John Pilger: Waarom de Britten Nee tegen Europa zeiden

originele titel: 'John Pilger: Why the British Said No to Europe',
bron:
http://www.telesurtv.net/english/opinion/John-Pilger-Why-the-British-Said-No-to-Europe-20160625-0022.html 

bron: http://www.boerenbusiness.nl/

De meerderheidsstemming van de Britten om de EU te verlaten was een daad van onvervalste democratie. Miljoenen doodgewone burgers weigeren om langer gekoeioneerd te worden, geïntimideerd of met openlijke minachting weggezet te worden door de vermoedelijk beter gesitueerden in de grootste partijen, de leiders van de zakelijke en financiële oligarchie en de media.

Dit was voor een belangrijk deel een referendum voor wie boos en gedemoraliseerd was geworden door de pure arrogantie van de verdedigers van de 'Remain' campagne en de verbrokkeling van een sociaal rechtvaardig maatschappelijk leven in Groot-Brittannië. Het laatste bastion van de historische hervorming van 1945, de National Health Service, is dermate ontwricht door Tory en Labour ondersteunde plunderaars dat het moet knokken om te overleven.

Een voorbode voor wat komen zou was er in de vorm van minister van Financiën George Osborne, de belichaming van zowel het aloude Groot-Brittannië en de bancaire maffia in Europa, die dreigde dat er £ 30 miljard gesneden zou gaan worden in de publieke bestedingen bij een 'verkeerde' verkiezingsuitslag; het was chantage in optima forma.

Tijdens de campagne werd het onderwerp van immigratie met volmaakt cynisme uitgebuit, niet alleen door populistische politici van verdwaasd rechts, maar ook door Labour politici, voortbordurend op hun eigen respectabele traditie van het bevorderen en stimuleren van racisme, een symptoom van verrotting niet aan de onderkant, maar aan de top. De reden dat miljoenen vluchtelingen het Midden-Oosten ontvlucht zijn - eerst Irak, nu Syrië - is gelegen in de invasies, en de chaos die gesticht is door de imperialistisch grootheden; Groot-Brittannië, de Verenigde Staten, Frankrijk, de Europese Unie en de NAVO. Voor die tijd was er al de moedwillige vernietiging van Joegoslavië. En daarvoor was het de diefstal van Palestina en de wilsoplegging door Israël.

De Britse tropenhelm mag dan al lang van het toneel verdwenen zijn, maar het bloed is nooit gedroogd. Een negentiende-eeuwse minachting voor landen en volkeren, afhankelijk van de mate van hun koloniale nut, blijft een middelpunt van de moderne 'globalisering', met inbegrip van zijn perverse socialisme voor de rijken en kapitalisme voor de armen: zijn vrijheid voor het kapitaal en de ontkenning van de vrijheid van arbeid; zijn doortrapte politici en gepolitiseerde ambtenaren.

Alles hiervan heeft zijn plekje gevonden in Europa en heeft types als Tony Blair rijk gemaakt en armoe en machteloosheid veroorzaakt voor miljoenen anderen. Op 23 juni maakten de Britten kenbaar er genoeg van te hebben.

De meest effectieve propagandisten van het 'Europese ideaal' vond je nooit bij extreem-rechts, maar bij een onuitstaanbaar regenteske klasse voor wie grootstedelijk Londen gelijk staat aan het Verenigd Koninkrijk. De kopstukken daarvan zien zichzelf als liberaal, verlicht, gecultiveerde senatoren van de 21e eeuwse tijdgeest, 'cool' zelfs. Wat ze werkelijk zijn is een bourgeoisie met een onverzadigbaar consumentistische smaak en een verjaarde conceptie van hun eigen superioriteit. In hun huiskrant, de Guardian, hebben zij, dag in dag uit, de draak gestoken met iedereen die het zelfs maar waagde om over de EU te praten als; uiterst ondemocratisch, een bron van sociale onrechtvaardigheid en een kwaadaardig extremisme - beter bekend als 'neoliberalisme'.

Het doel van dit extremisme is om een permanente, kapitalistische theocratie te vestigen dat moet zorgen voor een 'tweederde samenleving', met de meerderheid verdeeld en in de schulden, beheerd door een zakelijke klasse, en een permanente groep van werkende armen. In hedendaags Groot-Brittannië groeien 63 procent van de arme kinderen op in gezinnen waar één gezinslid werkt. Voor hen is de val al gesloten. Meer dan 600.000 inwoners van de tweede stad van Groot-Brittannië, Groot Manchester, hebben, volgens een onderzoek, 'te maken met de gevolgen van extreme armoede' en 1,6 miljoen mensen glijden af naar behoeftigheid.

Over deze sociale ramp wordt maar weinig gesproken in de - door de elitaire middenklasse gecontroleerde - media, met name door het van Oxford/Cambridge verzadigde BBC. Tijdens de referendum campagne verscheen er haast geen enkele inzichtelijke analyse die afbreuk zou kunnen doen aan de clichématige hysterie over 'het verlaten van Europa', alsof Groot-Brittannië op het punt stond versleept te worden naar vijandige wateren ergens ten noorden van IJsland.

Op de ochtend na het referendum, verwelkomde een BBC-radio reporter politici in zijn studio als oude kameraden. 'Nou,' zei hij tegen 'Lord' Peter Mandelson, de in ongenade gevallen architect van het 'Blair-isme', "waarom willen die mensen het zo graag? ' 'Die mensen' waar hij het over had, waren de meerderheid van de Britten.

De welgestelde oorlogsmisdadiger Tony Blair blijft een held voor de 'Europese' Mandelson kliek, hoewel maar weinigen dat vandaag de dag nog zullen zeggen. The Guardian omschreef Blair als 'mystiek' en als trouw aan zijn 'project' van roofzuchtige oorlog. De dag na het stemmen, bedacht columnist Martin Kettle een Brechtiaanse oplossing voor het misbruik van de democratie door de massa. 'Nu kunnen wij het toch allemaal wel eens zijn dat referenda slecht zijn voor Groot-Brittannië', zei de kop boven zijn paginavullende stuk. Wat er met 'wij' bedoeld werd niet uitgelegd maar als vanzelfsprekend aangenomen - net zoals dat met 'deze mensen' het geval was. 'Het referendum heeft minder legitimiteit verleend aan de politiek, niet meer,' schreef Kettle. ... 'Het oordeel over referenda moet een meedogenloze zijn: Dit nooit weer.'

Het soort van meedogenloosheid waar Kettle naar verlangt vind je terug in Griekenland, een land dat nu uitgevlakt is. Daar hadden ze een referendum en het resultaat werd genegeerd. Net als de Labour partij in Groot-Brittannië, zijn de leiders van de Syriza regering in Athene de producten van een rijke, zeer bevoorrechte, goed opgeleide middenklasse, perfect aangepast aan de nepperigheid en het politiek verraad van het post-modernisme. Het Griekse volk maakte moedig gebruik van het referendum om van hun regering te eisen dat het 'betere voorwaarden' zou bedingen bij een corrupt bewind in Brussel dat bezig was het laatste restje leven uit het land te persen.. Ze werden verraden, zoals de Britten verraden zouden worden.

Afgelopen vrijdag werd Labour-leider Jeremy Corbyn door de BBC gevraagd of hij nog een goed woordje over had voor de vertrokken Cameron, zijn kameraad in de 'Remain' campagne. Corbyn prees volmondig Cameron's 'waardigheid' en herinnerde aan zijn steun voor het homohuwelijk en zijn verontschuldiging aan de Ierse families van de doden van Bloody Sunday. Hij zei niets over Cameron's tweedracht zaaien, zijn snoeiharde bezuinigingsbeleid, zijn leugens over 'bescherming van' de Health Service. Evenmin bracht hij de mensen de oorlogshitsing van de regering Cameron in herinnering: het sturen van de Britse special forces naar Libië en Britse assistentie voor Saoedi-Arabië in het 'humanitair bombarderen' van Yemen, en bovenal, het naderbij brengen van de Derde Wereldoorlog.

In de week van het referendum, repte geen enkele Britse politicus en, voor zover ik weet, geen journalist over de toespraak van Vladimir Poetin in Sint-Petersburg ter herdenking van de vijfenzeventigste verjaardag van de invasie van de Sovjet-Unie door nazi-Duitsland op 22 juni 1941. De Sovjet overwinning - dat het leven kostte aan 27 miljoen Sovjets en het merendeel van alle Duitse troepen - bracht de overwinning in de Tweede Wereldoorlog.

Poetin vergeleek de huidige waanzinnige samentrekking van NAVO-troepen en oorlogsmaterieel aan de westelijke grenzen van Rusland met Operatie Barbarossa van het Derde Rijk. De oefeningen van de NAVO in Polen waren de grootste sinds de nazi-invasie; Operatie Anaconda had een aanval op Rusland gesimuleerd, vermoedelijk met kernwapens. Aan de vooravond van het referendum, waarschuwde de Quisling secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, de Britten dat 'vrede en veiligheid' in gevaar konden komen als ze kozen voor vertrek uit de EU. De miljoenen die hem - naast Cameron, Osborne, Corbyn, Obama en de man die de Bank of England runt - genegeerd hebben, zouden best wel eens, heel misschien, juist een slag kunnen hebben geslagen voor echte vrede en democratie in Europa.

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

De invloed van westerse militaire interventies op de Brexit

Dit is een vertaling van het gesprek tussen Gregory Wilbert van The Real News Network en econoom Michael Hudson "How Western Military Interventions Shaped the Brexit Vote"

WILPERT: Laten we beginnen met de politieke context waarin het Brexit referendum plaatsvond. Afgezien van de argumenten van de rechtervleugel, waarbij het vooral ging om immigratie en de economische zorgen, en de mogelijkheid voor de Britten om de regie over hun eigen economie te herwinnen. Wat zie jij als de belangrijkste politieke achtergrond bij dit referendum?

HUDSON: Alle Europeanen weten wel zo'n beetje waar de immigranten vandaan komen, en ze bedoelen dan die uit het Nabije Oosten [bedoeld worden landen zoals Libië, Syrië en Irak] En ze zijn zich bewust van het feit dat de meeste vluchtelingen hierheen komen als gevolg van NAVO acties waarvan Hillary [Clinton] een groot voorvechtster was binnen de regering Obama. 

Het probleem begon in Libië. Nadat Hillary Obama ertoe had bewogen om Libië te verwoesten en de stabiele regering daar omver te werpen, droeg ze de wapens (en Libië was een zwaar bewapend land) over aan ISIS, Al-Nusra en Al Qaida, en Al Qaida gebruikte die wapens om onder VS toezicht Syrië en Irak aan te vallen. 

Dus als mensen uit Europa, zoals de Fransen, de Nederlanders of de Britten het hebben over de immigratie naar Europa, zijn ze zich allemaal bewust van het feit dat 'Brussel' gelijk staat aan 'NAVO', en dat de NAVO in feite onder controle staat van Washington, En het is Amerika's nieuwe Koude Oorlog tegen Rusland, dat de aanzet heeft gegeven voor al deze demografische ontwrichting dat zich aan het verspreiden is naar Engeland, zich verspreidt naar Europa, en dat het destabiliserend werkt. Dus wat je ziet met de Brexit is het resultaat van het pro-oorlog, nieuwe Koude Oorlog beleid van de regering-Obama.

WILPERT: Dus zeg je dat mensen die voor Brexit stemden dat deden omdat ze in werkelijkheid bezorgd waren over de invloed van de VS? Of bedoel dat het een terugslag was, vanwege de immigratie die op gang kwam, en waar de rechtervleugel gebruik van maakte.

HUDSON: Het is een combinatie.  De rechtervleugel richtte inderdaad alle aandacht naar de immigranten kwestie, door te zeggen:  "Wacht even, ze bedreigen onze banen". Maar het geluid vanaf de linkerzijde week daar niet zoveel van af. En daar klonk het: "Waarom komen die immigranten hierheen?" Ze komen hierheen vanwege Europa's steun aan de oorlog waar NAVO aan mee doet, waarbij het Nabije Oosten gebombardeerd wordt, hetgeen een destabiliserende werking heeft op het gehele Nabije Oosten, en dat een golf van de vluchtelingen veroorzaakt, niet alleen uit Syrië, maar ook uit Oekraïne. 

In Engeland zijn veel van de zogenaamde Poolse loodgieters die jaren geleden kwamen, nu terug naar Polen gegaan omdat dit land er weer boven op is. Maar nu  dreigt er weer een hele golf van Oekraïners, - en eigenlijk draait het VS beleid om destabilisatie - waardoor zelfs de rechtervleugel (die het meestal over immigranten heeft) het feit gehekeld heeft dat het Europees beleid wordt gedicteerd door de Verenigde Staten. En je hebt nu zowel Marine Le Pen in Frankrijk, die zegt voor terugtrekking uit de NAVO te zijn omdat men geen confrontatie wil met Rusland, alsmede de linkervleugel in Engeland die ook geen confrontatie met Rusland wil. En in Duitsland waar ik vorige week was, waren het de leiders van de Sociaal-Democratische Partij die zeiden dat Rusland terug zou moeten worden uitgenodigd in de G8, dat de NAVO  een oorlogszuchtige houding aannam en dat de Europese economie schade opliep door het verbreken van de banden met Rusland en door het opleggen van allerlei sancties tegen het land.

We zien hier dat links en rechts naar elkaar toe trekken, en de vraag is:  wie gaat de voorwaarden bepalen waarop we Europa uit elkaar gaan slopen en hoe we het weer in elkaar zetten.  Zal het simpelweg rechts zijn met zijn anti - immigranten thema, of de linkervleugel, die de economie wil reconstrueren op een manier die moet voorkomen dat enerzijds een bezuinigingsmaatregel uit Brussel of anderzijds door de Britse Conservatieven opgelegd wordt.

En dan is daar Geert Wilders, de leider van de Nederlandse nationalisten, die zegt: We willen dat Nederland een eigen centrale bank heeft. We willen de regie over ons eigen geld, en onder Brussel is dat onmogelijk. Dat betekent dat we nooit het begrotingstekort kunnen laten oplopen en geld in de economie kunnen injecteren om het middels een Keynesiaans beleid te laten herstellen.

Dus de hele terugtrekking uit Europa betekent terugtrekking uit bezuinigingsbeleid. Als je kijkt naar het stemgedrag in Engeland, dan zie je dat men in Londen sterk voor het bij de EU blijven was. Je had de universitaire centra, Oxford en Cambridge, waar men sterk voor het blijven was. Je hebt daarnaast de arbeidersklasse, de oude industriële gebieden in het noorden en het zuiden. Wat je ziet is dat de middenklasse en de industriële klasse zeggen; we krijgen werkelijk een slechte deal uit Europa. We willen ons tegen de bezuinigingen verzetten . En we willen niet dat Brussel ons niet alleen het anti-sociale, pro-banken beleid oplegt, maar ook niet het handelsbeleid dat Brussel Europa probeert op wil dringen; de Obama handelsovereenkomst [TTIP], die in wezen het nationale economische beleid uit handen van de overheid zou nemen en het in de handen zou geven van de business bureaucratie, zakelijke tribunalen en de bureaucratie in Brussel, die voor het grootste deel pro-banken, pro-bedrijfsleven, en anti-sociaal is.

WILPERT: Dat brengt ons bij de kwestie van het "transatlantische handel en investeringen partnerschap", ofwel de TTIP. Het was een van de dingen waarvan de regering Cameron echt probeerde het door te drukken, deze relatie tussen de Europese Unie en de Verenigde Staten. Nu dat Groot-Brittannië vermoedelijk de EU gaat verlaten, denk je niet dat dit de mogelijkheid opent voor Groot-Brittannië en de Verenigde Staten om een eigen TTIP te vormen? Met andere woorden, (en dat was feitelijk een van de argumenten uit het 'leave' kamp) dat Groot-Brittannië zich nog hechter aan de Verenigde Staten zal binden dan het voorheen al was, - vanwege het verlaten van Europa?

HUDSON: Ik denk dat juist het tegenovergestelde. Ik heb vandaag telefoontjes gekregen uit Groot-Brittannië, en ik was bij een radioprogramma in Groot-Brittannië. Het hele gevoel is dat dit de TTIP onmogelijk maakt, want je kunt geen TTIP hebben alleen met Groot-Brittannië. Je moet het doen met de geheel Europa.  En dit verhindert Europa, en ik denk dat Groot-Brittannië ook, van het sluiten van een dergelijke handelsovereenkomst. De afwijzing van de eurozone bezuinigingen is in wezen een afwijzing van het neoliberale plan, waarvan de TTIP verondersteld wordt het sluitstuk te zijn.

WILPERT: En wat denk je dat dit betekent in het algemeen voor Europa's toekomst? Een van de dingen die veel mensen vrezen is juist dat Europa, als Europese Unie, uiteen gaat vallen. Denkt je dat dat het meest waarschijnlijke scenario hier is?

HUDSON: Ik zag Marine Le Pen vandaag in Frankrijk, en je kon aan haar gezicht zien dat ze dolblij was. Ze denkt dat opeens, - en blijkens elk Europese interview met het volk - dat er opeens zo'n ontketening van een vrijheidsgevoel was, een gevoel van ja, we kunnen het verwezenlijken. Toen Ierland stemde om buiten de Europese Unie te blijven werd de volksstemming gewoon genegeerd. Maar nu kan het niet langer worden genegeerd.

Ik denk dat het Britse referendum een katalysator is voor bewegingen in Spanje, Italië, de Five Star beweging in Italië, Podemos in Spanje, om te zeggen; we  hebben een alternatief voor Europa. Europa is vergelijkbaar met de Sovjet-Unie in de jaren '30 en '40. Er was toen een debat over de vraag of het hervormbaar of niet zou zijn. Er is een gevoel, en ik denk dat het juist is, dat de Europese Unie, de eurozone en de euro, niet te hervormen zijn, als gevolg van de Verdragen van Lissabon en de andere verdragen die de euro hebben gecreëerd. Europa moet eerst gedemonteerd worden om om daarna weer in elkaar gezet te worden, - niet op een rechtse, neoliberale basis, maar op een meer sociale basis.

Ironisch genoeg echter, hebben de partijen die zich socialistisch noemen zich nu verplaatst naar de ultra-rechts, naar het neoliberale kamp, zoals bijvoorbeeld de Franse socialisten en de Duitse sociaaldemocraten. Maar er zijn ook echte radicale partijen ontstaan in Italië, Spanje, Portugal, en mogelijk opnieuw in Griekenland, die gaan zeggen: de sleutel van iedere regering, van een nationale regering, moet de mogelijkheid zijn om ons eigen geld uit te geven, een tekort te laten ontstaan, het kunnen uitgeven in de economie om de economie te laten herstellen. We kunnen zo'n herstel niet realiseren onder de akkoorden van Lissabon, en onder de eurozone bepalingen, waar de centrale bank zal alleen geld te creëren om geld te besteden in de economie, om daadwerkelijk de financiering van nieuwe investeringen en nieuwe werkgelegenheid te geven aan banken, niet. En we kunnen geen deel uitmaken van een eurozone die erop aandringt dat op pensioenen moeten worden gekort om de banken weer gezond te maken en om te voorkomen dat 'de één procent' geld gaat verliezen.

Dus voor de eerste keer krijg je nu te maken met de echte linkervleugel in Europa die praat over over financiële kwesties, niet over politieke filosofie, of het feit dat landen niet van plan om weer naar de oorlog te gaan. Niemand gelooft werkelijk dat Frankrijk, Duitsland en andere landen in Europa ooit weer een (militaire) oorlog met elkaar gaan beginnen. Er is echter wel de vrees dat de Europese landen een oorlog tegen Rusland kunnen beginnen, onder druk van de NAVO, onder druk van de Amerikaanse avonturistische houding ten opzichte van Rusland.

En zo wordt opeens de eurozone - dat een bolwerk van de militaire vrede had moeten zijn - een oorlogszuchtige grootheid, en dat zou nog eens versterkt worden door een overwinning van Hillary in de Verenigde Staten. Maar er is een gevoel dat zegt: We willen vrede. Dat betekent dat we ons moeten terugtrekken uit de eurozone. En in wezen betekent terugtrekking uit Brussel, terugtrekking uit de NAVO en terugtrekking uit de Amerikaanse invloedssfeer.

Dus je zou kunnen zeggen dat de keuze voor terugtrekking uit Europa in werkelijkheid een keuze van de Britse middenklasse, de werkende klasse, om ons terug te trekken uit het Amerikaanse neoliberalisme, dat het beleid van Europa voor de laatste tien jaar bepaald heeft.

[afronding gesprek]



Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.