Een uniek idee: Een Afghaan iets vragen over de toekomst van Afghanistan

Dit is een vertaling van het artikel "A Novel Idea: Asking an Afghan about Afghanistan" van Greg Palast, 10 mei 2013

"Nu dat de rotzak dood is, waarom is de VS nog steeds boos op ons?"

“Ons” in dit gesprek, is de taliban. De 'Rotzak' in kwestie is Osama bin Laden.

De Taliban's frustratie werd mij kenbaar gemaakt door Yahya Maroofi, raadsheer van de Afghaanse president Hamid Karzai – Karzai 's Kissinger, als Kissinger een ziel zou hebben.

De zijderoute natie Kazachstan is een uitmuntende plek om de derwisjen tegen te komen die het Grote Spel spelen om het beheer van de kameel en - pijpleiding routes over de Centraal-Aziatische

steppen. Hier kunnen we getuige zijn van de diplomatieke en militaire dwaasheden van nieuwe imperiums die krampachtig de aanblik vermijden van de gedroogde skeletten van de triomferende legers die hen voorgingen.

Maroofi bracht de dag door in de Kazachstaanse hoofdstad op weg naar nauwelijks opgemerkte vredesonderhandelingen – nauwelijks opgemerkt omdat noch Uncle Sam, noch Groot Brittannië waren uitgenodigd. De aanwezigheid was beperkt tot de frontlinie-staten die straks de granaat mogen vasthouden nadat Amerika en Engeland daar de pin hebben uitgetrokken, door de terugtrekking van hun troepen in 2014. De opstelling bestaat uit Kazachstan, Rusland, Kirgizië (geboorteplaats van de Boston Bombers) en de grote nieuwe patser in de regio, Turkije, net zoals Iran, de natie die het meest gevreesd en veracht wordt door de Taliban. De onaangekondigde gasten, natuurlijk, zijn de taliban zelf.

Ik voel me genoodzaakt om een gedeelte te citeren van mijn lange gesprek met de Afghaanse minister na het lezen van stapels opzichtige lariekoek over Afghanistan uit de pennen van de Amerikaanse propaganda roeptoeters die doen alsof ze verslaggevers zijn. Mijn favoriet is, "Hoop Gloort Voor Afghanistan Na Vertrek Coalitie " in de New York Times.

Om hun deskundigheid kracht bij te zetten, gebruikten twee Amerikaanse journalisten hun column-ruimte om de woorden te noteren van generaal Joseph F Dunford Jr, commandant van alle "internationale troepen" in Afghanistan. 

 
Dunford was pas voor het eerst ongeveer 12 weken geleden aangekomen in Afghanistan. Hij kan dan wel geen Tadzjiek van een kamelenscheet onderscheiden maar hij spreekt wél vloeiend Pasjtoe. (Dat laatste heb ik zelf verzonnen, want ik ben moe van Europeanen die de draak steken met Amerikanen en hun gebrekkige kennis van vreemde talen.) Met name het Times artikel over de toekomst van Afghanistan bevat niet één woord van een Afghaan.

Maar aangezien de generaal een borst vol medailles heeft neem ik aan dat hij als bron niet onderdoet voor een ander.

Ik vroeg me wel af waarom de Times verslaggevers helemaal naar Kaboel vlogen om een onnozele Amerikaanse generaal te spreken wanneer ze tijd en pijnlijke inentingen hadden kunnen besparen door gewoon de persberichten van het Pentagon in Washington te kopiëren. The Times vroeg "Fighting Joe ', zoals hij wordt genoemd in zijn officiële biografie, de enige vraag die van belang is voor de Amerikaanse pers: “Zullen de Afghaanse troepen in staat zijn om opnieuw leidinggevende verantwoordelijkheid te nemen in het doden van de taliban?” “Ja!” beweerde de toerist-generaal.

Dus ik dacht, wat kan het bommen, laten we eens een Afghaan vragen over de toekomst van Afghanistan. Maroofi, de minister in wier handen deze toekomstige valt, gooit het over een geheel andere boeg. Hij heeft geen tijd voor de Amerikaanse fixatie op de vraag of Afghanen tegen de taliban zullen vechten. Hij maakt duidelijk dat de Afghanen helemaal niet tegen de taliban willen vechten . En de taliban wil niet tegen mede-Afghanen vechten.

