Het wonder van de legitieme illegaliteit

Van de week zou ik bijna bekeurd zijn wegens het rijden door rood licht. Het was niet zo, daar ben ik 100 % zeker van, dus om te voorkomen dat ik deze onterechte bekeuring zou krijgen schoot ik de agent dood. Dat mag weliswaar niet, het is illegaal, maar als het ter voorkoming van een ander onrecht is, – dan is dat weliswaar niet wettig, maar omdat iedereen de noodzaak inziet – toegestaan. Dan is het legitiem.

Nou is dit gelukkig allemaal verzonnen, inclusief de twee laatste zinnen, want natuurlijk is het doodschieten van een ander persoon legaal noch legitiem.

Ho, maar ter zelfverdediging dan?

Dan moet er minimaal aan twee criteria zijn voldaan. Er moet een directe dreiging zijn voor een ander mensenleven(s) en het gebruikte geweld moet proportioneel zijn.

Dat maakt de morele en juridische veroordeling van mijn zaak dus eenvoudig: Het was onwettig en fout. Je mag niet doden zonder zelf bedreigd te zijn en het geweld is disproportioneel. 

We verhuizen even naar Syrië. Op een dag, 21 augustus 2013, in de Ghouta wijk van Damascus, vallen er 355 slachtoffers ten gevolge van een gifgasaanval. Zeer waarschijnlijk met raketten en waarschijnlijk afgevuurd door het Assad regime. 'Waarschijnlijk' op 'face value' want het Assad regime had weliswaar de middelen en de mogelijkheden, maar een uitermate zwak motief. En de 'bewijzen' die vooralsnog door Amerika en bondgenoten onder de pet gehouden worden, voorspellen ook al niet veel goeds. Aan de hand van wat er aan vrijgegeven materiaal voorhanden is, is de bewijslast voor Assads schuld weliswaar sterker dan die men destijds gebruikte voor de Irak inval, maar overtuigend is het allemaal geenszins.
Terwijl ik dit schrijf is de uitslag binnen van het VN onderzoek en ook dat vertelt niet veel meer dat er een een gifgasaanval geweest. Het rapport doet dan ook geen uitspraak over de schuld van het Assad regime.

Het Internationaal recht staat een militair ingrijpen in een ander land niet toe, behalve in zéér uitzonderlijke gevallen en wanneer er aan bijzonder strenge voorwaarden is voldaan zoals die door de Verenigde Naties geformuleerd zijn. De inval in Irak voldeed niet aan die verplichting en was daarom illegaal. Op dit moment is er voor Syrië ook nog geen sprake van een mandaat tot militair ingrijpen.
Dat betekent dat elk militair ingrijpen tegen Syrië door een ander land een misdaad is. Dat niet alleen, het dreigen met militair geweld is in strijd met het 'Verdrag van Wenen inzake het verdragenrecht', artikel 52:

"Een verdrag is nietig als de totstandkoming is bereikt door bedreiging met of gebruik van geweld in strijd met de principes van het internationale recht vervat in het Handvest van de Verenigde Naties.”

en dat Handvest is daar zelf al duidelijk in, artikel 2(4) :

“Alle leden onthouden zich in hun internationale betrekkingen van bedreiging met of gebruik van geweld tegen de territoriale integriteit of de politieke onafhankelijkheid van een staat, of op enige andere wijze die onverenigbaar is met de doelstellingen van de Verenigde Naties.”  

Dan is het vreemd dat onze politiek en de media doen of het dreigen met aanvallen van Syrië de doodnormaalste zaak van de wereld is. Want, de VS mét of zonder 'coalition of willing' ontberen momenteel ieder internationaal recht om zo'n aanval uit te voeren.

Nog vreemder als we beseffen dat het nog maar drie jaar geleden is dat de commissie Davids

een vernietigend oordeel velde over de beslissing in 2003 om politieke steun te verlenen aan de Irak oorlog. Dan zou je toch verwachten dat de politiek en de media, die destijds beiden vol enthousiasme in de oorlogspropaganda van de VS waren getrapt, nu hun lesje wel zouden hebben geleerd.

Niets lijkt minder waar.

Natuurlijk is de situatie niet geheel vergelijkbaar. De klassieke grootmachten, die zich de noemer 'De Internationale Gemeenschap' hebben aangemeten, hebben niet stilgezeten en hebben geprobeerd criteria op te stellen om sneller en adequater op te kunnen treden als zeer urgente kwesties daarom vragen, zoals een dreigende volkerenmoord, oorlogsmisdaden, etnische zuiveringen of misdaden tegen de menselijkheid, - het concept van de humanitaire interventie. Op zich niet zo'n slecht idee, ware het niet dat deze 'resposibility to protect' (R2P) ook kenmerken van paternalisme vertoond en riekt naar imperialisme, en daarom een zeer omstreden doctrine is. Dus om te stellen dat er vanuit deze R2P voldoende gronden aan te voeren zijn voor een interventie gaat veel te ver. En áls dat al zo zou zijn dan dient de regie nog steeds bij de Verenigde Naties te liggen, niet bij de Verenigde Staten van Amerika.

Hoe we het ook wenden of keren, een Amerikaanse aanval op Syrië, hoe beperkt dan ook, is illegaal.

Onze regering zou dan ook niet mee moeten doen en ook niet sympathiseren met voorstellen in die richting.

Dat deed deze regering wél door op 29 augustus, met een meerderheid van de Tweede Kamer achter zich, te stellen dat de mogelijk open gehouden moet worden om politieke of militaire steun te verlenen aan een militaire actie tegen Syrië, zónder mandaat van deVN-veiligheidsraad.

En dat is zeer opmerkelijk want gelijktijdig werd het advies van de externe volkenrechtelijk adviseur van het ministerie van BuZa bekend gemaakt. En volgens hoogleraar André Nollkaemper van de Universiteit van Amsterdam was een militaire interventie in Syrië naar geldend internationaal recht onrechtmatig.

Timmerman beweert echter dat er wel ruimte zit in de interpretatie omdat een militaire interventie gerechtvaardigd kan worden vanuit humanitaire overwegingen, daarbij duidelijk refererend aan de 'R2P' doctrine. Doctrine, geen wet. En ten tweede, óók voor een R2P ingreep is een VN mandaat vereist.

Dus, wie heeft Timmermans ingefluisterd dat steun in enigerlei vorm, politiek en/of militair, legitimiteit zou hebben? En wat bedoelt Timmermans als hij het volgende beweert:

"Het kan zijn dat iets 'wel legaal is, maar niet legitiem'. Bijvoorbeeld: Als je geen mandaat krijgt van de Veiligheidsraad, kan het tóch legitiem zijn om op te treden."

Dat is volstrekt onwaar maar zo'n man als Timmermans verzint zoiets toch niet zelf? Welke adviseur heeft hem dat wijs gemaakt? Dat vroeg RTL Nieuws zich ook af, verzocht het Ministerie om uitleg via de Wet openbaarheid van bestuur (Wob) en stapte - na afwijzing van dit verzoek - naar de rechter om via een kort geding deze openheid te eisen.

Ze vingen bot.

De rechter was van oordeel dat er zwaarwegende belangen waren die geheimhouding noodzakelijk maakten en er werd RTL niet meer toegezegd dat er binnen twee weken 'een paar passages' uit het ambtelijk advies openbaar mochten worden gemaakt.

Of zou het zo kunnen zijn dat Timmermans blind vaart op hetgeen Instituut Clingendael beweert.

 Dat zou dom zijn als we ons herinneren aan de bedenkelijke rol die zij hebben gespeeld in de beïnvloeding van het politieke en publieke debat omtrent de aanval op Irak. Rob de Wijk was toen degene die ons dagelijks uitlegde wat Amerika's visies waren op de geheime bergplaatsen van Saddam Hoesseins massavernietigingswapens. En dat alles zonder de minste kritiek of kanttekening te plaatsen aangaande de onbetrouwbaarheid van de informatie. Wat natuurlijk ook weer niet zo vreemd is omdat de Wijk regelmatig in Washington aan tafel zit met de allerhoogste top als medewerker van een adviesgroep voor het Witte Huis en de State Department, de Strategic Advisors Group.

Maar de Wijk heeft het inmiddels te druk met zijn The Hague Security Delta (HSD) en The Hague Centre for Strategic Studies (HCSS) en sindsdien heeft Ko Colijn het stokje overgenomen. En ook Ko Colijn vertegenwoordigt als 'onafhankelijk deskundige' van Clingendael precies de denkbeelden van Washington. In dit interview met NU/ZIE stelt Colijn dat als de VS van mening is dat hun nationale veiligheid in het geding is, het gewoon kan beslissen aan te vallen op de grond van 'zelfverdediging.' En al klopt daar geen moer van: Wie gaat ze stoppen, of naderhand voor een internationaal hof slepen? - Precies. Colijn geeft een lesje in realpolitik en hij adviseert dat "minister Frans Timmermans 'the guts' moet hebben om te zeggen: Het is illegaal, maar legitiem."

Dus mocht er geen openheid komen over de adviseurs die Timmermans wijs hebben gemaakt dat iets illegaal maar wel legitiem kan zijn, dan zou Ko Colijn een goede kandidaat zijn geweest. En mijn advies aan de burgers zou zijn om vanaf heden geen verkeersboetes meer te betalen. Intervenieer maar humanitair in je eigenbelang, zou ik zo zeggen.

Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland-licentie.

