Telegraaf blijft opwarming aarde ontkennen

Opgeslagen in de 'leuk voor later' map. Van tijd tot tijd plaatst De Telegraaf weer eenzelfde artikel met de strekking: "Aarde warmt niet meer op sinds 1998". Dat is al onwaar (de temperatuurstijging pauzeerde) maar meer nog; een flagrante leugen. Een dergelijk detail doet namelijk niets af aan de wetenschap dat 'global warming' een feit is, en dat dat weer een onderdeel is van de wereldwijd waargenomen en gedocumenteerde klimaatverandering, die we kennen als 'climate change'.

Een kritische lezer zal zich natuurlijk afvragen: Wat kan nou de reden zijn om uitgerekend het jaar 1998 te nemen als uitgangspunt om aan te tonen dat er geen opwarming meer zou zijn? Omdat dat goed uitkomt voor de olie- en vrije marktlobby die dit soort pseudowetenschappelijke journalistiek graag ziet en met wie De Telegraaf al sinds jaar en dag een goede relatie heeft. En dat jaar 1998 komt zo goed uit omdat het bijzonder veel warmer was dan andere jaren vanwege de invloed van El Niño, hetgeen al geruime tijd bekend is en geen enkele invloed heeft gehad op de wetenschappelijke consensus over zowel de juistheid van global warming als over de oorzaak van die opwarming; door menselijke activiteiten. 

Wat diezelfde kritische lezer bij De Telegraaf (wat doet die daar?) zal zijn opgevallen is dat dit artikel dan ook niet als 'Wetenschap' artikel gepresenteerd wordt, maar als 'Opinie'. Uiteraard staat het iedereen vrij om 'groene heffingen' als nutteloos te omschrijven, dat is een opinie (en niet eens zo'n slechte). Wat niet deugt echter is om onophoudelijk te suggereren dat klimaatwetenschap een mening is, en dat het een onderdeel van vrije meningsuiting is om te beweren dat het allemaal wel meevalt met die opwarming van de aarde, - dat doet het niet. Verre van dat zelfs.

Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Verdwijnend poolijs en de doos van Pandora

Russische wetenschappers ontdekten dat er op de zeebodem van de Noordelijke IJszee grote 'fonteinen' zijn ontstaan die in de toekomst enorme hoeveelheden methaan in de atmosfeer zouden kunnen kunnen gaan spuien. Vanwege de inkrimping van het Noordpoolijs zal er in de komende tijd steeds meer open water vrijkomen dat dit gevaarlijke gas voorheen ingesloten hield.

Al eerder was er onrust ontstaan omdat door het smelten van de permafrost grote hoeveelheden methaan dreigden vrij te komen. Het gebied met permafrost (grond die constant bevroren blijft) beslaat zo'n 20 % van de aarde en vinden we in Alaska en Siberië. 

In het Russische deel van Arctisch permafrost, dat zich uitstrekt vanaf het vasteland tot aan het relatieve ondiepe zeebodem van de Oost-Siberische Arctische Plaat, liggen honderden miljoenen tonnen methaangas opgesloten. Methaan wordt wel sneller door het milieu afgebroken dan andere broeikasgassen maar plotseling vrijkomen van dit spul zou een ecologische ramp zijn en opwarming van de aarde enorm doen versnellen.  

Methaan is het spul wat bijvoorbeeld door koeien geproduceerd wordt en is 20 keer zo gevaarlijk als CO2. Het is een wezenlijk onderdeel van het probleem met de broeikasgassen die verantwoordelijk zijn voor de klimaatverandering van de aarde. Er wordt ook aangenomen dat methaan een nog dringender probleem is dan CO2.. Jaarlijks produceert de wereldwijde veestapel meer broeikasgassen dan het autoverkeer. Sinds 1750 is de hoeveelheid methaan in de lucht meer dan verdubbeld.

Nu zijn er wel manieren om van de nood een deugd te maken door bijvoorbeeld de aanwezige methaan en CO2 te gebruiken om er een relatief schone brandstof van te maken of methaanhydraat te gaan gebruiken, maar voorlopig zijn de winningskosten en de hoge energie die nodig is om dergelijke brandstoffen te produceren een belangrijke belemmering. Daarnaast praten we opnieuw over gebruik van fossiele brandstof en dat is eigenlijk niet de weg die we op willen.

Het is jammer dat er nog steeds conservatieve complotdenkers zijn die het idee promoten dat er sprake is van een klimaat-zwendel of hoax. Of libertariërs die uiteraard tegen elke vorm van klimaatregelgeving zijn omdat dat als inmenging door de staat wordt gezien, hetgeen de werking van een vrije markt teveel verstoort.  

Terwijl er wel degelijk ook veel zinnige kritiek geleverd kan worden op de huidige (neoliberale) aanpak d.m.v. de handel in emissierechten. Door het zakenleven te prikkelen met financiële voordeeltjes zou er een lucratieve markt ontstaan in schonere energie, maar de praktijk toont aan dat bedrijven – in hun jacht op deze voordeeltjes – vaak juist elders in de wereld aanzetten tot nog meer uitstoot. In India bijvoorbeeld komt er bij een fabriek veel schadelijk HFC-23 gas vrij. Westerse bedrijven investeren vervolgens in een daarnaast gelegen fabriek die deze schadelijke stof verbrandt waarmee emissie-punten te behalen zijn. Gevolg: Er ontstaan in India méér vervuilende industrie, het investerende bedrijf verdient ook nog eens aan die fabriek en het kan in eigen land doorgaan met de bestaande vervuiling.

Wat dan in beginsel als een win-win situatie werd voorgespiegeld blijkt dan ook uit te lopen op een beurs-spelletje waarbij de bedrijven winnen en de enige verliezer het milieu is. En dat zal zo blijven zolang we toestaan dat financieel-economische machten directe invloed hebben in de politieke besluitvorming.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie