donderdag, oktober 09, 2014

Volkskrant peilt mening over geheimhouding mondkapjes Timmermans

Gekkenhuis. Frans Timmermans zegt weer eens iets idioots, een hele serie idiote dingen zelfs, bij Pauw en het vaderlandse volkje ligt ademloos te luisteren wat ome Frans uitkraamt. En het toppunt van waanzin:


We krijgen van de Volkskrant een democratisch recht om over de mate van politieke censuur te stemmen


Timmerfrans, verdedigde gisteravond zijn idiote optreden bij de VN door te beweren - helemaal in zijn eentje, zonder dat er ook maar een snippertje bewijs voorhanden is - dat er een passagier van de MH17 gevonden is met een zuurstofmasker op.




En dat is inmiddels wereldnieuws. Vind je het gek?



En wat doet de Volkskrant? Die plaatst een volslagen misplaatste, totaal onzinnige poll-vraag als deze:


"Minister Timmermans moet details als van het zuurstofmasker bij een slachtoffer van MH17 helemaal niet vrijgeven"



Daar mag je het dan mee eens of oneens zijn. Wat kan het nut daarvan zijn? Waarom moeten we daarover stemmen? En de Volkskrant schijnt zeker te zijn van het bestaan van zo'n zuurstofmasker want men praat van: 'informatie vrijgeven'. Maar, waarom zou hij dat niet moeten doen dan, dat vrijgeven:   Staatsgeheim, lopend onderzoek, landsbelang, mondje dicht?
Of: Arme sukkel, hij laat zich opnieuw door emoties meeslepen, dat zal hij vast wel verzonnen hebben. Hij kan zich beter onthouden van zulke gewaagde uitspraken, anders.... Ja, ga eens door. Anders, wat?

Want, mocht het blijken dat Timmerfrans opnieuw publiekelijk allerlei onverantwoorde larie uitkraamt, wordt het niet eens tijd dat daar consequenties aan verbonden worden? Dat hij van het politieke toneel verdwijnt. Of moeten we zijn sollicitatie als Eurocommissaris zien als wegpromoveren naar een erebaantje waar hij als gerenommeerd brokkenpiloot minder schade kan aanrichten. Want, wie weet nou eigenlijk wat een 'Eurocommissaris voor Betere regulering, interinstitutionele verhoudingen en fundamentele rechten' doet ?
Maar de man spoort toch echt niet als hij dat zomaar verzint, dat van zo'n mondkapje. En om zo'n man dan te hebben op een - willekeurig wat - positie in de Europese politiek,... is dat niet gevaarlijk? Moet dan zo'n zichzelf overschattende pias niet eens wat anders gaan doen. Een carnavalsduo gaan vormen met Hilbrand Nawijn bijvoorbeeld. En dat we daardoor dan een verbaal kleurrijke tv persoonlijkheid verliezen, dat is dan jammer voor de Timmermans fanclub maar die hebben altijd IvoNiehe nog.

Creative Commons-Licentie

zaterdag, september 20, 2014

Coalition to Fight the Islamic State Unlikely to Succeed



  "If the West is serious about tackling the Islamic State, it has to lessen the chaos in Syria. Chaos is what gives the Islamic State the ability to grow. And the kind of policies that I've been seeing out of the Obama administration, I'm afraid they are going to increase the level of chaos and therefore increase the host climate for the Islamic state. What needs to happen is the policies that create chaos need to be lessened. That is simply not there on the table in Washington, D.C."
Allereerst is het helemaal niet raar om je af te vragen of al die chaos niet gewoon de bedoeling is. Als je dermate van olie en een wapenindustrie afhankelijk bent zou het helemaal niet zo vreemd zijn om te denken aan opzet.
Chaos creeërt namelijk een reden voor interventie die ofwel uit humanitaire overwegingen (R2P) kan zijn, ofwel vanwege 'protecting America's interests',  of zelfs een combinatie van die twee - op uitnodiging van een geallieerd staatshoofd wiens land lijdt onder het geweld van rebellen, terroristen, onafhankelijkheids - en vrijheidsstrijders of ander ongewenst rapalje.

Voorbeelden te over.
Ook als je al het andere in overweging neemt; een militaire macht die alle legers ter wereld gezamenlijk overtreft en alleen in naam defensief is, een groeiend aantal militaire bases wereldwijd en een wereldwijd herkenbaar patroon van een aanhoudende of toenemende geweldspiraal op plekken waar geïntervenieerd wordt door de VS, dan tart het de intelligentie en de rede om dat allemaal als een ongelukkig toeval te beschouwen en niet in complotten en false flag operaties te gaan geloven.

Maar laten we doen alsof we gek zijn en 'rationeel' blijven denken. Deze Vijay Prashad bijvoorbeeld kan al voorspellen waarom de coalitie die geformeerd wordt om het op te nemen tegen de 'Islamitische Staat' (IS of ISIS, ISIL) gaat falen. Het probleem zal niet zozeer Irak zijn. De bombardementen en de 'boots on the ground' (en daar is al sprake van in de vorm van adviseurs) zijn op verzoek van de leiders. Er dat er ook grondtroepen aan te pas zullen moeten komen, daar twijfelt niemand aan.
De aanvraag voor luchtsteun in Irak, hadden we te danken aan de nieuwe premier van Irak Haider al-Abadi, die de plaats innam van zijn voorganger Nouri al-Maliki, omdat die het in zijn malle hoofd had gehaald om voor te stellen dat de Syrische luchtmacht misschien wel een beetje kon komen helpen met het bombarderen van ISIS. En zoals we allemaal weten is er maar één die bombardeert in Irak en dat is de VS.

Wat blijft is dus het 'Syrische dilemma'.
Omdat ISIS ook in Syrië opereert zal Obama een samenwerkingsverband aan moeten gaan met andere partijen. Maar dat wordt lastig. De Syrische regering met de gehate Assad aan het hoofd valt uiteraard af. Syrië is lid van de Verenigde Naties dus de VS kan niet zomaar grensoverschrijdende acties gaan uitvoeren op Syrisch grondgebied. De enige weg die open blijft is dus het steunen van groeperingen die nu ook al strijden tegen ISIS. Dat is bijvoorbeeld de Syrisch-Koerdische YPG militie, die actief is in het noord-oosten en afkomstig is uit de Turkse 'Koerdische Arbeider Partij' PKK, die door NAVO bondgenoot Turkije (maar ook door de VS zelf) gezien wordt als een terroristische organisatie. Dat valt dus af.

Maar van de volgende optie word je ook niet vrolijk, en dan hebben we het over 'de andere islamisten'  (in psychologen-taal: NAO - Niet Anderszins Omschreven ). Deze lui worden gefinancierd  door Saoedi-Arabië en zijn minstens zo gestoord als de ISIS cowboys,  alleen zoeken ze geen publiciteit via Youtube. 
Het is dus feitelijk zo dat de VS dan wel niet rechtstreeks al-Nusra (de Syrische al-Qaida) steunt, maar dat via Saoedi-Arabië doet.


Aangezien zo'n 40% van de inwoners van Syrië bestaat uit alawieten (afsplitsing sjiieten), druzen, christenen enz., hebben zij alle redenen om ook deze islamitische groeperingen te vrezen,  En onder deze bevolkingsgroep vind je ook veel oprechte steun voor Assad. Maar vind je dat onder de gegeven omstandigheden raar?


Als de VS dus het plan opvat om via Saoedi Arabie een leger samen te stellen van 'gematigde moslimstrijders' heeft dit deel van de bevolking - gezien de resultaten in het verleden -  alle reden voor scepsis.

En het Vrije Syrische Leger dan? Het Vrije Syrische leger is de beste optie maar het probleem is dat die niets bereikt heeft. Behalve dan het uitdelen van wapens, via overlopers, aan de extremistische moslimgroeperingen. 

De beste optie zou de politieke zijn. Als het westen serieus van plan was om de ISIS het hoofd te bieden maar dan moeten ze de chaos waarin ISIS zo kon groeien kleiner maken, maar met de huidige beleid van Obama is daar geen enkel zicht op en is het omgekeerde eerder het geval, zo beweert
Vijay Prashad. En de vraag is dan ook gerechtvaardigd of men daar werkelijk zo rouwig om is in Washington DC.


Creative Commons-Licentie

Middeleeuws

(link)
http://www.thedailybeast.com/articles/2014/08/19/medieval-cruelty-in-modern-times-isis-beheads-american-journalist.html

woensdag, september 17, 2014

Oekraïne, de kloof en landverraders

Het artikel 'The Ukraine, Corrupted Journalism, and the Atlanticist Faith' van Karel van Wonderen heeft nogal wat losgemaakt. Terecht, overigens. Het is ronduit beangstigend om de uniformiteit van de berichtgeving in de Europese, en vooral Nederlandse media te zien over het conflict in Oekraïne. En dat is niet te verklaren als zijnde het gevolg van de ramp met de MH17; die pro Euromaidan en anti-Poetin houding was al ruim voor die tijd aanwezig, zelfs al voor de staatsgreep. In deze discussie bij het Russische RT zet van Wolferen nog eens zijn zienswijzen uiteen. Voor wie ze niet kent: Zeer de moeite waard. Het oorspronkelijk Engelstalig artikel is in het Nederlands onder meer hier en hier te lezen. 

Het zal dan ook ongetwijfeld dit artikel geweest zijn dat reden was voor zijn uitnodiging om aan te schuiven bij een aflevering van CrossTalk van 'Russia Today (RT), de Russische tegenhanger van de propagandazender CNN die alhier niet weg te denken is op ieder kabelnet of zenderpakket omdat dat een onderdeel van onze cultuur is. Als van Wolferen uitgenodigd zou zijn geweest bij CNN zou dat vermoedelijk geen reden zijn geweest voor Bas Heijne om daarover schriftelijk zijn ongenoegen over te uiten in zijn column bij de NRC.

Uit niets blijkt dat Heijne geluisterd heeft naar de discussie bij CrossTalk of iets opgestoken heeft van de inhoud van diens essay, het volstaat om de oud-hoogleraar en oud- correspondent van dezelfde krant waar hij voor werkt, te veroordelen vanwege zijn optreden bij een eh... propagandazender.

En dat is jammer want van Wolferen's essay handelt over het begrip 'Atlantisme'. Hij waagt het om kritiek te uiten op het geloof, de dogmatische religie, die voorschrijft dat het transatlantisch huwelijk met Amerika heilig is, terwijl alles erop wijst – de afluisterschandalen, de 'fuck the EU' uitspraak, het aansturen op een militaire confrontatie, de onnodige en onnuttige sancties waarvoor Europa, niet de VS, de prijs betaald – dat de liefde eenzijdig is. Wat Heijne neerbuigend wegzet als van Wolferen's 'Amerika obsessie' (daarmee het platgetreden 'anti-amerikanisme' vermijdend), is niets ander dan een dissident geluid, de oppositie. En ondanks dat van Wolferen in zijn mening niet alleen staat, zoals dit artikel van John J. Mearsheimer Why the Ukraine Crisis Is the West’s Fault" aantoont, blijven deze dissidente geluiden zeldzaam en is dat des te meer reden om er eens aandacht aan te schenken. En het niet blindelings te degraderen tot irrationeel 'geschreeuw', behalve als je dat met rationele argumenten onderbouwd. Dat lijkt me wel zo fair. 

Heijne erkent wel heel rationeel dat er in Nederland zich een kloof aan het vormen is waar het de meningen betreft over de crisis in Oekraïne. Hij erkent ook dat er meer kanten zijn om tegen de zaak aan te kijken. Dat lijkt heel gebalanceerd, neutraal en bruggenbouwend. Totdat hij plots een tijger uit de hoge hoed tovert: Een agressieve tijger, die hoe dan ook een gevaarlijke tijger blijft, of je hem nu prikt of niet. Raad eens wie in deze metafoor de tijger is, in de ogen van Bas Heijne?
Yep, 'de Beer' is de tijger.
 

Niet de NAVO, die toch echt de agressor is door steeds verder richting de Russische grens op te trekken. Ondanks de plechtige belofte dat niet te doen.
Niet de EU en de VS, met de 5 miljard ondersteuning aan een uiteindelijk, gewelddadige revolutie, niet de nep NGO's als USAID, NED, Freedom House en zo'n dertigtal andere westerse donorprogramma's waaronder het Open Society Institute van beursmakelaar George Soros die hebben aangezet tot een gewelddadige revolutie en een voorspelbare burgeroorlog en als klap op de vuurpijl de dood van 196 Nederlanders aan boord van vlucht MH17.
Nee, het is de Russische Beer die voor het gevaar zorgt.

Omdat iedereen dat zegt. In koor. Bas Heijne zit zelf ook in dat koor en wie niet hetzelfde liedje meezingt is een pietsie gek. Propaganda,  dat is iets voor die malle Ruskie's, daar doen wij niet aan. RT is een Russische propagandazender en CNN een betrouwbare nieuwsbron die alléén tijdens de aanloop naar de Irak oorlog – tijdelijk – er even naast zat...
 

Irak 'all over again?' Bas Heijne ziet
Nederland 'verdeeld volgens de scherpe scheidslijnen van de Irak-oorlog'.
Ja maar, wacht even.
Hadden de critici, de minderheid, dezelfde dissidenten van toen dan niet gelijk? Was het niet CNN en de al even volgzame vaderlandse media die de oorlogspropaganda over ons uitgoten en ons voorlogen over de mogelijke dreiging van Saddam's massavernietigingswapens? Heeft hij een ander onderzoeksrapport voor zich liggen dan die wij allemaal hebben kunnen lezen; het rapport van de commissie Davids waarin de houding van de Nederland t.a.v. de Irak-oorlog scherp veroordeeld werd? Met andere woorden; hebben wij niet alle redenen om wantrouwig te zijn als het op Amerikaanse bewijzen aankomt die een oorlog zouden kunnen veroorzaken? 

"Tragisch dat zo’n intelligente man zo verblind is geraakt door zijn Amerika-obsessie. Die harde kritiek sneed hout tijdens de Irak-oorlog, maar ze is nu zelf verhard tot ideologie.”

Opnieuw, wacht even. De leugens die ons verteld werden, de leugens die ons in een misdadige oorlog gestort hebben, een oorlog die aan een miljoen mensen het leven heeft gekost, anderhalf miljoen ontheemden, die een aanhoudende burgeroorlog heeft veroorzaakt. De kritiek daarop – die moeten we vergeten? “Get over it already”, “Der Krieg, das war damals”, “Doorlopen, niets te zien”. Stel je voor dat je blijft aandringen op berechting van (oorlogs)misdaden, sancties opleggen aan media die zich willens en wetens en aantoonbaar schuldig hebben gemaakt aan oorlogshitserij, eerlijke processen voor verdachten, i.p.v. liquidaties – is dat een ideologie? Een functionerende rechtsstaat willen, een staat waarin misdaden bestraft worden, is dat een soort van misplaatste ideologie? 

Of is het niet eerder zo dat het Bas Heijne zelf is die dingen door elkaar haalt omdat hij zozeer verhard is geraakt door de vele mensenrechtenschendingen in Rusland, liquidaties van journalisten en activisten, de homohaat en Poetins anti-homo wet, de arrestatie van Greenpeace activisten en ga zo maar door, dat het voor hem haast vanzelfsprekend is dat zo'n plebejer ook wel schuldig moet zijn aan de ramp met de MH17. Daar lijkt het wel op als je dit emotionele artikel van zijn hand terugleest waarin
Poetin'schuld als buiten kijf lijkt te staat en dat een lynchmob gehalte heeft dat kan tippen aan de 'Moordenaars' kop van de Telegraaf.

Heijne kan het moeilijk verwerken dat de strijdlustige taal ineens zoveel minder lijkt te zijn; die moed ineens, zoveel principes, zoveel eenheid , hij lijkt zich met enige weemoed af te vragen waar het mis ging: Waarom toch werd de fittie in de kiem gesmoord? Als of er met een regelrechte oorlog over de rug van Oekraïne, terreinwinst te behalen zou zijn geweest op het gebied van mensenrechten en homo-acceptatie. Over realiteitszin gesproken. 

Het is een misvatting dat het om een strijd tussen ideologieën gaat. Daar is geen sprake van, het Rusland van vandaag is een feodaal geleid gangsterimperium, en wij hier in Amerika (america'R'us, zeker na de TTIP) leven in een oligarchie, zoals door Martin Gilens (Princeton) en Benjamin Page (Northwestern) zo overtuigend werd beargumenteerd. (pdf)

Daar zit dus niet zo veel tussen. Veel minder in in ieder geval dan gesuggereerd wordt.
De VS en Rusland zijn geen opponenten maar elkaars concurrenten. De bevrijding van Oekraïne is niets meer dan een 'corporate take over' een gewelddadig zakengeschil tussen rivaliserende boevenbendes. Idealisme heeft er geen zak mee te maken.
De hele zaak is inmiddels al zo rampzalig uit de hand gelopen dat het beste wat er nog uit te halen is, geen Derde Wereldoorlog is. En in die sfeer kan ik wel begrijpen als Harry van Bommel zo'n uitglijder maakt met zijn 'landverrader' verwijt richting Jacques Monasch. Dat kan met een 'sorry' opgelost worden. Dat is peanuts vergeleken met de schade die aangericht wordt door oorlogshitsers die willens en wetens op een confrontatie aansturen. Die zijn er na afloop van de Irak oorlog al veel te gemakkelijk van af gekomen. Dat mag geen tweede keer gebeuren.



