Media illustreren Israëlisch leed met afbeeldingen van Palestijns leed (deel 2)

Vervolg op het artikel van gisteren, i.v.m. nieuw materiaal dat zich aandiende.

 

Het staat de Volkskrant uiteraard vrij om zelf de onderwerpen te kiezen, en hier verkiest de krant om de aandacht te vestigen op de dreiging voor Israël van een 'nieuw' wapen.

Dat bleek gelijk een succes en al gauw stond het op de derde plek van meest gelezen artikelen.

Het gaat om de zogenaamde M-302 raketten. Er worden wat plaatjes bij vertoond, wat technische specificaties vermeld en inderdaad, 175 kg springstof is pittig en kan meer schade aanrichten dan de types die tot dusver werden gebruikt. Daar staat tegenover dat ze technisch in geen enkel opzicht te vergelijken zijn met het Israëlische hi-tech wapenarsenaal. Een standaard Amerikaanse Mark 84 bom bevat al 429 kilo springstof en dan hebben we het nog niet over de bunker-busters, of de verarmd uranium projectielen, de witte fosfor of de “dense inert metal explosives” (DIME) die gebruikt zijn bij de laatste Israëlische strafexpeditie tegen Gaza.

Daarnaast komen er relatief weinig Palestijnse raketten aan omdat Israël beschikt over hun 'Iron Dome' anti-raket raketschild, dat weliswaar niet de 90% bescherming biedt, zoals in dit reclame filmpje van de producent beweerd wordt, maar slechts een schamele 27% van de raketten weet te onderscheppen.

Desondanks is het lastig foto's te vinden van spectaculaire raketinslagen in Israël, gewoonweg omdat ze zo zeldzaam zijn. 

Maar niet alleen dat, als je op zoek gaat naar dergelijke foto's bij Google afbeeldingen blijkt dat – hoe nauwgezet je ook bent met je zoekterm – je vrijwel alléén explosies in Gaza tegenkomt. Dit is wat Google je voorschotelt als je invult “explosion in Israel”. Let op dat er niet het woord 'Gaza' in voor komt of 'Hamas'. Vrijwel alles blijkt bij nader onderzoek niet om Israël te gaan, maar om Gaza en een enkele keer zelfs om een explosie in Syrië... door een Israëlische raket. 

Dat alles ontdek je echter pas als je ze werkelijk aanklikt en verder leest bij de originele bron. Het is niet genoeg om één keer te klikken want dan zie je bijvoorbeeld “Northern Israël hit by projectile...” en zou het je alsnog kunnen ontgaan dat de explosie op de foto toch echt afkomstig is uit Gaza (pijl) 

Het Volkskrant artikel eindigt met een filmpje.

Als omslag staat een scene uit de video afgebeeld en daar prijkt een enorm rookpluim – dus dat moet Gaza zijn. Als we het filmpje afkijken dat niet bepaald uitblinkt door diepgang, maar wel lekker wegkijkt, zien we weer de bekende woord/beeldcombinatie passeren: Het onderwerp is het Palestijnse raketgeweld tegen Israël en ter illustratie worden zware bomexplosies in Gaza getoond die echter het gevolg zijn van Israëlisch geweld. Dat is niet netjes. En, je ziet het: Het zijn geen incidenten!

De linkerfoto; inderdaad Gaza – niet Israël. (gevonden via Google)

Maar daar kan de Volkskrant natuurlijk ook niets aan doen. Maar waarom kies je voor zo'n commercieel flutfilmpje van deze “app” (wat is dat toch met die apps?) die de naam 'Newsloop Top News' draagt. En wie of wat is dat Newsloop eigenlijk? We bekijken hun site eens.

  “One app for your favourite local and international content

From business headlines and tech news to restaurant reviews and health tips, NewsLoop brings you different perspectives with stories sourced from renowned local and international newspapers, magazines and blogs.”

Een klasse 'app'. Een knip en plak dienst die nieuwsitems verzamelt, een en ander een beetje leuk rangschikt en er een betrouwbare stem onderzet. Nogmaals, klasse! Prima keuze, Volkskrant.

Het staat de Volkskrant vrij om een nieuwsartikel - geen opinie, een nieuwsartikel – te publiceren waarin men kiest om alleen maar het Israëlische standpunt te belichten en alleen maar de Palestijnse beschietingen te bespreken, - niets over de vergeldingen, niets over de politieke achtergronden, alléén over het probleem van de Palestijnse raketten, - dan is dat hooguit niet erg fraai. 

Maar Palestijns leed misbruiken om daarmee het Israëlische slachtofferschap te illustreren is oneerlijk.

Om vermakelijk te eindigen: De manier waarop de grote vriendin van Geert Wilders, gecertificeerd AynRanddebiel Pamela Geller, dezelfde truc uithaalt. De grote islamitische Hamas reus dreigt de 'tiny jewish state' te vermorzelen. 

Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 3.0 Unported-licentie.

Media illustreren Israëlisch leed met afbeeldingen van Palestijns leed

We onderschatten wel eens het belang van beeldvorming. Om de verkoop van een product mogelijk te maken moet dat product aangeprezen worden. Het moet een gezicht krijgen, een imago. Het product moet een associatie oproepen bij de koper, beeldvorming is hierbij enorm belangrijk. In de commercie noemen we dat reclame, in de journalistiek heet dat propaganda. Waar reclame een algemeen geaccepteerd verschijnsel is en niemand ernstig bezwaar maakt, zo afwijzend staan wij tegenover propaganda. Zeker als dat aan ons gepresenteerd wordt door een nieuwsmedium waarop wij vertrouwen dat het een onafhankelijk en waarheidsgetrouw verslag doet van een gebeurtenis.

Maar dan moeten we niet de fout maken om enkel op de geschreven tekst te letten. De combinatie van tekst en beeld, de foto of illustratie ernaast, maken de beeldvorming compleet. Ook al leest men het artikel grondig, dan heeft het bijgaande plaatje voor een sfeer gezorgd, een beeld opgeroepen dat ongemerkt, op de achtergrond, een rol speelt in de perceptie van het gelezene. 

Het gebruik van afbeeldingen is is een prima zaak (illustrators en fotografen verdienen er een leuke boterham mee), het heeft – plat gezegd – een decoratieve functie, maar heeft daarnaast ook de eigenschap dat het de lezer meer bindt met het onderwerp.
Niks mis mee tot zover.

Bezwaarlijk wordt het als een afbeelding een rol speelt om te misleiden. Als de afbeelding doelbewust gebruikt wordt om de essentie van een artikel een heel andere draai te geven, het beeld een emotie oproept die niet in overeenstemming is met het beschrevene, als het een valse suggestie opwekt.

Als dat eens incidenteel gebeurt is dat geen ramp en een ongelukkig gekozen foto bij een onderwerp duidt niet gelijk op moedwil. Op het moment dat je dit foutje echter regelmatig ziet opduiken en opmerkt dat dit systematisch gebeurt bij bepaalde onderwerpen dient het alarm af te gaan. Dat is geen 'foutje', dat is propaganda.

Dit gebeurde eergisteren bij een uitzending van het Amerikaanse ABC News.

De nieuwslezeres leest een tekst op die gaat over het leed dat in Israël ervaren wordt vanwege de jongste reeks raketbeschietingen vanuit de Gazastrook. Tijdens het oplezen over het effect van de beschietingen op de burgerbevolking in Israël verschijnt achtereenvolgens het beeld van burgers die hun bezittingen proberen te redden vanuit een ruïne en daarna het beeld van een wanhopige vrouw voor haar verwoeste gebouw. De beelden zijn echter niet afkomstig uit Israël, maar... uit Gaza.

Het zorgde voor de nodige media-aandacht en het duurde niet lang voordat er een excuus kwam van ABC. Het zou om een fout gaan. Er zou verkeerd beeldmateriaal gekozen zijn bij het onderwerp. Dat is moeilijk te geloven want wie de uitzending bekijkt zal het opvallen dat de tekst bij de beelden geschreven is. “One woman standing speechless among the ruins" is ook zonder beelden flauwekul want de Hamas beschietingen richten relatief gezien weinig schade aan. Er storten zeker geen huizen van in, dus hoe kan er überhaupt sprake zijn van een Israëlische vrouw voor haar platgebombardeerde  woning - want dergelijke beelden bestaan gewoonweg niet. Een feit dat bij de redactie toch wel bekend moet zijn.

Wil ik hiermee de Hamas terreur bagatelliseren of anderszins goedpraten. Absoluut niet. De angst is groot onder de Israëlische bevolking en ook daar – in de steden die binnen het bereik van de Palestijnse raketten liggen moet men met regelmaat vrezen voor het leven. Waar we het hier over hebben is het standpunt dat het geweld van Hamas (en andere Palestijnse groeperingen) en dat van Israël gelijkwaardig zou zijn en dat het bombarderen van de Gazastrook een daad van zelfverdediging zou zijn. Wat Hamas doet is terrorisme, zonder meer. En wat Israël daar tegenover stelt; collectieve bestraffingen, zijn een oorlogsmisdaad, zonder meer. 

Palestijnse Qassam raket

Het beroep doen op een recht op vergelding zou nog enigszins begrijpelijk zijn als er sprake was van enige proportionaliteit, ingegeven door een kinderlijke oog om oog, tand om tand redenatie, als de moord op drie tieners de werkelijke oorzaak zou zijn van de jongste escalatie, maar dat is niet zo.
En er is evenmin sprake van proportionaliteit.
 
En op dat punt kan propaganda uitkomst bieden.
 

Als het beeld gecreëerd zou worden dat er Israëlische levens vergolden worden, huizen in Gaza platgebombardeerd mogen worden omdat datzelfde in Israël gebeurt, dan zou dat een positiever beeld van Israël opleveren. Een hogere acceptatiegraad van Israëlisch militair geweld.

En dat is ook precies wat we zien gebeuren. Klein voorbeeldje: Hier een artikel van De Telegraaf van 15 november 2012.

De kop vermeldt een raketaanval op een stad in het zuiden van Israël, waarbij een flat werd geraakt en drie doden vielen. Vlak daarnaast, een foto van een gigantische ontploffing in een woonwijk, hoogstwaarschijnlijk in de Gazastrook, maar zeer zeker niet in Israël. Want de Hamas raketten, of dat nu de lichte Kassam raketten zijn, de Grad (katjoesja -achtige) modellen of het zwaarste type, de 'Iraanse' Fadjr-5 , geen van allen heeft een explosieve kracht die in de buurt komt van die op de foto.

Dat blijkt vrij duidelijk uit de foto daaronder, elders op internet gevonden, die de reële schade toont. 

Het Reformatorisch Dagblad deed in november 2012 iets soortgelijks; Bij een artikel dat alléén maar spreekt over Palestijnse raketten op Israëlische steden wordt een foto geplaatst van rookkolommen die opstijgen vanuit een gebombardeerde stad in... de Gazastrook.

Dat dat er netjes in kleine lettertjes onder vermeld staat, maakt de keuze nog niet verantwoord. De snelle lezer (en dat zijn de meeste krantenlezers) krijgt de indruk dat de Palestijnse raketaanvallen eenzelfde verwoestende werking hebben als de represailles van het Israëlische leger. Een zeer verkeerd beeld dus.

 

Hieronder voorbeelden van de weinige keren dat de Palestijnse raketten werkelijk doel troffen. De foto rechtsonder geeft een indruk van de schade die aangericht wordt door een Fadjr-5 raket. Aanzienlijk meer dan alle voorgangers maar nog steeds niet in staat om een compleet gebouw te laten instorten. 

 

 Dit is bijvoorbeeld wat een Israëlisch vergeldingsbombardement uitricht:

En dat vinden we bijvoorbeeld terug bij zo'n bericht als dit, van eergisteren, bij NU

 Maar dan wel weer net naast een vette kop met deze tekst: "Raket uit Gazastrook raakt huis in Jeruzalem". 

Dan zie je toch in één oogopslag naar welk huis je kijkt? - Dat huis in Jeruzalem. Dat kan niet missen, het plaatje komt direct na de kop en de subheader spreekt ook van 'een huis getroffen in Jeruzalem', 

 

Maar dat is dus niet zo, dit is zeer zeker niet dat huis in Jeruzalem. Het onderschrift beweert dat ook niet, noch iets anders, behalve dat "Israël en Hamas elkaar blijven bestoken " en dat is slim gedaan van NU, maar de koptekst + beeld combinatie heeft al lang zijn werk gedaan.

Dat er verder op in het artikel wel over de Israëlische beschietingen wordt gesproken (en waarbij wél , en véél slachtoffers vielen) doet dan propagandistisch gesproken niet meer ter zake. Het effect is bereikt.

 De voortreffelijke mediawaakhond FAIR ontdekte al eerder identieke praktijken, Hoe kun je door een slimme combinatie van beeld en tekst de indruk wekken dat de raketbeschietingen van de Palestijnse groeperingen nét zo'n grote impact maken als de vergeldingsacties van Israël. En dat er sprake zou zijn van een gelijkwaardig conflict en derhalve – proportioneel geweld van Israëls kant. Puur door een subtiele fijnafstemming tussen beelden en commentaar toe te passen. Zoals hier bijvoorbeeld.

De neutraliteit is zwaar zoek, ook bij onze media, en de laatste jaren nergens zo schokkend zichtbaar als bij de NOS, na de zuiveringen 'hervormingen' die daar hebben plaatsgevonden. Neem nou zo'n uitzending van het Jeugdjournaal. Prima opgemerkt van deze blogger. Ronduit schandalig, de manier hoe de feiten verdraaid worden of eenzijdig belicht en hoe soms letterlijk onwaarheden verteld worden: Israël en Palestijnen zijn twee landen (?) die ruzie met elkaar hebben en hun legers (?) vechten al jaren met elkaar en ze willen allebei meer land (?) en zo gaat het in Jip en Janneke taal nog even door. Diep triest. En beangstigend.

Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 3.0 Unported-licentie.

Chomsky - Rode lijnen in Oekraïne en elders

 (Vertaling van het artikel 'Red Lines in Ukraine and Elsewhere', van Noam Chomsky, verschenen in Truthout op 2 mei 2014)

De huidige crisis in Oekraïne is dermate ernstig en dreigend, dat sommige commentatoren het zelfs vergelijken met de Cuba-crisis van 1962.

Columnist Thanassis Cambanis vat de kern van de zaak kort en bondig samen in The Boston Globe : "President Poetins annexatie van de Krim is een breuk in de bestaande orde waarop Amerika en zijn bondgenoten zijn gaan vertrouwen sinds het einde van de Koude Oorlog - één die  voorschrijft dat grote mogendheden alleen militair ingrijpen wanneer zij een internationale consensus aan hun zijde weten, of bij gebrek daaraan, niet de rode lijnen overschrijden die door een rivaliserende macht zijn getrokken.
De meest extreme internationale misdaad van dit tijdperk, de Amerikaans / Britse invasie van Irak, maakte daarom dus geen inbreuk op de wereldorde - omdat, nadat men er niet in slaagde internationale steun te verwerven, de aanvallers geen Russisch of Chinees rode lijnen overschreden.

Poetins overname van de Krim en zijn ambities in Oekraïne overschrijden de Amerikaanse rode lijnen daarentegen wél. Het is daarom dat "Obama er op gericht is om het Rusland van Poetin te isoleren door het af te snijden van de economische en politieke banden met de buitenwereld, de expansionistische ambities in de regio dermate te limiteren dat het min of meer een paria staat wordt" volgens Peter Baker in The New York Times.

Kortom, Amerikaanse rode lijnen, staan stevig verankerd aan de grenzen van Rusland. Russische ambities "in de eigen wijk" schenden daarom de wereldorde en veroorzaken crises.

Dit is een generalisatie. Het wordt andere landen soms toegestaan rode lijnen te hebben - langs hun grenzen (waar tevens de rode lijnen van de VS liggen). Maar niet Irak bijvoorbeeld. Of Iran, dat voortdurend door de VS met een aanval bedreigd wordt ("geen enkele optie wordt uitgesloten").

Dergelijke bedreigingen schenden niet alleen het Handvest van de Verenigde Naties, maar ook de - door de VS juist ondertekende - resolutie van Algemene Vergadering waarin Rusland veroordeeld werd. Deze resolutie opende met het benadrukken van het VN Handvest verbod  op "dreiging met of gebruik van geweld" bij internationale aangelegenheden.

De Cubaanse raket crisis maakte de rode lijnen van de grote mogendheden scherp zichtbaar. De wereld kwam gevaarlijk dicht bij een kernoorlog toen president Kennedy premier Chroesjtsjov's aanbod verwierp om de crisis te beëindigen door middel van een gelijktijdige openbare terugtrekking van Russische raketten uit Cuba en de Amerikaanse raketten uit Turkije. (De Amerikaanse raketten waren al gepland om te worden vervangen door veel meer dodelijke Polaris onderzeeërs, onderdeel van het enorm systeem, gericht op de vernietiging van Rusland.)

Ook in dit geval waren de rode lijnen van de Verenigde Staten ook verbonden aan de grenzen van Rusland, en dat werd door alle partijen geaccepteerd.

Ten tijde van de Amerikaanse invasie van Indochina, werden - net zoals zoals tijdens de invasie van Irak - geen geen rode lijnen overschreden, net zo min als bij menig andere Amerikaanse plundering wereldwijd. Om het cruciale punt herhalen: Tegenstanders zijn soms toegestaan om rode lijnen te hebben, maar slechts aan hun landsgrenzen, daar waar tevens Amerika's rode lijnen gelegen zijn. Als een tegenstander "expansionistische ambities in zijn eigen wijk" heeft en daarbij de rode lijnen van de VS overschrijdt, krijgt de wereld te maken met een crisis.

In het laatste nummer van het Harvard-MIT tijdschrift 'International Security', legt professor Yong Feng Khong van de Oxford Universiteit uit dat er een "lange (en door zowel Democraten als Republikeinen gevolgde) traditie bestaat in het Amerikaanse strategisch denken: opeenvolgende regeringen hebben benadrukt dat het van het van vitaal belang is voor de Verenigde Staten om een vijandige hegemonie te voorkomen die één van de belangrijke regio's van de wereld zou kunnen gaan domineren."

Bovendien is het algemeen aanvaard dat de Verenigde Staten moeten "vasthouden aan hun overwicht", want "het is de Amerikaanse hegemonie dat de regionale vrede en stabiliteit heeft gehandhaafd" - waarvan het laatste een vakterm is die verwijst naar; onderwerping aan Amerikaanse eisen.

Feitelijk denkt de wereld geheel anders en beschouwt het de VS als een 'paria staat' en 'het grootse gevaar voor de wereldvrede', zonder concurrentie van betekenis in de polls. Maar wat weet die wereld nou helemaal?

Het artikel van Khong gaat over de crisis in Azië als gevolg van de opkomst van China, dat zich beweegt in de richting van een "economische toppositie in Azië" en dat net zoals Rusland, "expansionistische ambities in zijn eigen wijk" heeft, met als gevolg - het overschrijden van Amerikaanse rode lijnen.

President Obama's recente Azië trip was dan ook om de "lange (en zowel Democratisch als Republikeinse) traditie" in diplomatieke bewoording te benadrukken...

De praktisch universele westerse veroordeling van Poetin omvat tevens een verwijzing naar diens "emotionele toespraak", waarin hij zich bitter beklaagde over het feit dat de VS en zijn bondgenoten "telkens opnieuw ons hadden bedrogen, beslissingen achter onze rug om hadden genomen, ons met voldongen feiten geconfronteerd. met de uitbreiding van de NAVO in het Oosten, met de inzet van militaire infrastructuur aan onze grenzen. Er werd ons telkens hetzelfde verteld: "Wel, dit heeft geen enkele betrekking op jullie".

Poetins klachten zijn feitelijk juist. Toen president Gorbatsjov akkoord ging me de eenwording van Duitsland als onderdeel van de NAVO - achteraf bekeken een verbazingwekkende concessie - was er een 'voor wat, hoort wat afspraak'. Met Washington werd afgesproken dat de NAVO  "geen enkele inch oostwaarts" zou opschuiven. Waarmee Oost Duitsland bedoeld werd.

De belofte werd meteen gebroken, en toen Gorbatsjov klaagde, kreeg hij te horen dat het slechts een mondelinge toezegging was. En dus geen waarde had.

President Clinton ging nog veel verder met de NAVO uitbreiding naar het oosten, richting de grenzen van Rusland. Tegenwoordig wordt er al gesproken over NAVO uitbreiding tot aan Oekraïne, diep in de historische Russische "buurt." Maar dit heeft "geen betrekking op" de Russen, omdat het voor "de handhaving van vrede en stabiliteit" noodzakelijk is dat de Amerikaanse rode lijnen bevestigd zijn aan de grenzen van Rusland.

De annexatie door Rusland van de Krim was een onrechtmatige daad, in strijd met het internationaal recht en specifieke verdragen. Het is niet gemakkelijk om iets vergelijkbaar vinden in de afgelopen jaren - de invasie van Irak is een veel grotere misdaad.

Dat doet denken aan iets vergelijkbaars; de Amerikaanse heerschappij over Guantanamo Bay in het zuidoosten van Cuba. Guantanamo werd in 1903 onder gewapende bedreiging ontrukt van Cuba en daarna niet meer niet afgestaan, ondanks de eisen van Cuba sinds de bereikte onafhankelijkheid in 1959.

Rusland heeft zonder enige twijfel een veel sterkere zaak. Nog afgezien van sterke interne steun voor de annexatie, is de Krim historisch Russisch; het is de enige Russische warm water haven, de thuisbasis van de vloot van Rusland en van enorme strategisch belang. De Verenigde Staten kan geen enkele aanspraak maken op Guantanamo, anders dan zijn geweldsmonopolie.

De VS beweert geschokt te zijn door de Cubaanse schendingen van de mensenrechten, zonder zich te realiseren dat de ergste van dergelijke schendingen plaatsvinden in Guantanamo; dat de geldigheid van  aanklachten tegen Cuba qua vergelijking niet in de buurt komen van dagelijkse praktijken van de Latijns-Amerikaanse klanten van Washington; en dat Cuba sinds de onafhankelijkheid zeer ernstig en niet-aflatend door de VS aangevallen wordt.

Maar niets van dit alles overschrijdt iemands rode lijnen of veroorzaakt een crisis. Het valt in de categorie van de Amerikaanse invasies van Indo-China en Irak, de reguliere omverwerping van de parlementaire regimes en installatie van wrede dictaturen, en onze afschuwelijke historie in het uitoefenen van "het handhaven van vrede en stabiliteit."


Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 3.0 Unported-licentie.

Het wonder van de legitieme illegaliteit

Van de week zou ik bijna bekeurd zijn wegens het rijden door rood licht. Het was niet zo, daar ben ik 100 % zeker van, dus om te voorkomen dat ik deze onterechte bekeuring zou krijgen schoot ik de agent dood. Dat mag weliswaar niet, het is illegaal, maar als het ter voorkoming van een ander onrecht is, – dan is dat weliswaar niet wettig, maar omdat iedereen de noodzaak inziet – toegestaan. Dan is het legitiem.

Nou is dit gelukkig allemaal verzonnen, inclusief de twee laatste zinnen, want natuurlijk is het doodschieten van een ander persoon legaal noch legitiem.

Ho, maar ter zelfverdediging dan?

Dan moet er minimaal aan twee criteria zijn voldaan. Er moet een directe dreiging zijn voor een ander mensenleven(s) en het gebruikte geweld moet proportioneel zijn.

Dat maakt de morele en juridische veroordeling van mijn zaak dus eenvoudig: Het was onwettig en fout. Je mag niet doden zonder zelf bedreigd te zijn en het geweld is disproportioneel. 

We verhuizen even naar Syrië. Op een dag, 21 augustus 2013, in de Ghouta wijk van Damascus, vallen er 355 slachtoffers ten gevolge van een gifgasaanval. Zeer waarschijnlijk met raketten en waarschijnlijk afgevuurd door het Assad regime. 'Waarschijnlijk' op 'face value' want het Assad regime had weliswaar de middelen en de mogelijkheden, maar een uitermate zwak motief. En de 'bewijzen' die vooralsnog door Amerika en bondgenoten onder de pet gehouden worden, voorspellen ook al niet veel goeds. Aan de hand van wat er aan vrijgegeven materiaal voorhanden is, is de bewijslast voor Assads schuld weliswaar sterker dan die men destijds gebruikte voor de Irak inval, maar overtuigend is het allemaal geenszins.
Terwijl ik dit schrijf is de uitslag binnen van het VN onderzoek en ook dat vertelt niet veel meer dat er een een gifgasaanval geweest. Het rapport doet dan ook geen uitspraak over de schuld van het Assad regime.

Het Internationaal recht staat een militair ingrijpen in een ander land niet toe, behalve in zéér uitzonderlijke gevallen en wanneer er aan bijzonder strenge voorwaarden is voldaan zoals die door de Verenigde Naties geformuleerd zijn. De inval in Irak voldeed niet aan die verplichting en was daarom illegaal. Op dit moment is er voor Syrië ook nog geen sprake van een mandaat tot militair ingrijpen.
Dat betekent dat elk militair ingrijpen tegen Syrië door een ander land een misdaad is. Dat niet alleen, het dreigen met militair geweld is in strijd met het 'Verdrag van Wenen inzake het verdragenrecht', artikel 52:

"Een verdrag is nietig als de totstandkoming is bereikt door bedreiging met of gebruik van geweld in strijd met de principes van het internationale recht vervat in het Handvest van de Verenigde Naties.”

en dat Handvest is daar zelf al duidelijk in, artikel 2(4) :

“Alle leden onthouden zich in hun internationale betrekkingen van bedreiging met of gebruik van geweld tegen de territoriale integriteit of de politieke onafhankelijkheid van een staat, of op enige andere wijze die onverenigbaar is met de doelstellingen van de Verenigde Naties.”  

Dan is het vreemd dat onze politiek en de media doen of het dreigen met aanvallen van Syrië de doodnormaalste zaak van de wereld is. Want, de VS mét of zonder 'coalition of willing' ontberen momenteel ieder internationaal recht om zo'n aanval uit te voeren.

Nog vreemder als we beseffen dat het nog maar drie jaar geleden is dat de commissie Davids

een vernietigend oordeel velde over de beslissing in 2003 om politieke steun te verlenen aan de Irak oorlog. Dan zou je toch verwachten dat de politiek en de media, die destijds beiden vol enthousiasme in de oorlogspropaganda van de VS waren getrapt, nu hun lesje wel zouden hebben geleerd.

Niets lijkt minder waar.

Natuurlijk is de situatie niet geheel vergelijkbaar. De klassieke grootmachten, die zich de noemer 'De Internationale Gemeenschap' hebben aangemeten, hebben niet stilgezeten en hebben geprobeerd criteria op te stellen om sneller en adequater op te kunnen treden als zeer urgente kwesties daarom vragen, zoals een dreigende volkerenmoord, oorlogsmisdaden, etnische zuiveringen of misdaden tegen de menselijkheid, - het concept van de humanitaire interventie. Op zich niet zo'n slecht idee, ware het niet dat deze 'resposibility to protect' (R2P) ook kenmerken van paternalisme vertoond en riekt naar imperialisme, en daarom een zeer omstreden doctrine is. Dus om te stellen dat er vanuit deze R2P voldoende gronden aan te voeren zijn voor een interventie gaat veel te ver. En áls dat al zo zou zijn dan dient de regie nog steeds bij de Verenigde Naties te liggen, niet bij de Verenigde Staten van Amerika.

Hoe we het ook wenden of keren, een Amerikaanse aanval op Syrië, hoe beperkt dan ook, is illegaal.

Onze regering zou dan ook niet mee moeten doen en ook niet sympathiseren met voorstellen in die richting.

Dat deed deze regering wél door op 29 augustus, met een meerderheid van de Tweede Kamer achter zich, te stellen dat de mogelijk open gehouden moet worden om politieke of militaire steun te verlenen aan een militaire actie tegen Syrië, zónder mandaat van deVN-veiligheidsraad.

En dat is zeer opmerkelijk want gelijktijdig werd het advies van de externe volkenrechtelijk adviseur van het ministerie van BuZa bekend gemaakt. En volgens hoogleraar André Nollkaemper van de Universiteit van Amsterdam was een militaire interventie in Syrië naar geldend internationaal recht onrechtmatig.

Timmerman beweert echter dat er wel ruimte zit in de interpretatie omdat een militaire interventie gerechtvaardigd kan worden vanuit humanitaire overwegingen, daarbij duidelijk refererend aan de 'R2P' doctrine. Doctrine, geen wet. En ten tweede, óók voor een R2P ingreep is een VN mandaat vereist.

Dus, wie heeft Timmermans ingefluisterd dat steun in enigerlei vorm, politiek en/of militair, legitimiteit zou hebben? En wat bedoelt Timmermans als hij het volgende beweert:

"Het kan zijn dat iets 'wel legaal is, maar niet legitiem'. Bijvoorbeeld: Als je geen mandaat krijgt van de Veiligheidsraad, kan het tóch legitiem zijn om op te treden."

Dat is volstrekt onwaar maar zo'n man als Timmermans verzint zoiets toch niet zelf? Welke adviseur heeft hem dat wijs gemaakt? Dat vroeg RTL Nieuws zich ook af, verzocht het Ministerie om uitleg via de Wet openbaarheid van bestuur (Wob) en stapte - na afwijzing van dit verzoek - naar de rechter om via een kort geding deze openheid te eisen.

Ze vingen bot.

De rechter was van oordeel dat er zwaarwegende belangen waren die geheimhouding noodzakelijk maakten en er werd RTL niet meer toegezegd dat er binnen twee weken 'een paar passages' uit het ambtelijk advies openbaar mochten worden gemaakt.

Of zou het zo kunnen zijn dat Timmermans blind vaart op hetgeen Instituut Clingendael beweert.

 Dat zou dom zijn als we ons herinneren aan de bedenkelijke rol die zij hebben gespeeld in de beïnvloeding van het politieke en publieke debat omtrent de aanval op Irak. Rob de Wijk was toen degene die ons dagelijks uitlegde wat Amerika's visies waren op de geheime bergplaatsen van Saddam Hoesseins massavernietigingswapens. En dat alles zonder de minste kritiek of kanttekening te plaatsen aangaande de onbetrouwbaarheid van de informatie. Wat natuurlijk ook weer niet zo vreemd is omdat de Wijk regelmatig in Washington aan tafel zit met de allerhoogste top als medewerker van een adviesgroep voor het Witte Huis en de State Department, de Strategic Advisors Group.

Maar de Wijk heeft het inmiddels te druk met zijn The Hague Security Delta (HSD) en The Hague Centre for Strategic Studies (HCSS) en sindsdien heeft Ko Colijn het stokje overgenomen. En ook Ko Colijn vertegenwoordigt als 'onafhankelijk deskundige' van Clingendael precies de denkbeelden van Washington. In dit interview met NU/ZIE stelt Colijn dat als de VS van mening is dat hun nationale veiligheid in het geding is, het gewoon kan beslissen aan te vallen op de grond van 'zelfverdediging.' En al klopt daar geen moer van: Wie gaat ze stoppen, of naderhand voor een internationaal hof slepen? - Precies. Colijn geeft een lesje in realpolitik en hij adviseert dat "minister Frans Timmermans 'the guts' moet hebben om te zeggen: Het is illegaal, maar legitiem."

Dus mocht er geen openheid komen over de adviseurs die Timmermans wijs hebben gemaakt dat iets illegaal maar wel legitiem kan zijn, dan zou Ko Colijn een goede kandidaat zijn geweest. En mijn advies aan de burgers zou zijn om vanaf heden geen verkeersboetes meer te betalen. Intervenieer maar humanitair in je eigenbelang, zou ik zo zeggen.

Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland-licentie.

NOS partijdigheid in Syrië verslaggeving

Opvallend hoe vaak in de NOS verslaggeving klakkeloos de Amerikaanse lijn gevolgd wordt. Terwijl er nog geen enkele duidelijkheid is over de verantwoordelijkheid van de gifgasaanval van 21 augustus en de VN analisten het gevonden bewijsmateriaal aan het bestuderen zijn, gaat de NOS er gemakshalve maar van uit dat Assad schuldig is. En dat is vreemd want de NOS zal het ook moeten doen met het magere pdf bestandje met een opsomming van de vermeende bewijzen die de Amerikanen bijeen geraapt hebben en die totaal niet overtuigend zijn.
Niet overtuigend omdat de satellietbeelden, noch de audiotapes met afgeluisterde gesprekken, letterlijk niets van de geclaimde bevindingen, openbaar gemaakt worden. En als Washington correspondent Wouter Zwart, hier in het journaal van dinsdagochtend, beweert dat Poetin en Assad niet bepaald 'de kampioenen van betrouwbaarheid zijn' dan zou hij toch datzelfde oordeel moeten hebben over Obama (met zijn vele niet nagekomen beloftes) en in een breder verband, de VS in het algemeen die een reputatie hebben de bewijslast voor het starten van een oorlog te manipuleren, voor wie Vietnam en meer recent, de Irak oorlog mocht zijn vergeten.

Presentator Herman van der Zandt is hier in gesprek met Wouter Zwart en de toonzetting is zwaar gekleurd, het sarcasme druipt er van af als Zwart de optie van het inleveren van chemische wapens bespreekt. Zwart is van mening dat het afstaan van chemische wapens aan de criteria van de VS moeten voldoen :
“Dit kan een doorbraak zijn als dit een serieus plan is en de VS zélf kan verifiëren dat Syrië inderdaad ál zijn chemische wapens afstaat”
en dat is raar. Uiteraard moet dat de Verenigde Naties zijn, niet de Verenigde Staten. Anders hebben we nu al met een tweede Irak te maken toen de VS weigerden de bevindingen van de VN inspectieteams te respecteren en louter op de befaamde “eigen inlichtingen” wensten te vertrouwen.

Maar vooral Zwarts de laatste zin is van belang en negeer vooral dat totaal misplaatste 'een dictator!' :

(2:30) “Sterker nog, hoe kan Assad, een dictator, nu ineens iets voelen voor het afstaan van die chemische wapens terwijl hij gisteren nog in een interview met het Amerikaanse CBS nog ontkénde dat hij überhaupt chemische wapens heeft.”

Nou, dat kan omdat hij dat helemaal niet gedaan heeft. Ontkennen. Tijdens dat interview maakte Assad gebruik van een diplomatiek jargon, dat politici aanwenden om een heikele kwestie te omzeilen. Ze beweren dan iets 'te ontkennen, noch te bevestigen', wat in datzelfde jargon helemaal geen ontkennen betekent, zoals Zwart suggereert, maar eerder juist erkent – zij het niet officieel. Een hele mooie vergelijking is het Israëlisch wapenarsenaal dat zowel nucleaire, als biologische en ook chemische wapens omvat en waaraan over het bestaan door niemand getwijfeld wordt. En wat is de officiële houding van Israël? Het bezit wordt noch bevestigd, noch ontkend.

Dus zo bijzonder is dat niet. Als je correspondent bent en een vet salaris opstrijkt vanwege je journalistieke kennis en zeker als je in een politiek centrum als Washington gestationeerd wordt, dan weet je toch wel wat bevestigen, noch ontkennen inhoudt?

Zou hij het interview (53 minuten, da's een hele kluif) misschien niet gezien hebben en zich er gemakkelijk van af gemaakt door andere journalisten te citeren?
Nee, kijk maar, overal staat hetzelfde:

“Rose, speaking bij telephone, said Assad would neither confirm nor deny whether Syria had chemical weapons,”

Of hier:

And he said I cannot confirm or deny that we do have them.

Dus luiheid kunnen we skippen. Wat houden we dan over ; je bent óf incompetent of een leugenaar. Meer opties lijken er op het eerste gezicht niet te zijn.
Ja, of je moet hier bijvoorbeeld vanuit gegaan zijn. Charlie Rose vertelt in een interview met een andere media anchor over het gesprek dat hij met Assad heeft gehad... en brengt de inhoud niet helemaal waarheidsgetrouw over. Let maar op: Op 2:55 zegt Judy Woodruff:
"So he left that door open, at the same time he absolutely denied using chemical weapons on the rebels, even denying the existence of chemical weapons."
Charlie Rose: "Yes."

Dan is het niet verstandig om zo'n verslag uit tweede hand aan je lezers/kijkers voor te schotelen want dan loop je kans de leugens van een ander te reproduceren. En dat heeft Wouter Zwart hier gedaan. Een slechte beurt.

Voor wie het wil verifiëren, het complete interview hier, de verkorte versie van 8 minuten hier en de volledige transcript, hier.

.

Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland-licentie.

Slimme bommen, simpele drones en stomme 'pundits'

                                CIA's John Brennan - how do you explain drone killings (Credit: Reuters/Jason Reed)

"Schonere manier van oorlogvoeren

Sowieso zijn oorlogen veel minder bloedig. De militaire technologie is ons te hulp gekomen. In de Eerste en Tweede Wereldoorlog deden ze maar wat. Ze gooiden bommen veelal op goed 'geluk' af. Er ging veel mis. Ze hadden nog geen precisiebommen en computergestuurde raketten. En al helemaal geen 'drones', de onbemande vliegtuigjes waarmee president Obama honderden terroristen effectief uitschakelt. Wapens zijn slimmer en maken minder onschuldige slachtoffers. Goed nieuws!"

Dat beweerde Charles Groenhuijsen, twee weken terug in 'Trouw'. Drones zijn de nieuwe manier van oorlogvoeren, accurater, maken minder onschuldige slachtoffers, beweert Groenhuisen, want ze zijn slimmer..

Slimmer dan Groenhuijsen, dat is zeker.

Want drones zijn helemaal niet zo bijzonder. Het zijn vliegtuigen, maar dan van afstand bestuurd. Dus het kan nooit zo zijn dat de afwezigheid van een piloot in de cockpit zoveel verschil kan maken. En dat is ook helemaal niet zo.

Je vraagt je af waar Groenhuijsen zijn informatie vandaan heeft gehaald om tot zo'n stupide artikel te komen. Het zou zo maar dit artikel kunnen zijn : "In Defense of Drones, They're the worst form of war, except for all the others." van William Saletan in Slate magazine.

Veel beter kwam ik niet tegen op internet. Laten we dit artikel erbij nemen om de argumenten eens bekijken die pleiten voor de drones.

Wat de discussie enigszins vervuild is de kwestie van de term 'oorlog'. In de media wordt veelal gesproken van de "so called War on Terror" en dat "so called" (zogenaamde) is niet ten onrechte. President Obama heeft de term geërfd van zijn voorganger Bush en haatte het vanaf het begin. Niet omdat Obama een andere politiek voorstaat dan Bush – dat is verkiezings en mediapraat – maar omdat Obama het niet zo slim vindt om met je ware ambities te koop te lopen, - die van een "ongoing global war".Maar die oorlog heeft een geheel andere functie, is bedoeld om kleinschalig te zijn, en te blijven, en wordt in het westen wel eens abusievelijk als 'politiewerk' omschreven.

Als we dus een discussie aangaan over de ontwikkeling, de progressie van de strijdkunst, laten we dan wel zo eerlijk moet zijn om toe te geven dat deze 'oorlog' nauwelijks te vergelijken valt met oorlogen in het (recente) verleden. De "Ongoing War", - 'de voortdurende oorlog' is er één die vooruitblikt naar een toekomst van eeuwigdurende rebellie die bevochten gaat worden met beperkte middelen op kleine slagvelden, verspreid over de wereld. De Amerikaanse media en veiligheidsdiensten zorgen ervoor dat het kiezerspubliek de essentie hiervan blijft inzien door middel van 'verijdelde aanslagen', (voornamelijk 'sting' operaties van FBI kant) die door de - door de overheid gedicteerde - media gepresenteerd worden als bewijs van een 'Al -Qaida' organisatie die uit is op de vernietiging van de VS. Dat creëert de benodigde strijdmentaliteit in eigen huis en het gewenste aantal rekruten die zich in willen zetten voor "veiligheid en vredesmissies", die neerkomen op kleinschalige onderdrukking van rebellie.

Het is dan ook deze inperking van oorlogvoering die geleid heeft tot slachtoffer-reductie, niet de 'slimheid' van het ingezette materieel

                                                          GBU-15 'smart bomb'

Uit de onlangs gehouden speech voor de ' National Defense University'(NDU) zou moeten blijken dat Obama de 'War on Terror' als verloren beschouwd. Niets is minder waar. Hij geeft daarin juist aan dat er een grote toekomst gloort voor de business van 'wetshandhaving en inlichtingenvergaring', een eufemisme voor de geplande drone oorlogsvoering in het buitenland. Als vorm van zelfverdediging. Uiteraard.

Als de Amerikanen één ding geleerd hebben in de 214 jaar oorlog (van hun 235 jarig bestaan) is het wel dat de slechtste vorm van propaganda, de bodybags zijn. De grijze plastic tassen waarin de soldaten verpakt worden voor retour-verscheping naar het vaderland. En dan zijn we gelijk aanbeland voor de enige reden voor de 'drones' (en laat je niets anders wijs maken); het verminderen van het dodental van VS soldaten, en nog belangrijker, voorkomen van gevangenneming en gijzeling van US army personeel. Drone krijgskunst lost dit probleem op.
Niet alleen is men van de bodybags af. Men voorziet ook een enorme kostenbesparing.

Maar, doet dit wat af aan de stelling dat dit een vooruitgang is in oorlogsvoering?

Ethisch gezien zou er voor oorlogsvoering maar één vooruitgang mogelijk moeten zijn: Geen oorlog.

Maar aangezien we ermee in onze maag zitten: Probeer je eens het volgende voor te stellen: juni 1944, een robotleger staat klaar om de stranden van Normandië te bestormen terwijl ze bestookt worden door robot bestuurde kanonnen vanuit de bunkers in de duinen. Er wordt flink wat op elkaar afgeknald, de materiële verkwisting is enorm, maar er is niemand dood gegaan! Vooruitgang!

Dat klopt.
Hoe krankzinnig dit voorbeeld ook klinkt, dit zou een humanitaire vooruitgang zijn. Maar is het zo dat we twee partijen hebben die over robots beschikken?
Nee, het 'humanitaire' voordeel is eenzijdig en daarnaast kan de technologisch superieure partij kan, en zal  - waar nodig, of naar keuze - nog rustig terugvallen op oudere, grovere manieren van oorlogvoering zoals bijvoorbeeld een 'shock and awe' tactiek , maar ook het inzetten van een nucleair wapen blijft beschikbaar in het arsenaal van mogelijkheden.

Of we het nu hebben over de acties in Somalië, Jemen, Afghanistan of Pakistan, - is het terecht om deze executies per drones, oorlog te noemen?

Er is hier helemaal geen sprake van een oorlog waarin geüniformeerde legers tegenover elkaar staan, met ongeveer gelijkwaardige bewapening en waar terreinwinst en overwinning het doel zijn. In deze 'asymmetrische oorlog' hebben bombardementen niet het doel bruggen, communicatie te verwoesten of industrie plat te leggen. Dus ook het opzettelijk aanhalen van terreur-bombardementen (Groenhuijsen) zoals die van Rotterdam (nee, dat waren geen brandbommen), Londen (ook niet, afgezien van de paar eersten, ter illuminatie) , Dresden (dát waren nou wel brandbommen en een oorlogsmisdaad) of die van Vietnam (één grote oorlogsmisdaad) dragen niet bij tot het bewijzen van een vooruitgang. Immers voor de zuiverheid van de discussie, zou je de vraag moeten stellen stellen:

“Zou het vergelijkbaar strategisch zinvol (terroristisch desnoods) kunnen zijn om bijvoorbeeld Kaboel plat te bombarderen? Om de taliban of Al-Qaida op de knieën te krijgen?”

Het antwoord hierop kan niet anders dan 'nee' zijn.

Het zijn dus niet de drones of intelligente wapensystemen die de aard van het spel dicteren, – het is het formaat van het conflict, in dit geval de 'Kleinkrieg' of 'petite guerre', dat het formaat van de wapens bepaalt.

Zou er een equivalent denkbaar zijn (vanuit klassiek oorlogvoering bekeken) voor het uitschakelen van vijandelijke kopstukken? In WOII werden ook continu pogingen gedaan om nazi-leiders een kopje kleiner te maken. Maar dat gebeurde altijd in de vorm van een aanslag, er is bij mijn weten nooit een Duitse stad platgebombardeerd omdat men vermoedde dat Hitler daar ergens zou zijn. Rare vergelijking? Maar dat is wel wat de drone voorstanders doen – het doen voorkomen of drone aanslagen de moderne variant van klassieke bombardementen zouden zijn. En dat zijn ze niet.
Het zijn maffia - stijl executies.
En je zou ze dan ook daarmee moeten vergelijken. En dan zien we opeens dat de vergelijking zwaar in het nadeel van de drones gaat uitpakken.

De gemiddelde maffia hitman heeft een slagingspercentage van vrijwel 100 %.

Dat maakt hem een goeie en daarom wordt hij telkens weer gevraagd. Van bijkomende schade (collateral damage) is vrijwel nooit sprake. Wat ook het vergrijp van het slachtoffer is, de maffia bazen blijven 'uomini d'onore' of 'mannen van eer', - van vrouwen kinderen en andere bijkomende schade of vergissingen zijn ze niet gediend.

Als we nu dus eens een eerlijke vergelijking gaan maken, en dit bovenstaande maffia-resultaat afzetten tegen de succes rate van de drone-aanslagen, dan blijken die laatste dramatisch slecht uit de bus te komen. In Pakistan bijvoorbeeld kost het maar liefst vijftig burgerlevens voordat er ook maar één high-value target uit de weg wordt geruimd. Dat noem ik bedroevend slecht.

Maar ook de zorgvuldigheid waarmee die term high-value target tot stand komt moet je met een flinke, natte klont zout nemen, want zoals voormalig drone-operator Brandon Bryant onthulde, wist zelfs de CIA (tot voor kort waren dit CIA operaties, straks Pentagon) vaak niets over de beoogde slachtoffers. En dan hebben we het over de z.g. ''signature strikes", waarbij de beslissing tot terminatie genomen wordt op grond van bepaald 'verdacht' gedrag en waarbij de operator dus als politieagent, rechter, jury en beul optreedt.

En waar het vreselijk misging zoals in Datta Kehl, waar tijdens een zakelijke bijeenkomst van stamleiders 40 burgers gedood werden, wordt er naderhand een onderzoek ingesteld, en 'that's it'.

Maar wat overduidelijk is, is dat zelfs na zoveel jaar ervaring, en ondanks de 'superioriteit' en de enorme hoeveelheid intel die met drone-verkenning verkregen wordt, dergelijke vergissingen blijven voorkomen. Want, zoals Mark Mazetti hier (2:26) verwoordt:

"Een drone aanval is slechts zo goed als de inlichtingen die achter de eigenlijke aanval zitten"

Feitelijk doet het 'platform' waar vandaan een slimme bom of een Hellfire raket afgeschoten/afgeworpen wordt er bar weinig toe . Of dat nou een Apache helicopter gunship, Lockheed F-117 Nighthawk, of een Predator of Reaper-drone is, vanaf het moment 'go' is de techniek die gebruikt wordt, (aanstippen met een laser-signaal of volkomen laserbestuurd) voor de begeleiding naar het doel identiek. En al is er nog beperkte mogelijkheid om bij te sturen dan wordt die alleen gebruikt om het projectiel dichter bij het doel te krijgen. Stel dat je een seconde voor inslag ziet dat het rebellenhoofdkwartier een kleuterschooltje blijkt te zijn, is er geen tijd meer om van het doel weg te sturen en er is ook geen 'uit' knop aanwezig. 

Hellfire hung on a Predator drone

Kortom , het is zonder meer waar dat de 'slimme bommen' minder omringende schade toebrengen omdat ze minder springstof bevatten en omdat ze meer precisie hebben dan traditionele projectielen.

De bewering echter dat de drones levens besparen, is grotesk. Juist door de afstandelijkheid die door de videogame sfeer opgeroepen wordt, plus het overmatig vertrouwen in de techniek, wordt er waarschijnlijk lichtvaardiger op de lanceerknop gedrukt dan bij een 'echte' gevechtssituatie. En, bij een foute beslissing is de bijkomende schade, de 'collateral damage' even groot.
Zoals de 403 burgers ondervonden die 1991 in Bagdad's Al-Amiriya schuilkelder dekking zochten voor Amerikaanse precisiebombardementen en door de vernietigende werking van twee lasergestuurde 'smart bombs' in stukken werden gereten, geroosterd werden, of levend gekookt werden door de inhoud van een gescheurde watertank, en wilden dat die bommen wat minder precies waren geweest...

Of de 290 passagiers die aan boord waren van 'Iran AIR Flight 655' die in 1988 door een vergissing uit de lucht werden geschoten (met chirurgische precisie, dat wel) door de USS Vincennes.

Om maar te zwijgen van de vele, vele vergissingen die al gemaakt zijn bij drone- aanslagen, of het nou Jemen, Somalië, Afghanistan, Libië of Pakistan betreft.
Het heeft dan ook weinig zin om in te gaan op het cijfermateriaal waar William Saletan in Slate mee aan komt zetten. Hij gebruikt overheidscijfers die niet betrouwbaar zijn omdat de VS ieder dodelijk slachtoffer in de categorie 'man en strijdersleeftijd', als militant beschouwd. Voor wat de cijfers over Pakistan bijvoorbeeld betreft, constateert een nieuw onderzoek van de Columbia Law School's Human Rights Insitute dat het aantal Pakistaanse burgers dat gedood wordt bij drone aanslagen "aanzienlijk en consequent onderschat wordt door de statistiekbureau's die proberen de plaats van de overheid over te nemen bij de schatting van slachtoffers "

Daarnaast hanteert hij (net als Groenhuijsen doet in zijn artikel) bijvoorbeeld het 120.000 getal als het aantal burgerslachtoffers van de Irak oorlog. Een getal dat dichter bij de 1 tot 1,5 miljoen hoort te liggen.

Niet dat dit soort details iets uit kan maken.

Uit niets dat wat Saletan aanvoert komt een bewijs naar voren dat drones hun werk beter doen dan hun equivalent, de Apache helikopter of andere bemand vliegend materieel. Dat zou ook niet logisch zijn want, zoals al eerder aangevoerd, de drones zijn vliegtuigen zonder cockpit en het zijn de Hellfire's en de Paveway II's die het vuile werk doen.

'Maar de drones geven ongekend goede visuele informatie.'

Nee hoor, integendeel. Lees maar:

"Predator piloten hebben het besturen van het vliegtuig beschreven als vliegen terwijl je door een rietje tuurt. Dit is nogal een verandering van het besturen van een conventioneel vliegtuig vanuit de cockpit. Predator piloten moeten vertrouwen op de onboard camera's om te zien wat er gaande is rondom het vliegtuig. Voor de bemanning is het een afweging tussen het nadeel van een beperkt zicht en de duidelijke plus van persoonlijke veiligheid.” 

Afsluitend: Het valt niet te ontkennen dat het gebruik van drones in bepaalde gevechtssituaties voordelen biedt, vooral ten opzichte van de veel snellere straaljager. Maar dat neemt niet weg dat gevechtssituaties niet altijd te voorspellen zijn. Waar snel ingrijpen vereist is, blijft het inzetten van een straaljager de eerste keus.

Het 'preëmptief' liquideren van enkele bekende militanten en burgers waarvan een verdenking bestaat dat het wel eens 'opstandelingen' zouden kunnen zijn, is de core business van Predators en de Reapers. En de enige interesse die bestaat om levens te redden is die van Amerikaanse piloten. En pas in de tweede plaats die van burgerslachtoffers, zodra die eens nieuwswaardig item dreigen te gaan worden.

Het fiasco van deze vorm van drone-aanslagen wordt misschien nog wel het best geïllustreerd door

de getuigenis van de Jemenitische Farea al-Muslimi voor een gerechtelijke hoorzitting van de Amerikaanse Senaat: Hij vertelde de senatoren dat de drones "nadelige gevolgen hebben voor de pogingen om de harten en geesten te winnen," en voegde eraan toe dat de drones nu "het gezicht van Amerika" voor veel Jemenieten is geworden.
"Wat gewelddadige militanten niet eerder was gelukt, bereikt één drone-aanslag in een oogwenk," zei hij.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

Een uniek idee: Een Afghaan iets vragen over de toekomst van Afghanistan

Dit is een vertaling van het artikel "A Novel Idea: Asking an Afghan about Afghanistan" van Greg Palast, 10 mei 2013

"Nu dat de rotzak dood is, waarom is de VS nog steeds boos op ons?"

“Ons” in dit gesprek, is de taliban. De 'Rotzak' in kwestie is Osama bin Laden.

De Taliban's frustratie werd mij kenbaar gemaakt door Yahya Maroofi, raadsheer van de Afghaanse president Hamid Karzai – Karzai 's Kissinger, als Kissinger een ziel zou hebben.

De zijderoute natie Kazachstan is een uitmuntende plek om de derwisjen tegen te komen die het Grote Spel spelen om het beheer van de kameel en - pijpleiding routes over de Centraal-Aziatische

steppen. Hier kunnen we getuige zijn van de diplomatieke en militaire dwaasheden van nieuwe imperiums die krampachtig de aanblik vermijden van de gedroogde skeletten van de triomferende legers die hen voorgingen.

Maroofi bracht de dag door in de Kazachstaanse hoofdstad op weg naar nauwelijks opgemerkte vredesonderhandelingen – nauwelijks opgemerkt omdat noch Uncle Sam, noch Groot Brittannië waren uitgenodigd. De aanwezigheid was beperkt tot de frontlinie-staten die straks de granaat mogen vasthouden nadat Amerika en Engeland daar de pin hebben uitgetrokken, door de terugtrekking van hun troepen in 2014. De opstelling bestaat uit Kazachstan, Rusland, Kirgizië (geboorteplaats van de Boston Bombers) en de grote nieuwe patser in de regio, Turkije, net zoals Iran, de natie die het meest gevreesd en veracht wordt door de Taliban. De onaangekondigde gasten, natuurlijk, zijn de taliban zelf.

Ik voel me genoodzaakt om een gedeelte te citeren van mijn lange gesprek met de Afghaanse minister na het lezen van stapels opzichtige lariekoek over Afghanistan uit de pennen van de Amerikaanse propaganda roeptoeters die doen alsof ze verslaggevers zijn. Mijn favoriet is, "Hoop Gloort Voor Afghanistan Na Vertrek Coalitie " in de New York Times.

Om hun deskundigheid kracht bij te zetten, gebruikten twee Amerikaanse journalisten hun column-ruimte om de woorden te noteren van generaal Joseph F Dunford Jr, commandant van alle "internationale troepen" in Afghanistan. 

 
Dunford was pas voor het eerst ongeveer 12 weken geleden aangekomen in Afghanistan. Hij kan dan wel geen Tadzjiek van een kamelenscheet onderscheiden maar hij spreekt wél vloeiend Pasjtoe. (Dat laatste heb ik zelf verzonnen, want ik ben moe van Europeanen die de draak steken met Amerikanen en hun gebrekkige kennis van vreemde talen.) Met name het Times artikel over de toekomst van Afghanistan bevat niet één woord van een Afghaan.

Maar aangezien de generaal een borst vol medailles heeft neem ik aan dat hij als bron niet onderdoet voor een ander.

Ik vroeg me wel af waarom de Times verslaggevers helemaal naar Kaboel vlogen om een onnozele Amerikaanse generaal te spreken wanneer ze tijd en pijnlijke inentingen hadden kunnen besparen door gewoon de persberichten van het Pentagon in Washington te kopiëren. The Times vroeg "Fighting Joe ', zoals hij wordt genoemd in zijn officiële biografie, de enige vraag die van belang is voor de Amerikaanse pers: “Zullen de Afghaanse troepen in staat zijn om opnieuw leidinggevende verantwoordelijkheid te nemen in het doden van de taliban?” “Ja!” beweerde de toerist-generaal.

Dus ik dacht, wat kan het bommen, laten we eens een Afghaan vragen over de toekomst van Afghanistan. Maroofi, de minister in wier handen deze toekomstige valt, gooit het over een geheel andere boeg. Hij heeft geen tijd voor de Amerikaanse fixatie op de vraag of Afghanen tegen de taliban zullen vechten. Hij maakt duidelijk dat de Afghanen helemaal niet tegen de taliban willen vechten . En de taliban wil niet tegen mede-Afghanen vechten.

Maar Generaal Joe wil dat het Afghaanse leger zijn moed betoont in het "gevecht tegen mede-moslims en landgenoten", zoals de Times het uitdrukt. Het lijkt alsof de VS een grote angst heeft dat, zonder Amerikaanse militaire voetafdruk en drones in de lucht, de oorlog zal eindigen, en daarmee het Grote (en zeer lucratieve) Spel.

Echter, het is de hoop van de meeste Afghanen, en het doel van de regering Karzai, niet om de taliban te doden, maar om ze binnen de regering te brengen.

Of, zoals Maroofi het uitlegt, om publiekelijk te erkennen dat “de Taliban al in de regering zit, in het parlement, betrokken zijn bij het bestuur” - maar niet openlijk. De gesprekken tussen de frontlinie staten zijn bedoeld om de taliban terug te brengen naar haar wortels als een politieke organisatie, niet als gewapende opstandelingen.

Maroofi erkent dat er wel wat knelpunten zijn: Momenteel zijn vrouwelijke leden van het Afghaanse parlement bang voor bijeenkomsten met hun nog-niet-openbare taliban collega's.

"Taliban zijn Pasjtoen. Zij zijn burgers van Afghanistan. Ze zullen een plaats moeten krijgen in onze democratie." Dat is niet wat Uncle Sam wil horen. President Barack Obama, de Drone Ranger, wil Afghaanse troepen omtoveren tot een soort drone leger, op afstand bestuurde moordenaars om druk op de ketel te houden.

Afghanen hebben echter genoeg van het spelen van gevolmachtigde in andermans oorlog. En ze zien een kans om het doden te beëindigen. Alle Aziatische diplomaten die ik ken zijn het er over eens dat, “De taliban weliswaar militair verslagen is”, maar net als het Amerikaanse leger, kunnen ze op de grond geen progressie maken, noch de positie consolideren. Ze worden geconfronteerd met collega-Pasjtoen (waaronder Karzai zelf, natuurlijk ), niet de Noordelijke Alliantie van minderheden die ooit hun macht binnen de perken hield. Het is niet langer het exclusieve feestje van de taliban.

Daar komt bij dat de taliban een vier-biljoen dollar worst voorgehouden wordt die wacht op diegenen die zich aanmelden voor een vredesakkoord. De Amerikaanse luchtmacht heeft een volledig onderzoek vanuit de lucht uitgevoerd naar Afghaanse delfstoffen, en vrijgegeven Russische tests wijzen op onontgonnen minerale rijkdom in de vorm van goud (in Badakshan), koper (Balkhab), ijzer (Haji-Gak), kobalt (Aynak), carbonatiet (Khanneshin ), tin (Dusar-Shaida) en meer. Afghanistan zou het Saudi-Arabië van rijke rotsen kunnen zijn.

Weggelaten uit de gepubliceerde Amerikaanse rapporten (maar iets wat ik heb opgegraven uit oude CIA bestanden die niet van computers verwijderd waren) was het meest waardevolle voorraadje alles: uranium, wellicht 's werelds grootste voorraad. De Sovjets hadden het stiekem het uranium al gedolven, met alleen geïmporteerde Russische arbeiders, totdat ze in 1988 terug naar huis werden gejaagd.

Uraniumwinning is veel winstgevender dan de opiumhandel (dat toch al steeds meer uitwijkt naar Myanmar). De hoop van de Karzai regering is, om als erfenis, een pad naar rijkdom achter te laten, maar die rijkdom kan niet uitgegraven worden voordat de grond daarboven vrij is van landmijnen en maniakken.

Chinese staatsbedrijven in Kaboel staan in de rij met schoppen en het ondertekenen van bonussen. Maroofi houdt van Chinese bedrijven - zijn bieden eerder kans op banen, dan op meergeld. In tegenstelling tot de westerse bedrijven.

Smeergeld. Steekpenningen. Corruptie. Het was dit onderwerp dat Maroofi aanzette tot een lange verhandeling. Ja, Afghanen werden overladen met miljarden aan steekpenningen, smeergelden en corrupte deals, maar wie betaalt die steekpenningen? Wie is de aanstichter van het corrumperen?

"Karzai vertelde defensie aannemer Lockheed Martin, 'Jullie geven honderden miljoenen dollars aan contracten aan mijn familie en aan de gezinnen van mijn ministers, omdat jullie verwachten daarmee invloed te kopen. Jullie krijgen die invloed niet, en jullie geld krijgen jullie evenmin terug.'”

Lockheed's antwoord is dat de Amerikaanse wetgeving vereist dat contracten aangeboden worden aan de "meest gekwalificeerde" bieder, ongeacht de familiale relaties met de overheid. Ongeacht welke regering, lijkt het: Lynn Cheney, Dick's vrouw, zat ooit in de Raad van Bestuur van Lockheed.

(Maroofi gaf mij informatie over bedenkelijke contracten die het hele bestuursstructuur vergiftigen. Ik ben van plan om de feiten hierover op te sporen, dus blijf deze site volgen. G.P)

Voorpagina's in Amerika werden de afgelopen week overspoeld met de CIA bekentenis dat het koffers vol dollars aan het verzenden is naar het kantoor van president Karzai. Geen mens die suggereert dat Karzai zelf een greep in die koffers heeft gedaan: de buit is bedoeld om uit te delen aan krijgsheren die een beetje gefêteerd moeten worden. Bijvoorbeeld, Oezbeekse mafkees Abdul Rashid Dostum gaat er prat op dat hij de CIA maandelijks een factuurtje van $ 800.000 stuurt, om aan de kant van de overheid te blijven.

Maar Karzai kan eenvoudigweg het ontspoorde koffer-systeem niet beheersen. Maroofi is bijzonder verbolgen vanwege het feit dat, “Deze Amerikaanse bedrijven miljoenen geven aan gouverneurs waarvan ze weten dat ze het geld splitsen met de taliban.” Een favoriete handeltje voor de taliban is het aannemen van miljoenen aan steekpenningen (via de gouverneurs) om transporten van materiaal door te laten, bedoeld voor de Amerikaanse troepen die in afgelegen streken tegen de taliban vechten.

Op dit moment is de taliban klaar – weliswaar schoorvoetend - voor het vredesakkoord, met de bedoeling om ook een stukje van de cake op te kunnen eisen. En ze zijn verbaasd dat, nu dat de rotzak Osama dood, de VS nog steeds een wrok koestert.

Waarom? Laten we het onder ogen zien: als Karzai de oorlog kan beëindigen, dan zal de winnaar van het Grote Spel zijn ... China. Immers, de VS heeft bijna alle erts die het nodig heeft onder eigen bodem of op gemakkelijke grijp-afstand van Canada en Latijns-Amerika. En in tegenstelling tot China, smachtend naar die naar die gasleidingen van Kirgizië en olieleidingen van het Kaspische bekken komt het Amerikaanse gefrackte aardgas en olie uit haar kont spuiten. Zonder enige twijfel zal het vrijkomen van Afghanistan bodemrijkdommen alleen maar een prijsval veroorzaken van grondstofreserves die in het bezit zijn van Amerikaanse bedrijven.

Vrede in Afghanistan is China's economische infuus en Amerika's grondstoffenprijs tuimeling.

General Joe is niet bezorgd over een plotselinge uitbraak van vrede. "Je kunt me ervan beschuldigen een optimist te zijn en ik zal schuldig pleiten," terwijl hij uitkijkt op een Afghanistan dat voor de eeuwigheid in een oorlog gevangen is. Voor Amerikaanse bedrijven betekent dat een eindeloze goudmijn. Dat komt omdat, zelfs nadat Amerikaanse troepen vertrekken, de militair-industriele stoomwals - geënterd door aannemers, 'special ops' huurlingen, "ontwikkelingswerk" agentschappen en hun tussenpersonen – door zal blijven rollen.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie