Hoe de VS de juridische hobbel in Libië gaan nemen

Bombs away!' riep men alweer enthousiast in de VS.

De VS is opnieuw - en dit maal 'corrigerend' - gaan bombarderen in Libië, het land dat als een puinhoop achterbleef na de vorige 'humanitaire' bombardementen in 2011. Corrigerend, want de gevolgen van het omverwerpen van Gaddafi bracht niet de beloofde democratie maar een nieuwe 'failed state'. Nieuwe bommen moeten daar verandering in gaan brengen.

In hoge mate verantwoordelijk destijds was de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken, Hillary Clinton. Wie herinnert zich niet hoe blij zij kakelde dat zij de nieuwe Caesar was en de rectale verkrachting van Gaddafi met een bajonet en diens gruwelijke dood bejubelde als een persoonlijk succes?

Maar dat bleek nog niet het enige van Hillary's 'prestaties' in Libië... en in Irak, en in Syrië. Uit diverse getuigenissen zoals die van CIA officer David Manners en uit diverse Wikileaks documenten bleek dat Hillary ook degene was die de nodige Amerikaanse wapens aan 'rebellen' van allerlei pluimage had geleverd. Niet alleen voor de Gaddafi oppositie maar en passant ook nog voor de oppositie, die in Syrië voor de omverwerping van het Assad regime moest gaan zorg dragen. Wapens die zéér zeker bij Al-Qaida belandden en mogelijk ook bij ISIS. Het is zelfs denkbaar dat ambassadeur Stevens met Amerikaanse wapens aangevallen werd toen Libische rebellen een aanslag pleegden op het consulaat in Benghazi. Een 'consulaat' overigens dat alleen maar diende als transactieplek voor wapenleveranties.

Op 23 juli koos Hillary Clinton Tim Kaine als haar 'running mate' ; de toekomstige vicepresident van de VS. En daarmee diende zich ook een hobbel aan die genomen moest worden. Tim Kaine was namelijk degene die lang op aangedrongen heeft had dat er een nieuwe AUMF door het Congres uitgevaardigd moest worden omdat de oude AUMF eigenlijk niet langer voldeed. 

Waar gaat dit allemaal over? Wat is dat; een AUMF? 
Het betekent: Authorization for the Use of Military Force (toestemming voor het gebruik van militair geweld) en is vergelijkbaar met het afkondigen van de noodtoestand of de staat van beleg. Het idee erachter is dat ten tijde van oorlog het normale democratische proces te traag werkt om snelle en adequate beslissingen in strijdsituaties te kunnen nemen. De president krijgt hiermee echter gevaarlijk veel bevoegdheid om naar believen oorlogshandelingen te verrichten naar goeddunken, en normaal gesproken wordt deze drastische maatregel alleen in zeer uitzonderlijke toestanden gehanteerd.
Die uitzonderlijke toestand deed zich voor op 11 september 2001 toen de VS opgeschrikt werden door een reeks aanslagen door Al Qaida, die door George Bush beschouwd werden als een oorlogsverklaring tegen de VS. Hij vroeg en kreeg daarop van het Congres deze voorlopige carte blanche om zelfstandige beslissingen te mogen maken, volgens deze formulering: 
"...tegen degenen die verantwoordelijk zijn voor de aanslagen op 11 september 2001. De verleende toestemming geeft de president de bevoegdheid om alle 'noodzakelijke en passende militaire middelen' te gebruiken tegen degenen waarvan hij heeft vastgesteld dat zij meegewerkt hebben aan het 'plannen, toestaan, plegen van of helpen met' de 11 september aanslagen, of wie aan deze personen of groepen onderdak hebben verleend."

Een tijdlang voldeed deze AUMF omdat overal waar Al-Qaida zijn lelijke kop liet zien, de dienstdoende president zonder met Congres te overleggen ten strijde kon trekken. Overleg met het Congres was overbodig. In ander gevallen zoals in Pakistan waar de taliban bestreden moest worden gebeurde dat op 'uitnodiging van de Pakistaanse regering'. Maar gaandeweg raakte de rek uit de mogelijkheden van de AUMF. Hoe meer er doelen  met drones werden bestookt die - niet Al-Qaida - waren of van wie het zeer onaannemelijk is dat ze iets met 9-11 te maken hebben - hoe meer duidelijk werd dat er iets met de autorisatie gedaan moest worden. Zeker toen ISIS zijn intrede deed; een organisatie die duidelijk niets met 9-11 van doen heeft gehad en evenmin aanslagen had gepleegd in de VS of op Amerikaanse doelen.

Gelet op de bewoording van de AUMF uit 2001; tijd voor een update dus.

In februari 2015 vroeg president Obama het Congres om een nieuw AUMF goed te keuren waardoor hij toestemming zou krijgen om oorlog te gaan voeren met name tegen de Islamitische Staat (in Libië) en 'daarmee verbonden personen of strijdkrachten' zo lang hier geen 'langdurige offensieve grondoffensieven' aan verbonden zouden zijn. Obama vroeg tevens om een gelimiteerde autorisatie van drie jaar. 

Republikeinen en Democraten mopperden beiden, vonden het maar een gedoe. Het zou enerzijds wel eens te restrictief kunnen zijn als de president alles eerst moest gaan overleggen met het Congres. Aan de andere kant vond men het ook geen goed idee om nog meer blanco cheques uit te schrijven. 

Weet je wat? dacht men - We doen gewoon niets.   

Vanaf dat moment redeneerde Obama dat er - bij uitblijven van aangepaste wetgeving - de oude gewoon geldig bleef. En hij bombardeerde lekker verder...

Een middelbare scholier heeft al door dat er iets niet in de haak is hier. De oorspronkelijke AUMF uit 2001 voldoet uiteraard al lang niet meer. 

ISIS is niet Al Qaida. ISIS bestond niet eens in 2001 en ISIS heeft geen aanslagen op Amerikaanse bodem gepleegd en er is geen sprake van een onmiddellijke dreiging dat zoiets zou gaan gebeuren. Libië is niet in oorlog met de VS. Als Pentagon persvoorlichter Peter Cook uitlegt dat president Obama het noodzakelijk vindt om bommen op ISIS doelen in Libië te gaan gooien duurt het tot het 28:04 min. moment tot een journalist eens informeert op welke legitimiteitsgronden dit gebaseerd is. 

Cook antwoordt vlotjes dat dat de '2001 Autorisatie tot het gebruik van militair geweld' hiervoor de juridische dekking verstrekt.   

Er dreigt even een probleempje te ontstaan als Tim Kaine publiekelijk kenbaar maakt dat hij zo zijn twijfels heeft over de legitimiteit van de AUMF voor de bombardementen in Libië.

"Ik denk niet dat de huidige juridische grondslag toereikend is om deze oorlog tegen ISIL te voeren," zegt Kaine in een interview bij NBC's "Meet the Press." "Ik heb zeer ernstige twijfels of die ons toestaan een offensieve oorlog tegen ISIL te voeren.

Maar meteen toont Hillary haar 'leiderscapaciteiten' door haar running mate op zijn plaats te zetten: Als zij dezelfde vraag voorgelegd krijgt: "Voldoet de 2001 AUMF voor de huidige bombardementen op Libië", antwoordt ze: "Zeker weten van wel". 

Het probleem van de rammelende autorisatie is inmiddels al min of meer opgelost. Eerst deed men nog een poging om ISIS te presenteren als een offshoot van Al-Qaida, maar daar zag men maar van af. Nu is de uitleg dat de VS daar aan de slag gaat op verzoek van de "regering van nationale eenheid", een interim bestuur dat tot stand kwam met hulp van de VN-Veiligheidsraad. Dat 'verzoek' is ongeveer zo tot stand gekomen: De Amerikanen deelden de regering mee: "Jullie hebben onze hulp nodig, teken op de stippellijn."

Het is inderdaad een manier om een juridisch draagvlak in elkaar te frutselen, maar geloofwaardig is

het niet, en critici van de Obama regering wijzen erop dat het nu lijkt alsof 'een ander land ons gaat vertellen waar, wanneer en tegen wie wij gaan vechten'.

Daar zit wat in natuurlijk.

En daar komt ook nog eens bij dat die 'regering van het nationaal akkoord' (GNA) zoals hij vaak genoemd wordt nauwelijks een eenheid vormt.

Vanwege de verdeeldheid is het ook nog niet mogelijk geweest om een begin te maken met een

functioneel nationaal leger. En daar wringt opnieuw voor de VS de schoen. De absolute onwil bij het Amerikaanse volk om opnieuw eigen grondsoldaten te zien sterven voor een of ander buitenlands avontuur. Dus valt de VS maar weer terug op de beproefde methode, die (zonder een gecoördineerd grondoffensief) nog nimmer succesvol was maar zo 'American' als 'apple pie': "Bombs away!"

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

De meest moordzuchtige race om het presidentschap ooit

Afhankelijk van wie of wat of welke (min of meer betrouwbare) bron je wenst te geloven lopen de aantallen van vermoorde of opvallend vroeg gestorven mensen in de omgeving van de Clintons in de tientallen. Je kunt er niet omheen dat als je tot de vriend of vijanden - kring van Bill of Hillary gerekend kan worden je gemiddelde levensverwachting aanmerkelijk lager uitvalt dan wat voor de gemiddelde Amerikaan gebruikelijk is. 

Van geen enkele zaak werd ooit schuld of betrokkenheid van de Clintons aangetoond. Ook niet die laatste vijf gevallen met een DNC samenhang (ja, van dat Wikileaks email-schandaal met de pro-Hillary / anti Bernie Sanders samenzwering), waaronder als meest geruchtmakende die van een 27-jarige DNC medewerker, Seth Rich, die op straat doodgeschoten werd, en waarvoor Julian Assange nu een beloning 20.000 dollar uitlooft voor een ieder die informatie over de moord kan verstrekken. Daar gaat dit artikel zich niet verder mee bezig houden en richten we ons in plaats daarvan op de echte, reële, aantoonbare doodsbedreigingen en moordaankondigingen, en het onvoorstelbare gemak waarmee Amerikaanse politici die in de media uitflappen, alsof mensenlevens kaarsjes zijn die je kunt uitblazen wanneer je er genoeg van hebt.

Op dat gebied deed Donald Trump weer in negatieve zin van zich spreken met zijn oproep tot liquidatie van Hillary Clinton

Deed hij dat nu werkelijk? Laten we dat nu eerst eens vaststellen door het geheel binnen de context te bekijken.

Donald Trump riep zijn aanhang op om te voorkomen dat hun wapens afgepakt worden door de Federale Staat, want - zo hield hij zijn volgelingen voor - dat kun je verwachten als Hillary aan de macht komt: "En dat kunnen we niet laten gebeuren" sprak hij. Hillary zou allemaal rechters gaan benoemen die op haar hand zouden zijn en die zouden de Grondwet zodanig aanpassen dat privé wapenbezit illegaal zou gaan worden (gelul natuurlijk, maar dat is wat zijn gehoor van witte bangmensen geloven). Trump ging toen verder met: 

"En er is niets wat we daar aan kunnen doen mensen... Behalve iemand van de tweede amendement beweging... Ik zeg maar wat." 

Dus inderdaad; het is een verdekte oproep aan *iemand* binnen de tweede amendement beweging om 'er iets aan te doen' - zijnde Hillary Clinton die in de positie van president de wapens van de witte bangmensen zou gaan afpakken. En als hij de tweede amendement beweging of de NRA rechtstreeks aanspreekt, bedoelt hij geen handtekeningenactie o.i.d.

Een voormalig hoofd van de CIA en NSA, Michael Hayden leverde terechte kritiek op de krankzinnige uitspraken van Donald Trump en stelde dat een gemiddelde Amerikaan die publiekelijk een oproep tot moord zou doen onmiddellijk opgepakt zou worden. Zowel de Secret Service en de FBI stelden een onderzoek in naar de ernst van de zaak. 

Dat de uitspraken van Trump zoveel stof doen opwaaien is dus volkomen begrijpelijk. Wat onbegrijpelijk is, is dat de al even krankzinnige uitspraken van zo'n andere voormalige CIA directeur, Mike Morell, dat niet -of in ieder geval veel minder- doen. Mike Morell was te gast bij de Charlie Rose show vanwege zijn aankondiging dat hij de kandidatuur van Hillary Clinton ging steunen. Dit is wat Mike Morell letterlijk zei tegen Charlie Rose:

"We need the Iranians pay a price in Syria, we need to make the Russians pay a price"

Charlie Rose: "We make them pay the price by killing... Russians?"

MM: "Yes".

Bedenk; 'Russen' hebben Amerikaanse soldaten, burgers of wat dan ook, niets aangedaan. Er is geen oorlog met de Russen, Rusland staat niet op de Amerikaanse terroristenlijst, kortom er bestaat geen enkele reden waarom "een Rus", waar dan ook doodgemaakt zou mogen worden, door een willekeurige Amerikaan. Niet volgens het internationaal recht maar ook niet volgens het nationale recht van de VS. Het heet namelijk moord – iemand anders zonder reden willen doodmaken. En we zouden het bijna vergeten maar ook in dat land waar het moorden de meest favoriete 'national pastime' lijkt, is het vermoorden van mensen verboden. Wel wat minder erg als het buitenlanders betreft, en nog veel minder erg als het gaat om buitenlanders in weer een ander buitenland, maar niettemin verboden. Maar ik zie nog niet dat de Secret Service of de FBI vragen gaat stellen aan Mike Morell.
Dat de media dat niet doen is zo mogelijk nóg erger.

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Mickey Mouse for president! En waarom dat niet eens zo'n gek idee is

Niks mis met Mickey Mouse

Overigens, Minnie Mouse is een even goede keus. Je zou kunnen zeggen: Alles is een betere keus voor het Amerikaanse presidentschap voor de komende vier jaar dan Hillary Clinton of Dondald Trump. En dat is geen grap. Alles, letterlijk alles is een betere keus dan deze twee: Mickey Mouse, Goofy, Batman, Obi-Wan Kenobi, Arnold Schwarzenegger zodra we zijn geboortecertificaat vervalst hebben, noem maar op. Jij bedenkt het, – en het is beter.
En dan hebben we het nog niets over serieuze kandidaten, zoals Jill Stein.

Waarom doen de media alsof dit geen serieuze kandidaat is. Waarom doen de media mee aan het cynische toneelstukje van 'good cop / bad cop' met Trump in de rol van 'slechterik' waardoor Hillary een 'redelijk alternatief' lijkt te zijn. Waarom gaan de media mee in het doemdenken dat een stem voor Jill Stein gelijk staat aan  het stemmen voor een 'madman in the White House'. Het gevaar van een gek in het Witte Huis wordt niet minder met een stem op Trumps opponent. De gekte van Hillary Rodham Clinton wordt schromelijk onderschat.
Ze is paranoïde, hetgeen blijkt uit de keus die ze als minister van BuZA maakte voor een eigen server zodat veel buiten het zicht van het Congres en van haar collega's kon houden. Daarnaast heeft ze een ziekelijk neiging leugens en gefantaseerde verhalen te vertellen. De noodzaak van de uitspraak : “Why do I have to keep proving to people that I am not a liar?!” spreekt wat dat betreft boekdelen.
Zij loog tegenover het Congres toen ze zei niets te weten van over wapenleveranties aan Qatar. Wapens die daarna doorgeleverd werden aan ISIS met het doel het Assad regime in Syrië uit de weg te ruimen.  En zo zijn er nog wel een aantal redenen te bedenken waarom een stem op Hilary Clinton levensgevaarlijk is

Spoiler Effect

De reden die men opgeeft voor 'de keuze van de minste van de twee kwaden' is de angst voor het 'spoiler effect'.  Waar komt deze term vandaan?

Velen beweren dat in 2000 de verkiezingen voor de Democraat Al Gore verloren gingen en George W. Bush met de winst ging strijken omdat de (kansloze) kandidaat  voor de Green Party, Ralph Nader stemmen weghaalde bij de Democraten,  met alle rampzalige gevolgen van dien. Vandaar dat men (sinds het wegvallen van de Bernie Sanders optie) oproept tot een strategische stem op Hillary. De Democratisch kandidate heeft een comfortabele voorsprong op Trump, zolang de teleurgestelde achterban van Bernie Sanders de partij trouw blijft. En die trouw werd ernstig op de proef gesteld vanaf het moment dat Wikileaks onthulde dat  het verkiezingscomité van de partij (DNC) zich zélf actief inspande om de Bernie Sanders campagne te dwarsbomen en diens kansen om zeep te helpen. Zonder deze sabotage had het heel goed mogelijk geweest dat Sanders als winnaar uit de nek aan nek race tussen de twee Democratische presidentskandidaten tevoorschijn was gekomen. Er heerst dus een enorme onvrede bij een deel van de Bernie Sanders aanhang die zich niet kan verzoenen met de capitulatie van Sanders en het gemak waarmee hij zijn idealen opoffert en nu steun betuigt voor Hillary t.b.v. een 'hoger' doel: De eenheid van de partij en het voorkomen van 'president Trump'. 

Dat ontevreden deel laat zich dus niet voor dat karretje spannen en dreigt de Democratische Partij te verlaten en lijkt zijn heil nu te gaan zoeken bij dr.Jill Stein, de Green Party kandidate. Zodoende dreigt de zekere overwinning van Hillary, heel wat minder zeker te worden. En dreigt er een vergelijkbare situatie te kunnen ontstaan als in het 2000 voorbeeld.

Maar klopt die vergelijking wel?

Tot op zeker hoogte wel: We hebben een Republikein en een Democraat als kansrijke kandidaten en een kansloze derde (libertariër Gary Johnson laat ik even buiten beschouwing), opnieuw vanuit de Green Party, Jill Stein. En net als toen bestaat er een kans (een grote kans zelfs) dat door de populariteit van deze derde speler (die stemmen weg kan halen bij het Democratisch kamp) Trump met het presidentschap aan de haal kan gaan.
Waar de vergelijking totaal mank gaat is dat we destijds met één hele enge kandidaat te maken hadden en een opponent die – in vergelijking met George W. Bush - een schitterende, fantastische, geweldige president zou zijn geweest. Het was dus zonde dat die spoiler de boel verstierde destijds, maar met Hillary vs The Donald is daar nu geen sprake meer van. Om het in populair Amerikaans uit te drukken: 'We're fucked either way'

Oorlog, oorlog, oorlog

Vooral het buitenlands beleid is wat zorgen baart.
Kolonel Lawrence Wilkerson was destijds Colin Powell's assistent tijdens de voorbereiding van de Irak oorlog. Later werd hij een van de grootste critici van de Amerikaanse buitenlandse militaire escapades. Hij komt ook uitgebreid aan het woord in de uitstekende Oscar-winnende documentaire film 'Taxi to the Dark Side'. Hier, in gesprek bij The Real News heeft hij het over het gevaar van beide presidentskandidaten op het gebied van buitenlandse politiek. Van Hillary weten we dat ze een uitgesproken 'war hawk' is, met vrienden uit het meest rechtse deel van het Republikeinse kamp: de neocons. Een groot fan en sponsor van haar is Robert Kagan; een van de grondleggers van de denktank 'Project for the New American Century'(PNAC), dat (nog voor 9-11-2001) een rapport met huiveringwekkende aanbevelingen opstelde onder de titel 'Rebuilding America's Defenses' en dat een blauwdruk vormt voor een wereld onder totale Amerikaanse wereldoverheersing. Daarnaast heeft heeft ze op voorhand al aangegeven de wil te hebben om in Syrië oorlog te gaan voeren en in Oekraïne de spanning opnieuw op te voeren desnoods tot een rechtstreekse confrontatie met Rusland aan toe. Met Iran heeft ze soortgelijke plannen. Van Hillary weten we dus zeker wat we kunnen verwachten.

Dan Donald Trump.
Omdat hij zo'n een onberekenbare, grillige narcist is, weten we niet wat we van Trump kunnen verwachten. Wel dat hij onvoldoende kennis van zaken heeft op allerlei gebied. Dat zou nog niet erg zijn als hij maar goede adviseurs om zich heen verzamelde, en ook naar ze luisterde - maar die reputatie heeft hij niet. Trump had een verkennend gesprek gevoerd met een kandidaat-adviseur voor buitenlands beleid. Tot drie keer vroeg hij naar mogelijkheden van kernwapens: Waarom deze niet ingezet zouden kunnen worden.

Wilkerson stelt ons gerust; geen van de huidige slagvelden leent zich momenteel voor de inzet van een nucleair wapen. Maar het gemak waarmee hij de optie lijkt te overwegen doet het ergste vermoeden.

Wat Wilkerson de grootste zorgen baart is Iran. Bij Hillary, maar ook bij Trump. De Republikeinse adviseurs van Trump vallen over een recente betaling van de VS aan Iran. Wilkerson legt uit dat deze betaling van 400 miljoen dollar stamt uit de tijd dat de VS van de Sjah geld ontving voor gevechtsvliegtuigen. De levering werd echter uitgesteld i.v.m. de revolutie en al die tijd claimde Iran dat het geld tegoed had van de VS. De betaling is dus legitiem en is al eens vanwege de torenhoge opgelopen rente geherwaardeerd, d.w.z. Iran kwam de VS tegemoet. Deze overeenkomst is ook een onderdeel van het moeizame nucleaire akkoord dat Obama met Iran wist te sluiten. De Republikeinen echter willen de betalingen aanvechten. Ze willen de schuld heronderhandelen.
"Wat een einde zal maken aan het akkoord, want de Iraniërs zullen dat weigeren"  zegt Wilkerson
- "En de neocons zullen eindelijk hun aanleiding voor een oorlog hebben", zegt Paul Jay (TRN) vervolgens,  waarop  Wilkerson antwoordt: 'Yep'. 

Je ziet dat een keuze voor een van deze twee presidentskandidaten een keuze voor oorlog is. Er is geen sprake van de minst kwade, het zijn beide onverantwoordelijke, oorlogszuchtige  machtswellustelingen met een opgeblazen ego die ieder afzonderlijk een gevaar voor Amerika en de wereld betekenen. Een stem op Mickey Mouse is stukken beter en sinds we Jill Stein nog hebben die in korte tijd  van 2 naar 7% steeg in de peilingen en zelfs een reële kandidaat aan het worden is, hebben we een nog betere. Zeker als ze het moment weet te benutten om de Bernie Sanders aanhang aan zich te binden.

Je kunt er van verzekerd zijn dat de gevestigde machten er alles aan zullen doen een dergelijk scenario te voorkomen. Het systeem is dusdanig ingericht dat een derde kandidaat met reële kansen voortijdig geëlimineerd kan worden: Om deel te kunnen deel te nemen aan de presidentiële debatten die op de tv uitgezonden gaan worden heeft de private organisatie die hierover gaat, de 'Commission on Presidential Debates' (CPD)  besloten dat potentiële kandidaten minstens een aanhang van 15% moeten hebben om aan de debatten deel te mogen nemen. Een soort 'catch 22' scenario dus. 
Deze beslissing werd onlangs aangevochten door de Libertariërs en de Groenen op grond van elementaire Grondwet principes over vrijheid van meningsuiting, en op de anti-trust (mededingingsrecht) wetgeving. De rechter wees de eis af. Hij oordeelde dat dergelijke kleine partijen te weinig maatschappelijke steun wisten te vergaren. 'Hadden ze maar meer moeten adverteren' was zo'n beetje het oordeel van de rechter. - 'Maar hun budgetten zijn daarvoor ontoereikend!' 
'Moeten ze maar voor méér poen zorgen' vond de rechter. Met poen koop je advertentietijd, met advertentietijd koop je populariteit, enzovoort. De gratis advertentietijd van de publieke tv debatten waren een extra beloning voor het succesvol campagne voeren van de twee machtigste partijen - vond rechter Collyer. Daar was 'van nature' nou eenmaal al meer geld aanwezig, 'en zo hoort het ook' moet hij gedacht hebben.

Juist te meer reden om op Jill Stein te gaan stemmen. Gaat je stem daarmee verloren? Ik vind van niet. Er valt niets te verliezen. Dit hele systeem verdient geen steun meer van de kiezer, noch van de media, noch van de opiniemakers. En zie je Stein of Gary Johnson niet zitten, is Mickey Mouse is niet alleen een redelijke kandidaat, hij is de meest zinnige keuze in deze klucht die door moeten gaan voor democratische verkiezingen. 

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

John Pilger: Waarom de Britten Nee tegen Europa zeiden

originele titel: 'John Pilger: Why the British Said No to Europe',
bron:
http://www.telesurtv.net/english/opinion/John-Pilger-Why-the-British-Said-No-to-Europe-20160625-0022.html 

bron: http://www.boerenbusiness.nl/

De meerderheidsstemming van de Britten om de EU te verlaten was een daad van onvervalste democratie. Miljoenen doodgewone burgers weigeren om langer gekoeioneerd te worden, geïntimideerd of met openlijke minachting weggezet te worden door de vermoedelijk beter gesitueerden in de grootste partijen, de leiders van de zakelijke en financiële oligarchie en de media.

Dit was voor een belangrijk deel een referendum voor wie boos en gedemoraliseerd was geworden door de pure arrogantie van de verdedigers van de 'Remain' campagne en de verbrokkeling van een sociaal rechtvaardig maatschappelijk leven in Groot-Brittannië. Het laatste bastion van de historische hervorming van 1945, de National Health Service, is dermate ontwricht door Tory en Labour ondersteunde plunderaars dat het moet knokken om te overleven.

Een voorbode voor wat komen zou was er in de vorm van minister van Financiën George Osborne, de belichaming van zowel het aloude Groot-Brittannië en de bancaire maffia in Europa, die dreigde dat er £ 30 miljard gesneden zou gaan worden in de publieke bestedingen bij een 'verkeerde' verkiezingsuitslag; het was chantage in optima forma.

Tijdens de campagne werd het onderwerp van immigratie met volmaakt cynisme uitgebuit, niet alleen door populistische politici van verdwaasd rechts, maar ook door Labour politici, voortbordurend op hun eigen respectabele traditie van het bevorderen en stimuleren van racisme, een symptoom van verrotting niet aan de onderkant, maar aan de top. De reden dat miljoenen vluchtelingen het Midden-Oosten ontvlucht zijn - eerst Irak, nu Syrië - is gelegen in de invasies, en de chaos die gesticht is door de imperialistisch grootheden; Groot-Brittannië, de Verenigde Staten, Frankrijk, de Europese Unie en de NAVO. Voor die tijd was er al de moedwillige vernietiging van Joegoslavië. En daarvoor was het de diefstal van Palestina en de wilsoplegging door Israël.

De Britse tropenhelm mag dan al lang van het toneel verdwenen zijn, maar het bloed is nooit gedroogd. Een negentiende-eeuwse minachting voor landen en volkeren, afhankelijk van de mate van hun koloniale nut, blijft een middelpunt van de moderne 'globalisering', met inbegrip van zijn perverse socialisme voor de rijken en kapitalisme voor de armen: zijn vrijheid voor het kapitaal en de ontkenning van de vrijheid van arbeid; zijn doortrapte politici en gepolitiseerde ambtenaren.

Alles hiervan heeft zijn plekje gevonden in Europa en heeft types als Tony Blair rijk gemaakt en armoe en machteloosheid veroorzaakt voor miljoenen anderen. Op 23 juni maakten de Britten kenbaar er genoeg van te hebben.

De meest effectieve propagandisten van het 'Europese ideaal' vond je nooit bij extreem-rechts, maar bij een onuitstaanbaar regenteske klasse voor wie grootstedelijk Londen gelijk staat aan het Verenigd Koninkrijk. De kopstukken daarvan zien zichzelf als liberaal, verlicht, gecultiveerde senatoren van de 21e eeuwse tijdgeest, 'cool' zelfs. Wat ze werkelijk zijn is een bourgeoisie met een onverzadigbaar consumentistische smaak en een verjaarde conceptie van hun eigen superioriteit. In hun huiskrant, de Guardian, hebben zij, dag in dag uit, de draak gestoken met iedereen die het zelfs maar waagde om over de EU te praten als; uiterst ondemocratisch, een bron van sociale onrechtvaardigheid en een kwaadaardig extremisme - beter bekend als 'neoliberalisme'.

Het doel van dit extremisme is om een permanente, kapitalistische theocratie te vestigen dat moet zorgen voor een 'tweederde samenleving', met de meerderheid verdeeld en in de schulden, beheerd door een zakelijke klasse, en een permanente groep van werkende armen. In hedendaags Groot-Brittannië groeien 63 procent van de arme kinderen op in gezinnen waar één gezinslid werkt. Voor hen is de val al gesloten. Meer dan 600.000 inwoners van de tweede stad van Groot-Brittannië, Groot Manchester, hebben, volgens een onderzoek, 'te maken met de gevolgen van extreme armoede' en 1,6 miljoen mensen glijden af naar behoeftigheid.

Over deze sociale ramp wordt maar weinig gesproken in de - door de elitaire middenklasse gecontroleerde - media, met name door het van Oxford/Cambridge verzadigde BBC. Tijdens de referendum campagne verscheen er haast geen enkele inzichtelijke analyse die afbreuk zou kunnen doen aan de clichématige hysterie over 'het verlaten van Europa', alsof Groot-Brittannië op het punt stond versleept te worden naar vijandige wateren ergens ten noorden van IJsland.

Op de ochtend na het referendum, verwelkomde een BBC-radio reporter politici in zijn studio als oude kameraden. 'Nou,' zei hij tegen 'Lord' Peter Mandelson, de in ongenade gevallen architect van het 'Blair-isme', "waarom willen die mensen het zo graag? ' 'Die mensen' waar hij het over had, waren de meerderheid van de Britten.

De welgestelde oorlogsmisdadiger Tony Blair blijft een held voor de 'Europese' Mandelson kliek, hoewel maar weinigen dat vandaag de dag nog zullen zeggen. The Guardian omschreef Blair als 'mystiek' en als trouw aan zijn 'project' van roofzuchtige oorlog. De dag na het stemmen, bedacht columnist Martin Kettle een Brechtiaanse oplossing voor het misbruik van de democratie door de massa. 'Nu kunnen wij het toch allemaal wel eens zijn dat referenda slecht zijn voor Groot-Brittannië', zei de kop boven zijn paginavullende stuk. Wat er met 'wij' bedoeld werd niet uitgelegd maar als vanzelfsprekend aangenomen - net zoals dat met 'deze mensen' het geval was. 'Het referendum heeft minder legitimiteit verleend aan de politiek, niet meer,' schreef Kettle. ... 'Het oordeel over referenda moet een meedogenloze zijn: Dit nooit weer.'

Het soort van meedogenloosheid waar Kettle naar verlangt vind je terug in Griekenland, een land dat nu uitgevlakt is. Daar hadden ze een referendum en het resultaat werd genegeerd. Net als de Labour partij in Groot-Brittannië, zijn de leiders van de Syriza regering in Athene de producten van een rijke, zeer bevoorrechte, goed opgeleide middenklasse, perfect aangepast aan de nepperigheid en het politiek verraad van het post-modernisme. Het Griekse volk maakte moedig gebruik van het referendum om van hun regering te eisen dat het 'betere voorwaarden' zou bedingen bij een corrupt bewind in Brussel dat bezig was het laatste restje leven uit het land te persen.. Ze werden verraden, zoals de Britten verraden zouden worden.

Afgelopen vrijdag werd Labour-leider Jeremy Corbyn door de BBC gevraagd of hij nog een goed woordje over had voor de vertrokken Cameron, zijn kameraad in de 'Remain' campagne. Corbyn prees volmondig Cameron's 'waardigheid' en herinnerde aan zijn steun voor het homohuwelijk en zijn verontschuldiging aan de Ierse families van de doden van Bloody Sunday. Hij zei niets over Cameron's tweedracht zaaien, zijn snoeiharde bezuinigingsbeleid, zijn leugens over 'bescherming van' de Health Service. Evenmin bracht hij de mensen de oorlogshitsing van de regering Cameron in herinnering: het sturen van de Britse special forces naar Libië en Britse assistentie voor Saoedi-Arabië in het 'humanitair bombarderen' van Yemen, en bovenal, het naderbij brengen van de Derde Wereldoorlog.

In de week van het referendum, repte geen enkele Britse politicus en, voor zover ik weet, geen journalist over de toespraak van Vladimir Poetin in Sint-Petersburg ter herdenking van de vijfenzeventigste verjaardag van de invasie van de Sovjet-Unie door nazi-Duitsland op 22 juni 1941. De Sovjet overwinning - dat het leven kostte aan 27 miljoen Sovjets en het merendeel van alle Duitse troepen - bracht de overwinning in de Tweede Wereldoorlog.

Poetin vergeleek de huidige waanzinnige samentrekking van NAVO-troepen en oorlogsmaterieel aan de westelijke grenzen van Rusland met Operatie Barbarossa van het Derde Rijk. De oefeningen van de NAVO in Polen waren de grootste sinds de nazi-invasie; Operatie Anaconda had een aanval op Rusland gesimuleerd, vermoedelijk met kernwapens. Aan de vooravond van het referendum, waarschuwde de Quisling secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, de Britten dat 'vrede en veiligheid' in gevaar konden komen als ze kozen voor vertrek uit de EU. De miljoenen die hem - naast Cameron, Osborne, Corbyn, Obama en de man die de Bank of England runt - genegeerd hebben, zouden best wel eens, heel misschien, juist een slag kunnen hebben geslagen voor echte vrede en democratie in Europa.

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

De invloed van westerse militaire interventies op de Brexit

Dit is een vertaling van het gesprek tussen Gregory Wilbert van The Real News Network en econoom Michael Hudson "How Western Military Interventions Shaped the Brexit Vote"

WILPERT: Laten we beginnen met de politieke context waarin het Brexit referendum plaatsvond. Afgezien van de argumenten van de rechtervleugel, waarbij het vooral ging om immigratie en de economische zorgen, en de mogelijkheid voor de Britten om de regie over hun eigen economie te herwinnen. Wat zie jij als de belangrijkste politieke achtergrond bij dit referendum?

HUDSON: Alle Europeanen weten wel zo'n beetje waar de immigranten vandaan komen, en ze bedoelen dan die uit het Nabije Oosten [bedoeld worden landen zoals Libië, Syrië en Irak] En ze zijn zich bewust van het feit dat de meeste vluchtelingen hierheen komen als gevolg van NAVO acties waarvan Hillary [Clinton] een groot voorvechtster was binnen de regering Obama. 

Het probleem begon in Libië. Nadat Hillary Obama ertoe had bewogen om Libië te verwoesten en de stabiele regering daar omver te werpen, droeg ze de wapens (en Libië was een zwaar bewapend land) over aan ISIS, Al-Nusra en Al Qaida, en Al Qaida gebruikte die wapens om onder VS toezicht Syrië en Irak aan te vallen. 

Dus als mensen uit Europa, zoals de Fransen, de Nederlanders of de Britten het hebben over de immigratie naar Europa, zijn ze zich allemaal bewust van het feit dat 'Brussel' gelijk staat aan 'NAVO', en dat de NAVO in feite onder controle staat van Washington, En het is Amerika's nieuwe Koude Oorlog tegen Rusland, dat de aanzet heeft gegeven voor al deze demografische ontwrichting dat zich aan het verspreiden is naar Engeland, zich verspreidt naar Europa, en dat het destabiliserend werkt. Dus wat je ziet met de Brexit is het resultaat van het pro-oorlog, nieuwe Koude Oorlog beleid van de regering-Obama.

WILPERT: Dus zeg je dat mensen die voor Brexit stemden dat deden omdat ze in werkelijkheid bezorgd waren over de invloed van de VS? Of bedoel dat het een terugslag was, vanwege de immigratie die op gang kwam, en waar de rechtervleugel gebruik van maakte.

HUDSON: Het is een combinatie.  De rechtervleugel richtte inderdaad alle aandacht naar de immigranten kwestie, door te zeggen:  "Wacht even, ze bedreigen onze banen". Maar het geluid vanaf de linkerzijde week daar niet zoveel van af. En daar klonk het: "Waarom komen die immigranten hierheen?" Ze komen hierheen vanwege Europa's steun aan de oorlog waar NAVO aan mee doet, waarbij het Nabije Oosten gebombardeerd wordt, hetgeen een destabiliserende werking heeft op het gehele Nabije Oosten, en dat een golf van de vluchtelingen veroorzaakt, niet alleen uit Syrië, maar ook uit Oekraïne. 

In Engeland zijn veel van de zogenaamde Poolse loodgieters die jaren geleden kwamen, nu terug naar Polen gegaan omdat dit land er weer boven op is. Maar nu  dreigt er weer een hele golf van Oekraïners, - en eigenlijk draait het VS beleid om destabilisatie - waardoor zelfs de rechtervleugel (die het meestal over immigranten heeft) het feit gehekeld heeft dat het Europees beleid wordt gedicteerd door de Verenigde Staten. En je hebt nu zowel Marine Le Pen in Frankrijk, die zegt voor terugtrekking uit de NAVO te zijn omdat men geen confrontatie wil met Rusland, alsmede de linkervleugel in Engeland die ook geen confrontatie met Rusland wil. En in Duitsland waar ik vorige week was, waren het de leiders van de Sociaal-Democratische Partij die zeiden dat Rusland terug zou moeten worden uitgenodigd in de G8, dat de NAVO  een oorlogszuchtige houding aannam en dat de Europese economie schade opliep door het verbreken van de banden met Rusland en door het opleggen van allerlei sancties tegen het land.

We zien hier dat links en rechts naar elkaar toe trekken, en de vraag is:  wie gaat de voorwaarden bepalen waarop we Europa uit elkaar gaan slopen en hoe we het weer in elkaar zetten.  Zal het simpelweg rechts zijn met zijn anti - immigranten thema, of de linkervleugel, die de economie wil reconstrueren op een manier die moet voorkomen dat enerzijds een bezuinigingsmaatregel uit Brussel of anderzijds door de Britse Conservatieven opgelegd wordt.

En dan is daar Geert Wilders, de leider van de Nederlandse nationalisten, die zegt: We willen dat Nederland een eigen centrale bank heeft. We willen de regie over ons eigen geld, en onder Brussel is dat onmogelijk. Dat betekent dat we nooit het begrotingstekort kunnen laten oplopen en geld in de economie kunnen injecteren om het middels een Keynesiaans beleid te laten herstellen.

Dus de hele terugtrekking uit Europa betekent terugtrekking uit bezuinigingsbeleid. Als je kijkt naar het stemgedrag in Engeland, dan zie je dat men in Londen sterk voor het bij de EU blijven was. Je had de universitaire centra, Oxford en Cambridge, waar men sterk voor het blijven was. Je hebt daarnaast de arbeidersklasse, de oude industriële gebieden in het noorden en het zuiden. Wat je ziet is dat de middenklasse en de industriële klasse zeggen; we krijgen werkelijk een slechte deal uit Europa. We willen ons tegen de bezuinigingen verzetten . En we willen niet dat Brussel ons niet alleen het anti-sociale, pro-banken beleid oplegt, maar ook niet het handelsbeleid dat Brussel Europa probeert op wil dringen; de Obama handelsovereenkomst [TTIP], die in wezen het nationale economische beleid uit handen van de overheid zou nemen en het in de handen zou geven van de business bureaucratie, zakelijke tribunalen en de bureaucratie in Brussel, die voor het grootste deel pro-banken, pro-bedrijfsleven, en anti-sociaal is.

WILPERT: Dat brengt ons bij de kwestie van het "transatlantische handel en investeringen partnerschap", ofwel de TTIP. Het was een van de dingen waarvan de regering Cameron echt probeerde het door te drukken, deze relatie tussen de Europese Unie en de Verenigde Staten. Nu dat Groot-Brittannië vermoedelijk de EU gaat verlaten, denk je niet dat dit de mogelijkheid opent voor Groot-Brittannië en de Verenigde Staten om een eigen TTIP te vormen? Met andere woorden, (en dat was feitelijk een van de argumenten uit het 'leave' kamp) dat Groot-Brittannië zich nog hechter aan de Verenigde Staten zal binden dan het voorheen al was, - vanwege het verlaten van Europa?

HUDSON: Ik denk dat juist het tegenovergestelde. Ik heb vandaag telefoontjes gekregen uit Groot-Brittannië, en ik was bij een radioprogramma in Groot-Brittannië. Het hele gevoel is dat dit de TTIP onmogelijk maakt, want je kunt geen TTIP hebben alleen met Groot-Brittannië. Je moet het doen met de geheel Europa.  En dit verhindert Europa, en ik denk dat Groot-Brittannië ook, van het sluiten van een dergelijke handelsovereenkomst. De afwijzing van de eurozone bezuinigingen is in wezen een afwijzing van het neoliberale plan, waarvan de TTIP verondersteld wordt het sluitstuk te zijn.

WILPERT: En wat denk je dat dit betekent in het algemeen voor Europa's toekomst? Een van de dingen die veel mensen vrezen is juist dat Europa, als Europese Unie, uiteen gaat vallen. Denkt je dat dat het meest waarschijnlijke scenario hier is?

HUDSON: Ik zag Marine Le Pen vandaag in Frankrijk, en je kon aan haar gezicht zien dat ze dolblij was. Ze denkt dat opeens, - en blijkens elk Europese interview met het volk - dat er opeens zo'n ontketening van een vrijheidsgevoel was, een gevoel van ja, we kunnen het verwezenlijken. Toen Ierland stemde om buiten de Europese Unie te blijven werd de volksstemming gewoon genegeerd. Maar nu kan het niet langer worden genegeerd.

Ik denk dat het Britse referendum een katalysator is voor bewegingen in Spanje, Italië, de Five Star beweging in Italië, Podemos in Spanje, om te zeggen; we  hebben een alternatief voor Europa. Europa is vergelijkbaar met de Sovjet-Unie in de jaren '30 en '40. Er was toen een debat over de vraag of het hervormbaar of niet zou zijn. Er is een gevoel, en ik denk dat het juist is, dat de Europese Unie, de eurozone en de euro, niet te hervormen zijn, als gevolg van de Verdragen van Lissabon en de andere verdragen die de euro hebben gecreëerd. Europa moet eerst gedemonteerd worden om om daarna weer in elkaar gezet te worden, - niet op een rechtse, neoliberale basis, maar op een meer sociale basis.

Ironisch genoeg echter, hebben de partijen die zich socialistisch noemen zich nu verplaatst naar de ultra-rechts, naar het neoliberale kamp, zoals bijvoorbeeld de Franse socialisten en de Duitse sociaaldemocraten. Maar er zijn ook echte radicale partijen ontstaan in Italië, Spanje, Portugal, en mogelijk opnieuw in Griekenland, die gaan zeggen: de sleutel van iedere regering, van een nationale regering, moet de mogelijkheid zijn om ons eigen geld uit te geven, een tekort te laten ontstaan, het kunnen uitgeven in de economie om de economie te laten herstellen. We kunnen zo'n herstel niet realiseren onder de akkoorden van Lissabon, en onder de eurozone bepalingen, waar de centrale bank zal alleen geld te creëren om geld te besteden in de economie, om daadwerkelijk de financiering van nieuwe investeringen en nieuwe werkgelegenheid te geven aan banken, niet. En we kunnen geen deel uitmaken van een eurozone die erop aandringt dat op pensioenen moeten worden gekort om de banken weer gezond te maken en om te voorkomen dat 'de één procent' geld gaat verliezen.

Dus voor de eerste keer krijg je nu te maken met de echte linkervleugel in Europa die praat over over financiële kwesties, niet over politieke filosofie, of het feit dat landen niet van plan om weer naar de oorlog te gaan. Niemand gelooft werkelijk dat Frankrijk, Duitsland en andere landen in Europa ooit weer een (militaire) oorlog met elkaar gaan beginnen. Er is echter wel de vrees dat de Europese landen een oorlog tegen Rusland kunnen beginnen, onder druk van de NAVO, onder druk van de Amerikaanse avonturistische houding ten opzichte van Rusland.

En zo wordt opeens de eurozone - dat een bolwerk van de militaire vrede had moeten zijn - een oorlogszuchtige grootheid, en dat zou nog eens versterkt worden door een overwinning van Hillary in de Verenigde Staten. Maar er is een gevoel dat zegt: We willen vrede. Dat betekent dat we ons moeten terugtrekken uit de eurozone. En in wezen betekent terugtrekking uit Brussel, terugtrekking uit de NAVO en terugtrekking uit de Amerikaanse invloedssfeer.

Dus je zou kunnen zeggen dat de keuze voor terugtrekking uit Europa in werkelijkheid een keuze van de Britse middenklasse, de werkende klasse, om ons terug te trekken uit het Amerikaanse neoliberalisme, dat het beleid van Europa voor de laatste tien jaar bepaald heeft.

[afronding gesprek]



Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Leider van Al Qaida offshoot Ahrar al-Shara ging in Washington op de koffie

McClatchy maakt melding van, en AntiWar komt met een wat korter artikel over het korte bezoek dat een hoge vertegenwoordiger van Ahrar al-Sham aan Washington maakte. Deze Labib al Nahhas, kreeg hiervoor in december vorig jaar een tijdelijk visum, zo werd uit vier bronnen vernomen die anoniem willen blijven i.v.m. met de gevoeligheid van de VS relatie met de Syrische rebellen: Enerzijds zijn het de de conservatieve salafisten die aan geloofwaardigheid verliezen als de banden met de VS uitkomen en anderzijds mag het westerse publiek niet weten dat 'we' gezellig met islamitische jihadi's plannen smeden voor een toekomstig Syrië.

Ahrar al-Sham is 100% gelieerd aan (Jabhat) al-Nusra, dat weer de Syrische tak van al Qaida is. Maar vanwege het nut voor de VS weigert men de eerste op de terroristenlijst te plaatsen en gelden ze nu - voor zover het de VS aangaat - als vrijheidsstrijders tegen het Assad regime. Als geruststelling wordt aangevoerd dat de strijders van al-Sham door onze vrienden de Saoedi's zijn geselecteerd ("vetted"), dus dat zit wel snor...

Omdat Ahrar al-Sham niet op de terroristenlijst staat is het niet verboden, maar raar is het wel dat de VS regering dit visum en het overleg regelde want Ahrar al-Sham staat wel degelijk bekend om zijn streng islamitische opvattingen en de wens om sharia-wetgeving in Syrië te introduceren. Daarnaast zijn de banden met Al Qaida ook geen geheim.

Op 12 mei jl gingen deze 'gematigde strijders' even als beesten te keer tegen de alevitische bevolking van het stadje al-Zara in de Homs provincie. Vette pech voor de VS en de corrupte media (die onmiddellijk met de vinger naar Al-Nusra wees) dat een paar Ahrar al-Sham strijders zichzelf vol trots filmden terwijl ze over de lijken stapten, en dit op Youtube zetten.

Gecombineerd met de onthulling van het bezoek van Labib al Nahhas aan Washington, krijgt Buitenlandse Zaken woordvoerder Mark Toner het knap lastig als RT reporter Gayane Chichakyan kritische vragen stelt, zoals: "Waren Amerikaanse bewindslieden op de hoogte van dit bezoek?"
Toner:
"Ik denk niet we ons hier van bewust waren. Ik denk niet dat hij enig overleg heeft gehad bij ons van BuZa, en over visa kan ik niet praten vanwege privacy bepalingen."

Chichakyan neemt hier nog geen genoegen mee en vraagt door:
"Een van de leiders van een groep met bekende banden met al-Qaeda komt naar de VS en u kunt daar niets over zeggen?"
Toner gooit het er op dat hij de details hier niet voor zich heeft en dat hij nog wel 's op zoek gaat...

Hier kun je desgewenst de vermakelijke vertoning bekijken...
Meer ontwijkende antwoorden van Mark Toner over de wandaden van Ahrar al-Sham, waarop een reporter zegt:  "Hoeveel meer dorpen moeten ze afslachten voordat ze als 'bad guys' aangemerkt gaan worden?"

Het meest idiote is dat Guantanamo Bay vol zit met verdachten die 'iets' met al Qaida te maken zouden kunnen hebben. Immers, volgens de '2012 National Defense Authorization Act' kunnen dergelijke 'aan AQ gelieerde strijders' direct gearresteerd worden en zonder proces onbeperkt opgesloten worden.
In plaats daarvan werd een al Qaida bondgenoot toegestaan de VS binnen te komen - om met de Amerikaanse regering te lobbyen. Net zo makkelijk.



Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Fikse onenigheid over vermeende belangenverstrengeling binnen de Wereldgezondheidsorganisatie WHO

Dit is een vertaling van het Guardian artikel van 17 mei 2016 met de titel  'UN/WHO panel in conflict of interest row over glyphosate cancer risk '

 

De voorzitter van de JMPR (de Joint Meeting on Pesticide Residues, een VN panel van deskundigen dat een inschatting moet maken van de gevolgen voor de volksgezondheid van restanten van pesticiden) is mede-directeur van een wetenschappelijk instituut dat donaties ontvangt van Monsanto, dat glyfosaat gebruikt. 

Een VN wetenschapspanel dat dinsdag oordeelde dat glyfosaat 'waarschijnlijk niet kankerverwekkend voor mensen' is inmiddels verwikkeld in een bittere ruzie over mogelijke belangenverstrengeling. Gebleken is dat het instituut waar de voorzitter van de JMPR aan verbonden is, een bedrag van zes cijfers heeft ontvangen van Monsanto, dat de substantie als hoofdbestanddeel gebruikt in zijn Roundup onkruidverdelger.

De voorzitter van dit panel (bestaande uit leden van de FAO/WHO) professor Alan Boobis, werkt tevens als de vice-president van de 'International Life Science Institute' (ILSI) voor Europa. De co-voorzitter van de sessies was professor Angelo Moretto, een bestuurslid van ILSI's 'Health and Environmental Services Institute', en van diens 'Risk21' stuurgroep, waarvan Boobis ook co-voorzitter is.

In 2012 ontving de ILSI groep een donatie van $ 500.000 van Monsanto en $ 528.500 als donatie van de industriegroep ´Croplife International´, dat Monsanto, Dow, Syngenta en anderen vertegenwoordigt, volgens documenten die verkregen werden dankzij het ´US right to know´ project.

Alan Boobis reageerde met: "Mijn rol in ILSI (en twee takken daarvan) is als publieke sector-lid en voorzitter van hun raad van bestuur, posities die niet worden vergoed. De raden van bestuur zijn verantwoordelijk voor het toezicht op de organisaties en hun wetenschappelijke programma's."

Maar het nieuws leidde tot woedende veroordelingen van groene Europarlementariërs en NGO's, nog eens versterkt door het feit dat het rapport twee dagen voor een EU-stemming over verlenging van de glyfosaatvergunning naar buiten werd gebracht. Een vergunning die voor de industrie een waarde van vele miljarden vertegenwoordigt.

Vito Buonsante, een advocaat van de ClientEarth groep, zei: "Er is hier duidelijk sprake van een belangenconflict als de evaluatie van de veiligheid van glyfosaat wordt gedaan door wetenschappers die rechtstreeks betaald worden door de industrie. Dit onderzoek kan op geen enkele verantwoorde manier meegenomen worden bij de afweging om glyfosaat goed te keuren."

Europarlementariër voor De Groenen/VEA, Bart Staes "De timing van de publicatie van dit rapport door de FAO / WHO zou als cynisch kunnen worden omschreven, als het niet zo'n schaamteloos politieke en onbehouwen poging was om het EU besluit later deze week over de toelating van glyfosaat te beïnvloeden.

De WHO zegt van zijn kant dat de timing van het uitbrengen van het rapport zo dicht voor de EU-beslissing toeval was, en maanden geleden al gepland was.

Het debat over glyfosaat, de meest gebruikte herbicide in de menselijke geschiedenis, is in Brussel als een bliksemafleider gaan fungeren, vanwege het wijdverbreide gebruik met gewassen die genetisch gemanipuleerd zijn om het product te weerstaan. Het gebruik ervan heeft ook geleid tot meldingen van geassocieerde schade aan de gezondheid, aangrenzende flora, insecten en dieren.

Het debat over de wetenschappelijke reputatie van de ILSI kent ook een tumultueus achtergrondverhaal. In 2012 schortte het Europees Parlement de financiering op van de 'Europese Autoriteit voor voedselveiligheid' (EFSA) gedurende een periode van zes maanden, naar aanleiding van een reeks van beschuldigingen van belangenverstrengeling waarbij ILSI leden in het bestuur van de EFSA en zijn commissies betrokken waren.

Het geschil leidde tot het ontslag van de voorzitter van de EFSA raad van bestuur, evenals het aftreden van Moretto als lid van het EFSA pesticiden panel , wegens het verzwijgen van zijn banden met de industrie en ILSI. De adviserende functie die Boobis in 2012 bekleedde bij EFSA werd stopgezet. Toentertijd beschreef ILSI zichzelf als een "belangrijke partner voor de Europese industrie", maar zegt nu dat het een non-profit organisatie is die zich laat leiden door wetenschappelijke en milieu overwegingen en dat het geen lobby voert of beleidsaanbevelingen doet.

Deze beschrijving van de groep werd bevestigd door Dr Philippe Verger, een ambtenaar van de WHO en secretaris van het VN-panel over glyfosaat. Hij zei dat ILSI het beste als een 'ontmoetingsplaats' voor wetenschappelijke discussies omschreven kon worden.

Verger vertelde de Guardian: "ILSI is geen onafhankelijke instantie. Dat is overduidelijk. Private bedrijven steunen het en de gehele structuur. Maar het doel van ILSI en van de bedrijven is om een ruimte te creëren voor discussie en interactie tussen de private en de publieke sector. Het is niet ILSI's bedoeling om zich te richten op een onderwerpen die van economisch belang zijn voor de individuele bedrijven. Het is meer een forum."

Op de FAQ site van de WHO staat dat men, indien er sprake is van een belangenconflict, men deskundigen zal uitsluiten die 'vormen van economische relaties hebben die hu neutraliteit kunnen ondermijnen.'

Greenpeace was echter niet overtuigd. De directeur voor EU-voedselbeleid, Franziska Achterberg, zei: "Zelfs EFSA - niet bepaald een lichtend voorbeeld als het gaat om de onpartijdigheid - laat wetenschappers die gebonden zijn aan ILSI niet toe aan deskundigenpanels. Elke beslissing die genomen moet worden voor miljoenen mensen zou gebaseerd moeten zijn op volledig transparante en onafhankelijke wetenschap die niet gebonden is aan zakelijke belangen."

Net als bij een EFSA beoordeling dat ook de woede opriep bij milieuactivisten, was de JMPR beslissing gebaseerd op vertrouwelijke industrie dossiers die niet voor het publiek beschikbaar waren.

Een apart uitgebracht rapport van vorig jaar door het Internationaal Agentschap voor Kankeronderzoek (IARC) dat uitsluitend gebruik maakte van openbaar beschikbare studies, concludeerde dat glyfosaat waarschijnlijk kankerverwekkend was voor de mens. Maar WHO woordvoerders houden vol dat de twee documenten elkaar niet tegenspreken, en merkt op dat het IARC een potentieel gevaar identificeerde, terwijl de JMPR het daaraan verbonden risico trachtte te kwantificeren.

Verger zei: "Elk jaar evalueren we zo'n 10-30 formules, en ik kan u vertellen dat veel van hen gevaarlijker en krachtiger zijn dan glyfosaat. We voelen ons een beetje ongemakkelijk omdat er zoveel belangstelling is voor deze evaluatie alleen maar omdat dit bepaalde bestrijdingsmiddel wordt gebruikt voor genetisch gemodificeerde gewassen."

*Update* Vooral door toedoen van Frankrijk en Duitsland (gisteren, 19 mei), die niet akkoord gingen met verlenging voor een periode van 9 jaar zoals die nu op tafel lag (was eerst 15 en daarna 10 jaar) is de stemming over de verlenging voor onbepaalde tijd uitgesteld.

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.