Mickey Mouse for president! En waarom dat niet eens zo'n gek idee is

Niks mis met Mickey Mouse

Overigens, Minnie Mouse is een even goede keus. Je zou kunnen zeggen: Alles is een betere keus voor het Amerikaanse presidentschap voor de komende vier jaar dan Hillary Clinton of Dondald Trump. En dat is geen grap. Alles, letterlijk alles is een betere keus dan deze twee: Mickey Mouse, Goofy, Batman, Obi-Wan Kenobi, Arnold Schwarzenegger zodra we zijn geboortecertificaat vervalst hebben, noem maar op. Jij bedenkt het, – en het is beter.
En dan hebben we het nog niets over serieuze kandidaten, zoals Jill Stein.

Waarom doen de media alsof dit geen serieuze kandidaat is. Waarom doen de media mee aan het cynische toneelstukje van 'good cop / bad cop' met Trump in de rol van 'slechterik' waardoor Hillary een 'redelijk alternatief' lijkt te zijn. Waarom gaan de media mee in het doemdenken dat een stem voor Jill Stein gelijk staat aan  het stemmen voor een 'madman in the White House'. Het gevaar van een gek in het Witte Huis wordt niet minder met een stem op Trumps opponent. De gekte van Hillary Rodham Clinton wordt schromelijk onderschat.
Ze is paranoïde, hetgeen blijkt uit de keus die ze als minister van BuZA maakte voor een eigen server zodat veel buiten het zicht van het Congres en van haar collega's kon houden. Daarnaast heeft ze een ziekelijk neiging leugens en gefantaseerde verhalen te vertellen. De noodzaak van de uitspraak : “Why do I have to keep proving to people that I am not a liar?!” spreekt wat dat betreft boekdelen.
Zij loog tegenover het Congres toen ze zei niets te weten van over wapenleveranties aan Qatar. Wapens die daarna doorgeleverd werden aan ISIS met het doel het Assad regime in Syrië uit de weg te ruimen.  En zo zijn er nog wel een aantal redenen te bedenken waarom een stem op Hilary Clinton levensgevaarlijk is

Spoiler Effect

De reden die men opgeeft voor 'de keuze van de minste van de twee kwaden' is de angst voor het 'spoiler effect'.  Waar komt deze term vandaan?

Velen beweren dat in 2000 de verkiezingen voor de Democraat Al Gore verloren gingen en George W. Bush met de winst ging strijken omdat de (kansloze) kandidaat  voor de Green Party, Ralph Nader stemmen weghaalde bij de Democraten,  met alle rampzalige gevolgen van dien. Vandaar dat men (sinds het wegvallen van de Bernie Sanders optie) oproept tot een strategische stem op Hillary. De Democratisch kandidate heeft een comfortabele voorsprong op Trump, zolang de teleurgestelde achterban van Bernie Sanders de partij trouw blijft. En die trouw werd ernstig op de proef gesteld vanaf het moment dat Wikileaks onthulde dat  het verkiezingscomité van de partij (DNC) zich zélf actief inspande om de Bernie Sanders campagne te dwarsbomen en diens kansen om zeep te helpen. Zonder deze sabotage had het heel goed mogelijk geweest dat Sanders als winnaar uit de nek aan nek race tussen de twee Democratische presidentskandidaten tevoorschijn was gekomen. Er heerst dus een enorme onvrede bij een deel van de Bernie Sanders aanhang die zich niet kan verzoenen met de capitulatie van Sanders en het gemak waarmee hij zijn idealen opoffert en nu steun betuigt voor Hillary t.b.v. een 'hoger' doel: De eenheid van de partij en het voorkomen van 'president Trump'. 

Dat ontevreden deel laat zich dus niet voor dat karretje spannen en dreigt de Democratische Partij te verlaten en lijkt zijn heil nu te gaan zoeken bij dr.Jill Stein, de Green Party kandidate. Zodoende dreigt de zekere overwinning van Hillary, heel wat minder zeker te worden. En dreigt er een vergelijkbare situatie te kunnen ontstaan als in het 2000 voorbeeld.

Maar klopt die vergelijking wel?

Tot op zeker hoogte wel: We hebben een Republikein en een Democraat als kansrijke kandidaten en een kansloze derde (libertariër Gary Johnson laat ik even buiten beschouwing), opnieuw vanuit de Green Party, Jill Stein. En net als toen bestaat er een kans (een grote kans zelfs) dat door de populariteit van deze derde speler (die stemmen weg kan halen bij het Democratisch kamp) Trump met het presidentschap aan de haal kan gaan.
Waar de vergelijking totaal mank gaat is dat we destijds met één hele enge kandidaat te maken hadden en een opponent die – in vergelijking met George W. Bush - een schitterende, fantastische, geweldige president zou zijn geweest. Het was dus zonde dat die spoiler de boel verstierde destijds, maar met Hillary vs The Donald is daar nu geen sprake meer van. Om het in populair Amerikaans uit te drukken: 'We're fucked either way'

Oorlog, oorlog, oorlog

Vooral het buitenlands beleid is wat zorgen baart.
Kolonel Lawrence Wilkerson was destijds Colin Powell's assistent tijdens de voorbereiding van de Irak oorlog. Later werd hij een van de grootste critici van de Amerikaanse buitenlandse militaire escapades. Hij komt ook uitgebreid aan het woord in de uitstekende Oscar-winnende documentaire film 'Taxi to the Dark Side'. Hier, in gesprek bij The Real News heeft hij het over het gevaar van beide presidentskandidaten op het gebied van buitenlandse politiek. Van Hillary weten we dat ze een uitgesproken 'war hawk' is, met vrienden uit het meest rechtse deel van het Republikeinse kamp: de neocons. Een groot fan en sponsor van haar is Robert Kagan; een van de grondleggers van de denktank 'Project for the New American Century'(PNAC), dat (nog voor 9-11-2001) een rapport met huiveringwekkende aanbevelingen opstelde onder de titel 'Rebuilding America's Defenses' en dat een blauwdruk vormt voor een wereld onder totale Amerikaanse wereldoverheersing. Daarnaast heeft heeft ze op voorhand al aangegeven de wil te hebben om in Syrië oorlog te gaan voeren en in Oekraïne de spanning opnieuw op te voeren desnoods tot een rechtstreekse confrontatie met Rusland aan toe. Met Iran heeft ze soortgelijke plannen. Van Hillary weten we dus zeker wat we kunnen verwachten.

Dan Donald Trump.
Omdat hij zo'n een onberekenbare, grillige narcist is, weten we niet wat we van Trump kunnen verwachten. Wel dat hij onvoldoende kennis van zaken heeft op allerlei gebied. Dat zou nog niet erg zijn als hij maar goede adviseurs om zich heen verzamelde, en ook naar ze luisterde - maar die reputatie heeft hij niet. Trump had een verkennend gesprek gevoerd met een kandidaat-adviseur voor buitenlands beleid. Tot drie keer vroeg hij naar mogelijkheden van kernwapens: Waarom deze niet ingezet zouden kunnen worden.

Wilkerson stelt ons gerust; geen van de huidige slagvelden leent zich momenteel voor de inzet van een nucleair wapen. Maar het gemak waarmee hij de optie lijkt te overwegen doet het ergste vermoeden.

Wat Wilkerson de grootste zorgen baart is Iran. Bij Hillary, maar ook bij Trump. De Republikeinse adviseurs van Trump vallen over een recente betaling van de VS aan Iran. Wilkerson legt uit dat deze betaling van 400 miljoen dollar stamt uit de tijd dat de VS van de Sjah geld ontving voor gevechtsvliegtuigen. De levering werd echter uitgesteld i.v.m. de revolutie en al die tijd claimde Iran dat het geld tegoed had van de VS. De betaling is dus legitiem en is al eens vanwege de torenhoge opgelopen rente geherwaardeerd, d.w.z. Iran kwam de VS tegemoet. Deze overeenkomst is ook een onderdeel van het moeizame nucleaire akkoord dat Obama met Iran wist te sluiten. De Republikeinen echter willen de betalingen aanvechten. Ze willen de schuld heronderhandelen.
"Wat een einde zal maken aan het akkoord, want de Iraniërs zullen dat weigeren"  zegt Wilkerson
- "En de neocons zullen eindelijk hun aanleiding voor een oorlog hebben", zegt Paul Jay (TRN) vervolgens,  waarop  Wilkerson antwoordt: 'Yep'. 

Je ziet dat een keuze voor een van deze twee presidentskandidaten een keuze voor oorlog is. Er is geen sprake van de minst kwade, het zijn beide onverantwoordelijke, oorlogszuchtige  machtswellustelingen met een opgeblazen ego die ieder afzonderlijk een gevaar voor Amerika en de wereld betekenen. Een stem op Mickey Mouse is stukken beter en sinds we Jill Stein nog hebben die in korte tijd  van 2 naar 7% steeg in de peilingen en zelfs een reële kandidaat aan het worden is, hebben we een nog betere. Zeker als ze het moment weet te benutten om de Bernie Sanders aanhang aan zich te binden.

Je kunt er van verzekerd zijn dat de gevestigde machten er alles aan zullen doen een dergelijk scenario te voorkomen. Het systeem is dusdanig ingericht dat een derde kandidaat met reële kansen voortijdig geëlimineerd kan worden: Om deel te kunnen deel te nemen aan de presidentiële debatten die op de tv uitgezonden gaan worden heeft de private organisatie die hierover gaat, de 'Commission on Presidential Debates' (CPD)  besloten dat potentiële kandidaten minstens een aanhang van 15% moeten hebben om aan de debatten deel te mogen nemen. Een soort 'catch 22' scenario dus. 
Deze beslissing werd onlangs aangevochten door de Libertariërs en de Groenen op grond van elementaire Grondwet principes over vrijheid van meningsuiting, en op de anti-trust (mededingingsrecht) wetgeving. De rechter wees de eis af. Hij oordeelde dat dergelijke kleine partijen te weinig maatschappelijke steun wisten te vergaren. 'Hadden ze maar meer moeten adverteren' was zo'n beetje het oordeel van de rechter. - 'Maar hun budgetten zijn daarvoor ontoereikend!' 
'Moeten ze maar voor méér poen zorgen' vond de rechter. Met poen koop je advertentietijd, met advertentietijd koop je populariteit, enzovoort. De gratis advertentietijd van de publieke tv debatten waren een extra beloning voor het succesvol campagne voeren van de twee machtigste partijen - vond rechter Collyer. Daar was 'van nature' nou eenmaal al meer geld aanwezig, 'en zo hoort het ook' moet hij gedacht hebben.

Juist te meer reden om op Jill Stein te gaan stemmen. Gaat je stem daarmee verloren? Ik vind van niet. Er valt niets te verliezen. Dit hele systeem verdient geen steun meer van de kiezer, noch van de media, noch van de opiniemakers. En zie je Stein of Gary Johnson niet zitten, is Mickey Mouse is niet alleen een redelijke kandidaat, hij is de meest zinnige keuze in deze klucht die door moeten gaan voor democratische verkiezingen. 

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

John Pilger: Waarom de Britten Nee tegen Europa zeiden

originele titel: 'John Pilger: Why the British Said No to Europe',
bron:
http://www.telesurtv.net/english/opinion/John-Pilger-Why-the-British-Said-No-to-Europe-20160625-0022.html 

bron: http://www.boerenbusiness.nl/

De meerderheidsstemming van de Britten om de EU te verlaten was een daad van onvervalste democratie. Miljoenen doodgewone burgers weigeren om langer gekoeioneerd te worden, geïntimideerd of met openlijke minachting weggezet te worden door de vermoedelijk beter gesitueerden in de grootste partijen, de leiders van de zakelijke en financiële oligarchie en de media.

Dit was voor een belangrijk deel een referendum voor wie boos en gedemoraliseerd was geworden door de pure arrogantie van de verdedigers van de 'Remain' campagne en de verbrokkeling van een sociaal rechtvaardig maatschappelijk leven in Groot-Brittannië. Het laatste bastion van de historische hervorming van 1945, de National Health Service, is dermate ontwricht door Tory en Labour ondersteunde plunderaars dat het moet knokken om te overleven.

Een voorbode voor wat komen zou was er in de vorm van minister van Financiën George Osborne, de belichaming van zowel het aloude Groot-Brittannië en de bancaire maffia in Europa, die dreigde dat er £ 30 miljard gesneden zou gaan worden in de publieke bestedingen bij een 'verkeerde' verkiezingsuitslag; het was chantage in optima forma.

Tijdens de campagne werd het onderwerp van immigratie met volmaakt cynisme uitgebuit, niet alleen door populistische politici van verdwaasd rechts, maar ook door Labour politici, voortbordurend op hun eigen respectabele traditie van het bevorderen en stimuleren van racisme, een symptoom van verrotting niet aan de onderkant, maar aan de top. De reden dat miljoenen vluchtelingen het Midden-Oosten ontvlucht zijn - eerst Irak, nu Syrië - is gelegen in de invasies, en de chaos die gesticht is door de imperialistisch grootheden; Groot-Brittannië, de Verenigde Staten, Frankrijk, de Europese Unie en de NAVO. Voor die tijd was er al de moedwillige vernietiging van Joegoslavië. En daarvoor was het de diefstal van Palestina en de wilsoplegging door Israël.

De Britse tropenhelm mag dan al lang van het toneel verdwenen zijn, maar het bloed is nooit gedroogd. Een negentiende-eeuwse minachting voor landen en volkeren, afhankelijk van de mate van hun koloniale nut, blijft een middelpunt van de moderne 'globalisering', met inbegrip van zijn perverse socialisme voor de rijken en kapitalisme voor de armen: zijn vrijheid voor het kapitaal en de ontkenning van de vrijheid van arbeid; zijn doortrapte politici en gepolitiseerde ambtenaren.

Alles hiervan heeft zijn plekje gevonden in Europa en heeft types als Tony Blair rijk gemaakt en armoe en machteloosheid veroorzaakt voor miljoenen anderen. Op 23 juni maakten de Britten kenbaar er genoeg van te hebben.

De meest effectieve propagandisten van het 'Europese ideaal' vond je nooit bij extreem-rechts, maar bij een onuitstaanbaar regenteske klasse voor wie grootstedelijk Londen gelijk staat aan het Verenigd Koninkrijk. De kopstukken daarvan zien zichzelf als liberaal, verlicht, gecultiveerde senatoren van de 21e eeuwse tijdgeest, 'cool' zelfs. Wat ze werkelijk zijn is een bourgeoisie met een onverzadigbaar consumentistische smaak en een verjaarde conceptie van hun eigen superioriteit. In hun huiskrant, de Guardian, hebben zij, dag in dag uit, de draak gestoken met iedereen die het zelfs maar waagde om over de EU te praten als; uiterst ondemocratisch, een bron van sociale onrechtvaardigheid en een kwaadaardig extremisme - beter bekend als 'neoliberalisme'.

Het doel van dit extremisme is om een permanente, kapitalistische theocratie te vestigen dat moet zorgen voor een 'tweederde samenleving', met de meerderheid verdeeld en in de schulden, beheerd door een zakelijke klasse, en een permanente groep van werkende armen. In hedendaags Groot-Brittannië groeien 63 procent van de arme kinderen op in gezinnen waar één gezinslid werkt. Voor hen is de val al gesloten. Meer dan 600.000 inwoners van de tweede stad van Groot-Brittannië, Groot Manchester, hebben, volgens een onderzoek, 'te maken met de gevolgen van extreme armoede' en 1,6 miljoen mensen glijden af naar behoeftigheid.

Over deze sociale ramp wordt maar weinig gesproken in de - door de elitaire middenklasse gecontroleerde - media, met name door het van Oxford/Cambridge verzadigde BBC. Tijdens de referendum campagne verscheen er haast geen enkele inzichtelijke analyse die afbreuk zou kunnen doen aan de clichématige hysterie over 'het verlaten van Europa', alsof Groot-Brittannië op het punt stond versleept te worden naar vijandige wateren ergens ten noorden van IJsland.

Op de ochtend na het referendum, verwelkomde een BBC-radio reporter politici in zijn studio als oude kameraden. 'Nou,' zei hij tegen 'Lord' Peter Mandelson, de in ongenade gevallen architect van het 'Blair-isme', "waarom willen die mensen het zo graag? ' 'Die mensen' waar hij het over had, waren de meerderheid van de Britten.

De welgestelde oorlogsmisdadiger Tony Blair blijft een held voor de 'Europese' Mandelson kliek, hoewel maar weinigen dat vandaag de dag nog zullen zeggen. The Guardian omschreef Blair als 'mystiek' en als trouw aan zijn 'project' van roofzuchtige oorlog. De dag na het stemmen, bedacht columnist Martin Kettle een Brechtiaanse oplossing voor het misbruik van de democratie door de massa. 'Nu kunnen wij het toch allemaal wel eens zijn dat referenda slecht zijn voor Groot-Brittannië', zei de kop boven zijn paginavullende stuk. Wat er met 'wij' bedoeld werd niet uitgelegd maar als vanzelfsprekend aangenomen - net zoals dat met 'deze mensen' het geval was. 'Het referendum heeft minder legitimiteit verleend aan de politiek, niet meer,' schreef Kettle. ... 'Het oordeel over referenda moet een meedogenloze zijn: Dit nooit weer.'

Het soort van meedogenloosheid waar Kettle naar verlangt vind je terug in Griekenland, een land dat nu uitgevlakt is. Daar hadden ze een referendum en het resultaat werd genegeerd. Net als de Labour partij in Groot-Brittannië, zijn de leiders van de Syriza regering in Athene de producten van een rijke, zeer bevoorrechte, goed opgeleide middenklasse, perfect aangepast aan de nepperigheid en het politiek verraad van het post-modernisme. Het Griekse volk maakte moedig gebruik van het referendum om van hun regering te eisen dat het 'betere voorwaarden' zou bedingen bij een corrupt bewind in Brussel dat bezig was het laatste restje leven uit het land te persen.. Ze werden verraden, zoals de Britten verraden zouden worden.

Afgelopen vrijdag werd Labour-leider Jeremy Corbyn door de BBC gevraagd of hij nog een goed woordje over had voor de vertrokken Cameron, zijn kameraad in de 'Remain' campagne. Corbyn prees volmondig Cameron's 'waardigheid' en herinnerde aan zijn steun voor het homohuwelijk en zijn verontschuldiging aan de Ierse families van de doden van Bloody Sunday. Hij zei niets over Cameron's tweedracht zaaien, zijn snoeiharde bezuinigingsbeleid, zijn leugens over 'bescherming van' de Health Service. Evenmin bracht hij de mensen de oorlogshitsing van de regering Cameron in herinnering: het sturen van de Britse special forces naar Libië en Britse assistentie voor Saoedi-Arabië in het 'humanitair bombarderen' van Yemen, en bovenal, het naderbij brengen van de Derde Wereldoorlog.

In de week van het referendum, repte geen enkele Britse politicus en, voor zover ik weet, geen journalist over de toespraak van Vladimir Poetin in Sint-Petersburg ter herdenking van de vijfenzeventigste verjaardag van de invasie van de Sovjet-Unie door nazi-Duitsland op 22 juni 1941. De Sovjet overwinning - dat het leven kostte aan 27 miljoen Sovjets en het merendeel van alle Duitse troepen - bracht de overwinning in de Tweede Wereldoorlog.

Poetin vergeleek de huidige waanzinnige samentrekking van NAVO-troepen en oorlogsmaterieel aan de westelijke grenzen van Rusland met Operatie Barbarossa van het Derde Rijk. De oefeningen van de NAVO in Polen waren de grootste sinds de nazi-invasie; Operatie Anaconda had een aanval op Rusland gesimuleerd, vermoedelijk met kernwapens. Aan de vooravond van het referendum, waarschuwde de Quisling secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, de Britten dat 'vrede en veiligheid' in gevaar konden komen als ze kozen voor vertrek uit de EU. De miljoenen die hem - naast Cameron, Osborne, Corbyn, Obama en de man die de Bank of England runt - genegeerd hebben, zouden best wel eens, heel misschien, juist een slag kunnen hebben geslagen voor echte vrede en democratie in Europa.

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

De invloed van westerse militaire interventies op de Brexit

Dit is een vertaling van het gesprek tussen Gregory Wilbert van The Real News Network en econoom Michael Hudson "How Western Military Interventions Shaped the Brexit Vote"

WILPERT: Laten we beginnen met de politieke context waarin het Brexit referendum plaatsvond. Afgezien van de argumenten van de rechtervleugel, waarbij het vooral ging om immigratie en de economische zorgen, en de mogelijkheid voor de Britten om de regie over hun eigen economie te herwinnen. Wat zie jij als de belangrijkste politieke achtergrond bij dit referendum?

HUDSON: Alle Europeanen weten wel zo'n beetje waar de immigranten vandaan komen, en ze bedoelen dan die uit het Nabije Oosten [bedoeld worden landen zoals Libië, Syrië en Irak] En ze zijn zich bewust van het feit dat de meeste vluchtelingen hierheen komen als gevolg van NAVO acties waarvan Hillary [Clinton] een groot voorvechtster was binnen de regering Obama. 

Het probleem begon in Libië. Nadat Hillary Obama ertoe had bewogen om Libië te verwoesten en de stabiele regering daar omver te werpen, droeg ze de wapens (en Libië was een zwaar bewapend land) over aan ISIS, Al-Nusra en Al Qaida, en Al Qaida gebruikte die wapens om onder VS toezicht Syrië en Irak aan te vallen. 

Dus als mensen uit Europa, zoals de Fransen, de Nederlanders of de Britten het hebben over de immigratie naar Europa, zijn ze zich allemaal bewust van het feit dat 'Brussel' gelijk staat aan 'NAVO', en dat de NAVO in feite onder controle staat van Washington, En het is Amerika's nieuwe Koude Oorlog tegen Rusland, dat de aanzet heeft gegeven voor al deze demografische ontwrichting dat zich aan het verspreiden is naar Engeland, zich verspreidt naar Europa, en dat het destabiliserend werkt. Dus wat je ziet met de Brexit is het resultaat van het pro-oorlog, nieuwe Koude Oorlog beleid van de regering-Obama.

WILPERT: Dus zeg je dat mensen die voor Brexit stemden dat deden omdat ze in werkelijkheid bezorgd waren over de invloed van de VS? Of bedoel dat het een terugslag was, vanwege de immigratie die op gang kwam, en waar de rechtervleugel gebruik van maakte.

HUDSON: Het is een combinatie.  De rechtervleugel richtte inderdaad alle aandacht naar de immigranten kwestie, door te zeggen:  "Wacht even, ze bedreigen onze banen". Maar het geluid vanaf de linkerzijde week daar niet zoveel van af. En daar klonk het: "Waarom komen die immigranten hierheen?" Ze komen hierheen vanwege Europa's steun aan de oorlog waar NAVO aan mee doet, waarbij het Nabije Oosten gebombardeerd wordt, hetgeen een destabiliserende werking heeft op het gehele Nabije Oosten, en dat een golf van de vluchtelingen veroorzaakt, niet alleen uit Syrië, maar ook uit Oekraïne. 

In Engeland zijn veel van de zogenaamde Poolse loodgieters die jaren geleden kwamen, nu terug naar Polen gegaan omdat dit land er weer boven op is. Maar nu  dreigt er weer een hele golf van Oekraïners, - en eigenlijk draait het VS beleid om destabilisatie - waardoor zelfs de rechtervleugel (die het meestal over immigranten heeft) het feit gehekeld heeft dat het Europees beleid wordt gedicteerd door de Verenigde Staten. En je hebt nu zowel Marine Le Pen in Frankrijk, die zegt voor terugtrekking uit de NAVO te zijn omdat men geen confrontatie wil met Rusland, alsmede de linkervleugel in Engeland die ook geen confrontatie met Rusland wil. En in Duitsland waar ik vorige week was, waren het de leiders van de Sociaal-Democratische Partij die zeiden dat Rusland terug zou moeten worden uitgenodigd in de G8, dat de NAVO  een oorlogszuchtige houding aannam en dat de Europese economie schade opliep door het verbreken van de banden met Rusland en door het opleggen van allerlei sancties tegen het land.

We zien hier dat links en rechts naar elkaar toe trekken, en de vraag is:  wie gaat de voorwaarden bepalen waarop we Europa uit elkaar gaan slopen en hoe we het weer in elkaar zetten.  Zal het simpelweg rechts zijn met zijn anti - immigranten thema, of de linkervleugel, die de economie wil reconstrueren op een manier die moet voorkomen dat enerzijds een bezuinigingsmaatregel uit Brussel of anderzijds door de Britse Conservatieven opgelegd wordt.

En dan is daar Geert Wilders, de leider van de Nederlandse nationalisten, die zegt: We willen dat Nederland een eigen centrale bank heeft. We willen de regie over ons eigen geld, en onder Brussel is dat onmogelijk. Dat betekent dat we nooit het begrotingstekort kunnen laten oplopen en geld in de economie kunnen injecteren om het middels een Keynesiaans beleid te laten herstellen.

Dus de hele terugtrekking uit Europa betekent terugtrekking uit bezuinigingsbeleid. Als je kijkt naar het stemgedrag in Engeland, dan zie je dat men in Londen sterk voor het bij de EU blijven was. Je had de universitaire centra, Oxford en Cambridge, waar men sterk voor het blijven was. Je hebt daarnaast de arbeidersklasse, de oude industriële gebieden in het noorden en het zuiden. Wat je ziet is dat de middenklasse en de industriële klasse zeggen; we krijgen werkelijk een slechte deal uit Europa. We willen ons tegen de bezuinigingen verzetten . En we willen niet dat Brussel ons niet alleen het anti-sociale, pro-banken beleid oplegt, maar ook niet het handelsbeleid dat Brussel Europa probeert op wil dringen; de Obama handelsovereenkomst [TTIP], die in wezen het nationale economische beleid uit handen van de overheid zou nemen en het in de handen zou geven van de business bureaucratie, zakelijke tribunalen en de bureaucratie in Brussel, die voor het grootste deel pro-banken, pro-bedrijfsleven, en anti-sociaal is.

WILPERT: Dat brengt ons bij de kwestie van het "transatlantische handel en investeringen partnerschap", ofwel de TTIP. Het was een van de dingen waarvan de regering Cameron echt probeerde het door te drukken, deze relatie tussen de Europese Unie en de Verenigde Staten. Nu dat Groot-Brittannië vermoedelijk de EU gaat verlaten, denk je niet dat dit de mogelijkheid opent voor Groot-Brittannië en de Verenigde Staten om een eigen TTIP te vormen? Met andere woorden, (en dat was feitelijk een van de argumenten uit het 'leave' kamp) dat Groot-Brittannië zich nog hechter aan de Verenigde Staten zal binden dan het voorheen al was, - vanwege het verlaten van Europa?

HUDSON: Ik denk dat juist het tegenovergestelde. Ik heb vandaag telefoontjes gekregen uit Groot-Brittannië, en ik was bij een radioprogramma in Groot-Brittannië. Het hele gevoel is dat dit de TTIP onmogelijk maakt, want je kunt geen TTIP hebben alleen met Groot-Brittannië. Je moet het doen met de geheel Europa.  En dit verhindert Europa, en ik denk dat Groot-Brittannië ook, van het sluiten van een dergelijke handelsovereenkomst. De afwijzing van de eurozone bezuinigingen is in wezen een afwijzing van het neoliberale plan, waarvan de TTIP verondersteld wordt het sluitstuk te zijn.

WILPERT: En wat denk je dat dit betekent in het algemeen voor Europa's toekomst? Een van de dingen die veel mensen vrezen is juist dat Europa, als Europese Unie, uiteen gaat vallen. Denkt je dat dat het meest waarschijnlijke scenario hier is?

HUDSON: Ik zag Marine Le Pen vandaag in Frankrijk, en je kon aan haar gezicht zien dat ze dolblij was. Ze denkt dat opeens, - en blijkens elk Europese interview met het volk - dat er opeens zo'n ontketening van een vrijheidsgevoel was, een gevoel van ja, we kunnen het verwezenlijken. Toen Ierland stemde om buiten de Europese Unie te blijven werd de volksstemming gewoon genegeerd. Maar nu kan het niet langer worden genegeerd.

Ik denk dat het Britse referendum een katalysator is voor bewegingen in Spanje, Italië, de Five Star beweging in Italië, Podemos in Spanje, om te zeggen; we  hebben een alternatief voor Europa. Europa is vergelijkbaar met de Sovjet-Unie in de jaren '30 en '40. Er was toen een debat over de vraag of het hervormbaar of niet zou zijn. Er is een gevoel, en ik denk dat het juist is, dat de Europese Unie, de eurozone en de euro, niet te hervormen zijn, als gevolg van de Verdragen van Lissabon en de andere verdragen die de euro hebben gecreëerd. Europa moet eerst gedemonteerd worden om om daarna weer in elkaar gezet te worden, - niet op een rechtse, neoliberale basis, maar op een meer sociale basis.

Ironisch genoeg echter, hebben de partijen die zich socialistisch noemen zich nu verplaatst naar de ultra-rechts, naar het neoliberale kamp, zoals bijvoorbeeld de Franse socialisten en de Duitse sociaaldemocraten. Maar er zijn ook echte radicale partijen ontstaan in Italië, Spanje, Portugal, en mogelijk opnieuw in Griekenland, die gaan zeggen: de sleutel van iedere regering, van een nationale regering, moet de mogelijkheid zijn om ons eigen geld uit te geven, een tekort te laten ontstaan, het kunnen uitgeven in de economie om de economie te laten herstellen. We kunnen zo'n herstel niet realiseren onder de akkoorden van Lissabon, en onder de eurozone bepalingen, waar de centrale bank zal alleen geld te creëren om geld te besteden in de economie, om daadwerkelijk de financiering van nieuwe investeringen en nieuwe werkgelegenheid te geven aan banken, niet. En we kunnen geen deel uitmaken van een eurozone die erop aandringt dat op pensioenen moeten worden gekort om de banken weer gezond te maken en om te voorkomen dat 'de één procent' geld gaat verliezen.

Dus voor de eerste keer krijg je nu te maken met de echte linkervleugel in Europa die praat over over financiële kwesties, niet over politieke filosofie, of het feit dat landen niet van plan om weer naar de oorlog te gaan. Niemand gelooft werkelijk dat Frankrijk, Duitsland en andere landen in Europa ooit weer een (militaire) oorlog met elkaar gaan beginnen. Er is echter wel de vrees dat de Europese landen een oorlog tegen Rusland kunnen beginnen, onder druk van de NAVO, onder druk van de Amerikaanse avonturistische houding ten opzichte van Rusland.

En zo wordt opeens de eurozone - dat een bolwerk van de militaire vrede had moeten zijn - een oorlogszuchtige grootheid, en dat zou nog eens versterkt worden door een overwinning van Hillary in de Verenigde Staten. Maar er is een gevoel dat zegt: We willen vrede. Dat betekent dat we ons moeten terugtrekken uit de eurozone. En in wezen betekent terugtrekking uit Brussel, terugtrekking uit de NAVO en terugtrekking uit de Amerikaanse invloedssfeer.

Dus je zou kunnen zeggen dat de keuze voor terugtrekking uit Europa in werkelijkheid een keuze van de Britse middenklasse, de werkende klasse, om ons terug te trekken uit het Amerikaanse neoliberalisme, dat het beleid van Europa voor de laatste tien jaar bepaald heeft.

[afronding gesprek]



Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Leider van Al Qaida offshoot Ahrar al-Shara ging in Washington op de koffie

McClatchy maakt melding van, en AntiWar komt met een wat korter artikel over het korte bezoek dat een hoge vertegenwoordiger van Ahrar al-Sham aan Washington maakte. Deze Labib al Nahhas, kreeg hiervoor in december vorig jaar een tijdelijk visum, zo werd uit vier bronnen vernomen die anoniem willen blijven i.v.m. met de gevoeligheid van de VS relatie met de Syrische rebellen: Enerzijds zijn het de de conservatieve salafisten die aan geloofwaardigheid verliezen als de banden met de VS uitkomen en anderzijds mag het westerse publiek niet weten dat 'we' gezellig met islamitische jihadi's plannen smeden voor een toekomstig Syrië.

Ahrar al-Sham is 100% gelieerd aan (Jabhat) al-Nusra, dat weer de Syrische tak van al Qaida is. Maar vanwege het nut voor de VS weigert men de eerste op de terroristenlijst te plaatsen en gelden ze nu - voor zover het de VS aangaat - als vrijheidsstrijders tegen het Assad regime. Als geruststelling wordt aangevoerd dat de strijders van al-Sham door onze vrienden de Saoedi's zijn geselecteerd ("vetted"), dus dat zit wel snor...

Omdat Ahrar al-Sham niet op de terroristenlijst staat is het niet verboden, maar raar is het wel dat de VS regering dit visum en het overleg regelde want Ahrar al-Sham staat wel degelijk bekend om zijn streng islamitische opvattingen en de wens om sharia-wetgeving in Syrië te introduceren. Daarnaast zijn de banden met Al Qaida ook geen geheim.

Op 12 mei jl gingen deze 'gematigde strijders' even als beesten te keer tegen de alevitische bevolking van het stadje al-Zara in de Homs provincie. Vette pech voor de VS en de corrupte media (die onmiddellijk met de vinger naar Al-Nusra wees) dat een paar Ahrar al-Sham strijders zichzelf vol trots filmden terwijl ze over de lijken stapten, en dit op Youtube zetten.

Gecombineerd met de onthulling van het bezoek van Labib al Nahhas aan Washington, krijgt Buitenlandse Zaken woordvoerder Mark Toner het knap lastig als RT reporter Gayane Chichakyan kritische vragen stelt, zoals: "Waren Amerikaanse bewindslieden op de hoogte van dit bezoek?"
Toner:
"Ik denk niet we ons hier van bewust waren. Ik denk niet dat hij enig overleg heeft gehad bij ons van BuZa, en over visa kan ik niet praten vanwege privacy bepalingen."

Chichakyan neemt hier nog geen genoegen mee en vraagt door:
"Een van de leiders van een groep met bekende banden met al-Qaeda komt naar de VS en u kunt daar niets over zeggen?"
Toner gooit het er op dat hij de details hier niet voor zich heeft en dat hij nog wel 's op zoek gaat...

Hier kun je desgewenst de vermakelijke vertoning bekijken...
Meer ontwijkende antwoorden van Mark Toner over de wandaden van Ahrar al-Sham, waarop een reporter zegt:  "Hoeveel meer dorpen moeten ze afslachten voordat ze als 'bad guys' aangemerkt gaan worden?"

Het meest idiote is dat Guantanamo Bay vol zit met verdachten die 'iets' met al Qaida te maken zouden kunnen hebben. Immers, volgens de '2012 National Defense Authorization Act' kunnen dergelijke 'aan AQ gelieerde strijders' direct gearresteerd worden en zonder proces onbeperkt opgesloten worden.
In plaats daarvan werd een al Qaida bondgenoot toegestaan de VS binnen te komen - om met de Amerikaanse regering te lobbyen. Net zo makkelijk.



Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Fikse onenigheid over vermeende belangenverstrengeling binnen de Wereldgezondheidsorganisatie WHO

Dit is een vertaling van het Guardian artikel van 17 mei 2016 met de titel  'UN/WHO panel in conflict of interest row over glyphosate cancer risk '

 

De voorzitter van de JMPR (de Joint Meeting on Pesticide Residues, een VN panel van deskundigen dat een inschatting moet maken van de gevolgen voor de volksgezondheid van restanten van pesticiden) is mede-directeur van een wetenschappelijk instituut dat donaties ontvangt van Monsanto, dat glyfosaat gebruikt. 

Een VN wetenschapspanel dat dinsdag oordeelde dat glyfosaat 'waarschijnlijk niet kankerverwekkend voor mensen' is inmiddels verwikkeld in een bittere ruzie over mogelijke belangenverstrengeling. Gebleken is dat het instituut waar de voorzitter van de JMPR aan verbonden is, een bedrag van zes cijfers heeft ontvangen van Monsanto, dat de substantie als hoofdbestanddeel gebruikt in zijn Roundup onkruidverdelger.

De voorzitter van dit panel (bestaande uit leden van de FAO/WHO) professor Alan Boobis, werkt tevens als de vice-president van de 'International Life Science Institute' (ILSI) voor Europa. De co-voorzitter van de sessies was professor Angelo Moretto, een bestuurslid van ILSI's 'Health and Environmental Services Institute', en van diens 'Risk21' stuurgroep, waarvan Boobis ook co-voorzitter is.

In 2012 ontving de ILSI groep een donatie van $ 500.000 van Monsanto en $ 528.500 als donatie van de industriegroep ´Croplife International´, dat Monsanto, Dow, Syngenta en anderen vertegenwoordigt, volgens documenten die verkregen werden dankzij het ´US right to know´ project.

Alan Boobis reageerde met: "Mijn rol in ILSI (en twee takken daarvan) is als publieke sector-lid en voorzitter van hun raad van bestuur, posities die niet worden vergoed. De raden van bestuur zijn verantwoordelijk voor het toezicht op de organisaties en hun wetenschappelijke programma's."

Maar het nieuws leidde tot woedende veroordelingen van groene Europarlementariërs en NGO's, nog eens versterkt door het feit dat het rapport twee dagen voor een EU-stemming over verlenging van de glyfosaatvergunning naar buiten werd gebracht. Een vergunning die voor de industrie een waarde van vele miljarden vertegenwoordigt.

Vito Buonsante, een advocaat van de ClientEarth groep, zei: "Er is hier duidelijk sprake van een belangenconflict als de evaluatie van de veiligheid van glyfosaat wordt gedaan door wetenschappers die rechtstreeks betaald worden door de industrie. Dit onderzoek kan op geen enkele verantwoorde manier meegenomen worden bij de afweging om glyfosaat goed te keuren."

Europarlementariër voor De Groenen/VEA, Bart Staes "De timing van de publicatie van dit rapport door de FAO / WHO zou als cynisch kunnen worden omschreven, als het niet zo'n schaamteloos politieke en onbehouwen poging was om het EU besluit later deze week over de toelating van glyfosaat te beïnvloeden.

De WHO zegt van zijn kant dat de timing van het uitbrengen van het rapport zo dicht voor de EU-beslissing toeval was, en maanden geleden al gepland was.

Het debat over glyfosaat, de meest gebruikte herbicide in de menselijke geschiedenis, is in Brussel als een bliksemafleider gaan fungeren, vanwege het wijdverbreide gebruik met gewassen die genetisch gemanipuleerd zijn om het product te weerstaan. Het gebruik ervan heeft ook geleid tot meldingen van geassocieerde schade aan de gezondheid, aangrenzende flora, insecten en dieren.

Het debat over de wetenschappelijke reputatie van de ILSI kent ook een tumultueus achtergrondverhaal. In 2012 schortte het Europees Parlement de financiering op van de 'Europese Autoriteit voor voedselveiligheid' (EFSA) gedurende een periode van zes maanden, naar aanleiding van een reeks van beschuldigingen van belangenverstrengeling waarbij ILSI leden in het bestuur van de EFSA en zijn commissies betrokken waren.

Het geschil leidde tot het ontslag van de voorzitter van de EFSA raad van bestuur, evenals het aftreden van Moretto als lid van het EFSA pesticiden panel , wegens het verzwijgen van zijn banden met de industrie en ILSI. De adviserende functie die Boobis in 2012 bekleedde bij EFSA werd stopgezet. Toentertijd beschreef ILSI zichzelf als een "belangrijke partner voor de Europese industrie", maar zegt nu dat het een non-profit organisatie is die zich laat leiden door wetenschappelijke en milieu overwegingen en dat het geen lobby voert of beleidsaanbevelingen doet.

Deze beschrijving van de groep werd bevestigd door Dr Philippe Verger, een ambtenaar van de WHO en secretaris van het VN-panel over glyfosaat. Hij zei dat ILSI het beste als een 'ontmoetingsplaats' voor wetenschappelijke discussies omschreven kon worden.

Verger vertelde de Guardian: "ILSI is geen onafhankelijke instantie. Dat is overduidelijk. Private bedrijven steunen het en de gehele structuur. Maar het doel van ILSI en van de bedrijven is om een ruimte te creëren voor discussie en interactie tussen de private en de publieke sector. Het is niet ILSI's bedoeling om zich te richten op een onderwerpen die van economisch belang zijn voor de individuele bedrijven. Het is meer een forum."

Op de FAQ site van de WHO staat dat men, indien er sprake is van een belangenconflict, men deskundigen zal uitsluiten die 'vormen van economische relaties hebben die hu neutraliteit kunnen ondermijnen.'

Greenpeace was echter niet overtuigd. De directeur voor EU-voedselbeleid, Franziska Achterberg, zei: "Zelfs EFSA - niet bepaald een lichtend voorbeeld als het gaat om de onpartijdigheid - laat wetenschappers die gebonden zijn aan ILSI niet toe aan deskundigenpanels. Elke beslissing die genomen moet worden voor miljoenen mensen zou gebaseerd moeten zijn op volledig transparante en onafhankelijke wetenschap die niet gebonden is aan zakelijke belangen."

Net als bij een EFSA beoordeling dat ook de woede opriep bij milieuactivisten, was de JMPR beslissing gebaseerd op vertrouwelijke industrie dossiers die niet voor het publiek beschikbaar waren.

Een apart uitgebracht rapport van vorig jaar door het Internationaal Agentschap voor Kankeronderzoek (IARC) dat uitsluitend gebruik maakte van openbaar beschikbare studies, concludeerde dat glyfosaat waarschijnlijk kankerverwekkend was voor de mens. Maar WHO woordvoerders houden vol dat de twee documenten elkaar niet tegenspreken, en merkt op dat het IARC een potentieel gevaar identificeerde, terwijl de JMPR het daaraan verbonden risico trachtte te kwantificeren.

Verger zei: "Elk jaar evalueren we zo'n 10-30 formules, en ik kan u vertellen dat veel van hen gevaarlijker en krachtiger zijn dan glyfosaat. We voelen ons een beetje ongemakkelijk omdat er zoveel belangstelling is voor deze evaluatie alleen maar omdat dit bepaalde bestrijdingsmiddel wordt gebruikt voor genetisch gemodificeerde gewassen."

*Update* Vooral door toedoen van Frankrijk en Duitsland (gisteren, 19 mei), die niet akkoord gingen met verlenging voor een periode van 9 jaar zoals die nu op tafel lag (was eerst 15 en daarna 10 jaar) is de stemming over de verlenging voor onbepaalde tijd uitgesteld.

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

De ontrafeling van het schaakspel in Syrië

Hieronder het vertaalde transcript van het interview van Abby Martin met dr.Vijay Prashad met de originele titel: "Unraveling the Syria War Chessboard"

(A.M. = Abby Martin)

Toen de opstand uitbrak in Syrië, in het begin met de eerste protesten, ging VS ambassadeur Robert Ford naar de plaatsen waar de betogers zich hadden verzameld. En, dit is uitzonderlijk; een buitenlandse ambassadeur binnen een soeverein land die de oppositie bezocht die streed voor de omverwerping van de regering. Het is van belang dat men dat onthoudt. Met andere woorden zei de regering van de Verenigde Staten dus – via de aanwezigheid van Robert Ford – tegen de tegenstanders van de Assad regering: Wij gaan jullie Damascus leveren.
Anders gezegd: De VS koos in 2011 partij door ambassadeur Ford naar die plaatsen te laten gaan. Het was geen kwestie van een warrig beleid. Het plan was, als onderdeel van het anti-Iran beleid, dat Damascus uitgeleverd diende te worden aan andere machthebbers dan Iran, wellicht Saoedi Arabië.

Dit was een duidelijke stellingname. Maar de Syrische oppositie wist vanaf het begin dat - alleen indien de VS bereid was om Damascus naar de eeuwigheid te bombarderen - dit regime niet ging vallen. Dus terwijl men wist dat het scenario rammelde gaf men voeding aan de hoop en de verwachting dat de VS vroeg of laat wel met het bombarderen van Damascus zou beginnen, iets waarvan de VS wist dat het niet zou gebeuren. Hier ligt dus tevens een deel van de verantwoordelijkheid voor de honderdduizenden doden in Syrië. Met andere woorden: De VS gaven het groene licht aan een scenario terwijl men wist dat het vervolg uit zou blijven.

Dus ik zie helemaal geen warrig Amerikaanse beleid. De verwarring kwam pas aan het licht toen de Obama regering min of meer het feit probeerde te verhullen dat men niet in staat was gehoor te geven aan de verwachting die Robert Ford had gewekt bij de demonstranten.En het ging nooit om het volk van Syrië, het ging altijd al om Iran.

A.M.: En het is niet alleen het Pentagon, maar het zijn ook de pacifistische en linkse groeperingen die de afzetting van Assad als een prioriteit zien. Wat zou dat betekenen voor het Syrische volk?

De Assad regering is de regering van een bepaalde klasse van mensen. De Syrische regering heeft enorme vooruitgangen geboekt. Ondanks een meedogenloze politiek van gevangenisstraffen voor oppositieleden. Meedogenloos jegens een ieder die opstond tegen de regering, slaagde men er toch in enige vooruitgang te boeken in het welzijn van mensen. Creëerde allerlei soorten instellingen et cetera

Basher al-Assad, die het regime als het ware erfde, kwam uit een geheel ander moment van de wereldgeschiedenis, open naar Amerikanen en de Europeanen. Hij stond veel meer open tot een neoliberale ontwikkeling, nieuwe constructie projecten enzovoort. Hij ging in zee met de Turken en Turkije verdiende in de jaren 2000 veel geld met de renovatie van Noord-Syrië. Dit was het moment waarop er een gevoel van ontheemding onder bevolking ging ontstaan. Er was oprechte ontevredenheid in het land.

Maar ondanks deze ontevredenheid was de oppositie onder het volk zwak. Er was geen enkele mogelijkheid denkbaar dat men zou kunnen winnen van de regering. En ik bedoel niet in militaire zin, maar in de zin van die enorme bevolkingsgroep aan te spreken die de regering bleven steunen. Je kunt geen revolutie creëren door bochten af te snijden. Je zult de langdurige weg moeten volgen.
Wat de VS de oppositie aanbood was zo'n afgesneden bocht.

En wat bedoelen we precies met 'oppositie'? De mensen die revolutionairen waren in Syria, de linkerkant in Syria die als groep bestond, was nooit de gedroomde oppositie in de ogen van de Amerikanen. Wie zagen zij als 'de oppositie'? Vanaf het begin zagen zij de plaatsvervangers [FSA, al-Nusra, IS, etc.] van Turkije, Saoedi Arabië of zelfs de Moslimbroederschap eerder als de revolutionaire krachten. Dat waren de mensen met wie men in gesprek ging. Niet met de socialisten die beschikbaar waren. Dat waren de mensen die iedereen als 'overbodig' beschouwde.

De term 'oppositie' is te ruim. Als mensen 'oppositie' horen denken ze aan rebellen die uit het niets kwamen om te strijden aan het front. Maar als westerse regeringen het hebben over de oppositie bedoelen ze de mensen die in ballingschap zaten in Turkije. Dit was een soort van elite, vergelijkbaar met de transnationale coalitie die gecreëerd werd in Libië. Wie waren zij? Dat waren bankiers, dat waren de mensen die het Westen ziet als 'oppositie'

We moeten ons zelf niet voor gek houden, vanaf een pril begin werden de mensen met een kluitje in het riet gestuurd, wie écht belangrijk werden, waren de plaatsvervangers. En die plaatsvervangers waren niet slechts zakenlui in strakke pakken. Ze smolten al snel samen met lieden van de slechtst denkbare soort, die door westerse en Golf-Arabische steun vrij baan kregen om chaos te veroorzaken in Syrië

A.M.: het voelt als déjà vu omdat we niet zo lang geleden hetzelfde hebben meegemaakt in Libië waar de aard van de revolutie ondergeschikt was aan de omverwerping van Gadaffi. Wat kunnen we opsteken van de gebeurtenissen in Libië?

Het hangt er van af wie iets gaat leren van welke lessen. Het Westen heeft namelijk niets geleerd. Het Westen gelooft dat regime change van zijn tegenstanders toegestaan is. Trouwens, er was in die tijd een geval van een zogenaamde 'soft regime change'. In 2009 in Honduras gaf de VS voluit steun aan de omverwerping van de legitieme regering van het Hondurese volk. Dat was toen Hillary Clinton minister van Buitenlandse Zaken was.

In Japan koos het volk via een democratisch proces voor een regering die een mandaat had om sommige (niet alle) Amerikaanse basissen op Okinawa te verwijderen. Hillary Clinton lobbyde bij de regering en de VS brengt de democratisch gekozen regering van Japan ten val, en helpt een andere regering de macht over te nemen. Dit werd nauwelijks gemeld door de Amerikaanse media.
Dus terwijl men met regime change in het Midden Oosten bezig was vond er een succesvolle machtsovername plaats in Honduras en één in Japan. Heb je ooit iemand horen praten over regime change in Japan? Nee.

Ze zullen de schuld van wat er gebeurt in Afghanistan of wat er gebeurt in Syrië (de opkomst van ISIS, de taliban, of wat dan ook) afschuiven op iemand anders. Ze zullen zeggen dat het Assad's schuld is dat ISIS ontstond. Kom op! ISIS is een direct product van de chaos die ontstond na de omverwerping van Saddam Hoessein in Irak.

Toen Saddam gevangen genomen werd, kwam hij uit zijn hol en hij zei tegen de Amerikaanse troepen: “Ik ben Saddam Hoessein, de president van Irak en ik wil onderhandelen over een overgave.”
Ze dreven de spot met hem, lachten hem uit, ze vernederden hem. Stel je voor dat de regering daadwerkelijk had gezegd: 'Oké, we accepteren je overgave.' Met andere woorden: We willen een nieuw Irak creëren – dat we illegaal aan hebben gevallen, dat we illegaal vernield hebben – maar we willen dat jouw mensen, de fedayeen saddam, hier in de toekomst een rol in gaan spelen. Het zijn Irakezen. We kunnen ze niet simpelweg uitsluiten van de Iraakse geschiedenis.
Maar nee, ze accepteerden geen overgave. Ze leverden hem uit om gelyncht te worden. Neem Gadaffi! Gadaffi werd vermoord. Tijdens een NAVO aanval werd zijn auto geraakt en hij werd op straat gelyncht.

Op dit moment wordt de dienst in Sirte – ooit Gadaffi's woonplaats – uitgemaakt door ISIS. En in Sirte tref je niet alleen de jihadi's aan, maar ook Gadaffi's 'Groene beweging' die totaal geïsoleerd raakte sloot zich aan bij ISIS. Waarom?
Omdat dat de enige weg is die voor hen open staat. Waarom hebben ze destijds niet gewoon Gadaffi gearresteerd (zonder rechtsgrond weliswaar), maar waarom niet zijn overgave geaccepteerd en zeggen: jouw blok van supporters zal een plaats in Libië krijgen. Er zijn tienduizenden Gadaffi aanhangers die zonder aanklacht gevangen zitten – dit is een schending van mensenrechten.

Als je deze regime change operaties uitvoert en je vertelt tegen een deel van de bevolking dat ze niet langer relevant zijn dan veroordeel je hen tot een sociale en politieke dood en soms levenslange opsluiting. En dit is een les die door iedereen gemist wordt. Ze zeggen: Ik wou dat er geen oorlog meer was. Maar je hebt die oorlogen gevoerd, je hebt die landen vernietigd. In de wetenschap dat je dat allemaal illegaal hebt gedaan, dien je de gevolgen onder ogen te zien.

Een Amerikaan zou niet moeten beslissen wat er gebeurt in Libië. Laat de gehele Libische bevolking beslissen, inclusief degenen die je nu als paria's behandelt. In Syrië is het leger uitstekend georganiseerd, het is zeer gedisciplineerd en er is geen sprake van desertie geweest. Het idee dat het leger bang wordt van een Amerikaanse ambassadeur die tussen een vijftigtal demonstranten opduikt is een illusie. Een gevaarlijke illusie.

Ik denk dat er voor niemand een dwingende noodzaak zou moeten zijn om je vóór of tegen Assad uit te spreken. Het is onbelangrijk. Waar het om gaat is dit: Ik geloof in vrijheid. Maar ik besef ook dat vrijheid langdurige strijd is.
Vrijheid vereist dat je probeert anderen aan je zijde te scharen. Zoals ik al eerder zei: Het afsnijden van bochten werkt niet. Je kunt niet je weg naar vrijheid bombarderen, het is een langdurige strijd. En in Syrië kan de regering niet bij iedereen in de smaak vallen maar dat ligt voor anderen weer compleet anders. In een vacuüm belanden is het slechtste wat een regio in de wereld kan overkomen. Mensen hebben inmiddels doorgekregen dat het Syrische leger een van de belangrijke factoren is in de oorlog tegen ISIS.

A.M.: En het Witte Huis zegt dat haar strategie bestaat uit het zaken doen met lokale spelers, hoewel we daar zeer tegenstrijdige spelers tegenkomen. Om maar te beginnen met Saoedi Arabië,... is dit een logische partner voor vrede als zelfs Hillary Clinton zegt dat het de grootste wereldwijde exporteur is van wahabitisch terreur?

De regering van de VS heeft een voornaamste bondgenoot in de regio (afgezien van Israël, Israël vervult hier alleen een indirecte rol) en dat is Saoedi Arabië. En de VS heeft herhaaldelijk verklaard dat men de verdediging van het koningshuis, niet het land zelf, als haar voornaamste taak ziet.

Waarom is dat zo? Het gaat om olie. Niet omdat Amerika olie koopt van Saoedi Arabië maar omdat de Saoedi's de olieprijzen kunnen beïnvloeden. Neem de recente gebeurtenissen. Venezuela probeerde OPEC nieuw leven in te blazen, hogere prijzen te realiseren,  en de baten te gebruiken om regionale ontwikkelingen te steunen. Wat deed Saoedi Arabië? Het voerde de opzettelijk olieproductie op, wat een daling in olieprijzen tot gevolg had en waarmee de tegenstanders van de VS op de knieën gebracht werden. Wie dat waren? Dat waren Venezuela, Rusland en tot op zekere hoogte Brazilië en uiteindelijk ook China.

Al deze landen raakten in een vrije val. Dus de oliestaat Saoedi Arabië is een wapen tegen andere machten op deze planeet. Als er een ding is waar de bevolking van de VS eens over na moet gaan denken is het deze onbuigzame alliantie met een theocratie die niet alleen zijn volk wreed behandeld maar het materiaal levert voor wereldwijde contrarevolutie.

Saoedi Arabië beziet z'n regio helemaal door een sektarische bril. Het ziet de strijd in Jemen als een tussen soennieten en sjiieten, wat de Jemenieten zelf dus helemaal niet zo zien. Het ziet Syrië als een Soennitisch/Sjiitische aangelegenheid, terwijl de zaken in Syrië veel gecompliceerder zijn dan dat.

Sinds de 1960's hebben ze – met steun van de VS – dit sektarische denkbeeld de wereld opgedrongen. Niet alleen in deze regio. Als ik je voorstel Abby: Laten we een kaart maken van waar al-Qaida zijn rekruten vandaan haalt. Een van de meest verbijsterende dingen die je zult ontdekken, dat vanaf de jaren 60 een door de Saoedi's gesteunde groep die zich de 'World Muslim League'(WML) noemde, fondsen verstrekte aan deze al-Qaida cellen. En dat deden de Saoedi's al vanaf de 60er jaren. Ze waren tegen Arabisch nationalisme, daar ging het hun om. We hebben het over de voornaamste Amerikaanse bondgenoot. Er bestaat een schitterend Wikileaks telegram uit 2005 uit Syrië, waarin de Syrische beleidsmedewerker op de VS ambassade zegt: “We moeten het Saoedische spel, om spanningen tussen soennieten en sjiieten op te voeren, steunen.”

Stel je dat eens voor. Dit is een ernstig probleem. En nu beginnen nuchtere westerse regeringen (niet per se de VS) door te krijgen dat dit uit de hand gelopen is.  En dat er iets gedaan moet worden om de hyper-agressieve benadering tot dominantie in de regio te beteugelen.

A.M.: Laten we een andere regionale speler bekijken; Turkije. Hoe heeft Turkije de bloei van ISIS mogelijk gemaakt?

Door de grens open te houden! Toen Obama in augustus 2014 zei dat ISIS een bedreiging voor de wereld was enzovoort, had zich op het NAVO handvest kunnen beroepen en Turkije als NAVO lid zou daarop gedwongen kunnen worden de grens te sluiten. Maar de VS bracht het NAVO handvest niet ter sprake, en de grens bleef poreus. En sinds augustus 2014 bleven de ISIS rekruten in Syrië binnenstromen.
Slechts heel af en toe maakt de pers er melding van: De eerste keer over de vrouwelijk Parijs terroriste: “Ze is in ISIS gebied, ze kwam vanuit Turkije binnen.” Maar hoe reisde ze door Turkije? Ze landde op vliegveld Istanboel, stapte op een vliegtuig naar Gaziantep, en reed ongestoord de grens over met Syrië. Hoe kan dat? Turkije is een soevereine staat... De grens is poreus.

Turkije speelt dus een spel waarmee ze een destructie richting zijn ingeslagen, waarbij men pogingen om de Koerdische opkomst te temperen uitgelopen zijn tot een oorlog tegen de Koerden. Niet alleen de Koerden in Turkije, ze bombarderen steden in Koerdistan in Turkije, maar ze bombarderen ook PKK en YPG basissen in Irak waar mensen getraind worden om tegen ISIS te vechten.

Als je een Amerikaans strategische planner zou zijn en je zou een basis in Turkije opzetten om ISIS te kunnen bombarderen en ondertussen verleen je grondsteun aan de Koerdische milities en opeens verschijnen Turkse vliegtuigen die jouw Koerden gaan bombarderen. Nou, wat is hier gaande? En waarom moeten mensen zoals jij en ik dit uitleggen? Dit is niet aan ons om uit te leggen, dit is zowel aan de Amerikaanse, als de Koerdische ministeries van Buitenlandse Zaken om uit te leggen.

A.M.: Kun je wat meer duiding geven aan het waarom van de Turkse oorlog tegen de Koerden?

Het punt van het Midden Oosten of willekeurig welk ander deel van de wereld is de culture diversiteit. Als je rondreist in het noorden van Irak bijvoorbeeld is het landschap ruig en bergachtig, zodat je tussen en de ene en de andere vallei al een taal kunt tegenkomen die net iets anders is. Andere religieuze tradities, er is enorm veel diversiteit in het Midden Oosten, het is ongelofelijk.
Die mensen leefden voor een lange periode in diverse vormen vreedzaam naast elkaar. Ik ga het niet romantiseren. Verschillende vormen, dus ook wel eens spanningen. Een grote Armeense bevolking, bijvoorbeeld.

Na de Eerste Wereldoorlog volgde Turkije een harde republikeinse, Turks-nationalistische lijn, onder leiding van Kemal Atatürk, 'de vader van alle Turken' wat weinig ruimte liet voor minderheden. En er was natuurlijk de de genocide op de Armeniërs. Maar er was ook de kwestie met de Koerden.
Koerden werd verteld: jullie zijn als ons, niet als de christenen. Aanvankelijk werd religie er bij betrokken. Maar het ging nooit echt over religie, de aanval op de Armeniërs ging ook niet over religie het ging om verschillen. Ga je net als ons zijn? Ga je volledig assimileren of niet? Het was een zeer dwingend assimilerend nationalisme. En de Koerden werd verteld dat ze moesten assimileren om Turks te worden; er bestaat niet zoiets als 'een Koerd'.

Dat is een vrij meedogenloze vorm van nationalisme. Dat is de historie van modern Turks nationalisme geweest, het heeft moeten worstelen met de giftige spanning die daarin besloten lag en die geen plaats biedt aan minderheden.

Wat interessant is aan Turkse geschiedenis van de afgelopen twintig jaar, dat de Koerdische politieke bewegingen nieuw leven in de de Turkse politiek hebben geblazen. De HDP bijvoorbeeld is een van de weinige partijen die totaal sociaal progressief is en gelieerd aan het Turkse links en die het heeft versterkt heeft met een massabeweging. Ze leverden in 1993 hun onafhankelijkheidswens in, in ruil voor een aparte status in Turkije. Deze politieke steun leverde Turks links een enorme electorale winst op. De Koerden zij daarom niet een of andere vreemde levensvorm, ze horen volop in de Turkse samenleving. De grootse Koerdische stad is Istanboel. Er wonen daar 1 miljoen Koerden . Ze wonen overal verspreid in Turkije. Maar ze hebben door hun strijd om zelfbeschikking lucht gegeven aan het gehele Turkse volk.

Men wil een een herziening van de idealisering van dat giftige nationalisme, waar Erdogan nu de vertegenwoordiger van is geworden. De Koerdische strijd gaat niet over etniciteit, het gaat over waarden. De HDP is geen exclusief Koerdische partij, het is een partij van bepaalde sociaal progressieve waarden. Dus dat is nu beschikbaar - binnen Turkije.

A.M.: Er is een wetenschapper die iedere zelfmoordaanslag sinds 1980 heeft bestudeerd en hij ontdekte dat 95 % daarvan één strategische motivatie deelde en dat is de militaire interventie of bezetting van hun land. In deze wetenschap, waarom denkt u dat het imperium volhardt in het gebruik van militaire interventies?

Er zijn meerdere redenen. Als je geen andere oplossing hebt voor de problemen van het volk, gebruik je de hamer. Als geen enkele oplossing meer kunt bedenken om een eind aan armoede te maken, honger, wanhoop et cetera. - in de Verenigde Staten – waarom zouden we het over de wereld moeten hebben. Zelfs als men in Amerikaanse steden niet voor genoeg banen of scholen kan zorgen, zorgt men voor politie, zorgt men voor gevangenissen. Dit is de nationale evenknie van imperialisme in het buitenland. Hier hebben ze geen antwoord op mensen die verhongeren, dus gebruiken se de gevangenis. Daar hebben ze geen antwoord op de verlangens van de mensen, dus gebruiken ze bombardementen. Dit is een gewoonte geworden. Waarom? Omdat de zeer rijken der aarde in staking zijn gegaan. Ze weigeren belasting te betalen. Ze schieten tekort in de levering van welstand voor menselijke verbetering. Ze leveren maar al te graag geld om mensen te bombarderen en ommuurde gemeenschappen te bouwen, ze leveren maar al te graag dystopia. Ze zijn in staking als het aankomt om de creatie van utopia. Het is aan mensen die goedbedoelend zijn en weldenkend zijn, mensen die in de goede kant van de geschiedenis geloven, om te vechten voor utopia.
Zíj hebben een eindspel en dat is puur dystopisch.
We zijn vergeten dat we moeten vechten voor een eindspel. Onze toekomst ligt niet alleen in verzet. Onze toekomst moet iets prachtigs zijn.




Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.