Mickey Mouse for president! En waarom dat niet eens zo'n gek idee is

Niks mis met Mickey Mouse

Overigens, Minnie Mouse is een even goede keus. Je zou kunnen zeggen: Alles is een betere keus voor het Amerikaanse presidentschap voor de komende vier jaar dan Hillary Clinton of Dondald Trump. En dat is geen grap. Alles, letterlijk alles is een betere keus dan deze twee: Mickey Mouse, Goofy, Batman, Obi-Wan Kenobi, Arnold Schwarzenegger zodra we zijn geboortecertificaat vervalst hebben, noem maar op. Jij bedenkt het, – en het is beter.
En dan hebben we het nog niets over serieuze kandidaten, zoals Jill Stein.

Waarom doen de media alsof dit geen serieuze kandidaat is. Waarom doen de media mee aan het cynische toneelstukje van 'good cop / bad cop' met Trump in de rol van 'slechterik' waardoor Hillary een 'redelijk alternatief' lijkt te zijn. Waarom gaan de media mee in het doemdenken dat een stem voor Jill Stein gelijk staat aan  het stemmen voor een 'madman in the White House'. Het gevaar van een gek in het Witte Huis wordt niet minder met een stem op Trumps opponent. De gekte van Hillary Rodham Clinton wordt schromelijk onderschat.
Ze is paranoïde, hetgeen blijkt uit de keus die ze als minister van BuZA maakte voor een eigen server zodat veel buiten het zicht van het Congres en van haar collega's kon houden. Daarnaast heeft ze een ziekelijk neiging leugens en gefantaseerde verhalen te vertellen. De noodzaak van de uitspraak : “Why do I have to keep proving to people that I am not a liar?!” spreekt wat dat betreft boekdelen.
Zij loog tegenover het Congres toen ze zei niets te weten van over wapenleveranties aan Qatar. Wapens die daarna doorgeleverd werden aan ISIS met het doel het Assad regime in Syrië uit de weg te ruimen.  En zo zijn er nog wel een aantal redenen te bedenken waarom een stem op Hilary Clinton levensgevaarlijk is

Spoiler Effect

De reden die men opgeeft voor 'de keuze van de minste van de twee kwaden' is de angst voor het 'spoiler effect'.  Waar komt deze term vandaan?

Velen beweren dat in 2000 de verkiezingen voor de Democraat Al Gore verloren gingen en George W. Bush met de winst ging strijken omdat de (kansloze) kandidaat  voor de Green Party, Ralph Nader stemmen weghaalde bij de Democraten,  met alle rampzalige gevolgen van dien. Vandaar dat men (sinds het wegvallen van de Bernie Sanders optie) oproept tot een strategische stem op Hillary. De Democratisch kandidate heeft een comfortabele voorsprong op Trump, zolang de teleurgestelde achterban van Bernie Sanders de partij trouw blijft. En die trouw werd ernstig op de proef gesteld vanaf het moment dat Wikileaks onthulde dat  het verkiezingscomité van de partij (DNC) zich zélf actief inspande om de Bernie Sanders campagne te dwarsbomen en diens kansen om zeep te helpen. Zonder deze sabotage had het heel goed mogelijk geweest dat Sanders als winnaar uit de nek aan nek race tussen de twee Democratische presidentskandidaten tevoorschijn was gekomen. Er heerst dus een enorme onvrede bij een deel van de Bernie Sanders aanhang die zich niet kan verzoenen met de capitulatie van Sanders en het gemak waarmee hij zijn idealen opoffert en nu steun betuigt voor Hillary t.b.v. een 'hoger' doel: De eenheid van de partij en het voorkomen van 'president Trump'. 

Dat ontevreden deel laat zich dus niet voor dat karretje spannen en dreigt de Democratische Partij te verlaten en lijkt zijn heil nu te gaan zoeken bij dr.Jill Stein, de Green Party kandidate. Zodoende dreigt de zekere overwinning van Hillary, heel wat minder zeker te worden. En dreigt er een vergelijkbare situatie te kunnen ontstaan als in het 2000 voorbeeld.

Maar klopt die vergelijking wel?

Tot op zeker hoogte wel: We hebben een Republikein en een Democraat als kansrijke kandidaten en een kansloze derde (libertariër Gary Johnson laat ik even buiten beschouwing), opnieuw vanuit de Green Party, Jill Stein. En net als toen bestaat er een kans (een grote kans zelfs) dat door de populariteit van deze derde speler (die stemmen weg kan halen bij het Democratisch kamp) Trump met het presidentschap aan de haal kan gaan.
Waar de vergelijking totaal mank gaat is dat we destijds met één hele enge kandidaat te maken hadden en een opponent die – in vergelijking met George W. Bush - een schitterende, fantastische, geweldige president zou zijn geweest. Het was dus zonde dat die spoiler de boel verstierde destijds, maar met Hillary vs The Donald is daar nu geen sprake meer van. Om het in populair Amerikaans uit te drukken: 'We're fucked either way'

Oorlog, oorlog, oorlog

Vooral het buitenlands beleid is wat zorgen baart.
Kolonel Lawrence Wilkerson was destijds Colin Powell's assistent tijdens de voorbereiding van de Irak oorlog. Later werd hij een van de grootste critici van de Amerikaanse buitenlandse militaire escapades. Hij komt ook uitgebreid aan het woord in de uitstekende Oscar-winnende documentaire film 'Taxi to the Dark Side'. Hier, in gesprek bij The Real News heeft hij het over het gevaar van beide presidentskandidaten op het gebied van buitenlandse politiek. Van Hillary weten we dat ze een uitgesproken 'war hawk' is, met vrienden uit het meest rechtse deel van het Republikeinse kamp: de neocons. Een groot fan en sponsor van haar is Robert Kagan; een van de grondleggers van de denktank 'Project for the New American Century'(PNAC), dat (nog voor 9-11-2001) een rapport met huiveringwekkende aanbevelingen opstelde onder de titel 'Rebuilding America's Defenses' en dat een blauwdruk vormt voor een wereld onder totale Amerikaanse wereldoverheersing. Daarnaast heeft heeft ze op voorhand al aangegeven de wil te hebben om in Syrië oorlog te gaan voeren en in Oekraïne de spanning opnieuw op te voeren desnoods tot een rechtstreekse confrontatie met Rusland aan toe. Met Iran heeft ze soortgelijke plannen. Van Hillary weten we dus zeker wat we kunnen verwachten.

Dan Donald Trump.
Omdat hij zo'n een onberekenbare, grillige narcist is, weten we niet wat we van Trump kunnen verwachten. Wel dat hij onvoldoende kennis van zaken heeft op allerlei gebied. Dat zou nog niet erg zijn als hij maar goede adviseurs om zich heen verzamelde, en ook naar ze luisterde - maar die reputatie heeft hij niet. Trump had een verkennend gesprek gevoerd met een kandidaat-adviseur voor buitenlands beleid. Tot drie keer vroeg hij naar mogelijkheden van kernwapens: Waarom deze niet ingezet zouden kunnen worden.

Wilkerson stelt ons gerust; geen van de huidige slagvelden leent zich momenteel voor de inzet van een nucleair wapen. Maar het gemak waarmee hij de optie lijkt te overwegen doet het ergste vermoeden.

Wat Wilkerson de grootste zorgen baart is Iran. Bij Hillary, maar ook bij Trump. De Republikeinse adviseurs van Trump vallen over een recente betaling van de VS aan Iran. Wilkerson legt uit dat deze betaling van 400 miljoen dollar stamt uit de tijd dat de VS van de Sjah geld ontving voor gevechtsvliegtuigen. De levering werd echter uitgesteld i.v.m. de revolutie en al die tijd claimde Iran dat het geld tegoed had van de VS. De betaling is dus legitiem en is al eens vanwege de torenhoge opgelopen rente geherwaardeerd, d.w.z. Iran kwam de VS tegemoet. Deze overeenkomst is ook een onderdeel van het moeizame nucleaire akkoord dat Obama met Iran wist te sluiten. De Republikeinen echter willen de betalingen aanvechten. Ze willen de schuld heronderhandelen.
"Wat een einde zal maken aan het akkoord, want de Iraniërs zullen dat weigeren"  zegt Wilkerson
- "En de neocons zullen eindelijk hun aanleiding voor een oorlog hebben", zegt Paul Jay (TRN) vervolgens,  waarop  Wilkerson antwoordt: 'Yep'. 

Je ziet dat een keuze voor een van deze twee presidentskandidaten een keuze voor oorlog is. Er is geen sprake van de minst kwade, het zijn beide onverantwoordelijke, oorlogszuchtige  machtswellustelingen met een opgeblazen ego die ieder afzonderlijk een gevaar voor Amerika en de wereld betekenen. Een stem op Mickey Mouse is stukken beter en sinds we Jill Stein nog hebben die in korte tijd  van 2 naar 7% steeg in de peilingen en zelfs een reële kandidaat aan het worden is, hebben we een nog betere. Zeker als ze het moment weet te benutten om de Bernie Sanders aanhang aan zich te binden.

Je kunt er van verzekerd zijn dat de gevestigde machten er alles aan zullen doen een dergelijk scenario te voorkomen. Het systeem is dusdanig ingericht dat een derde kandidaat met reële kansen voortijdig geëlimineerd kan worden: Om deel te kunnen deel te nemen aan de presidentiële debatten die op de tv uitgezonden gaan worden heeft de private organisatie die hierover gaat, de 'Commission on Presidential Debates' (CPD)  besloten dat potentiële kandidaten minstens een aanhang van 15% moeten hebben om aan de debatten deel te mogen nemen. Een soort 'catch 22' scenario dus. 
Deze beslissing werd onlangs aangevochten door de Libertariërs en de Groenen op grond van elementaire Grondwet principes over vrijheid van meningsuiting, en op de anti-trust (mededingingsrecht) wetgeving. De rechter wees de eis af. Hij oordeelde dat dergelijke kleine partijen te weinig maatschappelijke steun wisten te vergaren. 'Hadden ze maar meer moeten adverteren' was zo'n beetje het oordeel van de rechter. - 'Maar hun budgetten zijn daarvoor ontoereikend!' 
'Moeten ze maar voor méér poen zorgen' vond de rechter. Met poen koop je advertentietijd, met advertentietijd koop je populariteit, enzovoort. De gratis advertentietijd van de publieke tv debatten waren een extra beloning voor het succesvol campagne voeren van de twee machtigste partijen - vond rechter Collyer. Daar was 'van nature' nou eenmaal al meer geld aanwezig, 'en zo hoort het ook' moet hij gedacht hebben.

Juist te meer reden om op Jill Stein te gaan stemmen. Gaat je stem daarmee verloren? Ik vind van niet. Er valt niets te verliezen. Dit hele systeem verdient geen steun meer van de kiezer, noch van de media, noch van de opiniemakers. En zie je Stein of Gary Johnson niet zitten, is Mickey Mouse is niet alleen een redelijke kandidaat, hij is de meest zinnige keuze in deze klucht die door moeten gaan voor democratische verkiezingen. 

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.