Waarom is het buitenlands beleid establishment zo gebrand op nog meer oorlog?

Kijk naar hun sponsors.
Oorlog is eerst en vooral een winstgevende zwendel.

Vertaling van een artikel van Dennis Kucinich dat verscheen in The Nation op 25 oktober 2016
"Why Is the Foreign Policy Establishment Spoiling for More War?" (links zijn door mijzelf ter verduidelijking toegevoegd)

"Washington DC is misschien wel de enige plek in de wereld waar mensen openlijk pronken met hun pseudo-intellectualiteit door samen te klitten, zich de kwalificatie denktank aan te meten, en geld aan te trekken van externe belanghebbenden met inbegrip van buitenlandse regeringen, om rapporten samen te stellen waarin een beleid voorgesteld wordt dat strijdig is met de real-life problemen van het Amerikaanse volk."

Als voormalig lid van het Huis van Afgevaardigden, herinner ik me 16 jaar van hoorzittingen van het Congres, waar doorgewinterde experts oorlogen kwamen bepleiten vanuit hun overtuiging die gebaseerd was op een cirkelvormige, frivole manier van denken ontdaan van diepte, werkelijkheid en waarheid. Ik herinner me de andere hoorzittingen, waar het Pentagon niet in staat bleek om een verklaring te geven voor meer dan 1 biljoen dollar aan rekeningen, niet meer kon traceren waar een bedrag van 12 miljard aan cash, bestemd voor Irak, gebleven was, en waarbij een test zodanig werd gemanipuleerd dat een slecht functionerende onderscheppingsraket wat makkelijker zijn doel kon vinden. Oorlog is eerst en vooral een winstgevende zwendel.

Dennis Kucinich

Hoe valt het anders te verklaren dat in de afgelopen 15 jaar de zogenaamde 'bipartisan' [boven de twee partijen staande] buitenlands beleid elite van deze stad oorlogen in Irak en Libië heeft aangemoedigd, en interventies in Syrië en Jemen, die de doos van Pandora naar een argeloze wereld heeft geopend, voor de somma van miljarden dollars, een mazzeltje voor de militaire aannemers. Washingtons denk'tanks' zouden onderverdeeld moeten worden in de klasse van gepantserde voertuigen en niet als verzamelplaatsen voor vluchtelingen van academies.

Volgens de voorpagina van de Washington Post van afgelopen vrijdag, dringt de 'bipartisan' buitenlands beleid elite er bij de volgende president op aan minder terughoudend dan president Obama te zijn. Met een luisterend oor naar het geluid van 'liberale' haviken die op humanitaire interventie (lees: oorlog) aandrongen, viel de Obama regering Libië aan, samen met geallieerde machten opererend via de NAVO.

De denktankers konden zich helemaal vinden in de invasie van Irak.  Niet behorend tot enige 'tank' heb ik mijn eigen analyse gemaakt toen de oproep tot oorlog kwam in oktober 2002, op basis van eenvoudig te verkrijgen informatie, en verpreidde het op grote schaal in het Congres en kreeg 125 Democraten zover dat ze tegen de Irak-oorlog resolutie stemden. Er kon geen geld verdiend worden met de conclusie dat die oorlog ongepast was, dus stuurde onze regering ons, ondanks de protesten van vele miljoenen mensen in de Verenigde Staten en wereldwijd, een afgrond in, omringd door veel leunstoel generaals die met oorlogsvaandels zwaaiden. Het ouwe jongens circuit van de Washingtonse denktanks hadden niets geleerd van de ervaringen in Irak en Libië.

De enige winnaars waren wapenhandelaars, oliemaatschappijen, en jihadisten. Onmiddellijk na de val van Libië werd de zwarte vlag van Al-Qaeda geplant op een gemeentelijk gebouw in Benghazi, kort daarop gevolgd door de moord op Gadaffi, met een minister Clinton die vilein grapte: "We kwamen, we zagen, hij stierf." 

President Obama trok blijkbaar lessen uit deze tegenslag, maar niet het beleidsestablishment in Washington, dat blijft zeuren om meer oorlog.

Het zichzelf liberaal noemende 'Center for American Progress'(CAP) roept nu op tot het bombarderen van Syrië, en schat dat de huidige militaire avonturen van Amerika afgerond zullen zijn in 2025, een vertraagde variant van 'mission accomplished'. CAP, dat, volgens een artikel in 'The Nation', fondsen heeft ontvangen van de oorlog contractanten Lockheed Martin en Boeing, de makers van de bommenwerpers waarmee die CAP het Hellevuur over Syrië wil laten regenen.

De 'Brookings Institution' heeft tientallen miljoenen van buitenlandse regeringen aangenomen, met name van Qatar, dat een belangrijke speler is in de militaire campagne om Assad te verdrijven. Gepensioneerd viersterren Marine generaal John Allen is tegenwoordig een Brookings senior fellow. Charles Lister is een senior fellow bij het 'Middle East Institute', dat financiële steun van Saoedi-Arabië ontvangt, de belangrijkste geldschieter die miljarden aan wapens levert om het Assad regime te laten tuimelen en een soennitische kalifaat te installeren dat zich uitstrekt over Irak en Syrië. Buitenlandse overheidsgeld bestuurt ons buitenlands beleid.

Onder het aanzwellend geluid van de oorlogstrom, schreven Allen en Lister een gezamenlijk ondertekend opiniestuk in 'The Washington Post Sunday', waarin wordt opgeroepen tot een aanval op Syrië. Het Brookings instituut erkende, in een rapport aan het Congres, dat het $ 250.000 ontvangen had van het Amerikaanse Central Command, CENTCOM, waar de generaal Allen leiderschap deelt met generaal David Petraeus. Pentagon geld dat naar denktanks gaat die oorlog adviseren? Dit is wetenschappelijke integriteit, Washington DC-stijl.

En waarom is het zo dat Central Command, evenals de Food and Drug Administration, het Amerikaanse Ministerie van Transport en de US Department of Health and Human Services geld doneren aan Brookings?

Voormalig minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright, die de beroemde uitspraak tegenover Colin Powell deed "Wat is het nut van het tot je beschikking hebben van dit prachtige militaire apparaat je het altijd over hebt, als we het niet kunnen gebruiken" zegt heel voorspelbaar over de huidige moment: "We vinden dat er behoefte is aan meer Amerikaanse actie." Een voormalige top adviseur onder de regering-Bush dringt er ook op aan dat de Verenigde Staten een aanval op Syrië met kruisraketten moet starten.

Voormalig minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright, die de beroemde uitspraak tegenover Colin Powell deed "Wat is het nut van het tot je beschikking hebben van dit prachtige militaire apparaat je het altijd over hebt, als we het niet kunnen gebruiken" zegt heel voorspelbaar over de huidige moment: "We vinden dat er behoefte is aan meer Amerikaanse actie." Een voormalige top adviseur onder de regering-Bush dringt er ook op aan dat de Verenigde Staten een aanval op Syrië met kruisraketten moet starten.

Het Amerikaanse volk heeft schoon genoeg van de oorlog, maar in een meervoudige poging wordt getracht door middel van angstzaaierij, propaganda en leugens ons land op een gevaarlijke confrontatie voor te bereiden met Rusland in Syrië.

De demonisering van Rusland is een berekend plan om een bestaansrecht te doen herleven voor stoffige koude-oorlog strijders die uit de vuilnisbak van de geschiedenis proberen te ontsnappen door het oproepen van het spookbeeld van Russische wereldheerschappij.

Het is besmettelijk. Eerder dit jaar zond de BBC een pseudo-documentaire uit waarin een mogelijke WO III aanleiding behandeld werd, beginnend met een Russische invasie van Letland (waar 26 procent van de bevolking etnisch Russisch is en 34 procent van de Letten thuis Russisch spreken).

In het denkbeeldige WO III scenario woordt geopperd dat Rusland Londen uitkiest voor een nucleaire aanval. Geen wonder dat in de zomer van 2016 een opiniepeiling toonde dat twee derde van de Britse burgers spontaan instemden met de aankondiging van de nieuwe Britse premier tot lancering van een nucleaire aanval als vergeldingsmaatregel. Daar gingen de lessen die geleerd hadden moeten worden, zoals die uit het Chilcot rapport naar voren waren gekomen.

Terwijl dit jaar een beslissing valt over wie de nieuwe president van de VS gaat worden, zijn de Washington ideologen dezelfde bipartisan consensus aan het herkauwen dat Amerika na 9/11 onafgebroken in oorlog heeft gehouden en waarmee de wereld een aanzienlijk gevaarlijker plek werd.

De denktanks uit Washington bieden dekking voor het politieke establishment, vormen een politiek vangnet, met een fictief analytisch kader waarmee morele beweegredenen verstrekt worden voor interventie, de in het Capitol geldende rechtsbeginselen. Ik heb schoon genoeg van de Washingtonse-beleid elite die geld opstrijkt uit de oorlog, terwijl ze zich presenteren als deskundigen, ten koste van het leven van andere mensen, onze nationale bezittingen, en de heilige eer van ons land.

Elk rapport dat voor oorlog pleit en afkomstig is van een vermeende denktank zou moeten worden vergezeld van een lijst van sponsors en donateurs van de denktank en een verklaring over de lobby-connecties van de auteurs van het rapport.

Het is onze patriottische plicht om bloot te leggen waarom het buitenlands beleid establishment uit Washington en diens sponsors niet van hun mislukkingen hebben geleerd en in plaats daarvan in herhaling vallen, met de instemming van de politieke klasse en slaapwandelaars met de pers-pasjes.

Het is ook tijd voor een nieuwe vredesbeweging in Amerika, een die zowel progressieven als libertariërs omvat, zowel in als buiten het Congres, die gaat organiseren op campussen, in steden en dorpen in heel Amerika, om als een effectief tegenwicht te dienen voor de "Demuplican" oorlogspartij, de denktanks, en hun media cheerleaders. Het werk begint nu, niet na de inauguratie. We moeten oorlog niet als iets onvermijdelijks accepteren, en de leiders die ons in die richting leiden, zowel in het Congres en het Witte Huis, moeten zichtbare oppositie tegenover zich ervaren.



Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Macho

Machoculturen, je kent ze wel.
Kijk, je hebt 'ons soort' mensen; volwassen, waardig, hoog opgeleid, mensen die meer naar de inhoud dan naar de vorm kijken, en je hebt de meer licht-ontvlambare, dwaze volkssoorten die we in het oosten en zuiden tegenkomen en die hoor je dan ook met gepaste vernedering aan te pakken - en het AD voegt de daad bij het woord:

"In de machoculturen van Turkije en Rusland zijn eer, respect en wraak veel belangrijker dan in het Westen. Poetin en Erdogan zijn heerszuchtige vaderfiguren, die door aanhangers worden aanbeden als 'grote leiders'. Staatsmannen tegen wie zij opkijken..."

