Leider van Al Qaida offshoot Ahrar al-Shara ging in Washington op de koffie

McClatchy maakt melding van, en AntiWar komt met een wat korter artikel over het korte bezoek dat een hoge vertegenwoordiger van Ahrar al-Sham aan Washington maakte. Deze Labib al Nahhas, kreeg hiervoor in december vorig jaar een tijdelijk visum, zo werd uit vier bronnen vernomen die anoniem willen blijven i.v.m. met de gevoeligheid van de VS relatie met de Syrische rebellen: Enerzijds zijn het de de conservatieve salafisten die aan geloofwaardigheid verliezen als de banden met de VS uitkomen en anderzijds mag het westerse publiek niet weten dat 'we' gezellig met islamitische jihadi's plannen smeden voor een toekomstig Syrië.

Ahrar al-Sham is 100% gelieerd aan (Jabhat) al-Nusra, dat weer de Syrische tak van al Qaida is. Maar vanwege het nut voor de VS weigert men de eerste op de terroristenlijst te plaatsen en gelden ze nu - voor zover het de VS aangaat - als vrijheidsstrijders tegen het Assad regime. Als geruststelling wordt aangevoerd dat de strijders van al-Sham door onze vrienden de Saoedi's zijn geselecteerd ("vetted"), dus dat zit wel snor...

Omdat Ahrar al-Sham niet op de terroristenlijst staat is het niet verboden, maar raar is het wel dat de VS regering dit visum en het overleg regelde want Ahrar al-Sham staat wel degelijk bekend om zijn streng islamitische opvattingen en de wens om sharia-wetgeving in Syrië te introduceren. Daarnaast zijn de banden met Al Qaida ook geen geheim.

Op 12 mei jl gingen deze 'gematigde strijders' even als beesten te keer tegen de alevitische bevolking van het stadje al-Zara in de Homs provincie. Vette pech voor de VS en de corrupte media (die onmiddellijk met de vinger naar Al-Nusra wees) dat een paar Ahrar al-Sham strijders zichzelf vol trots filmden terwijl ze over de lijken stapten, en dit op Youtube zetten.

Gecombineerd met de onthulling van het bezoek van Labib al Nahhas aan Washington, krijgt Buitenlandse Zaken woordvoerder Mark Toner het knap lastig als RT reporter Gayane Chichakyan kritische vragen stelt, zoals: "Waren Amerikaanse bewindslieden op de hoogte van dit bezoek?"
Toner:
"Ik denk niet we ons hier van bewust waren. Ik denk niet dat hij enig overleg heeft gehad bij ons van BuZa, en over visa kan ik niet praten vanwege privacy bepalingen."

Chichakyan neemt hier nog geen genoegen mee en vraagt door:
"Een van de leiders van een groep met bekende banden met al-Qaeda komt naar de VS en u kunt daar niets over zeggen?"
Toner gooit het er op dat hij de details hier niet voor zich heeft en dat hij nog wel 's op zoek gaat...

Hier kun je desgewenst de vermakelijke vertoning bekijken...
Meer ontwijkende antwoorden van Mark Toner over de wandaden van Ahrar al-Sham, waarop een reporter zegt:  "Hoeveel meer dorpen moeten ze afslachten voordat ze als 'bad guys' aangemerkt gaan worden?"

Het meest idiote is dat Guantanamo Bay vol zit met verdachten die 'iets' met al Qaida te maken zouden kunnen hebben. Immers, volgens de '2012 National Defense Authorization Act' kunnen dergelijke 'aan AQ gelieerde strijders' direct gearresteerd worden en zonder proces onbeperkt opgesloten worden.
In plaats daarvan werd een al Qaida bondgenoot toegestaan de VS binnen te komen - om met de Amerikaanse regering te lobbyen. Net zo makkelijk.



Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Fikse onenigheid over vermeende belangenverstrengeling binnen de Wereldgezondheidsorganisatie WHO

Dit is een vertaling van het Guardian artikel van 17 mei 2016 met de titel  'UN/WHO panel in conflict of interest row over glyphosate cancer risk '

 

De voorzitter van de JMPR (de Joint Meeting on Pesticide Residues, een VN panel van deskundigen dat een inschatting moet maken van de gevolgen voor de volksgezondheid van restanten van pesticiden) is mede-directeur van een wetenschappelijk instituut dat donaties ontvangt van Monsanto, dat glyfosaat gebruikt. 

Een VN wetenschapspanel dat dinsdag oordeelde dat glyfosaat 'waarschijnlijk niet kankerverwekkend voor mensen' is inmiddels verwikkeld in een bittere ruzie over mogelijke belangenverstrengeling. Gebleken is dat het instituut waar de voorzitter van de JMPR aan verbonden is, een bedrag van zes cijfers heeft ontvangen van Monsanto, dat de substantie als hoofdbestanddeel gebruikt in zijn Roundup onkruidverdelger.

De voorzitter van dit panel (bestaande uit leden van de FAO/WHO) professor Alan Boobis, werkt tevens als de vice-president van de 'International Life Science Institute' (ILSI) voor Europa. De co-voorzitter van de sessies was professor Angelo Moretto, een bestuurslid van ILSI's 'Health and Environmental Services Institute', en van diens 'Risk21' stuurgroep, waarvan Boobis ook co-voorzitter is.

In 2012 ontving de ILSI groep een donatie van $ 500.000 van Monsanto en $ 528.500 als donatie van de industriegroep ´Croplife International´, dat Monsanto, Dow, Syngenta en anderen vertegenwoordigt, volgens documenten die verkregen werden dankzij het ´US right to know´ project.

Alan Boobis reageerde met: "Mijn rol in ILSI (en twee takken daarvan) is als publieke sector-lid en voorzitter van hun raad van bestuur, posities die niet worden vergoed. De raden van bestuur zijn verantwoordelijk voor het toezicht op de organisaties en hun wetenschappelijke programma's."

Maar het nieuws leidde tot woedende veroordelingen van groene Europarlementariërs en NGO's, nog eens versterkt door het feit dat het rapport twee dagen voor een EU-stemming over verlenging van de glyfosaatvergunning naar buiten werd gebracht. Een vergunning die voor de industrie een waarde van vele miljarden vertegenwoordigt.

Vito Buonsante, een advocaat van de ClientEarth groep, zei: "Er is hier duidelijk sprake van een belangenconflict als de evaluatie van de veiligheid van glyfosaat wordt gedaan door wetenschappers die rechtstreeks betaald worden door de industrie. Dit onderzoek kan op geen enkele verantwoorde manier meegenomen worden bij de afweging om glyfosaat goed te keuren."

Europarlementariër voor De Groenen/VEA, Bart Staes "De timing van de publicatie van dit rapport door de FAO / WHO zou als cynisch kunnen worden omschreven, als het niet zo'n schaamteloos politieke en onbehouwen poging was om het EU besluit later deze week over de toelating van glyfosaat te beïnvloeden.

De WHO zegt van zijn kant dat de timing van het uitbrengen van het rapport zo dicht voor de EU-beslissing toeval was, en maanden geleden al gepland was.

Het debat over glyfosaat, de meest gebruikte herbicide in de menselijke geschiedenis, is in Brussel als een bliksemafleider gaan fungeren, vanwege het wijdverbreide gebruik met gewassen die genetisch gemanipuleerd zijn om het product te weerstaan. Het gebruik ervan heeft ook geleid tot meldingen van geassocieerde schade aan de gezondheid, aangrenzende flora, insecten en dieren.

Het debat over de wetenschappelijke reputatie van de ILSI kent ook een tumultueus achtergrondverhaal. In 2012 schortte het Europees Parlement de financiering op van de 'Europese Autoriteit voor voedselveiligheid' (EFSA) gedurende een periode van zes maanden, naar aanleiding van een reeks van beschuldigingen van belangenverstrengeling waarbij ILSI leden in het bestuur van de EFSA en zijn commissies betrokken waren.

Het geschil leidde tot het ontslag van de voorzitter van de EFSA raad van bestuur, evenals het aftreden van Moretto als lid van het EFSA pesticiden panel , wegens het verzwijgen van zijn banden met de industrie en ILSI. De adviserende functie die Boobis in 2012 bekleedde bij EFSA werd stopgezet. Toentertijd beschreef ILSI zichzelf als een "belangrijke partner voor de Europese industrie", maar zegt nu dat het een non-profit organisatie is die zich laat leiden door wetenschappelijke en milieu overwegingen en dat het geen lobby voert of beleidsaanbevelingen doet.

Deze beschrijving van de groep werd bevestigd door Dr Philippe Verger, een ambtenaar van de WHO en secretaris van het VN-panel over glyfosaat. Hij zei dat ILSI het beste als een 'ontmoetingsplaats' voor wetenschappelijke discussies omschreven kon worden.

Verger vertelde de Guardian: "ILSI is geen onafhankelijke instantie. Dat is overduidelijk. Private bedrijven steunen het en de gehele structuur. Maar het doel van ILSI en van de bedrijven is om een ruimte te creëren voor discussie en interactie tussen de private en de publieke sector. Het is niet ILSI's bedoeling om zich te richten op een onderwerpen die van economisch belang zijn voor de individuele bedrijven. Het is meer een forum."