NOS partijdigheid in Syrië verslaggeving

Opvallend hoe vaak in de NOS verslaggeving klakkeloos de Amerikaanse lijn gevolgd wordt. Terwijl er nog geen enkele duidelijkheid is over de verantwoordelijkheid van de gifgasaanval van 21 augustus en de VN analisten het gevonden bewijsmateriaal aan het bestuderen zijn, gaat de NOS er gemakshalve maar van uit dat Assad schuldig is. En dat is vreemd want de NOS zal het ook moeten doen met het magere pdf bestandje met een opsomming van de vermeende bewijzen die de Amerikanen bijeen geraapt hebben en die totaal niet overtuigend zijn.
Niet overtuigend omdat de satellietbeelden, noch de audiotapes met afgeluisterde gesprekken, letterlijk niets van de geclaimde bevindingen, openbaar gemaakt worden. En als Washington correspondent Wouter Zwart, hier in het journaal van dinsdagochtend, beweert dat Poetin en Assad niet bepaald 'de kampioenen van betrouwbaarheid zijn' dan zou hij toch datzelfde oordeel moeten hebben over Obama (met zijn vele niet nagekomen beloftes) en in een breder verband, de VS in het algemeen die een reputatie hebben de bewijslast voor het starten van een oorlog te manipuleren, voor wie Vietnam en meer recent, de Irak oorlog mocht zijn vergeten.

Presentator Herman van der Zandt is hier in gesprek met Wouter Zwart en de toonzetting is zwaar gekleurd, het sarcasme druipt er van af als Zwart de optie van het inleveren van chemische wapens bespreekt. Zwart is van mening dat het afstaan van chemische wapens aan de criteria van de VS moeten voldoen :
“Dit kan een doorbraak zijn als dit een serieus plan is en de VS zélf kan verifiëren dat Syrië inderdaad ál zijn chemische wapens afstaat”
en dat is raar. Uiteraard moet dat de Verenigde Naties zijn, niet de Verenigde Staten. Anders hebben we nu al met een tweede Irak te maken toen de VS weigerden de bevindingen van de VN inspectieteams te respecteren en louter op de befaamde “eigen inlichtingen” wensten te vertrouwen.

Maar vooral Zwarts de laatste zin is van belang en negeer vooral dat totaal misplaatste 'een dictator!' :

(2:30) “Sterker nog, hoe kan Assad, een dictator, nu ineens iets voelen voor het afstaan van die chemische wapens terwijl hij gisteren nog in een interview met het Amerikaanse CBS nog ontkénde dat hij überhaupt chemische wapens heeft.”

Nou, dat kan omdat hij dat helemaal niet gedaan heeft. Ontkennen. Tijdens dat interview maakte Assad gebruik van een diplomatiek jargon, dat politici aanwenden om een heikele kwestie te omzeilen. Ze beweren dan iets 'te ontkennen, noch te bevestigen', wat in datzelfde jargon helemaal geen ontkennen betekent, zoals Zwart suggereert, maar eerder juist erkent – zij het niet officieel. Een hele mooie vergelijking is het Israëlisch wapenarsenaal dat zowel nucleaire, als biologische en ook chemische wapens omvat en waaraan over het bestaan door niemand getwijfeld wordt. En wat is de officiële houding van Israël? Het bezit wordt noch bevestigd, noch ontkend.

Dus zo bijzonder is dat niet. Als je correspondent bent en een vet salaris opstrijkt vanwege je journalistieke kennis en zeker als je in een politiek centrum als Washington gestationeerd wordt, dan weet je toch wel wat bevestigen, noch ontkennen inhoudt?

Zou hij het interview (53 minuten, da's een hele kluif) misschien niet gezien hebben en zich er gemakkelijk van af gemaakt door andere journalisten te citeren?
Nee, kijk maar, overal staat hetzelfde:

“Rose, speaking bij telephone, said Assad would neither confirm nor deny whether Syria had chemical weapons,”

Of hier:

And he said I cannot confirm or deny that we do have them.

Dus luiheid kunnen we skippen. Wat houden we dan over ; je bent óf incompetent of een leugenaar. Meer opties lijken er op het eerste gezicht niet te zijn.
Ja, of je moet hier bijvoorbeeld vanuit gegaan zijn. Charlie Rose vertelt in een interview met een andere media anchor over het gesprek dat hij met Assad heeft gehad... en brengt de inhoud niet helemaal waarheidsgetrouw over. Let maar op: Op 2:55 zegt Judy Woodruff:
"So he left that door open, at the same time he absolutely denied using chemical weapons on the rebels, even denying the existence of chemical weapons."
Charlie Rose: "Yes."

Dan is het niet verstandig om zo'n verslag uit tweede hand aan je lezers/kijkers voor te schotelen want dan loop je kans de leugens van een ander te reproduceren. En dat heeft Wouter Zwart hier gedaan. Een slechte beurt.

Voor wie het wil verifiëren, het complete interview hier, de verkorte versie van 8 minuten hier en de volledige transcript, hier.

.

Dit werk is valt onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland-licentie.

Slimme bommen, simpele drones en stomme 'pundits'

                                CIA's John Brennan - how do you explain drone killings (Credit: Reuters/Jason Reed)

"Schonere manier van oorlogvoeren

Sowieso zijn oorlogen veel minder bloedig. De militaire technologie is ons te hulp gekomen. In de Eerste en Tweede Wereldoorlog deden ze maar wat. Ze gooiden bommen veelal op goed 'geluk' af. Er ging veel mis. Ze hadden nog geen precisiebommen en computergestuurde raketten. En al helemaal geen 'drones', de onbemande vliegtuigjes waarmee president Obama honderden terroristen effectief uitschakelt. Wapens zijn slimmer en maken minder onschuldige slachtoffers. Goed nieuws!"

Dat beweerde Charles Groenhuijsen, twee weken terug in 'Trouw'. Drones zijn de nieuwe manier van oorlogvoeren, accurater, maken minder onschuldige slachtoffers, beweert Groenhuisen, want ze zijn slimmer..

Slimmer dan Groenhuijsen, dat is zeker.

Want drones zijn helemaal niet zo bijzonder. Het zijn vliegtuigen, maar dan van afstand bestuurd. Dus het kan nooit zo zijn dat de afwezigheid van een piloot in de cockpit zoveel verschil kan maken. En dat is ook helemaal niet zo.

Je vraagt je af waar Groenhuijsen zijn informatie vandaan heeft gehaald om tot zo'n stupide artikel te komen. Het zou zo maar dit artikel kunnen zijn : "In Defense of Drones, They're the worst form of war, except for all the others." van William Saletan in Slate magazine.

Veel beter kwam ik niet tegen op internet. Laten we dit artikel erbij nemen om de argumenten eens bekijken die pleiten voor de drones.

Wat de discussie enigszins vervuild is de kwestie van de term 'oorlog'. In de media wordt veelal gesproken van de "so called War on Terror" en dat "so called" (zogenaamde) is niet ten onrechte. President Obama heeft de term geërfd van zijn voorganger Bush en haatte het vanaf het begin. Niet omdat Obama een andere politiek voorstaat dan Bush – dat is verkiezings en mediapraat – maar omdat Obama het niet zo slim vindt om met je ware ambities te koop te lopen, - die van een "ongoing global war".Maar die oorlog heeft een geheel andere functie, is bedoeld om kleinschalig te zijn, en te blijven, en wordt in het westen wel eens abusievelijk als 'politiewerk' omschreven.

Als we dus een discussie aangaan over de ontwikkeling, de progressie van de strijdkunst, laten we dan wel zo eerlijk moet zijn om toe te geven dat deze 'oorlog' nauwelijks te vergelijken valt met oorlogen in het (recente) verleden. De "Ongoing War", - 'de voortdurende oorlog' is er één die vooruitblikt naar een toekomst van eeuwigdurende rebellie die bevochten gaat worden met beperkte middelen op kleine slagvelden, verspreid over de wereld. De Amerikaanse media en veiligheidsdiensten zorgen ervoor dat het kiezerspubliek de essentie hiervan blijft inzien door middel van 'verijdelde aanslagen', (voornamelijk 'sting' operaties van FBI kant) die door de - door de overheid gedicteerde - media gepresenteerd worden als bewijs van een 'Al -Qaida' organisatie die uit is op de vernietiging van de VS. Dat creëert de benodigde strijdmentaliteit in eigen huis en het gewenste aantal rekruten die zich in willen zetten voor "veiligheid en vredesmissies", die neerkomen op kleinschalige onderdrukking van rebellie.

Het is dan ook deze inperking van oorlogvoering die geleid heeft tot slachtoffer-reductie, niet de 'slimheid' van het ingezette materieel

                                                          GBU-15 'smart bomb'

Uit de onlangs gehouden speech voor de ' National Defense University'(NDU) zou moeten blijken dat Obama de 'War on Terror' als verloren beschouwd. Niets is minder waar. Hij geeft daarin juist aan dat er een grote toekomst gloort voor de business van 'wetshandhaving en inlichtingenvergaring', een eufemisme voor de geplande drone oorlogsvoering in het buitenland. Als vorm van zelfverdediging. Uiteraard.

Als de Amerikanen één ding geleerd hebben in de 214 jaar oorlog (van hun 235 jarig bestaan) is het wel dat de slechtste vorm van propaganda, de bodybags zijn. De grijze plastic tassen waarin de soldaten verpakt worden voor retour-verscheping naar het vaderland. En dan zijn we gelijk aanbeland voor de enige reden voor de 'drones' (en laat je niets anders wijs maken); het verminderen van het dodental van VS soldaten, en nog belangrijker, voorkomen van gevangenneming en gijzeling van US army personeel. Drone krijgskunst lost dit probleem op.
Niet alleen is men van de bodybags af. Men voorziet ook een enorme kostenbesparing.

Maar, doet dit wat af aan de stelling dat dit een vooruitgang is in oorlogsvoering?

Ethisch gezien zou er voor oorlogsvoering maar één vooruitgang mogelijk moeten zijn: Geen oorlog.

Maar aangezien we ermee in onze maag zitten: Probeer je eens het volgende voor te stellen: juni 1944, een robotleger staat klaar om de stranden van Normandië te bestormen terwijl ze bestookt worden door robot bestuurde kanonnen vanuit de bunkers in de duinen. Er wordt flink wat op elkaar afgeknald, de materiële verkwisting is enorm, maar er is niemand dood gegaan! Vooruitgang!

Dat klopt.
Hoe krankzinnig dit voorbeeld ook klinkt, dit zou een humanitaire vooruitgang zijn. Maar is het zo dat we twee partijen hebben die over robots beschikken?
Nee, het 'humanitaire' voordeel is eenzijdig en daarnaast kan de technologisch superieure partij kan, en zal  - waar nodig, of naar keuze - nog rustig terugvallen op oudere, grovere manieren van oorlogvoering zoals bijvoorbeeld een 'shock and awe' tactiek , maar ook het inzetten van een nucleair wapen blijft beschikbaar in het arsenaal van mogelijkheden.

Of we het nu hebben over de acties in Somalië, Jemen, Afghanistan of Pakistan, - is het terecht om deze executies per drones, oorlog te noemen?

Er is hier helemaal geen sprake van een oorlog waarin geüniformeerde legers tegenover elkaar staan, met ongeveer gelijkwaardige bewapening en waar terreinwinst en overwinning het doel zijn. In deze 'asymmetrische oorlog' hebben bombardementen niet het doel bruggen, communicatie te verwoesten of industrie plat te leggen. Dus ook het opzettelijk aanhalen van terreur-bombardementen (Groenhuijsen) zoals die van Rotterdam (nee, dat waren geen brandbommen), Londen (ook niet, afgezien van de paar eersten, ter illuminatie) , Dresden (dát waren nou wel brandbommen en een oorlogsmisdaad) of die van Vietnam (één grote oorlogsmisdaad) dragen niet bij tot het bewijzen van een vooruitgang. Immers voor de zuiverheid van de discussie, zou je de vraag moeten stellen stellen:

“Zou het vergelijkbaar strategisch zinvol (terroristisch desnoods) kunnen zijn om bijvoorbeeld Kaboel plat te bombarderen? Om de taliban of Al-Qaida op de knieën te krijgen?”

Het antwoord hierop kan niet anders dan 'nee' zijn.

Het zijn dus niet de drones of intelligente wapensystemen die de aard van het spel dicteren, – het is het formaat van het conflict, in dit geval de 'Kleinkrieg' of 'petite guerre', dat het formaat van de wapens bepaalt.

Zou er een equivalent denkbaar zijn (vanuit klassiek oorlogvoering bekeken) voor het uitschakelen van vijandelijke kopstukken? In WOII werden ook continu pogingen gedaan om nazi-leiders een kopje kleiner te maken. Maar dat gebeurde altijd in de vorm van een aanslag, er is bij mijn weten nooit een Duitse stad platgebombardeerd omdat men vermoedde dat Hitler daar ergens zou zijn. Rare vergelijking? Maar dat is wel wat de drone voorstanders doen – het doen voorkomen of drone aanslagen de moderne variant van klassieke bombardementen zouden zijn. En dat zijn ze niet.
Het zijn maffia - stijl executies.
En je zou ze dan ook daarmee moeten vergelijken. En dan zien we opeens dat de vergelijking zwaar in het nadeel van de drones gaat uitpakken.

De gemiddelde maffia hitman heeft een slagingspercentage van vrijwel 100 %.

Dat maakt hem een goeie en daarom wordt hij telkens weer gevraagd. Van bijkomende schade (collateral damage) is vrijwel nooit sprake. Wat ook het vergrijp van het slachtoffer is, de maffia bazen blijven 'uomini d'onore' of 'mannen van eer', - van vrouwen kinderen en andere bijkomende schade of vergissingen zijn ze niet gediend.

Als we nu dus eens een eerlijke vergelijking gaan maken, en dit bovenstaande maffia-resultaat afzetten tegen de succes rate van de drone-aanslagen, dan blijken die laatste dramatisch slecht uit de bus te komen. In Pakistan bijvoorbeeld kost het maar liefst vijftig burgerlevens voordat er ook maar één high-value target uit de weg wordt geruimd. Dat noem ik bedroevend slecht.

Maar ook de zorgvuldigheid waarmee die term high-value target tot stand komt moet je met een flinke, natte klont zout nemen, want zoals voormalig drone-operator Brandon Bryant onthulde, wist zelfs de CIA (tot voor kort waren dit CIA operaties, straks Pentagon) vaak niets over de beoogde slachtoffers. En dan hebben we het over de z.g. ''signature strikes", waarbij de beslissing tot terminatie genomen wordt op grond van bepaald 'verdacht' gedrag en waarbij de operator dus als politieagent, rechter, jury en beul optreedt.

En waar het vreselijk misging zoals in Datta Kehl, waar tijdens een zakelijke bijeenkomst van stamleiders 40 burgers gedood werden, wordt er naderhand een onderzoek ingesteld, en 'that's it'.

Maar wat overduidelijk is, is dat zelfs na zoveel jaar ervaring, en ondanks de 'superioriteit' en de enorme hoeveelheid intel die met drone-verkenning verkregen wordt, dergelijke vergissingen blijven voorkomen. Want, zoals Mark Mazetti hier (2:26) verwoordt:

"Een drone aanval is slechts zo goed als de inlichtingen die achter de eigenlijke aanval zitten"

Feitelijk doet het 'platform' waar vandaan een slimme bom of een Hellfire raket afgeschoten/afgeworpen wordt er bar weinig toe . Of dat nou een Apache helicopter gunship, Lockheed F-117 Nighthawk, of een Predator of Reaper-drone is, vanaf het moment 'go' is de techniek die gebruikt wordt, (aanstippen met een laser-signaal of volkomen laserbestuurd) voor de begeleiding naar het doel identiek. En al is er nog beperkte mogelijkheid om bij te sturen dan wordt die alleen gebruikt om het projectiel dichter bij het doel te krijgen. Stel dat je een seconde voor inslag ziet dat het rebellenhoofdkwartier een kleuterschooltje blijkt te zijn, is er geen tijd meer om van het doel weg te sturen en er is ook geen 'uit' knop aanwezig. 

Hellfire hung on a Predator drone

Kortom , het is zonder meer waar dat de 'slimme bommen' minder omringende schade toebrengen omdat ze minder springstof bevatten en omdat ze meer precisie hebben dan traditionele projectielen.

De bewering echter dat de drones levens besparen, is grotesk. Juist door de afstandelijkheid die door de videogame sfeer opgeroepen wordt, plus het overmatig vertrouwen in de techniek, wordt er waarschijnlijk lichtvaardiger op de lanceerknop gedrukt dan bij een 'echte' gevechtssituatie. En, bij een foute beslissing is de bijkomende schade, de 'collateral damage' even groot.
Zoals de 403 burgers ondervonden die 1991 in Bagdad's Al-Amiriya schuilkelder dekking zochten voor Amerikaanse precisiebombardementen en door de vernietigende werking van twee lasergestuurde 'smart bombs' in stukken werden gereten, geroosterd werden, of levend gekookt werden door de inhoud van een gescheurde watertank, en wilden dat die bommen wat minder precies waren geweest...

Of de 290 passagiers die aan boord waren van 'Iran AIR Flight 655' die in 1988 door een vergissing uit de lucht werden geschoten (met chirurgische precisie, dat wel) door de USS Vincennes.

Om maar te zwijgen van de vele, vele vergissingen die al gemaakt zijn bij drone- aanslagen, of het nou Jemen, Somalië, Afghanistan, Libië of Pakistan betreft.
Het heeft dan ook weinig zin om in te gaan op het cijfermateriaal waar William Saletan in Slate mee aan komt zetten. Hij gebruikt overheidscijfers die niet betrouwbaar zijn omdat de VS ieder dodelijk slachtoffer in de categorie 'man en strijdersleeftijd', als militant beschouwd. Voor wat de cijfers over Pakistan bijvoorbeeld betreft, constateert een nieuw onderzoek van de Columbia Law School's Human Rights Insitute dat het aantal Pakistaanse burgers dat gedood wordt bij drone aanslagen "aanzienlijk en consequent onderschat wordt door de statistiekbureau's die proberen de plaats van de overheid over te nemen bij de schatting van slachtoffers "

Daarnaast hanteert hij (net als Groenhuijsen doet in zijn artikel) bijvoorbeeld het 120.000 getal als het aantal burgerslachtoffers van de Irak oorlog. Een getal dat dichter bij de 1 tot 1,5 miljoen hoort te liggen.

Niet dat dit soort details iets uit kan maken.

Uit niets dat wat Saletan aanvoert komt een bewijs naar voren dat drones hun werk beter doen dan hun equivalent, de Apache helikopter of andere bemand vliegend materieel. Dat zou ook niet logisch zijn want, zoals al eerder aangevoerd, de drones zijn vliegtuigen zonder cockpit en het zijn de Hellfire's en de Paveway II's die het vuile werk doen.

'Maar de drones geven ongekend goede visuele informatie.'

Nee hoor, integendeel. Lees maar:

"Predator piloten hebben het besturen van het vliegtuig beschreven als vliegen terwijl je door een rietje tuurt. Dit is nogal een verandering van het besturen van een conventioneel vliegtuig vanuit de cockpit. Predator piloten moeten vertrouwen op de onboard camera's om te zien wat er gaande is rondom het vliegtuig. Voor de bemanning is het een afweging tussen het nadeel van een beperkt zicht en de duidelijke plus van persoonlijke veiligheid.” 

Afsluitend: Het valt niet te ontkennen dat het gebruik van drones in bepaalde gevechtssituaties voordelen biedt, vooral ten opzichte van de veel snellere straaljager. Maar dat neemt niet weg dat gevechtssituaties niet altijd te voorspellen zijn. Waar snel ingrijpen vereist is, blijft het inzetten van een straaljager de eerste keus.

Het 'preëmptief' liquideren van enkele bekende militanten en burgers waarvan een verdenking bestaat dat het wel eens 'opstandelingen' zouden kunnen zijn, is de core business van Predators en de Reapers. En de enige interesse die bestaat om levens te redden is die van Amerikaanse piloten. En pas in de tweede plaats die van burgerslachtoffers, zodra die eens nieuwswaardig item dreigen te gaan worden.

Het fiasco van deze vorm van drone-aanslagen wordt misschien nog wel het best geïllustreerd door

de getuigenis van de Jemenitische Farea al-Muslimi voor een gerechtelijke hoorzitting van de Amerikaanse Senaat: Hij vertelde de senatoren dat de drones "nadelige gevolgen hebben voor de pogingen om de harten en geesten te winnen," en voegde eraan toe dat de drones nu "het gezicht van Amerika" voor veel Jemenieten is geworden.
"Wat gewelddadige militanten niet eerder was gelukt, bereikt één drone-aanslag in een oogwenk," zei hij.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

Een uniek idee: Een Afghaan iets vragen over de toekomst van Afghanistan

Dit is een vertaling van het artikel "A Novel Idea: Asking an Afghan about Afghanistan" van Greg Palast, 10 mei 2013

"Nu dat de rotzak dood is, waarom is de VS nog steeds boos op ons?"

“Ons” in dit gesprek, is de taliban. De 'Rotzak' in kwestie is Osama bin Laden.

De Taliban's frustratie werd mij kenbaar gemaakt door Yahya Maroofi, raadsheer van de Afghaanse president Hamid Karzai – Karzai 's Kissinger, als Kissinger een ziel zou hebben.

De zijderoute natie Kazachstan is een uitmuntende plek om de derwisjen tegen te komen die het Grote Spel spelen om het beheer van de kameel en - pijpleiding routes over de Centraal-Aziatische

steppen. Hier kunnen we getuige zijn van de diplomatieke en militaire dwaasheden van nieuwe imperiums die krampachtig de aanblik vermijden van de gedroogde skeletten van de triomferende legers die hen voorgingen.

Maroofi bracht de dag door in de Kazachstaanse hoofdstad op weg naar nauwelijks opgemerkte vredesonderhandelingen – nauwelijks opgemerkt omdat noch Uncle Sam, noch Groot Brittannië waren uitgenodigd. De aanwezigheid was beperkt tot de frontlinie-staten die straks de granaat mogen vasthouden nadat Amerika en Engeland daar de pin hebben uitgetrokken, door de terugtrekking van hun troepen in 2014. De opstelling bestaat uit Kazachstan, Rusland, Kirgizië (geboorteplaats van de Boston Bombers) en de grote nieuwe patser in de regio, Turkije, net zoals Iran, de natie die het meest gevreesd en veracht wordt door de Taliban. De onaangekondigde gasten, natuurlijk, zijn de taliban zelf.

Ik voel me genoodzaakt om een gedeelte te citeren van mijn lange gesprek met de Afghaanse minister na het lezen van stapels opzichtige lariekoek over Afghanistan uit de pennen van de Amerikaanse propaganda roeptoeters die doen alsof ze verslaggevers zijn. Mijn favoriet is, "Hoop Gloort Voor Afghanistan Na Vertrek Coalitie " in de New York Times.

Om hun deskundigheid kracht bij te zetten, gebruikten twee Amerikaanse journalisten hun column-ruimte om de woorden te noteren van generaal Joseph F Dunford Jr, commandant van alle "internationale troepen" in Afghanistan. 

 
Dunford was pas voor het eerst ongeveer 12 weken geleden aangekomen in Afghanistan. Hij kan dan wel geen Tadzjiek van een kamelenscheet onderscheiden maar hij spreekt wél vloeiend Pasjtoe. (Dat laatste heb ik zelf verzonnen, want ik ben moe van Europeanen die de draak steken met Amerikanen en hun gebrekkige kennis van vreemde talen.) Met name het Times artikel over de toekomst van Afghanistan bevat niet één woord van een Afghaan.

Maar aangezien de generaal een borst vol medailles heeft neem ik aan dat hij als bron niet onderdoet voor een ander.

Ik vroeg me wel af waarom de Times verslaggevers helemaal naar Kaboel vlogen om een onnozele Amerikaanse generaal te spreken wanneer ze tijd en pijnlijke inentingen hadden kunnen besparen door gewoon de persberichten van het Pentagon in Washington te kopiëren. The Times vroeg "Fighting Joe ', zoals hij wordt genoemd in zijn officiële biografie, de enige vraag die van belang is voor de Amerikaanse pers: “Zullen de Afghaanse troepen in staat zijn om opnieuw leidinggevende verantwoordelijkheid te nemen in het doden van de taliban?” “Ja!” beweerde de toerist-generaal.

Dus ik dacht, wat kan het bommen, laten we eens een Afghaan vragen over de toekomst van Afghanistan. Maroofi, de minister in wier handen deze toekomstige valt, gooit het over een geheel andere boeg. Hij heeft geen tijd voor de Amerikaanse fixatie op de vraag of Afghanen tegen de taliban zullen vechten. Hij maakt duidelijk dat de Afghanen helemaal niet tegen de taliban willen vechten . En de taliban wil niet tegen mede-Afghanen vechten.

Maar Generaal Joe wil dat het Afghaanse leger zijn moed betoont in het "gevecht tegen mede-moslims en landgenoten", zoals de Times het uitdrukt. Het lijkt alsof de VS een grote angst heeft dat, zonder Amerikaanse militaire voetafdruk en drones in de lucht, de oorlog zal eindigen, en daarmee het Grote (en zeer lucratieve) Spel.

Echter, het is de hoop van de meeste Afghanen, en het doel van de regering Karzai, niet om de taliban te doden, maar om ze binnen de regering te brengen.

Of, zoals Maroofi het uitlegt, om publiekelijk te erkennen dat “de Taliban al in de regering zit, in het parlement, betrokken zijn bij het bestuur” - maar niet openlijk. De gesprekken tussen de frontlinie staten zijn bedoeld om de taliban terug te brengen naar haar wortels als een politieke organisatie, niet als gewapende opstandelingen.

Maroofi erkent dat er wel wat knelpunten zijn: Momenteel zijn vrouwelijke leden van het Afghaanse parlement bang voor bijeenkomsten met hun nog-niet-openbare taliban collega's.

"Taliban zijn Pasjtoen. Zij zijn burgers van Afghanistan. Ze zullen een plaats moeten krijgen in onze democratie." Dat is niet wat Uncle Sam wil horen. President Barack Obama, de Drone Ranger, wil Afghaanse troepen omtoveren tot een soort drone leger, op afstand bestuurde moordenaars om druk op de ketel te houden.

Afghanen hebben echter genoeg van het spelen van gevolmachtigde in andermans oorlog. En ze zien een kans om het doden te beëindigen. Alle Aziatische diplomaten die ik ken zijn het er over eens dat, “De taliban weliswaar militair verslagen is”, maar net als het Amerikaanse leger, kunnen ze op de grond geen progressie maken, noch de positie consolideren. Ze worden geconfronteerd met collega-Pasjtoen (waaronder Karzai zelf, natuurlijk ), niet de Noordelijke Alliantie van minderheden die ooit hun macht binnen de perken hield. Het is niet langer het exclusieve feestje van de taliban.

Daar komt bij dat de taliban een vier-biljoen dollar worst voorgehouden wordt die wacht op diegenen die zich aanmelden voor een vredesakkoord. De Amerikaanse luchtmacht heeft een volledig onderzoek vanuit de lucht uitgevoerd naar Afghaanse delfstoffen, en vrijgegeven Russische tests wijzen op onontgonnen minerale rijkdom in de vorm van goud (in Badakshan), koper (Balkhab), ijzer (Haji-Gak), kobalt (Aynak), carbonatiet (Khanneshin ), tin (Dusar-Shaida) en meer. Afghanistan zou het Saudi-Arabië van rijke rotsen kunnen zijn.

Weggelaten uit de gepubliceerde Amerikaanse rapporten (maar iets wat ik heb opgegraven uit oude CIA bestanden die niet van computers verwijderd waren) was het meest waardevolle voorraadje alles: uranium, wellicht 's werelds grootste voorraad. De Sovjets hadden het stiekem het uranium al gedolven, met alleen geïmporteerde Russische arbeiders, totdat ze in 1988 terug naar huis werden gejaagd.

Uraniumwinning is veel winstgevender dan de opiumhandel (dat toch al steeds meer uitwijkt naar Myanmar). De hoop van de Karzai regering is, om als erfenis, een pad naar rijkdom achter te laten, maar die rijkdom kan niet uitgegraven worden voordat de grond daarboven vrij is van landmijnen en maniakken.

Chinese staatsbedrijven in Kaboel staan in de rij met schoppen en het ondertekenen van bonussen. Maroofi houdt van Chinese bedrijven - zijn bieden eerder kans op banen, dan op meergeld. In tegenstelling tot de westerse bedrijven.

Smeergeld. Steekpenningen. Corruptie. Het was dit onderwerp dat Maroofi aanzette tot een lange verhandeling. Ja, Afghanen werden overladen met miljarden aan steekpenningen, smeergelden en corrupte deals, maar wie betaalt die steekpenningen? Wie is de aanstichter van het corrumperen?

"Karzai vertelde defensie aannemer Lockheed Martin, 'Jullie geven honderden miljoenen dollars aan contracten aan mijn familie en aan de gezinnen van mijn ministers, omdat jullie verwachten daarmee invloed te kopen. Jullie krijgen die invloed niet, en jullie geld krijgen jullie evenmin terug.'”

Lockheed's antwoord is dat de Amerikaanse wetgeving vereist dat contracten aangeboden worden aan de "meest gekwalificeerde" bieder, ongeacht de familiale relaties met de overheid. Ongeacht welke regering, lijkt het: Lynn Cheney, Dick's vrouw, zat ooit in de Raad van Bestuur van Lockheed.

(Maroofi gaf mij informatie over bedenkelijke contracten die het hele bestuursstructuur vergiftigen. Ik ben van plan om de feiten hierover op te sporen, dus blijf deze site volgen. G.P)

Voorpagina's in Amerika werden de afgelopen week overspoeld met de CIA bekentenis dat het koffers vol dollars aan het verzenden is naar het kantoor van president Karzai. Geen mens die suggereert dat Karzai zelf een greep in die koffers heeft gedaan: de buit is bedoeld om uit te delen aan krijgsheren die een beetje gefêteerd moeten worden. Bijvoorbeeld, Oezbeekse mafkees Abdul Rashid Dostum gaat er prat op dat hij de CIA maandelijks een factuurtje van $ 800.000 stuurt, om aan de kant van de overheid te blijven.

Maar Karzai kan eenvoudigweg het ontspoorde koffer-systeem niet beheersen. Maroofi is bijzonder verbolgen vanwege het feit dat, “Deze Amerikaanse bedrijven miljoenen geven aan gouverneurs waarvan ze weten dat ze het geld splitsen met de taliban.” Een favoriete handeltje voor de taliban is het aannemen van miljoenen aan steekpenningen (via de gouverneurs) om transporten van materiaal door te laten, bedoeld voor de Amerikaanse troepen die in afgelegen streken tegen de taliban vechten.

Op dit moment is de taliban klaar – weliswaar schoorvoetend - voor het vredesakkoord, met de bedoeling om ook een stukje van de cake op te kunnen eisen. En ze zijn verbaasd dat, nu dat de rotzak Osama dood, de VS nog steeds een wrok koestert.

Waarom? Laten we het onder ogen zien: als Karzai de oorlog kan beëindigen, dan zal de winnaar van het Grote Spel zijn ... China. Immers, de VS heeft bijna alle erts die het nodig heeft onder eigen bodem of op gemakkelijke grijp-afstand van Canada en Latijns-Amerika. En in tegenstelling tot China, smachtend naar die naar die gasleidingen van Kirgizië en olieleidingen van het Kaspische bekken komt het Amerikaanse gefrackte aardgas en olie uit haar kont spuiten. Zonder enige twijfel zal het vrijkomen van Afghanistan bodemrijkdommen alleen maar een prijsval veroorzaken van grondstofreserves die in het bezit zijn van Amerikaanse bedrijven.

Vrede in Afghanistan is China's economische infuus en Amerika's grondstoffenprijs tuimeling.

General Joe is niet bezorgd over een plotselinge uitbraak van vrede. "Je kunt me ervan beschuldigen een optimist te zijn en ik zal schuldig pleiten," terwijl hij uitkijkt op een Afghanistan dat voor de eeuwigheid in een oorlog gevangen is. Voor Amerikaanse bedrijven betekent dat een eindeloze goudmijn. Dat komt omdat, zelfs nadat Amerikaanse troepen vertrekken, de militair-industriele stoomwals - geënterd door aannemers, 'special ops' huurlingen, "ontwikkelingswerk" agentschappen en hun tussenpersonen – door zal blijven rollen.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

Het Verijdelde NSA Chantage Plan van Bush

Dit is een vertaling van "Bush's Foiled NSA Blackmail Scheme" dat verscheen in o.m.  Consortium News (21-6-2013)  en Truthout (23-6-2013) van Dennis J. Bernstein.
 

Meer dan een tien jaar geleden gaf president George W. Bush opdracht aan de 'National Security Agency'(NSA) om belastend materiaal te verzamelen van de leden van de VN-Veiligheidsraad , waarmee hij d.m.v. chantage, goedkeuring wilde afdwingen voor zijn agressieve oorlog tegen Irak. Maar de plot werd verijdeld door een dappere Britse inlichtingenofficier, Katharine Gun. 

In begin 2003, toen de Amerikaanse en Britse regeringen naarstig op zoek waren naar internationale instemming voor hun aanvalsoorlog tegen Irak, kwam de propaganda machine stil te liggen vanwege een onthulling dat de National Security Agency leden van de VN-Veiligheidsraad bespioneerde op zoek naar chantage materiaal.

De onthulling kreeg weinig aandacht in de reguliere Amerikaanse media, die zich vrijwel volledig schaarde in het pro-oorlog kamp, maar de onthulling kreeg veel internationale aandacht en maakte een eind aan het chantage plan. De Amerikaanse president George W. Bush en de Britse premier Tony Blair werden gedwongen om af te zien van een VN-resolutie en Irak binnen te vallen met een bijeengeraapte "coalition of the willing." 

Enkele maanden later werd de identiteit van de klokkenluider onthuld, een jonge vrouw genaamd Katharine Gun, die als vertaalster werkte bij de Britse tegenhanger van de NSA, de 'British Government Communications Headquarters' (GCHQ ). Gun verloor haar baan en werd aangeklaagd op grond van het schenden van de Britse geheimhoudingsplicht, maar de zaak werd geseponeerd omdat de rechter van de regering-Blair zou hebben verlangd openbaar te maken dat het druk had uitgeoefend op juridische adviseurs om een positief advies voor de invasie af te dwingen.
Nu, tien jaar later, heeft Edward Snowden, een jonge Amerikaanse systeemanalist die werkte voor de NSA, documenten onthuld van een wereldwijd spionage netwerk, hetgeen aanleiding gaf tot een heel ander internationaal debat – dat van overheid spionage versus persoonlijke levenssfeer. Pacifica's "Flashpoints" gastheer, Dennis J. Bernstein, ontving Katharine Gun om beide onderwerpen te bespreken.

  

Dennis J. Bernstein: Wat was je precies je functie toen je besloot om een bepaald document openbaar te maken?

Katharine Gun: Mijn functie was taalkundig analist. Ik spreek Mandarijns Chinees. We vertaalden onderschept materiaal en stelden rapporten op voor de verschillende klanten van GCHQ, die normaal gesproken het ministerie van Buitenlandse Zaken of MI-5 en MI-6 zijn.  

DB: Kun je iets meer vertellen over het document dat je openbaar maakte en het belang van de timing?

KG: Het werd verstuurd op het einde van januari 2003, vlak voor de invasie van Irak. Ik zag een e-mail die was verzonden van de NSA naar GCHQ. Het was een verzoek aan GCHQ om de NSA te helpen bij het onderscheppen van informatie van de zes landen die op dat moment in de Veiligheidsraad zaten. Het doel was hun binnenlandse en kantoor telecommunicatie te onderscheppen, om zoveel mogelijk informatie over de afgevaardigden te verzamelen, die de VS vervolgens kon gebruiken om 'doelen, gunstig voor de Amerikaanse belangen' te bereiken. Ze verzochten om een breed scala van informatie, waardoor ik op de gedachte kwam dat ze de informatie mogelijk zouden gebruiken voor chantage of het omkopen van de VN-afgevaardigden.

DB: Het afluisteren vond plaats bij de Verenigde Naties?

KG: Ik vermoed van wel. Het zou kunnen gaan om het hoofdkwartier van de Verenigde Naties of misschien ook hun privé verblijfplaatsen.

 

DB: Het idee was om - op welke manier dan ook – de benodigde informatie te verzamelen om de bewuste leden ertoe te bewegen de Irak-oorlog te steunen?

KG: Ja. Toentertijd, als je niet werkte voor de inlichtingendiensten of op Buitenlandse Zaken van de VS of het Verenigd Koninkrijk, zou je waarschijnlijk aangenomen hebben dat Bush en Blair op dat moment druk doende waren om tot een diplomatiek oplossing te komen. Maar we weten nu, na een aantal lekken over de jaren heen, over de aanloop naar de oorlog in Irak, dat die oorlog altijd al op de agenda stond. Toen ik de e-mail zag dacht ik: "Dit is het bewijs dat oorlog op de agenda staat." Daarom heb ik besloten het publiek het moest weten.

DB: GCHQ is het 'Britse Overheid Communicatie Hoofdkwartier', het equivalent van de NSA (National Security Agency). Je werkte daar in de aanloop naar de oorlog in Irak. Kun je ons in herinnering brengen welke regeringen werden afgeluisterd? 

KG: Zes naties, nogal wat kleinere landen: Angola, Kameroen, en Pakistan, dacht ik. Mexico werd genoemd, en misschien Chili ook. Landen die over het algemeen niet bekend staan om hun grote, machtige posities bij de VN.

DB: Wat ging er door je heen in de aanloop naar de beslissing om deze informatie te lekken? Deze grote beslissing heeft de geschiedenis enigszins veranderd. Hoe heb je deze moedige beslissing gemaakt die ook je eigen leven zou veranderen?

KG: Ik was erg bezorgd. Ik had mezelf op de hoogte gesteld over de realiteit van Irak en de situatie daar, want ik ben opgegroeid tijdens de eerste Golfoorlog en de daarop volgende jaren van sancties. Ik was mij er constant van bewust dat Irak een land was dat vrijwel verwoest werd, en dat de bevolking in erbarmelijke omstandigheden leefde. Ik was van oordeel dat een nieuwe aanval op hen niet eerlijk en gerechtvaardigd zou zijn, want Irak vormde op geen enkele manieren een bedreiging voor de VS of het Verenigd Koninkrijk.

Dus toen ik de e-mail zag en besefte dat datgene wat achter gesloten deuren gaande was, een poging was om de VN zover te krijgen dat het iets zou autoriseren wat neerkwam op een 'preventieve' aanval op een land, besloot ik dat het publiek hierover moest worden ingelicht, want het maakte mij kwaad .

DB: Wat gebeurde er nadat je deze informatie maar buiten bracht? Wat is er gebeurd met je positie? Werd je geïntimideerd, aangevallen?

KG: In eerste instantie heb ik geprobeerd om anoniem te blijven, maar toen ik me realiseerde dat de gegevens die in de krant gepubliceerd werden herkenbaar zouden zijn als: afkomstig van GCHQ, besloot ik dat ik niet een dubbelleven wilde leiden bij GCHQ en doen alsof ik er niets mee te maken had. Ik vertrouwde het toe aan mijn afdelingshoofd en bekende dat het lek van mij afkomstig was. Daarna werd ik gearresteerd onder verdenking van het breken van de 'Official Secrets Act', ondervraagd en op borgtocht voor acht maanden vrijgelaten .

In november 2003, besloten ze me, tot onze verbazing, na zoveel tijd , alsnog aan te klagen, Na gesprekken met mijn juridisch team, waaronder 'Liberty', een organisatie die vergelijkbaar is met de Amerikaanse 'ACLU' , besloten we dat ik 'niet schuldig' zou pleiten, omdat ik persoonlijk vond dat hoewel ik de daad had verricht, ik mij niet schuldig voelde, want ik had 't gevoel dat ik niets verkeerd had gedaan. Onze verdediging zou hebben bestaan uit het vaststellen dat er sprake was van 'de wet overtreden vanuit noodzakelijkheid', iets dat nog niet eerder aan een rechtbank werd voorgelegd. Mijn juridisch team verzocht vervolgens om inzage van alle juridische adviezen in de aanloop naar de oorlog, en op dat punt besloot het Openbaar Ministerie om alle aanklachten tegen mij te laten vallen.

DB: Wat denk je dat hen ertoe bracht om je te vervolgen, en welke informatie zorgde ervoor dat ze de aanklacht introkken? Voelden ze dat ze bakzeil gingen halen ? Waren ze er op uit om te zorgen dat andere mensen in vergelijkbare posities, niet hetzelfde zouden proberen?

  

KG: Het blijft gissen natuurlijk want ze hebben verder niets onthuld. Ik vermoed dat een van de redenen voor de aanklacht was om mijn actie als voorbeeld te stellen om anderen mee af te schrikken. Aan de andere kant, toen ze de aanklacht introkken, vermoed ik dat er een aantal redenen zijn geweest. Toen we we bij de toenmalige procureur-generaal vroegen om inzage van het juridisch advies, was op dat moment, dat juridisch advies niet volledig openbaar gemaakt.

Tijdens de aanloop naar de oorlog, vroeg Blair uiteraard om juridisch advies. Het eerste concept was ongeveer 13 pagina's lang. De taal was erg voorzichtig - het stelde niet dat er was een duidelijke reden was voor oorlog. Het bevatte veel juridische termen van voorzichtigheid, maar op een gegeven moment werd Blair verteld dat het juridisch advies niet goed genoeg was. Hij had een waterdichte zaak nodig. De procureur-generaal formuleerde zijn advies vervolgens opnieuw, reduceerde het tot één pagina die vervolgens beschikbaar werd gesteld aan het Lagerhuis.

Dat is wat alle parlementsleden in het Lagerhuis ertoe overhaalde om te stemmen voor de betrokkenheid van Groot-Brittannië in de oorlog. Uiteindelijk is de ware informatie naar buiten gekomen, niet van mijzelf, maar via andere wegen en werd het duidelijk dat het juridisch advies van meet af aan niet waterdicht is geweest.

 

DB: Daniel Ellsberg zei dat jouw zeer belangrijke en moedige lek de enige was die op tijd kwam om een dreigend mogelijke oorlog af te wenden. Was het je wens om de oorlog te voorkomen?

KG: Ja, ik hoopte de Britse ministers de waarheid zouden zien en vraagtekens zouden plaatsen bij de acties van Blair en de geheime onderhandelingen die hij op dat moment voerde met Bush. Ik wilde meer transparantie over de kwestie. Ik wilde dat mensen zich zouden afvragen wat er gaande was en probeerde tegenwicht te bieden aan het breed gedragen enthousiasme voor een preventieve aanval tegen een land dat al zeer verarmd was en geen enkele bedreiging vormde, voor wie dan ook.

DB: Heb je ooit gehoord van mensen die op basis van jouw openbaringen, er achter kwamen ze werden afgeluisterd?

KG: Nee.

DB: Dus er waren geen bedankjes, afkomstig uit die hoek?

KG: Nee Op het moment van het lek, werd mijn naam niet naar buiten gebracht. Acht maanden later werd mijn naam openbaar gemaakt.

DB: Werd je leven erdoor veranderd? 

KG: Ik verloor mijn baan. De veilige, full-time, werkgelegenheid op lange termijn was niet meer

mogelijk. Dat heeft een impact gemaakt, vooral financieel, op mijn leven en dat van mijn familie. 

DB: We zien nu die buitengewone NSA lekken van Edward Snowden in de Britse Guardian. Wat zijn jouw gedachten hier over?

KG: Ik denk dat Snowden waarschijnlijk een stuk beter geïnformeerd is dan ik was op dat moment. Mijn lek bestond uit één component. Snowden heeft een lange tijd achter de rug binnen de Amerikaanse inlichtingendiensten. Hij is natuurlijk een zeer technisch onderlegde professional. Ik bewonder hem voor het nemen van deze enorme stap, die hij zeer zorgvuldig en methodisch heeft uitgedacht. Hij heeft een aantal zeer goede punten gemaakt. Dit soort problemen horen thuis in het publieke domein omdat het onschuldige leden van het bevolking betreft. Wij, het publiek, moeten hierin een zekere mate van zeggenschap hebben. 

DB: We horen dat mensen zoals jij, die lekten voor de oorlog, en Snowden nu, het leven van andere mensen in gevaar brengen, een gevaar zijn voor het volk. We horen dat geheimhouding noodzakelijk is om terreuraanslagen te voorkomen, en dat vele werden voorkomen door deze vorm van geheimhouding, onderzoek, aftappen en afluisteren die nu plaats vindt.
 
KG: Er is absoluut geen bewijs dat mijn gelekte informatie op enigerlei wijze iemand anders in gevaar heeft gebracht.

DB: Maar je werd daarvan beschuldigd. 

KG: Ja, ze houden ervan om beschuldigingen rond te strooien, absoluut. Maar in mijn geval, werd ik overwegend gesteund voor mijn acties. In het geval Snowden, staan de mensen - die een eerlijk en rechtvaardig inzicht in de problematiek hebben - achter zijn daden, evenals die van Bradley Manning, die momenteel terecht staat.

DB: Ben je door dit alles geen vrienden of relaties verloren?

KG: Ironisch genoeg, niet echt. Veel van mijn vrienden en collega's van GCHQ zijn ook weggegaan bij GCHQ, deels om vooruitgang te boeken in hun beroep. Ze zagen weinig kans om hun taalvaardigheden verder te ontwikkelen bij GCHQ en ik onderhoud nog steeds contact met hen.

DB: Als het moest, zou je het allemaal opnieuw doen?

KG: Dat is een moeilijke vraag. Ik ben nu getrouwd en heb een kind. Ik hoop dat ik het opnieuw zou doen, maar misschien zou ik het nu slimmer aanpakken. Snowden was erg goed geïnformeerd en lijkt precies te weten wat hij moet doen - hoe zijn veiligheid te beschermen en hoe uit de buurt te blijven van zijn onterechte arrestatie en berecht te worden zonder een eerlijk proces.

DB: Je taalvaardigheid. Gebruik je die nu?

KG: Niet nu. Ik ben alleen vloeiend in het Mandarijn Chinees. Ik spreek een beetje Japans en ik probeer nu Turks te leren.

DB: Dat kan goed van pas in de komende tien jaar of zo. Bedankt voor dit gesprek.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie

Een interview met Noam Chomsky over Obama's mensenrechtenreputatie

Dit artikel verscheen een paar dagen terug in o.m. Counterpunch. Het betreft een interview van Eric Bailey met Noam Chomsky. Ik heb het zo goed als ik kan vertaald en waar nodig bepaalde woorden en begrippen die verdere uitleg behoeven voorzien van een * en als voetnoot opgenomen aan het eind van het artikel.

Professor Noam Chomsky is een professor en hoogleraar (emeritus) op de afdeling Taalkunde & Filosofie aan het 'Massachusetts Institute of Technology' (MIT). Hij volgde zijn opleiding bij de Universiteit van Pennsylvania en aan de Harvard University als een Harvard Junior Fellow. Hij behaalde zijn doctoraat taalkunde aan de Universiteit van Pennsylvania in 1955. In de 57 jaren daarna doceerde hij aan het MIT. Naast zijn academische werk in de taalkunde, verwierf professor Chomsky naam als politiek activist en filosoof , die in 1967 landelijke bekendheid kreeg vanwege zijn verzet tegen de oorlog in Vietnam en heeft zich sindsdien regelmatig uitgesproken tegen het Amerikaanse buitenlandse en binnenlandse beleid en de Amerikaanse mainstream massamedia. Tussen zijn academische carrière en zijn werk als politiek activist en dissident, publiceerde hij meer dan 100 boeken. Aan de vooravond van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2012 , besprak hij met Eric Bailey van 'Torture Magazine' de mensenrechtenreputatie onder de regering van president Obama en het militaire interventiebeleid dat toegenomen lijkt te zijn tijdens de Arabische lente.

EB: De Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn nabij en de laatste vier jaar lieten aanzienlijke veranderingen zien in het Amerikaanse federale beleid met betrekking tot de mensenrechten. Een van de weinige voorbeelden van samenwerking tussen de Democratische en Republikeinse partijen in de afgelopen vier jaar is het passeren van de 'National Defense Authorization Act' (NDAA) van 2012. Dit wetsvoorstel heeft het Amerikaanse leger de macht gegeven om Amerikaanse burgers te arresteren, voor onbepaalde tijd, zonder aanklacht, proces, of enige andere vorm van een behoorlijke rechtsgang en de regering-Obama is en blijft in een voortdurende juridische strijd verwikkeld om te voorkomen dat dit door het Federale Hof als ongrondwettelijk verklaard zal worden. Obama gaf toestemming voor de moord op drie Amerikaanse burgers, met inbegrip van Anwar al-Awlaki en zijn 16-jarige zoon, weliswaar alle leden van Al Qaida, maar allemaal zonder rechterlijke toetsing. Daarnaast blijft de Guantanamo Bay gevangenis open, werd de Patriot Act verlengd, en de TSA* werd met sneltreinvaart uitgebreid. Wat is uw mening over de mensenrechtensituatie in Amerika over de afgelopen vier jaar en kunt u het beleid van Obama te vergelijken met die van zijn voorganger, George W. Bush?

NC: Obama's beleid is ongeveer hetzelfde als dat van Bush, al zijn er enkele kleine verschillen, maar dat is geen grote verrassing. De Democraten steunden het Bush beleid. Er waren enkele bezwaren op veelal partijgebonden gronden, maar voor het grootste deel steunden zij zijn beleid en het is niet verwonderlijk dat ze dat zijn blijven doen. In sommige opzichten is Obama zelfs verder gegaan dan Bush. De NDAA, die je noemde, werd niet geïnitieerd door Obama, (toen het door het Congres kwam, zei hij dat hij het niet mee eens was en het niet zou implementeren), maar hij tekende toch voor deze wet en sprak niet zijn veto uit. Het werd doorgedrukt door haviken, met inbegrip van Joe Lieberman en anderen. Er is in feite helemaal niet veel veranderd. Het slechtste deel van de NDAA is dat het classificeerde - of rechtmatig maakte - wat al een regelmatige praktijk was. De praktijken waren niet significant verschillend. Dat ene deel dat publieke aandacht kreeg is waarover jij nu spreekt , het deel dat de onbeperkte detentie van Amerikaanse burgers mogelijk maakt, maar waarom het toestaan van onbeperkte detentie van willekeurig wie? Het is een grove schending van de fundamentele mensenrechten en burgerrecht, die terugvoert tot aan de Magna Carta in de 13e eeuw, dus het is een zeer ernstige aanval op de elementaire burgerrechten, zowel onder Bush en onder Obama. Beide politieke partijen steunen het!

Wat het moorden betreft is onder Obama de wereldwijde moordcampagne sterk toegenomen. Hoewel het is een initiatief van Bush was, is het uitgebreid onder Obama en en omvat nu ook Amerikaanse burgers, weer met tweepartijdige steun en met niets meer dan wat lichte kritiek, want het was een Amerikaan.* Maar nogmaals, waarom zou je het recht hebben om iemand te vermoorden? Stel bijvoorbeeld dat Iran leden van het Congres zou vermoorden die opriepen tot een aanval op Iran. Zouden we dat normaal vinden? Dat zou veel meer gerechtvaardigd zijn, maar natuurlijk zouden we dat zien als een oorlogsdaad. De echte vraag is, waarom iemand vermoorden? De regering heeft het overduidelijk gemaakt dat de moorden persoonlijk zijn goedgekeurd door Obama en de criteria voor die moorden zijn erg vaag. Als een groep mannen ergens waargenomen zijn door een drone die, laten we zeggen, iets in een vrachtwagen aan het inladen zijn, en er enige verdenking zou bestaan dat het misschien militanten zijn, dan is het prima om ze te doden en ze als schuldig te beschouwen, tenzij ze later onschuldig blijken te zijn. Dat is de formulering die de Verenigde Staten gebruiken en het is zo'n grove schending van de fundamentele rechten van de mens dat het nauwelijks te bespreken valt.

De vraag betreffende 'correcte rechtsgang' is wel degelijk ter sprake gekomen, omdat de VS wel een grondwet heeft die zegt dat niemand wordt beroofd van hun rechten zonder een juridisch correcte rechtsgang - opnieuw, dit gaat terug tot de 13e eeuw in Engeland - dus rees de vraag, "Hoe zit het met een juridisch correcte rechtsgang? " De procureur-generaal van Obama's ministerie van Justitie, Eric Holder, legde uit dat er sprake was een correcte rechtsgang in deze zaken, omdat deze binnen de regering vooraf besproken waren. Dat is niet eens een slechte grap! De Britse koningen uit de 13e eeuw zouden dit hebben toegejuicht. "Zeker, als we erover praten is dat een correcte procedure." En dat, nogmaals, werd zonder enige controverse aangenomen.

In feite, kunnen we dezelfde vraag stellen over de moord op Osama Bin Laden. Let op dat ik de term "moord" gebruik. Wanneer zwaar bewapende elitetroepen een verdachte, ongewapend en weerloos, vergezeld van zijn vrouwen te pakken krijgen, hem vervolgens neerschieten en hem doden en zijn lichaam - zonder een autopsie - dumpen in de oceaan, is dat regelrechte moord. Let ook op dat ik "verdachte" zei. De reden hiervoor is vanwege een ander rechtsbeginsel, dat ook terug gaat tot de 13e eeuw - dat een mens onschuldig wordt gehouden tot het tegendeel bewezen is. Voor die tijd is hij een verdachte. In het geval van Osama Bin Laden, heeft de Verenigde Staten hem nooit formeel in staat van beschuldiging gesteld over 9/11 en een deel van de reden was dat men niet wist of hij verantwoordelijk was. In feite, acht maanden na 9/11 en na de meest intensieve onderzoek in de geschiedenis, legde de FBI uit dat zij vermoedde dat het 9/11 complot werd uitgebroed in Afghanistan, (geen vermelding van Bin Laden) en uitgevoerd werd in de Verenigde Arabische emiraten, Duitsland, en natuurlijk de Verenigde Staten. Dat is acht maanden na de aanval en er is niets inhoudelijks dat ze sindsdien hebben ontdekt dat deze verdenking versterkt. Mijn eigen veronderstelling is dat de verdenking vrijwel zeker correct is, maar er is een groot verschil tussen het hebben van een zeer zeker geloof en het aantonen van iemands schuld. En zelfs als hij schuldig zou zijn, had hij opgepakt moeten worden en voorgeleid aan een rechter. Dat is Britse en Amerikaanse wetgeving die terug te gaan is voor acht eeuwen. Hij is niet de bedoeling om te worden vermoord en het lichaam gedumpt zonder een autopsie, maar niettemin is de bijval hiervoor bijna universeel. In feite schreef ik een van de weinige kritische artikelen hierover en mijn artikel werd zwaar veroordeeld door commentatoren langs het hele spectrum, inclusief die van links, want de moord was zo overduidelijk gerechtvaardigd, omdat we hem verdachten van het plegen van een misdaad tegen ons. En dat zegt iets over de belangrijke, zou ik zeggen, "morele degeneratie" die voorkomt in de hele intellectuele klasse. En ja, Obama heeft dit voortgezet en in sommige opzichten uitgebreid, maar dat komt nauwelijks als een verrassing.

De verrotting zit veel dieper dan dat.

EB: Het is iets meer dan 10 jaar na de publicatie van de regering-Bush "Torture memo's". Deze memo's zorgden voor een wettelijke rechtvaardiging voor de marteling van gedetineerden door de CIA in verband met de "War on Terror." De inhoud van de memo's zijn huiveringwekkend en hebben internationaal voor een nieuwe discussie over marteling gezorgd. Ondanks alle beloftes van president Obama om de illegale detentiecentra te sluiten, lijkt het erop dat "black site" activiteiten nog steeds voorkomen. Wat zijn uw opvattingen over deze detentiecentra en marteling door de CIA ? Wat denkt u tevens over de belofte van Obama over de CIA hervormingen in 2008 en hoe heeft de werkelijkheid van zijn presidentschap zich verhouden tot deze beloften?

NC: Er zijn een aantal presidentiële orders waaruit afkeuring blijkt voor de meest extreme vormen van marteling, maar Bagram* blijft open en wordt niet geïnspecteerd. Dat is waarschijnlijk het ergste in Afghanistan. Guantanamo is nog steeds open, maar het is onwaarschijnlijk dat er ernstige martelingen gaande zijn in Guantanamo. Er is gewoon te veel controle. Er zijn militaire juristen aanwezig en bewijzen komen met regelmaat naar buiten, dus ik vermoed niet dat dat nog steeds een martelkamer is, maar het is nog steeds een illegale detentiekamer, en Bagram en wie weet hoeveel andere zijn nog steeds in gebruik. De "rendition" praktijken lijkt niet op het zelfde niveau door te gaan, maar dat was het tot voor kort nog wel.

'Rendition' is gewoon het verzenden van mensen naar het buitenland om te worden gemarteld. Eigenlijk is dat ook uitgesloten door de Magna Carta - het fundament van het Anglo-Amerikaanse recht. Het is uitdrukkelijk uitgesloten iemand overzee te sturen om te worden gestraft en gemarteld. En niet alleen de Verenigde Staten maakten zich daar schuldig aan. Het is gebeurd in heel West-Europa. Groot-Brittannië heeft deelgenomen. Zweden heeft deelgenomen. Het is een van de redenen voor een groot deel van de zorgen over de uitlevering van Julian Assange aan Zweden. Canada is betrokken, net zoals Ierland, maar het siert Ierland dat het een van de weinige plekken was waar er massale burgerprotesten waren tegen het gebruik ​​van Shannon Airport voor de CIA transfers. In de meeste landen is er weinig protest of werd er met geen woord over gesproken. Ik weet niets van recente gevallen dus misschien wordt dit beleid niet meer toegepast, maar het zou me niet verbazen als het nog steeds gebeurde.

EB: Als we de VS even verlaten, het Midden-Oosten heeft altijd al bol gestaan van mensenrechtenschendingen, maar de onrust van de Arabische lente heeft bijgedragen tot een intensivering van dergelijke misbruiken in vele landen. Waar de dictaturen in Tunesië en Egypte werden verdreven zonder dat deze tot een burgeroorlog hebben geleid, hebben we in landen als Libië, Syrië en Jemen hevige gevechten gezien. Wat het Amerika en de NAVO aandeel betreft is het gewoonweg alweer een andere militaire interventie met de Libische burgeroorlog en is het alleen de koppigheid van Rusland en China die een soortgelijke interventie hebben verhinderd in Syrië. In beide gevallen hebben de rebellen gevraagd, zelfs gesmeekt, om de Amerikaanse en Europese hulp met hun oorlogsinspanningen, maar hebben bewezen absoluut niet geïnteresseerd te zijn in onderhandelde schikkingen met hun dictatoriale tegenstanders, zelfs wanneer hulp van buitenaf uitblijft. Wat is uw mening over militaire interventies, zowel de interventie die we zagen in Libië en degene waarom gevraagd wordt in Syrië? Is het moreel verantwoord om het leven van mensen uit Texas en Louisiana in de waagschaal te stellen voor de interne conflicten van Libiërs en Syriërs? Omgekeerd, kan weigeren in te grijpen worden goedgepraat als hele steden, zoals Misrata, Benghazi, Aleppo en Homs werden of worden bedreigd met totale vernietiging en tienduizenden burgers worden gedood?

NC: Nou, laten we beginnen met Syrië. Het enige waarover ik het niet met je eens ben is dat ik ten zeerste betwijfel dat Rusland en China iets te maken hadden met het uitblijven van een Amerikaanse of westerse militaire interventie in Syrië . Ik heb zelfs een sterk vermoeden dat de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk het Russische veto hebben verwelkomd, want dat gaf hen een excuus om niets te doen. Nu kunnen ze zeggen: "Hoe kunnen we iets doen? De Russen en de Chinezen hebben het veto! " In feite, als ze hadden willen ingrijpen, zouden zij zich op geen enkele manier iets hebben aangetrokken van een Russisch of Chinees veto. Dat laat de geschiedenis duidelijk zien, maar ze wilden niet ingrijpen en ze willen nu niet ingrijpen. De strategische commandocentra van de militaire-en inlichtingendiensten zijn er gewoon sterk tegen gekant. Sommigen zijn er tegen vanwege technische, militaire redenen, en anderen omdat ze niet zien wie ze kunnen ondersteunen t.b.v. hun belangen. Ze zijn niet bijzonder gesteld op Assad, ook al sloot hij min of meer goed aan bij Amerikaanse en Israëlische belangen, maar ze zijn evenmin gesteld op de oppositie, vooral hun islamistische elementen, zodat ze liever aan de zijlijn blijven staan. Het is een beetje interessant dat Israël niets doet. Ze zouden niet veel hoeven te doen. Israël zou gemakkelijk troepen kunnen mobiliseren in de Golan Heights (Syrisch grondgebied dat Israël illegaal geannexeerd heeft). Ze zouden daar troepen kunnen mobiliseren, op slechts ongeveer 60 kilometer van Damascus, die Assad zouden dwingen de militaire troepen te sturen naar de grens aan en trekt ze uit de buurt van gebieden waar de rebellen actief zijn. Dus dat zou directe steun voor de rebellen zijn, maar zonder een schot te lossen en zonder de grens te overschrijden.

Maar er is geen sprake van en ik denk dat dat aangeeft dat Israël, de Verenigde Staten en hun bondgenoten gewoonweg geen stappen willen nemen dat het regime zal ondermijnen, gewoon uit eigen belang. Een humanitair aspect speelt hierin geen enkele rol.

Wat Libië betreft, moeten we een beetje voorzichtig zijn, want er waren twee interventies in Libië. De eerste was onder de auspiciën van de Verenigde Naties. Dat is VN-resolutie 1973. Deze resolutie riep op tot een no-fly zone, een wapenstilstand, en de start van de onderhandelingen en diplomatie.

EB: Dat was de interventie, waarvoor als motivatie werd opgegeven dat het om het voorkomen van de vernietiging van Benghazi zou zijn?

NC: Nou, we weten niet of Benghazi zou worden vernietigd, maar er werd om gevraagd om een mogelijke aanval op Benghazi te voorkomen. Je kunt er over discussiëren hoe waarschijnlijk die aanval was, maar persoonlijk had ik het gevoel dat dit legitiem was - om te proberen mogelijke wreedheden te stoppen. Maar die interventie duurde ongeveer vijf minuten. Bijna onmiddellijk overtraden de NAVO-machten (Frankrijk en Groot-Brittannië voorop en de Verenigde Staten volgend) radicaal de resolutie, en groeiden uit tot de luchtmacht van de rebellen. De resolutie rechtvaardigt dat op geen enkele manier. Het deed een oproep tot "de nodige maatregelen" om burgers te beschermen, maar er is een groot verschil tussen de bescherming van burgers en de luchtmacht voor de rebellen zijn.

Misschien hadden we aan de kant moeten staan van de strijdende rebellen. Dat is een aparte vraag, maar dit was vrij duidelijk in strijd met de resolutie. Het gebeurde zeker niet vanwege een gebrek aan alternatieve opties. Gaddafi bood een wapenstilstand aan. Of hij het meende of niet weet niemand, omdat het gelijk afgewezen werd.

Overigens was het grootste deel van de wereld fel gekant tegen dit pact. Er was vrijwel geen steun voor. De Afrikaanse Unie (Libië is immers een Afrikaans land) was er gelijk fel op tegen, riep op tot een wapenstilstand, en stelde zelfs voor om troepen van de Afrikaanse Unie in te zetten om te proberen het conflict te beheersen.

De BRICS-landen, de belangrijkste van de ontwikkelingslanden, (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) die op dat moment toevallig een conferentie hadden en fel gekant waren tegen de NAVO-interventie riepen op tot stappen in de richting van diplomatie, onderhandelingen, en een wapenstilstand. Egypte, naast de deur, nam niet deel. Binnen de NAVO weigerde Duitsland om deel te nemen. Italië weigerde ook, in het begin, hoewel ze later wel meededen. Turkije hield zich afzijdig. Later sloten ook zij zich aan, maar in eerste instantie waren ze tegen de interventie. In het algemeen was de actie vrijwel eenzijdig. Het waren de traditionele imperialistische machten (Frankrijk, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten), die tussenbeide kwamen.

Het liep in feite uit op een humanitaire ramp. Misschien zou toch zijn gebeurd, maar het heeft er zeker toe geleid, vooral aan het einde met de aanvallen op BaniWalid en Sirte, de laatste pro-Gadaffi bolwerken. Zij zijn het belangrijkste centrum van de grootste stam van Libië, de Warfalla stam. Libië is een zeer verdeelde tribale samenleving, zij zijn een belangrijke stam, en dit was hun thuisbasis. Velen van hen waren hier behoorlijk bitter over. Zou het zijn opgelost door middel van diplomatie en onderhandelingen op de manier waarop de Afrikaanse Unie en BRICS-landen hadden voorgesteld? We weten het niet.

Het is ook opmerkelijk dat de International Crisis Group, dat is de belangrijkste, niet-gouvernementele organisatie die zich bezighoudt met aanhoudende conflicten en crises in de hele wereld, en zeer zeer gerespecteerd is, ook tegen interventie was. Ze waren sterk voor onderhandelingen en diplomatie. Echter, de positie van de Afrikaanse Unie en van anderen werd nauwelijks gerapporteerd in het Westen. Wie maakt het wat uit wat ze zeggen? In feite, als er al melding van werd gemaakt dan was het op geringschattende wijze, door erop te wijzen dat dat deze landen nauwe banden hadden met Gaddafi . Dat is feitelijk juist, maar datzelfde gold ook voor Groot-Brittannië en de Verenigde Staten, tot het eind aan toe.

Hoe dan ook heeft de interventie plaatsgevonden en nu hoopt men op het beste, maar het is niet een erg fraai plaatje. U kunt een verslag er over lezen in de laatste uitgave van de London Review of Books door Hugh Roberts, die op dat moment de Noord-Afrikaanse directeur van de International Crisis Group was en zich gespecialiseerd heeft in de regio. Hij verzette zich tegen de interventie en omschrijft de resultaten als een tamelijk hopeloze chaos die de hoop ondermijnt voor een eventuele opkomst van een soort verstandig, democratisch, nationalisme.

Dus dat was niet zo mooi, maar hoe zit het met andere landen? Nou, de landen die het meest van belang zijn voor de Verenigde Staten en het Westen in het algemeen, zijn de olie-dictaturen en zij blijven zeer stabiel. Er waren pogingen om te proberen zich aan te sluiten bij de Arabische lente, maar ze werden verpletterd, zeer hard, zonder een woord van de westerse mogendheden. Soms was het heel gewelddadig, zoals in het oosten van Saoedi-Arabië en in Bahrein, meestal sjiitische gebieden, maar het resulteerde in hooguit een tik op de pols door de Westerse mogendheden. Ze wilden duidelijk dat de olie-dictaturen bleven. Dat is het centrum van hun macht.

In Tunesië dat grotendeels onder Franse invloed stond, steunden de Fransen de dictatuur tot het einde. In feite steunden ze die nog steeds nadat demonstraties in volle gang waren in het land. Tot slot, op het laatste moment, gaven ze toe dat hun favoriete dictator moest gaan. In Egypte, waar de Verenigde Staten en Groot-Brittannië de belangrijkste invloeden waren, was het hetzelfde. Obama steunde de dictator Mubarak tot vrijwel het laatste moment - tot het leger zich tegen hem keerde. Het werd onmogelijk om hem nog verder te steunen, zodat ze er bij hem op aandrongen weg te gaan en een overgang naar een soortgelijk systeem te maken.

Dit alles is vrij routinematig. Dit is de standaard procedure voor het omgaan met een situatie waarin je favoriete dictator in de problemen komt. Het ene geval volgt het andere op. Wat je in dat geval doet is het steunen van de dictator tot het einde, ongeacht hoe wreed en bloedig hij is. Dan, als het onmogelijk wordt, stel, omdat het leger of de business classes zich tegen hem hebben gekeerd, leidt hem dan voorzichtig ergens heen, (soms met de helft van de overheid schatkist in zijn zak) verklaar uw liefde voor de democratie, en probeer het oude systeem te herstellen. Dat is zo ongeveer wat er gebeurt in Egypte.

 

* TSA - luchtvaart en transport beveiligingsdienst
* Anwar al-Awlaki was een imam en Amerikaans staatsburger die in 2011 in Jemen om het   leven kwam door een drone aanval. Twee weken later werd ook zijn 16-jarige zoon op dezelfde wijze vermoord.
* Bagram -  Bagram Air Base, een gote Amerikaanse legerbasis in Afghanistan met detentiefaciliteiten.

Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie