(Het betreft hier een vertaling van John Pilger's artikel; Why the Rise of Fascism is Again the Issue)
De regering in de VS heeft
herhaaldelijk tegenover het volk gelogen om oorlogen overzee mogelijk
te maken en te kunnen heersen over andere landen en hun natuurlijke
rijkdommen.
De 70 jarige herdenking
van Auschwitz onlangs, was een herinnering aan de grote misdaad van
het fascisme, waarvan de Nazi beeldtaal zich in ons bewustzijn
genesteld heeft.
Fascisme is als historie
bewaard gebleven als flikkerende filmbeelden van nazi-uniformen met
opgeheven been marcherend, hun misdaden verschrikkelijk en duidelijk.
In dezelfde liberale gemeenschappen waar de oorlogvoerende elites ons
aansporen om 'nooit te vergeten', wordt het voortschrijdende gevaar
van een nieuw soort fascisme onderdrukt; het is namelijk hún soort
fascisme.
''Het beginnen van een
aanvalsoorlog...'' zeiden de rechters van het Neurenberg Tribunaal in
1946 “is niet alleen een internationale misdaad, het is de hoogste
internationale misdaad, met als enige verschil met andere
oorlogsmisdaden, dat het in zichzelf al het verzamelde kwaad van het
geheel omvat."
Als de nazi's Europa niet
hadden aangevallen, dan zouden Auschwitz en de holocaust niet gebeurd
zijn. Als in 2003 de Verenigde Staten en de geallieerden hun
aanvalsoorlog tegen Irak niet waren begonnen, zouden bijna een
miljoen mensen vandaag nog in leven zijn en zouden wij niet in de ban
zijn van de wreedheden van de Islamitische Staat, of ISIS
Zij zijn de nakomelingen
van het moderne fascisme, van kindsbeen af opgevoed met de bommen,
bloedbaden en leugens dat wij in een surrealistische
theatervoorstelling voorgeschoteld krijgen, beter bekend als:
'Nieuws'.
Net als het fascisme van
de jaren 1930 en 1940, werden grote leugens met de precisie van een
metronoom aan ons geleverd : dankzij een alomtegenwoordig, zichzelf
herhalende media en – met het verzwijgen van informatie – diens
kwaadaardig censuur. Neem als voorbeeld de catastrofe in Libië.
In 2011, voerde de NAVO
9.700 aanvalsacties uit tegen Libië, waarvan meer dan een derde
waren gericht op burgerdoelen. Verarmd uranium werd gebruikt, op de
steden Misurata en Sirte werd een tapijtbombardement losgelaten. Het
Rode Kruis identificeerde massagraven en Unicef meldde dat "de
meeste (van de kinderslachtoffers) onder de leeftijd van tien waren".
De publieke anale
verkrachting met een 'rebellen' bajonet van de Libische president
Muammar Gadaffi werd door de toenmalige Amerikaanse minister van
Buitenlandse Zaken, Hillary Clinton begroet met de woorden: ''We
kwamen, we zagen, hij ging dood.'' Zijn moord, zoals de verwoesting
van zijn land, werd gerechtvaardigd met een vertrouwde grote leugen;
hij van plan was ''genocide'' te plegen tegen zijn eigen volk. ''We
wisten ... dat als we nog een dag zouden hebben gewacht,'' zei
president Obama, ''er in Benghazi, een stad ter grootte van
Charlotte (North Carolina,
USA), er
een bloedbad had kunnen
plaatsvinden, dat voor een enorme impact in de hele regio zou hebben
gezorgd en die een smet zou hebben geworpen op het geweten van de
wereld.''
Dit was het verzinsel,
opgedist door de islamistische milities, geconfronteerd met een
komende nederlaag tegen Libische regeringstroepen. Ze vertelden
Reuters dat een “een waar bloedbad, zoals destijds in Rwanda”
aanstaande was. Dusdanig gemeld op 14 maart 2011, was deze leugen de
eerste vonk die het begin vormde van het NAVO inferno, dat David
Cameron omschreef als een 'humanitaire interventie'.
In het geheim bevoorraad
en getraind door de Britse SAS, zouden veel van de 'rebellen' later
overstappen om ISIS te worden, wiens laatste video de onthoofding
toont van 21 Koptische christelijke werkers die in in Sirte gevangen
genomen werden; de stad die zo behulpzaam verwoest werd door NAVO
bommenwerpers.