Maar Generaal Joe wil dat het Afghaanse leger zijn moed betoont in het "gevecht tegen mede-moslims en landgenoten", zoals de Times het uitdrukt. Het lijkt alsof de VS een grote angst heeft dat, zonder Amerikaanse militaire voetafdruk en drones in de lucht, de oorlog zal eindigen, en daarmee het Grote (en zeer lucratieve) Spel.

Echter, het is de hoop van de meeste Afghanen, en het doel van de regering Karzai, niet om de taliban te doden, maar om ze binnen de regering te brengen.

Of, zoals Maroofi het uitlegt, om publiekelijk te erkennen dat “de Taliban al in de regering zit, in het parlement, betrokken zijn bij het bestuur” - maar niet openlijk. De gesprekken tussen de frontlinie staten zijn bedoeld om de taliban terug te brengen naar haar wortels als een politieke organisatie, niet als gewapende opstandelingen.

Maroofi erkent dat er wel wat knelpunten zijn: Momenteel zijn vrouwelijke leden van het Afghaanse parlement bang voor bijeenkomsten met hun nog-niet-openbare taliban collega's.

"Taliban zijn Pasjtoen. Zij zijn burgers van Afghanistan. Ze zullen een plaats moeten krijgen in onze democratie." Dat is niet wat Uncle Sam wil horen. President Barack Obama, de Drone Ranger, wil Afghaanse troepen omtoveren tot een soort drone leger, op afstand bestuurde moordenaars om druk op de ketel te houden.

Afghanen hebben echter genoeg van het spelen van gevolmachtigde in andermans oorlog. En ze zien een kans om het doden te beëindigen. Alle Aziatische diplomaten die ik ken zijn het er over eens dat, “De taliban weliswaar militair verslagen is”, maar net als het Amerikaanse leger, kunnen ze op de grond geen progressie maken, noch de positie consolideren. Ze worden geconfronteerd met collega-Pasjtoen (waaronder Karzai zelf, natuurlijk ), niet de Noordelijke Alliantie van minderheden die ooit hun macht binnen de perken hield. Het is niet langer het exclusieve feestje van de taliban.

Daar komt bij dat de taliban een vier-biljoen dollar worst voorgehouden wordt die wacht op diegenen die zich aanmelden voor een vredesakkoord. De Amerikaanse luchtmacht heeft een volledig onderzoek vanuit de lucht uitgevoerd naar Afghaanse delfstoffen, en vrijgegeven Russische tests wijzen op onontgonnen minerale rijkdom in de vorm van goud (in Badakshan), koper (Balkhab), ijzer (Haji-Gak), kobalt (Aynak), carbonatiet (Khanneshin ), tin (Dusar-Shaida) en meer. Afghanistan zou het Saudi-Arabië van rijke rotsen kunnen zijn.

Weggelaten uit de gepubliceerde Amerikaanse rapporten (maar iets wat ik heb opgegraven uit oude CIA bestanden die niet van computers verwijderd waren) was het meest waardevolle voorraadje alles: uranium, wellicht 's werelds grootste voorraad. De Sovjets hadden het stiekem het uranium al gedolven, met alleen geïmporteerde Russische arbeiders, totdat ze in 1988 terug naar huis werden gejaagd.

Uraniumwinning is veel winstgevender dan de opiumhandel (dat toch al steeds meer uitwijkt naar Myanmar). De hoop van de Karzai regering is, om als erfenis, een pad naar rijkdom achter te laten, maar die rijkdom kan niet uitgegraven worden voordat de grond daarboven vrij is van landmijnen en maniakken.

Chinese staatsbedrijven in Kaboel staan in de rij met schoppen en het ondertekenen van bonussen. Maroofi houdt van Chinese bedrijven - zijn bieden eerder kans op banen, dan op meergeld. In tegenstelling tot de westerse bedrijven.

Smeergeld. Steekpenningen. Corruptie. Het was dit onderwerp dat Maroofi aanzette tot een lange verhandeling. Ja, Afghanen werden overladen met miljarden aan steekpenningen, smeergelden en corrupte deals, maar wie betaalt die steekpenningen? Wie is de aanstichter van het corrumperen?

"Karzai vertelde defensie aannemer Lockheed Martin, 'Jullie geven honderden miljoenen dollars aan contracten aan mijn familie en aan de gezinnen van mijn ministers, omdat jullie verwachten daarmee invloed te kopen. Jullie krijgen die invloed niet, en jullie geld krijgen jullie evenmin terug.'”

Lockheed's antwoord is dat de Amerikaanse wetgeving vereist dat contracten aangeboden worden aan de "meest gekwalificeerde" bieder, ongeacht de familiale relaties met de overheid. Ongeacht welke regering, lijkt het: Lynn Cheney, Dick's vrouw, zat ooit in de Raad van Bestuur van Lockheed.

(Maroofi gaf mij informatie over bedenkelijke contracten die het hele bestuursstructuur vergiftigen. Ik ben van plan om de feiten hierover op te sporen, dus blijf deze site volgen. G.P)

Voorpagina's in Amerika werden de afgelopen week overspoeld met de CIA bekentenis dat het koffers vol dollars aan het verzenden is naar het kantoor van president Karzai. Geen mens die suggereert dat Karzai zelf een greep in die koffers heeft gedaan: de buit is bedoeld om uit te delen aan krijgsheren die een beetje gefêteerd moeten worden. Bijvoorbeeld, Oezbeekse mafkees Abdul Rashid Dostum gaat er prat op dat hij de CIA maandelijks een factuurtje van $ 800.000 stuurt, om aan de kant van de overheid te blijven.

Maar Karzai kan eenvoudigweg het ontspoorde koffer-systeem niet beheersen. Maroofi is bijzonder verbolgen vanwege het feit dat, “Deze Amerikaanse bedrijven miljoenen geven aan gouverneurs waarvan ze weten dat ze het geld splitsen met de taliban.” Een favoriete handeltje voor de taliban is het aannemen van miljoenen aan steekpenningen (via de gouverneurs) om transporten van materiaal door te laten, bedoeld voor de Amerikaanse troepen die in afgelegen streken tegen de taliban vechten.

Op dit moment is de taliban klaar – weliswaar schoorvoetend - voor het vredesakkoord, met de bedoeling om ook een stukje van de cake op te kunnen eisen. En ze zijn verbaasd dat, nu dat de rotzak Osama dood, de VS nog steeds een wrok koestert.

Waarom? Laten we het onder ogen zien: als Karzai de oorlog kan beëindigen, dan zal de winnaar van het Grote Spel zijn ... China. Immers, de VS heeft bijna alle erts die het nodig heeft onder eigen bodem of op gemakkelijke grijp-afstand van Canada en Latijns-Amerika. En in tegenstelling tot China, smachtend naar die naar die gasleidingen van Kirgizië en olieleidingen van het Kaspische bekken komt het Amerikaanse gefrackte aardgas en olie uit haar kont spuiten. Zonder enige twijfel zal het vrijkomen van Afghanistan bodemrijkdommen alleen maar een prijsval veroorzaken van grondstofreserves die in het bezit zijn van Amerikaanse bedrijven.

Vrede in Afghanistan is China's economische infuus en Amerika's grondstoffenprijs tuimeling.

General Joe is niet bezorgd over een plotselinge uitbraak van vrede. "Je kunt me ervan beschuldigen een optimist te zijn en ik zal schuldig pleiten," terwijl hij uitkijkt op een Afghanistan dat voor de eeuwigheid in een oorlog gevangen is. Voor Amerikaanse bedrijven betekent dat een eindeloze goudmijn. Dat komt omdat, zelfs nadat Amerikaanse troepen vertrekken, de militair-industriele stoomwals - geënterd door aannemers, 'special ops' huurlingen, "ontwikkelingswerk" agentschappen en hun tussenpersonen – door zal blijven rollen.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

Een interview met Noam Chomsky over Obama's mensenrechtenreputatie

Dit artikel verscheen een paar dagen terug in o.m. Counterpunch. Het betreft een interview van Eric Bailey met Noam Chomsky. Ik heb het zo goed als ik kan vertaald en waar nodig bepaalde woorden en begrippen die verdere uitleg behoeven voorzien van een * en als voetnoot opgenomen aan het eind van het artikel.

Professor Noam Chomsky is een professor en hoogleraar (emeritus) op de afdeling Taalkunde & Filosofie aan het 'Massachusetts Institute of Technology' (MIT). Hij volgde zijn opleiding bij de Universiteit van Pennsylvania en aan de Harvard University als een Harvard Junior Fellow. Hij behaalde zijn doctoraat taalkunde aan de Universiteit van Pennsylvania in 1955. In de 57 jaren daarna doceerde hij aan het MIT. Naast zijn academische werk in de taalkunde, verwierf professor Chomsky naam als politiek activist en filosoof , die in 1967 landelijke bekendheid kreeg vanwege zijn verzet tegen de oorlog in Vietnam en heeft zich sindsdien regelmatig uitgesproken tegen het Amerikaanse buitenlandse en binnenlandse beleid en de Amerikaanse mainstream massamedia. Tussen zijn academische carrière en zijn werk als politiek activist en dissident, publiceerde hij meer dan 100 boeken. Aan de vooravond van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2012 , besprak hij met Eric Bailey van 'Torture Magazine' de mensenrechtenreputatie onder de regering van president Obama en het militaire interventiebeleid dat toegenomen lijkt te zijn tijdens de Arabische lente.

EB: De Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn nabij en de laatste vier jaar lieten aanzienlijke veranderingen zien in het Amerikaanse federale beleid met betrekking tot de mensenrechten. Een van de weinige voorbeelden van samenwerking tussen de Democratische en Republikeinse partijen in de afgelopen vier jaar is het passeren van de 'National Defense Authorization Act' (NDAA) van 2012. Dit wetsvoorstel heeft het Amerikaanse leger de macht gegeven om Amerikaanse burgers te arresteren, voor onbepaalde tijd, zonder aanklacht, proces, of enige andere vorm van een behoorlijke rechtsgang en de regering-Obama is en blijft in een voortdurende juridische strijd verwikkeld om te voorkomen dat dit door het Federale Hof als ongrondwettelijk verklaard zal worden. Obama gaf toestemming voor de moord op drie Amerikaanse burgers, met inbegrip van Anwar al-Awlaki en zijn 16-jarige zoon, weliswaar alle leden van Al Qaida, maar allemaal zonder rechterlijke toetsing. Daarnaast blijft de Guantanamo Bay gevangenis open, werd de Patriot Act verlengd, en de TSA* werd met sneltreinvaart uitgebreid. Wat is uw mening over de mensenrechtensituatie in Amerika over de afgelopen vier jaar en kunt u het beleid van Obama te vergelijken met die van zijn voorganger, George W. Bush?

NC: Obama's beleid is ongeveer hetzelfde als dat van Bush, al zijn er enkele kleine verschillen, maar dat is geen grote verrassing. De Democraten steunden het Bush beleid. Er waren enkele bezwaren op veelal partijgebonden gronden, maar voor het grootste deel steunden zij zijn beleid en het is niet verwonderlijk dat ze dat zijn blijven doen. In sommige opzichten is Obama zelfs verder gegaan dan Bush. De NDAA, die je noemde, werd niet geïnitieerd door Obama, (toen het door het Congres kwam, zei hij dat hij het niet mee eens was en het niet zou implementeren), maar hij tekende toch voor deze wet en sprak niet zijn veto uit. Het werd doorgedrukt door haviken, met inbegrip van Joe Lieberman en anderen. Er is in feite helemaal niet veel veranderd. Het slechtste deel van de NDAA is dat het classificeerde - of rechtmatig maakte - wat al een regelmatige praktijk was. De praktijken waren niet significant verschillend. Dat ene deel dat publieke aandacht kreeg is waarover jij nu spreekt , het deel dat de onbeperkte detentie van Amerikaanse burgers mogelijk maakt, maar waarom het toestaan van onbeperkte detentie van willekeurig wie? Het is een grove schending van de fundamentele mensenrechten en burgerrecht, die terugvoert tot aan de Magna Carta in de 13e eeuw, dus het is een zeer ernstige aanval op de elementaire burgerrechten, zowel onder Bush en onder Obama. Beide politieke partijen steunen het!

Wat het moorden betreft is onder Obama de wereldwijde moordcampagne sterk toegenomen. Hoewel het is een initiatief van Bush was, is het uitgebreid onder Obama en en omvat nu ook Amerikaanse burgers, weer met tweepartijdige steun en met niets meer dan wat lichte kritiek, want het was een Amerikaan.* Maar nogmaals, waarom zou je het recht hebben om iemand te vermoorden? Stel bijvoorbeeld dat Iran leden van het Congres zou vermoorden die opriepen tot een aanval op Iran. Zouden we dat normaal vinden? Dat zou veel meer gerechtvaardigd zijn, maar natuurlijk zouden we dat zien als een oorlogsdaad. De echte vraag is, waarom iemand vermoorden? De regering heeft het overduidelijk gemaakt dat de moorden persoonlijk zijn goedgekeurd door Obama en de criteria voor die moorden zijn erg vaag. Als een groep mannen ergens waargenomen zijn door een drone die, laten we zeggen, iets in een vrachtwagen aan het inladen zijn, en er enige verdenking zou bestaan dat het misschien militanten zijn, dan is het prima om ze te doden en ze als schuldig te beschouwen, tenzij ze later onschuldig blijken te zijn. Dat is de formulering die de Verenigde Staten gebruiken en het is zo'n grove schending van de fundamentele rechten van de mens dat het nauwelijks te bespreken valt.

De vraag betreffende 'correcte rechtsgang' is wel degelijk ter sprake gekomen, omdat de VS wel een grondwet heeft die zegt dat niemand wordt beroofd van hun rechten zonder een juridisch correcte rechtsgang - opnieuw, dit gaat terug tot de 13e eeuw in Engeland - dus rees de vraag, "Hoe zit het met een juridisch correcte rechtsgang? " De procureur-generaal van Obama's ministerie van Justitie, Eric Holder, legde uit dat er sprake was een correcte rechtsgang in deze zaken, omdat deze binnen de regering vooraf besproken waren. Dat is niet eens een slechte grap! De Britse koningen uit de 13e eeuw zouden dit hebben toegejuicht. "Zeker, als we erover praten is dat een correcte procedure." En dat, nogmaals, werd zonder enige controverse aangenomen.

In feite, kunnen we dezelfde vraag stellen over de moord op Osama Bin Laden. Let op dat ik de term "moord" gebruik. Wanneer zwaar bewapende elitetroepen een verdachte, ongewapend en weerloos, vergezeld van zijn vrouwen te pakken krijgen, hem vervolgens neerschieten en hem doden en zijn lichaam - zonder een autopsie - dumpen in de oceaan, is dat regelrechte moord. Let ook op dat ik "verdachte" zei. De reden hiervoor is vanwege een ander rechtsbeginsel, dat ook terug gaat tot de 13e eeuw - dat een mens onschuldig wordt gehouden tot het tegendeel bewezen is. Voor die tijd is hij een verdachte. In het geval van Osama Bin Laden, heeft de Verenigde Staten hem nooit formeel in staat van beschuldiging gesteld over 9/11 en een deel van de reden was dat men niet wist of hij verantwoordelijk was. In feite, acht maanden na 9/11 en na de meest intensieve onderzoek in de geschiedenis, legde de FBI uit dat zij vermoedde dat het 9/11 complot werd uitgebroed in Afghanistan, (geen vermelding van Bin Laden) en uitgevoerd werd in de Verenigde Arabische emiraten, Duitsland, en natuurlijk de Verenigde Staten. Dat is acht maanden na de aanval en er is niets inhoudelijks dat ze sindsdien hebben ontdekt dat deze verdenking versterkt. Mijn eigen veronderstelling is dat de verdenking vrijwel zeker correct is, maar er is een groot verschil tussen het hebben van een zeer zeker geloof en het aantonen van iemands schuld. En zelfs als hij schuldig zou zijn, had hij opgepakt moeten worden en voorgeleid aan een rechter. Dat is Britse en Amerikaanse wetgeving die terug te gaan is voor acht eeuwen. Hij is niet de bedoeling om te worden vermoord en het lichaam gedumpt zonder een autopsie, maar niettemin is de bijval hiervoor bijna universeel. In feite schreef ik een van de weinige kritische artikelen hierover en mijn artikel werd zwaar veroordeeld door commentatoren langs het hele spectrum, inclusief die van links, want de moord was zo overduidelijk gerechtvaardigd, omdat we hem verdachten van het plegen van een misdaad tegen ons. En dat zegt iets over de belangrijke, zou ik zeggen, "morele degeneratie" die voorkomt in de hele intellectuele klasse. En ja, Obama heeft dit voortgezet en in sommige opzichten uitgebreid, maar dat komt nauwelijks als een verrassing.

De verrotting zit veel dieper dan dat.

EB: Het is iets meer dan 10 jaar na de publicatie van de regering-Bush "Torture memo's". Deze memo's zorgden voor een wettelijke rechtvaardiging voor de marteling van gedetineerden door de CIA in verband met de "War on Terror." De inhoud van de memo's zijn huiveringwekkend en hebben internationaal voor een nieuwe discussie over marteling gezorgd. Ondanks alle beloftes van president Obama om de illegale detentiecentra te sluiten, lijkt het erop dat "black site" activiteiten nog steeds voorkomen. Wat zijn uw opvattingen over deze detentiecentra en marteling door de CIA ? Wat denkt u tevens over de belofte van Obama over de CIA hervormingen in 2008 en hoe heeft de werkelijkheid van zijn presidentschap zich verhouden tot deze beloften?

NC: Er zijn een aantal presidentiële orders waaruit afkeuring blijkt voor de meest extreme vormen van marteling, maar Bagram* blijft open en wordt niet geïnspecteerd. Dat is waarschijnlijk het ergste in Afghanistan. Guantanamo is nog steeds open, maar het is onwaarschijnlijk dat er ernstige martelingen gaande zijn in Guantanamo. Er is gewoon te veel controle. Er zijn militaire juristen aanwezig en bewijzen komen met regelmaat naar buiten, dus ik vermoed niet dat dat nog steeds een martelkamer is, maar het is nog steeds een illegale detentiekamer, en Bagram en wie weet hoeveel andere zijn nog steeds in gebruik. De "rendition" praktijken lijkt niet op het zelfde niveau door te gaan, maar dat was het tot voor kort nog wel.

'Rendition' is gewoon het verzenden van mensen naar het buitenland om te worden gemarteld. Eigenlijk is dat ook uitgesloten door de Magna Carta - het fundament van het Anglo-Amerikaanse recht. Het is uitdrukkelijk uitgesloten iemand overzee te sturen om te worden gestraft en gemarteld. En niet alleen de Verenigde Staten maakten zich daar schuldig aan. Het is gebeurd in heel West-Europa. Groot-Brittannië heeft deelgenomen. Zweden heeft deelgenomen. Het is een van de redenen voor een groot deel van de zorgen over de uitlevering van Julian Assange aan Zweden. Canada is betrokken, net zoals Ierland, maar het siert Ierland dat het een van de weinige plekken was waar er massale burgerprotesten waren tegen het gebruik ​​van Shannon Airport voor de CIA transfers. In de meeste landen is er weinig protest of werd er met geen woord over gesproken. Ik weet niets van recente gevallen dus misschien wordt dit beleid niet meer toegepast, maar het zou me niet verbazen als het nog steeds gebeurde.

EB: Als we de VS even verlaten, het Midden-Oosten heeft altijd al bol gestaan van mensenrechtenschendingen, maar de onrust van de Arabische lente heeft bijgedragen tot een intensivering van dergelijke misbruiken in vele landen. Waar de dictaturen in Tunesië en Egypte werden verdreven zonder dat deze tot een burgeroorlog hebben geleid, hebben we in landen als Libië, Syrië en Jemen hevige gevechten gezien. Wat het Amerika en de NAVO aandeel betreft is het gewoonweg alweer een andere militaire interventie met de Libische burgeroorlog en is het alleen de koppigheid van Rusland en China die een soortgelijke interventie hebben verhinderd in Syrië. In beide gevallen hebben de rebellen gevraagd, zelfs gesmeekt, om de Amerikaanse en Europese hulp met hun oorlogsinspanningen, maar hebben bewezen absoluut niet geïnteresseerd te zijn in onderhandelde schikkingen met hun dictatoriale tegenstanders, zelfs wanneer hulp van buitenaf uitblijft. Wat is uw mening over militaire interventies, zowel de interventie die we zagen in Libië en degene waarom gevraagd wordt in Syrië? Is het moreel verantwoord om het leven van mensen uit Texas en Louisiana in de waagschaal te stellen voor de interne conflicten van Libiërs en Syriërs? Omgekeerd, kan weigeren in te grijpen worden goedgepraat als hele steden, zoals Misrata, Benghazi, Aleppo en Homs werden of worden bedreigd met totale vernietiging en tienduizenden burgers worden gedood?

NC: Nou, laten we beginnen met Syrië. Het enige waarover ik het niet met je eens ben is dat ik ten zeerste betwijfel dat Rusland en China iets te maken hadden met het uitblijven van een Amerikaanse of westerse militaire interventie in Syrië . Ik heb zelfs een sterk vermoeden dat de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk het Russische veto hebben verwelkomd, want dat gaf hen een excuus om niets te doen. Nu kunnen ze zeggen: "Hoe kunnen we iets doen? De Russen en de Chinezen hebben het veto! " In feite, als ze hadden willen ingrijpen, zouden zij zich op geen enkele manier iets hebben aangetrokken van een Russisch of Chinees veto. Dat laat de geschiedenis duidelijk zien, maar ze wilden niet ingrijpen en ze willen nu niet ingrijpen. De strategische commandocentra van de militaire-en inlichtingendiensten zijn er gewoon sterk tegen gekant. Sommigen zijn er tegen vanwege technische, militaire redenen, en anderen omdat ze niet zien wie ze kunnen ondersteunen t.b.v. hun belangen. Ze zijn niet bijzonder gesteld op Assad, ook al sloot hij min of meer goed aan bij Amerikaanse en Israëlische belangen, maar ze zijn evenmin gesteld op de oppositie, vooral hun islamistische elementen, zodat ze liever aan de zijlijn blijven staan. Het is een beetje interessant dat Israël niets doet. Ze zouden niet veel hoeven te doen. Israël zou gemakkelijk troepen kunnen mobiliseren in de Golan Heights (Syrisch grondgebied dat Israël illegaal geannexeerd heeft). Ze zouden daar troepen kunnen mobiliseren, op slechts ongeveer 60 kilometer van Damascus, die Assad zouden dwingen de militaire troepen te sturen naar de grens aan en trekt ze uit de buurt van gebieden waar de rebellen actief zijn. Dus dat zou directe steun voor de rebellen zijn, maar zonder een schot te lossen en zonder de grens te overschrijden.

Maar er is geen sprake van en ik denk dat dat aangeeft dat Israël, de Verenigde Staten en hun bondgenoten gewoonweg geen stappen willen nemen dat het regime zal ondermijnen, gewoon uit eigen belang. Een humanitair aspect speelt hierin geen enkele rol.

Wat Libië betreft, moeten we een beetje voorzichtig zijn, want er waren twee interventies in Libië. De eerste was onder de auspiciën van de Verenigde Naties. Dat is VN-resolutie 1973. Deze resolutie riep op tot een no-fly zone, een wapenstilstand, en de start van de onderhandelingen en diplomatie.

EB: Dat was de interventie, waarvoor als motivatie werd opgegeven dat het om het voorkomen van de vernietiging van Benghazi zou zijn?

NC: Nou, we weten niet of Benghazi zou worden vernietigd, maar er werd om gevraagd om een mogelijke aanval op Benghazi te voorkomen. Je kunt er over discussiëren hoe waarschijnlijk die aanval was, maar persoonlijk had ik het gevoel dat dit legitiem was - om te proberen mogelijke wreedheden te stoppen. Maar die interventie duurde ongeveer vijf minuten. Bijna onmiddellijk overtraden de NAVO-machten (Frankrijk en Groot-Brittannië voorop en de Verenigde Staten volgend) radicaal de resolutie, en groeiden uit tot de luchtmacht van de rebellen. De resolutie rechtvaardigt dat op geen enkele manier. Het deed een oproep tot "de nodige maatregelen" om burgers te beschermen, maar er is een groot verschil tussen de bescherming van burgers en de luchtmacht voor de rebellen zijn.

Misschien hadden we aan de kant moeten staan van de strijdende rebellen. Dat is een aparte vraag, maar dit was vrij duidelijk in strijd met de resolutie. Het gebeurde zeker niet vanwege een gebrek aan alternatieve opties. Gaddafi bood een wapenstilstand aan. Of hij het meende of niet weet niemand, omdat het gelijk afgewezen werd.

Overigens was het grootste deel van de wereld fel gekant tegen dit pact. Er was vrijwel geen steun voor. De Afrikaanse Unie (Libië is immers een Afrikaans land) was er gelijk fel op tegen, riep op tot een wapenstilstand, en stelde zelfs voor om troepen van de Afrikaanse Unie in te zetten om te proberen het conflict te beheersen.

De BRICS-landen, de belangrijkste van de ontwikkelingslanden, (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) die op dat moment toevallig een conferentie hadden en fel gekant waren tegen de NAVO-interventie riepen op tot stappen in de richting van diplomatie, onderhandelingen, en een wapenstilstand. Egypte, naast de deur, nam niet deel. Binnen de NAVO weigerde Duitsland om deel te nemen. Italië weigerde ook, in het begin, hoewel ze later wel meededen. Turkije hield zich afzijdig. Later sloten ook zij zich aan, maar in eerste instantie waren ze tegen de interventie. In het algemeen was de actie vrijwel eenzijdig. Het waren de traditionele imperialistische machten (Frankrijk, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten), die tussenbeide kwamen.

Het liep in feite uit op een humanitaire ramp. Misschien zou toch zijn gebeurd, maar het heeft er zeker toe geleid, vooral aan het einde met de aanvallen op BaniWalid en Sirte, de laatste pro-Gadaffi bolwerken. Zij zijn het belangrijkste centrum van de grootste stam van Libië, de Warfalla stam. Libië is een zeer verdeelde tribale samenleving, zij zijn een belangrijke stam, en dit was hun thuisbasis. Velen van hen waren hier behoorlijk bitter over. Zou het zijn opgelost door middel van diplomatie en onderhandelingen op de manier waarop de Afrikaanse Unie en BRICS-landen hadden voorgesteld? We weten het niet.

Het is ook opmerkelijk dat de International Crisis Group, dat is de belangrijkste, niet-gouvernementele organisatie die zich bezighoudt met aanhoudende conflicten en crises in de hele wereld, en zeer zeer gerespecteerd is, ook tegen interventie was. Ze waren sterk voor onderhandelingen en diplomatie. Echter, de positie van de Afrikaanse Unie en van anderen werd nauwelijks gerapporteerd in het Westen. Wie maakt het wat uit wat ze zeggen? In feite, als er al melding van werd gemaakt dan was het op geringschattende wijze, door erop te wijzen dat dat deze landen nauwe banden hadden met Gaddafi . Dat is feitelijk juist, maar datzelfde gold ook voor Groot-Brittannië en de Verenigde Staten, tot het eind aan toe.

Hoe dan ook heeft de interventie plaatsgevonden en nu hoopt men op het beste, maar het is niet een erg fraai plaatje. U kunt een verslag er over lezen in de laatste uitgave van de London Review of Books door Hugh Roberts, die op dat moment de Noord-Afrikaanse directeur van de International Crisis Group was en zich gespecialiseerd heeft in de regio. Hij verzette zich tegen de interventie en omschrijft de resultaten als een tamelijk hopeloze chaos die de hoop ondermijnt voor een eventuele opkomst van een soort verstandig, democratisch, nationalisme.

Dus dat was niet zo mooi, maar hoe zit het met andere landen? Nou, de landen die het meest van belang zijn voor de Verenigde Staten en het Westen in het algemeen, zijn de olie-dictaturen en zij blijven zeer stabiel. Er waren pogingen om te proberen zich aan te sluiten bij de Arabische lente, maar ze werden verpletterd, zeer hard, zonder een woord van de westerse mogendheden. Soms was het heel gewelddadig, zoals in het oosten van Saoedi-Arabië en in Bahrein, meestal sjiitische gebieden, maar het resulteerde in hooguit een tik op de pols door de Westerse mogendheden. Ze wilden duidelijk dat de olie-dictaturen bleven. Dat is het centrum van hun macht.

In Tunesië dat grotendeels onder Franse invloed stond, steunden de Fransen de dictatuur tot het einde. In feite steunden ze die nog steeds nadat demonstraties in volle gang waren in het land. Tot slot, op het laatste moment, gaven ze toe dat hun favoriete dictator moest gaan. In Egypte, waar de Verenigde Staten en Groot-Brittannië de belangrijkste invloeden waren, was het hetzelfde. Obama steunde de dictator Mubarak tot vrijwel het laatste moment - tot het leger zich tegen hem keerde. Het werd onmogelijk om hem nog verder te steunen, zodat ze er bij hem op aandrongen weg te gaan en een overgang naar een soortgelijk systeem te maken.

Dit alles is vrij routinematig. Dit is de standaard procedure voor het omgaan met een situatie waarin je favoriete dictator in de problemen komt. Het ene geval volgt het andere op. Wat je in dat geval doet is het steunen van de dictator tot het einde, ongeacht hoe wreed en bloedig hij is. Dan, als het onmogelijk wordt, stel, omdat het leger of de business classes zich tegen hem hebben gekeerd, leidt hem dan voorzichtig ergens heen, (soms met de helft van de overheid schatkist in zijn zak) verklaar uw liefde voor de democratie, en probeer het oude systeem te herstellen. Dat is zo ongeveer wat er gebeurt in Egypte.

 

* TSA - luchtvaart en transport beveiligingsdienst
* Anwar al-Awlaki was een imam en Amerikaans staatsburger die in 2011 in Jemen om het   leven kwam door een drone aanval. Twee weken later werd ook zijn 16-jarige zoon op dezelfde wijze vermoord.
* Bagram -  Bagram Air Base, een gote Amerikaanse legerbasis in Afghanistan met detentiefaciliteiten.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie