Dave Smith at TheJoe Rogan Experience; the context for Putin invading Ukraine

 David Smith is a New York based stand-up comedian and libertarian political commentator.

De 'Twitter Files' als aanbevelingsbrief van Elon Musk

 

Onderwerp: Journalist Matt Taibbi en de onthullingen van een Twitter complot om de 2020 verkiezingen te beïnvloeden. Het Taibbi draadje op Twitter, tot zover:

Richard Medhurst' visie op het verhaal en de kinderachtige beschuldigingen aan het adres van Matt Taibbi (Youtube).

Even het geheugen opfrissen: Het 'Hunter Biden laptop' verhaal is door het merendeel van de pers behandeld als een (waargebeurd) sensatieverhaal waarvan de publicatie tot doel had om Joe Biden's presidentskansen bij de 2020 verkiezingen te schaden. 

Het zou een buitenlands (lees: Russisch) complot zijn geweest, de laptop gegevens zouden via een hack verkregen zijn en anders wel een Republikeins / Trump complot zijn - want het verhaal verscheen in de pro Republikeinse New York Post, drie maanden voor de verkiezingen.

Wat daar allemaal wel en niet van klopt?

Jazeker werd er dankbaar gebruik gemaakt van dit cadeautje dat het Trump kamp in de schoot geworpen kreeg en nee, geen enkele buitenlandse mogendheid had hier iets mee te maken. De inhoud van de laptop gegevens was al maandenlang in het bezit van de FBI, nadat de eigenaar van computer reparatiezaak, John Paul Mac Isaac, éérst Hunter Biden meermaals verzocht zijn gerepareerde laptop eens op te komen halen en daarna de politie tipte dat hij in het bezit was van Biden's laptop met daarop - naast de bekende pikante selfies - een berg emails waarbij diens zakentransactie in Oekraïne, de Burisma kwestie en geheime deals met China besproken werden en waaruit duidelijk de corrupte betrokkenheid van vader Biden, Joe, naar voren kwam.

In augustus besloot Mac Isaac, tijdens hernieuwd vredesoverleg tussen de 'Normandy Four',vanwege de steeds meer uit de hand lopende crisis in Oekraïne en Amerika's rol hierin en, zoals we nu weten, de onwil bij Porosjenko om de de Minsk 1 en 2 akkoorden ooit na te komen, de hardware gegevens in te leveren bij de FBI.

Medio september 2019 ging hij naar het FBI kantoor in Albuquerque, New Mexico om melding te maken van het bezit van de harddrive gegevens van Joe Biden's zoon. In eerste instantie kreeg hij te horen op te donderen. 

Twee maanden later verschenen er twee FBI agenten in zijn zaak maar weigerden op Mac Isaac's aanbod in te gaan en de hard drive mee te nemen. Twee weken later echter verschenen de FBI agenten opnieuw, deze keer met een dagvaarding.

De computer werd pas in december 2019 in beslag genomen door de FBI, die daarna maandenlang bezig was met het "veilig stellen" en het "onderzoeken" van de gegevens. In de tussentijd was er (een eerste) afzettingsprocedure aangespannen tegen de zittende president, Trump vanwege de vermeende buitenlandse (Rusland) hulp die hij aanvaard zou hebben om zijn 2016 verkiezingsoverwinning te behalen. 

Geërgerd door de hypocrisie van DoJ en FBI die meer energie staken in de heksenjacht op Trump en Poetin dan een onderzoek in te stellen naar Joe Biden's malversaties in bijvoorbeeld Oekraïne (Burisma) en mede omdat Mac Isaac geen reactie kreeg op zijn vraag of er al iets met de gegevens gedaan werd besloot hij zijn recovery schijf van de originele harde schijf (normaal voor reparaties waarbij de inhoud verloren kan gaan) in te leveren bij iemand die er wel iets mee zou gaan doen: Trumps advocaat Rudy Giuliani. 

Pas na de 2020 presidentsverkiezing die gewonnen werd door Joe Biden en pas ná dat de New York Post op 14 oktober 2020 naar buiten kwam met de sensationele reeks onthullingen over de 'Hunter Biden laptop' maakte het DoJ en de FBI op 21 oktober bekend dat het 'Hunter Biden laptop' verhaal géén deel uitmaakt van een Russische desinformatiecampagne. En daarnaast verklaarde men officieel dat zij de laptop in hun bezit hadden.

Alleen wáár ze hem gelaten hadden, dat wisten ze niet.
In maart 2022 ondervroeg Republikeins congreslid Matt Gaetz, het hoofd cyberbeveiliging van het Ministerie van Justie; Matt Olsen daarover en dit was daarop zijn antwoord:
Nee, sorry. Geen idee waar dat ding gebleven is.

Tot zover het geheugen opfrissertje.

In de tijd die lag tussen publicatie van de ultrarechtse New York Post (niet te verwarren met de 'gewoon' rechts-liberale New York Times) en de verkiezingswinst zat een periode waarin het New York Post verhaal op allerlei manieren besmeurd en geboycot werd, uitgemaakt voor "Russische misinformatie", dan weer "privé gegevens gestolen door infame computerhackers" en, zoals nu blijkt, opzettelijk door Twitters vorige baas Jack Dorsey (of zijn ingehuurde "externe factcheckers") opzettelijk werd gecensureerd. Met middelen die veel verder gaan dan: "Het bewaken tegen haat uitingen" of "bestrijding van opzettelijke desinformatie". Het bedrijf ging zelfs zover dat links naar Het Verhaal óók niet via 'direct messaging' verstuurd kon worden, omdat doorlinken als “unsafe” geclassificeerd werd.

We kunnen nu met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vaststellen dat Twitter meegeholpen heeft om de verkiezingswinst voor Joe Biden binnen te slepen.En het is maar de vraag of we met die winst onszelf mogen feliciteren "omdat we het Trump monster tenminste hebben verslagen", of dat het pyrrusoverwinning is omdat we nu met een uiterst rechtse, imperialistische, oorlogszuchtige, corrupte en daarnaast seniele president opgescheept zitten. 

En hetzelfde geldt voor vreugde over het feit dat Elon Musk nu het nieuwe hoofd van Twitter is geworden en deze misstanden aan de kaak heeft gesteld. Van een man die ""We will coup whoever we want!" verkondigde hoef je niet iets anders dan van zijn voorganger te verwachten als het om selectieve censuur gaat en is het "Meet the new boss same as the old boss".

 

 

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Video en Transcript van John Mearsheimer's lezing voor de European Union Institute (EUI)

 

The Causes and Consequences of the Ukraine War: A lecture by John J. Mearsheimer

06/25/2022

 

"De oorzaken en de de consequenties van de oorlog in Oekraïne: Een lezing door John J. Mearsheimer"

Hier de compleet uitgeschreven tekst van de lezing:
https://nationalinterest.org/feature/causes-and-consequences-ukraine-crisis-203182

Jeffrey Sachs: Oekraïne is de laatste neocon ramp

De aanjagers van deze oorlog in Oekraïne waren natuurlijk niet alléén de neoliberale 'warhawk Democrats' maar tevens de gebruikelijke verdachten achter iedere Amerikaanse project-oorlog: de neocons. Jeffrey Sachs is een Amerikaanse econoom en hoogleraar en directeur van het 'Earth Institute' bij de Columbia-universiteit en hij laat zijn licht schijnen over de gebeurtenissen in Oekraïne:

A large crater is visible in a school yard from overnight shelling as Russia’s attack on Ukraine continues in Kharkiv, Ukraine, on June 27. [Leah Millis/Reuters]

"De oorlog in Oekraïne is het hoogtepunt van een 30 jaar durend project van de Amerikaanse neoconservatieve beweging. De regering-Biden zit vol met dezelfde neocons die voorstander waren van de Amerikaanse oorlogen in Servië (1999), Afghanistan (2001), Irak (2003), Syrië (2011), Libië (2011), en die met deze ijver de Russische invasie in Oekraïne hebben uitgelokt. De staat van dienst van de neocon is er een van regelrechte rampen, maar toch heeft Biden zijn team bemand met neocons. Als gevolg daarvan stuurt Biden Oekraïne, de VS en de Europese Unie naar het zoveelste geopolitieke debacle. Als Europa enig inzicht heeft, zal het zich losmaken van deze Amerikaanse debacles op het gebied van buitenlands beleid.     

De neocon-beweging ontstond in de jaren zeventig rond een groep publieke intellectuelen, van wie er verschillende werden beïnvloed door de politicoloog Leo Strauss van de Universiteit van Chicago en de classicus Donald Kagan van de Universiteit van Yale. Tot de neocon leiders behoorden Norman Podhoretz, Irving Kristol, Paul Wolfowitz, Robert Kagan (zoon van Donald), Frederick Kagan (zoon van Donald), Victoria Nuland (echtgenote van Robert), Elliott Cohen, Elliott Abrams, en Kimberley Allen Kagan (echtgenote van Frederick).   

De belangrijkste boodschap van de neocons is dat de VS in elke regio van de wereld de overhand moeten hebben wat militaire macht betreft, en het hoofd moeten bieden aan opkomende regionale machten die op een dag de mondiale of regionale dominantie van de VS zouden kunnen betwisten, in de eerste plaats Rusland en China. Daartoe moet de militaire macht van de VS vooraf worden verdeeld over honderden militaire bases in de hele wereld en moeten de VS voorbereid zijn om, indien nodig, uitverkoren oorlogen te leiden. De Verenigde Naties moeten door de VS alléén worden gebruikt wanneer dat nuttig is voor de VS-doeleinden.

Deze benadering werd voor het eerst uiteengezet door Paul Wolfowitz in zijn ontwerp 'Defense Policy Guidance' (DPG), geschreven voor het ministerie van Defensie in 2002. Het ontwerp riep op tot uitbreiding van het door de VS geleide veiligheidsnetwerk naar Centraal- en Oost-Europa, ondanks de expliciete belofte van de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Hans-Dietrich Genscher in 1990 dat de Duitse eenwording niet zou worden gevolgd door een uitbreiding van de NAVO naar het oosten. Wolfowitz pleitte ook voor Amerikaanse oorlogen naar eigen keuze, waarbij hij het recht van Amerika verdedigde om onafhankelijk, zelfs alleen, op te treden als reactie op crises die de VS zorgen baren. Volgens generaal Wesley Clark heeft Wolfowitz Clark al in mei 1991 duidelijk gemaakt dat de VS leiding zou geven aan regime-change operaties in Irak, Syrië en andere voormalige Sovjet-bondgenoten.  

De neocons waren voorstander van uitbreiding van de NAVO met Oekraïne, zelfs voordat dat in 2008 onder George W. Bush jr. officieel VS-beleid werd. Zij beschouwden het Oekraïense NAVO-lidmaatschap als de sleutel tot Amerikaanse regionale en mondiale dominantie. Robert Kagan beschreef de neocon argumenten voor NAVO uitbreiding in april 2006:

De Russen en Chinezen ervaren de "kleurenrevoluties" van de voormalige Sovjet-Unie niet als een natuurlijk fenomeen maar eerder als door het Westen gesteunde staatsgrepen om de Westerse invloed in strategisch belangrijke delen van de wereld te vergroten. Hebben zij het zo mis? Zou de succesvolle liberalisering van Oekraïne, aangemoedigd en gesteund door de westerse democratieën, niet de opmaat kunnen zijn voor de opname van dat land in de NAVO en de Europese Unie - kortom, voor de uitbreiding van de westerse liberale hegemonie?

Kagan erkent de nare gevolgen van de NAVO-uitbreiding. Hij citeert een deskundige die zegt: "Het Kremlin bereidt zich in alle ernst voor op de 'slag om Oekraïne'."  Na de val van de Sovjet-Unie hadden zowel de VS als Rusland moeten streven naar een neutraal Oekraïne, als een voorzichtige buffer en veiligheidsklep.  In plaats daarvan wilden de neocons de "hegemonie" van de VS, terwijl de Russen de strijd deels uit verdediging en deels ook uit eigen imperiale pretenties aangingen.  Schimmen uit het verleden van een Krimoorlog (1853-6), toen Groot-Brittannië en Frankrijk probeerden Rusland in de Zwarte Zee te verzwakken na de Russische druk op het Ottomaanse rijk.  

Kagan schreef het artikel als privé-burger terwijl zijn vrouw Victoria Nuland ambassadeur van de VS bij de NAVO was onder George W. Bush, Jr.  Nuland is het excellente voorbeeld van een  neocon uitvoerster.  Nuland was niet alleen Bush' ambassadeur bij de NAVO, maar ook Barack Obama's assistent-staatssecretaris voor Europese en Euraziatische Zaken van 2013 tot 17, waar ze meewerkte aan de omverwerping van de pro-Russische president van Oekraïne, Viktor Janoekovitsj, en nu dient ze als Biden's onderminister van Buitenlandse Zaken om het beleid van de VS ten aanzien van de oorlog in Oekraïne te sturen.  

De visie van de neocons is gebaseerd op een overheersende onjuiste premisse: dat de VS door hun militaire, financiële, technologische en economische superioriteit in staat zijn de voorwaarden te dicteren in alle regio's van de wereld.  Het is een standpunt van zowel opmerkelijke hoogmoed als opmerkelijke minachting voor de reële werkelijkheid.  Sinds de jaren vijftig van de vorige eeuw zijn de VS in bijna elk regionaal conflict waaraan zij hebben deelgenomen, gedwarsboomd of verslagen.  Maar in de "strijd om Oekraïne" waren de neocons bereid een militaire confrontatie met Rusland uit te lokken door de NAVO uit te breiden ondanks de hevige bezwaren van Rusland, omdat zij vurig geloven dat Rusland zal worden verslagen door de financiële sancties van de VS en het wapentuig van de NAVO.  

Het 'Institute for the Study of War' (ISW), een neocon denktank onder leiding van Kimberley Allen Kagan (en gesteund door een who's who van defensie-aannemers zoals General Dynamics en Raytheon), blijft een Oekraïense overwinning beloven. Over de Russische opmars gaf de ISW een typisch commentaar: "Ongeacht welke partij de stad [Severodonetsk] in handen heeft, het Russische offensief op operationeel en strategisch niveau zal waarschijnlijk beeindigd zijn, wat Oekraïne de kans geeft om zijn tegenoffensieven op operationeel niveau te hervatten om de Russische troepen terug te dringen.  

De feiten ter plaatse wijzen echter anders uit. De economische sancties van het Westen hebben weinig nadelige gevolgen gehad voor Rusland, terwijl hun "boemerangeffect" op de rest van de wereld groot is geweest. Bovendien wordt het vermogen van de VS om Oekraïne van munitie en wapentuig te voorzien ernstig belemmerd door de beperkte productiecapaciteit van Amerika en de gebroken bevoorradingsketens. De industriële capaciteit van Rusland is natuurlijk veel groter dan die van Oekraïne. Het BBP van Rusland was ruwweg 10X dat van Oekraïne vóór de oorlog, en Oekraïne heeft nu een groot deel van zijn industriële capaciteit in de oorlog verloren.  

De meest waarschijnlijke uitkomst van de huidige gevechten is dat Rusland een groot deel van Oekraïne zal veroveren, waardoor Oekraïne misschien geheel of bijna geheel door land zal zijn omsloten. In Europa en de VS zal de frustratie toenemen over de militaire verliezen en de stagflatoire gevolgen van de oorlog en de sancties. De domino-effecten kunnen verwoestend zijn, als een rechtse demagoog in de VS aan de macht komt (of in het geval van Trump terugkeert naar de macht) en belooft Amerika's vergane militaire glorie te herstellen door gevaarlijke escalatie.

In plaats van deze ramp te riskeren, bestaat de echte oplossing erin een einde te maken aan de neoconfantasieën van de afgelopen 30 jaar en Oekraïne en Rusland opnieuw aan de onderhandelingstafel te brengen, waarbij de NAVO zich ertoe verbindt haar voornemen tot de oostwaartse uitbreiding naar Oekraïne en Georgië te beëindigen in ruil voor een levensvatbare vrede die de soevereiniteit en de territoriale integriteit van Oekraïne eerbiedigt en beschermt.

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

The Guardian maakt beschamend slechte imperialistische staatspropaganda

Dit artikel van Caitlin Johnstone begint met : "The Guardian heeft een lasterstuk gepubliceerd over critici van het imperialistische Syrië-verhaal dat leest als propaganda gemaakt door zevenjarigen zonder toezicht van een volwassene."

Critici van het officiële Syrië - maar ook het 'Russiagate' en het Oekraïne narratief worden in toenemende mate belasterd door The Guardian (maar ook door de voormalige trotskist en tegenwoordig foutlinkse blairite media persoonlijkheid Paul Mason) en opzettelijk en doelbewust ingedeeld bij 'complotgek rechts', als Qanon aanhangers of als crypto-fascist aangeduid, zelfs als het gaat om kwalitatief gedegen journalisten van linkse snit zoals als Max Blumenthal, Aaron Maté en Ben Norton* van b.v. The Grayzone.
(* Ben Norton nam jammer genoeg onlangs afscheid van The Grayzone en gaat nu op eigen kracht verder)

Hier (r) een voorbeeld hoe Paul Mason compleet Alex Jones gaat en allerlei verbanden meent te ontdekken tussen maatschappelijke groeperingen en onze vijanden; Rusland en China.

Extra pijnlijk omdat kort daarvoor, via gelekte emails (opnieuw, "leaked, not hacked") bekend werd dat diezelfde Paul Mason met het Britse Ministerie van Buitenlandse Zaken samenwerkt om "dissidente" mediasites in diskrediet te brengen e/o compleet te vernietigen.
(Overigens corrigeerde The Grayzone een fout; Mason's contact was niet met Amil Khan, maar met Andy Pryce. Compliment daarvoor).

 

Sinds Aaron Maté (toen nog bij The Real News) Guardian's topjournalist en boekenschrijver Luke Harding onderuithaalde vanwege diens - nimmer onderbouwde - bewering in zijn boek "Collusion: Secret Meetings, Dirty Money, and How Russia Helped Donald Trump Win" dat Trump's toenmalige campagneleider Paul Manafort geheime gesprekken zou hebben gehad met Julian Assange in de Ecuadoraanse ambassade, is het oorlog tussen de krant en Aaron Maté.

De woede bij The Guardian werd alleen maar groter toen Maté door bleef gaan met gedegen journalistiek - waar The Guardian dat keer op keer naliet.

In de hele Syrië oorlog vertegenwoordigde The Guardian fanatiek het anti-Assad kamp en schroomde niet om bewijzen te fabriceren of ronduit leugens te verspreiden. Wie twijfelde aan de goede bedoelingen van de White Helmets werd afgefakkeld. Eenieder die suggereerde dat het "Vrije Syrische Leger" gedomineerd werd door islamistische extremisten voor leugenaar uitgemaakt. Wie het feit bekend maakte dat het OPCW rapport over de gifgasaanval in Douma gemanipuleerd was, of eraan twijfelde dat Brits/Amerikaanse 'interventies' iets anders dan humanitaire bedoelingen hadden, werd (en wordt nog steeds) voor Russische desinformatie verspreider uitgemaakt.

Het waren met name Aaron Maté en The Grayzone (maar ook de gerespecteerde journalist Robert Fisk † en oud-Guardian journalist Jonathan Cook deden dat) die hun journalistieke taak serieus namen en het waagden om vraagtekens te zetten bij de propagandistische oorlogsverslaggeving van o.m. The Guardian.

The Guardian voert al een aantal jaren een fanatieke oorlog tegen de journalistiek.
Medewerkers van de krant hebben geen kans onbenut gelaten om tijdens het proces in het VK over uitlevering van Assange aan de VS, zijn persoonlijkheid te beschadigen of zijn beweegredenen in een kwaad daglicht te stellen. Maar ook daarvoor deed de krant dat al. Hier b.v., 11 jaar geleden; Assange [...]"an active  danger to the real seekers of truth". Bron:
The Guardian, 18 Sep 2011, Nick Cohen "The treachery of Julian Assange".

Tijdens een van de zittingen in de ellenlange beroepsprocedure tegen Assange's uitlevering aan de VS werd geciteerd uit (een ander) boek dat Luke Harding schreef i.s.m. David Leigh van The Guardian; 'Inside Julian Assange's War on Secrecy', waarin beiden beweerden dat Assange zich niet bekommerde om de namen van Afghaanse informanten die onthuld zouden kunnen worden door publicatie van de Wikileaks 'Afghan War Diary'. Moeilijk te geloven omdat algemeen bekend is dat Assange onvermoeibaar was in het minutieus weglakken van mogelijk gevoelige informatie.
Saillant detail: Achteraf is gebleken dat diezelfde twee Guardian journalisten verantwoordelijk waren voor publicatie van een wachtwoord dat uiteindelijk leidde tot de niet-geredigeerde publicatie van de documenten.

Alle voortekenen wijzen erop dat deze smerige media-oorlog nog maar net begonnen is. En daar is niemand van ons mee gebaat.

Dit werk valt onder een
Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

The Everlasting Present - Ukraine 30 years of InDependence

Belangrijk stukje geschiedenis van het naoorlogse Oekraïne. Vanuit een Russisch perspectief weliswaar, maar vergeet niet dat wij alles bekijken vanuit een westers - gekleurd - perspectief. Dit bevat veel essentiële basiskennis, nodig voor een eerlijk oordeel over de Russisch/Oekraiense gevoeligheden.

Is Jimmy Dore een gevaar voor de Democraten?

Jimmy Dore, in toenemende mate gehaat door Democrats-links omdat hij een gevaar is voor de duopolie.

Mensen zoals hij en Glenn Greenwald of Tulsi Gabbard schromen niet om aan te schuiven bij Republikeins kijkcijferkanon Tucker Carlson en de "eigen partij" af te vallen.

"Maar daarmee steun je de tegenpartij toch!" is het daar (en hier) veel gehoorde verwijt als je weigert voor één kamp te kiezen, terwijl er feitelijk niets van jouw keuze bij zit. Bij de een noch de ander.

Er zijn geruchten dat Dore misschien zelfs voor het presidentschap gaat in 2024. Dan volgt meestal het "spoiler effect" verwijt, alleen gaat dat in dit geval niet op want JD is in staat om zowel links als rechts stemmen weg te trekken.

Maakt dat hem een populist? Ja. Maar niet van het soort dat populisme als glijmiddel inzet om zijn doel te bereiken. De man is authentiek. Zijn afkeer van 'het grote geld' dat aan de touwtjes trekt vindt weerklank bij zowel links Amerika als bij de gemarginaliseerde groep die als 'Trailer Park Republican' wordt weggezet.

Overigens, valt er weinig te 'spoilen' want zolang de keus in de VS blijft gaan tussen de twee bestaande partijen gaat er sowieso niets verloren dat de moeite waard was, dus 'verspild' wordt er niets.

Uitleg bij de grap op 0:27  "last time I checked, Russia couldn't get their good vodka into Trader Joe's" (Trader Joe's is de Amerikaanse ALDI en verkoopt alleen wodka die in Texas gefabriceerd is).

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.