Creative Commons-Licentie

zaterdag, september 13, 2014

Bestel een rebel


De Verenigde Staten van Amerika gaan zich, à raison van $ 100.000 per rebel,  toeleggen op het kweken van rebellen. Nu is dat kweken van rebellen niets nieuws, dat deden ze al een eeuw lang. Overal ter wereld werden rebellen gesteund, van wapens voorzien en van adviseurs die uitlegden hoe die dingen werkten en duidelijk maakten op wie die gericht dienden te worden. Die doelwitten waren dan personen die op een of andere manier betrokken waren in activiteiten die haaks stonden op “America's interests” – de belangen van Amerika.

Dat gebeurde allemaal met wisselend succes. Zolang het ging om betaalde huurlingen die in een idealistisch jasje werden gestoken, zoals de Contra's in Nicaragua, ging dat allemaal nog redelijk goed. En ook waar men in zee ging met authentieke enthousiastelingen leek het aanvankelijk goed te werken - zoals de steun aan de Taliban toen die nog tegen de Russen vochten. Later kreeg men echter te maken met het 'backfire' effect, oftewel het boemerang effect, toen diezelfde Taliban zich tegen zijn sponsors ging keren. Wat meer recent: De wapens waarmee de knettergekke kalifaat-cowboys van de IS bezig zijn in Irak en Syrië zijn overblijfselen van de – door de VS – gesponsorde oorlog in Libië. Dan zou je toch verwachten dat men er wel iets van geleerd zou hebben. Daar blijkt in de praktijk echter niets van. 

Het volgende kunststukje wat men in gedachten heeft is: Gelijktijdig de IS in Irak verslaan en de verovering (regime change, geef het maar een naam) van Syrië in 'de juiste banen' te leiden. De juiste banen zoals in : 'In de richting van wij – niet zij'. Daarvoor is er dus een leger nodig van soldaten die het islamitisch fanatisme weten te koppelen aan ons idealisme. Ook daar had men beter kunnen weten, het leger dat die kwaliteiten bezat, het 'Vrije Syrisch Leger' FSA bleek een faliekante mislukking. Misschien omdat de banden met de VS ietwat té opzichtig waren?
The Free Syrian Army is moderate, secular and backed by the United States with weapons and training. The FSA has been described as a proxy of the United States (bron: Wikipedia)
En dat niet alleen, enorme voorraden hoogwaardige wapens, afkomstig van het 'Vrije Syrische Leger', zijn inmiddels al in handen gekomen van de IS.


De enige historische progressie die we gemaakt hebben is dat de VS het nu niet meer heimelijk maar openlijk doet. Het legt zelfs uit hoe men de rekrutering van het toekomstig rebellenleger voor ogen heeft. Alvorens men met de hand op het hart trouw zweert aan de vlag van de Verenigde Staten moet onderstaand vragenlijstje ingevuld worden bij het rekruteringsbureau voor gematigde moslimrebellen (of tenminste, dat stel ik mij zo voor) :

Houd je er rekening mee dat het met zowel de maagdelijkheid als het aantal van die bruiden in het paradijs wel eens tegen zou kunnen vallen? Kortom, liever een lekkere hoer hier dan tien frigide Houri's in de Hemel?

Vind je halal eten een must, maar een karbonaadje op zijn tijd ook?

Wist je dat linkshandig masturberen niet zondig is?

Besef je dat je door mee te doen aan de strijd tegen de IS je het felbegeerde predikaat Staatsgeautoriseerd Moslim (niveau3) kunt verdienen? En dat dat een slimme carrière move is?

Wist je dat we een speciale leger-imam hebben die jullie aan de hand van Koran teksten zal uitleggen dat het kenkergoed is om tegen de IS te vechten. (voor niet moslims wordt dat: Priester /Bijbel, Rabbijn/Talmoed of Jeroen Pauw/Volkskrant)

Wist je dat je bij het gematigde rebellenleger gewoon kan gamen in je vrije tijd en naar muziekvideo's en porno mag kijken?

Dat we legerdisco's hebben waar jij ook naar binnen mag?

Dat je je scooter thuis moet laten maar dat we coole Amerikaans Jeeps hebben om mee rond te crossen? 

En mocht je in gewetensnood komen weet je dat je altijd terecht kunt bij onze legerpsychiater. We hebben hele goede in dienst, dat weet je toch?

Voor niet islamitische rekruten kan de vragenlijst korter:

Welk gematigd bedrag had je in gedachten (vul in op stippellijn)


Creative Commons-Licentie
Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

donderdag, september 11, 2014

Chomsky herdenkt 9/11



"Het is wel eens goed om je te realiseren dat de misdaden nog erger had kunnen zijn. Stel je bijvoorbeeld eens voor dat de aanval zo ver was gegaan dat ook het Witte Huis gebombardeerd was, de President gedood, er zou een brute militaire dictatuur geïnstalleerd zijn die duizenden gedood en tientallen duizenden gemarteld zou hebben, terwijl er een internationaal terreurcentrum zou zijn opgericht dat meehielp om elders in de wereld soortgelijke marteling en terreurstaten op te richten en een internationale moordpartij zou aanrichten, en als een extraatjes, een team van economen zou hebben ingezet - laten we ze "de Kandahar boys" noemen - die de economie razendsnel in de ergste depressie van haar geschiedenis deed tuimelen. Dat zou zonder enige twijfel erger geweest zijn dan 9/11.
Helaas is dit niet een gedachte-experiment. Het is echt gebeurd. De enige onjuistheid in dit korte overzicht is dat de cijfers met 25 moeten worden vermenigvuldigd om het tot de juiste proporties, per hoofd van de bevolking terug te voeren. Ik heb het hier natuurlijk over hetgeen wat men in Latijns-Amerika vaak "de eerste 9/11" noemt. 11 september 1973, toen de VS slaagde in zijn verwoede pogingen om de democratische regering van Salvador Allende in Chili met een militaire staatsgreep omver te werpen, en waarmee het brute regime van generaal Pinochet's aan de macht kwam."

- Noam Chomsky


Creative Commons-Licentie
Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

zaterdag, september 06, 2014

Telegraaf blijft opwarming aarde ontkennen


Opgeslagen in de 'leuk voor later' map. Van tijd tot tijd plaatst De Telegraaf weer eenzelfde artikel met de strekking: "Aarde warmt niet meer op sinds 1998". Dat is al onwaar (de temperatuurstijging pauzeerde) maar meer nog; een flagrante leugen. Een dergelijk detail doet namelijk niets af aan de wetenschap dat 'global warming' een feit is, en dat dat weer een onderdeel is van de wereldwijd waargenomen en gedocumenteerde klimaatverandering, die we kennen als 'climate change'.

Een kritische lezer zal zich natuurlijk afvragen: Wat kan nou de reden zijn om uitgerekend het jaar 1998 te nemen als uitgangspunt om aan te tonen dat er geen opwarming meer zou zijn? Omdat dat goed uitkomt voor de olie- en vrije marktlobby die dit soort pseudowetenschappelijke journalistiek graag ziet en met wie De Telegraaf al sinds jaar en dag een goede relatie heeft. En dat jaar 1998 komt zo goed uit omdat het bijzonder veel warmer was dan andere jaren vanwege de invloed van El Niño, hetgeen al geruime tijd bekend is en geen enkele invloed heeft gehad op de wetenschappelijke consensus over zowel de juistheid van global warming als over de oorzaak van die opwarming; door menselijke activiteiten. 

Wat diezelfde kritische lezer bij De Telegraaf (wat doet die daar?) zal zijn opgevallen is dat dit artikel dan ook niet als 'Wetenschap' artikel gepresenteerd wordt, maar als 'Opinie'. Uiteraard staat het iedereen vrij om 'groene heffingen' als nutteloos te omschrijven, dat is een opinie (en niet eens zo'n slechte). Wat niet deugt echter is om onophoudelijk te suggereren dat klimaatwetenschap een mening is, en dat het een onderdeel van vrije meningsuiting is om te beweren dat het allemaal wel meevalt met die opwarming van de aarde, - dat doet het niet. Verre van dat zelfs.

Creative Commons-Licentie
Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

donderdag, augustus 21, 2014

Oekraïne, Gecorrumpeerde Journalistiek, en het Transatlantisch Geloof


Dit is een vertaling van het artikel 'The Ukraine, Corrupted Journalism, and the Atlanticist Faith' van Karel van Wolferen, 14 augustus 2014 The Unz Review

De Europese Unie wordt niet (meer) bestuurd door politici met een historisch besef, een nuchtere beoordeling van de wereldwijde realiteit, of eenvoudigweg gezond verstand dat gekoppeld is aan de lange termijn belangen van hetgeen ze besturen. Nergens werd dat sterker door bevestigd dan door de sancties die zij vorige week zijn overeengekomen om Rusland straf op te leggen. 

Een manier om hun dwaasheid te doorgronden is om bij de media te beginnen want ongeacht hun persoonlijke begrip of bezorgdheid moeten deze politici de schijn wekken het juiste te doen, hetgeen verzorgd wordt door TV en kranten.
 

Sinds het bekend worden van het gruwelijke lot van de inzittenden van het Maleisische verkeersvliegtuig is er in grote delen van de Europese Unie een algemeen begrip van de mondiale werkelijkheid ontstaan dat afkomstig is van grote kranten en TV waarin de aanpak door de Anglo-Amerikaanse mainstream media werd gekopieerd, door 'nieuws' te presenteren waarbij verdachtmaking en laster in de plaats kwam van goede verslaggeving. Respectabele periodieken, zoals de 'Financial Times' of het ooit gerespecteerde Nederlandse 'NRC Handelsblad' waarvoor ik zestien jaar als Oost-Azië correspondent heb gewerkt, deden niet alleen mee met deze gecorrumpeerde journalistiek maar leidden het in de richting van dwaze conclusies. De mening van deskundigen en redactionele stukken die hieruit voortkwamen zijn verder gegaan dan ik me kan herinneren ooit te hebben meegemaakt bij eerdere voorbeelden van aanhoudende media-hysterie die aangewakkerd werd voor politieke doeleinden. Het meest flagrante voorbeeld dat ik tegenkwam was een anti-Poetin opinieartikel in The Economist van 26 juli , dat de toon had van Shakespeare's Henry V die zijn troepen aanspoort voor de slag van Agincourt tijdens zijn invasie van Frankrijk.

Men moet zich wel realiseren dat er niet zoiets bestaat als een algemene Europese krant of magazine die de Europese publieke ruimte bedient, in de zin van een platform waarop politiek geïnteresseerde Europeanen kunnen nadenken en debatteren over grote internationale ontwikkelingen. Omdat degenen die geïnteresseerd zijn in het wereldgebeuren meestal de internationale editie van de New York Times en de Financial Times lezen, zijn vragen en antwoorden over geopolitieke kwesties vaak gevormde of sterk beïnvloed door wat de redacties in New York en Londen als 'belangrijk' hebben bestempeld. Zienswijzen die daarvan sterk afwijken en die we tegenkomen in Der Spiegel, de Frankfurter Allgemeine Zeitung, Die Zeit en Handelsblatt komen niet verder dan de grenzen van Duitsland. Vandaar dat we ook niet zoiets zien ontwikkelen als een Europese opinie over mondiale zaken, zelfs niet als deze een directe invloed op de belangen van de Europese Unie zelf hebben.

De Nederlandse bevolking werd ruw uit een algemene staat van zelfgenoegzaamheid geschud met betrekking tot wereldgebeurtenissen die daarop van invloed zouden kunnen zijn, door de dood van 193 landgenoten (samen met een 105 mensen van andere nationaliteiten) in het neergehaalde vliegtuig en de media volgden al gauw de vinger die op instigatie van de Amerikanen richting Moskou wees. Verklaringen die op geen enkel wijze de schuld van de Russische president bevestigden leken buiten beschouwing te vallen. Dit stond gelijk op gespannen voet met de uitspraken van een nuchtere Nederlandse premier, die onder grote druk stond om aan het vingerwijzen mee te doen, maar die aandrong om te wachten op een grondig onderzoek van wat er precies gebeurd was.

De TV nieuwsprogramma's die ik de dagen direct daarna bekeek, hadden naast andere anti-Russische commentatoren, Amerikaanse, aan de neocons verbonden, talking heads uitgenodigd om de bekendmakingen te doen voor een verbijsterd en waarlijk geschokt publiek. Een Nederlands buitenlands beleid specialist legde uit dat de minister van Buitenlandse Zaken of diens plaatsvervanger niet naar de plaats des onheils kon gaan (zoals Maleisische ambtenaren wél deden) om de resten van de Nederlanders terug te krijgen, omdat dat zou neerkomen op een impliciete erkenning van de diplomatieke status voor de "separatisten ". Wanneer de Europese Unie en bloc een regime erkent dat door middel van een door de Amerikanen geïnitieerde staatsgreep tot stand is gekomen, zit je daar diplomatiek aan vast.

De inwoners en anti-Kiev strijders op de crash site werden afgeschilderd , met behulp van youtube beelden, als onwillige criminelen, wat veel kijkers aanzagen voor een bevestiging van hun schuld. Dit veranderde toen latere verslagen van echte journalisten beelden toonden van geschokte en diep bezorgde dorpelingen, maar de tegenstrijdigheid was niet verklaard, en de eerdere veronderstellingen van schurkachtigheid maakten niet plaats voor een objectieve analyse van wat in beginsel de redenen voor hun strijd zouden kunnen zijn. Tendentieus twitter en youtube 'nieuws' was de basis voor de officiële Nederlandse verontwaardiging ten aanzien van de Oost-Oekraïners geworden, en een algemene indruk ontstond dat er direct iets moest worden rechtgezet dat – opnieuw volgens de publieke opinie - volbracht werd door een grootse, door de publieke televisie geregistreerde ontvangst van de menselijke resten (bereikt door Maleisische bemiddeling) tijdens een waardige en sobere, krijgshaftige ceremonie. 

Uit niets dat ik heb gezien of gelezen leek ook maar iets door te schemeren van het feit dat de Oekraïne crisis - die leidde tot staatsgreep en een burgeroorlog - werd gecreëerd door neoconservatieven en een paar R2P ("Responsibility to Protect") fanatici in het State Department en het Witte Huis, die blijkbaar daartoe de vrije hand gegeven was door president Obama. De Nederlandse media leek zich er ook niet van bewust te zijn dat de ramp onmiddellijk getransformeerd werd tot een politieke voetbal voor de doeleinden van het Witte Huis en het State Department. De kans dat Poetin gelijk had toen hij zei dat de ramp niet gebeurd zou zijn als zijn aandringen op een staakt-het-vuren was aanvaard, was snel vergeten. 

In feite was het Kiev, die op 10 juni het staakt-het-vuren verbrak in de burgeroorlog tegen de Russisch sprekende Oost-Oekraïners die niet wensten te worden beheerst door een verzameling van schurken, de nakomelingen van de Oekraïense nazi's, en – van het IMF en de Europese Unie gecharmeerde – oligarchen. De vermeende 'rebellen' hebben vanaf het begin gereageerd op de start van de etnische zuiveringen (stelselmatige terreur bombardementen en gruwelijkheden - 30 of meer Oekraïners levend verbrand) gepleegd door strijdkrachten van Kiev, en waarvan weinig of niets is doorgedrongen in Europese berichtgeving.

Het is onwaarschijnlijk dat de Amerikaanse NGO's, die officieel toegegeven hebben 5 miljard dollar te hebben uitgegeven aan politieke destabilisatie pogingen voorafgaand aan de februari-putsch in Kiev, opeens zouden zijn verdwenen uit de Oekraïne, of dat de militaire adviseurs en gespecialiseerde troepen uit Amerika werkeloos hebben gezeten toen Kiev´s militairen en milities de strategie voor hun burgeroorlog in kaart brachten; de nieuwe schurken immers, zijn als een regime dat aan een financieel infuus hangt van Washington, de Europese Unie en het IMF. Wat we weten is dat Washington het voortdurende geweld stimuleert in de burgeroorlog waarvan het mede-architect was.

Maar Washington heeft voortdurend de winnende hand gehad in een propaganda-oorlog tegen, geheel in tegenstelling tot wat de mainstream media ons willen doen geloven, een in essentie onwillige tegenstander. Golven van propaganda komen uit Washington en zijn gemaakt om in het plaatje te passen van een Poetin, gedreven en bijgestaan door een nationalisme – versterkt door het verlies van de Sovjet-imperium, die probeert om de Russische Federatie uit te breiden tot aan de grens van dat ter ziele gegane rijk. De meer avontuurlijke deskundologen, geïnfecteerd door neocon koorts, voorspellen een Rusland dat het Westen dreigt in te sluiten. Vandaar dat de Europeanen is wijsgemaakt dat Poetin diplomatie weigert, terwijl hij hier van meet af aan op aangedrongen heeft. Vandaar dat de heersende propaganda het effect heeft dat niet de acties van Washington , maar de acties van Poetin als gevaarlijk en extreem gezien worden. Iedereen met een persoonlijk verhaal dat Poetin en Rusland in een kwaad daglicht plaatst moet zich snel melden ; Nederlandse uitgevers kunnen er momenteel maar geen genoeg van krijgen.

Het lijdt geen twijfel dat de vaak genoemde propaganda uit Moskou bestaat. Maar er zijn manieren voor serieuze journalisten om concurrerende propaganda te wegen en om het onderscheid te kunnen maken tussen het waarheidsgehalte of leugens en onzin die ze bevatten. Binnen mijn gezichtsveld heeft dit slechts een beetje plaatsgevonden in Duitsland. Voor de rest moeten we de politieke realiteit bij elkaar vergaren door een beroep te doen op de – nu meer dan ooit onmisbare – Amerikaanse websites die openstaan voor klokkenluiders en ouderwetse onderzoeksjournalistiek, en die vooral sinds de aanvang van de 'oorlog tegen het terrorisme' en de invasie van Irak, een stabiele stroom hebben gevormd van 'samizdat' publicaties.

In Nederland wordt bijna alles dat afkomstig is van het State Department als zoete koek geslikt.
De geschiedenis van Amerika, sinds de ondergang van de Sovjet-Unie, van werkelijk adembenemend leugens; over Panama, Afghanistan, Irak, Syrië, Venezuela, Libië en Noord-Korea; zijn reputatie van omvergeworpen regeringen; haar black-op en false flag operaties; en zijn heimelijk garnizoenering van de planeet met een duizendtal militaire bases, wordt gemakshalve genegeerd. De bijna-hysterie die ontstond gedurende de week na het neerhalen van het vliegtuig weerhield mensen met enige kennis van de relevante geschiedenis ervan hun mond open te doen. Zekerheid voor een baan is in de huidige journalistieke wereld heel wankel, en tegen de stroom ingaan zou bijna gelijk staan als vriendschap sluiten met de duivel, omdat het iemands journalistieke 'geloofwaardigheid' zou schaden.

Wat een oudere generatie van serieuze journalisten doet twijfelen aan de geloofwaardigheid van de media is de redactionele onverschilligheid voor mogelijke aanwijzingen die de officiële verhaal lijn zou kunnen ondermijnen of vernietigen; een verhaal lijn zoals die al tot in de populaire cultuur is doorgedrongen zoals blijkt uit nonchalante opmerkingen die gebruikt worden om boek en film recensies op te leuken, en nog veel meer. In Nederland staat het officiële verhaal al in steen gebeiteld, wat geen verrassing mag heten nadat het tienduizend keer werd herhaald. Het kan niet worden uitgesloten, natuurlijk, maar het is op geen enkel bewijs gebaseerd.

De aanwezigheid van twee Oekraïense gevechtsvliegtuigen in de buurt van het Maleisische vliegtuig op de Russische radar zou een mogelijke aanwijzing zijn waarin ik als journalist of als lid van het onder Nederlandse leiding staande onderzoeksteam zeer geïnteresseerd zou zijn. Dit leek te worden bevestigd door een BBC reportage met ooggetuigenverslagen vanaf de grond door dorpelingen die duidelijk een ander vliegtuig, een jachtvliegtuig, dicht bij het verkeersvliegtuig, kort voor de tijd van de crash zagen, en explosies vanuit de lucht hoorden. Dit rapport heeft onlangs de aandacht getrokken, omdat het werd verwijderd uit het archief van de BBC.
Ik zou met Michael Bociurkiw willen praten, een van de eerste inspecteurs van de OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa) die de crash site bereikte en meer dan een week besteedde aan het onderzoek naar het wrak en die op CBC World News sprak van twee of drie doorzeefde stukken van de romp. "Het ziet er bijna als mitrailleurvuur; zeer, zeer sterk mitrailleurvuur dat deze unieke sporen achterliet en die we elders niet tegenkwamen"

Ik zou zeker ook de – naar verluidt in beslag genomen – radar en gespreksopnames van de Kiev luchtverkeersleiding willen bekijken om te begrijpen waarom de Maleisische piloot van de koers afweek en snel daalde, kort voordat zijn vliegtuig neerstortte, en erachter te komen of buitenlandse luchtverkeersleiders in Kiev inderdaad onmiddellijk werden weggestuurd na de crash. Net als de 'Veteran IntelligenceProfessionals voor Sanity', zou ik er zeker bij de Amerikaanse autoriteiten met toegang tot satellietbeelden op aandringen om de bewijzen die zij beweren te hebben van BUK raket batterijen 'in handen van rebellen' als wel voor Russische betrokkenheid openbaar te maken, en hen vragen waarom ze dat nog niet hebben gedaan. Tot nu toe heeft Washington zich gedragen als een chauffeur die een blaastest weigert. Sinds inlichtingendiensten hebben gelekt naar een aantal Amerikaanse kranten om uiting te geven van hun onzekerheid aangaande een aantal Amerikaanse 'zekerheden' zoals die door hun minister van Buitenlandse Zaken wereldkundig werden gemaakt, zou mijn nieuwsgierigheid onuitputtelijk zijn.

Om de Europese media loyaliteit jegens Washington in de Oekraïne kwestie en het slaafse gedrag van Europese politici in perspectief te plaatsen, moeten we allereerst weten wat 'Atlantisme' is en het begrijpen. Het is een Europees geloof. Het heeft geen aanleiding gegeven tot een officiële doctrine natuurlijk, maar het functioneert wel als zodanig. Het is goed samengevat door de Nederlandse slogan op het moment van de invasie in Irak: “Zonder Amerika gaat het niet”. Uiteraard was het de Koude oorlog die aan de wieg heeft gestaan van dat (trans)Atlantisme. Ironisch genoeg won dit aan kracht op een moment dat de dreiging van de Sovjet-Unie minder overtuigend leek te worden voor een groeiend aantal van de Europese politieke elites. Dat was waarschijnlijk toe te schrijven aan de generatiewisseling: hoe verder weg van de Tweede Wereldoorlog, hoe minder Europese regeringen zich herinnerden wat het betekent om een onafhankelijk buitenlands beleid inzake mondiale aangelegenheden te bedrijven. Huidige regeringsleiders van de Europese Unie zijn niet vertrouwd met praktisch, strategisch overleg. Routinematig denken over internationale betrekkingen en mondiale politiek is diep verankerd in de Koude Oorlog epistemologie.

Dit leidt ook onvermijdelijk tot 'verantwoordelijk' redactionele beleid. Atlantisme is nu een vreselijke kwelling voor Europa: Het bevordert historisch geheugenverlies, moedwillige blindheid en gevaarlijk verkeerd begrepen politieke woede. Maar het gedijt op een mengsel van niet aflatende, boven elke twijfel verheven Koude Oorlog zekerheden over bescherming, Koude Oorlog loyaliteiten ingebed in de populaire cultuur, pure Europese onwetendheid, en een begrijpelijke tegenzin om toe te geven dat we zelfs voor een klein deeltje gehersenspoeld zouden kunnen zijn. Washington kan de schandaligste dingen te doen terwijl het Atlantisme intact blijft vanwege ieders vergeetachtigheid, waarvan de media geen enkele poging doet om het te genezen. Ik ken Nederlanders die onpasselijk zijn geworden van de verguizing van Poetin, maar het idee dat in het kader van Oekraïne het vingerwijzen richting Washington moet gaan is welhaast onaanvaardbaar.
Vandaar dat Nederlandse kranten en tijdschriften, samen met vele anderen in Europa, zich er niet toe kunnen zetten de Oekraïne-crisis in het juiste perspectief te plaatsen door te erkennen dat Washington het allemaal begonnen is, en dat Washington in plaats van Poetin de sleutel heeft tot de oplossing ervan. Het zou een neerkomen op het het afzweren van Atlantisme.

Atlantisme ontleent veel van haar kracht aan de NAVO, de institutionele belichaming. De reden voor het bestaan van de NAVO, dat verdween met de ondergang van de Sovjet-Unie, is grotendeels vergeten. In 1949 gevormd, is het gebaseerd op het idee dat de trans-Atlantische samenwerking voor veiligheid en defensie na de Tweede Wereldoorlog noodzakelijk was geworden, in het aanzicht van een communisme, georkestreerd door Moskou, met de bedoeling om de hele planeet over te nemen. Waar veel minder over gesproken werd was het Europese interne wantrouwen, toen de Europeanen begonnen aan hun eerste stappen in de richting economische integratie. NAVO vormde een soort van Amerikaanse garantie dat er geen macht in Europa ooit zou proberen om de anderen te domineren.

De NAVO is al sinds enige tijd een blok aan het been geworden voor de Europese Unie, omdat het de ontwikkeling van een gecoördineerd Europees buitenlands en defensiebeleid in de weg staat en het de lidstaten gedwongen heeft om instrumenten van Amerikaanse militarisme te worden. Het is ook een morele last omdat de regeringen die deelnamen aan de 'coalition of the willing' gedwongen waren hun burgers de leugen te verkopen dat de Europese soldaten die stierven in Irak en Afghanistan een noodzakelijk offer waren om Europa te beschermen tegen terroristen. Regeringen die troepen hebben geleverd aan de door de VS bezette gebieden hebben dit over het algemeen met grote tegenzin gedaan, daarmee het verwijt over zich afroepend – door een opeenvolgende reeks van Amerikaanse functionarissen – dat de Europeanen doen te weinig voor het collectieve doel van de verdediging van de democratie en de vrijheid.