 Heldenverering? Daar zijn wij veel te nuchter voor...



Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Waarom men opnieuw bezorgd moet zijn om de groei van het fascisme

(Het betreft hier een vertaling van John Pilger's artikel; Why the Rise of Fascism is Again the Issue)

De regering in de VS heeft herhaaldelijk tegenover het volk gelogen om oorlogen overzee mogelijk te maken en te kunnen heersen over andere landen en hun natuurlijke rijkdommen.

De 70 jarige herdenking van Auschwitz onlangs, was een herinnering aan de grote misdaad van het fascisme, waarvan de Nazi beeldtaal zich in ons bewustzijn genesteld heeft.

Fascisme is als historie bewaard gebleven als flikkerende filmbeelden van nazi-uniformen met opgeheven been marcherend, hun misdaden verschrikkelijk en duidelijk. In dezelfde liberale gemeenschappen waar de oorlogvoerende elites ons aansporen om 'nooit te vergeten', wordt het voortschrijdende gevaar van een nieuw soort fascisme onderdrukt; het is namelijk hún soort fascisme.

''Het beginnen van een aanvalsoorlog...'' zeiden de rechters van het Neurenberg Tribunaal in 1946 “is niet alleen een internationale misdaad, het is de hoogste internationale misdaad, met als enige verschil met andere oorlogsmisdaden, dat het in zichzelf al het verzamelde kwaad van het geheel omvat."

Als de nazi's Europa niet hadden aangevallen, dan zouden Auschwitz en de holocaust niet gebeurd zijn. Als in 2003 de Verenigde Staten en de geallieerden hun aanvalsoorlog tegen Irak niet waren begonnen, zouden bijna een miljoen mensen vandaag nog in leven zijn en zouden wij niet in de ban zijn van de wreedheden van de Islamitische Staat, of ISIS

Zij zijn de nakomelingen van het moderne fascisme, van kindsbeen af opgevoed met de bommen, bloedbaden en leugens dat wij in een surrealistische theatervoorstelling voorgeschoteld krijgen, beter bekend als: 'Nieuws'.

Net als het fascisme van de jaren 1930 en 1940, werden grote leugens met de precisie van een metronoom aan ons geleverd : dankzij een alomtegenwoordig, zichzelf herhalende media en – met het verzwijgen van informatie – diens kwaadaardig censuur. Neem als voorbeeld de catastrofe in Libië.

In 2011, voerde de NAVO 9.700 aanvalsacties uit tegen Libië, waarvan meer dan een derde waren gericht op burgerdoelen. Verarmd uranium werd gebruikt, op de steden Misurata en Sirte werd een tapijtbombardement losgelaten. Het Rode Kruis identificeerde massagraven en Unicef meldde dat "de meeste (van de kinderslachtoffers) onder de leeftijd van tien waren".

De publieke anale verkrachting met een 'rebellen' bajonet van de Libische president Muammar Gadaffi werd door de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Hillary Clinton begroet met de woorden: ''We kwamen, we zagen, hij ging dood.'' Zijn moord, zoals de verwoesting van zijn land, werd gerechtvaardigd met een vertrouwde grote leugen; hij van plan was ''genocide'' te plegen tegen zijn eigen volk. ''We wisten ... dat als we nog een dag zouden hebben gewacht,'' zei president Obama, ''er in Benghazi, een stad ter grootte van Charlotte (North Carolina, USA), er een bloedbad had kunnen plaatsvinden, dat voor een enorme impact in de hele regio zou hebben gezorgd en die een smet zou hebben geworpen op het geweten van de wereld.''

Dit was het verzinsel, opgedist door de islamistische milities, geconfronteerd met een komende nederlaag tegen Libische regeringstroepen. Ze vertelden Reuters dat een “een waar bloedbad, zoals destijds in Rwanda” aanstaande was. Dusdanig gemeld op 14 maart 2011, was deze leugen de eerste vonk die het begin vormde van het NAVO inferno, dat David Cameron omschreef als een 'humanitaire interventie'.

In het geheim bevoorraad en getraind door de Britse SAS, zouden veel van de 'rebellen' later overstappen om ISIS te worden, wiens laatste video de onthoofding toont van 21 Koptische christelijke werkers die in in Sirte gevangen genomen werden; de stad die zo behulpzaam verwoest werd door NAVO bommenwerpers.

Voor Obama, Cameron en Hollande, was Gadaffi's ware misdaad de economische onafhankelijkheid van Libië en zijn voornemen om te stoppen met de verkoop van Afrika's grootste oliereserves in Amerikaanse dollars. De oliedollar is een van de pijlers van de Amerikaanse imperialistische macht. Gaddafi's vermetele plan bestond uit de uitgifte van een gemeenschappelijke – door goud gewaarborgde – Afrikaanse munt , de stichting van een geheel Afrikaanse bank en het bevorderen van de economische unie tussen de arme landen met kostbare grondstoffen. Ongeacht de haalbaarheid van dit plan was het hele idee ondraaglijk omdat de VS juist op het punt stond Afrika 'binnen te stappen' en Afrikaanse regeringen om te kopen met militaire 'partnerships'.

Als gevolg van de NAVO aanval, onder dekking van een resolutie van de Veiligheidsraad, schreef Garikai Chengu, ''nam Obama de 30 miljard dollar van de Libische centrale bank in beslag, die Gaddafi had uitgetrokken voor de oprichting van een Afrikaanse Centrale Bank en de Afrikaanse -door goud gedekte- dinar munt.''

De 'humanitaire oorlog' tegen Libië sprak sterk tot de liberale verbeelding, met name in de media. In 1999 lieten Bill Clinton en Tony Blair de NAVO Servië bombarderen, omdat ze logen dat de Serviërs bezig waren 'genocide' te plegen tegen etnische Albanezen in de afgescheiden provincie Kosovo. David Scheffer, de zogenaamde: 'Ambassador-at-Largefor War Crimes Issues' beweerde dat niet minder dan ''225.000 etnisch Albanese mannen tussen de 14 en 59 jaar'' waren vermoord. Zowel Clinton en Blair riepen beelden op van de Holocaust en 'de geest van de Tweede Wereldoorlog'. Heldhaftige bondgenoot van het Westen was het Kosovo Bevrijdingsleger (UCK), waarvan de misdaden genegeerd werden. De Britse minister van Buitenlandse Zaken, Robin Cook, vertelde dat ze hem desgewenst altijd konden bellen op zijn mobiele telefoon.

Nadat de NAVO bombardementen zwegen en een groot deel van de Servische infrastructuur in puin bleek te liggen, samen met scholen, ziekenhuizen, kloosters en de nationale tv-zender, arriveerden internationale forensische teams in Kosovo om bewijzen van de ''holocaust'' op te graven. De FBI was er niet in geslaagd een enkele massagraf vinden en ging naar huis. Het Spaanse forensisch team deed hetzelfde, en de leider ervan sprak boos van een ''een semantische pirouette van de oorlogspropaganda-machines.'' Een jaar later, maakte het tribunaal van de Verenigde Naties voor Joegoslavië bekend dat volgens de laatste telling het dodental in Kosovo uitkwam op: 2788. Dit omvatte strijders aan beide zijden, plus de Serviërs en Roma die door het UCK vermoord waren. Er was geen genocide. De 'holocaust' was een leugen. De NAVO-aanval was frauduleus geweest.

Achter de leugen school een belangrijke kwestie. Joegoslavië was een unieke, onafhankelijke, multi-etnische federatie die als een politieke en economische brug in de Koude Oorlog had gefunctioneerd. Het meeste van de nutsvoorzieningen en grote bedrijven waren eigendom van de overheid. Dit was niet acceptabel voor de zich uitbreidende Europese Gemeenschap, met name voor het nieuw verenigd Duitsland, dat een oostwaartse opmars was begonnen om zijn 'natuurlijke markt' te veroveren in de Joegoslavische provincies Kroatië en Slovenië. Tegen de tijd dat de Europeanen in 1991 in Maastricht bij elkaar kwamen om hun plannen te smeden voor de rampzalige eurozone, was er al een geheime overeenkomst gesloten; Duitsland zou Kroatië herkennen. Joegoslavië was gedoemd.

In Washington zag de VS er op toe dat de ploeterende Joegoslavische economie verstokt bleef van leningen door de Wereldbank. NAVO, op dat moment een bijna ter ziele Koude Oorlog relikwie, werd opnieuw uitgevonden als imperialistische handhaver. Tijdens de Kosovo 'vredes' conferentie in 1999 in het Franse Rambouillet, werden de Serviërs onderworpen aan de dubbelhartige tactiek van deze handhaver. Het Rambouillet akkoord omvatte een geheime bijlage B, die de Amerikaanse delegatie op de laatste dag toegevoegd had. Dit eiste de militaire bezetting van het gehele Joegoslavië - een land met bittere herinneringen aan de nazi-bezetting - en de implementatie van een 'vrije markteconomie' en de privatisering van alle overheidsbezit. Geen enkele soevereine staat kan dit ondertekenen. Straf volgde snel; NAVO bommen vielen op een weerloos land. Het was de voorloper van de rampen in Afghanistan en Irak, Syrië en Libië en Oekraïne.

Sinds 1945 is meer dan een derde van de lidstaten van de Verenigde Naties - 69 landen - onderworpen geweest aan enkele, of alle, van de volgende zaken ten gevolge van Amerika's moderne fascisme: Ze zijn binnengevallen, hun regeringen omver geworpen, hun populaire bewegingen onderdrukt, hun verkiezingen ondermijnd, hun volk gebombardeerd en hun economieën ontdaan van alle bescherming, hun samenleving onderworpen aan een verlammende belegering bekend als 'sancties'. De Britse historicus Mark Curtis schat het dodental in de miljoenen. In elk van de gevallen vormde een 'grote leugen' de aanzet.

''Vanavond, voor het eerst sinds 9/11, is onze oorlogsmissie in Afghanistan voorbij.'' Dit was de aanhef van Obama's 2015 'Staat van de Unie'- toespraak. In werkelijkheid blijven ongeveer 10.000 militairen en 20.000 militaire contractanten (huurlingen) gestationeerd in Afghanistan voor onbepaalde tijd. ''De langste oorlog in de Amerikaanse geschiedenis komt tot een verantwoord einde.'' zei Obama. In feite werden meer burgers gedood in Afghanistan in 2014 dan in enig ander jaar sinds de VN daar cijfers over bijhield. De meesten werden gedood - burgers en militairen – ten tijde van Obama's presidentschap.

De tragedie van Afghanistan kan wedijveren met de epische misdaad in Indochina. In zijn geprezen en veel geciteerde boek, 'Het Grote Schaakbord: Amerikaanse Superioriteit en haar Geostrategische Imperatieven', schrijft Zbigniew Brzezinski, de peetvader van het Amerikaanse beleid van Afghanistan tot de dag van vandaag, dat als Amerika Eurazië wil beheersen en de rest van de wereld wenst te domineren, het geen populaire democratie in stand kan houden, omdat ''het streven naar macht niet een doel is dat vraagt om populaire geestdrift. . . Democratie is schadelijk voor imperialistische mobilisatie.'' Hij heeft gelijk. Zoals WikiLeaks en Edward Snowden hebben geopenbaard, wordt democratie momenteel verzwolgen door een bewakings- en politiestaat. In 1976 maakte Brzezinski, de toenmalige nationale veiligheidsadviseur van president Carter's, zijn punt duidelijk door het uitdelen van een doodsteek aan de eerste en enige democratie van Afghanistan. Wie kent deze belangrijke geschiedenis?

In de zestiger jaren vond er een populaire omwenteling plaats in Afghanistan, het armste land op aarde, die uiteindelijk leidde tot omverwerping van de overblijfselen van het aristocratische regime in 1978. De Democratische Volkspartij van Afghanistan (DVPA) vormde een regering en introduceerde een hervormingsprogramma waarin o.m. opgenomen was: Afschaffing van het feodalisme, vrijheid voor alle religies, gelijke rechten voor vrouwen en sociale rechtvaardigheid voor de etnische minderheden. Meer dan 13.000 politieke gevangenen werden bevrijd en politiedossiers openbaar verbrand.

De nieuwe regering introduceerde gratis medische zorg voor de allerarmsten; horigheid werd afgeschaft, een massale alfabetisering programma werd gelanceerd. Voor vrouwen was de vooruitgang ongehoord. Tegen het eind van 1980, was de helft van de studenten vrouwen, en vormden vrouwen bijna de helft van het artsenbestand in Afghanistan, een derde van de ambtenaren en de meerderheid van de leerkrachten. ''Elk meisje,'' herinnerde Saira Noorani, een vrouwelijke chirurg, ''kon een middelbare school opleiding of universiteit volgen. We konden gaan en staan waar we wilden en dragen wat we leuk vonden. We gingen naar cafés en vrijdags naar de bioscoop om de nieuwste Indiase film te zien en luisterden naar de nieuwste muziek. Het begon allemaal mis te gaan toen de moedjahedien begon te winnen. Ze begonnen docenten te vermoorden en scholen te verbranden. We waren doodsbang. Het was grappig en triest als je bedacht dat dat de mensen waren die door het Westen werden gesteund.''

De DVPA regering werd gesteund door de Sovjet-Unie, alhoewel, zoals voormalig minister van Buitenlandse Zaken Cyrus Vance later toegaf, ''er geen bewijs was van enige Sovjet medeplichtigheid (aan de revolutie).'' Gealarmeerd door het groeiende vertrouwen van bevrijdingsbewegingen in de hele wereld, besloot Brzezinski dat als Afghanistan zou slagen onder de DVPA, diens onafhankelijkheid en vooruitgang wel eens de "dreiging van een veelbelovend voorbeeld" zou kunnen bieden.

Op 3 juli 1979 gaf het Witte Huis in het geheim toestemming voor steun aan tribale 'fundamentalistische' groepen bekend als de moedjahedien, een programma dat groeide tot meer dan 500 miljoen dollar per jaar aan Amerikaanse wapens en andere hulp. Het doel was de omverwerping van de eerste seculiere, hervormingsgezinde regering van Afghanistan. In augustus 1979 rapporteerde de Amerikaanse ambassade in Kaboel dat "hogere belangen van de Verenigde Staten '... zouden worden gediend door de ondergang van (de DVPA overheid), ongeacht welke terugslag dit zou kunnen betekenen voor de toekomstige sociale en economische hervormingen in Afghanistan." [Cursief door Pilger]

De moedjahedien waren de voorlopers van al-Qaeda en de Islamitische Staat. Onder hen bevond zich Gulbuddin Hekmatyar, die tientallen miljoenen dollars in contanten kreeg van de CIA. Hekmatyar's specialiteit werd de handel in opium en het gooien van zuur in de gezichten van de vrouwen die weigerden om de sluier te dragen. Op uitnodiging in Londen, werd hij geprezen door premier Thatcher als een ''vrijheidsstrijder''.

Dergelijke fanatici zouden in hun tribale wereld gebleven zijn als Brzezinski niet een internationale beweging had gelanceerd om het islamitisch fundamentalisme te bevorderen in Centraal-Azië en daarmee seculiere politieke bevrijding te ondermijnen en de Sovjet-Unie 'destabiliseren' door het creëren, zoals hij schreef in zijn autobiografie, van een paar ''een paar opgefokte moslims''. Zijn grootse plan viel samen met de ambities van de Pakistaanse dictator, generaal Zia ul-Haq, om de regio te domineren. In 1986 begonnen de CIA en de Pakistaanse geheime dienst, de ISI, mensen te werven uit de hele wereld om deel te nemen aan de Afghaanse jihad. De Saoedische multimiljonair Osama bin Laden was een van hen. Agenten die uiteindelijk zou toetreden tot de Taliban en al-Qaeda, werden gerekruteerd op een islamitische school in Brooklyn, New York, en kregen een paramilitaire training op een CIA-kamp in Virginia. Dit kreeg de naam: ''Operation Cyclone''. Het succes werd gevierd in 1996, toen de laatste DVPA-president van Afghanistan, Mohammed Nadjiboellah - die voor de Algemene Vergadering van de VN was verschenen om te pleiten voor hulp - werd opgehangen aan een straatlantaarn door de Taliban.

De 'terugslag' van Operation Cyclone en zijn ''paar opgefokte moslims'' kwam op 11 september 2001. Operation Cyclone werd de 'war on terror', waarin talloze mannen, vrouwen en kinderen, verspreid over de islamitische wereld hun leven zouden verliezen, van Afghanistan naar Irak, Jemen, Somalië en Syrië. De boodschap van de handhaver was en blijft: ''Je bent met ons of tegen ons.''

Het altijd terugkerend element in het fascisme, verleden en heden, is massamoord. De Amerikaanse invasie van Vietnam had zijn "free fire zones", "body counts" en "collatoral damage". In de provincie Quang Ngai, waar vandaan ik rapporteerde, werden vele duizenden burgers ('spleetogen') vermoord door de VS; we worden nog slechts aan één bloedbad, dat van My Lai herinnerd. In Laos en Cambodja, produceerde het grootste luchtbombardementen in de geschiedenis een tijdperk van terreur dat tegenwoordig nog zichtbaar is door het schouwspel van achtereenvolgende bomkraters die, vanuit de lucht, op monsterlijke kettingen lijken. Het bombardement gaf Cambodja zijn eigen ISIS, onder leiding van Pol Pot.

Tegenwoordig behelst 's werelds grootste afzonderlijke terreurcampagne de executie van hele families, gasten op bruiloften, rouwenden bij begrafenissen. Dit zijn Obama's slachtoffers. Volgens de New York Times, maakt Obama zijn keuze uit een CIA 'dodenlijst', die iedere dinsdag in de 'Situation Room' van het Witte Huis aan hem gepresenteerd wordt. Hij beslist dan, zonder een greintje juridische rechtvaardiging, wie zal leven en wie zal sterven. Zijn executiewapen is de Hellfire raket, gedragen door een vliegtuig zonder piloot, bekend als een drone; die hun slachtoffers braden en de omgeving draperen met de overblijfselen . Elke 'hit' wordt op een veraf gelegen console scherm geregistreerd als een 'platgeslagen insect'.

''Het marcheren door de straten'' schreef de historicus Norman Pollock, "vervang je door de schijnbaar onschadelijk militarisering van de totale cultuur. En de bombastische leider – die vervang je door de gemankeerde hervormer, vrolijk op het werk, bezig met de moord plannen en uitvoeren, de hele tijd lachend.''

Her verenigen van oud en nieuw fascisme is de cultus van superioriteit. "Ik geloof in Amerikanisme uitzonderlijkheid met elke vezel van mijn wezen," zei Obama, het beeld oproepend van declaraties van nationaal fetisjisme uit de jaren 1930. Zoals de historicus Alfred W. McCoy opmerkte, was het de aan Hitler toegewijde Carl Schmitt, die zei: "De vorst is hij die uitzondering beslist." Dit vat Amerikanisme samen; de dominante ideologie op deze planeet. Dat het telkens niet herkend wordt als een roofzuchtige ideologie is het resultaat van een eveneens niet-herkende hersenspoeling. Sluipend, onaangekondigd, geestig gepresenteerd als vermaak tijdens de mars, zijn verwaandheid verraadt westerse cultuur. Ik ben opgegroeid op een filmische dieet van Amerikaanse glorie, bijna allemaal een vervormde werkelijkheid.. Ik had er geen idee van dat het het Rode Leger was dat de meeste van de Nazi oorlogsmachine had vernietigd, ten koste van maar liefst 13 miljoen soldaten. Ter vergelijking: De Noord-Amerikaanse verliezen, ook in de Stille Oceaan, bedroegen 400.000 soldaten. Hollywood draaide dit om.

Het verschil is nu dat bioscoopbezoekers worden uitgenodigd om handenwringend deelgenoot te worden van de 'tragedie' die Amerikaanse psychopaten meemaken als ze mensen in verre oorden moeten doden - net zoals de president dat ook doet. De belichaming van Hollywood's geweld, de acteur en regisseur Clint Eastwood, werd genomineerd voor een Oscar dit jaar voor zijn film, American Sniper, die gaat over een gecertificeerd en tevens psychisch gestoorde moordenaar. De New York Times omschreef het als een ''patriottische, pro-familie film dat alle records qua bezoekersaantallen in zijn openingsdagen brak.''

Er zijn geen heldhaftige films over Amerika's omarming van het fascisme. Tijdens de Tweede Wereldoorlog trokken Amerika (en Groot-Brittannië) ten oorlog tegen Grieken die heldhaftig tegen het nazisme hadden gevochten en verzet pleegden tegen de opkomst van het Griekse fascisme. In 1967 assisteerde de CIA bij het aan de macht brengen van een fascistische militaire junta in Athene - zoals het had gedaan in Brazilië en het grootste deel van Latijns-Amerika. Duitsers en Oost-Europeanen die hadden samengespannen met nazi-agressie en misdaden tegen de menselijkheid werden een veilig onderkomen aangeboden in de VS; velen werden verwend en hun talenten beloond. Wernher von Braun was de 'vader' van zowel de nazi-V-2 terreur bom en het Amerikaanse ruimtevaartprogramma.

In de jaren 1990, toen de voormalige Sovjetrepublieken, Oost-Europa en de Balkan militaire voorposten werden van de NAVO, kregen de erfgenamen van een nazi-beweging in de Oekraïne hun kans. Verantwoordelijken voor de dood van duizenden joden, Polen en Russen tijdens de nazi-invasie van de Sovjet-Unie, werd het Oekraïense fascisme gerehabiliteerd en zijn nieuwe beweging bejubeld door de handhaver als 'nationalisten'.

Dit bereikte zijn hoogtepunt in 2014 toen de regering-Obama met € 5 miljard gesmeten had t.b.v. een staatsgreep tegen de verkozen regering. De stoottroepen waren neo-nazi's bekend als de Rechter Sector en Svoboda. Onder hun leiders kom je onder meer Oleh Tyahnybok tegen, die heeft opgeroepen tot een zuivering van het ''Moskou-Joodse maffia'' en ''ander gespuis'', met inbegrip van homo's, feministen en diegenen op de politieke linkerzijde.

Deze fascisten zijn nu geïntegreerd in de Kiev coup regering. De eerste vice-voorzitter van het Oekraïense parlement, Andriy Parubiy, een leider van de regeringspartij, is mede-oprichter van Svoboda. Op 14 februari, Parubiy kondigde hij aan naar Washington te vliegen om ''de VS ons zeer nauwkeurige moderne wapens'' te laten geven. Als hij daarin slaagt, zal het worden gezien als een daad van oorlog door Rusland.

Geen enkele westerse leider heeft zich uitgesproken tegen de heropleving van het fascisme in het hart van Europa - met uitzondering van Vladimir Poetin, wiens volk 22 miljoen mensen verloor toen een Nazi invasie door het grensgebied van Oekraïne trok. Op de recente veiligheidsconferentie in München ging Obama's assistent staatssecretaris voor Europese en Euraziatische Zaken, Victoria Nuland, tekeer over de Europese leiders omdat zij verzet toonden tegen de Amerikaanse bewapening van het Kiev-regime. Ze verwees naar de Duitse minister van Defensie als "de minister voor defaitisme". De staatsgreep in Kiev was Nuland's geesteskind.. Al de vrouw van Robert D. Kagan, een toonaangevende 'neo-con' uitblinker en mede-oprichter van de extreem-rechtse ''Project for a New American Century'', was ze eerder de buitenlandse politiek adviseur van Dick Cheney.

Nuland's staatsgreep ging niet volgens plan. De NAVO slaagde er niet in de historische, legitieme, warm-water marinebasis van Rusland in de Krim te bemachtigen. De veelal Russische bevolking van de Krim - in 1954 illegaal door Oekraïne geannexeerd dankzij Nikita Chroesjtsjov - stemden om terug te keren naar Rusland, omdat ze in de jaren 1990 had gedaan. Het referendum was vrijwillig, populair en internationaal waargenomen. Er was geen invasie.

Op hetzelfde moment, keerde het Kiev-regime zich tegen de etnisch Russische bevolking in het oosten met de woestheid van een etnische zuivering. Met de inzet van neo-nazi milities op de wijze van de Waffen-SS, bombardeerden ze en belegerden ze steden en dorpen. Ze gebruikten massale hongersnood als wapen, het afsnijden van elektriciteit, het bevriezen van bankrekeningen, het stoppen van de sociale zekerheid en pensioenen. Meer dan een miljoen vluchtelingen vluchtte over de grens met Rusland. In de westerse media, werden ze gezichtslozen die wilden ontsnappen aan ''het geweld'' veroorzaakt door de ''Russische invasie.''  De NAVO commandant, generaal Breedlove - wiens naam en acties rechtstreeks geïnspireerd lijken te zijn door Stanley Kubrick's Dr. Strangelove – had aangekondigd dat 40.000 Russische troepen 'samengetrokken' waren. In het tijdperk van forensische satellietbewijs, bood hij niets daarvan.

Deze Russisch sprekende en tweetalige mensen van Oekraïne - een derde van de bevolking - hebben lang gezocht naar een federatie die de etnische diversiteit van het land weerspiegelt en die zowel autonoom en onafhankelijk is van Moskou. De meeste zijn geen "separatisten", maar burgers die veilig willen leven in hun thuisland en zich verzetten tegen de machtsgreep in Kiev. Hun opstand en de oprichting van autonome "staten" zijn een reactie van aanvallen van Kiev op hen. Slechts weinig hiervan werd uitgelegd aan het westerse publiek.

Op 2 mei 2014 in Odessa werden 41 etnische Russen levend verbrand in het vakbondsgebouw onder het toeziende oog van de politie. De leider van de Rechtse Sector, Dmytro Yarosh bejubelde het bloedbad als "een nieuwe schitterende dag in onze nationale geschiedenis". In de Amerikaanse en Britse media werd het gerapporteerd als een "duistere tragedie" als gevolg van "botsingen" tussen "nationalisten" (neo-nazi's) en "separatisten" (mensen die handtekeningen verzamelden voor een referendum t.b.v. een federaal Oekraïne).

De New York Times begroef het verhaal, en deden de waarschuwingen over het fascistische en antisemitische beleid van Washington's nieuwe klanten af als; Russische propaganda. De Wall Street Journal verfoeide de slachtoffers - "Dodelijk Oekraïens Vuur Waarschijnlijk Aangewakkerd Door Rebellen, Volgens Regering". Obama feliciteerde de junta voor zijn "terughoudendheid".

Als Poetin uitgelokt kan worden om hun te hulp te komen, zal zijn voorgebakken "paria" rol in het Westen de leugen rechtvaardigen dat Rusland Oekraïne binnenvalt. Op 29 januari zorgde de hoogste militaire bevelhebber van Oekraïne, generaal Viktor Muzhenko, er per ongeluk bijna voor dat de basis voor de VS en de EU sancties tegen Rusland wegviel, toen hij op een persconferentie nadrukkelijk vertelde : "Het Oekraïense leger vecht niet met de reguliere eenheden van het Russische leger" . Er waren "individuele burgers" die lid waren van "illegale gewapende groepen" maar er was geen Russische invasie. Dit was geen nieuws. Vadym Prystaiko, Kiev onderminister van Buitenlandse Zaken, riep op tot een "full scale oorlog" met nucleair bewapend Rusland.

Op 21 februari diende de Amerikaanse senator James Inhofe, een Republikein uit Oklahoma, een wetsontwerp in waarmee Amerikaanse wapenleveranties aan het Kiev-regime mogelijk werden. In zijn presentatie van de Senaat gebruikte Inhofe foto's die – naar zijn bewering – van de Russische troepen in Oekraïne waren, maar die al langer bekend stonden als vervalsingen. Het deed denken aan Ronald Reagan's fake foto's van een Sovjet-installatie in Nicaragua, en het nep bewijs van Colin Powell aan de VN van massavernietigingswapens in Irak.

De intensiteit van de hetze tegen Rusland en de uitbeelding van zijn president als een pantomime schurk is nergens mee te vergelijken sinds ik verslaggever ben. Robert Parry, een van de meest vooraanstaande onderzoeksjournalisten in Amerika en die het Iran-Contra-schandaal onthulde, schreef onlangs, "Geen enkele Europese regering, sinds het Duitsland van Adolf Hitler, was in staat om Nazi stormtroepen in te zetten om oorlog te voeren tegen een binnenlandse bevolking, maar het Kiev regime en heeft dit willens en wetens gedaan. Maar door het hele westerse media / politieke spectrum heen, vind je een levendige poging om de realiteit te verdoezelen, zelfs tot op het punt van het negeren van degelijk onderbouwde feiten.... Als je je afvraagt hoe de wereld in de Derde Wereldoorlog terecht zou kunnen komen – gelijk aan hoe een eeuw geleden de EersteWereldoorlog ontstond - alles wat je hoeft te doen is kijken naar de waanzin over Oekraïne, die ongevoelig lijkt te zijn voor feiten of rede ".

In 1946 zei de Neurenberg tribunaal aanklager tegen de Duitse media:. "Het gebruik door nazi samenzweerders van psychologische oorlogsvoering is bekend. Vóór elke grote agressie, op enkele uitzonderingen na op basis van opportunisme, begonnen ze een perscampagne berekend om hun slachtoffers te verzwakken en het Duitse volk psychologisch voor te bereiden op de aanval .... In het propaganda-systeem van het nazi-imperium vormden de dagbladpers en de radio de belangrijkste wapens."

In de Guardian op 2 februari riep Timothy Garton-Ash in feite op tot een wereldoorlog. "Poetin moet worden gestopt", zei de kop. "En soms zijn alleen geweren in staat geweren te stoppen." Hij gaf toe dat de dreiging van een oorlog wellicht "voeding zou kunnen geven aan een Russische paranoia van omsingeling"; maar dat was prima. Hij vinkte de militaire apparatuur af die nodig is voor de klus en raadde zijn lezers aan dat "Amerika de beste spullen heeft".

In 2003 deed Garton-Ash, een professor uit Oxford, hetzelfde. Hij herhaalde de propaganda die leidde tot de slachting in Irak. Saddam Hoessein, schreef hij, "heeft, zoals [Colin] Powell heeft aangetoond, grote hoeveelheden gruwelijke chemische en biologische wapens verzameld en opgeslagen, en heeft wat daar van over is ergens verborgen. Hij is nog steeds bezig om nucleaire tanden te ontwikkelen." Hij prees Blair als een "naar Gladstone gemodelleerde, christelijk liberale interventionist". In 2006 schreef hij: "Nu staan we voor de volgende grote test van het Westen na Irak. Iran"

Deze uitbarstingen - of als Garton-Ash verkiest, zijn ''gemarteld liberale ambivalentie"- zijn niet atypisch voor degenen binnen de transatlantische liberale elite die een Faustiaanse deal hebben gesloten. De oorlogsmisdadiger Blair is hun verloren leider. The Guardian, waarin Garton-Ash's stuk verscheen, publiceerde een paginagrote advertentie voor een Amerikaans Stealth bommenwerper. Op een dreigende afbeelding van het Lockheed Martin monster stond de tekst: "De F-35. GROOT voor Brittannië.". Dit Amerikaanse "spul" zal de Britse belastingbetaler £ 1,3 miljard gaan kosten, terwijl zijn F-model voorgangers over de hele wereld slachtingen heeft aangericht. In harmonie met haar adverteerder, werd in de Guardians redactionele column een stijging van de militaire uitgaven geëist.

Opnieuw is er sprake van een serieus doel. De heersers van de wereld willen Oekraïne niet alleen als een raketbasis; ze willen haar economie. De nieuwe minister van Financiën in Kiev, Nataliwe Jaresko, is een voormalig senior US State Department ambtenaar die belast is met de Amerikaanse overzeese "investering". Ze kreeg met grote spoed Oekraïens staatsburgerschap toegewezen.

Ze willen Oekraïne voor zijn overvloedige gas; Vice-president Joe Biden's zoon zit in het bestuur van Oekraïnes grootste olie, gas en fracking bedrijf. De producenten van genetisch gemodificeerde zaden, bedrijven zoals de beruchte Monsanto, wil Oekraïnes rijke agrarische grond.

Meer dan alles, ze willen het machtige buurland van Oekraïne, Rusland. Ze willen Rusland balkaniseren of in stukken gehakt en de grootste bron van aardgas op aarde exploiteren. Naarmate het poolijs smelt, willen ze de controle over de Noordelijke IJszee en de energie rijkdom, en Ruslands lange arctische landgrens. Hun man in Moskou was voorheen Boris Jeltsin, een dronkaard, die de economie van zijn land overhandigde aan het Westen. Zijn opvolger, Poetin, heeft Rusland hersteld als een soevereine natie; dat is zijn misdaad.

De verantwoordelijkheid die op ons rust is duidelijk. Het is om de roekeloze leugens van oorlogshitsers te herkennen en te ontmaskeren en nooit met hen in zee te gaan. Het is om de grote volksbewegingen te laten her-ontwaken die een fragiele beschaving vestigden in de moderne staten van het imperium. Het belangrijkste is, de verovering van onszelf zien te voorkomen: Onze geest, onze menselijkheid, onze zelfrespect. Als we blijven zwijgen, wordt de overwinning op ons een zekerheid, en wenkt een holocaust.

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Coalition to Fight the Islamic State Unlikely to Succeed

  "If the West is serious about tackling the Islamic State, it has to lessen the chaos in Syria. Chaos is what gives the Islamic State the ability to grow. And the kind of policies that I've been seeing out of the Obama administration, I'm afraid they are going to increase the level of chaos and therefore increase the host climate for the Islamic state. What needs to happen is the policies that create chaos need to be lessened. That is simply not there on the table in Washington, D.C."

Allereerst is het helemaal niet raar om je af te vragen of al die chaos niet gewoon de bedoeling is. Als je dermate van olie en een wapenindustrie afhankelijk bent zou het helemaal niet zo vreemd zijn om te denken aan opzet.
Chaos creeërt namelijk een reden voor interventie die ofwel uit humanitaire overwegingen (R2P) kan zijn, ofwel vanwege 'protecting America's interests',  of zelfs een combinatie van die twee - op uitnodiging van een geallieerd staatshoofd wiens land lijdt onder het geweld van rebellen, terroristen, onafhankelijkheids - en vrijheidsstrijders of ander ongewenst rapalje.

Voorbeelden te over.
Ook als je al het andere in overweging neemt; een militaire macht die alle legers ter wereld gezamenlijk overtreft en alleen in naam defensief is, een groeiend aantal militaire bases wereldwijd en een wereldwijd herkenbaar patroon van een aanhoudende of toenemende geweldspiraal op plekken waar geïntervenieerd wordt door de VS, dan tart het de intelligentie en de rede om dat allemaal als een ongelukkig toeval te beschouwen en niet in complotten en false flag operaties te gaan geloven.

Maar laten we doen alsof we gek zijn en 'rationeel' blijven denken. Deze Vijay Prashad bijvoorbeeld kan al voorspellen waarom de coalitie die geformeerd wordt om het op te nemen tegen de 'Islamitische Staat' (IS of ISIS, ISIL) gaat falen. Het probleem zal niet zozeer Irak zijn. De bombardementen en de 'boots on the ground' (en daar is al sprake van in de vorm van adviseurs) zijn op verzoek van de leiders. Er dat er ook grondtroepen aan te pas zullen moeten komen, daar twijfelt niemand aan.
De aanvraag voor luchtsteun in Irak, hadden we te danken aan de nieuwe premier van Irak Haider al-Abadi, die de plaats innam van zijn voorganger Nouri al-Maliki, omdat die het in zijn malle hoofd had gehaald om voor te stellen dat de Syrische luchtmacht misschien wel een beetje kon komen helpen met het bombarderen van ISIS. En zoals we allemaal weten is er maar één die bombardeert in Irak en dat is de VS.

Wat blijft is dus het 'Syrische dilemma'.
Omdat ISIS ook in Syrië opereert zal Obama een samenwerkingsverband aan moeten gaan met andere partijen. Maar dat wordt lastig. De Syrische regering met de gehate Assad aan het hoofd valt uiteraard af. Syrië is lid van de Verenigde Naties dus de VS kan niet zomaar grensoverschrijdende acties gaan uitvoeren op Syrisch grondgebied. De enige weg die open blijft is dus het steunen van groeperingen die nu ook al strijden tegen ISIS. Dat is bijvoorbeeld de Syrisch-Koerdische YPG militie, die actief is in het noord-oosten en afkomstig is uit de Turkse 'Koerdische Arbeider Partij' PKK, die door NAVO bondgenoot Turkije (maar ook door de VS zelf) gezien wordt als een terroristische organisatie. Dat valt dus af.

Maar van de volgende optie word je ook niet vrolijk, en dan hebben we het over 'de andere islamisten'  (in psychologen-taal: NAO - Niet Anderszins Omschreven ). Deze lui worden gefinancierd  door Saoedi-Arabië en zijn minstens zo gestoord als de ISIS cowboys,  alleen zoeken ze geen publiciteit via Youtube. 
Het is dus feitelijk zo dat de VS dan wel niet rechtstreeks al-Nusra (de Syrische al-Qaida) steunt, maar dat via Saoedi-Arabië doet.

Aangezien zo'n 40% van de inwoners van Syrië bestaat uit alawieten (afsplitsing sjiieten), druzen, christenen enz., hebben zij alle redenen om ook deze islamitische groeperingen te vrezen,  En onder deze bevolkingsgroep vind je ook veel oprechte steun voor Assad. Maar vind je dat onder de gegeven omstandigheden raar?

Als de VS dus het plan opvat om via Saoedi Arabie een leger samen te stellen van 'gematigde moslimstrijders' heeft dit deel van de bevolking - gezien de resultaten in het verleden -  alle reden voor scepsis.

En het Vrije Syrische Leger dan? Het Vrije Syrische leger is de beste optie maar het probleem is dat die niets bereikt heeft. Behalve dan het uitdelen van wapens, via overlopers, aan de extremistische moslimgroeperingen. 

De beste optie zou de politieke zijn. Als het westen serieus van plan was om de ISIS het hoofd te bieden maar dan moeten ze de chaos waarin ISIS zo kon groeien kleiner maken, maar met de huidige beleid van Obama is daar geen enkel zicht op en is het omgekeerde eerder het geval, zo beweert
Vijay Prashad. En de vraag is dan ook gerechtvaardigd of men daar werkelijk zo rouwig om is in Washington DC.

Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

NOS partijdigheid in Syrië verslaggeving

Opvallend hoe vaak in de NOS verslaggeving klakkeloos de Amerikaanse lijn gevolgd wordt. Terwijl er nog geen enkele duidelijkheid is over de verantwoordelijkheid van de gifgasaanval van 21 augustus en de VN analisten het gevonden bewijsmateriaal aan het bestuderen zijn, gaat de NOS er gemakshalve maar van uit dat Assad schuldig is. En dat is vreemd want de NOS zal het ook moeten doen met het magere pdf bestandje met een opsomming van de vermeende bewijzen die de Amerikanen bijeen geraapt hebben en die totaal niet overtuigend zijn.
Niet overtuigend omdat de satellietbeelden, noch de audiotapes met afgeluisterde gesprekken, letterlijk niets van de geclaimde bevindingen, openbaar gemaakt worden. En als Washington correspondent Wouter Zwart, hier in het journaal van dinsdagochtend, beweert dat Poetin en Assad niet bepaald 'de kampioenen van betrouwbaarheid zijn' dan zou hij toch datzelfde oordeel moeten hebben over Obama (met zijn vele niet nagekomen beloftes) en in een breder verband, de VS in het algemeen die een reputatie hebben de bewijslast voor het starten van een oorlog te manipuleren, voor wie Vietnam en meer recent, de Irak oorlog mocht zijn vergeten.

Presentator Herman van der Zandt is hier in gesprek met Wouter Zwart en de toonzetting is zwaar gekleurd, het sarcasme druipt er van af als Zwart de optie van het inleveren van chemische wapens bespreekt. Zwart is van mening dat het afstaan van chemische wapens aan de criteria van de VS moeten voldoen :
“Dit kan een doorbraak zijn als dit een serieus plan is en de VS zélf kan verifiëren dat Syrië inderdaad ál zijn chemische wapens afstaat”
en dat is raar. Uiteraard moet dat de Verenigde Naties zijn, niet de Verenigde Staten. Anders hebben we nu al met een tweede Irak te maken toen de VS weigerden de bevindingen van de VN inspectieteams te respecteren en louter op de befaamde “eigen inlichtingen” wensten te vertrouwen.

Maar vooral Zwarts de laatste zin is van belang en negeer vooral dat totaal misplaatste 'een dictator!' :

(2:30) “Sterker nog, hoe kan Assad, een dictator, nu ineens iets voelen voor het afstaan van die chemische wapens terwijl hij gisteren nog in een interview met het Amerikaanse CBS nog ontkénde dat hij überhaupt chemische wapens heeft.”

Nou, dat kan omdat hij dat helemaal niet gedaan heeft. Ontkennen. Tijdens dat interview maakte Assad gebruik van een diplomatiek jargon, dat politici aanwenden om een heikele kwestie te omzeilen. Ze beweren dan iets 'te ontkennen, noch te bevestigen', wat in datzelfde jargon helemaal geen ontkennen betekent, zoals Zwart suggereert, maar eerder juist erkent – zij het niet officieel. Een hele mooie vergelijking is het Israëlisch wapenarsenaal dat zowel nucleaire, als biologische en ook chemische wapens omvat en waaraan over het bestaan door niemand getwijfeld wordt. En wat is de officiële houding van Israël? Het bezit wordt noch bevestigd, noch ontkend.

Dus zo bijzonder is dat niet. Als je correspondent bent en een vet salaris opstrijkt vanwege je journalistieke kennis en zeker als je in een politiek centrum als Washington gestationeerd wordt, dan weet je toch wel wat bevestigen, noch ontkennen inhoudt?

Zou hij het interview (53 minuten, da's een hele kluif) misschien niet gezien hebben en zich er gemakkelijk van af gemaakt door andere journalisten te citeren?
Nee, kijk maar, overal staat hetzelfde:

“Rose, speaking bij telephone, said Assad would neither confirm nor deny whether Syria had chemical weapons,”

Of hier:

And he said I cannot confirm or deny that we do have them.

Dus luiheid kunnen we skippen. Wat houden we dan over ; je bent óf incompetent of een leugenaar. Meer opties lijken er op het eerste gezicht niet te zijn.
Ja, of je moet hier bijvoorbeeld vanuit gegaan zijn. Charlie Rose vertelt in een interview met een andere media anchor over het gesprek dat hij met Assad heeft gehad... en brengt de inhoud niet helemaal waarheidsgetrouw over. Let maar op: Op 2:55 zegt Judy Woodruff:
"So he left that door open, at the same time he absolutely denied using chemical weapons on the rebels, even denying the existence of chemical weapons."
Charlie Rose: "Yes."

Dan is het niet verstandig om zo'n verslag uit tweede hand aan je lezers/kijkers voor te schotelen want dan loop je kans de leugens van een ander te reproduceren. En dat heeft Wouter Zwart hier gedaan. Een slechte beurt.

Voor wie het wil verifiëren, het complete interview hier, de verkorte versie van 8 minuten hier en de volledige transcript, hier.

.

Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland-licentie.

Een interview met Noam Chomsky over Obama's mensenrechtenreputatie

Dit artikel verscheen een paar dagen terug in o.m. Counterpunch. Het betreft een interview van Eric Bailey met Noam Chomsky. Ik heb het zo goed als ik kan vertaald en waar nodig bepaalde woorden en begrippen die verdere uitleg behoeven voorzien van een * en als voetnoot opgenomen aan het eind van het artikel.

Professor Noam Chomsky is een professor en hoogleraar (emeritus) op de afdeling Taalkunde & Filosofie aan het 'Massachusetts Institute of Technology' (MIT). Hij volgde zijn opleiding bij de Universiteit van Pennsylvania en aan de Harvard University als een Harvard Junior Fellow. Hij behaalde zijn doctoraat taalkunde aan de Universiteit van Pennsylvania in 1955. In de 57 jaren daarna doceerde hij aan het MIT. Naast zijn academische werk in de taalkunde, verwierf professor Chomsky naam als politiek activist en filosoof , die in 1967 landelijke bekendheid kreeg vanwege zijn verzet tegen de oorlog in Vietnam en heeft zich sindsdien regelmatig uitgesproken tegen het Amerikaanse buitenlandse en binnenlandse beleid en de Amerikaanse mainstream massamedia. Tussen zijn academische carrière en zijn werk als politiek activist en dissident, publiceerde hij meer dan 100 boeken. Aan de vooravond van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2012 , besprak hij met Eric Bailey van 'Torture Magazine' de mensenrechtenreputatie onder de regering van president Obama en het militaire interventiebeleid dat toegenomen lijkt te zijn tijdens de Arabische lente.

EB: De Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn nabij en de laatste vier jaar lieten aanzienlijke veranderingen zien in het Amerikaanse federale beleid met betrekking tot de mensenrechten. Een van de weinige voorbeelden van samenwerking tussen de Democratische en Republikeinse partijen in de afgelopen vier jaar is het passeren van de 'National Defense Authorization Act' (NDAA) van 2012. Dit wetsvoorstel heeft het Amerikaanse leger de macht gegeven om Amerikaanse burgers te arresteren, voor onbepaalde tijd, zonder aanklacht, proces, of enige andere vorm van een behoorlijke rechtsgang en de regering-Obama is en blijft in een voortdurende juridische strijd verwikkeld om te voorkomen dat dit door het Federale Hof als ongrondwettelijk verklaard zal worden. Obama gaf toestemming voor de moord op drie Amerikaanse burgers, met inbegrip van Anwar al-Awlaki en zijn 16-jarige zoon, weliswaar alle leden van Al Qaida, maar allemaal zonder rechterlijke toetsing. Daarnaast blijft de Guantanamo Bay gevangenis open, werd de Patriot Act verlengd, en de TSA* werd met sneltreinvaart uitgebreid. Wat is uw mening over de mensenrechtensituatie in Amerika over de afgelopen vier jaar en kunt u het beleid van Obama te vergelijken met die van zijn voorganger, George W. Bush?

NC: Obama's beleid is ongeveer hetzelfde als dat van Bush, al zijn er enkele kleine verschillen, maar dat is geen grote verrassing. De Democraten steunden het Bush beleid. Er waren enkele bezwaren op veelal partijgebonden gronden, maar voor het grootste deel steunden zij zijn beleid en het is niet verwonderlijk dat ze dat zijn blijven doen. In sommige opzichten is Obama zelfs verder gegaan dan Bush. De NDAA, die je noemde, werd niet geïnitieerd door Obama, (toen het door het Congres kwam, zei hij dat hij het niet mee eens was en het niet zou implementeren), maar hij tekende toch voor deze wet en sprak niet zijn veto uit. Het werd doorgedrukt door haviken, met inbegrip van Joe Lieberman en anderen. Er is in feite helemaal niet veel veranderd. Het slechtste deel van de NDAA is dat het classificeerde - of rechtmatig maakte - wat al een regelmatige praktijk was. De praktijken waren niet significant verschillend. Dat ene deel dat publieke aandacht kreeg is waarover jij nu spreekt , het deel dat de onbeperkte detentie van Amerikaanse burgers mogelijk maakt, maar waarom het toestaan van onbeperkte detentie van willekeurig wie? Het is een grove schending van de fundamentele mensenrechten en burgerrecht, die terugvoert tot aan de Magna Carta in de 13e eeuw, dus het is een zeer ernstige aanval op de elementaire burgerrechten, zowel onder Bush en onder Obama. Beide politieke partijen steunen het!

Wat het moorden betreft is onder Obama de wereldwijde moordcampagne sterk toegenomen. Hoewel het is een initiatief van Bush was, is het uitgebreid onder Obama en en omvat nu ook Amerikaanse burgers, weer met tweepartijdige steun en met niets meer dan wat lichte kritiek, want het was een Amerikaan.* Maar nogmaals, waarom zou je het recht hebben om iemand te vermoorden? Stel bijvoorbeeld dat Iran leden van het Congres zou vermoorden die opriepen tot een aanval op Iran. Zouden we dat normaal vinden? Dat zou veel meer gerechtvaardigd zijn, maar natuurlijk zouden we dat zien als een oorlogsdaad. De echte vraag is, waarom iemand vermoorden? De regering heeft het overduidelijk gemaakt dat de moorden persoonlijk zijn goedgekeurd door Obama en de criteria voor die moorden zijn erg vaag. Als een groep mannen ergens waargenomen zijn door een drone die, laten we zeggen, iets in een vrachtwagen aan het inladen zijn, en er enige verdenking zou bestaan dat het misschien militanten zijn, dan is het prima om ze te doden en ze als schuldig te beschouwen, tenzij ze later onschuldig blijken te zijn. Dat is de formulering die de Verenigde Staten gebruiken en het is zo'n grove schending van de fundamentele rechten van de mens dat het nauwelijks te bespreken valt.

De vraag betreffende 'correcte rechtsgang' is wel degelijk ter sprake gekomen, omdat de VS wel een grondwet heeft die zegt dat niemand wordt beroofd van hun rechten zonder een juridisch correcte rechtsgang - opnieuw, dit gaat terug tot de 13e eeuw in Engeland - dus rees de vraag, "Hoe zit het met een juridisch correcte rechtsgang? " De procureur-generaal van Obama's ministerie van Justitie, Eric Holder, legde uit dat er sprake was een correcte rechtsgang in deze zaken, omdat deze binnen de regering vooraf besproken waren. Dat is niet eens een slechte grap! De Britse koningen uit de 13e eeuw zouden dit hebben toegejuicht. "Zeker, als we erover praten is dat een correcte procedure." En dat, nogmaals, werd zonder enige controverse aangenomen.

In feite, kunnen we dezelfde vraag stellen over de moord op Osama Bin Laden. Let op dat ik de term "moord" gebruik. Wanneer zwaar bewapende elitetroepen een verdachte, ongewapend en weerloos, vergezeld van zijn vrouwen te pakken krijgen, hem vervolgens neerschieten en hem doden en zijn lichaam - zonder een autopsie - dumpen in de oceaan, is dat regelrechte moord. Let ook op dat ik "verdachte" zei. De reden hiervoor is vanwege een ander rechtsbeginsel, dat ook terug gaat tot de 13e eeuw - dat een mens onschuldig wordt gehouden tot het tegendeel bewezen is. Voor die tijd is hij een verdachte. In het geval van Osama Bin Laden, heeft de Verenigde Staten hem nooit formeel in staat van beschuldiging gesteld over 9/11 en een deel van de reden was dat men niet wist of hij verantwoordelijk was. In feite, acht maanden na 9/11 en na de meest intensieve onderzoek in de geschiedenis, legde de FBI uit dat zij vermoedde dat het 9/11 complot werd uitgebroed in Afghanistan, (geen vermelding van Bin Laden) en uitgevoerd werd in de Verenigde Arabische emiraten, Duitsland, en natuurlijk de Verenigde Staten. Dat is acht maanden na de aanval en er is niets inhoudelijks dat ze sindsdien hebben ontdekt dat deze verdenking versterkt. Mijn eigen veronderstelling is dat de verdenking vrijwel zeker correct is, maar er is een groot verschil tussen het hebben van een zeer zeker geloof en het aantonen van iemands schuld. En zelfs als hij schuldig zou zijn, had hij opgepakt moeten worden en voorgeleid aan een rechter. Dat is Britse en Amerikaanse wetgeving die terug te gaan is voor acht eeuwen. Hij is niet de bedoeling om te worden vermoord en het lichaam gedumpt zonder een autopsie, maar niettemin is de bijval hiervoor bijna universeel. In feite schreef ik een van de weinige kritische artikelen hierover en mijn artikel werd zwaar veroordeeld door commentatoren langs het hele spectrum, inclusief die van links, want de moord was zo overduidelijk gerechtvaardigd, omdat we hem verdachten van het plegen van een misdaad tegen ons. En dat zegt iets over de belangrijke, zou ik zeggen, "morele degeneratie" die voorkomt in de hele intellectuele klasse. En ja, Obama heeft dit voortgezet en in sommige opzichten uitgebreid, maar dat komt nauwelijks als een verrassing.

De verrotting zit veel dieper dan dat.

EB: Het is iets meer dan 10 jaar na de publicatie van de regering-Bush "Torture memo's". Deze memo's zorgden voor een wettelijke rechtvaardiging voor de marteling van gedetineerden door de CIA in verband met de "War on Terror." De inhoud van de memo's zijn huiveringwekkend en hebben internationaal voor een nieuwe discussie over marteling gezorgd. Ondanks alle beloftes van president Obama om de illegale detentiecentra te sluiten, lijkt het erop dat "black site" activiteiten nog steeds voorkomen. Wat zijn uw opvattingen over deze detentiecentra en marteling door de CIA ? Wat denkt u tevens over de belofte van Obama over de CIA hervormingen in 2008 en hoe heeft de werkelijkheid van zijn presidentschap zich verhouden tot deze beloften?

NC: Er zijn een aantal presidentiële orders waaruit afkeuring blijkt voor de meest extreme vormen van marteling, maar Bagram* blijft open en wordt niet geïnspecteerd. Dat is waarschijnlijk het ergste in Afghanistan. Guantanamo is nog steeds open, maar het is onwaarschijnlijk dat er ernstige martelingen gaande zijn in Guantanamo. Er is gewoon te veel controle. Er zijn militaire juristen aanwezig en bewijzen komen met regelmaat naar buiten, dus ik vermoed niet dat dat nog steeds een martelkamer is, maar het is nog steeds een illegale detentiekamer, en Bagram en wie weet hoeveel andere zijn nog steeds in gebruik. De "rendition" praktijken lijkt niet op het zelfde niveau door te gaan, maar dat was het tot voor kort nog wel.

'Rendition' is gewoon het verzenden van mensen naar het buitenland om te worden gemarteld. Eigenlijk is dat ook uitgesloten door de Magna Carta - het fundament van het Anglo-Amerikaanse recht. Het is uitdrukkelijk uitgesloten iemand overzee te sturen om te worden gestraft en gemarteld. En niet alleen de Verenigde Staten maakten zich daar schuldig aan. Het is gebeurd in heel West-Europa. Groot-Brittannië heeft deelgenomen. Zweden heeft deelgenomen. Het is een van de redenen voor een groot deel van de zorgen over de uitlevering van Julian Assange aan Zweden. Canada is betrokken, net zoals Ierland, maar het siert Ierland dat het een van de weinige plekken was waar er massale burgerprotesten waren tegen het gebruik ​​van Shannon Airport voor de CIA transfers. In de meeste landen is er weinig protest of werd er met geen woord over gesproken. Ik weet niets van recente gevallen dus misschien wordt dit beleid niet meer toegepast, maar het zou me niet verbazen als het nog steeds gebeurde.

EB: Als we de VS even verlaten, het Midden-Oosten heeft altijd al bol gestaan van mensenrechtenschendingen, maar de onrust van de Arabische lente heeft bijgedragen tot een intensivering van dergelijke misbruiken in vele landen. Waar de dictaturen in Tunesië en Egypte werden verdreven zonder dat deze tot een burgeroorlog hebben geleid, hebben we in landen als Libië, Syrië en Jemen hevige gevechten gezien. Wat het Amerika en de NAVO aandeel betreft is het gewoonweg alweer een andere militaire interventie met de Libische burgeroorlog en is het alleen de koppigheid van Rusland en China die een soortgelijke interventie hebben verhinderd in Syrië. In beide gevallen hebben de rebellen gevraagd, zelfs gesmeekt, om de Amerikaanse en Europese hulp met hun oorlogsinspanningen, maar hebben bewezen absoluut niet geïnteresseerd te zijn in onderhandelde schikkingen met hun dictatoriale tegenstanders, zelfs wanneer hulp van buitenaf uitblijft. Wat is uw mening over militaire interventies, zowel de interventie die we zagen in Libië en degene waarom gevraagd wordt in Syrië? Is het moreel verantwoord om het leven van mensen uit Texas en Louisiana in de waagschaal te stellen voor de interne conflicten van Libiërs en Syriërs? Omgekeerd, kan weigeren in te grijpen worden goedgepraat als hele steden, zoals Misrata, Benghazi, Aleppo en Homs werden of worden bedreigd met totale vernietiging en tienduizenden burgers worden gedood?

NC: Nou, laten we beginnen met Syrië. Het enige waarover ik het niet met je eens ben is dat ik ten zeerste betwijfel dat Rusland en China iets te maken hadden met het uitblijven van een Amerikaanse of westerse militaire interventie in Syrië . Ik heb zelfs een sterk vermoeden dat de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk het Russische veto hebben verwelkomd, want dat gaf hen een excuus om niets te doen. Nu kunnen ze zeggen: "Hoe kunnen we iets doen? De Russen en de Chinezen hebben het veto! " In feite, als ze hadden willen ingrijpen, zouden zij zich op geen enkele manier iets hebben aangetrokken van een Russisch of Chinees veto. Dat laat de geschiedenis duidelijk zien, maar ze wilden niet ingrijpen en ze willen nu niet ingrijpen. De strategische commandocentra van de militaire-en inlichtingendiensten zijn er gewoon sterk tegen gekant. Sommigen zijn er tegen vanwege technische, militaire redenen, en anderen omdat ze niet zien wie ze kunnen ondersteunen t.b.v. hun belangen. Ze zijn niet bijzonder gesteld op Assad, ook al sloot hij min of meer goed aan bij Amerikaanse en Israëlische belangen, maar ze zijn evenmin gesteld op de oppositie, vooral hun islamistische elementen, zodat ze liever aan de zijlijn blijven staan. Het is een beetje interessant dat Israël niets doet. Ze zouden niet veel hoeven te doen. Israël zou gemakkelijk troepen kunnen mobiliseren in de Golan Heights (Syrisch grondgebied dat Israël illegaal geannexeerd heeft). Ze zouden daar troepen kunnen mobiliseren, op slechts ongeveer 60 kilometer van Damascus, die Assad zouden dwingen de militaire troepen te sturen naar de grens aan en trekt ze uit de buurt van gebieden waar de rebellen actief zijn. Dus dat zou directe steun voor de rebellen zijn, maar zonder een schot te lossen en zonder de grens te overschrijden.

Maar er is geen sprake van en ik denk dat dat aangeeft dat Israël, de Verenigde Staten en hun bondgenoten gewoonweg geen stappen willen nemen dat het regime zal ondermijnen, gewoon uit eigen belang. Een humanitair aspect speelt hierin geen enkele rol.

Wat Libië betreft, moeten we een beetje voorzichtig zijn, want er waren twee interventies in Libië. De eerste was onder de auspiciën van de Verenigde Naties. Dat is VN-resolutie 1973. Deze resolutie riep op tot een no-fly zone, een wapenstilstand, en de start van de onderhandelingen en diplomatie.

EB: Dat was de interventie, waarvoor als motivatie werd opgegeven dat het om het voorkomen van de vernietiging van Benghazi zou zijn?

NC: Nou, we weten niet of Benghazi zou worden vernietigd, maar er werd om gevraagd om een mogelijke aanval op Benghazi te voorkomen. Je kunt er over discussiëren hoe waarschijnlijk die aanval was, maar persoonlijk had ik het gevoel dat dit legitiem was - om te proberen mogelijke wreedheden te stoppen. Maar die interventie duurde ongeveer vijf minuten. Bijna onmiddellijk overtraden de NAVO-machten (Frankrijk en Groot-Brittannië voorop en de Verenigde Staten volgend) radicaal de resolutie, en groeiden uit tot de luchtmacht van de rebellen. De resolutie rechtvaardigt dat op geen enkele manier. Het deed een oproep tot "de nodige maatregelen" om burgers te beschermen, maar er is een groot verschil tussen de bescherming van burgers en de luchtmacht voor de rebellen zijn.

Misschien hadden we aan de kant moeten staan van de strijdende rebellen. Dat is een aparte vraag, maar dit was vrij duidelijk in strijd met de resolutie. Het gebeurde zeker niet vanwege een gebrek aan alternatieve opties. Gaddafi bood een wapenstilstand aan. Of hij het meende of niet weet niemand, omdat het gelijk afgewezen werd.

Overigens was het grootste deel van de wereld fel gekant tegen dit pact. Er was vrijwel geen steun voor. De Afrikaanse Unie (Libië is immers een Afrikaans land) was er gelijk fel op tegen, riep op tot een wapenstilstand, en stelde zelfs voor om troepen van de Afrikaanse Unie in te zetten om te proberen het conflict te beheersen.

De BRICS-landen, de belangrijkste van de ontwikkelingslanden, (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) die op dat moment toevallig een conferentie hadden en fel gekant waren tegen de NAVO-interventie riepen op tot stappen in de richting van diplomatie, onderhandelingen, en een wapenstilstand. Egypte, naast de deur, nam niet deel. Binnen de NAVO weigerde Duitsland om deel te nemen. Italië weigerde ook, in het begin, hoewel ze later wel meededen. Turkije hield zich afzijdig. Later sloten ook zij zich aan, maar in eerste instantie waren ze tegen de interventie. In het algemeen was de actie vrijwel eenzijdig. Het waren de traditionele imperialistische machten (Frankrijk, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten), die tussenbeide kwamen.

Het liep in feite uit op een humanitaire ramp. Misschien zou toch zijn gebeurd, maar het heeft er zeker toe geleid, vooral aan het einde met de aanvallen op BaniWalid en Sirte, de laatste pro-Gadaffi bolwerken. Zij zijn het belangrijkste centrum van de grootste stam van Libië, de Warfalla stam. Libië is een zeer verdeelde tribale samenleving, zij zijn een belangrijke stam, en dit was hun thuisbasis. Velen van hen waren hier behoorlijk bitter over. Zou het zijn opgelost door middel van diplomatie en onderhandelingen op de manier waarop de Afrikaanse Unie en BRICS-landen hadden voorgesteld? We weten het niet.

Het is ook opmerkelijk dat de International Crisis Group, dat is de belangrijkste, niet-gouvernementele organisatie die zich bezighoudt met aanhoudende conflicten en crises in de hele wereld, en zeer zeer gerespecteerd is, ook tegen interventie was. Ze waren sterk voor onderhandelingen en diplomatie. Echter, de positie van de Afrikaanse Unie en van anderen werd nauwelijks gerapporteerd in het Westen. Wie maakt het wat uit wat ze zeggen? In feite, als er al melding van werd gemaakt dan was het op geringschattende wijze, door erop te wijzen dat dat deze landen nauwe banden hadden met Gaddafi . Dat is feitelijk juist, maar datzelfde gold ook voor Groot-Brittannië en de Verenigde Staten, tot het eind aan toe.

Hoe dan ook heeft de interventie plaatsgevonden en nu hoopt men op het beste, maar het is niet een erg fraai plaatje. U kunt een verslag er over lezen in de laatste uitgave van de London Review of Books door Hugh Roberts, die op dat moment de Noord-Afrikaanse directeur van de International Crisis Group was en zich gespecialiseerd heeft in de regio. Hij verzette zich tegen de interventie en omschrijft de resultaten als een tamelijk hopeloze chaos die de hoop ondermijnt voor een eventuele opkomst van een soort verstandig, democratisch, nationalisme.

Dus dat was niet zo mooi, maar hoe zit het met andere landen? Nou, de landen die het meest van belang zijn voor de Verenigde Staten en het Westen in het algemeen, zijn de olie-dictaturen en zij blijven zeer stabiel. Er waren pogingen om te proberen zich aan te sluiten bij de Arabische lente, maar ze werden verpletterd, zeer hard, zonder een woord van de westerse mogendheden. Soms was het heel gewelddadig, zoals in het oosten van Saoedi-Arabië en in Bahrein, meestal sjiitische gebieden, maar het resulteerde in hooguit een tik op de pols door de Westerse mogendheden. Ze wilden duidelijk dat de olie-dictaturen bleven. Dat is het centrum van hun macht.

In Tunesië dat grotendeels onder Franse invloed stond, steunden de Fransen de dictatuur tot het einde. In feite steunden ze die nog steeds nadat demonstraties in volle gang waren in het land. Tot slot, op het laatste moment, gaven ze toe dat hun favoriete dictator moest gaan. In Egypte, waar de Verenigde Staten en Groot-Brittannië de belangrijkste invloeden waren, was het hetzelfde. Obama steunde de dictator Mubarak tot vrijwel het laatste moment - tot het leger zich tegen hem keerde. Het werd onmogelijk om hem nog verder te steunen, zodat ze er bij hem op aandrongen weg te gaan en een overgang naar een soortgelijk systeem te maken.

Dit alles is vrij routinematig. Dit is de standaard procedure voor het omgaan met een situatie waarin je favoriete dictator in de problemen komt. Het ene geval volgt het andere op. Wat je in dat geval doet is het steunen van de dictator tot het einde, ongeacht hoe wreed en bloedig hij is. Dan, als het onmogelijk wordt, stel, omdat het leger of de business classes zich tegen hem hebben gekeerd, leidt hem dan voorzichtig ergens heen, (soms met de helft van de overheid schatkist in zijn zak) verklaar uw liefde voor de democratie, en probeer het oude systeem te herstellen. Dat is zo ongeveer wat er gebeurt in Egypte.

 

* TSA - luchtvaart en transport beveiligingsdienst
* Anwar al-Awlaki was een imam en Amerikaans staatsburger die in 2011 in Jemen om het   leven kwam door een drone aanval. Twee weken later werd ook zijn 16-jarige zoon op dezelfde wijze vermoord.
* Bagram -  Bagram Air Base, een gote Amerikaanse legerbasis in Afghanistan met detentiefaciliteiten.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

Obama is een moordvent, deel 2

Als iemand een volkomen onnodige, onrechtvaardige en onrechtmatige oorlog na 8 jaar als beëindigd verklaard en het omschrijft als een succes nadat er een miljoen Irakezen (volgens de enige wetenschappelijk gefundeerde telling) gesneuveld zijn en duizenden Amerikaanse soldaten omkwamen hebben we te maken met een hypocriet en/of een moordzuchtige maniak.

President Barack Obama had er allemaal geen moeite mee: In een toespraak tot de troepen omschreef hij de puinhoop die hij in Irak achterliet als 'een buitengewone prestatie'. En dat achterlaten is ook beeldspraak als je bedenkt dat er een 'ambassade' in Bagdad achterblijft ter grote van Vaticaanstad en een leger aan 'trainers'. En wat doen die trainers? Die stampen een een soort SS-style elite eenheid uit de grond van 18-jarige opgefokte wapengeile Iraakse jongeren. Een Iraaks equivalent van de Iraanse Revolutionaire Garde (IRG), die 'subversieve activiteiten' in de kiem smoort d.m.v. militaire operaties die neerkomen op koelbloedige liquidaties.

Shane Bauer publiceerde er in 2009 een uitstekend artikel over en ik plaats hier graag een onvertaald citaat van de hoge Amerikaanse officier die verantwoordelijk was voor het opzetten van deze eenheid, de 'Iraq Special Operations Forces'(ISOF):

"All these guys want to do is go out and kill bad guys all day," he says, laughing. "These guys are shit hot. They are just as good as we are. We trained 'em. They are just like us. They use the same weapons. They walk like Americans."

Daarnaast blijven er in opdracht van het ministerie van Buitenlandse Zaken nog zo'n 5.500 particuliere beveiligers achter om de resterende 17.000 civiele medewerkers van de Amerikaanse regering te beschermen.

Wat Obama nog meer achterlaat in Irak is een klein legertje aan gesneuvelde en gewonde journalisten die zo onverstandig waren niet te kiezen voor 'bescherming' door de US forces. Tot veroordeling van militairen die betrokken waren bij deze 'friendly fire' incidenten is het nooit gekomen. En wie dan denkt dat er nu tenminste een vrije pers is in Irak, denk opnieuw: Als dat dezelfde lui zijn die zich in 2006 lieten omkopen door het Pentagon, voorspelt dat weinig goeds.

Ook laat Obama in Irak een hele waslijst achter aan doofpotten van oorlogsmisdaden en mensenrechtenschendingen. Slechts in enkele gevallen waarbij de mediadruk te groot bleek werd overgegaan tot vervolging en kwam men soms zelfs tot veroordelingen. Maar in alle gevallen bleef dit beperkt tot het lagere personeel. Wat betreft de grootste misdaden, zoals het starten van een agressie oorlog (buiten de VN om) of de collectieve bestraffing van de stad Fallujah werden beschuldigingen met alle mogelijke middelen onder de mat geveegd. Het excuus dat Obama met deze erfenis van zijn voorganger werd opgezadeld doet niets af aan het feit dat hij de mogelijkheid had om deze en andere misstanden te onderzoeken. Hij verkoos dit niet te doen.

En, waar hij tijdens een interview voor de Indonesische televisie in 2010 nog beweerde dat er een onderzoek moest komen naar de mensenrechtenschendingen onder het regime van Soeharto, want;

“We can’t go forward without looking backwards” , beweerde hij iets later toen hem gevraagd werd naar dezelfde beschuldigengen aan het adres van de VS: “I’m a strong believer that it’s important to look forward and not backwards,”

Maar het meest schandalige staaltje van juridische hypocrisie konden we optekenen uit de mond van John Baker, professor in de rechten van de 'Louisiana State University', hier te bekijken en hier te lezen:
 

“Als we een situatie zouden krijgen waarbij we iedere keer als er een andere politieke partij het Witte Huis betrekt, deze de vorige regering gaat aanklagen, dan gaan we echt de kant op van sommige derdewereldlanden. Ik bedoel, iemand zou bijvoorbeeld een zaak kunnen aanspannen tegen president Obama wegens het inzetten van drones om vijanden te vermoorden in andere landen, omdat hij ze ook gevangen zou kunnen nemen en dat dit vér voorbij 'zelfverdediging' gaat. Dat zou je kunnen doen namelijk. Ik ga dat niet doen, maar het zoú kunnen. Ik zou niet graag zien dat er een toekomstige republikeinse regering zou aantreden die procureur-generaal Holden en president Obama zou gaan vervolgen. Ik denk niet dat dat gezond is.”

Wat hij hiermee zegt is: Stel je voor dat Amerika werkelijk een functionerende rechtsstaat wordt en en werkelijk het rechtsgelijkheidsbeginsel zou toepassen en daadwerkelijk de leiders verantwoordelijk zou houden voor hun misdaden,.... dan kunnen we wel aan de gang blijven!

Al het bovenstaande weerhoudt Nobelprijswinnaar Obama er niet van de rest van de wereld de les te lezen op het gebied van mensenrechten. Vorige week sprak hij tijdens de 63e herdenking van de 'Universele verklaring van de rechten van de mens' de volgende woorden:

“Iedereen zou vrij moeten kunnen leven zonder de bedreiging van buitengerechtelijke moorden, marteling, onderdrukking en discriminatie, ongeacht het geslacht, ras, religie, nationaliteit, seksuele geaardheid of fysieke of mentale gesteldheid.”

En na afloop van de week die hij omdoopte als 'Mensenrechtenweek' passeerde het Congres de 'National Defense Authorization Act' (NDAA), waarmee mensenrechten in de VS nog meer geschonden worden dan al het geval was.

Maar ook in het samenwerken met onderdrukkende, ondemocratische en martelende regimes ziet de de Nobelprijswinnaar voor de vrede geen bezwaar. We wisten dit al vanwege de nauwe banden die de VS onderhield met Moebarak en Kaddafi maar nog meer met de brute heersers op het Arabisch schiereiland. Wat minder bekend is de samenwerking met de Oezbekistan en diens wrede dictator Islam Karimov, die opponenten levend kookt en de nagels uittrekt om maar eens wat te noemen.

Voormalig Brits ambassadeur voor Oezbekistan en tevens klokkenluider, Craig Murray deed hier een boekje over open en dat koste hem zijn baan en zijn reputatie. Obama gaf onlangs aan de banden met dit regime (vanwege de militair strategische ligging in Centraal-Azië) weer wat meer aan te halen omdat er vorderingen zouden zijn op het gebied van mensenrechten in het land. Iets wat door Human Right Watch en vele andere organisaties tegengesproken wordt.  

Hieruit blijkt dat misdaden onbestraft laten uitmondt in een eindeloze herhaling van die misdaden en we moeten ons afvragen of een dergelijk hoge prijs de moeite van een Pax Americana waard is.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie