden, verspreid over de wereld. De Amerikaanse media en veiligheidsdiensten zorgen ervoor dat het kiezerspubliek de essentie hiervan blijft inzien door middel van 'verijdelde aanslagen', (voornamelijk 'sting' operaties van FBI kant) die door de - door de overheid gedicteerde - media gepresenteerd worden als bewijs van een 'Al -Qaida' organisatie die uit is op de vernietiging van de VS. Dat creëert de benodigde strijdmentaliteit in eigen huis en het gewenste aantal rekruten die zich in willen zetten voor "veiligheid en vredesmissies", die neerkomen op kleinschalige onderdrukking van rebellie.

Het is dan ook deze inperking van oorlogvoering die geleid heeft tot slachtoffer-reductie, niet de 'slimheid' van het ingezette materieel

                                                          GBU-15 'smart bomb'

Uit de onlangs gehouden speech voor de ' National Defense University'(NDU) zou moeten blijken dat Obama de 'War on Terror' als verloren beschouwd. Niets is minder waar. Hij geeft daarin juist aan dat er een grote toekomst gloort voor de business van 'wetshandhaving en inlichtingenvergaring', een eufemisme voor de geplande drone oorlogsvoering in het buitenland. Als vorm van zelfverdediging. Uiteraard.

Als de Amerikanen één ding geleerd hebben in de 214 jaar oorlog (van hun 235 jarig bestaan) is het wel dat de slechtste vorm van propaganda, de bodybags zijn. De grijze plastic tassen waarin de soldaten verpakt worden voor retour-verscheping naar het vaderland. En dan zijn we gelijk aanbeland voor de enige reden voor de 'drones' (en laat je niets anders wijs maken); het verminderen van het dodental van VS soldaten, en nog belangrijker, voorkomen van gevangenneming en gijzeling van US army personeel. Drone krijgskunst lost dit probleem op.
Niet alleen is men van de bodybags af. Men voorziet ook een enorme kostenbesparing.

Maar, doet dit wat af aan de stelling dat dit een vooruitgang is in oorlogsvoering?

Ethisch gezien zou er voor oorlogsvoering maar één vooruitgang mogelijk moeten zijn: Geen oorlog.

Maar aangezien we ermee in onze maag zitten: Probeer je eens het volgende voor te stellen: juni 1944, een robotleger staat klaar om de stranden van Normandië te bestormen terwijl ze bestookt worden door robot bestuurde kanonnen vanuit de bunkers in de duinen. Er wordt flink wat op elkaar afgeknald, de materiële verkwisting is enorm, maar er is niemand dood gegaan! Vooruitgang!

Dat klopt.
Hoe krankzinnig dit voorbeeld ook klinkt, dit zou een humanitaire vooruitgang zijn. Maar is het zo dat we twee partijen hebben die over robots beschikken?
Nee, het 'humanitaire' voordeel is eenzijdig en daarnaast kan de technologisch superieure partij kan, en zal  - waar nodig, of naar keuze - nog rustig terugvallen op oudere, grovere manieren van oorlogvoering zoals bijvoorbeeld een 'shock and awe' tactiek , maar ook het inzetten van een nucleair wapen blijft beschikbaar in het arsenaal van mogelijkheden.

Of we het nu hebben over de acties in Somalië, Jemen, Afghanistan of Pakistan, - is het terecht om deze executies per drones, oorlog te noemen?

Er is hier helemaal geen sprake van een oorlog waarin geüniformeerde legers tegenover elkaar staan, met ongeveer gelijkwaardige bewapening en waar terreinwinst en overwinning het doel zijn. In deze 'asymmetrische oorlog' hebben bombardementen niet het doel bruggen, communicatie te verwoesten of industrie plat te leggen. Dus ook het opzettelijk aanhalen van terreur-bombardementen (Groenhuijsen) zoals die van Rotterdam (nee, dat waren geen brandbommen), Londen (ook niet, afgezien van de paar eersten, ter illuminatie) , Dresden (dát waren nou wel brandbommen en een oorlogsmisdaad) of die van Vietnam (één grote oorlogsmisdaad) dragen niet bij tot het bewijzen van een vooruitgang. Immers voor de zuiverheid van de discussie, zou je de vraag moeten stellen stellen:

“Zou het vergelijkbaar strategisch zinvol (terroristisch desnoods) kunnen zijn om bijvoorbeeld Kaboel plat te bombarderen? Om de taliban of Al-Qaida op de knieën te krijgen?”

Het antwoord hierop kan niet anders dan 'nee' zijn.

Het zijn dus niet de drones of intelligente wapensystemen die de aard van het spel dicteren, – het is het formaat van het conflict, in dit geval de 'Kleinkrieg' of 'petite guerre', dat het formaat van de wapens bepaalt.

Zou er een equivalent denkbaar zijn (vanuit klassiek oorlogvoering bekeken) voor het uitschakelen van vijandelijke kopstukken? In WOII werden ook continu pogingen gedaan om nazi-leiders een kopje kleiner te maken. Maar dat gebeurde altijd in de vorm van een aanslag, er is bij mijn weten nooit een Duitse stad platgebombardeerd omdat men vermoedde dat Hitler daar ergens zou zijn. Rare vergelijking? Maar dat is wel wat de drone voorstanders doen – het doen voorkomen of drone aanslagen de moderne variant van klassieke bombardementen zouden zijn. En dat zijn ze niet.
Het zijn maffia - stijl executies.
En je zou ze dan ook daarmee moeten vergelijken. En dan zien we opeens dat de vergelijking zwaar in het nadeel van de drones gaat uitpakken.

De gemiddelde maffia hitman heeft een slagingspercentage van vrijwel 100 %.

Dat maakt hem een goeie en daarom wordt hij telkens weer gevraagd. Van bijkomende schade (collateral damage) is vrijwel nooit sprake. Wat ook het vergrijp van het slachtoffer is, de maffia bazen blijven 'uomini d'onore' of 'mannen van eer', - van vrouwen kinderen en andere bijkomende schade of vergissingen zijn ze niet gediend.

Als we nu dus eens een eerlijke vergelijking gaan maken, en dit bovenstaande maffia-resultaat afzetten tegen de succes rate van de drone-aanslagen, dan blijken die laatste dramatisch slecht uit de bus te komen. In Pakistan bijvoorbeeld kost het maar liefst vijftig burgerlevens voordat er ook maar één high-value target uit de weg wordt geruimd. Dat noem ik bedroevend slecht.

Maar ook de zorgvuldigheid waarmee die term high-value target tot stand komt moet je met een flinke, natte klont zout nemen, want zoals voormalig drone-operator Brandon Bryant onthulde, wist zelfs de CIA (tot voor kort waren dit CIA operaties, straks Pentagon) vaak niets over de beoogde slachtoffers. En dan hebben we het over de z.g. ''signature strikes", waarbij de beslissing tot terminatie genomen wordt op grond van bepaald 'verdacht' gedrag en waarbij de operator dus als politieagent, rechter, jury en beul optreedt.

En waar het vreselijk misging zoals in Datta Kehl, waar tijdens een zakelijke bijeenkomst van stamleiders 40 burgers gedood werden, wordt er naderhand een onderzoek ingesteld, en 'that's it'.

Maar wat overduidelijk is, is dat zelfs na zoveel jaar ervaring, en ondanks de 'superioriteit' en de enorme hoeveelheid intel die met drone-verkenning verkregen wordt, dergelijke vergissingen blijven voorkomen. Want, zoals Mark Mazetti hier (2:26) verwoordt:

"Een drone aanval is slechts zo goed als de inlichtingen die achter de eigenlijke aanval zitten"

Feitelijk doet het 'platform' waar vandaan een slimme bom of een Hellfire raket afgeschoten/afgeworpen wordt er bar weinig toe . Of dat nou een Apache helicopter gunship, Lockheed F-117 Nighthawk, of een Predator of Reaper-drone is, vanaf het moment 'go' is de techniek die gebruikt wordt, (aanstippen met een laser-signaal of volkomen laserbestuurd) voor de begeleiding naar het doel identiek. En al is er nog beperkte mogelijkheid om bij te sturen dan wordt die alleen gebruikt om het projectiel dichter bij het doel te krijgen. Stel dat je een seconde voor inslag ziet dat het rebellenhoofdkwartier een kleuterschooltje blijkt te zijn, is er geen tijd meer om van het doel weg te sturen en er is ook geen 'uit' knop aanwezig. 

Hellfire hung on a Predator drone

Kortom , het is zonder meer waar dat de 'slimme bommen' minder omringende schade toebrengen omdat ze minder springstof bevatten en omdat ze meer precisie hebben dan traditionele projectielen.

De bewering echter dat de drones levens besparen, is grotesk. Juist door de afstandelijkheid die door de videogame sfeer opgeroepen wordt, plus het overmatig vertrouwen in de techniek, wordt er waarschijnlijk lichtvaardiger op de lanceerknop gedrukt dan bij een 'echte' gevechtssituatie. En, bij een foute beslissing is de bijkomende schade, de 'collateral damage' even groot.
Zoals de 403 burgers ondervonden die 1991 in Bagdad's Al-Amiriya schuilkelder dekking zochten voor Amerikaanse precisiebombardementen en door de vernietigende werking van twee lasergestuurde 'smart bombs' in stukken werden gereten, geroosterd werden, of levend gekookt werden door de inhoud van een gescheurde watertank, en wilden dat die bommen wat minder precies waren geweest...

Of de 290 passagiers die aan boord waren van 'Iran AIR Flight 655' die in 1988 door een vergissing uit de lucht werden geschoten (met chirurgische precisie, dat wel) door de USS Vincennes.

Om maar te zwijgen van de vele, vele vergissingen die al gemaakt zijn bij drone- aanslagen, of het nou Jemen, Somalië, Afghanistan, Libië of Pakistan betreft.
Het heeft dan ook weinig zin om in te gaan op het cijfermateriaal waar William Saletan in Slate mee aan komt zetten. Hij gebruikt overheidscijfers die niet betrouwbaar zijn omdat de VS ieder dodelijk slachtoffer in de categorie 'man en strijdersleeftijd', als militant beschouwd. Voor wat de cijfers over Pakistan bijvoorbeeld betreft, constateert een nieuw onderzoek van de Columbia Law School's Human Rights Insitute dat het aantal Pakistaanse burgers dat gedood wordt bij drone aanslagen "aanzienlijk en consequent onderschat wordt door de statistiekbureau's die proberen de plaats van de overheid over te nemen bij de schatting van slachtoffers "

Daarnaast hanteert hij (net als Groenhuijsen doet in zijn artikel) bijvoorbeeld het 120.000 getal als het aantal burgerslachtoffers van de Irak oorlog. Een getal dat dichter bij de 1 tot 1,5 miljoen hoort te liggen.

Niet dat dit soort details iets uit kan maken.

Uit niets dat wat Saletan aanvoert komt een bewijs naar voren dat drones hun werk beter doen dan hun equivalent, de Apache helikopter of andere bemand vliegend materieel. Dat zou ook niet logisch zijn want, zoals al eerder aangevoerd, de drones zijn vliegtuigen zonder cockpit en het zijn de Hellfire's en de Paveway II's die het vuile werk doen.

'Maar de drones geven ongekend goede visuele informatie.'

Nee hoor, integendeel. Lees maar:

"Predator piloten hebben het besturen van het vliegtuig beschreven als vliegen terwijl je door een rietje tuurt. Dit is nogal een verandering van het besturen van een conventioneel vliegtuig vanuit de cockpit. Predator piloten moeten vertrouwen op de onboard camera's om te zien wat er gaande is rondom het vliegtuig. Voor de bemanning is het een afweging tussen het nadeel van een beperkt zicht en de duidelijke plus van persoonlijke veiligheid.” 

Afsluitend: Het valt niet te ontkennen dat het gebruik van drones in bepaalde gevechtssituaties voordelen biedt, vooral ten opzichte van de veel snellere straaljager. Maar dat neemt niet weg dat gevechtssituaties niet altijd te voorspellen zijn. Waar snel ingrijpen vereist is, blijft het inzetten van een straaljager de eerste keus.

Het 'preëmptief' liquideren van enkele bekende militanten en burgers waarvan een verdenking bestaat dat het wel eens 'opstandelingen' zouden kunnen zijn, is de core business van Predators en de Reapers. En de enige interesse die bestaat om levens te redden is die van Amerikaanse piloten. En pas in de tweede plaats die van burgerslachtoffers, zodra die eens nieuwswaardig item dreigen te gaan worden.

Het fiasco van deze vorm van drone-aanslagen wordt misschien nog wel het best geïllustreerd door

de getuigenis van de Jemenitische Farea al-Muslimi voor een gerechtelijke hoorzitting van de Amerikaanse Senaat: Hij vertelde de senatoren dat de drones "nadelige gevolgen hebben voor de pogingen om de harten en geesten te winnen," en voegde eraan toe dat de drones nu "het gezicht van Amerika" voor veel Jemenieten is geworden.
"Wat gewelddadige militanten niet eerder was gelukt, bereikt één drone-aanslag in een oogwenk," zei hij.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

Een uniek idee: Een Afghaan iets vragen over de toekomst van Afghanistan

Dit is een vertaling van het artikel "A Novel Idea: Asking an Afghan about Afghanistan" van Greg Palast, 10 mei 2013

"Nu dat de rotzak dood is, waarom is de VS nog steeds boos op ons?"

“Ons” in dit gesprek, is de taliban. De 'Rotzak' in kwestie is Osama bin Laden.

De Taliban's frustratie werd mij kenbaar gemaakt door Yahya Maroofi, raadsheer van de Afghaanse president Hamid Karzai – Karzai 's Kissinger, als Kissinger een ziel zou hebben.

De zijderoute natie Kazachstan is een uitmuntende plek om de derwisjen tegen te komen die het Grote Spel spelen om het beheer van de kameel en - pijpleiding routes over de Centraal-Aziatische

steppen. Hier kunnen we getuige zijn van de diplomatieke en militaire dwaasheden van nieuwe imperiums die krampachtig de aanblik vermijden van de gedroogde skeletten van de triomferende legers die hen voorgingen.

Maroofi bracht de dag door in de Kazachstaanse hoofdstad op weg naar nauwelijks opgemerkte vredesonderhandelingen – nauwelijks opgemerkt omdat noch Uncle Sam, noch Groot Brittannië waren uitgenodigd. De aanwezigheid was beperkt tot de frontlinie-staten die straks de granaat mogen vasthouden nadat Amerika en Engeland daar de pin hebben uitgetrokken, door de terugtrekking van hun troepen in 2014. De opstelling bestaat uit Kazachstan, Rusland, Kirgizië (geboorteplaats van de Boston Bombers) en de grote nieuwe patser in de regio, Turkije, net zoals Iran, de natie die het meest gevreesd en veracht wordt door de Taliban. De onaangekondigde gasten, natuurlijk, zijn de taliban zelf.

Ik voel me genoodzaakt om een gedeelte te citeren van mijn lange gesprek met de Afghaanse minister na het lezen van stapels opzichtige lariekoek over Afghanistan uit de pennen van de Amerikaanse propaganda roeptoeters die doen alsof ze verslaggevers zijn. Mijn favoriet is, "Hoop Gloort Voor Afghanistan Na Vertrek Coalitie " in de New York Times.

Om hun deskundigheid kracht bij te zetten, gebruikten twee Amerikaanse journalisten hun column-ruimte om de woorden te noteren van generaal Joseph F Dunford Jr, commandant van alle "internationale troepen" in Afghanistan. 

 
Dunford was pas voor het eerst ongeveer 12 weken geleden aangekomen in Afghanistan. Hij kan dan wel geen Tadzjiek van een kamelenscheet onderscheiden maar hij spreekt wél vloeiend Pasjtoe. (Dat laatste heb ik zelf verzonnen, want ik ben moe van Europeanen die de draak steken met Amerikanen en hun gebrekkige kennis van vreemde talen.) Met name het Times artikel over de toekomst van Afghanistan bevat niet één woord van een Afghaan.

Maar aangezien de generaal een borst vol medailles heeft neem ik aan dat hij als bron niet onderdoet voor een ander.

Ik vroeg me wel af waarom de Times verslaggevers helemaal naar Kaboel vlogen om een onnozele Amerikaanse generaal te spreken wanneer ze tijd en pijnlijke inentingen hadden kunnen besparen door gewoon de persberichten van het Pentagon in Washington te kopiëren. The Times vroeg "Fighting Joe ', zoals hij wordt genoemd in zijn officiële biografie, de enige vraag die van belang is voor de Amerikaanse pers: “Zullen de Afghaanse troepen in staat zijn om opnieuw leidinggevende verantwoordelijkheid te nemen in het doden van de taliban?” “Ja!” beweerde de toerist-generaal.

Dus ik dacht, wat kan het bommen, laten we eens een Afghaan vragen over de toekomst van Afghanistan. Maroofi, de minister in wier handen deze toekomstige valt, gooit het over een geheel andere boeg. Hij heeft geen tijd voor de Amerikaanse fixatie op de vraag of Afghanen tegen de taliban zullen vechten. Hij maakt duidelijk dat de Afghanen helemaal niet tegen de taliban willen vechten . En de taliban wil niet tegen mede-Afghanen vechten.

Maar Generaal Joe wil dat het Afghaanse leger zijn moed betoont in het "gevecht tegen mede-moslims en landgenoten", zoals de Times het uitdrukt. Het lijkt alsof de VS een grote angst heeft dat, zonder Amerikaanse militaire voetafdruk en drones in de lucht, de oorlog zal eindigen, en daarmee het Grote (en zeer lucratieve) Spel.

Echter, het is de hoop van de meeste Afghanen, en het doel van de regering Karzai, niet om de taliban te doden, maar om ze binnen de regering te brengen.

Of, zoals Maroofi het uitlegt, om publiekelijk te erkennen dat “de Taliban al in de regering zit, in het parlement, betrokken zijn bij het bestuur” - maar niet openlijk. De gesprekken tussen de frontlinie staten zijn bedoeld om de taliban terug te brengen naar haar wortels als een politieke organisatie, niet als gewapende opstandelingen.

Maroofi erkent dat er wel wat knelpunten zijn: Momenteel zijn vrouwelijke leden van het Afghaanse parlement bang voor bijeenkomsten met hun nog-niet-openbare taliban collega's.

"Taliban zijn Pasjtoen. Zij zijn burgers van Afghanistan. Ze zullen een plaats moeten krijgen in onze democratie." Dat is niet wat Uncle Sam wil horen. President Barack Obama, de Drone Ranger, wil Afghaanse troepen omtoveren tot een soort drone leger, op afstand bestuurde moordenaars om druk op de ketel te houden.

Afghanen hebben echter genoeg van het spelen van gevolmachtigde in andermans oorlog. En ze zien een kans om het doden te beëindigen. Alle Aziatische diplomaten die ik ken zijn het er over eens dat, “De taliban weliswaar militair verslagen is”, maar net als het Amerikaanse leger, kunnen ze op de grond geen progressie maken, noch de positie consolideren. Ze worden geconfronteerd met collega-Pasjtoen (waaronder Karzai zelf, natuurlijk ), niet de Noordelijke Alliantie van minderheden die ooit hun macht binnen de perken hield. Het is niet langer het exclusieve feestje van de taliban.

Daar komt bij dat de taliban een vier-biljoen dollar worst voorgehouden wordt die wacht op diegenen die zich aanmelden voor een vredesakkoord. De Amerikaanse luchtmacht heeft een volledig onderzoek vanuit de lucht uitgevoerd naar Afghaanse delfstoffen, en vrijgegeven Russische tests wijzen op onontgonnen minerale rijkdom in de vorm van goud (in Badakshan), koper (Balkhab), ijzer (Haji-Gak), kobalt (Aynak), carbonatiet (Khanneshin ), tin (Dusar-Shaida) en meer. Afghanistan zou het Saudi-Arabië van rijke rotsen kunnen zijn.

Weggelaten uit de gepubliceerde Amerikaanse rapporten (maar iets wat ik heb opgegraven uit oude CIA bestanden die niet van computers verwijderd waren) was het meest waardevolle voorraadje alles: uranium, wellicht 's werelds grootste voorraad. De Sovjets hadden het stiekem het uranium al gedolven, met alleen geïmporteerde Russische arbeiders, totdat ze in 1988 terug naar huis werden gejaagd.

Uraniumwinning is veel winstgevender dan de opiumhandel (dat toch al steeds meer uitwijkt naar Myanmar). De hoop van de Karzai regering is, om als erfenis, een pad naar rijkdom achter te laten, maar die rijkdom kan niet uitgegraven worden voordat de grond daarboven vrij is van landmijnen en maniakken.

Chinese staatsbedrijven in Kaboel staan in de rij met schoppen en het ondertekenen van bonussen. Maroofi houdt van Chinese bedrijven - zijn bieden eerder kans op banen, dan op meergeld. In tegenstelling tot de westerse bedrijven.

Smeergeld. Steekpenningen. Corruptie. Het was dit onderwerp dat Maroofi aanzette tot een lange verhandeling. Ja, Afghanen werden overladen met miljarden aan steekpenningen, smeergelden en corrupte deals, maar wie betaalt die steekpenningen? Wie is de aanstichter van het corrumperen?

"Karzai vertelde defensie aannemer Lockheed Martin, 'Jullie geven honderden miljoenen dollars aan contracten aan mijn familie en aan de gezinnen van mijn ministers, omdat jullie verwachten daarmee invloed te kopen. Jullie krijgen die invloed niet, en jullie geld krijgen jullie evenmin terug.'”

Lockheed's antwoord is dat de Amerikaanse wetgeving vereist dat contracten aangeboden worden aan de "meest gekwalificeerde" bieder, ongeacht de familiale relaties met de overheid. Ongeacht welke regering, lijkt het: Lynn Cheney, Dick's vrouw, zat ooit in de Raad van Bestuur van Lockheed.

(Maroofi gaf mij informatie over bedenkelijke contracten die het hele bestuursstructuur vergiftigen. Ik ben van plan om de feiten hierover op te sporen, dus blijf deze site volgen. G.P)

Voorpagina's in Amerika werden de afgelopen week overspoeld met de CIA bekentenis dat het koffers vol dollars aan het verzenden is naar het kantoor van president Karzai. Geen mens die suggereert dat Karzai zelf een greep in die koffers heeft gedaan: de buit is bedoeld om uit te delen aan krijgsheren die een beetje gefêteerd moeten worden. Bijvoorbeeld, Oezbeekse mafkees Abdul Rashid Dostum gaat er prat op dat hij de CIA maandelijks een factuurtje van $ 800.000 stuurt, om aan de kant van de overheid te blijven.

Maar Karzai kan eenvoudigweg het ontspoorde koffer-systeem niet beheersen. Maroofi is bijzonder verbolgen vanwege het feit dat, “Deze Amerikaanse bedrijven miljoenen geven aan gouverneurs waarvan ze weten dat ze het geld splitsen met de taliban.” Een favoriete handeltje voor de taliban is het aannemen van miljoenen aan steekpenningen (via de gouverneurs) om transporten van materiaal door te laten, bedoeld voor de Amerikaanse troepen die in afgelegen streken tegen de taliban vechten.

Op dit moment is de taliban klaar – weliswaar schoorvoetend - voor het vredesakkoord, met de bedoeling om ook een stukje van de cake op te kunnen eisen. En ze zijn verbaasd dat, nu dat de rotzak Osama dood, de VS nog steeds een wrok koestert.

Waarom? Laten we het onder ogen zien: als Karzai de oorlog kan beëindigen, dan zal de winnaar van het Grote Spel zijn ... China. Immers, de VS heeft bijna alle erts die het nodig heeft onder eigen bodem of op gemakkelijke grijp-afstand van Canada en Latijns-Amerika. En in tegenstelling tot China, smachtend naar die naar die gasleidingen van Kirgizië en olieleidingen van het Kaspische bekken komt het Amerikaanse gefrackte aardgas en olie uit haar kont spuiten. Zonder enige twijfel zal het vrijkomen van Afghanistan bodemrijkdommen alleen maar een prijsval veroorzaken van grondstofreserves die in het bezit zijn van Amerikaanse bedrijven.

Vrede in Afghanistan is China's economische infuus en Amerika's grondstoffenprijs tuimeling.

General Joe is niet bezorgd over een plotselinge uitbraak van vrede. "Je kunt me ervan beschuldigen een optimist te zijn en ik zal schuldig pleiten," terwijl hij uitkijkt op een Afghanistan dat voor de eeuwigheid in een oorlog gevangen is. Voor Amerikaanse bedrijven betekent dat een eindeloze goudmijn. Dat komt omdat, zelfs nadat Amerikaanse troepen vertrekken, de militair-industriele stoomwals - geënterd door aannemers, 'special ops' huurlingen, "ontwikkelingswerk" agentschappen en hun tussenpersonen – door zal blijven rollen.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

Obama is een moordvent

Macht corrumpeert en absolute macht corrumpeert absoluut. Sinds president Bush na de aanslagen van 2001 besloot de wereld als oorlogsgebied te karakteriseren en de ´Authorization for Use of Military Force´ (AUMF) van kracht werd, gelden er al wetten in de VS die de 'staat van beleg' benaderen. Burgerrechten werden opgeschort, internationale verdragen genegeerd, ontvoering, marteling en ongelimiteerde opsluiting van verdachten werden geautoriseerd en sinds kort zijn - onder de nieuwe president, Barack Obama – buitengerechtelijke liquidaties in opdracht van de president 'gelegaliseerd'. Voor dat laatste bestaat er een heus 'targeted killing program' , waarvan het bestaan officieel ontkend noch bevestigd wordt. Dit kwam onder de publieke aandacht toen de vader van de geradicaliseerde Amerikaanse imam Anwar al-Awlaki voor een rechtbank smeekte om het leven van zijn zoon te sparen. De rechtbank oordeelde echter dat het hierover geen uitspraak kon doen omdat het hier staatsgeheimen betrof, de voorgenomen moord op Awlaki een politieke beslissing was en dat een dergelijke moord volgens de 'oorlogswetgeving' (AUMF) legitiem zou zijn.

De president kreeg zijn zin en niet veel later maakte een drone aanval een einde aan het leven aan een Amerikaans staatsburger die naar Jemen was gevlucht.

Eerder al stonden Amerikanen te juichen vanwege een andere moord. Toen betrof het geen eigen staatsburger maar degene die in de media verantwoordelijk wordt gehouden voor de aanslagen van 9/11, Osama bin Laden. Ook hier is sprake van een buitenrechtelijke executie omdat de verdachte geen kans kreeg zich te verdedigen tegen de aanklacht, de liquidatie op Pakistaans grondgebied plaatsvond, en de verdachte ongewapend was.

Een president van de VS heeft dus momenteel een vrijbrief om naar believen over leven en dood te beschikken van iedereen op deze planeet. De reden waarom we er ons niet zo druk om maken is begrijpelijk en tegelijk banaal: Het betreft geen van 'ons' en we nemen aan dat de president en zijn inlichtingendiensten alleen schuldigen aanpakken.

Uiteraard is dit niet verstandig. Inlichtingendiensten maken veelvuldig fouten. En zoals we in de aanloop naar de Irak oorlog hebben gezien, worden ze vaak aangestuurd om politiek gewenste resultaten te produceren. Liquidaties kunnen ook gebruikt om 'lastige getuigen' de mond te snoeren.

De speculaties die naderhand ontstaan zijn dan ook volkomen begrijpelijk. Maar belangrijker nog: Als de geschiedenis ons iets heeft geleerd is dat macht corrumpeert. Leiders die geen strobreed in de weg gelegd worden hebben de neiging steeds meer macht naar zich toe te trekken. En dat zien we nu ook weer.

De introductie van de 'National Defense Authorization Act (NDAA) for 2012, section 1031' heeft nogal wat stof doen opwaaien in de VS, vooral in de blogosphere. Na alle vergaande wetgevingen zou het laatste wetsvoorstel van Carl Levin (D) en John McCain (R) weinig nieuws toevoegen, zo oordeelde de mainstream media. En dat doet het wel, vond grondwet advocaat en blogger Glenn Greenwald, die hier meerdere artikelen direct, of zijdelings aan wijdde. Onder de bestaande wetgeving bleek het al mogelijk verdachten onbeperkt op te sluiten zonder recht op proces, zolang dat niet op Amerikaans grondgebied gebeurde. En hoewel een aantal gerechtelijke uitspraken de de grondslag voor onbeperkte detentie in Guantanamo Bay wegnam, kwam Obama terug op zijn voorgenomen besluit om de basis te sluiten. En tot op heden worden hier nog steeds 250 verdachten vast gehouden zonder uitzicht op enige vorm van proces. Ook veranderde niets wezenlijk op het gebied van ontvoering en marteling. In buitenlandse centra gaan deze gewoon door, al laat men nu anderen het vuile werk opknappen. En uit 'NDAA section 1031' blijkt nog maar eens dat er nauwelijks iet verandert onder Obama, wat we al niet van Bush gewend waren. En soms gaat hij nog verder.

De nieuwe wet, of liever gezegd de nieuwe toevoegingen aan de AUMF maken het mogelijk het leger in te zetten tegen de eigen bevolking. Het leger mag verdachten oppakken, waar ter wereld die zich ook bevinden (zelfs Amerikanen, in Amerika) en ze voor onbepaalde tijd opsluiten. Een zware inbreuk op de Grondwet. Maar, zo zeggen de verdedigers: “Zo staat het niet verwoord.” Immers, alleen diegenen die 'substantieel steun verlenen' aan groepen die er specifiek genoemd worden: Taliban en Al Qaida (zoals van origine omschreven in de AUMF van 2001) en de 'daarmee geassocieerde groeperingen' hoeven iets te vrezen. Maar dan wordt wel even vergeten dat 'mannen met een baard die zich verdacht gedragen' ook al vallen onder die potentiële arrestatielijst, grapte Ray McGovern. En vanuit de occupy beweging komen wel eens kritische geluiden tegen de regering en de oorlog in Afghanistan, en in het verleden bleek dat ook wel eens voldoende aanleiding om iemand in Guantanamo te doen belanden...

De vraag is: Waarom is een dergelijke wet nú nodig? Eigen VS inlichtingendiensten zeggen dat de leiding van Al-Qaida gedecimeerd en de groep versplinterd is. De macht van de taliban in Afghanistan is gebroken er het lijkt erop dat de voortdurende strijd er alleen toe leidt dat de groepering weer in aanhang groeit en zich hergroepeert aan de Pakistaanse kant van de grens. De (eeuwig) voortdurende oorlog tegen terrorisme houdt in dat oorlogswetgeving ook voor onbepaalde tijd van kracht blijft.

McGovern houdt het erop dat het hier om oude bange politici gaat en die met dreiging van draconische maatregelen 'opstand' in toom willen houden. Toch waarschuwt hij ook voor escalatie. De CIA en 'Homeland Security' worden steeds vaker ingezet voor nationale 'beveiliging', zoals bij de acties tegen de occupy kampen in Salt Lake City, Denver, Portland en Oakland. De vorming van totalitaire regimes is vaker met 'baby steps' begonnen.
Mocht Barack Obama de wetgeving ondertekenen en daar lijkt het op, heeft hij de de ´GoedFout´ stempel dik verdiend.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

Glenn Greenwald over de PNAC, Wesley Clark en de neoconservatieve droom

Glenn Greenwald: Is Obama Fulfilling the Neocon Dream of Mass Regime Change in Muslim World?

Glenn Greenwald richt bij 'Democracy Now' opnieuw de aandacht op de PNAC (Project for the New American Century) denktank. En met name het document "RebuildingAmerica's Defenses".

Een reality check laat zien dat deze neoconservatieve agenda ongewijzigd, volgens schema lijkt te worden uitgevoerd. Althans, de overeenkomsten zijn verbluffend. Het plan om militaire werelddominantie te verkrijgen dankzij de 'war on terror', waarbij een 'new Pearl Harbor' in de vorm van 9/11 als een geschenk uit de hemel kwam, is nog steeds gewoon te downloaden.

Om deze plannen te verwezenlijken werden er talloze nationale en internationale wetten overtreden, desnoods gewijzigd en de publieke opinie beïnvloed via een meer dan gewillig media-apparaat.

Veel gehoord argument is dat het over de olie – of wat ruimer, bodemschatten - zou gaan. Dat is maar ten dele waar. Het gaat om de controle hierover, niet het bezit. Na de 'democratisering' van Irak werd het een halszaak voor de VS regering om de wereld te tonen dat de oliecontracten via een vrije bieding aanbesteed zouden worden.

Wie de bronnen bezit is nauwelijks van belang zolang de bezitter maar deelgenoot is van het grote wereldomvattende financiële systeem. Datzelfde systeem dat ervoor gezorgd heeft dat wij nu nekdiep in een crisis zitten waarvan de kosten, hoe dan ook, door ons allemaal opgehoest moeten worden. Zodra ieder vorm van politieke ideologie (religieus of anderszins) ondergeschikt raakt aan de god  'Mammon' zorgen eigenbelang en hebzucht ervoor, dat het systeem zelfregulerend wordt, d.w.z.; er ontstaat een spontane machtspiramide-structuur waarbij de overheid nog louter een toeziende functie heeft.

In dat opzicht wijst Greenwald erop dat er effectief geen verschil zit tussen de neoconservatieve en de neoliberale agenda's van Bush of Obama. De reden voor de diverse oorlogen waarin Amerika momenteel betrokken is kan ook nauwelijks meer gerelateerd worden aan de 'war on terror', Al Qaida is zo goed als geëlimineerd. Vandaar dat Obama die term afgeschaft heeft, en nu in betrokken is in de nobele taak van 'democratie' bevorderen via het omver (helpen) werpen van ongewenste regimes. Het einddoel lijkt nog steeds hetzelfde te zijn; werelddominantie door middel van een 'Pax Americana.'

War Crimes Tribunal Tries Bush, Blair 2011

Talitubbies schieten voor liefhebbers

Embedded journalism is de term.
Vanuit de journalistiek scherp bekritiseerd omdat het tot ongewenste partijdigheid leidt. En dat valt te verwachten, - zo gaat de veronderstelling. Stel dat je dagelijks optrekt met een eenheid. Samen met ze eet, drinkt, t.v. kijkt, met ze op patrouille gaat en beschoten wordt, dan voel je alles wat de soldaat voelt. De angst, de verontwaardiging, vervolgens de haat en daarna de loyaliteit met je "kameraden".
Logisch.
Logisch, dat je bevooroordeeld wordt over hetgeen er gebeurt op het slagveld. Er wordt immers ook op jou geschoten.

Van onafhankelijke verslaggeving kan dan al geen sprake meer zijn. Helemaal van de pot gerukt is een tv-maker met de naam Vik Franke. Deze vond het nodig om met een wapen mee te gaan knallen op: "vermoedelijk Taliban".
Vermoedelijk; omdat alles wat Afghaanse kleding aanheeft Taliban kan zijn.
In deze Afghaanse oorlog, waar het wachten slechts is op een tweede Irak (en daarmee een derde Vietnam), schijnt onafhankelijke verslaggeving niet mogelijk te zijn. Journalisten in het veld lopen immers het risico pardoes geëxecuteerd te kunnen worden door woeste, bloeddorstige, nietsontziende Talibanstrijders.

Althans, dat wordt ons verteld. En dat lot zou bijvoorbeeld de twee Duitse journalisten ten deel zijn gevallen die het waagden zonder dekking van het leger hun werk te doen.
Ongetwijfeld zullen ook deze hun maffia-achtige waarschuwing meegekregen hebben: "Als jullie onze bescherming niet accepteren zouden jullie wel eens een ongelukje kunnen krijgen".
De moordpartij die plaatsvond in de nacht van vrijdag 6 en zaterdag 7 oktober, werd onmiddellijk toegeschreven aan plaatselijke milities. Op 7 oktober wisten de eerste journalisten namelijk al te melden dat de twee door AK-47 - kogels geveld waren..... Taliban dus.

Waarmee overigens Afghaanse lijkschouwers hun westerse collega's qua snelheid ruimschoots de loef afsteken.

Weinig aandacht werd besteed aan de bedenkingen zoals die geuit werden door een regeringsfunctionaris die beweerde dat in dit gebied (Bamiyan) de Taliban niet actief was. Ach, en welk geloof moet je hechten aan ontkenning van aansprakelijkheid door de taliban zelf....
Niettemin kan het werk van de taliban geweest zijn of lokale bendes, Afghanen in het algemeen staan erom bekend niet erg gesteld te zijn op buitenlandse indringers.
Maar bedenk dat ook de coalitietroepen niet gediend zijn van journalistieke pottenkijkers.

Dat geldt voor Irak, maar ook voor Afghanistan.
Het Ministerie van Oorlogsvoering wil namelijk zelf de regie blijven voeren over de beeldvorming die ons vanuit Afghanistan bereikt.
Want, daags later blijkt dat niet ieder contact met de Taliban een
noodlottig einde kent. Een lid van de Taliban heeft schijnbaar de telefoon opgepakt en in de hoorn geroepen: "Ik ben een Taliban en ik wil met de pers praten" en voila! We worden geconfronteerd met ene Mullah Mohammed Amin, Talibanleider van beroep. Deze Mohammed (zeg maar Jan), met een achternaam die in het Arabisch "trouw" of "betrouwbaar" betekent, wordt - gemaskerd en al - aan ons gepresenteerd en vertelt ons dat hij van plan is alle buitenlandse vijanden aan te zullen vallen, ook burgers. Brrrr...

Opdat wij de "war on terror" maar niet zullen vergeten. En blijven steunen uiteraard. En dat we vooral niet teveel morele bezwaren krijgen als er een burgerslachtoffertje hier en daar valt, het zijn toch allemaal spleetogen zandnegers.
Met filmmakers als Vik Franke in gedachten is het wachten op georganiseerde safari's naar Afghanistan voor hardcore gamers die hun vaardigheden wel eens in het echt willen testen. Misschien zelfs een aardig format voor een nieuwe realityshow.
Talitubbies zat.