Op de FAQ site van de WHO staat dat men, indien er sprake is van een belangenconflict, men deskundigen zal uitsluiten die 'vormen van economische relaties hebben die hu neutraliteit kunnen ondermijnen.'

Greenpeace was echter niet overtuigd. De directeur voor EU-voedselbeleid, Franziska Achterberg, zei: "Zelfs EFSA - niet bepaald een lichtend voorbeeld als het gaat om de onpartijdigheid - laat wetenschappers die gebonden zijn aan ILSI niet toe aan deskundigenpanels. Elke beslissing die genomen moet worden voor miljoenen mensen zou gebaseerd moeten zijn op volledig transparante en onafhankelijke wetenschap die niet gebonden is aan zakelijke belangen."

Net als bij een EFSA beoordeling dat ook de woede opriep bij milieuactivisten, was de JMPR beslissing gebaseerd op vertrouwelijke industrie dossiers die niet voor het publiek beschikbaar waren.

Een apart uitgebracht rapport van vorig jaar door het Internationaal Agentschap voor Kankeronderzoek (IARC) dat uitsluitend gebruik maakte van openbaar beschikbare studies, concludeerde dat glyfosaat waarschijnlijk kankerverwekkend was voor de mens. Maar WHO woordvoerders houden vol dat de twee documenten elkaar niet tegenspreken, en merkt op dat het IARC een potentieel gevaar identificeerde, terwijl de JMPR het daaraan verbonden risico trachtte te kwantificeren.

Verger zei: "Elk jaar evalueren we zo'n 10-30 formules, en ik kan u vertellen dat veel van hen gevaarlijker en krachtiger zijn dan glyfosaat. We voelen ons een beetje ongemakkelijk omdat er zoveel belangstelling is voor deze evaluatie alleen maar omdat dit bepaalde bestrijdingsmiddel wordt gebruikt voor genetisch gemodificeerde gewassen."

*Update* Vooral door toedoen van Frankrijk en Duitsland (gisteren, 19 mei), die niet akkoord gingen met verlenging voor een periode van 9 jaar zoals die nu op tafel lag (was eerst 15 en daarna 10 jaar) is de stemming over de verlenging voor onbepaalde tijd uitgesteld.

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

De ontrafeling van het schaakspel in Syrië

Hieronder het vertaalde transcript van het interview van Abby Martin met dr.Vijay Prashad met de originele titel: "Unraveling the Syria War Chessboard"

(A.M. = Abby Martin)

Toen de opstand uitbrak in Syrië, in het begin met de eerste protesten, ging VS ambassadeur Robert Ford naar de plaatsen waar de betogers zich hadden verzameld. En, dit is uitzonderlijk; een buitenlandse ambassadeur binnen een soeverein land die de oppositie bezocht die streed voor de omverwerping van de regering. Het is van belang dat men dat onthoudt. Met andere woorden zei de regering van de Verenigde Staten dus – via de aanwezigheid van Robert Ford – tegen de tegenstanders van de Assad regering: Wij gaan jullie Damascus leveren.
Anders gezegd: De VS koos in 2011 partij door ambassadeur Ford naar die plaatsen te laten gaan. Het was geen kwestie van een warrig beleid. Het plan was, als onderdeel van het anti-Iran beleid, dat Damascus uitgeleverd diende te worden aan andere machthebbers dan Iran, wellicht Saoedi Arabië.

Dit was een duidelijke stellingname. Maar de Syrische oppositie wist vanaf het begin dat - alleen indien de VS bereid was om Damascus naar de eeuwigheid te bombarderen - dit regime niet ging vallen. Dus terwijl men wist dat het scenario rammelde gaf men voeding aan de hoop en de verwachting dat de VS vroeg of laat wel met het bombarderen van Damascus zou beginnen, iets waarvan de VS wist dat het niet zou gebeuren. Hier ligt dus tevens een deel van de verantwoordelijkheid voor de honderdduizenden doden in Syrië. Met andere woorden: De VS gaven het groene licht aan een scenario terwijl men wist dat het vervolg uit zou blijven.

Dus ik zie helemaal geen warrig Amerikaanse beleid. De verwarring kwam pas aan het licht toen de Obama regering min of meer het feit probeerde te verhullen dat men niet in staat was gehoor te geven aan de verwachting die Robert Ford had gewekt bij de demonstranten.En het ging nooit om het volk van Syrië, het ging altijd al om Iran.

A.M.: En het is niet alleen het Pentagon, maar het zijn ook de pacifistische en linkse groeperingen die de afzetting van Assad als een prioriteit zien. Wat zou dat betekenen voor het Syrische volk?

De Assad regering is de regering van een bepaalde klasse van mensen. De Syrische regering heeft enorme vooruitgangen geboekt. Ondanks een meedogenloze politiek van gevangenisstraffen voor oppositieleden. Meedogenloos jegens een ieder die opstond tegen de regering, slaagde men er toch in enige vooruitgang te boeken in het welzijn van mensen. Creëerde allerlei soorten instellingen et cetera

Basher al-Assad, die het regime als het ware erfde, kwam uit een geheel ander moment van de wereldgeschiedenis, open naar Amerikanen en de Europeanen. Hij stond veel meer open tot een neoliberale ontwikkeling, nieuwe constructie projecten enzovoort. Hij ging in zee met de Turken en Turkije verdiende in de jaren 2000 veel geld met de renovatie van Noord-Syrië. Dit was het moment waarop er een gevoel van ontheemding onder bevolking ging ontstaan. Er was oprechte ontevredenheid in het land.

Maar ondanks deze ontevredenheid was de oppositie onder het volk zwak. Er was geen enkele mogelijkheid denkbaar dat men zou kunnen winnen van de regering. En ik bedoel niet in militaire zin, maar in de zin van die enorme bevolkingsgroep aan te spreken die de regering bleven steunen. Je kunt geen revolutie creëren door bochten af te snijden. Je zult de langdurige weg moeten volgen.
Wat de VS de oppositie aanbood was zo'n afgesneden bocht.

En wat bedoelen we precies met 'oppositie'? De mensen die revolutionairen waren in Syria, de linkerkant in Syria die als groep bestond, was nooit de gedroomde oppositie in de ogen van de Amerikanen. Wie zagen zij als 'de oppositie'? Vanaf het begin zagen zij de plaatsvervangers [FSA, al-Nusra, IS, etc.] van Turkije, Saoedi Arabië of zelfs de Moslimbroederschap eerder als de revolutionaire krachten. Dat waren de mensen met wie men in gesprek ging. Niet met de socialisten die beschikbaar waren. Dat waren de mensen die iedereen als 'overbodig' beschouwde.

De term 'oppositie' is te ruim. Als mensen 'oppositie' horen denken ze aan rebellen die uit het niets kwamen om te strijden aan het front. Maar als westerse regeringen het hebben over de oppositie bedoelen ze de mensen die in ballingschap zaten in Turkije. Dit was een soort van elite, vergelijkbaar met de transnationale coalitie die gecreëerd werd in Libië. Wie waren zij? Dat waren bankiers, dat waren de mensen die het Westen ziet als 'oppositie'

We moeten ons zelf niet voor gek houden, vanaf een pril begin werden de mensen met een kluitje in het riet gestuurd, wie écht belangrijk werden, waren de plaatsvervangers. En die plaatsvervangers waren niet slechts zakenlui in strakke pakken. Ze smolten al snel samen met lieden van de slechtst denkbare soort, die door westerse en Golf-Arabische steun vrij baan kregen om chaos te veroorzaken in Syrië

A.M.: het voelt als déjà vu omdat we niet zo lang geleden hetzelfde hebben meegemaakt in Libië waar de aard van de revolutie ondergeschikt was aan de omverwerping van Gadaffi. Wat kunnen we opsteken van de gebeurtenissen in Libië?

Het hangt er van af wie iets gaat leren van welke lessen. Het Westen heeft namelijk niets geleerd. Het Westen gelooft dat regime change van zijn tegenstanders toegestaan is. Trouwens, er was in die tijd een geval van een zogenaamde 'soft regime change'. In 2009 in Honduras gaf de VS voluit steun aan de omverwerping van de legitieme regering van het Hondurese volk. Dat was toen Hillary Clinton minister van Buitenlandse Zaken was.

In Japan koos het volk via een democratisch proces voor een regering die een mandaat had om sommige (niet alle) Amerikaanse basissen op Okinawa te verwijderen. Hillary Clinton lobbyde bij de regering en de VS brengt de democratisch gekozen regering van Japan ten val, en helpt een andere regering de macht over te nemen. Dit werd nauwelijks gemeld door de Amerikaanse media.
Dus terwijl men met regime change in het Midden Oosten bezig was vond er een succesvolle machtsovername plaats in Honduras en één in Japan. Heb je ooit iemand horen praten over regime change in Japan? Nee.

Ze zullen de schuld van wat er gebeurt in Afghanistan of wat er gebeurt in Syrië (de opkomst van ISIS, de taliban, of wat dan ook) afschuiven op iemand anders. Ze zullen zeggen dat het Assad's schuld is dat ISIS ontstond. Kom op! ISIS is een direct product van de chaos die ontstond na de omverwerping van Saddam Hoessein in Irak.