Voor Obama, Cameron en Hollande, was Gadaffi's
ware misdaad de economische onafhankelijkheid van Libië en zijn
voornemen om te stoppen met de verkoop van Afrika's grootste
oliereserves in Amerikaanse dollars. De oliedollar is een van de
pijlers van de Amerikaanse imperialistische macht. Gaddafi's
vermetele plan bestond uit de uitgifte van een gemeenschappelijke –
door goud gewaarborgde – Afrikaanse munt , de stichting van een
geheel Afrikaanse bank en het bevorderen van de economische unie
tussen de arme landen met kostbare grondstoffen. Ongeacht de
haalbaarheid van dit plan was het hele idee ondraaglijk omdat de VS
juist op het punt stond Afrika 'binnen te stappen' en Afrikaanse
regeringen om te kopen met militaire 'partnerships'.
Als gevolg van de NAVO aanval, onder dekking van een resolutie van de
Veiligheidsraad, schreef Garikai Chengu, ''nam Obama de 30 miljard
dollar van de Libische centrale bank in beslag, die Gaddafi had
uitgetrokken voor de oprichting van een
Afrikaanse Centrale Bank en
de Afrikaanse -door goud gedekte- dinar munt.''
De 'humanitaire
oorlog' tegen Libië sprak sterk tot de liberale verbeelding, met
name in de media. In 1999 lieten Bill Clinton en Tony Blair de NAVO
Servië bombarderen, omdat ze logen dat de Serviërs bezig waren
'genocide' te plegen tegen etnische Albanezen in de afgescheiden
provincie Kosovo. David Scheffer, de zogenaamde: 'Ambassador-at-Largefor War Crimes Issues' beweerde dat niet minder
dan ''225.000 etnisch Albanese mannen tussen de 14 en 59 jaar'' waren vermoord. Zowel Clinton en Blair riepen beelden op van de
Holocaust en 'de geest van de Tweede Wereldoorlog'. Heldhaftige
bondgenoot van het Westen was het Kosovo Bevrijdingsleger (UCK),
waarvan de misdaden genegeerd werden. De Britse minister van
Buitenlandse Zaken, Robin Cook, vertelde dat ze hem desgewenst altijd
konden bellen op zijn mobiele telefoon.
Nadat de NAVO
bombardementen zwegen en een groot deel van de Servische
infrastructuur in puin bleek te liggen, samen met scholen,
ziekenhuizen, kloosters en de nationale tv-zender, arriveerden
internationale forensische teams in Kosovo om bewijzen van de
''holocaust'' op te graven. De FBI was er niet in geslaagd een enkele
massagraf vinden en ging naar huis. Het Spaanse forensisch team deed
hetzelfde, en de leider ervan sprak boos van een ''een semantische
pirouette van de oorlogspropaganda-machines.'' Een jaar later,
maakte het tribunaal van de Verenigde Naties voor Joegoslavië bekend
dat volgens de laatste telling het dodental in Kosovo uitkwam op:
2788. Dit omvatte strijders aan beide zijden, plus de Serviërs en
Roma die door het UCK vermoord waren. Er was geen genocide. De
'holocaust' was een leugen. De NAVO-aanval was frauduleus geweest.
Achter de leugen school
een belangrijke kwestie. Joegoslavië was een unieke, onafhankelijke,
multi-etnische federatie die als een politieke en economische brug in
de Koude Oorlog had gefunctioneerd. Het meeste van de
nutsvoorzieningen en grote bedrijven waren eigendom van de overheid.
Dit was niet acceptabel voor de zich uitbreidende Europese
Gemeenschap, met name voor het nieuw verenigd Duitsland, dat een
oostwaartse opmars was begonnen om zijn 'natuurlijke markt' te
veroveren in de Joegoslavische provincies Kroatië en Slovenië.
Tegen de tijd dat de Europeanen in 1991 in Maastricht bij elkaar
kwamen om hun plannen te smeden voor de rampzalige eurozone, was er
al een geheime overeenkomst gesloten; Duitsland zou Kroatië
herkennen. Joegoslavië was gedoemd.
In Washington zag de VS er op toe dat de ploeterende Joegoslavische economie verstokt bleef van
leningen door de Wereldbank. NAVO, op dat moment een bijna ter ziele
Koude Oorlog relikwie, werd opnieuw uitgevonden als imperialistische handhaver. Tijdens de Kosovo 'vredes' conferentie in 1999 in het
Franse Rambouillet, werden de Serviërs onderworpen aan de
dubbelhartige tactiek van deze handhaver. Het Rambouillet akkoord
omvatte een geheime bijlage B, die de Amerikaanse delegatie op de
laatste dag toegevoegd had. Dit eiste de militaire bezetting van het
gehele Joegoslavië - een land met bittere herinneringen aan de
nazi-bezetting - en de implementatie van een 'vrije markteconomie'
en de privatisering van alle overheidsbezit. Geen enkele soevereine
staat kan dit ondertekenen. Straf volgde snel; NAVO bommen vielen op
een weerloos land. Het was de voorloper van de rampen in Afghanistan
en Irak, Syrië en Libië en Oekraïne.
Sinds 1945 is meer dan een
derde van de lidstaten van de Verenigde Naties - 69 landen -
onderworpen geweest aan enkele, of alle, van de volgende zaken ten
gevolge van Amerika's moderne fascisme: Ze zijn binnengevallen, hun
regeringen omver geworpen, hun populaire bewegingen onderdrukt, hun
verkiezingen ondermijnd, hun volk gebombardeerd en hun economieën
ontdaan van alle bescherming, hun samenleving onderworpen aan een
verlammende belegering bekend als 'sancties'. De Britse historicus
Mark Curtis schat het dodental in de miljoenen. In elk van de
gevallen vormde een 'grote leugen' de aanzet.
''Vanavond, voor het
eerst sinds 9/11, is onze oorlogsmissie in Afghanistan voorbij.'' Dit was de aanhef van Obama's 2015 'Staat van de Unie'- toespraak. In
werkelijkheid blijven ongeveer 10.000 militairen en 20.000 militaire
contractanten (huurlingen) gestationeerd in Afghanistan voor
onbepaalde tijd. ''De langste oorlog in de Amerikaanse geschiedenis
komt tot een verantwoord einde.'' zei Obama. In feite werden meer
burgers gedood in Afghanistan in 2014 dan in enig ander jaar sinds de
VN daar cijfers over bijhield. De meesten werden gedood - burgers en
militairen – ten tijde van Obama's presidentschap.
De tragedie van
Afghanistan kan wedijveren met de epische misdaad in Indochina. In
zijn geprezen en veel geciteerde boek, 'Het Grote Schaakbord:
Amerikaanse Superioriteit en haar Geostrategische Imperatieven',
schrijft Zbigniew Brzezinski, de peetvader van het Amerikaanse beleid
van Afghanistan tot de dag van vandaag, dat als Amerika Eurazië wil
beheersen en de rest van de wereld wenst te domineren, het geen
populaire democratie in stand kan houden, omdat ''het streven naar
macht niet een doel is dat vraagt om populaire geestdrift. . .
Democratie is schadelijk voor imperialistische mobilisatie.'' Hij
heeft gelijk. Zoals WikiLeaks en Edward Snowden hebben geopenbaard,
wordt democratie momenteel verzwolgen door een bewakings- en
politiestaat. In 1976 maakte Brzezinski, de toenmalige nationale veiligheidsadviseur van president Carter's, zijn punt duidelijk door het uitdelen van
een doodsteek aan de eerste en enige democratie van Afghanistan. Wie
kent deze belangrijke geschiedenis?
In de zestiger jaren vond
er een populaire omwenteling plaats in Afghanistan, het armste land
op aarde, die uiteindelijk leidde tot omverwerping van de
overblijfselen van het aristocratische regime in 1978. De
Democratische Volkspartij van Afghanistan (DVPA) vormde een regering
en introduceerde een hervormingsprogramma waarin o.m. opgenomen was:
Afschaffing van het feodalisme, vrijheid voor alle religies, gelijke
rechten voor vrouwen en sociale rechtvaardigheid voor de etnische
minderheden. Meer dan 13.000 politieke gevangenen werden bevrijd en
politiedossiers openbaar verbrand.
De nieuwe regering
introduceerde gratis medische zorg voor de allerarmsten; horigheid
werd afgeschaft, een massale alfabetisering programma werd
gelanceerd. Voor vrouwen was de vooruitgang ongehoord. Tegen het eind
van 1980, was de helft van de studenten vrouwen, en vormden vrouwen
bijna de helft van het artsenbestand in Afghanistan, een derde van de
ambtenaren en de meerderheid van de leerkrachten. ''Elk meisje,'' herinnerde Saira Noorani, een vrouwelijke chirurg, ''kon een
middelbare school opleiding of universiteit volgen. We konden gaan en
staan waar we wilden en dragen wat we leuk vonden. We gingen naar
cafés en vrijdags naar de bioscoop om de nieuwste Indiase film te
zien en luisterden naar de nieuwste muziek. Het begon allemaal mis te
gaan toen de moedjahedien begon te winnen. Ze begonnen docenten te
vermoorden en scholen te verbranden. We waren doodsbang. Het was
grappig en triest als je bedacht dat dat de mensen waren die door het
Westen werden gesteund.''
De DVPA regering werd
gesteund door de Sovjet-Unie, alhoewel, zoals voormalig minister van
Buitenlandse Zaken Cyrus Vance later toegaf, ''er geen bewijs was
van enige Sovjet medeplichtigheid (aan de revolutie).'' Gealarmeerd
door het groeiende vertrouwen van bevrijdingsbewegingen in de hele
wereld, besloot Brzezinski dat als Afghanistan zou slagen onder de
DVPA, diens onafhankelijkheid en vooruitgang wel eens de "dreiging
van een veelbelovend voorbeeld" zou kunnen bieden.
Op 3 juli 1979 gaf het
Witte Huis in het geheim toestemming voor steun aan tribale
'fundamentalistische' groepen bekend als de moedjahedien, een
programma dat groeide tot meer dan 500 miljoen dollar per jaar aan
Amerikaanse wapens en andere hulp. Het doel was de omverwerping van
de eerste seculiere, hervormingsgezinde regering van Afghanistan. In
augustus 1979 rapporteerde de Amerikaanse ambassade in Kaboel dat
"hogere belangen van de Verenigde Staten '... zouden worden
gediend door de ondergang van (de DVPA overheid), ongeacht welke
terugslag dit zou kunnen betekenen voor de toekomstige sociale en
economische hervormingen in Afghanistan." [Cursief door
Pilger]
De moedjahedien waren de
voorlopers van al-Qaeda en de Islamitische Staat. Onder hen bevond
zich Gulbuddin Hekmatyar, die tientallen miljoenen dollars in
contanten kreeg van de CIA. Hekmatyar's specialiteit werd de handel
in opium en het gooien van zuur in de gezichten van de vrouwen die
weigerden om de sluier te dragen. Op uitnodiging in Londen, werd hij
geprezen door premier Thatcher als een ''vrijheidsstrijder''.
Dergelijke fanatici zouden
in hun tribale wereld gebleven zijn als Brzezinski niet een
internationale beweging had gelanceerd om het islamitisch
fundamentalisme te bevorderen in Centraal-Azië en daarmee seculiere
politieke bevrijding te ondermijnen en de Sovjet-Unie
'destabiliseren' door het creëren, zoals hij schreef in zijn
autobiografie, van een paar ''een paar opgefokte moslims''. Zijn
grootse plan viel samen met de ambities van de Pakistaanse dictator,
generaal Zia ul-Haq, om de regio te domineren. In 1986 begonnen de
CIA en de Pakistaanse geheime dienst, de ISI, mensen te werven uit de
hele wereld om deel te nemen aan de Afghaanse jihad. De Saoedische
multimiljonair Osama bin Laden was een van hen. Agenten die
uiteindelijk zou toetreden tot de Taliban en al-Qaeda, werden
gerekruteerd op een islamitische school in Brooklyn, New York, en
kregen een paramilitaire training op een CIA-kamp in Virginia. Dit
kreeg de naam: ''Operation Cyclone''. Het succes werd gevierd in
1996, toen de laatste DVPA-president van Afghanistan, Mohammed
Nadjiboellah - die voor de Algemene Vergadering van de VN was
verschenen om te pleiten voor hulp - werd opgehangen aan een
straatlantaarn door de Taliban.
De 'terugslag' van Operation
Cyclone en zijn ''paar opgefokte moslims'' kwam op 11 september 2001.
Operation Cyclone werd de 'war on terror', waarin talloze mannen,
vrouwen en kinderen, verspreid over de islamitische wereld hun leven
zouden verliezen, van Afghanistan naar Irak, Jemen, Somalië en
Syrië. De boodschap van de handhaver was en blijft: ''Je bent met
ons of tegen ons.''
