Vanuit de journalistiek scherp bekritiseerd omdat het tot ongewenste partijdigheid leidt. En dat valt te verwachten, - zo gaat de veronderstelling. Stel dat je dagelijks optrekt met een eenheid. Samen met ze eet, drinkt, t.v. kijkt, met ze op patrouille gaat en beschoten wordt, dan voel je alles wat de soldaat voelt. De angst, de verontwaardiging, vervolgens de haat en daarna de loyaliteit met je "kameraden".
Logisch.
Logisch, dat je bevooroordeeld wordt over hetgeen er gebeurt op het slagveld. Er wordt immers ook op jou geschoten.
Van onafhankelijke verslaggeving kan dan al geen sprake meer zijn. Helemaal van de pot gerukt is een tv-maker met de naam Vik Franke. Deze vond het nodig om met een wapen mee te gaan knallen op: "vermoedelijk Taliban".
Vermoedelijk; omdat alles wat Afghaanse kleding aanheeft Taliban kan zijn.
In deze Afghaanse oorlog, waar het wachten slechts is op een tweede Irak (en daarmee een derde Vietnam), schijnt onafhankelijke verslaggeving niet mogelijk te zijn. Journalisten in het veld lopen immers het risico pardoes geëxecuteerd te kunnen worden door woeste, bloeddorstige, nietsontziende Talibanstrijders.
Althans, dat wordt ons verteld. En dat lot zou bijvoorbeeld de twee Duitse journalisten ten deel zijn gevallen die het waagden zonder dekking van het leger hun werk te doen.
Ongetwijfeld zullen ook deze hun maffia-achtige waarschuwing meegekregen hebben: "Als jullie onze bescherming niet accepteren zouden jullie wel eens een ongelukje kunnen krijgen".
De moordpartij die plaatsvond in de nacht van vrijdag 6 en zaterdag 7 oktober, werd onmiddellijk toegeschreven aan plaatselijke milities. Op 7 oktober wisten de eerste journalisten namelijk al te melden dat de twee door AK-47 - kogels geveld waren..... Taliban dus.
Waarmee overigens Afghaanse lijkschouwers hun westerse collega's qua snelheid ruimschoots de loef afsteken.
Weinig aandacht werd besteed aan de bedenkingen zoals die geuit werden door een regeringsfunctionaris die beweerde dat in dit gebied (Bamiyan) de Taliban niet actief was. Ach, en welk geloof moet je hechten aan ontkenning van aansprakelijkheid door de taliban zelf....
Niettemin kan het werk van de taliban geweest zijn of lokale bendes, Afghanen in het algemeen staan erom bekend niet erg gesteld te zijn op buitenlandse indringers.
Maar bedenk dat ook de coalitietroepen niet gediend zijn van journalistieke pottenkijkers.
Dat geldt voor Irak, maar ook voor Afghanistan.
Het Ministerie van Oorlogsvoering wil namelijk zelf de regie blijven voeren over de beeldvorming die ons vanuit Afghanistan bereikt.
Want, daags later blijkt dat niet ieder contact met de Taliban een
noodlottig einde kent. Een lid van de Taliban heeft schijnbaar de telefoon opgepakt en in de hoorn geroepen: "Ik ben een Taliban en ik wil met de pers praten" en voila! We worden geconfronteerd met ene Mullah Mohammed Amin, Talibanleider van beroep. Deze Mohammed (zeg maar Jan), met een achternaam die in het Arabisch "trouw" of "betrouwbaar" betekent, wordt - gemaskerd en al - aan ons gepresenteerd en vertelt ons dat hij van plan is alle buitenlandse vijanden aan te zullen vallen, ook burgers. Brrrr...
Opdat wij de "war on terror" maar niet zullen vergeten. En blijven steunen uiteraard. En dat we vooral niet teveel morele bezwaren krijgen als er een burgerslachtoffertje hier en daar valt, het zijn toch allemaal
Met filmmakers als Vik Franke in gedachten is het wachten op georganiseerde safari's naar Afghanistan voor hardcore gamers die hun vaardigheden wel eens in het echt willen testen. Misschien zelfs een aardig format voor een nieuwe realityshow.
Talitubbies zat.
1 opmerking:
Bedankt voor een interessante blog
Een reactie posten