Toen Saddam gevangen genomen werd, kwam hij uit zijn hol en hij zei tegen de Amerikaanse troepen: “Ik ben Saddam Hoessein, de president van Irak en ik wil onderhandelen over een overgave.”
Ze dreven de spot met hem, lachten hem uit, ze vernederden hem. Stel je voor dat de regering daadwerkelijk had gezegd: 'Oké, we accepteren je overgave.' Met andere woorden: We willen een nieuw Irak creëren – dat we illegaal aan hebben gevallen, dat we illegaal vernield hebben – maar we willen dat jouw mensen, de fedayeen saddam, hier in de toekomst een rol in gaan spelen. Het zijn Irakezen. We kunnen ze niet simpelweg uitsluiten van de Iraakse geschiedenis.
Maar nee, ze accepteerden geen overgave. Ze leverden hem uit om gelyncht te worden. Neem Gadaffi! Gadaffi werd vermoord. Tijdens een NAVO aanval werd zijn auto geraakt en hij werd op straat gelyncht.

Op dit moment wordt de dienst in Sirte – ooit Gadaffi's woonplaats – uitgemaakt door ISIS. En in Sirte tref je niet alleen de jihadi's aan, maar ook Gadaffi's 'Groene beweging' die totaal geïsoleerd raakte sloot zich aan bij ISIS. Waarom?
Omdat dat de enige weg is die voor hen open staat. Waarom hebben ze destijds niet gewoon Gadaffi gearresteerd (zonder rechtsgrond weliswaar), maar waarom niet zijn overgave geaccepteerd en zeggen: jouw blok van supporters zal een plaats in Libië krijgen. Er zijn tienduizenden Gadaffi aanhangers die zonder aanklacht gevangen zitten – dit is een schending van mensenrechten.

Als je deze regime change operaties uitvoert en je vertelt tegen een deel van de bevolking dat ze niet langer relevant zijn dan veroordeel je hen tot een sociale en politieke dood en soms levenslange opsluiting. En dit is een les die door iedereen gemist wordt. Ze zeggen: Ik wou dat er geen oorlog meer was. Maar je hebt die oorlogen gevoerd, je hebt die landen vernietigd. In de wetenschap dat je dat allemaal illegaal hebt gedaan, dien je de gevolgen onder ogen te zien.

Een Amerikaan zou niet moeten beslissen wat er gebeurt in Libië. Laat de gehele Libische bevolking beslissen, inclusief degenen die je nu als paria's behandelt. In Syrië is het leger uitstekend georganiseerd, het is zeer gedisciplineerd en er is geen sprake van desertie geweest. Het idee dat het leger bang wordt van een Amerikaanse ambassadeur die tussen een vijftigtal demonstranten opduikt is een illusie. Een gevaarlijke illusie.

Ik denk dat er voor niemand een dwingende noodzaak zou moeten zijn om je vóór of tegen Assad uit te spreken. Het is onbelangrijk. Waar het om gaat is dit: Ik geloof in vrijheid. Maar ik besef ook dat vrijheid langdurige strijd is.
Vrijheid vereist dat je probeert anderen aan je zijde te scharen. Zoals ik al eerder zei: Het afsnijden van bochten werkt niet. Je kunt niet je weg naar vrijheid bombarderen, het is een langdurige strijd. En in Syrië kan de regering niet bij iedereen in de smaak vallen maar dat ligt voor anderen weer compleet anders. In een vacuüm belanden is het slechtste wat een regio in de wereld kan overkomen. Mensen hebben inmiddels doorgekregen dat het Syrische leger een van de belangrijke factoren is in de oorlog tegen ISIS.

A.M.: En het Witte Huis zegt dat haar strategie bestaat uit het zaken doen met lokale spelers, hoewel we daar zeer tegenstrijdige spelers tegenkomen. Om maar te beginnen met Saoedi Arabië,... is dit een logische partner voor vrede als zelfs Hillary Clinton zegt dat het de grootste wereldwijde exporteur is van wahabitisch terreur?

De regering van de VS heeft een voornaamste bondgenoot in de regio (afgezien van Israël, Israël vervult hier alleen een indirecte rol) en dat is Saoedi Arabië. En de VS heeft herhaaldelijk verklaard dat men de verdediging van het koningshuis, niet het land zelf, als haar voornaamste taak ziet.

Waarom is dat zo? Het gaat om olie. Niet omdat Amerika olie koopt van Saoedi Arabië maar omdat de Saoedi's de olieprijzen kunnen beïnvloeden. Neem de recente gebeurtenissen. Venezuela probeerde OPEC nieuw leven in te blazen, hogere prijzen te realiseren,  en de baten te gebruiken om regionale ontwikkelingen te steunen. Wat deed Saoedi Arabië? Het voerde de opzettelijk olieproductie op, wat een daling in olieprijzen tot gevolg had en waarmee de tegenstanders van de VS op de knieën gebracht werden. Wie dat waren? Dat waren Venezuela, Rusland en tot op zekere hoogte Brazilië en uiteindelijk ook China.

Al deze landen raakten in een vrije val. Dus de oliestaat Saoedi Arabië is een wapen tegen andere machten op deze planeet. Als er een ding is waar de bevolking van de VS eens over na moet gaan denken is het deze onbuigzame alliantie met een theocratie die niet alleen zijn volk wreed behandeld maar het materiaal levert voor wereldwijde contrarevolutie.

Saoedi Arabië beziet z'n regio helemaal door een sektarische bril. Het ziet de strijd in Jemen als een tussen soennieten en sjiieten, wat de Jemenieten zelf dus helemaal niet zo zien. Het ziet Syrië als een Soennitisch/Sjiitische aangelegenheid, terwijl de zaken in Syrië veel gecompliceerder zijn dan dat.

Sinds de 1960's hebben ze – met steun van de VS – dit sektarische denkbeeld de wereld opgedrongen. Niet alleen in deze regio. Als ik je voorstel Abby: Laten we een kaart maken van waar al-Qaida zijn rekruten vandaan haalt. Een van de meest verbijsterende dingen die je zult ontdekken, dat vanaf de jaren 60 een door de Saoedi's gesteunde groep die zich de 'World Muslim League'(WML) noemde, fondsen verstrekte aan deze al-Qaida cellen. En dat deden de Saoedi's al vanaf de 60er jaren. Ze waren tegen Arabisch nationalisme, daar ging het hun om. We hebben het over de voornaamste Amerikaanse bondgenoot. Er bestaat een schitterend Wikileaks telegram uit 2005 uit Syrië, waarin de Syrische beleidsmedewerker op de VS ambassade zegt: “We moeten het Saoedische spel, om spanningen tussen soennieten en sjiieten op te voeren, steunen.”

Stel je dat eens voor. Dit is een ernstig probleem. En nu beginnen nuchtere westerse regeringen (niet per se de VS) door te krijgen dat dit uit de hand gelopen is.  En dat er iets gedaan moet worden om de hyper-agressieve benadering tot dominantie in de regio te beteugelen.

A.M.: Laten we een andere regionale speler bekijken; Turkije. Hoe heeft Turkije de bloei van ISIS mogelijk gemaakt?

Door de grens open te houden! Toen Obama in augustus 2014 zei dat ISIS een bedreiging voor de wereld was enzovoort, had zich op het NAVO handvest kunnen beroepen en Turkije als NAVO lid zou daarop gedwongen kunnen worden de grens te sluiten. Maar de VS bracht het NAVO handvest niet ter sprake, en de grens bleef poreus. En sinds augustus 2014 bleven de ISIS rekruten in Syrië binnenstromen.
Slechts heel af en toe maakt de pers er melding van: De eerste keer over de vrouwelijk Parijs terroriste: “Ze is in ISIS gebied, ze kwam vanuit Turkije binnen.” Maar hoe reisde ze door Turkije? Ze landde op vliegveld Istanboel, stapte op een vliegtuig naar Gaziantep, en reed ongestoord de grens over met Syrië. Hoe kan dat? Turkije is een soevereine staat... De grens is poreus.

Turkije speelt dus een spel waarmee ze een destructie richting zijn ingeslagen, waarbij men pogingen om de Koerdische opkomst te temperen uitgelopen zijn tot een oorlog tegen de Koerden. Niet alleen de Koerden in Turkije, ze bombarderen steden in Koerdistan in Turkije, maar ze bombarderen ook PKK en YPG basissen in Irak waar mensen getraind worden om tegen ISIS te vechten.

Als je een Amerikaans strategische planner zou zijn en je zou een basis in Turkije opzetten om ISIS te kunnen bombarderen en ondertussen verleen je grondsteun aan de Koerdische milities en opeens verschijnen Turkse vliegtuigen die jouw Koerden gaan bombarderen. Nou, wat is hier gaande? En waarom moeten mensen zoals jij en ik dit uitleggen? Dit is niet aan ons om uit te leggen, dit is zowel aan de Amerikaanse, als de Koerdische ministeries van Buitenlandse Zaken om uit te leggen.

A.M.: Kun je wat meer duiding geven aan het waarom van de Turkse oorlog tegen de Koerden?

Het punt van het Midden Oosten of willekeurig welk ander deel van de wereld is de culture diversiteit. Als je rondreist in het noorden van Irak bijvoorbeeld is het landschap ruig en bergachtig, zodat je tussen en de ene en de andere vallei al een taal kunt tegenkomen die net iets anders is. Andere religieuze tradities, er is enorm veel diversiteit in het Midden Oosten, het is ongelofelijk.
Die mensen leefden voor een lange periode in diverse vormen vreedzaam naast elkaar. Ik ga het niet romantiseren. Verschillende vormen, dus ook wel eens spanningen. Een grote Armeense bevolking, bijvoorbeeld.

Na de Eerste Wereldoorlog volgde Turkije een harde republikeinse, Turks-nationalistische lijn, onder leiding van Kemal Atatürk, 'de vader van alle Turken' wat weinig ruimte liet voor minderheden. En er was natuurlijk de de genocide op de Armeniërs. Maar er was ook de kwestie met de Koerden.
Koerden werd verteld: jullie zijn als ons, niet als de christenen. Aanvankelijk werd religie er bij betrokken. Maar het ging nooit echt over religie, de aanval op de Armeniërs ging ook niet over religie het ging om verschillen. Ga je net als ons zijn? Ga je volledig assimileren of niet? Het was een zeer dwingend assimilerend nationalisme. En de Koerden werd verteld dat ze moesten assimileren om Turks te worden; er bestaat niet zoiets als 'een Koerd'.

Dat is een vrij meedogenloze vorm van nationalisme. Dat is de historie van modern Turks nationalisme geweest, het heeft moeten worstelen met de giftige spanning die daarin besloten lag en die geen plaats biedt aan minderheden.

Wat interessant is aan Turkse geschiedenis van de afgelopen twintig jaar, dat de Koerdische politieke bewegingen nieuw leven in de de Turkse politiek hebben geblazen. De HDP bijvoorbeeld is een van de weinige partijen die totaal sociaal progressief is en gelieerd aan het Turkse links en die het heeft versterkt heeft met een massabeweging. Ze leverden in 1993 hun onafhankelijkheidswens in, in ruil voor een aparte status in Turkije. Deze politieke steun leverde Turks links een enorme electorale winst op. De Koerden zij daarom niet een of andere vreemde levensvorm, ze horen volop in de Turkse samenleving. De grootse Koerdische stad is Istanboel. Er wonen daar 1 miljoen Koerden . Ze wonen overal verspreid in Turkije. Maar ze hebben door hun strijd om zelfbeschikking lucht gegeven aan het gehele Turkse volk.

Men wil een een herziening van de idealisering van dat giftige nationalisme, waar Erdogan nu de vertegenwoordiger van is geworden. De Koerdische strijd gaat niet over etniciteit, het gaat over waarden. De HDP is geen exclusief Koerdische partij, het is een partij van bepaalde sociaal progressieve waarden. Dus dat is nu beschikbaar - binnen Turkije.

A.M.: Er is een wetenschapper die iedere zelfmoordaanslag sinds 1980 heeft bestudeerd en hij ontdekte dat 95 % daarvan één strategische motivatie deelde en dat is de militaire interventie of bezetting van hun land. In deze wetenschap, waarom denkt u dat het imperium volhardt in het gebruik van militaire interventies?

Er zijn meerdere redenen. Als je geen andere oplossing hebt voor de problemen van het volk, gebruik je de hamer. Als geen enkele oplossing meer kunt bedenken om een eind aan armoede te maken, honger, wanhoop et cetera. - in de Verenigde Staten – waarom zouden we het over de wereld moeten hebben. Zelfs als men in Amerikaanse steden niet voor genoeg banen of scholen kan zorgen, zorgt men voor politie, zorgt men voor gevangenissen. Dit is de nationale evenknie van imperialisme in het buitenland. Hier hebben ze geen antwoord op mensen die verhongeren, dus gebruiken se de gevangenis. Daar hebben ze geen antwoord op de verlangens van de mensen, dus gebruiken ze bombardementen. Dit is een gewoonte geworden. Waarom? Omdat de zeer rijken der aarde in staking zijn gegaan. Ze weigeren belasting te betalen. Ze schieten tekort in de levering van welstand voor menselijke verbetering. Ze leveren maar al te graag geld om mensen te bombarderen en ommuurde gemeenschappen te bouwen, ze leveren maar al te graag dystopia. Ze zijn in staking als het aankomt om de creatie van utopia. Het is aan mensen die goedbedoelend zijn en weldenkend zijn, mensen die in de goede kant van de geschiedenis geloven, om te vechten voor utopia.
Zíj hebben een eindspel en dat is puur dystopisch.
We zijn vergeten dat we moeten vechten voor een eindspel. Onze toekomst ligt niet alleen in verzet. Onze toekomst moet iets prachtigs zijn.




Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Britse bommen en beeldmateriaal

Zes uur nadat de stemming erdoor was gekomen in het Britse Lagerhuis zijn de eerste Britse jager al opgestegen van de luchtmachtbasis op Cyprus en hebben de Falcon bommenwerpers met succes olievelden in het Oosten van Syrië gebombardeerd. Als juridische onderbouwing moesten 'zelfverdediging' en de aanslagen van Parijs dienen, en de daaruit volgende  VN Veiligheidsraad resolutie 2249 van 20 November j.l., die lidstaten opriep tot het nemen van "all necessary measures" tegen de Islamitische Staat. 

Om de stemming in zijn voordeel te doen uitslaan wierp Cameron er (tot grote verontwaardiging van Jeremy Corbyn) een platvloerse Bush klassieker tegenaan door te suggereren dat 'tegenstanders van militaire actie sympathisanten van terroristen' zouden zijn. 

Opvallend was ook dat Cameron opeens niet meer van mening was dat nog meer bombardementen op Syrië zou leiden tot: 'Verdergaande radicalisering en een toename van terrorisme'
 

 

 De vraag is natuurlijk wat de bedoeling is van dergelijke bombardementen. De Britten bombardeerden al twee jaar (opnieuw) in Irak zonder enig strategisch resultaat te behalen; de opmars van ISIS ging alleen maar door, en het weerhield de terroristen in Parijs, Beiroet en Bagdad ook niet van het plegen van hun aanslagen. 
Daar waar het bombarderen wel resultaat had, was er sprake van een samenwerking met gemotiveerde grondtroepen zoals bij de Koerden of bij het verdedigen of heroveren van steden als Baiji en Tikrit waar het Iraakse leger ondersteund werd door sjiitische milities van Hashid al-Shaabi (Volks Mobilisatie Leger) of groeperingen die direct onder Iraans bevel staan zoals de Quds Force.

Daarin schuilt dan ook het probleem in Syrië: Zonder enige groepering die zorgt voor de 'boots on the ground' hebben bombardementsvluchten weinig nut, behalve meer slachtoffers, meer vluchtelingen maken en meer toekomstige jihadstrijders kweken. En dat zelfde geldt natuurlijk ook voor de Russische strijdkrachten. Ware het niet dat die al wel de gemotiveerde grondtroepen tot hun beschikking hebben in de vorm van het reguliere Syrische leger (SAA) aangevuld met sjiitische Hezbollah en Iraanse strijdkrachten. Een optie die voor de Golfstaten en het Westen weer onacceptabel is omdat gevreesd wordt dat daarmee ook de positie van Assad hersteld kan worden.

Dan blijft er maar één ander mogelijk voordeel te halen uit het bombarderen van ISIS in Syrië en dat is het lamleggen van de zeer lucratieve oliehandel die ISIS drijft dankzij de buitgemaakte bronnen in Irak en Syrië. En daar is iets heel typisch mee aan de hand.

Een paar dwaze conspiracy theorieën buiten beschouwing latend, kan toch moeilijk ontkend worden dat er veel aanwijzingen zijn en zelfs bewijs bestaat voor de indirecte VS steun (via de Golfstaten) aan ISIS en de directe steun in de vorm van het 'verkeerd droppen' van voorraden, uitbetalen van losgeld (wat de Amerikanen nooit doen) en wapenleveranties aan 'gematigden' - waarvan men beter wist. Daarnaast hebben we natuurlijk het veel verkeerd geïnterpreteerde DIA document - dat per ongeluk in handen viel van het rechtse Judicial Watch en vooral gebruikt werd om Obama te beschadigen - maar dat ook na een gedegen beschouwing zoals hier door Nafeez Ahmed , zéér beschadigend is voor de VS regering.
Het document bevestigt namelijk het vermoeden dat de VS in 2012 al wist dat er een fanatieke soennitische groepering (zoals ISIS) aan het ontstaan was, en daar zelfs actief voor geijverd heeft in samenwerking met Turkije en de partners van de Golfstaten,  omdat het een bruikbaar instrument zou kunnen worden in de strijd tegen het Assad regime. En als dat niet overtuigend genoeg is, hebben we nog de bekentenis van Michael T. Flynn bij Aljazeera.

Kortom, het concluderen dat de 'strijd tegen ISIS' grotendeels een toneelstuk is, is volkomen terecht. Voor de buitenwereld moest het vooral lijken of er serieus tegen ISIS opgetreden werd terwijl men via de partners in het kwaad er alles aan deed om de succesvolle opmars van ISIS richting Syrië te garanderen. Hoe is het anders mogelijk  dat de enorme karavaan die door de woestijn trok om Palmyra in Syrië in te nemen niet opgemerkt werd door satellieten?

“Are we seriously to believe the United States couldn’t see them coming? Didn’t see those pickup trucks racing across the Syrian Desert? When they create massive plumes of dust, for one thing? Then they get to Palmyra, and they take over the city.”

Typisch nietwaar? Zo heeft de VS opvallend vaak te maken met haperende satellietbeelden: Van de sarin aanval in Ghouta wijk in Damascus 2013, tot aan de lanceerpositie van de BUK installatie die de MH17 naar beneden haalde - telkens beweerde Washington over 'smoking gun' satellietbeelden te beschikken - en toonde ze niet éénmaal.

Het meest recente voorbeeld van het ogenschijnlijk compleet falen van de Ameriaanse spionagesatellieten en AWACS vliegtuigen is het compleet negeren van de oliehandel waarmee ISIS naar schatting ettelijke miljoenen per dag mee verdiende. Meer dan een jaar lang bombardeert de VS strategische doelen van ISIS in Syrië ; Een hoogst enkele keer betrof het hier een - door ISIS veroverde olie-installatie - een van olietransporten werd nimmer geraakt.

Totdat president Poetin tijdens een bijeenkomst van G20 leiders in Antalya, Turkije de beschuldiging uitte dat door private partijen uit 40 landen (waaronder enkele G20 leden) allerlei geldstromen liepen richting de Islamitische Staat en dat de leden van de Westerse en Golf coalitie volkomen blind leken te zijn voor de oliehandel tussen ISIS en de opkopers, die via een een 'mobiele pijpleiding' van de Iraakse en Syrische bronnen, richting Turkse grens liep.     

Hij deed deze en de hierna volgende uitspraken op 15 november en op 16 november verschenen zijn woorden met mondjesmaat in de alternatieve media. Behalve zijn verontwaardiging over het Turkse neerhalen van een Russisch vliegtuig (die kort het Turkse luchtruim schond en boven Syrisch grondgebied beschoten werd door Turkse F16's) verzwegen de Nederlandse media volledig zijn andere, zoals hierna volgende uitspraken: 

"Ik heb onze collega's foto's laten zien die vanuit de ruimte zijn genomen en vanuit vliegtuigen, die duidelijk de omvang van de illegale handel in aardolie en aardolieproducten aantonen," 

"De colonne van tankauto's strekte zich over tientallen kilometers uit, zodat ze vanaf een hoogte van 4.000 tot 5.000 meter tot voorbij de horizon reikten"

En het belang van die woorden wordt wel geïllustreerd door de gebeurtenissen die daarop volgden.
De chronologische volgorde:

Dezelfde dag nog, 16 november – publiceren de media dat de VS coalitie voor het eerst een konvooi van 116 tankauto's van ISIS hebben aangevallen - hiervan bestaat géén beeldmateriaal. Wel een

aandoenlijk verhaal, zoals het voorafgaand aan de aanval van strooien van pamfletten om de onschuldige burgerchauffeurs te waarschuwen voor het naderende gevaar. Want, zoals wij weten verafschuwen de Amerikanen de dood van onschuldige burgerslachtoffers als 'collateral damage'... een uitdrukking die we inmiddels zo goed kennen dat het geen vertaling meer behoeft.

16 november 

De eerste videobeelden duiken op die zouden moeten bewijzen dat de VS al eerder het ISIS'olie-imperium zou hebben aangevallen. Daar zijn echter twee problemen mee: Er zijn géén tankauto-konvooien op te zien en alle verdere informatie is afgeplakt, zodat we niets kunnen controleren op authenticiteit.... Per saldo hebben we dus nog niets dat bewijst dat die bewuste aanval op dat konvooi van 116 tankauto's ooit heeft plaatsgevonden. Tot op heden zelfs niet.

18 november
De eerste beelden van de Russische aanval op de oliekonvooien en de aanvallen op installaties verschijnen op Youtube en bij de betere (niet mainstream) media.

20 november

Bij gebrek aan VS beeldmateriaal besluit de Amerikaanse nieuwszender PBS dan maar om Russisch beeldmateriaal te ´lenen´ en dat tijdens een reportage te gebruiken terwijl de commentaarstem doet voorkomen of we naar een Amerikaanse aanval zitten te kijken. Ze  vergeten dat de cyrillische tekens aan de zijkant de boel verraden. 
Oplettende kijkers, lezers en bloggers zoals bij het uitstekende ´Moon of Alabama´  ontdekken het bedrog. De zender biedt later zijn excuses aan, voor de 'fout'.


Verder op merkt datzelfde Moon of Alabama het volgende op:

The U.S. military recently claimed to have hit Islamic State oil tankers in Syria. This only after Putin embarrassed Obama at the G-20 meeting in Turkey. Putin showed satellite pictures of ridiculous long tanker lines waiting for days and weeks to load oil from the Islamic State without any U.S. interference.

The U.S. then claimed to have hit 116 oil tankers while the Russian air force claims to have hit 500. But there is an important difference between these claims. The Russians provided videos showing how their airstrikes hit at least two different very large oil tanker assemblies with hundreds of tankers in each. They also provided video of several hits on oil storage sites and refinery infrastructure.

23 november

Na het weekend beginnen de US media plotseling in de defensieve modus te kruipen en omstandig wordt uitgelegd dat de VS goede redenen had om de tankauto's niet aan te vallen.... Milieu, mensenlevens, vernietiging van infrastructuur... De Nederlandse media durf ik niet eens te gaan bekijken. CBS news vindt al die heisa over de olie van ISIS zó overrated; de ISIS 'hoofdstad' Raqqa, als die nou maar eerst ingenomen wordt...

2 december

De Russen leggen hun bewijs op tafel. Wie wil weten wat het echt waard is zou het materiaal allemaal zelf moeten gaan bekijken, het is erg veel en de pers briefing was behoorlijk lang. 

Ik zou niet al van het gepresenteerde als 'bewijs' kwalificeren. Meer; aanwijzingen. Zo tellen rijen vrachtauto's bijvoorbeeld m.i. niet mee; de claim ging over olie - niet andere, ongestoorde transporten.

Het zou te ver voeren om in dit artikel ook nog eens diep in te gaan op de kwaliteit of de overtuigingskracht van het materiaal. Daarnaast is er nog veel meer te vertellen over de rol van Erdogan en diens familie en de islamitische mafia-achtige groeperingen die de corridor open willen houden voor de smokkelpraktijken.
Zeker is wel dat Poetin hiermee een fikse dreun aan de coalitie heeft uitgedeeld en dat de bal nu bij de coalitie ligt om de beschuldigingen te ontkrachten, - of liever gezegd - onze go-NATO-go! loopjongen voor dergelijk klussen; Eliot Higgins.

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Cameron's Leger van 70.000 'Gematigden'

De Britse premier David Cameron (door Robert Fisk wel vaker spottend 'PR Dave' genoemd) staat te popelen om nu eindelijk eens samen met de oude buddies van de 'coalition of the killing' ook wat bommen op Syrië te gaan gooien. Van zijn eigen Conservatieve partij mag het en van de Labour partij elite ook, ware het niet dat hun achterban juist massaal achter het pacifistisch enfant terrible Jeremy Corbyn is gaan staan (en dat zorgt best wat voor problemen)...

Want, zo redeneren de Labour leden, wat voor nut zouden Britse bombardementen op ISIS doelen in Syrië kunnen hebben als die net zoals hun collegae uit de States steevast hun doel missen, zoals overduidelijk gedemonstreerd werd door de Russische bombardementen die binnen één maand al effectiever bleken dat één jaar van VS 'precisiebombardementen', hierna; 'precies mis bombardementen'...

En bij gebrek aan beelden van succesvolle Amerikaanse bombardementen op bv. ISIS olietransporten
leende PBS News  brutaalweg  Russisch beeldmateriaal en presenteerde het als een 'Amerikaanse aanval'.

Ter rechtvaardiging beweerde Cameron echter dat die Russische bommen te weinig op ISIS terecht kwamen en te veel op het 'Vrije Syrische Leger' en hij beriep zich daarbij op een rapport van de 'Joint Intelligence Committee' (commissie van de Britse inlichtingendiensten dat de regering adviseert over veiligheidsbeleid en berucht geworden dankzij de bij elkaar gelogen dreiging van Saddam's massavernietigingswapens, t.b.v. de Irakoorlog).

In dat rapport wordt beweerd dat deze luchtsteun zou moeten worden gezien als steun aan de 'gematigde strijders' terwijl kenners het er over eens zijn dat het vrije Syrische Leger (FSA) vooral bestaat in luxe salons en hotellobby's van grote Europese zakensteden, en dat het aantal van de - door de VS gescreende - strijders  eerder 70 bedraagt, dan de genoemde 70.000. Hoe komt die JIT dan aan dat getal? Graig Murray in zijn blog legt uit:

Het overgrote deel van dat - door de JIC geportretteerde - aantal wordt gevormd door Koerdische strijders. Maar, zegt Murray; die tellen die helemaal niet als anti-ISIS coalitie, want die beschermen alleen hun eigen grondgebied. En zoals Robert Fisk opmerkt: Nadat de troepen van Assad al 60.000 man verloren in de strijd tegen ISIS en al-Nusra, zouden die moegestreden restanten in Damascus al maanden gelden moeiteloos onder voeten zijn gelopen door dat gedroomde leger van 70.000 'gematigden'.

Waarom, vraagt Fisk zich verder af, heeft de JIT niet tegen PR Dave verteld dat we (het Verenigd Koninkrijk) helemaal niet 'in oorlog' zijn. ISIS kan moorden wat het wil maar kan geen invasie beginnen van Parijs of Londen, zoals wij Baghdad en Mosul innamen in 2003.
Of dat ISIS waarschijnlijk in zijn vuistje lacht terwijl het er in slaagt om in de  EU-landen de noodtoestand te laten afroepen, dat men in blinde angst en paniek zijn burgerlijke vrijheden opschort en de huizen van moslims binnenvalt. ISIS ziet het liefst dat de Europese Unie zichzelf vernietigt.

Vladimir Poetin beseft dit. Hij weet ook dat Turkije ISIS helpt. En daarom worden de olieroutes aangevallen. Tijdens een Kremlin persconferentie vroeg hij zich openlijk af of er ook geschoten zou zijn als een Amerikaans toestel het Turkse luchtruim geschonden zou hebben.

En, als Turkije er werkelijk zo gebrand op is om ISIS te bestrijden, waarom bombarderen ze dan uitgerekend de Koerden - de aartsvijanden van - en tot nu toe de meest succesvolle strijders tegen ISIS? Waarom sluit het twee journalisten op die wereldkundig wilden maken dat de Turkse geheime dienst wapens smokkelden naar Islamitische strijders in Syrië?

In de wetenschap dat ondanks alle bombardementen uiteindelijk grondtroepen de doorslag zullen geven en in de wetenschap dat de kansen op succes daarin veel beter liggen bij een coalitie van de al aanwezige strijdkrachten t.w.: het Syrische leger (Syrian Arab Army), Hezbollah,  Iraanse troepen en de Koerden, beginnen de Westerse krachten die Syrië aan hun (zeer discutabele) succesreeks wilden toevoegen, haast te krijgen. De buit dreigt uit hun handen te glippen. Het is dan ook alleen uit die wanhoop te verklaren dat Cameron en de Joint Intelligence Committee die 70.000 soldaten bij elkaar fantaseerden.




Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Macho

Machoculturen, je kent ze wel.
Kijk, je hebt 'ons soort' mensen; volwassen, waardig, hoog opgeleid, mensen die meer naar de inhoud dan naar de vorm kijken, en je hebt de meer licht-ontvlambare, dwaze volkssoorten die we in het oosten en zuiden tegenkomen en die hoor je dan ook met gepaste vernedering aan te pakken - en het AD voegt de daad bij het woord:

"In de machoculturen van Turkije en Rusland zijn eer, respect en wraak veel belangrijker dan in het Westen. Poetin en Erdogan zijn heerszuchtige vaderfiguren, die door aanhangers worden aanbeden als 'grote leiders'. Staatsmannen tegen wie zij opkijken..."

 Heldenverering? Daar zijn wij veel te nuchter voor...



Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

De Russen komen! (1)

Nog een keer. De Amerikanen en de hele godvergeten 'coalitie' heeft niets te zoeken in Syrië.

De coalitielanden worden niet aangevallen - zelfverdediging is van het menu - en het argument dat Turkije 'gevraagd' zou hebben om (artikel 5) steun v.d. NAVO partners is kul - Turkije werd nooit aangevallen door de IS - en kolder omdat Turkije (onder Erdogan) de Islamitische Staat juist steunt. En dat laatste is al lang geen geheim meer.

Of je het leuk vindt of niet: De rechtmatige vertegenwoordiger van Syrië is de regering van Bashar al-Assad.

En als we het normaal vinden als een regering hulp van een bevriend land oproept om zijn land, tot aan de landsgrenzen (niet verder, en daar heeft Turkije recht op) te helpen beschermen, dan heeft het bewind van Assad dat ook.

Daaruit volgt dat de verantwoordelijkheid voor eventuele ongelukken boven het Syrische luchtruim tussen vliegtuigen van de VS & co enerzijds, en de gecombineerde luchtmacht van Syrië & Rusland anderzijds, geheel op het conto komen van de partij die daar niets te zoeken heeft; en dat is diezelfde VS & co die daar opereert zonder enige wettig mandaat.

En zíj zijn het - vanwege de dubbele politieke agenda - die de strijd tegen de IS bemoeilijken en niet andersom.

Het zijn de Russen namelijk die de strijd met open vizier zijn aangegaan. Vanaf het begin hebben zij aangegeven dat ze geen onderscheid zouden gaan maken tussen strijders voor een "Islamitische Staat in Syrië" en "andere" strijders (zoals al-Nusra = al-Qaida), omdat naar hun zeggen en zoals alle kenners van het conflict beamen er A) Geen seculiere strijdmacht van formaat meer aanwezig is en B) Strijders voor een Islamitische Staat uiteráárd tegen het seculiere bewind van Assad zullen strijden.

Er bestaat een levensgroot gevaar dat een overwinning van de islamisten op het huidige regime bijltjesdag kan betekenen voor honderdduizenden seculiere moslims, sjiieten, alevieten, christenen, sjiieten en druzen.  

Daarom vindt Patrick Cockburn hier bij The Real News dat een domme en riskante strategie, Hij is van mening dat de IS eerst verslagen moet worden voordat er zelfs maar gedacht dient te worden over een aftreden van Assad, of meer specifiek het oplossen van regeringsapparaat en regeringsleger. Als we tenminste leergeld hebben getrokken uit de fiasco's van Irak en Libië waar - na de omwenteling - het machtsvacuüm uiteindelijk werd opgevuld door radicaal-islamitische groeperingen.

Dus hebben de Russen gelijk.

Hoe hypocriet kun je als krant dan wel niet zijn om het volgende te schrijven: 

"Zowel de VS als Rusland strijdt tegen IS. De Russen zouden daarbij ook tegenstanders van de regering van president Bashar al-Assad aanvallen, die juist worden gesteund door het Westen."

De VS strijdt niet of nauwelijks tegen de IS, Het investeert daarentegen (en onbedoeld?- kies wat je wilt geloven) en soms met de meest bizarre methoden (zoals losgeld aan al-Qaida voor Afghaanse en Iraakse diplomaten) in groeperingen, zoals voormalig generaal WesleyClark hier toegeeft, die vrijwel zeker opgeslokt zouden worden door de IS . En men was zich terdege bewust van dat risico, zoals bleek uit een document dat werkgroep 'Judical Watch' verkreeg via een FOIA procedure. 

Steun aan al-Nusra & co = steun aan de de IS. Plain and simple.

En die steun waar het AD over praat, in deze vorm? Die is 100% illegaal. 

Maar zijn de motieven van de Russen dan wel zo zuiver?

Nee natuurlijk niet.
De Russen hebben ook zo hun eigen imperialistische agenda.

Maar als je de behoefte voelt om daar eens kritisch over uit te halen; schrijf een vlammend anti-Russisch betoog over de imperialistische ambities van de Russen - die net zo groot zijn als die van de Amerikanen (o, ja?) 

Maar doe dat dan niet hier op de commentaar ruimte, maar op je eigen webstek waar ik het misschien ga lezen.en heel misschien ga reageren... Maar dat denk ik niet.

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Capitalism and Government Debt at Odds in Greece - Deel 2

Dit is een vertaling van deel II van dit interview van Sharmini Peries met Michael Hudson bij TheRealNews.

PERIES: Michael, eerder noemde je de schuld die Griekenland heeft een 'odious debt'. Beschrijf voor ons wat dat is, en leg uit welk mechanisme je bedacht hebt waarmee de schuldencrisis bestreden zou kunnen worden. 

HUDSON: De term odious debt is een legale term. Het is uitgevonden vroeg in de vorige eeuw, bijna 100 jaar geleden, voor schulden die feitelijk niet deugen, die zijn aangegaan door ondemocratische regeringen in de naam van het volk, maar aan henzelf of hun cliënten werden uitbetaald. En vervolgens probeerde men deze schuld af te wentelen op de belastingbetalers. En volgens internationaal recht hoeven dergelijke schulden niet betaald te worden. 

Een van de kenmerken van een odious debt is het principe, – vergelijkbaar met wat we in Amerika kennen als 'Paulianeus handelen'. Onder de Amerikaanse wet is het zo dat als iemand een lening verstrekt aan een ander, of meer specifiek een bedrijf, terwijl je weet dat dat bedrijf het niet kunt betalen: Laten we aannemen dat je iemand ziet die iets bezit, een weduwe met een huis dat ze via de erfenis heeft gekregen, en die weinig geld heeft. Maar het huis is best wel een paar duizend dollar waard. Stel je voor dat je haar 1.000 dollar uitleent om wat boodschappen te helpen kopen. En dan opeens zeg je: Jouw huis geldt als onderpand. En vervolgens zeg je opeens, nog voor haar volgende uitkering binnenkomt waarmee ze het terug kan betalen: Betaal ons nu maar terug. O, je kunt niet betalen? Dan nemen we het huis.

Dat wordt beschouwd als een odious debt. Dat wordt gezien als een frauduleuze schuld, vanwege het doel; de geldschieter had geen idee hoe de lener normaal gesproken zou kunnen terugbetalen. Tijdens de jaren 1980, werden veel bedrijven in Amerika slachtoffer van hoogrenderende junkobligaties. Mensen leenden veel geld, namen het bedrijf over, en zogen daarna de pensioenfondsen leeg. Daarna verkochten ze de onderdelen en braken het geheel in stukjes. En de bedrijven probeerden zichzelf te beschermen door aanklachten in te dienen wegens de frauduleuze praktijk van 'paulianeus handelen'.

Dat is in grote mate hetzelfde als wat in Griekenland gedaan is. De ECB zei: We lenen je zelfs nog meer geld. We weten dat jullie dat niet kunnen betalen en we gaan het überhaupt niet hebben over terugbetalen We gaan jullie het geld lenen en als we dat niet doen dan maken we jullie banken kapot. We blokkeren het internetverkeer voor de banken, we gaan de geldvoorraad droogleggen en we gaan jullie bankroet maken als jullie weigeren jullie publieke voorzieningen in de verkoop te gooien, - zoals we in de vorige aflevering hebben besproken.

Dit allemaal is illegaal onder de odious debt wet. En de huidige regerende partij Syriza, bereidt zich voor om een rechtszaak te beginnen door naar het Hof van Justitie van de Europese Unie te stappen en aan te voeren dat hier sprake is van een odious debt. Wat we nodig hebben... We gaan niet naar het IMF, want dat is een kangoeroe hof. De mensen van het IMF zijn doctrinaire, met tunnelvisie uitgeruste mensen die alleen maar getraind zijn om te rekenen: Wat moet je terugbetalen? We komen gewoon binnen en smijten en grijpen naar believen.

PERIES: Michael, bestaat er een precedent voor een odious debt zaak waar een land bij betrokken is?

HUDSON: Niet echt. Wat het dichtst bij een precedent in de buurt komt was in de jaren 1920 voor Duitse reparatiebetalingen en voor inter-geallieerde schulden. Het Young Plan creëerde een internationaal forum dat besliste dat deze schulden niet betaald moesten worden. En er was een moratorium in 1931 en daarna weer een in 1934. Dus in de praktijk, heeft men deze regels gevolgd, zonder dat er ooit van een hof sprake was, zonder dat er ooit een rechtsinstituut was dat bepaalde wat een odious debt is, en waar de lijn getrokken dient te worden om te zeggen: 'Als Griekenland alleen maar zo en zoveel kan verdienen, hoe moet het dan betalen?' Er is geen helemaal geen werktuig om dat te realiseren.

Wat Griekenland moet doen is in feite het wiel opnieuw uitvinden. Het moet zeggen: Kijk, er moet een soort van rechtsinstituut komen als een alternatief voor wetteloosheid. Omdat onder de huidige anarchie de centrale bankiers in kunnen grijpen en alles pakken wat ze willen, of proberen om ons faillissement te bespoedigen en ons uit de eurozone te verdrijven, en gewoonweg hier een ramp veroorzaken. En er zou een principe moeten zijn dat als een land is een soeverein staat is, heeft het recht om de voorwaarden te kunnen bepalen waarop men de schuld terug kan betalen. Dat is een deel van het internationale recht sinds 1648. Dat was het jaar waarin de 30-jarige oorlog eindigde en de hele definitie van een staat tot stand is gekomen. En de definitie van een staat is het vermogen eigen geld uit te geven, het vermogen om zijn eigen belastingen te heffen, en het vermogen om zijn eigen wetten vast te stellen, evenals de mogelijkheid om een oorlog te verklaren.

En Griekenland heeft dat recht maar de eurozone zegt: Ho eens even, jullie zijn een onderdeel van de eurozone nu. En hoewel de eurozone niet over een parlement beschikt, en ook al mist de eurozone een politieke entiteit, moet je doen wat de bankiers zeggen. En wij, de bankiers, werken voor een heleboel zeer, zeer rijke Europeanen en buitenlandse investeerders. Wij willen uw land. En het is eigenlijk alsof de maffia heel Europa heeft overgenomen. En plotseling zegt Griekenland: 'Mijn God, we moeten naar Europa redden van deze oplichters.'

PERIES: Michael, je hebt een specifiek voorstel hoe deze odious debts aan te pakken zijn, en hoe te zorgen voor een hair cut (afwaardering) of een schuldreductie plan. Beschrijf hoe dat eruit ziet.

HUDSON: De afgelopen weken was ik in Griekenland en ook in Brussel, in gesprek met politici voornamelijk van de linkerzijde, om te vertellen: Dit zijn volgens ons de beginselen van een internationale organisatie waarvan we vinden dat die er absoluut moet komen.
We hebben een nog geen naam voor , maar het gaat niet het IMF worden, het zal niet de Europese Centrale Bank worden, het gaat niet een bank worden waar de VS, waar Wall Street vetorecht heeft onder Amerikaans gezag. Ze hebben met de BRICS bank gesproken, ze hebben met Rusland en China gesproken, spraken met andere landen. En het kan heel goed zijn dat ze met de BRICS bank gaan samenwerken om ons een internationaal bureau te helpen creëren en te sponsoren, dat datgene zal doen waar bijna alle economen van links tot rechts het over eens zijn dat het moet worden gedaan; het afschrijven van schulden.

De Europese Centrale Bank en het IMF worden niet gerund door economen. Ze worden gerund door advocaten. Christine Lagarde, het hoofd van het IMF, was een anti-vakbonds advocaat. Ze werkten voor bedrijven om vakbonden te breken. Dat is de taak van het IMF. Het is er niet om landen een tekort op de betalingsbalans te helpen balanceren. Het is er om hun pensioen weg te halen, snijden in hun salarissen, en ze meer concurrerend maken onder het voorwendsel dat elk land zijn schulden kan betalen als het alleen maar zijn lonen en de levensstandaard voldoende weet te verminderen.

Dat is een 'odious', een verfoeilijke concept. Dat is het rechtse concept, en het gevolg daarvan is ronduit kwaadaardig. En dat is waar de Grieken uiteindelijk uiting aan geven en zeggen dat de manier waarop het financiële systeem nu gestructureerd is, anti-mens is, tegen de rechten van de mens, tegen de nationale soevereiniteit, en het komt zo'n beetje overeen met wat in de volksmond 'het kwaad' genoemd wordt.

PERIES: Michael Hudson, bedankt dat je vandaag bij ons was.

HUDSON: Het was fijn hier te zijn. Dank je, Sharmini.

PERIES: En u bedankt voor uw aandacht voor de Real News Network.

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Capitalism and Government Debt at Odds in Greece - Michael Hudson (vertaling)

Dit is een vertaling van deel I van  dit interview van Sharmini Peries met Michael Hudson bij TheRealNews. Deel II volgt.

PERIES: Michael, zou je ons uit kunnen leggen wat je in het Counterpunch artikel bedoelt als je schrijft dat er geen mechanisme zou bestaan om schuld mee af te schrijven; datgene waar Griekenland nu al vijf en een halve maand om vraagt.

HUDSON: De verenigde Staten en Europa kennen een lange rechtshistorie die honderden jaren teruggaat en dat publieke / private faillissementen behandelt. Personen kunnen van faillissementsregelingen gebruik maken om ze van een schuldenlast te bevrijden. Bedrijven gaan aan de lopende band failliet, en ze komen voor een rechtbank, en schulden worden afgeschreven.

Maar met overheidsschulden ligt dat anders. Er is sprake van een bewust opgelegde wetteloosheid, vooral sinds de tweede Wereldoorlog, om voorkomen dat er enige discussie kan zijn over het afschrijven van schulden door regeringen. En het idee is dat als obligatiehouders van de wereld (en dan hebben we het feitelijk over de 1 procent), als de 1 procent kan voorkomen dat een rechtbank dit ooit kan afschrijven, dan is er slechts wetteloosheid als een regering zegt dat ze niet kunnen betalen. En het is duidelijk dat veel regeringen niet kunnen betalen, en vooral nu Griekenland.

En gewoonlijk zijn regeringen in staat gebleken om met obligatiehouders over schulden te heronderhandelen. Er is een markt in staatsobligaties. De markt heeft de Griekse staatsobligaties afgewaardeerd tot ongeveer 30 cent per dollar. En dat betekent dat de markten geloven dat Griekenland misschien een derde van de schuld die het heeft kan terugbetalen, maar meer niet. Maar de centrale banken hebben iets anders in gedachten. En de motieven zijn niet echt economisch, en niet echt financieel. Het is politiek.

En als je kijkt naar hoe Europa georganiseerd is, dan heeft Europa geen gemeenschappelijke ordening. Er is geen echte parlement in staat om pan-Europese fiscale regels of de regelgeving, of iets anders te implementeren. Er is maar één Europese organisatie die dat wel kan en dat is de Europese Centrale Bank (ECB). En de Europese Centrale Bank, zoals centrale banken overal, wordt beheerd door de commerciële banken. En in Europa worden die bestuurd door de ultra-rechtse vleugel. Dus we hebben het dus over een uitzonderlijk rechts beleid, en die hebben dan ook een extreem geloof in 'Chicago School' privatisering.

En de werkelijke issue is hier niet of Griekenland de schulden kan betalen of niet. Iedereen weet dat het dat niet kan. Gisteren kwam de Amerikaanse minister van Financiën Lew naar buiten en zei: Griekenland heeft een afschrijving nodig heeft, want het kan de schuld niet betalen. Een week geleden zei het Internationaal Monetair Fonds (IMF) dat ze niet langer leningen zouden verstrekken aan de Europese Centrale Bank voor Griekenland, omdat het niet kan betalen. Iedereen beseft dat het niet kan betalen.

Maar de ECB heeft een houding aangenomen die je bijna fascistisch kunt noemen. Het zegt: We zijn helemaal niet uit op de collectieve schulden. We weten dat Griekenland niet kan betalen, want het kan het geld niet verdienen om die schuld te betalen. Wat het wél kan doen is het verkopen van zijn eilanden, het kan het Parthenon verkopen. Het kan zijn land te verkopen. Het kan zijn gasrechten in de Egeïsche Zee te verkopen. Het kan de radiostations en televisiezenders verkopen. Het kan zijn wegen verkopen aan mensen die wij benoemen.

Probeer je datzelfde nu eens voor te stellen als dat in Amerika zou gebeuren. Er is sprake van een financiële crisis en gouverneur Chris Christie van New Jersey, of burgemeester Rahm van Chicago zouden belast worden met de verkoop van het publieke domein. Ze zouden het verkopen aan hun trawanten. Ze zouden verkopen aan hun insiders, en dat is wat de Europese Centrale Bank Griekenland heeft opgedragen. Zoals vorig jaar, toen de rechtse partijen in Griekenland het voor het zeggen hadden en hadden afgesproken om hun gasrechten privatiseren. De helft van de privatisering die op het programma stond werd verondersteld om de gasleiding te zijn. Het beste bod was afkomstig van het Russische Gazprom. Maar de ECB zei: 'Nee, nee, in dit geval gaan we de belangen van de Koude oorlog dienen. Jullie moeten het verkopen voor een fractie van die prijs aan onze vriendjes verkopen, want dat zijn degenen die we steunen.'

En Griekenland zei: 'Wacht 's even. Jullie vertellen ons - niet alleen om het publieke domein te verkopen en het te laten privatiseren door mensen die ons nu gaan laten betalen voor onze wegen, voor onze gezondheidszorg, laten betalen voor onze eilanden, en ons leeg gaan zuigen, - maar je verlangt ook nog eens dat we het gaan verkopen aan hetzelfde boeventuig dat het Griekse volk juist eruit heeft gegooid?

Ze hebben de ECB beschuldigd van het steunen van de meest anti-democratische... noem het rustig gangsters. En vanaf het begin was het probleem, achteraf bezien, dat Syriza en Varoufakis en Tsipras geloofden dat de Europese Centrale Bank zou gaan om te werken in haar eigenbelang, en geloofden wat het IMF had gezegd: 'De schuldenlast moet verminderd worden.' Maar in plaats daarvan was het de bedoeling van de Europese Centrale Bank om te zeggen: Wij zijn hier de baas. En als je niet precies doen wat de vorige partijen deden, - de partijen die uit de macht werden gestemd – als jullie niet je land en verkopen en privatiseren (en dat zullen jullie wel moeten), dan kunnen jullie de pensioenen wel op je buik schrijven. Het zal nodig zijn om jullie bevolking te laten emigreren binnen twee jaar. Je zult een permanente crisis moeten creëren. Als je hier mee niet akkoord gaat moeten we je banken kapot slopen.

PERIES: Michael, door middel van de 'Nee' stemming gaf het Griekse volk duidelijk aan dat ze deze voorwaarden niet wensten te accepteren. Dus, zoals de titel van je artikel luidt: Hoe gaan we nu verder?

HUDSON: Wel, hoe we nu verder gaan, nummer een; wat we nodig hebben is een nieuw soort internationale organisatie die kan vaststellen hoeveel een land kan afbetalen. Dit is allemaal al eens eerder gedaan zoals in de jaren 1920, toen Duitsland zijn reparatie betalingen niet meer kon opbrengen. En het ironische is dat Duitsland daarvan zelf de begunstigde was destijds. De wereld zei: Oké, als we Duitsland verder naar de rand van een faillissement opsturen, helpen we daarmee de nazi's aan de macht. Dus bedachten ze een 'Bank voor Internationale Betalingen' onder het 'Young Plan' in 1929, om uit te kunnen maken hoeveel een regering zich kan veroorloven om te betalen. Zo gezegd zo gedaan en deze Bank voor Internationale Betalingen bracht de Duitse herstelbetalingen terug tot het niveau wat het land kon betalen.

En de leidende filosofie hierachter was die van John Maynard Keynes. En hij zei dat als een schuldeiser een vordering heeft op een overheid, het de taak van de schuldeisers in Europa is om Duitsland te vertellen, dit gedeelte van je export zijn wij bereid als betaling te accepteren. De schuldeiser heeft een verplichting om de debiteur te vertellen hoe het kan betalen zonder simpelweg het opofferen van de grond te eisen, en de verkoop van diens economische bronnen. Dit alles, deze theoretische achtergrond, is dat het vermogen om te betalen losgestript is van het economische curriculum. Je kunt een samenvatting van dit alles vinden in mijn boek 'Trade, Development and Foreign Debt', waarin onder meer ook dit debat in de jaren 1920 wordt behandeld.

Toentertijd had je een heel mechanisme. Na de Tweede Wereldoorlog, en vandaag echter, hebben we te maken met een dergelijke beweging op de rechtervleugel dat het in wezen voor een regering geen alternatief openlaat om te vragen om een eerlijke makelaar. We weten immers dat het IMF geen eerlijke makelaar kan zijn, omdat het traditioneel door een Fransman gerund wordt. En de Fransen, zijn - en waren dat vanaf het begin - belangrijke aandeelhouders van de Griekse schuld. Dus ze hebben daarmee een onvermijdelijk belangenconflict in hun pogingen om de Griekse schuld te vereffenen. Er moet een nieuwe organisatie komen die vaststelt wat de regels zijn voor schulden die geldig zijn, en schulden die ongeldig zijn zijn.

De Grieken hadden drie weken geleden 'Waarheidscommissie inzake Publieke Schulden'. En zij zeiden: Kijk, deze schulden zijn odious debts ('stinkende schulden'). Het geld dat ogenschijnlijk werd besteed aan Griekenland werd helemaal niet aan Griekenland betaald. Het werd betaald aan de Franse banken en de Duitse banken. En andere Europese obligatiehouders. Griekenland kreeg niets van dit geld. Stel je voor dat je een huis bezit en een bank komt naar je toe (en jij denkt dat je duidelijk eigenaar van het huis bent) en die bank zegt: Nou, je moet aan ons hypotheek betalen, want iemand in het huizenblok verderop heeft zojuist een hypotheek afgesloten op jouw huis, en die moet jij nu dus betalen.

En je kan zeggen, wacht even, ik heb die hypotheek nooit afgesloten. Daar was geen enkele aanleiding voor. Ik heb nooit iets getekend. Dat was de boodschap van Papandreou, de voormalige minister-president, toen hij vier jaar geleden zei dat hij een referendum wilde over de lening aan Griekenland, Angela Merkel en de Franse president Sarkozy zeiden dat een dergelijk referendum niet mogelijk was, want men zal 'Nee' stemmen. Dus ze wisten op voorhand al dat wat ze deden anti-democratisch was.

Dus de Grieken zitten nu in de positie dat ze alleen nog maar naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens kunnen stappen , en dat zijn ze ook van plan, en zeggen dat dit een odious debt is, we zijn ze geen geld verschuldigd. En dat zullen ze jarenlang moeten uitleggen en verdedigen. Ze gaan naar het Europese Hof van Justitie en zeggen dat ze niet behandeld worden zoals een land behandeld moet worden. Ze zijn als voorbeeld gesteld omdat de ECB in feite zegt: U moet het rechtse beleid volgen dat onze bankklanten graag wensen, en de boeven die achter ons zitten eigenlijk willen. En in wezen is de Europese Unie gegijzeld door een groep van financiële gangsters. Dat is het verhaal in een notendop.

PERIES: Michael, laten we deze kwestie die je hebt aangeroerd over een odious debt, - wat het betekent, en dan wat Griekenland er aan kan doen – bewaren voor ons tweede segment. Heel erg bedankt dat je er was.

HUDSON: Oké. Hartelijk bedankt.

PERIES: En u bedankt voor uw aandacht voor de Real News Network.

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.