The Guardian maakt beschamend slechte imperialistische staatspropaganda

Dit artikel van Caitlin Johnstone begint met : "The Guardian heeft een lasterstuk gepubliceerd over critici van het imperialistische Syrië-verhaal dat leest als propaganda gemaakt door zevenjarigen zonder toezicht van een volwassene."

Critici van het officiële Syrië - maar ook het 'Russiagate' en het Oekraïne narratief worden in toenemende mate belasterd door The Guardian (maar ook door de voormalige trotskist en tegenwoordig foutlinkse blairite media persoonlijkheid Paul Mason) en opzettelijk en doelbewust ingedeeld bij 'complotgek rechts', als Qanon aanhangers of als crypto-fascist aangeduid, zelfs als het gaat om kwalitatief gedegen journalisten van linkse snit zoals als Max Blumenthal, Aaron Maté en Ben Norton* van b.v. The Grayzone.
(* Ben Norton nam jammer genoeg onlangs afscheid van The Grayzone en gaat nu op eigen kracht verder)

Hier (r) een voorbeeld hoe Paul Mason compleet Alex Jones gaat en allerlei verbanden meent te ontdekken tussen maatschappelijke groeperingen en onze vijanden; Rusland en China.

Extra pijnlijk omdat kort daarvoor, via gelekte emails (opnieuw, "leaked, not hacked") bekend werd dat diezelfde Paul Mason met het Britse Ministerie van Buitenlandse Zaken samenwerkt om "dissidente" mediasites in diskrediet te brengen e/o compleet te vernietigen.
(Overigens corrigeerde The Grayzone een fout; Mason's contact was niet met Amil Khan, maar met Andy Pryce. Compliment daarvoor).

 

Sinds Aaron Maté (toen nog bij The Real News) Guardian's topjournalist en boekenschrijver Luke Harding onderuithaalde vanwege diens - nimmer onderbouwde - bewering in zijn boek "Collusion: Secret Meetings, Dirty Money, and How Russia Helped Donald Trump Win" dat Trump's toenmalige campagneleider Paul Manafort geheime gesprekken zou hebben gehad met Julian Assange in de Ecuadoraanse ambassade, is het oorlog tussen de krant en Aaron Maté.

De woede bij The Guardian werd alleen maar groter toen Maté door bleef gaan met gedegen journalistiek - waar The Guardian dat keer op keer naliet.

In de hele Syrië oorlog vertegenwoordigde The Guardian fanatiek het anti-Assad kamp en schroomde niet om bewijzen te fabriceren of ronduit leugens te verspreiden. Wie twijfelde aan de goede bedoelingen van de White Helmets werd afgefakkeld. Eenieder die suggereerde dat het "Vrije Syrische Leger" gedomineerd werd door islamistische extremisten voor leugenaar uitgemaakt. Wie het feit bekend maakte dat het OPCW rapport over de gifgasaanval in Douma gemanipuleerd was, of eraan twijfelde dat Brits/Amerikaanse 'interventies' iets anders dan humanitaire bedoelingen hadden, werd (en wordt nog steeds) voor Russische desinformatie verspreider uitgemaakt.

Het waren met name Aaron Maté en The Grayzone (maar ook de gerespecteerde journalist Robert Fisk † en oud-Guardian journalist Jonathan Cook deden dat) die hun journalistieke taak serieus namen en het waagden om vraagtekens te zetten bij de propagandistische oorlogsverslaggeving van o.m. The Guardian.

The Guardian voert al een aantal jaren een fanatieke oorlog tegen de journalistiek.
Medewerkers van de krant hebben geen kans onbenut gelaten om tijdens het proces in het VK over uitlevering van Assange aan de VS, zijn persoonlijkheid te beschadigen of zijn beweegredenen in een kwaad daglicht te stellen. Maar ook daarvoor deed de krant dat al. Hier b.v., 11 jaar geleden; Assange [...]"an active  danger to the real seekers of truth". Bron:
The Guardian, 18 Sep 2011, Nick Cohen "The treachery of Julian Assange".

Tijdens een van de zittingen in de ellenlange beroepsprocedure tegen Assange's uitlevering aan de VS werd geciteerd uit (een ander) boek dat Luke Harding schreef i.s.m. David Leigh van The Guardian; 'Inside Julian Assange's War on Secrecy', waarin beiden beweerden dat Assange zich niet bekommerde om de namen van Afghaanse informanten die onthuld zouden kunnen worden door publicatie van de Wikileaks 'Afghan War Diary'. Moeilijk te geloven omdat algemeen bekend is dat Assange onvermoeibaar was in het minutieus weglakken van mogelijk gevoelige informatie.
Saillant detail: Achteraf is gebleken dat diezelfde twee Guardian journalisten verantwoordelijk waren voor publicatie van een wachtwoord dat uiteindelijk leidde tot de niet-geredigeerde publicatie van de documenten.

Alle voortekenen wijzen erop dat deze smerige media-oorlog nog maar net begonnen is. En daar is niemand van ons mee gebaat.

Dit werk valt onder een
Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

Craig Murray als getuige

Russiagate. Het Mueller onderzoek. Einde van het verhaal was: Er is geen bewijs van samenspanning tussen Poetin en Trump om laatstgenoemde in 2016 aan de overwinning te helpen. Echter, zo hield Mueller vol, de DNC computer werd gehackt en de emails werden door de Russen doorgespeeld aan Wikileaks. Daar werd nooit bewijs van geleverd en het leveren van dat bewijs werd onmogelijk gemaakt toen de computer voor onderzoek werd meegegeven aan de firma CrowdStrike die daar een flutrapportje over schreef ("the Russians dun it") waarna de originele harde schijf vernietigd werd (volgens voormalig DNC interim voorzitter Donna Brazile). Zonder dat de FBI daar ooit een blik op kon werpen.

Telkens tijdens het onderzoek bood de voormalig Britse diplomaat Craig Murray aan om te getuigen bij het Mueller proces, omdat hij bereid was onder ede te verklaren dat hij wetenschap had over de wijze waarop de gestolen emails wél terecht waren gekomen bij Wikileaks. Murray werd vorstelijk genegeerd.

Wie bekend is met de ware bedoeling van het Mueller onderzoek weet dat het tot doel had 1. Het afzetten van president Trump en 2. Het vijandsbeeld van Rusland aanscherpen, en 3. De aandacht afleiden van de corruptie en verkiezingsfraude bij de Democratische partij.
Een getuigenis van een persoon dat dat beeld zou verstoren kwam het Mueller team niet zo goed uit, dus met uitzondering van diegenen die hun informatie ook bij de onafhankelijke en alternatieve kwaliteitsmedia vergaren was bij het grote publiek totaal niets bekend van een getuige die een streep kon halen door de verdenking van het hacken van de DNC computer. Datzelfde geldt overigens over de technische informatie die NSA klokkenluider William Binney en zijn 'VIPS' groep graag wilde delen tijdens het Mueller onderzoek (bewijs: een lek, geen hack). Ook zij werden nooit opgeroepen.....

Het leek erop alsof het bedrog zou gaan werken.
In de media werd telkens doodleuk gepraat over de Russen die de verkiezingen hadden beïnvloed, mede door het hacken van de DNC computer. Dat kon gemakkelijk omdat niemand op de hoogte was van het bestaan van getuigen die nooit gehoord werden maar konden aantonen dat het hele verhaal absoluut onwaar was.
Het verhaal kreeg echter in november 2019 een nieuwe wending toen een Spaanse rechter opdracht gaf tot een diepgaand onderzoek naar de praktijken van de Spaanse bewakingsfirma 'Undercover Global SL' (ook wel: "UC Global") dat verdacht werd van het doorspelen van vertrouwelijke beelden, gemaakt in de ambassade, onder meer van gesprekken tussen Julian Assange en zijn advocaten aan "de Amerikaanse inlichtingendienst", vermoedelijk de CIA. Dat is een ernstig vergrijp, zeker voor een beveiligingsbedrijf dat een vertrouwensrelatie heeft met zijn opdrachtgever, in dit geval de Ecuadoraanse ambassade in Londen. Dit alles kwam aan het licht toen de directeur van de firma, David Morales pochtte over zijn werkzaamheden voor de "Dark Side". De verdediging van Assange diende daarop een aanklacht in bij de Spaanse justitie omdat er inbreuk was gemaakt op de advocaat / cliënt relatie.

Volledig doodgezwegen door de media loopt dit proces al een tijdje en zal Craig Murray eindelijk de mogelijkheid krijgen om zijn verklaring, voor een rechtbank en onder ede, af te leggen. Ook dat zal door de media hartstochtelijk genegeerd gaan worden maar daarmee kan niet voorkomen worden dat Murray's beweringen en die van anderen uit de sfeer van  obscuriteit gehaald worden en gewicht krijgen. Murray maakt zich namelijk kwetsbaar voor meineed en een mogelijke gevangenisstraf als mocht blijken dat hij heeft gelogen.

De ooit veelbelovende Marcy Wheeler van 'Empty Wheel' liet in februari ook nog haar ook haar licht over de zaak schijnen maar die blijkt nog steeds vastgebakken in de haatmodus jegens 'de Russen & Assange' en heeft schijnbaar nog steeds moeite te accepteren dat ze volkomen ongelijk had over Russiagate.

Haar lezers schijnen ook nog steeds in de prehistorische veronderstelling te leven dat Assange op de vlucht was voor het gerecht en dat hij over de hele wereld gezocht werd voor "zijn misdaden"



Wheeler lijkt van mening te zijn dat het openbaren van spionage activiteiten (zelfs als die illegaal zijn) niet de taak van de journalistiek is en dat inlichtingendiensten in het diepste geheim hun werk moeten kunnen doen. Zoals de Britten dat zo fraai kunnen zeggen: "I beg to differ"

Zonde van dit eerder toch zo veelbelovende blog.

Echt interessant gaat het pas worden als Craig Murray voor het Spaanse gerechtshof gehoord gaat worden over de aard van zijn contacten met Julian Assange in de Ecuadoraanse ambassade en hij vrijuit kan spreken over hetgeen hij wel of niet heeft gezegd, of afgesproken heeft met Assange. We weten namelijk dat de CIA alles kan verifiëren of desgewenst kan weerleggen. Ze hebben immers alles al op tape. Het gebruiken van dit illegaal verkregen materiaal tijdens een rechtszaak zou in een normale juridische setting al voldoende zijn om het een 'mistrial' te noemen en zou Assange vrijuit moeten gaan.
Maar het uitleveringsproces is een politiek proces.
Nadat Murray zijn verklaring heeft afgelegd ligt de bal bij de CIA om te bewijzen wat ze dan beter weten en op dat moment wordt voor de buitenwereld nog meer duidelijk dat de jacht op Assange een obsessie is. Net zoals de McCarthyaanse heksenjacht op "Russian collusion" in Russiagate dat was. 
 

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

De Mueller deceptie

Iedereen eens lekker wakkerschudden. De media faalt hierin compleet.
Je weet dat 'Russiagate' grotendeels op z'n gat is gegaan en dat het Mueller rapport niet kon hardmaken dat er tijdens de 2016 presidentsverkiezingen sprake was van een complot tussen Poetin en Trump om de laatste president te maken; de "collusion" claim.
Maar, zo houdt de media ons nog steeds voor: Speciaal onderzoeker naar het bestaan van Atlantis, Shangri-La en Russische inmenging - Robert Mueller, wist tenminste wel met zekerheid aan te tonen dat de Russen uit eigen beweging zich hadden bemoeid met de verkiezingen. Daar hoeven we niet aan te twijfelen en daar worden we nog dagelijks aan herinnerd:

bron: https://www.npo3.nl/brandpuntplus/facebook-haalt-forum-advertenties-offline-anti-nepnieuwsregels-overtreden-c876a5aa-6d2f-485a-8f82-5d6fd7c4b1cd

De pijlers waarop van deze theorie rustte bestond uit 1) het z.g. bewijs van de IRA troll farm in St Petersburg dat doelbewust en in opdracht van het Kremlin tweedracht zaaide en 2) de bewijzen die gevonden waren tijdens het onderzoek naar de gestolen DNC emails. Emails die door de Russen gehackt zouden zijn geweest en doorgespeeld aan Wikileaks. De bedoeling: de kansen van de Democraten en daarmee die van Hillary Clinton torpederen.

Deze twee pijlers hebben het begeven.

Eindelijk, want er waren al meer dan voldoende redenen om te twijfelen aan de juistheid van Muellers bevindingen en oplettende en kritische journalisten en niet te vergeten een team van voormalige specialisten uit de de inlichtingendienst (VIPS) hadden al aangetoond dat er op zijn minst getwijfeld diende te worden aan de uitkomsten van het onderzoek.

De mainstream media deed dat niet. Integendeel, de NRC bijvoorbeeld, lustte er wel pap van:

Men luisterde klakkeloos naar de beweringen die door Mueller (die al eerder een Irak oorlog bij elkaar loog) of door andere regeringswoordvoerders naar buiten werden gebracht en publiceerden dat.
Maar ook het argument dat het feit dat 12 Russische geheim agenten werden aangeklaagd veelzeggend zou zijn is op lucht gebaseerd. Een aanklacht zegt op zichzelf niets: "one can easily indict a ham sandwich". Mueller heeft altijd geweten dat er nooit een proces zou volgen. Een proces waarbij Mueller's aanklachten op de pijnbank zouden worden getest op hun geloofwaardigheid, en geen minuut zouden hebben standgehouden.

Zoals bleek bij de eerste de beste stresstest voor een rechtbank: Afgelopen maandag werd duidelijk dat op 1 juli een federale rechter; Dabney Friedrich, Mueller bevel gaf te stoppen met doen alsof hij bewijs had dat de Russische regering achter de vermeende poging van de Internet Research Agency (de "troll farm" in St. Petersburg, IRA) had gezeten om de Amerikaanse verkiezingen van 2016 via sociale media te verstoren.

Hoe Mueller's bedrog  boven water kwam? Wat niemand had verwacht gebeurde: Het moederbedrijf van de IRA en diens eigenaar Yevgeny Prigozhin, maakten bezwaar tegen de het veelvuldige gebruik van de terminologie "Rusland" waar bedoeld werd "het in Rusland gevestigde commerciële clickbait bedrijf IRA te St. Petersburg" en spande een rechtszaak aan. Voor het eerst werden de bewijzen door een rechter bestudeerd - en te licht bevonden.  'Concord Management and Consulting' kreeg gelijk en
op 28 mei gaf rechter Friedrich de regering zelfs opdracht om "af te zien van het maken of autoriseren van een publieke verklaring die de vermeende samenzwering in de aanklacht koppelt aan de Russische regering of zijn diensten".  De tweede pijler die bezweek was die van de vermeende sporen die gevonden waren door het private onderzoeksbureau CrowdStrike op de DNC computer en die aantoonden dat Russiche hackers aan het werk waren geweest. Zelfs onze eigen AIVD werkte ijverig mee om geloofwaardigheid aan dit bedrog te verlenen. Het zal wel te laat zijn om de "taart en bloemen" die men vanuit Washington kreeg opgestuurd te retourneren, neem ik aan.

Ook dit kwam tijdens een rechtszaak (tegen Roger Stone) boven water. Niet alleen had de Democratische Partij politiebewijs achterover gedrukt, t.w. de DNC computer waarop de bewijzen te vinden waren over het daderschap van de diefstal, ze hadden deze meegegeven aan een privaat cybersecurity bedrijf (met een twijfelachtige reputatie) CrowdStrike. En - geloof het of niet - de FBI ging hiermee akkoord.
Maar het wordt nog erger: Niet alleen ging de FBI hiermee akkoord, tijdens deze laatste rechtszaak vroeg de verdediging om het volledige ongecensureerde rapport ter inzage. De rechter gaf daartoe bevel en voor het eerst kreeg de wereld inzage in het CrowdStrike :"rapport" waar zogenaamd de bewijzen in vermeld stonden van Russische verantwoordelijkheid van diefstal van de DNC emails. Opvallend daarin was de hoeveelheid zwartgemaakte tekst. Maar bij navraag door de verdediging bleek dat het gebruik van de censuurstift niet was toegepast door FBI, maar het werk was van  CrowdStrike die informatie achterhield voor de FBI
En: De FBI nam daar genoegen mee.

Was Robert Mueller werkelijk zo zeker van zijn zaak?
Daar lijkt het niet op. Wie de moeite had genomen het rapport door te nemen had kunnen ontdekken hij in zijn bewoording een stuk minder stellig is dan in zijn uitlatingen in het openbaar. Over het hacken van de DNC computer spreekt hij in het rapport van dat "het erop leek" dat ("appeared") dat de Russen hiervoor verantwoordelijk waren. Dat is een hele diplomatieke manier om te verbergen dat je het niet zeker weet.

Niet dat Mueller daar mee weg mag komen. Immers, als het klopt wat Bill Binney beweert weet de NSA als geen ander of de computer gehackt werd of niet "if somebody hacked something, they would know it". Russiagate mag dan wel een fiasco zijn, het onderzoek naar het bedrog van de DNC, het bedrog van Robert Mueller, de FBI, NSA en ander diensten die samengespannen hebben om een impopulaire (en totaal ongeschikte!) president op een ondemocratische manier uit de weg te ruimen moet nog beginnen.

Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.