Zoals kenmerkend is voor een ideologie, kent Atlantisme geen historische context. Als paardenmiddel tegen de kwelling van fundamenteel politieke dubbelzinnigheid creëert het zijn eigen geschiedenis: Een die kan worden herschreven door de Amerikaanse mainstream media terwijl ze behulpzaam zijn bij het verspreiden van het woord van Washington.

Daar kan haast geen betere demonstratie van denkbaar zijn dan de Nederlandse ervaring op dit moment. In gesprekken de afgelopen drie weken bleken vrienden oprecht verbaasd toen ik hen eraan herinnerde dat de Koude Oorlog eindigde via diplomatie met een deal die op Malta gemaakt werd tussen Gorbatsjov en de oudere Bush in december 1989, waarin James Baker het bij Gorbatsjov voor elkaar kreeg dat hij de hereniging van Duitsland en terugtrekking van de Warschaupact troepen zou aanvaarden tegenover een belofte dat de NAVO niet met zelfs maar een centimeter zou worden uitgebreid naar het oosten. Gorbatsjov beloofde geen geweld te gebruiken in Oost-Europa, waar de Russen zo'n 350.000 troepen hadden in Oost-Duitsland alleen al, in ruil voor de belofte van Bush dat Washington niet zou profiteren van een Sovjet terugtrekking uit Oost-Europa. Het was Bill Clinton die terug kwam op die Amerikaanse beloften toen, om puur electorale redenen, hij pochte over een uitbreiding van de NAVO en in 1999 de Tsjechische Republiek en Hongarije volwaardig lid maakte. Tien jaar later was dit ledental uitgebreid met nog eens negen nieuwe landen, en op dat moment was het aantal NAVO-landen het dubbele van het aantal tijdens de Koude Oorlog. De beroemde Amerikaanse specialist op Rusland gebied, ambassadeur George Kennan, grondlegger van de Koude Oorlog insluitingspolitiek, riep Clinton's zet “de meest noodlottige dwaling van het Amerikaanse beleid in het gehele post-Koude Oorlog tijdperk.”

Historische onwetendheid opgehitst door Atlantisme wordt schrijnend zichtbaar in de stelling dat het ultieme bewijs in de zaak tegen Vladimir Poetin bestaat uit zijn invasie van de Krim. Nogmaals, de politieke realiteit hier is gecreëerd door de Amerikaanse mainstream media. Er was geen invasie, de Russische matrozen en soldaten waren er immers al want het is de thuisbasis van de 'warm water' Zwarte Zee basis voor de Russische marine. De Krim is al een deel van Rusland voor zo lang als de Verenigde Staten bestaat. Chroesjtsjov, die zelf afkomstig was uit Oekraïne, gaf het in 1954 aan de Oekraïense Socialistische Republiek, wat neer kwam op het verplaatsen van een regio naar een andere provincie, omdat Rusland en Oekraïne nog tot hetzelfde land behoorden. De Russisch sprekende Krim bevolking was daar alleen maar blij mee, omdat het zich in een referendum eerst had uitgesproken voor onafhankelijkheid van het Kiev regime dat voortkwam uit de staatsgreep, en vervolgens voor de hereniging met Rusland.

Degenen die beweren dat Poetin geen recht had om zoiets te doen zijn zich niet bewust van een ander onderdeel van de geschiedenis, waarin de Verenigde Staten hun (Star Wars) raketafweersysteem steeds dichter richting de Russische grens hebben verplaatst, zogenaamd om vijandige raketten te onderscheppen uit Iran, die echter niet bestaan. Schijnheilige gepraat over de territoriale integriteit en soevereiniteit is onder deze omstandigheden zinloos, en komend van een Washington dat het concept van soevereiniteit in zijn eigen buitenlands beleid het raam uit heeft gegooid, is het ronduit belachelijk.

Een verachtelijke Atlantische zet was de uitsluiting van Poetin van de vergaderingen en andere evenementen in verband met de herdenking van de landing in Normandië, voor het eerst sinds 17 jaar. Als gevolg hiervan werd de G8 de G7. Geheugenverlies en onwetendheid hebben de Nederlanders blind gemaakt voor een geschiedenis die hen direct aangaat, omdat de Sovjet-Unie het hart van de nazi's (dat Nederland bezet hield) wegsneed tegen een kostprijs van onvergelijkbare en onvoorstelbare aantallen militaire doden; zonder dat zou er geen Normandische invasie geweest zijn.

Nog niet zo lang geleden leken de complete militaire rampen van Irak en Afghanistan de NAVO te voeren naar een punt waar de onvermijdelijke ondergang niet meer ver weg leek te kunnen zijn. Maar de Oekraïne crisis en Poetins daadkracht in het voorkomen dat de Krim met zijn Russische marinebasis eventueel in de handen van de Amerikaanse-eigendom alliantie zou vallen, kwam als een godsgeschenk voor deze, eerder nog, wankelende instelling.

De leiding van de NAVO is bezig met troepenverplaatsingen om hun aanwezigheid in de Baltische staten te versterken, het verzenden van raketten en gevechtsvliegtuigen naar Polen en Litouwen, en sinds het neerhalen van de Maleisische vliegtuig makt men aanstalten tot verdere militaire bewegingen die kunnen omslaan tot gevaarlijke provocaties voor Rusland. Het is duidelijk geworden dat de Poolse minister van Buitenlandse Zaken samen met de Baltische landen, die niet deelnamen aan de NAVO toen haar bestaansreden nog verdedigd kon worden, een sterke drijvende kracht erachter zijn geworden. Een sfeer van mobilisatie heeft zich verspreid de afgelopen week.

De buikspreekpoppen Anders Fogh Rasmussen en Jaap de Hoop Scheffer kunnen worden ingeroepen om op tv-schermen fel tekeer te gaan tegen terugkrabbelende NAVO-lidstaten. Rasmussen, de huidige secretaris-generaal, verklaarde op 7 augustus in Kiev, dat de NAVO “steun voor de soevereiniteit en de territoriale integriteit van Oekraïne onwrikbaar wordt”, en dat hij op zoek is om samenwerking met het land te versterken bij de alliantie top in Wales in september. Dat partnerschap is al sterk, zo zei hij, “en als reactie op de agressie van Rusland, zal de NAVO trachten nog nauwer samen te werken met Oekraïne om zijn strijdkrachten en defensie-instituten te hervormen.”

In de tussentijd hebben in het Amerikaanse Congres 23 Republikeinen senatoren wetgeving gesteund, de “Russische Agressie Voorkoming Wet” genaamd, die bedoeld is om het voor Washington mogelijk te maken om Oekraïne een niet-NAVO-bondgenoot te maken, hetgeen kan dienen als aanzet tot een directe militaire conflict met Rusland. We zullen waarschijnlijk moeten wachten tot na de Amerikaanse tussentijdse verkiezingen om te zien wat er van geworden is, maar het helpt diegenen in Washington die bereid zijn om volgende stappen in Oekraïne te nemen alvast aan een politiek excuus.

In september vorig jaar hielp Poetin Obama door het hem mogelijk te maken om een – door de neocons gepushte bombardementscampagne tegen Syrië – te voorkomen, zoal hij ook had geholpen bij de verwijdering van de lont uit het kruitvat ten tijde van het nucleaire geschil met Iran, een andere neocon project. Dit leidde tot een neocon vastberadenheid om de band tussen Poetin en Obama te breken. Het is nauwelijks een geheim dat de neoconservatieven verlangen naar de omverwerping van Poetin en de uiteindelijke verbrokkeling van de Russische Federatie. Wat in Europa minder bekend is, is het bestaan van tal van NGO's die in Rusland actief zijn om ze hiermee een handje te helpen. Vladimir Poetin zou nu of binnenkort toe kunnen slaan, de NAVO en het Amerikaanse Congres voor te zijn, door het innemen van Oost-Oekraïne, iets wat hij waarschijnlijk had moeten doen direct na de Krim-referendum. Dat zou natuurlijk het bewijs zijn geweest van zijn kwade bedoelingen in de Europese redactionele ogen.

In het licht van dit alles zal een van de meest doorslaggevende vragen in de huidige mondiale kwesties zijn: Wat er moet gebeuren voor de Europeanen om zich te realiseren dat Washington met vuur speelt en niet langer de beschermer is waarop ze hadden gerekend, en in plaats daarvan nu een gevaar geworden is voor hun veiligheid? Zal het moment komen waarop duidelijk wordt dat de Oekraïne crisis, boven al het andere, gaat over het plaatsen van Star Wars raketbatterijen langs een omvangrijk stuk van de Russische grens, hetgeen Washington - in de krankzinnige jargon van nucleaire strategen - 'first strike' capaciteit verschaft?

Het begint door te dringen bij de oudere Europeanen dat de Verenigde Staten vijanden hebben die niet Europa's vijanden zijn , omdat zij hen nodig hebben voor binnenlandse politieke redenen; om een economisch enorm belangrijk oorlogsindustrie draaiend te houden en als lakmoesproef te dienen om de kandidaten voor een openbaar ambt te testen op hun goede bedoelingen. Maar terwijl het gebruik van 'schurkenstaten' en terroristen als doelwit voor 'rechtvaardige oorlogen' nooit erg overtuigend is geweest, zou een Rusland onder Poetin – gedemoniseerd door een militaristische NAVO – de transatlantische status quo kunnen helpen verlengen. De waarheid achter het lot van de Maleisische vliegtuig, dacht ik vanaf het moment dat ik erover hoorde, zou politiek worden bepaald. De zwarte dozen zijn in Londen. In NAVO-handen?

Andere belemmeringen voor een ontwaken blijven enorm; financialisering en neoliberale beleid heeft een intieme transatlantische verstrengeling van plutocratische belangen voortgebracht. Samen met het Atlantische vertrouwen hebben deze factoren geholpen de politieke ontwikkeling van de Europese Unie te dwarsbomen, en daarmee het vermogen van Europa om verder te gaan met onafhankelijke politieke beslissingen. Sinds Tony Blair, heeft Groot-Brittannië in de zak van Washington gezeten, en sinds Nicolas Sarkozy kan men min of meer hetzelfde van Frankrijk zeggen.

Resteert: Duitsland. Angela Merkel was duidelijk ongelukkig met de sancties, maar uiteindelijk ging ze mee omdat ze aan de goede kant van de Amerikaanse president wil blijven, en de Verenigde Staten heeft als overwinnaar in de Tweede Wereldoorlog nog steeds invloed door een verscheidenheid van overeenkomsten. Minister van Buitenlandse Zaken van Duitsland, Frank-Walter Steinmeier, geciteerd in kranten en te zien zijn op tv, verwierp de sancties en wees naar Irak en Libië als voorbeelden van de resultaten die voortkwamen uit escalatie en ultimatums, maar ook hij draait bij en zal zich uiteindelijk bij de rest voegen.

Der Spiegel is een van de Duitse kranten die hoop bieden. Een van de columnisten, Jakob Augstein, valt de 'slaapwandelaars' aan die hebben ingestemd met sancties, en berispt collega's die met de vinger naar Moskou wijzen. Gabor Steingart, die Handelsblatt publiceert , ijvert tegen de “Amerikaanse neiging tot verbale en vervolgens tot militaire escalatie, de isolatie, demonisering, en het aanvallen van vijanden” en concludeert dat ook de Duitse journalistiek “is overgestapt van nuchter naar onrustig in een kwestie van weken. Het spectrum van meningen is versmald tot het gezichtsveld van een telescoopvizier .” Er moeten meer journalisten in andere delen van Europa zijn die dit soort dingen zeggen, maar hun stemmen zijn onhoorbaar door het geraas van laster.

Geschiedenis wordt geschreven, opnieuw. Wat wellicht het lot van Europa kan bepalen, is dat ook buiten de verdedigers van het Transatlantische Geloof, fatsoenlijke Europeanen zich er niet toe kunnen brengen om te geloven in het disfunctioneren en de volslagen onverantwoordelijkheid van de Amerikaanse staat.

*Vanwege het formaat van het artikel en de haast om de vertaling af te krijgen zullen er ongetwijfeld nog regelmatig kleine wijzigingen en aanpassingen volgen. Ook zijn vertaal correcties of suggesties welkom. De wijzigingen zullen hieronder vermeld worden.

 
Creative Commons-Licentie
Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

zaterdag, juli 12, 2014

Media illustreren Israëlisch leed met afbeeldingen van Palestijns leed (deel 2)

Vervolg op het artikel van gisteren, i.v.m. nieuw materiaal dat zich aandiende.

 
Het staat de Volkskrant uiteraard vrij om zelf de onderwerpen te kiezen, en hier verkiest de krant om de aandacht te vestigen op de dreiging voor Israël van een 'nieuw' wapen.
Dat bleek gelijk een succes en al gauw stond het op de derde plek van meest gelezen artikelen.
Het gaat om de zogenaamde M-302 raketten. Er worden wat plaatjes bij vertoond, wat technische specificaties vermeld en inderdaad, 175 kg springstof is pittig en kan meer schade aanrichten dan de types die tot dusver werden gebruikt. Daar staat tegenover dat ze technisch in geen enkel opzicht te vergelijken zijn met het Israëlische hi-tech wapenarsenaal. Een standaard Amerikaanse Mark 84 bom bevat al 429 kilo springstof en dan hebben we het nog niet over de bunker-busters, of de verarmd uranium projectielen, de witte fosfor of de “dense inert metal explosives” (DIME) die gebruikt zijn bij de laatste Israëlische strafexpeditie tegen Gaza.

Daarnaast komen er relatief weinig Palestijnse raketten aan omdat Israël beschikt over hun 'Iron Dome' anti-raket raketschild, dat weliswaar niet de 90% bescherming biedt, zoals in dit reclame filmpje van de producent beweerd wordt, maar slechts een schamele 27% van de raketten weet te onderscheppen.

Desondanks is het lastig foto's te vinden van spectaculaire raketinslagen in Israël, gewoonweg omdat ze zo zeldzaam zijn. 

Maar niet alleen dat, als je op zoek gaat naar dergelijke foto's bij Google afbeeldingen blijkt dat – hoe nauwgezet je ook bent met je zoekterm – je vrijwel alléén explosies in Gaza tegenkomt. Dit is wat Google je voorschotelt als je invult “explosion in Israel”. Let op dat er niet het woord 'Gaza' in voor komt of 'Hamas'. Vrijwel alles blijkt bij nader onderzoek niet om Israël te gaan, maar om Gaza en een enkele keer zelfs om een explosie in Syrië... door een Israëlische raket. 


Dat alles ontdek je echter pas als je ze werkelijk aanklikt en verder leest bij de originele bron. Het is niet genoeg om één keer te klikken want dan zie je bijvoorbeeld “Northern Israël hit by projectile...” en zou het je alsnog kunnen ontgaan dat de explosie op de foto toch echt afkomstig is uit Gaza (pijl) 


Als omslag staat een scene uit de video afgebeeld en daar prijkt een enorm rookpluim – dus dat moet Gaza zijn. Als we het filmpje afkijken dat niet bepaald uitblinkt door diepgang, maar wel lekker wegkijkt, zien we weer de bekende woord/beeldcombinatie passeren: Het onderwerp is het Palestijnse raketgeweld tegen Israël en ter illustratie worden zware bomexplosies in Gaza getoond die echter het gevolg zijn van Israëlisch geweld. Dat is niet netjes. En, je ziet het: Het zijn geen incidenten!


De linkerfoto; inderdaad Gaza – niet Israël. (gevonden via Google)


Maar daar kan de Volkskrant natuurlijk ook niets aan doen. Maar waarom kies je voor zo'n commercieel flutfilmpje van deze “app” (wat is dat toch met die apps?) die de naam 'Newsloop Top News' draagt. En wie of wat is dat Newsloop eigenlijk? We bekijken hun site eens.

  “One app for your favourite local and international content

From business headlines and tech news to restaurant reviews and health tips, NewsLoop brings you different perspectives with stories sourced from renowned local and international newspapers, magazines and blogs.”

Een klasse 'app'. Een knip en plak dienst die nieuwsitems verzamelt, een en ander een beetje leuk rangschikt en er een betrouwbare stem onderzet. Nogmaals, klasse! Prima keuze, Volkskrant.

Het staat de Volkskrant vrij om een nieuwsartikel - geen opinie, een nieuwsartikel – te publiceren waarin men kiest om alleen maar het Israëlische standpunt te belichten en alleen maar de Palestijnse beschietingen te bespreken, - niets over de vergeldingen, niets over de politieke achtergronden, alléén over het probleem van de Palestijnse raketten, - dan is dat hooguit niet erg fraai. 
Maar Palestijns leed misbruiken om daarmee het Israëlische slachtofferschap te illustreren is oneerlijk.

Om vermakelijk te eindigen: De manier waarop de grote vriendin van Geert Wilders, gecertificeerd AynRanddebiel Pamela Geller, dezelfde truc uithaalt. De grote islamitische Hamas reus dreigt de 'tiny jewish state' te vermorzelen. 





Creative Commons-Licentie
Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 3.0 Unported-licentie.

vrijdag, juli 11, 2014

Media illustreren Israëlisch leed met afbeeldingen van Palestijns leed

We onderschatten wel eens het belang van beeldvorming. Om de verkoop van een product mogelijk te maken moet dat product aangeprezen worden. Het moet een gezicht krijgen, een imago. Het product moet een associatie oproepen bij de koper, beeldvorming is hierbij enorm belangrijk. In de commercie noemen we dat reclame, in de journalistiek heet dat propaganda. Waar reclame een algemeen geaccepteerd verschijnsel is en niemand ernstig bezwaar maakt, zo afwijzend staan wij tegenover propaganda. Zeker als dat aan ons gepresenteerd wordt door een nieuwsmedium waarop wij vertrouwen dat het een onafhankelijk en waarheidsgetrouw verslag doet van een gebeurtenis.

Maar dan moeten we niet de fout maken om enkel op de geschreven tekst te letten. De combinatie van tekst en beeld, de foto of illustratie ernaast, maken de beeldvorming compleet. Ook al leest men het artikel grondig, dan heeft het bijgaande plaatje voor een sfeer gezorgd, een beeld opgeroepen dat ongemerkt, op de achtergrond, een rol speelt in de perceptie van het gelezene. 

Het gebruik van afbeeldingen is is een prima zaak (illustrators en fotografen verdienen er een leuke boterham mee), het heeft – plat gezegd – een decoratieve functie, maar heeft daarnaast ook de eigenschap dat het de lezer meer bindt met het onderwerp.
Niks mis mee tot zover.
Bezwaarlijk wordt het als een afbeelding een rol speelt om te misleiden. Als de afbeelding doelbewust gebruikt wordt om de essentie van een artikel een heel andere draai te geven, het beeld een emotie oproept die niet in overeenstemming is met het beschrevene, als het een valse suggestie opwekt.

Als dat eens incidenteel gebeurt is dat geen ramp en een ongelukkig gekozen foto bij een onderwerp duidt niet gelijk op moedwil. Op het moment dat je dit foutje echter regelmatig ziet opduiken en opmerkt dat dit systematisch gebeurt bij bepaalde onderwerpen dient het alarm af te gaan. Dat is geen 'foutje', dat is propaganda.

De nieuwslezeres leest een tekst op die gaat over het leed dat in Israël ervaren wordt vanwege de jongste reeks raketbeschietingen vanuit de Gazastrook. Tijdens het oplezen over het effect van de beschietingen op de burgerbevolking in Israël verschijnt achtereenvolgens het beeld van burgers die hun bezittingen proberen te redden vanuit een ruïne en daarna het beeld van een wanhopige vrouw voor haar verwoeste gebouw. De beelden zijn echter niet afkomstig uit Israël, maar... uit Gaza.


Het zorgde voor de nodige media-aandacht en het duurde niet lang voordat er een excuus kwam van ABC. Het zou om een fout gaan. Er zou verkeerd beeldmateriaal gekozen zijn bij het onderwerp. Dat is moeilijk te geloven want wie de uitzending bekijkt zal het opvallen dat de tekst bij de beelden geschreven is. “One woman standing speechless among the ruins" is ook zonder beelden flauwekul want de Hamas beschietingen richten relatief gezien weinig schade aan. Er storten zeker geen huizen van in, dus hoe kan er überhaupt sprake zijn van een Israëlische vrouw voor haar platgebombardeerde  woning - want dergelijke beelden bestaan gewoonweg niet. Een feit dat bij de redactie toch wel bekend moet zijn.

Wil ik hiermee de Hamas terreur bagatelliseren of anderszins goedpraten. Absoluut niet. De angst is groot onder de Israëlische bevolking en ook daar – in de steden die binnen het bereik van de Palestijnse raketten liggen moet men met regelmaat vrezen voor het leven. Waar we het hier over hebben is het standpunt dat het geweld van Hamas (en andere Palestijnse groeperingen) en dat van Israël gelijkwaardig zou zijn en dat het bombarderen van de Gazastrook een daad van zelfverdediging zou zijn. Wat Hamas doet is terrorisme, zonder meer. En wat Israël daar tegenover stelt; collectieve bestraffingen, zijn een oorlogsmisdaad, zonder meer. 

Palestijnse Qassam raket
Het beroep doen op een recht op vergelding zou nog enigszins begrijpelijk zijn als er sprake was van enige proportionaliteit, ingegeven door een kinderlijke oog om oog, tand om tand redenatie, als de moord op drie tieners de werkelijke oorzaak zou zijn van de jongste escalatie, maar dat is niet zo.
En er is evenmin sprake van
proportionaliteit.
 

En op dat punt kan propaganda uitkomst bieden.
 

Als het beeld gecreëerd zou worden dat er Israëlische levens vergolden worden, huizen in Gaza platgebombardeerd mogen worden omdat datzelfde in Israël gebeurt, dan zou dat een positiever beeld van Israël opleveren. Een hogere acceptatiegraad van Israëlisch militair geweld.

En dat is ook precies wat we zien gebeuren. Klein voorbeeldje: Hier een artikel van De Telegraaf van 15 november 2012.

De kop vermeldt een raketaanval op een stad in het zuiden van Israël, waarbij een flat werd geraakt en drie doden vielen. Vlak daarnaast, een foto van een gigantische ontploffing in een woonwijk, hoogstwaarschijnlijk in de Gazastrook, maar zeer zeker niet in Israël. Want de Hamas raketten, of dat nu de lichte Kassam raketten zijn, de Grad (katjoesja -achtige) modellen of het zwaarste type, de 'Iraanse' Fadjr-5 , geen van allen heeft een explosieve kracht die in de buurt komt van die op de foto.
Dat blijkt vrij duidelijk uit de foto daaronder, elders op internet gevonden, die de reële schade toont. 

Het Reformatorisch Dagblad deed in november 2012 iets soortgelijks; Bij een artikel dat alléén maar spreekt over Palestijnse raketten op Israëlische steden wordt een foto geplaatst van rookkolommen die opstijgen vanuit een gebombardeerde stad in... de Gazastrook.
Dat dat er netjes in kleine lettertjes onder vermeld staat, maakt de keuze nog niet verantwoord. De snelle lezer (en dat zijn de meeste krantenlezers) krijgt de indruk dat de Palestijnse raketaanvallen eenzelfde verwoestende werking hebben als de represailles van het Israëlische leger. Een zeer verkeerd beeld dus.

 
Hieronder voorbeelden van de weinige keren dat de Palestijnse raketten werkelijk doel troffen. De foto rechtsonder geeft een indruk van de schade die aangericht wordt door een Fadjr-5 raket. Aanzienlijk meer dan alle voorgangers maar nog steeds niet in staat om een compleet gebouw te laten instorten. 
 

 Dit is bijvoorbeeld wat een Israëlisch vergeldingsbombardement uitricht:


En dat vinden we bijvoorbeeld terug bij zo'n bericht als dit, van eergisteren, bij NU
 Maar dan wel weer net naast een vette kop met deze tekst: "Raket uit Gazastrook raakt huis in Jeruzalem". 

Dan zie je toch in één oogopslag naar welk huis je kijkt? - Dat huis in Jeruzalem. Dat kan niet missen, het plaatje komt direct na de kop en de subheader spreekt ook van 'een huis getroffen in Jeruzalem', 
 
Maar dat is dus niet zo, dit is zeer zeker niet dat huis in Jeruzalem. Het onderschrift beweert dat ook niet, noch iets anders, behalve dat "Israël en Hamas elkaar blijven bestoken " en dat is slim gedaan van NU, maar de koptekst + beeld combinatie heeft al lang zijn werk gedaan.

Dat er verder op in het artikel wel over de Israëlische beschietingen wordt gesproken (en waarbij wél , en véél slachtoffers vielen) doet dan propagandistisch gesproken niet meer ter zake. Het effect is bereikt.

 De voortreffelijke mediawaakhond FAIR ontdekte al eerder identieke praktijken, Hoe kun je door een slimme combinatie van beeld en tekst de indruk wekken dat de raketbeschietingen van de Palestijnse groeperingen nét zo'n grote impact maken als de vergeldingsacties van Israël. En dat er sprake zou zijn van een gelijkwaardig conflict en derhalve – proportioneel geweld van Israëls kant. Puur door een subtiele fijnafstemming tussen beelden en commentaar toe te passen. Zoals hier bijvoorbeeld.
De neutraliteit is zwaar zoek, ook bij onze media, en de laatste jaren nergens zo schokkend zichtbaar als bij de NOS, na de zuiveringen 'hervormingen' die daar hebben plaatsgevonden. Neem nou zo'n uitzending van het Jeugdjournaal. Prima opgemerkt van deze blogger. Ronduit schandalig, de manier hoe de feiten verdraaid worden of eenzijdig belicht en hoe soms letterlijk onwaarheden verteld worden: Israël en Palestijnen zijn twee landen (?) die ruzie met elkaar hebben en hun legers (?) vechten al jaren met elkaar en ze willen allebei meer land (?) en zo gaat het in Jip en Janneke taal nog even door. Diep triest. En beangstigend.


Creative Commons-Licentie
Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 3.0 Unported-licentie.