Talitubbies schieten voor liefhebbers

Embedded journalism is de term.
Vanuit de journalistiek scherp bekritiseerd omdat het tot ongewenste partijdigheid leidt. En dat valt te verwachten, - zo gaat de veronderstelling. Stel dat je dagelijks optrekt met een eenheid. Samen met ze eet, drinkt, t.v. kijkt, met ze op patrouille gaat en beschoten wordt, dan voel je alles wat de soldaat voelt. De angst, de verontwaardiging, vervolgens de haat en daarna de loyaliteit met je "kameraden".
Logisch.
Logisch, dat je bevooroordeeld wordt over hetgeen er gebeurt op het slagveld. Er wordt immers ook op jou geschoten.

Van onafhankelijke verslaggeving kan dan al geen sprake meer zijn. Helemaal van de pot gerukt is een tv-maker met de naam Vik Franke. Deze vond het nodig om met een wapen mee te gaan knallen op: "vermoedelijk Taliban".
Vermoedelijk; omdat alles wat Afghaanse kleding aanheeft Taliban kan zijn.
In deze Afghaanse oorlog, waar het wachten slechts is op een tweede Irak (en daarmee een derde Vietnam), schijnt onafhankelijke verslaggeving niet mogelijk te zijn. Journalisten in het veld lopen immers het risico pardoes geëxecuteerd te kunnen worden door woeste, bloeddorstige, nietsontziende Talibanstrijders.

Althans, dat wordt ons verteld. En dat lot zou bijvoorbeeld de twee Duitse journalisten ten deel zijn gevallen die het waagden zonder dekking van het leger hun werk te doen.
Ongetwijfeld zullen ook deze hun maffia-achtige waarschuwing meegekregen hebben: "Als jullie onze bescherming niet accepteren zouden jullie wel eens een ongelukje kunnen krijgen".
De moordpartij die plaatsvond in de nacht van vrijdag 6 en zaterdag 7 oktober, werd onmiddellijk toegeschreven aan plaatselijke milities. Op 7 oktober wisten de eerste journalisten namelijk al te melden dat de twee door AK-47 - kogels geveld waren..... Taliban dus.

Waarmee overigens Afghaanse lijkschouwers hun westerse collega's qua snelheid ruimschoots de loef afsteken.

Weinig aandacht werd besteed aan de bedenkingen zoals die geuit werden door een regeringsfunctionaris die beweerde dat in dit gebied (Bamiyan) de Taliban niet actief was. Ach, en welk geloof moet je hechten aan ontkenning van aansprakelijkheid door de taliban zelf....
Niettemin kan het werk van de taliban geweest zijn of lokale bendes, Afghanen in het algemeen staan erom bekend niet erg gesteld te zijn op buitenlandse indringers.
Maar bedenk dat ook de coalitietroepen niet gediend zijn van journalistieke pottenkijkers.

Dat geldt voor Irak, maar ook voor Afghanistan.
Het Ministerie van Oorlogsvoering wil namelijk zelf de regie blijven voeren over de beeldvorming die ons vanuit Afghanistan bereikt.
Want, daags later blijkt dat niet ieder contact met de Taliban een
noodlottig einde kent. Een lid van de Taliban heeft schijnbaar de telefoon opgepakt en in de hoorn geroepen: "Ik ben een Taliban en ik wil met de pers praten" en voila! We worden geconfronteerd met ene Mullah Mohammed Amin, Talibanleider van beroep. Deze Mohammed (zeg maar Jan), met een achternaam die in het Arabisch "trouw" of "betrouwbaar" betekent, wordt - gemaskerd en al - aan ons gepresenteerd en vertelt ons dat hij van plan is alle buitenlandse vijanden aan te zullen vallen, ook burgers. Brrrr...

Opdat wij de "war on terror" maar niet zullen vergeten. En blijven steunen uiteraard. En dat we vooral niet teveel morele bezwaren krijgen als er een burgerslachtoffertje hier en daar valt, het zijn toch allemaal spleetogen zandnegers.
Met filmmakers als Vik Franke in gedachten is het wachten op georganiseerde safari's naar Afghanistan voor hardcore gamers die hun vaardigheden wel eens in het echt willen testen. Misschien zelfs een aardig format voor een nieuwe realityshow.
Talitubbies zat.

Oefening mariniers

In het Noorse Karasjok hebben ze het helemaal gehad met die Nederlandse mariniers. Deze goedgetrainde vechtmachines, het neusje van de zalm, de trots van het vaderlandse legerapparaat, liepen al een tijdje de boel te zieken in de plaatselijke disco en afgelopen weekend liep dit uit op een massale knokpartij. Resultaat? Vijf dorpsbewoners het ziekenhuis in en een losse tand voor één van onze jongens.

Maar was dit nu een incident of maakt het gewoon onderdeel uit van de reguliere oefeningen? Mariniers krijgen namelijk een keiharde opleiding waarbij ze geleerd wordt onder uitzonderlijke omstandigheden te kunnen opereren, waaronder extreme de kou van Lapland of bijvoorbeeld de extreme hitte van Afghanistan. (Laten we niet vergeten dat er naast de ISAF stabilisatiemacht er ook nog zo'n 250 man mariniers en commando's in Afghanistan rondbanjeren die hier en daar best een deurtje mogen intrappen op zoek naar Taliban. Of lieden die daar op lijken.)
En die bijvoorbeeld - zo nu en dan, - een dorpshuis waar de "locals" zich verzameld hebben, moeten inspecteren. (effe chekke.) Kortom, tactieken die zo weinig zoden aan de dijk zetten bij het "winning the hearts and minds" , of dat nou in Lapland betreft of Afghanistan.


De mariniers, die met de PRT's wel een beetje uitgereconstrueerd waren in het relatief rustige noorden van Afghanistan -
„Alsof het daar een speeltuin is. Toen hier in de kranten over
de eerste Nederlandse gewonde in Uruzgan werd bericht, waren er bij ons al twee jongens naar huis zonder trommelvliezen. Die zaten in een pantserwagen, toen vlakbij eenraket ontplofte. Noem dat maar geen gewonden.“
- gaan binnenkort een nieuw Provinciaal Reconstructie Team vormen in het roerige zuiden van Afghanistan.
Ik maak me geen zorgen over onze jongens en meisjes. Die zijn goed voorbereid op hun taak, dat blijkt wel. Ik maak me meer over de plaatselijke bevolking die vroeg of laat in contact gaat komen met deze vechtmachines. En waarover wij - in tegenstelling tot zo'n afgelegen plekje hoog in Noorwegen -, niets maar dan ook niets gaan vernemen...

Spiegeltje, spiegeltje...

U heeft zó een gelijk, Heer Tjibbe Joustra! Ik denk vooruit en ben overal op voorbereid, ik heb 12 liter water in huis en een doosje lucifers in een boterhamzakje! Laat de terroristen maar komen!

U kunt op mij rekenen, heer grootinquisiteur! Als ik iets verdachts zie meld ik het terstond. Of het nu een verdacht pakje is of een verdacht persoon, men kan niet voorzichtig genoeg zijn.
Want u heeft gelijk, ook hier - in dit land - worden potentiële terroristen gekweekt. We zouden meer attent moeten zijn op jeugd die radicaliseert en haatideologieën omarmt. Hun geest wordt vervuild door opruiende sites en geweldverheerlijkende programma's op t.v.
En het resultaat, heer Joustra? Beesten worden het, beesten.

Daarom moet er opgetreden worden, heer Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding! Er moet een eind komen aan de invloed van die buitenlandse zenders die niets anders doen dan haat en agressie opwekken. Daar kweek je jihadi's mee!
Dus: Weg met die schotelantennes. In Rotterdam weten ze wel hoe ze de stad een beetje Leefbaar kunnen houden.
En anders zijn er wel advocaten die u kunnen adviseren hoe je artikel 10 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens kunt omzeilen.

Er zijn voldoende, door UPC geselecteerde, goede programma's in de eigen taal voor dat soort mensen. Of liever nog, laat ze allemaal netjes naar CNN kijken i.p.v. Aljazeera. Of goed, gezond nationaal amusement. Iets waarmee onze normen en waarden uitgedragen worden, hetgeen nuttig is voor de integratie.


En dan niet te vergeten: een spreekverbod voor die geperverteerde godsdienstfanaten - die imams - die aanzetten tot haat en agressie. Uitzetten die lui, terug naar hun land van herkomst!

Net als u heer Joustra, ben ik er volledig van overtuigd dat alles in
het werk gesteld moet worden om te voorkomen dat desbetreffende jongelingen gehersenspoeld worden door deze heimelijke infiltratie in onze maatschappij. En heer Joustra, ALS, als er dan echt niets gedaan kan worden vanwege mensenrechten en andere be-la-che-lijke wetten, kunnen we dan niet op zijn minst onze jeugd beschermen tegen deze kwalijke relipropaganda door deze van een Kijkwijzer sticker te voorzien?

Explosieve toename operaliefhebbers

Tijdens mijn wekelijkse bezoekje aan de kantine van het sportcentrum viel het mij opeens op: Opera is totally hot! Mijn badmintonvrienden die normaliter een olieverfschilderij niet van een aquarel kunnen onderscheiden, literair niet verder komen dan het laatste kookboek van Jamie Oliver en denken dat Aïda een autobandenmerk is, blijken opeens fervente operaliefhebbers te zijn. Zeker nu ze geleerd hebben dat er vanwege "moslimdreiging" een opera afgelast wordt. "Eerst die cartoons en nou weer een opera, 't is toch wat!"

Ik merkte onmiddellijk op dat de cartoons van de gelijknamige rel smakeloos en ronduit slecht waren en vroeg me openlijk af (net als bij de Popie Jopie en zijn 14e eeuwse citaat) van welke stoffige boekenplank deze opera nou weer afkomstig was. "Idomeneo", ik had er nog nooit van gehoord.....
De cultuurfanaten waren beter op de hoogte, deze opera werd al langer opgevoerd en nu opeens wilde men ons de mond snoeren. Het ging om onze vrijheid van meningsuiting.
Ik kon het niet laten op te merken dat onze vrijheid van meningsuiting zich toch wel erg toespitste op het beledigen van Mohammed de laatste tijd. En vroeg me af waar die dwangmatige obsessie nou eigenlijk vandaan kwam. Stond iedereen 's morgens op met de gedachte: "laten we Mohammed eens fijn gaan beledigen vandaag, want ik voel weer een drang om mijn mening te uiten"?
Zo ontstond er voor de zoveelste keer een uitzichtloze discussie waarbij men elkaar vooral naïviteit verweet.

Gelukkig dunde het gezelschap wat uit en bleef ik even later achter met een andere man waarmee we de wat meer aardse zaken zoals oorlogen, de dagelijkse strijd om het bestaan en zelfbeschikkingsrecht van mensen bespraken. Zodra het woord Afghanistan viel mengde zich een donkere jongeman in het gesprek. Een Afghaan zoals bleek. Altijd leuk natuurlijk, ( en een beetje bizar) om met iemand te praten - afkomstig uit een land waarmee mijn land in oorlog is. Want wij voeren oorlog in Afghanistan tegen Afghanen zoals u moet weten, een oorlog in Afghanistan voeren vóór de Afghanen is een taalkundige onmogelijkheid.
De vijf Afghanen die onlangs door onze jongens en meisjes te grazen zijn genomen waren dood-gewoon Afghanen, heus geen Pakistani.
En, na afloop worden de lijken ook niet gecontroleerd op de aanwezigheid van een taliban- lidmaatschapkaart.

Onze Afghaan, een pasjtoen uit Kandahar, voorspelde weinig goeds voor de missie Afghanistan. Deze oorlog was niet te winnen volgens hem; Afghanen zullen altijd tegen bezetters vechten. Telkens als wij dan ook de term taliban gebruikten schudde hij het hoofd: De taliban was een door Amerikaans geld gefinancierde club, nu was alles gewoon weer "moedjahedien". Net als tegen de Russen.
Zoals wel vaker gebeurd als ik met een moslim in gesprek raak, waren we echter na een halfuur alweer op het thema godsdienst beland. De Afghaan in kwestie bleek een aanhanger van het soefisme te zijn, allemaal mooi, peace, love, etc., of ik er wel eens van gehoord had.
Jazeker - zei ik, - in mijn "zoekende" jaren heb ik alle godsdiensten onderzocht inclusief mystiek, occultisme, esoterie en óók de tollende derwisjen. Maar eerlijk gezegd had ik nooit iets begrepen van dit soort cultussen, ik vond het allemaal nogal ... naar binnen gericht,..niet iets waarmee ik iets kón. Net zoals met het Boeddhisme, liet ik me ontvallen.

Allereerst kreeg ik een uitermate boeiende uitleg over de dansende derwisjen en de geschiedenis van het soefisme. Maar het was uiteindelijk toch wel gewoon een variant van de islam, was mijn vraag. Jazeker, verzekerde hij mij en voegde er een stevig portie minachting voor Hindoeïsme en Boeddhisme aan toe. Héél verkeerd al die westerse belangstelling voor boeddhisme. Daarom hadden ze ook dat boeddhabeeld in Babiyan opgeblazen. Of ik daar ook begrip voor wilde opbrengen want moslims zijn tegen het maken van afbeeldingen van mensen, nog meer tegen afbeeldingen van heiligen en zeker die van vreemde, verderfelijke afgoden.
Begrip? Nou nee, eigenlijk helemaal niet. Ik vond dat beeld mooi, vertelde ik hem. En vond het ronduit een barbaarse daad. Het betrof hier een cultureel erfgoed dat eigendom van de wereld was en dat ikzelf kunstenaar was en dat ik het verschrikkelijk vond als een kunstwerk vernietigd wordt vanwege een of andere ideologie. Ik laat een ander in zijn waarde waar het de religieuze beleving betreft en vindt het afbeelden van Mohammed not done uit respect voor de Islam, zo heeft ook niemand het recht om andermans heiligdommen te onteren. In mijn bewoordingen van dat moment uitgedrukt: "Daar heb je gewoon met je tengels van af te blijven".

Vlogen hierna de glazen door de lucht of viel er een dodelijke stilte? Nee hoor, gewoon een stukje vrijheid van meningsuiting, een dialoog tussen twee mensen die optimaal van hun recht gebruik maken. Zouden meer mensen eens moeten doen. Daarna passeerden nog meer zware onderwerpen de revue zoals de predestinatieleer; heeft een moslim nou een vrije wil of niet? De Nederlandse angst voor de sharia. Elk onderwerp kon eerlijk, open en respectvol besproken worden.
Aan het eind van de avond vonden we gedrieën dat nog lang niet alles besproken was en dat we beslist volgende week nog verder zouden gaan. Van de befaamde "lange tenen" van de moslim is mij (wederom) niets opgevallen; bij het weggaan vroeg ik hem nog of het niet handiger was om het aantal kraaltjes van die ketting in zijn hand gewoon te onthouden, dan hoefde hij ze niet steeds opnieuw te tellen. Het leverde me een brede grijns op.
Ik kwam veilig thuis.