Het altijd terugkerend element in het
fascisme, verleden en heden, is massamoord. De Amerikaanse invasie
van Vietnam had zijn "free fire zones", "body counts"
en "collatoral damage". In de provincie Quang Ngai, waar
vandaan ik rapporteerde, werden vele duizenden burgers
('spleetogen') vermoord door de VS; we worden nog slechts aan één
bloedbad, dat van My Lai herinnerd. In Laos en Cambodja, produceerde
het grootste luchtbombardementen in de geschiedenis een tijdperk van
terreur dat tegenwoordig nog zichtbaar is door het schouwspel van
achtereenvolgende bomkraters die, vanuit de lucht, op monsterlijke
kettingen lijken. Het bombardement gaf Cambodja zijn eigen ISIS,
onder leiding van Pol Pot.
Tegenwoordig behelst 's werelds
grootste afzonderlijke terreurcampagne de executie van hele families,
gasten op bruiloften, rouwenden bij begrafenissen. Dit zijn Obama's
slachtoffers. Volgens de New York Times, maakt Obama zijn keuze uit
een CIA 'dodenlijst', die iedere dinsdag in de 'Situation Room' van
het Witte Huis aan hem gepresenteerd wordt. Hij beslist dan, zonder
een greintje juridische rechtvaardiging, wie zal leven en wie zal
sterven. Zijn executiewapen is de Hellfire raket, gedragen door een
vliegtuig zonder piloot, bekend als een drone; die hun slachtoffers
braden en de omgeving draperen met de overblijfselen . Elke 'hit'
wordt op een veraf gelegen console scherm geregistreerd als een
'platgeslagen insect'.
''Het marcheren door de
straten'' schreef de historicus Norman Pollock, "vervang je door
de schijnbaar onschadelijk militarisering van de totale cultuur. En
de bombastische leider – die vervang je door de gemankeerde
hervormer, vrolijk op het werk, bezig met de moord plannen en
uitvoeren, de hele tijd lachend.''
Her verenigen van oud en
nieuw fascisme is de cultus van superioriteit. "Ik geloof in
Amerikanisme uitzonderlijkheid met elke vezel van mijn wezen,"
zei Obama, het beeld oproepend van declaraties van nationaal
fetisjisme uit de jaren 1930. Zoals de historicus Alfred W. McCoy
opmerkte, was het de aan Hitler toegewijde Carl Schmitt, die zei:
"De vorst is hij die uitzondering beslist." Dit vat
Amerikanisme samen; de dominante ideologie op deze planeet. Dat het
telkens niet herkend wordt als een roofzuchtige ideologie is het
resultaat van een eveneens niet-herkende hersenspoeling. Sluipend,
onaangekondigd, geestig gepresenteerd als vermaak tijdens de mars,
zijn verwaandheid verraadt westerse cultuur. Ik ben opgegroeid op een
filmische dieet van Amerikaanse glorie, bijna allemaal een vervormde
werkelijkheid.. Ik had er geen idee van dat het het Rode Leger was
dat de meeste van de Nazi oorlogsmachine had vernietigd, ten koste
van maar liefst 13 miljoen soldaten. Ter vergelijking: De
Noord-Amerikaanse verliezen, ook in de Stille Oceaan, bedroegen
400.000 soldaten. Hollywood draaide dit om.
Het verschil is nu dat
bioscoopbezoekers worden uitgenodigd om handenwringend deelgenoot te
worden van de 'tragedie' die Amerikaanse psychopaten meemaken als ze
mensen in verre oorden moeten doden - net zoals de president dat ook
doet. De belichaming van Hollywood's geweld, de acteur en regisseur
Clint Eastwood, werd genomineerd voor een Oscar dit jaar voor zijn
film, American Sniper, die gaat over een gecertificeerd en tevens
psychisch gestoorde moordenaar. De New York Times omschreef het als
een ''patriottische, pro-familie film dat alle records qua bezoekersaantallen in zijn
openingsdagen brak.''
Er zijn geen heldhaftige
films over Amerika's omarming van het fascisme. Tijdens de Tweede
Wereldoorlog trokken Amerika (en Groot-Brittannië) ten oorlog tegen
Grieken die heldhaftig tegen het nazisme hadden gevochten en verzet
pleegden tegen de opkomst van het Griekse fascisme. In 1967
assisteerde de CIA bij het aan de macht brengen van een fascistische
militaire junta in Athene - zoals het had gedaan in Brazilië en het
grootste deel van Latijns-Amerika. Duitsers en Oost-Europeanen die
hadden samengespannen met nazi-agressie en misdaden tegen de
menselijkheid werden een veilig onderkomen aangeboden in de VS; velen werden
verwend en hun talenten beloond. Wernher von Braun was de 'vader' van
zowel de nazi-V-2 terreur bom en het Amerikaanse
ruimtevaartprogramma.
In de jaren 1990, toen de
voormalige Sovjetrepublieken, Oost-Europa en de Balkan militaire
voorposten werden van de NAVO, kregen de erfgenamen van een
nazi-beweging in de Oekraïne hun kans. Verantwoordelijken voor de
dood van duizenden joden, Polen en Russen tijdens de nazi-invasie van
de Sovjet-Unie, werd het Oekraïense fascisme gerehabiliteerd en zijn
nieuwe beweging bejubeld door de handhaver als 'nationalisten'.
Dit bereikte zijn
hoogtepunt in 2014 toen de regering-Obama met € 5 miljard gesmeten
had t.b.v. een staatsgreep tegen de verkozen regering. De
stoottroepen waren neo-nazi's bekend als de Rechter Sector en
Svoboda. Onder hun leiders kom je onder meer Oleh Tyahnybok tegen, die
heeft opgeroepen tot een zuivering van het ''Moskou-Joodse maffia''
en ''ander gespuis'', met inbegrip van homo's, feministen en diegenen
op de politieke linkerzijde.
Deze fascisten zijn nu
geïntegreerd in de Kiev coup regering. De eerste vice-voorzitter van
het Oekraïense parlement, Andriy Parubiy, een leider van de
regeringspartij, is mede-oprichter van Svoboda. Op 14 februari,
Parubiy kondigde hij aan naar Washington te vliegen om ''de VS ons
zeer nauwkeurige moderne wapens'' te laten geven. Als hij daarin
slaagt, zal het worden gezien als een daad van oorlog door Rusland.
Geen enkele westerse
leider heeft zich uitgesproken tegen de heropleving van het fascisme
in het hart van Europa - met uitzondering van Vladimir Poetin, wiens
volk 22 miljoen mensen verloor toen een Nazi invasie door het
grensgebied van Oekraïne trok. Op de recente veiligheidsconferentie
in München ging Obama's assistent staatssecretaris voor Europese en
Euraziatische Zaken, Victoria Nuland, tekeer over de Europese leiders
omdat zij verzet toonden tegen de Amerikaanse bewapening van het
Kiev-regime. Ze verwees naar de Duitse minister van Defensie als "de
minister voor defaitisme". De staatsgreep in Kiev was Nuland's
geesteskind.. Al de vrouw van Robert D. Kagan, een toonaangevende
'neo-con' uitblinker en mede-oprichter van de extreem-rechtse
''Project for a New American Century'', was ze eerder de buitenlandse
politiek adviseur van Dick Cheney.
Nuland's staatsgreep ging
niet volgens plan. De NAVO slaagde er niet in de historische,
legitieme, warm-water marinebasis van Rusland in de Krim te
bemachtigen. De veelal Russische bevolking van de Krim - in 1954
illegaal door Oekraïne geannexeerd dankzij Nikita Chroesjtsjov -
stemden om terug te keren naar Rusland, omdat ze in de jaren 1990 had
gedaan. Het referendum was vrijwillig, populair en internationaal
waargenomen. Er was geen invasie.
Op hetzelfde moment,
keerde het Kiev-regime zich tegen de etnisch Russische bevolking in
het oosten met de woestheid van een etnische zuivering. Met de inzet
van neo-nazi milities op de wijze van de Waffen-SS, bombardeerden ze
en belegerden ze steden en dorpen. Ze gebruikten massale hongersnood
als wapen, het afsnijden van elektriciteit, het bevriezen van
bankrekeningen, het stoppen van de sociale zekerheid en pensioenen.
Meer dan een miljoen vluchtelingen vluchtte over de grens met
Rusland. In de westerse media, werden ze gezichtslozen die
wilden ontsnappen aan ''het geweld'' veroorzaakt door de ''Russische invasie.'' De NAVO commandant,
generaal Breedlove - wiens naam en acties rechtstreeks geïnspireerd
lijken te zijn door Stanley Kubrick's Dr. Strangelove – had
aangekondigd dat 40.000 Russische troepen 'samengetrokken' waren. In
het tijdperk van forensische satellietbewijs, bood hij niets daarvan.
Deze Russisch sprekende en
tweetalige mensen van Oekraïne - een derde van de bevolking - hebben
lang gezocht naar een federatie die de etnische diversiteit van het
land weerspiegelt en die zowel autonoom en onafhankelijk is van
Moskou. De meeste zijn geen "separatisten", maar burgers
die veilig willen leven in hun thuisland en zich verzetten tegen de
machtsgreep in Kiev. Hun opstand en de oprichting van autonome
"staten" zijn een reactie van aanvallen van Kiev op hen.
Slechts weinig hiervan werd uitgelegd aan het westerse publiek.
Op 2 mei 2014 in Odessa
werden 41 etnische Russen levend verbrand in het vakbondsgebouw onder
het toeziende oog van de politie. De leider van de Rechtse Sector,
Dmytro Yarosh bejubelde het bloedbad als "een nieuwe
schitterende dag in onze nationale geschiedenis". In de
Amerikaanse en Britse media werd het gerapporteerd als een "duistere
tragedie" als gevolg van "botsingen" tussen
"nationalisten" (neo-nazi's) en "separatisten"
(mensen die handtekeningen verzamelden voor een referendum t.b.v. een
federaal Oekraïne).
De New York Times begroef het verhaal, en
deden de waarschuwingen over het fascistische en antisemitische
beleid van Washington's nieuwe klanten af als; Russische propaganda.
De Wall Street Journal verfoeide de slachtoffers - "Dodelijk
Oekraïens Vuur Waarschijnlijk Aangewakkerd Door Rebellen, Volgens
Regering". Obama feliciteerde de junta voor zijn
"terughoudendheid".
Als Poetin uitgelokt kan
worden om hun te hulp te komen, zal zijn voorgebakken "paria"
rol in het Westen de leugen rechtvaardigen dat Rusland Oekraïne
binnenvalt. Op 29 januari zorgde de hoogste militaire bevelhebber van
Oekraïne, generaal Viktor Muzhenko, er per ongeluk bijna voor dat de
basis voor de VS en de EU sancties tegen Rusland wegviel, toen hij op
een persconferentie nadrukkelijk vertelde : "Het Oekraïense
leger vecht niet met de reguliere eenheden van het Russische leger"
. Er waren "individuele burgers" die lid waren van
"illegale gewapende groepen" maar er was geen Russische
invasie. Dit was geen nieuws. Vadym Prystaiko, Kiev onderminister van
Buitenlandse Zaken, riep op tot een "full scale oorlog"
met nucleair bewapend Rusland.
Op 21 februari diende de
Amerikaanse senator James Inhofe, een Republikein uit Oklahoma, een
wetsontwerp in waarmee Amerikaanse wapenleveranties aan het
Kiev-regime mogelijk werden. In zijn presentatie van de Senaat
gebruikte Inhofe foto's die – naar zijn bewering – van de
Russische troepen in Oekraïne waren, maar die al langer bekend
stonden als vervalsingen. Het deed denken aan Ronald Reagan's fake
foto's van een Sovjet-installatie in Nicaragua, en het nep bewijs van
Colin Powell aan de VN van massavernietigingswapens in Irak.
De intensiteit van de
hetze tegen Rusland en de uitbeelding van zijn president als een
pantomime schurk is nergens mee te vergelijken sinds ik verslaggever
ben. Robert Parry, een van de meest vooraanstaande
onderzoeksjournalisten in Amerika en die het Iran-Contra-schandaal
onthulde, schreef onlangs, "Geen enkele Europese regering, sinds
het Duitsland van Adolf Hitler, was in staat om Nazi stormtroepen in
te zetten om oorlog te voeren tegen een binnenlandse bevolking, maar
het Kiev regime en heeft dit willens en wetens gedaan. Maar door het
hele westerse media / politieke spectrum heen, vind je een levendige
poging om de realiteit te verdoezelen, zelfs tot op het punt van het
negeren van degelijk onderbouwde feiten.... Als je je afvraagt hoe de
wereld in de Derde Wereldoorlog terecht zou kunnen komen – gelijk
aan hoe een eeuw geleden de EersteWereldoorlog ontstond - alles wat
je hoeft te doen is kijken naar de waanzin over Oekraïne, die
ongevoelig lijkt te zijn voor feiten of rede ".
In 1946 zei de Neurenberg
tribunaal aanklager tegen de Duitse media:. "Het gebruik door
nazi samenzweerders van psychologische oorlogsvoering is bekend. Vóór
elke grote agressie, op enkele uitzonderingen na op basis van
opportunisme, begonnen ze een perscampagne berekend om hun
slachtoffers te verzwakken en het Duitse volk psychologisch voor te
bereiden op de aanval .... In het propaganda-systeem van het
nazi-imperium vormden de dagbladpers en de radio de belangrijkste
wapens."
In de Guardian op 2
februari riep Timothy Garton-Ash in feite op tot een wereldoorlog.
"Poetin moet worden gestopt", zei de kop. "En soms
zijn alleen geweren in staat geweren te stoppen." Hij gaf toe
dat de dreiging van een oorlog wellicht "voeding zou kunnen
geven aan een Russische paranoia van omsingeling"; maar dat was
prima. Hij vinkte de militaire apparatuur af die nodig is voor de
klus en raadde zijn lezers aan dat "Amerika de beste spullen
heeft".
In 2003 deed Garton-Ash, een professor uit
Oxford, hetzelfde. Hij herhaalde de propaganda die leidde tot de
slachting in Irak. Saddam Hoessein, schreef hij, "heeft, zoals
[Colin] Powell heeft aangetoond, grote hoeveelheden gruwelijke
chemische en biologische wapens verzameld en opgeslagen, en heeft wat
daar van over is ergens verborgen. Hij is nog steeds bezig om
nucleaire tanden te ontwikkelen." Hij prees Blair als een "naar
Gladstone gemodelleerde, christelijk liberale interventionist".
In 2006 schreef hij: "Nu staan we voor de volgende grote test
van het Westen na Irak. Iran"
Deze uitbarstingen - of
als Garton-Ash verkiest, zijn ''gemarteld liberale ambivalentie"-
zijn niet atypisch voor degenen binnen de transatlantische liberale
elite die een Faustiaanse deal hebben gesloten. De oorlogsmisdadiger
Blair is hun verloren leider. The Guardian, waarin Garton-Ash's stuk
verscheen, publiceerde een paginagrote advertentie voor een
Amerikaans Stealth bommenwerper. Op een dreigende afbeelding van het
Lockheed Martin monster stond de tekst: "De F-35. GROOT voor
Brittannië.". Dit Amerikaanse "spul" zal de Britse
belastingbetaler £ 1,3 miljard gaan kosten, terwijl zijn F-model
voorgangers over de hele wereld slachtingen heeft aangericht. In
harmonie met haar adverteerder, werd in de Guardians redactionele
column een stijging van de militaire uitgaven geëist.
Opnieuw is er sprake van
een serieus doel. De heersers van de wereld willen Oekraïne niet
alleen als een raketbasis; ze willen haar economie. De nieuwe
minister van Financiën in Kiev, Nataliwe Jaresko, is een voormalig
senior US State Department ambtenaar die belast is met de Amerikaanse
overzeese "investering". Ze kreeg met grote spoed Oekraïens
staatsburgerschap toegewezen.
Ze willen Oekraïne voor
zijn overvloedige gas; Vice-president Joe Biden's zoon zit in het
bestuur van Oekraïnes grootste olie, gas en fracking bedrijf. De
producenten van genetisch gemodificeerde zaden, bedrijven zoals de
beruchte Monsanto, wil Oekraïnes rijke agrarische grond.
Meer dan alles, ze willen
het machtige buurland van Oekraïne, Rusland. Ze willen Rusland
balkaniseren of in stukken gehakt en de grootste bron van aardgas op
aarde exploiteren. Naarmate het poolijs smelt, willen ze de controle
over de Noordelijke IJszee en de energie rijkdom, en Ruslands lange
arctische landgrens. Hun man in Moskou was voorheen Boris Jeltsin,
een dronkaard, die de economie van zijn land overhandigde aan het
Westen. Zijn opvolger, Poetin, heeft Rusland hersteld als een
soevereine natie; dat is zijn misdaad.
De verantwoordelijkheid
die op ons rust is duidelijk. Het is om de roekeloze leugens van
oorlogshitsers te herkennen en te ontmaskeren en nooit met hen in zee
te gaan. Het is om de grote volksbewegingen te laten her-ontwaken die
een fragiele beschaving vestigden in de moderne staten van het
imperium. Het belangrijkste is, de verovering van onszelf zien te
voorkomen: Onze geest, onze menselijkheid, onze zelfrespect. Als we
blijven zwijgen, wordt de overwinning op ons een zekerheid, en wenkt een
holocaust.
Dit werk valt onder een
Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.
